[Fic Honkai] มหาศึกโลกฮงไคคนพลังกล้าม

ลำดับตอนที่ #7 : มุ่งหน้าสู่โรงเรียนเซนต์เฟรย่า

ในเวลาต่อมา

“มัช เบิร์นเดด…” 

เทเรซ่าเอ่ยขึ้นเบาๆขณะที่กำลังดูเอกสารประวัติของมัช ซึ่งมันว่างเปล่าและแทบไม่มีอะไรเลย

ว่างเปล่าในที่นี้คือไม่ใช่ว่าเขาไม่มีตัวตน เขามีแต่ประวัติของเขามันว่างเปล่าซึ่ งผิดจากประวัติของบุคคลธรรมดา

นอกจากประวัติที่เข้าเรียนโรงเรียนในช่วงม.ต้น ก่อนหน้านั้นก็ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง จะมีข้อมูลประจำตัวที่ระบุว่าเขาเป็นชายหนุ่มสัญชาตญี่ปุ่นเท่านั้น 

แต่เท่าที่เธอเข้าไปคุยกับเขา มัชบอกว่าเขาไม่รู้หรอกว่าประวัติของตัวเองมันมีอะไรบ้าง เพราะเขาอาศัยอยู่กับปู่บนเขา 

มีน้อยมาก ที่จะได้ลงมาสู่โลกภายนอก แถมดูเหมือนว่าเขาจะเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงด้วย ชื่อปู่ของเขาก็เป็นคนตั้งให้ ดูเหมือนว่าปู่ของเขาจะไม่ใช่คนญี่ปุ่นสินะ ถึงได้มีชื่อไม่เหมือนญี่ปุ่น 

เธอลองให้คนไปสืบเรื่องของมัชและปู่มาแล้วก็แทบไม่ได้เรื่องอะไรเลย ทำเอาเธอปวดหัวไม่น้อย

“ปวดหัวจริงๆแฮะ… เอาเถอะโดยรวมก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร… นอกจากนี้เขาก็เป็นคนเรียกสติของไรเดน เมย์ด้วย ไม่ต้องไปคิดอะไรให้มากหรอก” เทเรซ่าวางเอกสารของมัชลงบนโต๊ะ 

ตอนนี้เธอกำลังไล่สืบประวัติของทุกคนอยู่เพื่อให้ทุกคนเข้าเรียนที่เซนต์เฟรย่าอย่างไม่ติดปัญหาอะไร เวลาก็ผ่านมาราว 3 ชม.แล้ว 

หลังจากที่เธอเข้าช่วยเหลือกลุ่มของมัชจากการบุกโจมตีของหุ่นรบไททัน แม้เวลาจะผ่านมาตั้งขนาดนี้แล้วพวกเธอก็ยังไม่ได้ออกจากนางาโซระแต่อย่างใด ไม่ใช่เพราะต้องกำจัดหุ่นรบพวกนั้นหรอก 

พวกเธอจัดการเสร็จไปตั้งนานแล้ว แต่เพราะการอพยพคนในเมืองยังไม่สิ้นสุด เทเรซ่าจึงออกคำสั่งให้กองกำลังที่เหลือไปอพยพคนในเมือง นั่นจึงเป็นเหตุที่ว่า ทำไมพวกเธอถึงยังไม่ออกจากเมือง ส่วนมัชกับคนอื่นๆเอง ก็กำลังพักผ่อนจากการต่อสู้อยู่ 

ทีแรกเธอก็ไม่ได้ไว้ใจใจตัวของไรเดน เมย์หรอกเธอกลัวว่าจิตของแฮชเชอร์จะออกมาอีก เธอจึงเสนอให้วางระเบิดข้างๆใกล้กับหัวใจของเมย์ 

ทว่านั่นก็ถูกขัดโดยมัช เขาบอกว่าจะไม่ยอมให้เอาอะไรแปลกปลอมเข้าไปในร่างของเมย์เด็ดขาด หากเธอยังยืนยันที่จะทำอยู่เขาจะถือว่าพวกเธอเป็นศัตรู 

แน่นอนว่าเธอพยายามบอกเหตุผลไปว่ามันเพื่อความปลอดภัยของทุกคน แต่มัชก็ยังยืนยันคำเดิมพร้อมกับบอกว่าถ้าเธออาละวาดขึ้นมาเขาจะเข้าไปหยุดเอง 

เทเรซ่าที่ตอนนั้นยังไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของมัช จึงไม่ไว้ใจให้เขาทำหน้าที่นั้น จนมันเกิดเป็นการประลองขึ้นมาระหว่างเธอกับมัช แน่นอนว่าผลการประลองนั้นผิดคาดกับทุกคนมากๆเพราะมัชนั้นสามารถเขาชนะเทเรซ่าได้แบบขาดลอย

ท้ายที่สุดแล้วเธอก็มีแต่ต้องยอมรับเท่านั้น เพราะงั้นเธอถึงได้สนใจในประวัติของเขามาก ว่าอะไรที่ทำให้ชายหนุ่มหน้าตาเรียบเฉยคนนั้นแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ 

แต่นั่นแหล่ะจากที่สงสัยอยู่แล้ว พอสืบประวัติของมัชจากสงสัยกลายเป็นปวดหัวในทันที เพราะเธอไม่เจออะไรเลย มันเลยดูน่าสงสัยมาก 

แต่เพราะเธอเห็นว่าเขาเป็นคนที่ซื่อตรงดีและไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเธอจึงปล่อยผ่านไป ถ้าหากเธอไม่ให้เขาเข้าเรียนไรเดน เมย์เองก็จะไม่ยอมเข้าด้วย เธอยืนยันที่จะอยู่กับเขา… 

วัยรุ่นนี่ดีจริงๆ… 

ไม่แน่บางทีอาจเป็นเพราะความรักก็ได้ที่ทำให้เมย์กลับมาได้สติอีกครั้ง 

แต่เดี๋ยวก่อนนะ… ทั้งสองคนไม่เคยพบกันมาก่อนเลยจนกระทั่งถึงการปะทุนี่นา… หรือว่าจะเป็นรักแรกพบ?! 

โอ้ว… ทำไมกันนะ 

ทำไมเรื่องโรแมนติกแบบนี้ถึงไม่มาเกิดขึ้นกับเธอบ้าง เทเรซ่าพึมพัมในใจ 

เธออยากลองสัมผัสความรู้สึกตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นอย่างในโชโจมังงะบ้าง

“ไปตายซะไอ้พวกมีความรัก…”

---

ณ ห้องฝึกภายในยานไฮเปอร์เรี่ยน

“ไม่มีที่หนักกว่านี้แล้วหรอครับ?” 

มัชเอ่ยถามกับหญิงสาวผมสีนํ้าเงินที่ยืนอยู่ด้านข้าง เธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหนฟูฮัวนั่นเอง มัชบอกว่าเขาอยากออกกำลังกายฟูฮัวเลยพาเขามาที่ห้องฝึกเล็กๆภายในยานไฮเปอร์เรี่ยน 

พอมาถึงเขาก็ถึงกับต้องผิดหวังเมื่อเห็นนํ้าหนักของตัวยกที่หนักเพียงแค่ 200 กิโลกรัมเอง?

“เอ่อ… นั่น 200 กิโลเลยนะ… แล้วปกตินายยกเท่าไหร่ล่ะ?”

“ถ้าเป็นตอนปกติไม่ได้จริงจังอะไรราวๆ 4000 ตันได้ครับ”

“อ่อ… 4000---ห๊ะ?!” ฟูฮัวที่ได้ยินหน้าเธอก็ถึงกับเหว๋อเลย

“เห้อ… ช่วยไม่ได้นะครับ งั้นทำสัก 800,000 รอบฆ่าเวลาสักหน่อยก็แล้วกันครับ…” มัชไม่ได้สนใจท่าทางของเธอ เขาถอดชุดนักเรียนออกเหลือเพียงแค่ชุดรัดรูปสำหรับออกกำลังกาย

---

อีกด้านหนึ่ง

“พี่เมย์กำลังจะไปไหนหรอ?” 

เคียน่าที่เดินอยู่ข้างๆเมย์เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความสงสัย เมื่อกี้เธอพึ่งคุยกับป้าเทเรซ่าของเธอเสร็จเรื่องการเข้าเรียน เธอก็เลยเดินออกมา ชมภายในของยานเพื่อฆ่าเวลา ซึ่งก็บังเอิญเดินไปเจอกับเมย์เข้าพอดี

“กำลังไปหามัชคุงที่ห้องออกกำลังหายน่ะ… เห็นคุณเทเรซ่าบอกว่าเขาต้องการออกกำลังกายเพื่อฆ่าเวลาน่ะ…”

“มัชคุง? พี่เมย์หมายถึงอีตาผู้ชายหัวเห็ดที่ใต้ตามีรอยปานเป็นเส้นยาวน่ะหรอ?”

“เดี๋ยวเถอะเคียน่าจัง อย่าไปเรียกมัชคุงแบบนั้นสิ” 

เคียน่าที่ได้ยินเธอก็พองแก้มเล็กน้อย เธอสัมผัสว่าพี่เมย์ของเธอมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป

‘หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองคนตอนที่ฉันไม่อยู่… น่าสงสัยจัง…’

“น่าจะเป็นห้องนี่สินะ---” 

หลังจากที่เดินหาอยู่นานในที่สุดพวกเธอก็เดินมาถึงห้องที่น่าจะเป็นห้องออกกำลังกายในที่สุด ทว่ายังไม่ทันที่พวกเธอจะได้เข้าไป 

ทั้งสองก็ได้ยินเสียงพูดของชายคนหนึ่งกำลังนับเลขอะไรบางอย่างอยู่ด้วยความเร็วสูง ทั้งเมย์และเคียน่าจึงตัดสินใจชะโงกหน้าไปมองที่ร่องประตู ทำให้พวกเธอสองคนต้องพบกับภาพที่น่าตกตะลึง

“312,516 , 312,517 , 312,518 , 312,519 , 312,520 , 312,521 , 312,522---”

ฟึบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“เอาจริงหรอเนี้ย… เขาเป็นมนุษย์จริงๆใช่มั้ย…” 

ฟูฮัวที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆยังอดทึ่งไม่ได้ เพียงแค่ยกได้เธอก็ว่าเก่งแล้ว 

แต่นี่เล่นยกขึ้นลงขึ้นลงเป็นแสนๆรอบได้ โดยที่ความเร็วไม่ตก มันเหนือกว่าวาลคิเรียระดับ S ไปแล้ว 

แถมเขายังมีหน้าตาเรียบเฉยราวกับว่าไม่รู้สึกเหนื่อยอีก 

สรุปนี่เป็นมนุษย์แน่ใช่มั้ยเนี้ย?

“เอ่อ… ฉันว่าอย่าไปรบกวนมัชคุงเลยดีกว่านะ…”

“อะ-อืม…”

---

ทางด้านโบรเนีย

ไม่เพียงแต่กลุ่มของมัชเท่านั้นที่ถูกเชิญเข้าโรงเรียนเซนต์เฟรย่า แม้แต่โบรเนียเองก็ถูกเชิญเช่นกัน ซึ่งแน่นอนว่าทุกอย่างมันอยู่ในแผนของเธอ โบรเนียที่ทำภารกิจผิดพลาด และไม่สามารถพาตัวของไรเดน เมย์กับมัชไปได้ 

โคโคเลียจึงออกคำสั่งให้เธอแทรกซึมเข้าไปภายในโรงเรียนเซนต์เฟรย่า เพื่อหาโอกาสวางแผนจับกุมตัวของเมย์ ส่วนการจับกุมมัชเรื่องนั้นทิ้งไปได้เลย ในสายตาของโคโคเลียมัชอันตรายซะยิ่งกว่าแฮชเชอร์แห่งสายฟ้าเสียอีก 

ขืนทุ่มงบมหาศาลไปในการจับตัวมัช แทนที่จะได้ผลตอบแทนที่สมนํ้าสมเนื้อกลับมา พวกเธอจะขาดทุนซะเปล่าๆ ความแข็งแกร่งของมัชในมุมมองของเธอ เขาอาจเทียบได้กับวาลคิเรียระดับ S เลยทีเดียว เธอมองว่ามันไม่คุ้นเสียเอาเสียเลย

“โบรเนียแทรกซึมเข้ามาในซิกซอลสำเร็จแล้วค่ะ… ที่เหลือก็แค่รอจนกว่ายานรบไฮเปอร์เรี่ยนจะออกเดินทางกลับไปยังซิกซอลสาขาตะวันออกไกลค่ะ” 

โบรเนียรายงานให้กับโคโคเลียทราบผ่านชิปในหัวสมองของเธอก่อนที่จะมีเสียงของโคโคเลียดังขึ้นมา

[ดีมาก ทำตัวให้เป็นปกติเข้าไว้ อย่ามีพิรุธเด็ดขาด เดี๋ยวหลังจากนี้อาจต้องยุติการติดต่อกันไปอีกสักพักใหญ่ๆ ให้เธอเข้าใกล้ไรเดน เมย์ให้มากที่สุด จากนั้นก็รอการติดต่อจากฉันอีกทีหลังจากที่เตรียมแผนการอะไรเรียบร้อยแล้ว]

“เข้าใจแล้วค่ะ…” หลังจากที่สิ้นคำตอบจากโบรเนียเสียงของโคโคเลียก็ได้เงียบไป โบรเนียมองออกไปนอกหน้าต่าง

“รอก่อนนะเซเล่”

---

หลายชั่วโมงต่อมา

เวลาผ่านมาราว 7 ชั่วโมง ในที่สุดการอพยพคนทั้งหมดภายในเมืองเป็นอันเสร็จสิ้น เหล่าเจ้าหน้าที่ และกองกำลังวาลคิเรียจำนวนหนึ่งที่เทเรซ่าพามาด้วยกำลังพากันเก็บของขึ้นยาน เพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับไปยังโรงเรียนเซนต์เฟรย่า

[ฮัลโหลเทสๆ ได้ยินเหล่าเด็กตัวเเสบทั้งหลาย ตอนนี้ไฮเปอร์เรี่ยนกำลังจะเดินทางกลับไปยังโรงเรียนเซนต์เฟรย่าด้วยความเร็วปกติ]

[ซึ่งคาดว่าน่าจะถึงพรุ่งนี้เช้าพอดี พวกเธอทั้งหลายก็พักผ่อนซะนะ โดยเฉพาะนายเจ้าหัวเห็ดคนนั้นน่ะ! เลิกยกนํ้าหนักแล้วไปนอนซะ! ยานมันสั่นเข้าใจมั้ย!]

สาเหตุที่เทเรซ่าให้ยานเดินทางกลับด้วยความเร็วปกติ เนื่องจากการเดินทางด้วยความเร็วสูง มันสร้างภาระให้กับเครื่องยนต์มากเกินไป 

แถมยังใช้พลังงานมหาศาลอีก ทำให้มีระบบบ้างส่วนถูกปิดไปเพื่อดึงพลังงานจากระบบส่วนนั้นไปเพิ่มให้กับความเร็วของยาน

มันเลยเสี่ยงที่จะทำให้เครื่องยนต์จำพวกเร่งความเร็วเสี่ยงที่จะโอเวอร์ฮีทได้และเพื่อลดความเสี่ยงที่จะต้องเสียงบประมาณในการบำรุงรักษาเพิ่ม 

เทเรซ่าที่เดิมทีก็เป็นคนขี้งกอยู่แล้วเลยออกคำสั่งให้ใช้ความเร็วปกติแทน แถมตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างกลับมาสงบแล้วพวกเธอไม่จำเป็นต้องรีบด้วย ขากลับคิดซะว่าชมวิวไปก็แล้วกัน

ตึงงง…

“6,235,623 ครั้ง การได้ออกกำลังกายฆ่าเวลานี่มันเพลินดีจริงๆ แต่จะยังไงก็ตามดูเหมือนเราจะต้องสั่งทำที่ยกนํ้าหนักแบบพิเศษจากคุณเทเรซ่าแล้วสินะ… แบบนี้มันเบาไปไม่ชินมือเลยจริงๆ” 

มัชกล่าวด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยก่อนที่จะลุกไปหยิบเสื้อ และเดินออกจากห้องออกกำลังกายไป โชคดีที่ห้องพักชั่วคราวของเขามีห้องอาบนํ้าอยู่ไม่อย่างงั้นคงต้องนอนในสภาพที่ยังไม่ได้อาบนํ้าแน่ๆ

---

วันต่อมา

“ที่นี่คือบ้านพักของผมสินะครับ…” 

หลังจากที่มาถึงโรงเรียนเซนต์เฟรย่าเทเรซ่าก็พามัชไปดูบ้านพักส่วนตัวของเขา

เนื่องจากมัชเป็นผู้ชายจะให้เขาไปพักรวมกับผู้หญิงมันก็ใช่เรื่องเธอก็เลยจัดแยกเป็นบ้านพักส่วนตัวให้กับเขาไปเลย

“ใช่… อยู่คนเดียวก็อย่าทำรกเหมือนกับฮิเมโกะล่ะ” 

เทเรซ่ากล่าวพาดพิงฮิเมโกะที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำเอาเธอถึงกับเบ้ปากเลยทีเดียว

“แล้วเรื่องเครื่องออกกำลังกายที่ผมรีเควสไปล่ะครับ?”

“เห้อ… ว่ากันตามตรงนะถ้าไม่ได้ฟังจากฟูฮัวฉันคงไม่เชื่อหรอกว่านายจะสามารถยกมันได้จริงๆ แต่ถ้านายยกเป็นล้านๆรอบโดยที่ไม่มีอาการเหนื่อย ดูเหมือนเรื่องที่นายบอกจะเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะ”

“ถ้างั้น---”

“แต่ว่านะ… การที่จะทำเครื่องออกกำลังกายที่มีนํ้าหนักมากเทียบเท่ากับเรือรบขนาดใหญ่แบบนั้นได้จำเป็นที่จะต้องใช้งบประมาณที่มหาศาลมาก เพราะงั้นนายจะต้องสัญญากับฉันอยากหนึ่ง…”

“อะไรหรอครับ…”

“นายจะต้องขึ้นเป็นอัศวินระดับ S ให้ได้” 

เทเรซ่าพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง เนื่องจากวาลคิเรียเป็นศัพท์ที่ใช้ในการเรียกนักรบผู้เพศหญิง เพราะงั้นนักรบเพศชายจึงใช้คำว่าอัศวินหรือว่าไนท์แทน

“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาครับ”

“ถ้างั้นก็เป็นอันตกลง แต่การที่จะสร้างมันขึ้นมาได้ต้องใช้เวลานะ เพราะงั้นก็ออกเท่าที่มีตอนนี้ไปก่อนก็แล้วกัน”

“ครับ”

“เอาเถอะ อย่างนายคงไม่น่าห่วงอะไรหรอก ก็เล่นเอาชนะฉันได้แบบขาดลอยขนาดนั้นนี่นะ แต่ที่น่าห่วงจริงๆก็คงเป็นการสอบข้อเขียนไม่ใช่ภาคปฎิบัติ ได้ข่าวว่าคะแนนการทำข้อสอบของนายที่โรงเรียนตํ่าเตี้ยเรี่ยดินมากเลยนี่นาเพราะงั้นก็พยายามเข้าล่ะ”

“มะ-มีข้อสอบข้อเขียนด้วยหรอครับ…?”

“มีสิ… การจะขึ้นระดับ S ได้น่ะ จะสมองกล้ามอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ เพราะงั้นเรื่องเรียนก็พยายามเข้าล่ะ ไปกันเถอะฮิเมโกะ ป่านนี้พวกเมย์นี่จะกำลังทำความสะอาดบ้านพักของเธอกันอยู่”

“อืม”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกไปทิ้งมัชให้ยืนช็อคอยู่คนเดียวที่หน้าบ้านพัก

---