[Fic all] ขอคำแนะนำหน่อยครับทุกท่าน แอพสะกดจิตเนี่ยควรนำไปใช้แบบใดดี?

ลำดับตอนที่ #7 : Ominous

ผลลัพธ์

A: 0

B: 8

C: 2

D: 6

E: 0

================================

เมื่อถึงเวลารุ่งสางผมก็วางหนังสือในมือลงแล้วไปล้างหน้าให้สดชื่น ผมเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเดินเข้าไปในครัว ตั้งเตาแล้วทำอาหารเช้า

มื้อเช้าวันนี้ถูกปรุงแบบง่ายๆ และนำไปวางหน้าห้องแทนถาดอาหารที่ว่างเปล่าของเมื่อวาน ส่วนมื้อเที่ยงผมทำใส่กล่องแล้วแช่ตู้เย็นให้มิซากิเอาไปเวฟกินตอนเที่ยงระหว่างที่ผมไปโรงเรียน

หลังจากเก็บข้าวกล่องใส่กระเป๋าและทานอาหารเช้าเสร็จผมก็มาเคาะประตูบอกมิซากิก่อนหยิบขยะหน้าห้องติดมือมาตอนออกจากบ้าน

เมื่อก่อนมิซากิไม่ได้เก็บขยะในห้องตัวเองด้วยซ้ำ ผมเลยใช้เวลาช่วงที่เธอนอนแอบไขกุญแจเข้าไปทำความสะอาดให้ทุกสัปดาห์ แต่แค่ครั้งสองครั้งผมก็ถูกจับได้แล้วก็โดนตวาดใส่ยกใหญ่ สุดท้ายก็จบที่มิซากิจะเก็บห้องตัวเองแล้วเอาขยะมาทิ้งหน้าห้องให้ผมไปทิ้ง

ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ไม่เลวเลยนะถ้าถามผม อย่างน้อยเธอก็รักษาความสะอาดให้ตัวเองได้แทนที่จะไม่สนอะไรแล้วปล่อยตัวจนสกปรก

อากาศตอนเช้าเย็นสบายในช่วงฤดูใบไม้ผลิ กลิ่นหอมของดอกไม้ที่พากันบานตามฤดูล่องลอยมาตามลม ผมกระชับกระเป๋าแล้วเข้ารถไฟฟ้า ตอนเช้าๆ แบบนี้มีคนน้อยพอที่ผมจะหาที่นั่งให้ตัวเองได้

ผมนั่งลงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาอ่านข่าวรอ

[สาวแก่นอกใจสามีไปคบกับชาวแอฟริกาห้าคน!]

[อุบัติเหตุสะพานถล่ม ดับ3 บาดเจ็บนับร้อย สูญหายหลายพัน]

[การปล้นครั้งใหญ่ ธนาคารสูญเงินกว่าพันล้าน!]

[ดาราดังชื่อย่อAถูกจับได้ว่าแอบมีความสัมพันธ์กับเด็กประถม]

[การหายตัวไปอย่างลึกลับของปศุสัตว์ พบเห็นจานบินปริศนายามค่ำคืน หรือจะเป็นมนุษย์ต่างดาว?]

[รถบรรทุกเบรกแตกชนนักเรียนม.ปลายดับคาที่"เขาวิ่งมาเอง!"คนขับกล่าว]

[ประเทศเหนือเตรียมเปิดศึกกับประเทศใต้ ลั่น! ไม่ขออยู่ร่วมโลก]

[จับได้แล้ว! โรคจิตขโมยกางเกงในชายสูงอายุแท้จริงแล้วเป็นสาวสวย!?]

[คดีฆาตกรรมผ่าเครื่องในอีกครา หรือจะเป็นฆาตกรต่อเนื่อง?]

[เป้าหมายรายถัดไป นักข่มขืนต่อเนื่องชื่อดังส่งคำเตือนถึงคุณหนูโรงเรียนดัง]

แจ้งเตือน:ป้ายหน้าจะมาถึงในอีก 1 นาที

'โอ๊ะ เกือบไป ขอบคุณคุณทู'

ผมรีบเก็บมือถือแล้วออกจากสถานี วันนี้ไม่มีข่าวอะไรเป็นพิเศษเหมือนทุกวัน เอาจริงๆ ผมเคยคิดว่าสำนักข่าวปั่นข่าวพวกนี้ขึ้นมาเองเพื่อเพิ่มยอดเข้าชมของเว็บ แต่หลัฃจากพูดคุยกันเมื่อวานและรู้เกี่ยวกับค่าความเสื่อมทรามผมก็คิดว่าข่าวพวกนั้นน่าจะมีมูลความจริงอยู่บ้าง เหมือนคำที่ว่าไม่มีไฟไม่เกิดควัน อย่างน้อยในข่าวพวกนั้นก็น่าจะมีความจริงอยู่ซักสี่ห้าเรื่องแหละ

ผมเดินผ่านเส้นทางย่านการค้าที่ไม่ได้เดินมาเมื่อวาน ตอนนี้ยังเช้าอยู่ร้านค้าส่วนใหญ่เลยยังไม่เปิด ที่เปิดก็มีแค่ร้านขนมปังกับร้านข้าวกล่องที่มีกลุ่มเป้าหมายเป็นคนเร่งรีบที่ไม่มีเวลาทานอาหารเช้า

ผมเดินไปเรื่อยๆ ขณะซึบซับบรรยากาศที่เงียบสงบ

โรงเรียนของผมมีชื่อว่ามาริโอะ เป็นโรงเรียนสหที่ไม่ได้มีขื่อเสียงโด่งดังอะไร จะบอกว่าเป็นโรงเรียนประจำตำบลหรืออะไรแบบนั้นก็ได้ ถ้าให้พูดถึงความโดดเด่นผมก็คงนึกออกแค่ชื่อที่มันคล้ายมาริโอ้ก็เท่านั้น

ผมเดินผ่านสนามหน้าโรงเรียน มีเจ้าแมวส้มตัวหนึ่งนอนแผ่หราอยู่บนหญ้า แผ่หราที่ผมหมายถึงคือนอนหงายโชว์พุง แขนขาลู่ลงเหมือนนอนตาย แต่ที่จริงมันไม่ได้ตายแค่เป็นท่านอนของมัน

หลายครั้งที่ผมพยายามจะเล่นกับแมวตัวนี้ แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรพวกสัตว์มักจะไม่ชอบผม เวลาเข้าใกล้มากเกินไปทีไรถ้าไม่ถูกข่วน มันก็จะวิ่งหนีไปตลอดเพราะงั้นแหละผมถึงคิดจะใช้แอพสะกดจิตกับมัน แต่พอมาคิดๆ ดูจุดประสงค์ของผมคือการทดลองใช้ให้คล่องมือไม่ใช่การเล่นกับแมวผมเลยพับเก็บไอเดียนี้ไป

ถ้าผมลองกับแมวผมคงไม่ค่อยได้ประโยชน์อะไรมากนอกจากการได้น้วยพุงนั่น....พอคิดๆ ดูแล้วมันน่าจะคุ้มนะ

พอหันกลับไปเจ้าแมวก็ตื่นแล้ว มันขู่ฟ่อใส่ผมแล้ววิ่งเข้าพงหญ้าไป

"อ่า..."

ผมเผลอส่งเสียงออกมาด้วยความเสียดาย แต่ก็เอาเถอะ ผมคิดเรื่องว่าใครจะเป็นหนูทดลองมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะงั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ดำเนินตามแผนเดิมละกัน

ผมเดินมาถึงห้องเรียน ในห้องไม่มีคราบน้ำหลงเหลืออยู่เลยดูท่าว่าอย่างน้อยพวกนั้นก็รู้จักทำความสะอาด...บ้าง....

สีชมพู กางเกงในสีชมพูถูกวางเด่นหราอยู่กลางห้อง

ถามจริง ทั้งที่ทำความสะอาดแล้วแต่ลืมกางเกงในเนี่ยนะ ลืมได้ไงฟะ ไม่รู้สึกหนาวเรอะ หรือเพราะทำเรื่องผิดศีลธรรมสุดขั้วไปแล้วกะอีแค่ทิ้งกลับบ้านแบบโนแพนมันจิ๊บๆ กัน

"อ๊ะ!"

หัวหน้าห้องร้องขึ้นมาหลังจากเห็นผมกำลังมองกางเกงในเธอที่วางเด่น หน้าของเธอแดงแจ๋ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกางเกงในอันนั้นใส่กระเป๋า

ด้วยความเขินอายราวกับสาวซิงหัวหน้าห้องก็หันมาถามผม

"หะ...เห็นรึเปล่า?"

ผมเมินเธออย่างสมบูรณ์แล้วหยิบไลท์โนเวลขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา อีกอย่างคำนั้นมันควรจะมาตอนที่มีฉากลมแรงแล้วกระโปรงเปิดจนเห็นกางเกงใน ไม่ใช่มีกางเกงในวางอยู่บนพื้น เลิกเป็นหัวหน้าห้องแล้วไปรักษาสมองก่อนไหม ผมชักเริ่มเป็นห่วงแล้วสิ ไม่สิ ต้องเป็นห่วงตั้งแต่โดนไอ้ครูพละนั่นแบล็คเมล์ละ

ผมปล่อยให้เวลาผ่านไปขณะนั่งอ่านไลท์โนเวลในมือ เรื่องราวกล่าวถึงตัวเอกที่ถูกส่งไปต่างโลกด้วยรถบรรทุกระหว่างพยายามช่วยเพื่อนร่วมชั้น หลังจากถูกเรียกไปก็ปรากฎว่าเขาไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลยถูกไล่ออกจากราชวังให้ไปใช้ชีวิตเร่ร่อนเป็นนักผจญภัย และเพราะไม่มีความสามารถอะไรเลยใช้เงินที่ได้มาไปซื้อทาสมาใช้งานซึ่งบังเอิญว่าเป็นสาวหูสัตว์ที่แข็งแกร่งมาก ชีวิตหลังจากนั้นก็เลยพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ พระเอกที่ได้การเลเวลอัพก็ได้รู้ถึงพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวเอง เป็นพลังโกงในการขโมยความสามารถของคนอื่น

ผมขี้เกียจอธิบายละ มันก็ไลท์โนเวลดาดๆ ที่มีทั่วไปในตลาดนั่นแหละ ไม่ได้มีความสนุกอะไรแค่ขายความนมใหญ่ของตัวละครกับพล็อตน่าเบื่อไว้อ่านฆ่าเวลา เหตุการณ์ในเรื่องก็ซ้ำๆ ซากๆ วนลูปมีแต่น้ำแถมไม่น่าจะจบได้เพราะคนเขียนเบื่อไปก่อนเลยไปเขียนเรื่องใหม่ทิ้งให้เรื่องพวกนี้คาไว้ที่เล่มสองเล่มสามไม่มีต่ออีกเลย

แล้ววันดีคืนดีบริษัทซักแห่งก็จะเลือกเรื่องนี้ไปทำอนิเมะคุณภาพต่ำออกมาเพื่อฟอกเงิน และเนื่องจากไม่มีอะไรน่าสนใจเรื่องนี้ก็จะถูกจมอยู่ภายใต้โคลนตมของอนิเมะในซีซั่นนั้นที่ทำได้ดีกว่า ไม่ได้ผุดไม่ได้โผล่ขึ้นมาเป็นที่พูดถึงอีกเลยแม้แต่ในหมู่โอตาคุด้วยกัน

เป็นเรื่องประมาณนั้นนั่นแหละ

เสียงกริ่มคาบโฮมรูมดังขึ้นทำให้ผมเก็บไลท์โนเวลลงกระเป๋าไป ในแง่ของการฆ่าเวลาถือว่ามันบรรลุจุดประสงค์ได้สมบูรณ์แบบแล้ว ไม่ต้องน้อยใจเพราะถูกผมสับยับไปหรอกนะ

ครูประจำชั้นของผมเดินเข้าห้องมา

"เอ่อ ทุกคนครูจะเริ่มโฮมรูมแล้วกลับไปนั่งที่ด้วยนะคะ"

บุคลิกของคนๆ นี้ ถ้าจะให้บรรยายก็คงจะเป็น'คนที่ไม่เหมาะจะเป็นครู'ล่ะนะ

ฮิมาวาริ รัน เป็นครูสาวที่สวมชุดเปิดเผยทั้งๆ ที่มีนิสัยขี้อาย เป็นคนจิตใจดีแต่ไม่เข้มงวดพอจะทำให้นักเรียนเคารพ

ตรงส่วนนั้นแหละที่เป็นปัญหา เมื่อครูผู้สอนไม่สามารถทำให้นักเรียนเชื่อฟังได้ การสอนก็จะเต็มไปด้วยการติดขัดและปัญหานานาชนิด

ถึงจะมีนักเรียนหลายคนกลับไปนั่งที่แล้วแต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยังคุยเล่นอยู่ที่โต๊ะเพื่อนโดยไม่สนใจเสียงของอาจารย์

"แปปนึงสิรันจัง ขอจบตานี้ก่อนนะ"

หนำซ้ำยังมีการพูดล้อเล่นอย่างไร้ความให้เกียรติอีกด้วย

"ไม่ได้นะคะ! กลับไปนั่งที่เลยค่ะอาราตะคุง!"

ถึงจะพูดเสียงดังแต่มันไม่ได้ทำให้มีความน่าเกรงขามขึ้นซักนิด โดยเฉพาะเมื่อสวมเสื้อรัดติ้วกับพองแก้มแบบนั้น

กว่าจะเริ่มเช็คชื่อก็เสียเวลาไปแล้วสิบนาที

"อาราตะคุง หลังเลิกเรียนมาพบครูด้วยนะคะ คะแนนสอบล่าสุดของเธอแทบคาบเส้น เดี๋ยวครูจะติวให้เป็นพิเศษเตรียมใจไว้เลยนะคะ!"

"คร้าบๆ"

เด็กหัวโจกผมทอง อาราตะ โฮกิ โบกมือด้วยท่าทางไม่ใส่ใจในขณะที่เล่นเกมมือถือใต้โต๊ะ

ในที่สุดคาบแรกก็เริ่มต้น

ผมสะกดกลั้นหาวให้ไหลกลับลงคอแล้วนั่งเท้าคางปล่อยให้เวลาผ่านไป เรื่องที่สอนผมอ่านมาหมดแล้วตั้งแต่เมื่อคืนต่อให้ไม่ตั้งใจเรียนแล้วถูกเรียกไปตอบก็ไม่มีปัญหาอะไร

วันนี้มีคาบพละตอนบ่าย เป้าหมายที่ผมจะลองสะกดจิตคือไอ้ครูพละนั่น ทุกคาบมันจะโผล่มาแค่ต้นคาบแล้วสั่งให้เล่นกีฬาหลังจากนั้นก็หายไปไหนสักที่ ผมพอจะรู้อยู่ว่าต้องไปหาที่ไหน

เสียงโมโนโทนจากอาจารย์แก่ๆ กับคาบเรียนน่าเบื่อทำให้หนังตาผมเริ่มหนักอึ้ง ทั้งสองอย่างสอดประสานกันอย่างลงตัวราวกับเป็นสมการแห่งการหลับไหล ผมฟุบตัวนอนกับโต๊ะโดนไม่สนใจสายตาใครอย่างที่ทำเป็นประจำ

ฝากปลุกผมตอนพักเที่ยงทีนะ คุณทู

ตอบกลับ:รับทราบ

เมื่อยืนยันว่าจะถูกปลุกผมก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสายลม...

_______________________________________

ในห้องมืดทึบที่รกไปด้วยขยะของอาหารสำเร็จรูป

หน้าจอคอมเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เคยให้แสงสว่าง

แต่ตอนนี้มีแหล่งกำเนินแสงอีกแห่งปรากฏขึ้นที่กลางห้อง

วงเวทที่ถูกเขียนด้วยสีเทียนบนพื้นห้องกำลังส่องแสงสีม่วงลึกลับ

บางสิ่งบางอย่างกำลังค่อยๆ โผล่หัวออกมาจากวงเวทนั้น มันมีเขาและเส้นผมเหมือนมนุษย์

เด็กหนุ่มสวมแว่นกำลังยืนตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น

"มะ....มันได้ผล! ของจริง! แม่งของจริงไอ้เชี่ยเอ้ย!"

เขากุมหนังสือปกหนังเล่มหนึ่งไว้แน่นด้วยมือที่ชุ่มเหงื่อ ไม่ทราบว่ามาจากความประหม่าหรือตื่นเต้น

หนังสืออัญเชิญปีศาจที่เขาพบในร้านหนังสือเปิดใหม่ที่ย่านการค้าระหว่างออกไปร้านสะดวกซื้อ ปกติเขามักจะใช้เน็ตเพื่ออ่านเรื่องสยองขวัญเลยซื้อมันมาเผื่อว่าจะเอาไปขิงคนในโลกออนไลน์ได้

ใครจะคิดว่าพอลองทำตามพืธีกรรมมันจะได้ผลจริง

เด็กหนุ่มแสยะยิ้มอย่างไม่น่าไว้วางใจ

"มึง...มึงโดนกูแน่...ไอ้เหี้ยอาราตะ...กูจะทำให้มึงเสียใจที่แกล้งกู"

เสียงหัวเราะของเขาดังลั่นในห้องสกปรกที่ส่องแสงสีม่วงอย่างลึกลับ

================================

อ่า....ขออภัยที่มาช้า....

....ความผิดโมริอาร์ตี้ครับ ไปโทษมันได้เลย