ลำดับตอนที่ #7
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความอบอุ่นของวินเซนต์
บทที่ 7
“ันรู้สึลื่นไส้ ปวหัว และเหนื่อยมาเลย” บารอนเนสพู เสียสั่นเล็น้อย
“เี๋ยวนะรับ ผมะไปเอาอะไรมาใหุ้ิน” วินเน์รีบลุึ้น แ่บารอนเนส็ร้อห้ามไว้
“อย่าเพิ่ไปเลย ันไม่รู้ว่าอยาินอะไร แ่ไ้นอนพั็พอแล้ว” เธอพู เสียแผ่วเบา
วินเน์นั่ล้าๆ ประอเธอไว้ “ั้นผมนั่อยู่เป็นเพื่อนุนะรับ” เาพู พลาลูบผมเธอเบาๆ ้วยวามรัและวามห่วใย
บารอนเนสเอนัวลพิไหล่เา วามอ่อนล้าทำให้เธอหลับไปอย่ารวเร็ว วินเน์นั่เฝ้าเธออยู่อย่านั้น นานหลายั่วโม เาอยเ็เหื่อ และอยูแลเธออย่าใล้ิ แม้ว่าะเหนื่อย แ่เา็ไม่แสออ เพราะวามรัที่มี่อบารอนเนส และลูน้อยในรรภ์ เป็นพลัที่ทำให้เาเ้มแ็
วันหนึ่ วินเน์พยายามทำอาหารเ้าให้บารอนเนส หวัะเอาใเธอ แ่ผลลัพธ์ลับลายเป็นไ่เียวไหม้ และาแฟ็ไหม้เ่นัน ลิ่นไหม้ลอยฟุ้ไปทั่วห้อรัว
“โอ้ ไม่นะ” บารอนเนสหัวเราะออมา ถึแม้ะยัรู้สึไม่สบาย แ่ภาพวินเน์ที่ำลัื่นระหนับอาหารที่ไหม้เรียม ็ทำให้เธออหัวเราะไม่ไ้ มันเป็นภาพที่น่ารั และแสให้เห็นถึวามพยายามอเา
“อโทษนะรับ ที่รั” วินเน์ทำหน้าเศร้า “ผมพยายามแล้วริๆ”
“ไม่เป็นไร่ะ แ่เห็นุพยายาม ัน็ีใแล้ว น่ารััเลย” บารอนเนสพู พลาลูบมือเาเบาๆ
ืนหนึ่ บารอนเนสื่นึ้นมา เพราะรู้สึลื่นไส้ เธอเห็นวินเน์นอนหลับอยู่้าๆ มืออเายัับมือเธอไว้ วามอบอุ่นามืออเา ทำให้เธอรู้สึปลอภัย
เธอมอูใบหน้าหลับใหลอเา วามรัและวามห่วใยที่เาแสให้เห็น ทำให้หัวใอเธออบอุ่น น้ำาไหลออมาอย่าเียบๆ เธอ่อยๆลูบใบหน้าอเาเบาๆ และระิบเบาๆ “อบุนะะ ที่รั อบุสำหรับทุอย่า”
วินเน์ื่นึ้นมา และอเธอไว้แน่น “ผมรัุนะรับ และผมะอยู่้าุเสมอ” เาพู เสียทุ้มนุ่ม เ็มไป้วยวามรัและวามห่วใย
หลายสัปาห์ผ่านไป ารไปรวรรภ์เป็นระยะๆ ลายเป็นิวัรประำอบารอนเนสและวินเน์ ทุรั้ทีไ้เห็นลูน้อยในอัลราาว์ หัวใอทัู้่็เ้นแร้วยวามื่นเ้น และวามรัที่เพิ่มพูนึ้นเรื่อยๆ
“หมอบอว่าลูเราแ็แรีนะะ ที่รั” บารอนเนสพู ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม หลัาลับาารรวรรภ์รั้ล่าสุ
“ผม็ีใ้วยรับ” วินเน์อบ พลาลูบหัวเธอเบาๆ “เรา้อเรียมัวให้พร้อมแล้วล่ะ”
และารเรียมัวนั้น ็เริ่ม้นึ้นอย่าึั พวเาไปื้ออใ้สำหรับเ็ ั้แ่เสื้อผ้า ผ้าอ้อม นถึอเล่น บารอนเนสเลือออย่าพิถีพิถัน วินเน์อย่วยเหลือ และอยให้ำแนะนำ บารั้ เา็แอบื้ออเล่นที่เาิว่าน่ารั แม้ว่าบารอนเนสะบอว่าไม่ำเป็น็าม
“ที่รั นี่มันเยอะเินไปแล้วนะะ” บารอนเนสหัวเราะ เมื่อเห็นอเล่นอโที่วินเน์ื้อมา
“ไม่หรอรับ อเล่นเยอะๆ เ็ะไ้ไม่เบื่อ” วินเน์อบ พร้อมับรอยยิ้มว้า
ารแ่ห้อเ็ ็เป็นอีหนึ่ิรรมที่ทัู้่ร่วมมือันอย่าสนุสนาน พวเาเลือสีทาผนั เฟอร์นิเอร์ และอแ่่าๆ ้วยวามรัและวามใส่ใ ทุอย่าถูเลือสรรมาอย่าพิถีพิถัน เพื่อให้ห้อนี้เป็นสถานที่ที่อบอุ่น และปลอภัยสำหรับลูน้อย
นอานี้ พวเายัใ้เวลาว่า ศึษาหาวามรู้เี่ยวับารเลี้ยูเ็ อ่านหนัสือ ูลิปวิีโอ และปรึษาแพทย์ เพื่อเรียมพร้อมรับมือับวามท้าทาย่าๆ ในอนา
“ันรู้สึัวลัเลย ที่รั” บารอนเนสพู ะอ่านหนัสือเี่ยวับารเลี้ยูเ็
“อย่าัวลไปเลยนะรับ เราะเรียนรู้ไปพร้อมๆ ัน และเราะูแลลูอเรา้วยัน” วินเน์พู พลาอเธอไว้แน่น
ใน่วเวลาที่เหนื่อยล้า และัวล พวเา็อยให้ำลัใ และูแลเอาใใส่ึ่ันและัน วินเน์อย่วยบารอนเนสทำานบ้าน ทำอาหาร และูแลเรื่อ่าๆ เพื่อให้เธอไ้พัผ่อนอย่าเ็มที่ ส่วนบารอนเนส็อยูแล และเอาใใส่เา ไม่ว่าะเป็นารทำอาหาร หรือารนวให้เาผ่อนลาย
วามรั วามห่วใย และารูแลเอาใใส่ึ่ันและัน เป็นสิ่ที่ทำให้พวเาผ่านพ้น่วเวลาที่ยาลำบา และเรียมพร้อมที่ะ้อนรับสมาิใหม่อรอบรัวอย่ามีวามสุ
วันลอใล้เ้ามาทุที บารอนเนสเริ่มเรียมระเป๋าสำหรับไปโรพยาบาล เธอัเรียมเสื้อผ้า อใ้ส่วนัว และเอสาร่าๆ อย่าระมัระวั วินเน์อย่วยเหลือ และอยให้ำลัใเธออยู่เีย้าเสมอ
“ันรู้สึัวลัเลย ที่รั” บารอนเนสพู เสียสั่นเล็น้อย ะำลััอลระเป๋า
“อย่าัวลไปเลยนะรับ ทุอย่าะเรียบร้อย มีผมอยู่้าๆ ุเสมอ” วินเน์พู พลาลูบหัวเธอเบาๆ ้วยวามรัและวามห่วใย
ารพูุยับแพทย์ ็เป็นส่วนสำั พวเาไ้ปรึษาแพทย์เี่ยวับั้นอนารลอ ารูแลหลัลอ และำแนะนำ่าๆ เพื่อเรียมพร้อมรับมือับทุสถานาร์
“หมอบอว่าทุอย่าเป็นไป้วยี นะรับ” วินเน์พู หลัาลับาารพบแพทย์รั้สุท้าย
“ัน็โล่ใึ้นเยอะเลย่ะ” บารอนเนสอบ ใบหน้าผ่อนลายึ้น
แม้ว่าะเรียมัวมาอย่าี แ่วามัวล และวามื่นเ้น็ยัอยู่ โยเพาะใน่วลาืน บารอนเนสะรู้สึัวบ่อยๆ และมีอาารปวท้อเป็นระยะๆ
“ที่รั ันรู้สึปวท้อัเลย” บารอนเนสพู เสียสั่นเรือ ะที่ื่นึ้นมาอนลาึ
วินเน์รีบลุึ้น “เป็นอะไรมาไหมรับ เี๋ยวผมไปเรียหมอให้”
“ไม่้อหรอ่ะ แ่รู้สึไม่สบายัว นอนพัแป๊บเียว็ีึ้นแล้ว” บารอนเนสอบ พลาับมือวินเน์ไว้แน่น
วินเน์นั่อยู่้าๆ ประอเธอไว้ และอยปลอบประโลม นระทั่เธอหลับไปอย่าสบ วามัวล และวามื่นเ้น ผสมปนเปันอยู่ในใอทัู้่ แ่วามรั และารูแลเอาใใส่ึ่ันและัน ็เป็นสิ่ที่ทำให้พวเาเ้มแ็ และพร้อมที่ะเผิหน้าับทุสิ่
วันลอมาถึ บรรยาาศเ็มไป้วยวามึเรีย แ่็แฝไป้วยวามื่นเ้น บารอนเนสเริ่มมีอาารเ็บรรภ์ วามเ็บปวทวีวามรุนแรึ้นเรื่อยๆ เธอหายใเ้าลึๆ พยายามวบุมัวเอ แ่็อรนทนไม่ไหว
“ที่รั… เ็บมาเลย” บารอนเนสพู เสียสั่นเรือ เหื่อไหลท่วมใบหน้า
วินเน์ับมือเธอแน่น “ผมอยู่รนี้ นะรับ หายใเ้าลึๆ แล้วหายใออ้าๆ” เาพู ้วยน้ำเสียที่อ่อนโยน พยายามปลอบประโลมเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น