คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 ห้องครัวเล็ก
บทที่ 7 ห้อรัวเล็
“อรุสวัสิ์ร้าบ ทุๆน”
ปวเรศทัทายทุนในเ้าวัน่อมา ในมืออายหนุ่มถือถุพะรุพะรั ึ่ทุอย่า็เป็นอาหารเ้าพวน้ำเ้าหู้และนมีบที่สาวๆในออฟฟิศมัะฝาเาื้อมาให้ประำ
“นี่อเธอนะยัยเ่น แล้วนี่็ยัยเนร แล้ว…อ้าว…ยัยโมรินยัไม่มาอีเหรอ?”
“เออนั่นสิ ปิมาเ้านะ”
เ่นราพึมพำ้วยวามแปลใที่ไม่เห็นอมลราที่ปิะมา่อนปวเรศเสมอ แ่ไม่ทันไรหิสาวที่พวเารออย็วิ่ระหืระหอบเ้ามาในแผน
“โอ้ย!!! แฮ่ๆๆ อโทษทีนะทุน”
“ไม่เป็นไรหรอ้า ไม่ไ้สายเินเวลาสัหน่อย”
อมลรานั่พัเหนื่อยที่โ๊ะและหยิบอาหารเ้ามาัเรีย่ายๆ เนรนรีเินาในรัวเล็อแผน็้อใเมื่อมอมายัอมลรานแ้วาแฟในมือนั้นลับพื้นนแระาย
“เห้ยยัยเนร แเป็นไรวะ?”
“ปะ…เปล่า เปล่าเป็น…”
เนรนรีอึอัและนั่ลเ็บเศษถ้วยาแฟ ส่วนปวเรศ็แสนีเอาไม้ถูมา่วยเ็ราบาแฟนสะอา
“โมริน เธอ…เธอไปไหนมาเหรอ?”
“อืม…ยัไเหรอเนร?”
“ือ…ันหมายถึว่า เธอไปที่ไหนแปลๆมาหรือเปล่าน่ะ?”
“อ๋อ…ถ้าว่าแปลาทุที็เป็นบ้านที่อยู่นอเมืออพี่หมอเาน่ะ้า”
“อ้อ…เ้า”
เนรนรียิ้มเื่อนและเินลับไปทำาน่อปล่อยให้อมลรานั่ทำหน้าในท่าทีแปลๆอเพื่อนสาว ใน่วเวลาบ่ายนั้นเอเพื่อนๆอเธอ้อแยย้ายเ้าประุมับแผนอื่นๆ เหลือเพียแ่เธออยู่ประำแผนเท่านั้น
“เวลาไม่มีนอยู่็วัเวเหมือนันแฮะ”
อมลรานึในใ่อนลุไปาแฟในรัวเล็ที่อยู่ิับแผน ห้อรัวนี้ทาบริษัทัให้ฝ่ายวาแผนึ่ทำานแยัวออาแผนอื่นๆ และหลายรั้ที่้อทำานล่วเวลาึ้อมีห้อรัวไว้อำนวยวามสะวแ่แผนนี้โยเพาะ
หิสาวหันหน้าเ้าเาท์เอร์ ร่าบาระหอเธอพยายามเย่เอื้อมหยิบระปุน้ำาลาั้นลอย ะที่มืออเธอำลัะแะสิ่อไ้็มีมือาร่าสูให่ว่าเอื้อมมาหยิบให้าทา้านหลั ส่วนมืออี้าอายผู้นั้นแะที่เอวบาๆอเธอนสะุ้เฮือ
“ุมน์ธั!!!”
อมลราหันลับมาทันที มืออเธอรีบปัมืออายหนุ่มให้พ้นาร่าบาอเธออย่าทันวัน แววาอเธอแสออถึวามโรธึ้อย่าเห็นไ้ั
“รับ…ผมเห็นุเอื้อมไม่ถึ็เลย่วยไ”
ายหนุ่มวาระปุน้ำาลลในเาท์เอร์พลา้าวเ้าไปใล้นมูอเานั้นแทบแะเรือนผมหอมอหิสาว้วยวามสเน่หา
“ฮึ่ม…อัว่ะ”
อมลราสะบัสีหน้าและวิ่หนีออาห้อรัวเล็อย่ารวเร็ว ส่วนมน์ธั็มอามหิสาว้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ มานพเินสวนับเธอรประู็้อมอาม้วยสายาที่เป็นห่ว และหันมาุยับเ้านายหนุ่ม้วยวามเป็นห่วไม่แพ้ัน
“เาะแ่านอยู่แล้วุ็ไม่น่าทำเลยนะรับ”
“เห้ย…เรื่ออันน่ะ”
“ะว่าไปถ้าุมาร์้อารเรื่อแบบนั้น ็ไปเที่ยว็ไ้นะรับ ไม่เห็นะ้อมายุ่ับุโมรินเ้าเลย”
“...บ้าน่า ันไม่อยาแะ้อผู้หิมั่วๆหรอ นายรู้ไหมันเป็นใร? ุมน์ธัเียวนะ”
มานพยิ้มและหัวเราะวามรั้นอเ้านายเบาๆ พลาส่าแฟระป๋อแ่เย็นาู้เย็นให้มน์ธั ายหนุ่มรับมาแล้วเปิึ้นมาิบอย่าใเย็น เามอไปทาหิสาวที่นั่ทำานนเียวอย่ารุ่นิ ใ่แล้ว…่วเวลาที่ผ่านมานั้นเามอเพียแ่เธอเท่านั้น ไม่เยิะให้หิใอยู่ในสายาหรือมาแะ้อัวเาเลยแม้แ่น้อย
…เพราะอมลราือหินเียวที่เาปรารถนา ทั้ร่าายและหัวใ…
เมธีมารับอมลราลับในอนเย็นเหมือนเ่นเย และวันนี้เป็นวันที่หิสาวื่นเ้นอย่าเป็นที่สุ รถอเมธีอหน้าร้านเ่าุในย่านาร้าอเมือ ภายในร้านที่หรูหรา้วยแสไฟและเสื้อผ้าใหม่ๆมามายนี้เยรับใ้บ่าวสาวู่ใหม่มานับรั้ไม่ถ้วน
“ุโมริน ุหมอเิทานี้เลย่ะ ุพร้อมแล้วนะะ”
“อืม…เร็วเหมือนันนะรับ”
“่ะ ทาเราเร่มือเผื่อะไ้แ้ถ้าใส่ไม่สบาย ห้อแ่ัวอยู่ทานี้่ะ”
เ้าอร้านและลู้าสาว่วยสวมุเ้าสาวสีาวสะอาให้ับอมลรา แนยาวเรียวและอยาวระหอเธอนั้นเมื่อสวมุเ้าสาวสีาวฟูฟ่อนี้แล้ว เธอูส่าามราวับนาพาหส์
…ผมยาวสีน้ำาลเ้มและผิวาวผ่ออเธอูเหมาะับประายระยิบระยับอุเ้าสาวที่สะท้อนแสไฟาวน์ไลท์ ทุอย่านั้นลัวราวับพระเ้าใสร้าสรร์อย่าแท้ริ…
********************
ความคิดเห็น