ลำดับตอนที่ #7
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บนลู่วิ่ง
ผ่านไปหนึ่สัปาห์หลัาานแ่ประำปีใน่ว้นฤูใบไม้ผลิบล
ายหนุ่มผมน้ำาลนำมือสัมผัสับแป้นพิมพ์อมพิวเอร์นาพพาเรื่อเ่า นิ้วมือเาะแป้นพิมพ์อย่านุ่มนวลถัมา็นำมือวาลาเอร์เอร์ไปโยรอบเพื่อเปิหา้อมูลผ่านอินเทอร์เน็ เป็นเวลาว่าหลายั่วโมในที่สุเา็ส่แนบ้อวามเบื้อ้นไปหาปลายทาสำเร็ สอาพลามอไปยัอใสนใบหน้าแนบิอีสันิปาและมูสัมผัสมัน
เลโอ อ่าน้อวามอุ..
ายหนุ่มผมน้ำาลเห็นันั้นึนั่ถอนหายใพลาบ่นพึมพำพร้อมยับร่าายล้ายปวเมื่อยเนื้อัว
“ัน่วยนายไ้แ่นี้แหละนะ ่อไป็ถึราวที่ัน้อฝึบ้า..”
ภายในห้อเรียนสีาวมีระานแผ่นใสนาให่เลือบมันเาวับอยู่ิฝาผนั ้านร้ามนับา้านำแพใล้ประูทาเ้าอออุปร์สื่อารสอนถูวาอยู่โยรอบอย่าเป็นระเบียบ
ายสูวัยสวมเสื้ออปแนยาวำลับรรยายอยู่ทาหน้าั้นเรียนอย่าแ็ัน
เาเินถือสมุเล่มเล็เินไปรอบ ๆ พุลมโระเพื่อมสั่นนมันเริ่มปริออ ใรพบเห็น็้อลุ้นามันว่าเม็ระุมนั่นะพุ่เาหานเอหรือไม่ ายแ่ไม่มีวันรู้หรอแน่นอนเพราะั้นไมันันบัะมิเียวละ
นัเรียนหลายสิบนำลันั่ฟัารบรรยายอย่าั้ใพร้อมับนำปาาลูลื่นลสมุบันทึอน
ายหนุ่มผมทอเหม่อมอไปยัหน้า่าใสพลานึถึบรรยาาศารแ่ในินนาาร แ่็ถูึลับมาสู่โลแห่วามเป็นริอย่ารวเร็ว้วยเสียเรียอผู้บรรยาย
“เฮ้ย เลโอพาร์ท วินเน อย่ามัวเหม่อให้มานั นายวรั้ใส่วนรนี้มีออ้อสอบในระับมหาวิทยาลัยอยู่”
“เ้าใแล้วุเอนโ”
เพื่อนร่วมั้นเรียนึพูแทรหัวเราะนเนื้อัวสั่นามมา้วยเสียพูนัอื้ออึ ผู้บรรยายเห็นันั้นึ้อรีบประบมือเพื่อห้ามปรามโย่วนไม่อย่านั้นพวลูไ่มาหน้าะสิหลุและไม่ฟัเาเป็นแน่แท้
เวลาล่วผ่านไปนถึ่วเย็น ่วเรียนเสริมอันหนัสมอ็บล เลโอพาร์ทย่ำเท้าเอื่อยไปามทา้วยวามเหนื่อยล้า เาวัโทรศัพท์ึ้นมาพิมพ์้อวามและส่
เลนนี อ่าน้อวามอุ
เลโอพาร์ทบ่นพึมพำ้วยอารม์วนัน
เ้านั่น..ละมัให้ายสิ อ่าน้อวามเร็วเป็นบ้า..
สถานที่ออำลัายแห่หนึ่ใล้ห้าสรรพสิน้าแถวที่พัเลนนี
ายหนุ่มผมน้ำาลำลัยืนรออย่าใเย็นใล้ทาเ้าิอบประูบานเลื่อนอัโนมัิ
เาใ้นิ้วเลื่อนโทรศัพท์ไปมาและอ่านอลัมน์่าวเี่ยวับีฬา seed
ในระหว่ารอเลโอ เา็เม้มปาแน่นนัและปิมาล
เวลาผ่านมารู่หนึ่
ายหนุ่มผมทอออแรรีบวิ่มาอย่ารวเร็วและหยุฝีเท้าเมื่อไ้พบับเพื่อนที่ยืนรออยู่
เลนนีหรี่าลพลาล่าว้วยน้ำเสียและท่าทาูหุหิเล็น้อย
“มา้า”
“อโทษ”
“่าเถอะพวเรารีบเ้าไป้านในันเถอะ”
ทั้สอเินรผ่านประูบานเลื่อนเ้ามายั้านใน่อนไ้ยินเสียห้ามปรามามมา
“นี่พวุหยุ่อน..!”
ทั้สอเหลือบมอพนัานสาวนหนึ่ำลัโบไม้โบมือูพิลึ
เลนนีพยายามระับวามหุหิเอาไว้่อนพลาเอ่ยถาม
“ว่ายัไุพนัาน..”
พนัานสาวรุบริารหน้าี้วยวามใ
เธอัฟันพยายามล่าว้วยน้ำเสียสุภาพไปยัายทั้สอ
“สมัรสมาิหรือยั ถ้ายั็ไม่สามารถใ้บริารไ้โปรเ้าใิัน้วย..”
ายหนุ่มผมทอพยายามล้วหาอะไรบาอย่า่อนหยิบออมาาระเป๋าาเวอม
เาล่าว้วยวามสุภาพ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“เอ่อพอีใ้บัรใบนี้ไ้หรือเปล่า..?”
พนัานสาว้อมอบัรใบนั้นาไม่ะพริบ เธออุทานออมาเบา ๆ และรีบวิ่หายไปรลุ่มพนัานที่ยืนอยู่
เลโอวนเลนนีพูุยในระหว่ารอพนัานสาวปรึษาเพื่อนร่วมาน
“นี่ไม่เห็น้อหุหินานั้นเลยให้ายสิ นิสัยเสียริ”
“...”
“เอออโทษที่มาสายพอี้อลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อน ันพึ่เลิิวหลัเลิเรียน”
“ันไม่ไ้หุหินาย..่าเถอะเล่าไปมัน็มีแ่ะยืยาว”
เลโอพยัหน้า่อนใ้มือบไหล่เลนนีเบา ๆ
ายหนุ่มผมน้ำาลโ้อบ้วยารใ้สอมือยำเส้นผมสีทออเลโอลับทันที
เลโอหัวเราะลายาวออมาอย่าแผ่วเบาท่าทามีวามสุ
ายหนุ่มผมาวเินผ่านหน้าทั้สอมุ่รไปโ๊ะสำหรับำระเิน
เลนนีเห็นแ่เพียรู่หนึ่็ำายนนั้นไ้ทันที เาเปล่เสียออมาโยไม่ไ้ั้ใ
“ฮาแน ลอแลน์..”
ยินี้อนรับุฮาแน
ายหนุ่มผมาวเินรไปยัทา้านั้นบนนลับาหายไป
ายหนุ่มผมสั้นสีน้ำาลสวมสูทสีำเป็นระเบียบ เินออมา้อนรับเลนนีและเลโอ้วยนเอ
เายื่นมือออไปเพื่อทัทายามมารยาทพลาล่าวอย่าสุภาพเรียบร้อย
“อประทานโทษ้วย ไม่ทราบว่าพวุทั้สอเป็นลู้าใหม่ใ่หรือเปล่า”
เลนนีส่ายหน้าไปมาและี้ไปทา้าน้าัว
เลโอพยัหน้าึ้นลพร้อมับยื่นมือทัทายอบลับอย่าสุภาพ
เสียประบมือัแปะ
ายหนุ่มสวมสูทำล่าวอย่าสุภาพ่อ
“ทาเราออภัยเป็นอย่าสู โปรเิเินามผมมาเลย”
เลนนีและเลโอแสสีหน้าทีู่แปลใพลาเินามายสวมสูท่อไปยัุำระเิน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น