ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 2 ลูกเขยจานด่วน 3
“สวัสี่ะุิ ุปรา”
เสียทัทายที่ัึ้นเบื้อหลัพ่อับแม่ปรา ทำให้ทั้สอหันไปมอ แ่ยัไม่ทันเอ่ยำทัทายอบลับไป นที่วแนมาับสามีนายำรวยศให่็เอามือทาบอ ทำสีหน้าอใ
“อุ๊ย ! น้อปราย็มา้วยเหรอะ เอ๊ะ ! แล้วนั่น” พูพลาี้นิ้วไปที่นที่ยืน้อนหลัปราย “าโอบ...ลูายุเอื้อับุวานี่ะ แล้วทำไมมาอยู่้วยันไ้ล่ะะ แถมยั...เอ่อ ูสนิทสนมันเป็นพิเศษ้วยนะะ”
พอยัยุนายระบัลมสูเสียฟ้าว่าแบบนั้น ปราย็รีบเบี่ยัวออาวแนแร่ ยับหนีาร่าสูไปสอ้าว ท่าทาอปรายยิ่ทำให้นอยารู้อยาเห็นเรื่อาวบ้านาโ และมออย่าับผิ
“สวัสี่ะ ุนายศรี ท่านรอ”
แม่ปราประนมมือไหว้ และยิ้มอ่อนบา อีฝ่ายรับไหว้พอเป็นพิธี เพราะให้วามสนใับสอหนุ่มสาวมาว่า
ส่วนพ่อินั้นหน้าึ และ้อมอลูายอนที่เาไม่อบี้หน้า้วยสายาุ พ่อิไม่พูไม่าและไม่สนใที่ะทัทายใร้วย
“นี่มาานแ่อลูสาวท่านรอใ่ไหมะ”
แม่ปรายิ้มและพยัหน้า “่ะ”
“แล้วทำไม าโอบถึไ้มา้วยันล่ะะ หรือว่า...แอบหมั้นหมายันไว้แล้ว แ่ยัไม่ไ้ประาศให้นอื่นทราบอย่าเป็นทาาร”
พ่อิหลับา สูลมหายใลึ ยัยป้านนี้ำลัะทำให้เาหมวามอทน
แม่ปราลูบ้นแนสามี และระิบบอว่า
“ุิ...ใเย็น ๆ นะะ เอาไว้เรา่อยไปุยันที่บ้านนะะ”
ปรายทำหน้าไม่ถูแล้ว เธออยาะร้อไห้นั ยิ่เห็นสายาอุแม่ที่มอเธอแล้ว หิสาว็ยิ่รู้สึผิไปันให่
โอบอยืนเียบ ๆ ใบหน้าอเาเรียบเย ไม่บ่บออารม์หรือวามรู้สึใ ๆ
ในะบทสนทนาเียบล และุนายที่ีระบัลมสูเสียฟ้า็มอหน้านนั้นนนี้สลับไปมา ันอำอบ พนัานโรแรม็เินเ้ามาหาโอบอและบอว่า
“ุโอบอะ นี่่ะ ่าหูอุผู้หิที่ลืมไว้บนห้อที่พวุสอนเ้าพัเมื่อืน”
โอบอยื่นมือไปรับ่าหูาพนัาน เาำมันไว้ในมือ แล้วถอนหายใออมาบาเบา
พนัานโรแรมเินลับไปแล้ว ทว่าลุ่มนที่ยืนอยู่หน้าประูทาออยัยืนอยูุ่เิม ไม่มีใรยับไปไหน และไม่มีำพูใ ๆ ออมาาปาใรสัน ระทัุ่นายนเิมเพิ่มเิมือรอยยิ้มูแลนบนใบหน้าพูออมาว่า
“แหม...มาเรียมัวันั้แ่เมื่อืนเลยเหรอะ มา่อนแนอื่นแบบนี้ ั้ใมาูาน่อนัานัวเอหรือเปล่าะ ิันรอฟั่าวีนะะ ุิ ุปรา และอแสวามยินีล่วหน้านะ๊ะ น้อปราย าโอบ” พูแล้ว็หันไปยิ้มให้ปรายและโอบอ ่อนะหันไปัวนสามีเินเ้าไป้านใน
แม่ปรามอหน้าน้อปราย้วยสายาที่เ็มไป้วยวามผิหวัและเสียใ
พ่อิไม่ยอมมอหน้าลูสาวนเล็เลย ท่านหันไปบอแม่ปรา้วยน้ำเสียราบเรียบว่า
“เ้าไปในานเถอะปรา”
พ่อิโอบเอวแม่ปรา และรั้ให้เินเ้าไป้านใน้วยัน ปล่อยให้ปรายมอาม้วยวามสำนึผิเ็มหัวใ
โอบอมอหิสาว้วยวามเห็นใ เป็นสถานาร์ที่ไม่อาแ้ัวเป็นอย่าอื่นไปไ้เลย
“ปราย...ไปที่รถัน่อนนะรับ”
ปรายพยัหน้าและรีบเินออประูไป สภาพอเธออนนี้ไม่เหมาะที่ะามเ้าไปอธิบายหรือเอ่ยำอโทษุพ่อุแม่ และพวท่านยัไม่พร้อมรับฟัอะไร
โอบอพาปรายเินไปที่ลานอรถ นัวเล็เินามเาไป้วยวามรู้สึผิ น้ำาเอ่อลอเ็มหน่วยา
ุพ่อุแม่้อโรธเธอมา ๆ และผิหวัในัวเธออย่าที่สุ พวท่านไมุ่ยับเธอ ยิุ่พ่อ้วยแล้ว ท่านไม่มอหน้าเธอเลย
ไม่น่าเลย...ไม่น่าริอ่านทำเรื่อไม่เ้าท่าแบบนี้เลย นอาะทำใหุ้พ่อุแม่ผิหวัในัวเธอแล้ว เธอยัทำให้พวท่านเสียหน้า และอาถูิินนินทาลับหลัว่า ลูสาวนเล็อบ้านไร่เือนเ็ม นที่ใร ๆ ่าพูถึว่า เป็นไ่ในหินเพราะุพ่อและพี่ายหวมา แ่สุท้ายแล้ว็มานอน้าอ้าแรมับผู้ายที่ไม่ไ้เป็นอะไรันเลย
เมื่อเินมาถึรถระบะอโอบอ พอเาเปิประูให้เธอ ปราย็ึ้นไปนั่บนเบาะโยไม่อิออ
โอบอปิประู แล้วึ้นไปนั่ประำที่นับ เาสาร์รถ แ่ไม่ไ้ับรถออไปทันที ายหนุ่มหันไปมอนที่เอาแ่นั่้มหน้ามอมือที่ประสานันอยู่บนั
“ปราย...ุโอเไหม”
นถูถามส่ายหน้าทั้ที่ยั้มหน้าอยู่
โอบอถอนหายใ เายื่นมือไปับหัวไหล่มนแล้วบีบเบา ๆ
“มีอะไรให้ผม่วยไหม”
ปรายนั่นิ่รู่หนึ่ ่อนะเยหน้าึ้นมามอสบาม
“นายะ่วยันริ ๆ เหรอ”
“รับ” โอบออบเสียหนัแน่น เห็นสีหน้าและแววาอเธอแล้ว เาสสาร หามีอะไรที่เาพอะ่วยเธอไ้ เา็อยา่วย
ปรายับมือที่วาอยู่บนหัวไหล่อเธอมาุมไว้ในสอมือ เธอระับมืออบอุ่นอเาไว้แน่น ้อหน้านเสนอัว่วยเธอ้วยสายาริั ่อนะเอ่ยปาบอเาไปว่า
“นาย่วยบอพ่อนายยันหมาไปสู่อันไ้ไหม”
ความคิดเห็น