นักเวทย์ไร้ค่าท้าชะตาวิทยาลัยเวทมนตร์

ลำดับตอนที่ #7 : จุดเริ่มต้น

บทที่ 7 จุดเริ่มต้น

สนามพิเศษวิทยาลัยเวทมนตร์ 『อาร์ชฟิลด์』

“ยืนยันบัตรประจำตัวผู้เข้าสอบเสร็จสิ้น เชิญเข้าไปภายในอาคารได้เลยครับ!”

พนักงานของวิทยาลัยยังคงทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็งกับผู้สอบผ่านทั้ง 300 คน รวมถึงฉันด้วย 

ปัจจุบันฉันจำเป็นจะต้องวัดร่างกายสำหรับชุดสูทของสถาบัน อีกทั้งยังต้องมีการตรวจสอบสุขภาพนู่น นี่ นั่นซึ่งฟังดูน่ารำคาญเล็กน้อย 

ฉันค่อนข้างรีบ เนื่องจากมันเป็นเวลานานกว่า 6 ชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่เริ่มการสอบ และพ่อแม่ของฉันยังคงรออยู่ที่สนามกลางของวิทยาลัย 

‘การปล่อยให้บิดามารดาต้องรอนานอาจทำให้ฉันกลายเป็นลูกอกตัญญูก็ได้ใครจะรู้?’

แน่นอนว่าในความเป็นจริงนั้นกลับกันเลย... ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะรีบสวมกอดฉันโดยไม่อายสายตาคน เมื่อพบว่าฉันสอบผ่านได้สำเร็จ และที่เขตอาร์ฟอร์ดจะต้องจัดงานเลี้ยงกันครั้งใหญ่ 

แม้ว่าเขตของฉันจะเล็กและเข้าถึงได้ยาก แต่เพราะเหตุนั้นเองชาวเมืองจึงรู้หน้าค่าตากันดี อีกทั้งพ่อของฉันยังเป็นที่รักของชาวเมือง 

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ครอบครัวฉันกล้าทิ้งเขตการปกครองของตนเองมา แถมยังปล่อยน้องชายเอาไว้เฝ้าบ้านคนเดียวได้ 

และถึงแม้ก่อนหน้านี้ฉันมักจะนินทาว่าร้ายพ่อของฉันและเขตอาร์ฟอร์ด แต่โดยรวมแล้วมันถือว่าเป็นบ้านที่ยอดเยี่ยมกว่าสถานที่ไหนๆ สำหรับฉัน...

‘เพราะแบบนั้น... ฉันควรจะกลับไปฉลองเร็วๆ’

นอกจากนี้เพราะชาวเมืองเป็นคนเลี้ยง ฉันจึงจะได้กินอาหารอร่อยๆ ฟรี...

***

“นี่คือชุดสูทของวิทยาลัยครับ!... มันทำมาจากใยเวทย์คุณภาพสูงจึงไม่จำเป็นต้องทำความสะอาด อีกทั้งยังป้องกันรอยขีดข่วน เพราะแบบนั้นเองจึงไม่ต้องกลัวว่ามันจะขาดหรือเหม็นเลยแม้แต่น้อยครับ!”

“ส่วนนี่คือบัตรประจำตัวนักศึกษาครับ! มันถูกปรับแต่งด้วยเวทมนตร์ทำให้สามารถรับข่าวสารของวิทยาลัยได้! อีกทั้งยังใช้ระบุตัวตนอีกด้วยขอให้รักษามันยิ่งชีพเลยนะครับ!”

“สำหรับวันเปิดภาคเรียนจะแจ้งผ่านบัตรประจำตัวนักศึกษานะครับ!”

ด้วยสีหน้ากระตือรือร้น พนักงานส่งมอบทุกอย่างให้กับฉันด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะปล่อยฉันให้ออกจากอาคาร 

สิ่งที่ฉันได้รับมามีสองอย่าง... ชุดของวิทยาลัยซึ่งคงได้ฟังสรรพคุณของมันไปแล้ว ต้องขอบคุณโลกเวทมนตร์ที่รังสรรค์สิ่งมหัศจรรย์แบบนี้ออกมาได้จริงๆ 

ถัดมาคือบัตรประจำตัวที่จะเรียกว่าเป็น สมาร์ทโฟนก็มิปาน... มันคือเครื่องรับส่งข้อมูลทางไกลชนิดหนึ่ง แม้ไม่รู้ว่ามันจะใช้งานยังไงได้บ้างแต่ก็เป็นสิ่งที่น่าคาดหวัง

แต่ที่สุดยอดกว่าการได้รับของฟรีทั้งสอง คือการที่วิทยาลัยระดับนี้ให้นักศึกษาเรียนฟรีตลอด 6 ปีการศึกษา อีกทั้งยังมีห้องพักและสวัสดิการที่ยอดเยี่ยมฟรีอีกต่างหาก 

แน่นอนว่าที่ทำแบบนี้ได้เพราะมีผู้สนับสนุนรายใหญ่เป็นจักรวรรดิ แถมนักศึกษายังต้องเข้าทำงานภายในจักรวรรดิเท่านั้น โดยปราศจากข้อโต้แย้งใดๆ เมื่อเรียนจบ 

มันอาจจะฟังดูบังคับขู่เข็น แต่นักศึกษาทั่วทวีปต่างก็ตั้งเป้าจะทำงานในจักรวรรดิกันทั้งนั้น

เพราะทั้งความเจริญก็ดี หรือแม้แต่อัตราเงินเดือนที่พุ่งสูงขึ้นทุกปี และมีกระทั้งบำเหน็จบำนาญสำหรับตอนเกษียณอายุ มันถือเป็นสวรรค์ของนักเวทย์โดยแท้จริง 

ทั้งนี้เป้าหมายที่ฉันมาสมัครในวิทยาลัยแห่งนี้ ก็เพราะอัตราการจ้างงานที่สูงถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์จากจักรวรรดิเนี้ยแหละ 

....

‘อา... คนเยอะจังเลย...’

ฉันพลันคิดขึ้นมา หลังพบผู้คนที่กำลังเพ่นผ่านอยู่ทั่วสนามกลาง... โดยที่คนส่วนใหญ่เป็นนักศึกษารุ่นพี่ในวิทยาลัย รองลงมาเป็นผู้เข้าสมัครที่สอบไม่ผ่าน และสุดท้ายคือครอบครัวของผู้เข้าสมัคร 

เป็นสิ่งที่เข้าใจได้... เพราะโลกนี้ไม่ได้มีครอบครัวที่กระตื้อรื้อรนผิดมนุษย์มนาแบบเดียวกันกับฉันมากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นครอบครัวหรือตระกูลใหญ่ที่มองลูกเป็นแค่เครื่องมือ หากไม่มีพรสวรรค์ก็จะเขี่ยทิ้ง

และในขณะเดียวกันพวกคนเหล่านั่นไม่มานั่งเล่นบทพ่อแม่ลูกให้เสียเวลาชีวิต การมาทำอะไรอย่างคอยเชียร์ลูกจนถึงหยดสุดท้ายจึงเป็นสิ่งที่หาได้ยาก 

มีจุดประสงค์เพียงไม่กี่อย่างหรอกที่คนประเภทนี้มารอในสนามกลาง...

‘แต่ช่างเถอะ... มันไม่ได้เกี่ยวกับเราสักนิด’

ฉันปล่อยวางจิตใจ ก่อนจะกวาดสายตามองหาพ่อแม่ของฉัน... ด้วยคนที่พลุพล่านมันใช้เวลาสักพักหนึ่งก่อนจะพบพ่อและแม่ 

พวกเขาอยู่ห่างจากฉันค่อนข้างไกล เมื่อมองไปที่ทั้งคู่จากระยะนี้ฉันก็พบว่าพวกเขากำลัง...

‘ร้องไห้?...’

ภาพของคู่สามีภรรยาซึ่งกำลังปาดน้ำตาที่ไหลราวกับสายน้ำตก ใช่แล้ว... หยดน้ำที่ไหลออกมาจากขอบตาของทั้งสองแรงประดุจสายน้ำตกของจริงเลย โดยไม่ว่าจะมองจากมุมไหนมันก็ดูจะเป็นสิ่งที่เกินจริงไปมากโข

อีกทั้งเมื่อลองคิดสภาพว่าทั้งคู่ร้องไห้มานานแค่ไหน ฉันก็รู้สึกได้ทันที... ว่ามันโคตรจะปัญญาอ่อนเลย

ชีวิตจริงต้องใช้น้ำกี่ลิตรถึงจะผลิตสายน้ำตาขนาดนั้นได้... ถ้าให้ฉันเดานั่นคงจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า เวทมนตร์ อย่างแน่นอน 

ยิ่งรวมเรื่องที่แม่ของฉันถนัดเวทมนตร์ธาตุน้ำเข้าไปด้วย ยิ่งสนับสนุนความเชื่อของฉันเข้าไปใหญ่ 

สรุปแล้ว... ทั้งคู่ก็แค่สามีภรรยาสติไม่ดีที่ซึ้งกับผลการสอบผ่านของลูก แต่เพราะร้องไห้จนน้ำตาไหลออกหมดตัวไปแล้วลูกก็ยังไม่ออกมา จึงตัดสินใจใช้เวทมนตร์เข้าช่วยมันเสียเลย

‘น่าเหลือเชื่อที่คนแบบนี้ได้เป็นขุนนาง...’

แต่ถึงจะบ่นไปมากแค่ไหน ฉันก็จำต้องก้าวไปหาพวกเขาอยู่ดี ก่อนอื่นเลย... ฉันควรจะไปหยุดพวกเขาที่ใช้พลังเวทย์ทำเรื่องไร้สาระเสียก่อน

แต่หลังจากเดินเข้าใกล้ได้ไม่มากนัก...

“วะ-วิล!!?”

แม่ก็พลันสังเกตการมีอยู่ของฉันได้ก่อน ส่วนทางด้านพ่อ... คงเป็นเพราะน้ำที่แม่ใช้เวทย์รังสรรค์ขึ้นมามันเยอะไปเสียหน่อย จนบดบังวิสัยทัศน์ของเขา 

“สะ-สอบผ่านจริงๆ เหรอเนี้ย!? นี่ลูกทำได้ยังไงล่ะเนี้ย!?”

เธอตรงดิ่งเข้ามาอ้าแขนราวกับจะโผกอดฉัน พร้อมกับเวทย์มนต์น้ำตาปลอมซึ่งเธอยังคงไม่ลดละความพยายาม อย่างไรก็ตาม...

“มันเปียกชุดผมนะ...”

จำนวนน้ำ... มันเยอะเกินไป 

“ถ้ายังไม่หยุดเวทมนตร์นั่น ผมจะไม่ยอมกอดด้วยเด็ดขาดเลย”

ฉันกล่าวพร้อมกับถอยหลังหนีเธอ

“อะ-เอ๊ะ! โหดร้าย!!”

แม่ของฉันพลันอุทานออกมา ก่อนที่จะหยุดน้ำตาปลอมๆ เหล่านั้น และในวินาทีเดียวกันพ่อก็ดูเหมือนจะได้รับดวงตากลับคืนมา

“ทะ-ทีนี้ก็กอดได้แล้วใช่ใหมล่ะ!”

[พลุ่บ—!]

เธอกล่าวต่อก่อนจะพุ่งตัวเข้ากอดฉันโดยไม่รีรอให้ตอบกลับแม้เพียงวินาทีเดียว 

“อะ-อ่าว!! วิล! มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่?!”

และพ่อที่ดวงตาพึ่งจะมองเห็นได้อีกครั้งก็พลันสังเกตเห็นฉันทั้งๆ ที่นอกจากดวงตาเขาก็ยังคงมีสิ่งที่เรียกว่าหูอยู่ ซึ่งควรจะรับรู้ได้ตั้งแต่บทสนทนาก่อนหน้านี้แล้ว

“ยะ-ยินดีด้วยนะ! กะ-เก่งมากเลยล่ะ!”

แม่ของฉันกล่าวด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย ถ้าเธอยังเหลือน้ำตาอยู่มันก็คงจะไหลออกมาแล้ว... แต่ก็อย่างที่บอกไป...

“อา...ขอบคุณที่มาเป็นกำลังใจให้ผมนะครับ!”

เธอเป็นแม่ที่อ่อนโยนจนเข้าขั้นบ้าเล็กน้อย แต่เธอก็ประหม่าและทำอะไรไม่ถูกเป็น กระนั้นเธอก็พยายามรีดเร้นแรงออกมาแสดงความยินดีให้กับฉัน 

สิ่งที่ฉันควรทำคือตอบขอบคุณกลับไปด้วยรอยยิ้มในฐานะลูกที่ดีไม่ใช่หรือไง?

“จะ-จริงด้วย! ถ้าเรากลับไปที่เขตอาร์ฟอร์ด! ต้องป่าวประกาศแล้วแหละเนอะ!”

แม่ยังคงพูดต่อไปแม้เสียงจะสั่น

“อืมๆ! วิลของเราคือสุดยอดนักเวทย์ที่สอบเข้าเรียนในวิทยาลัยอันดับ 1 ของทวีปได้นี่นะ!”

ส่วนพ่อก็พูดพร้อมทำตัวตามปกติ... อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถปกปิดรอยแดงใต้ขอบตาทั้งสองข้างได้

“คงจะ... มีงานเลี้ยงฉลองครั้งใหญ่แน่เลยเนอะ...!”

เสียงของแม่ฟังดูนุ่มนวลยิ่งขึ้น เธอดูเหมือนจะพยายามควบคุมความตื่นเต้นปนตื้นตันใจของเธออยู่ 

“นั่นสินะ... เพราะนี่มันเป็นข่าวใหญ่เลยล่ะ! จะต้องมีของขวัญมากมายให้วิล! นอกจากนี้คงจะเต็มไปด้วยอาหารอร่อยๆ มากมายเลยด้วย!”

และสำหรับพ่อที่ปกติไม่ค่อยพูดค่อยจา วันนี้นับว่าเป็นอะไรที่ทำให้ฉันได้เปิดโลกอย่างแท้จริง...

“ทั้งหมดเพื่อวิล....ลูกของเรา!”

“ใช่แล้ว... ลูกของเรา...”

เสียงของแม่เริ่มเบาลง... ขณะที่พ่อขยับเข้ามาอยู่ข้างๆ พลางใช้มือลูบหลังเธอเบาๆ 

“ใช่แล้ว... นี่แหละลูกของเรา”

[ติ๋ง—!...]

หยดน้ำสีใสพลันกระทบเข้ากับแก้มของฉัน ตามด้วยเสียงสะอื้นของหญิงสาว...

“นะ-นั่นสินะ... นี่คือวิล... ลูกของเรา... ลูกของเรามาโดยตลอด”

เธอยังคงกล่าวต่อแม้น้ำตาจะเริ่มไหลรินทั่วโหนกแก้มทั้งสองก็ตาม

เมลาเนีย อาร์ฟอร์ดหรืออีกชื่อคือ เมลาเนีย อาทีลีน แต่เดิมเป็นหญิงสาวที่มาจากตระกูลดยุก.... 

ฉันที่ตระหนักดีถึงเหตุผลภายใต้หยดน้ำตาเหล่านั้นพลันซุกตัวลงในอ้อมกอดของเธอผู้ซึ่งเป็นมารดาคนที่สองของฉัน ในขณะที่เอ็ดวินสวมกอดเธออย่างอ่อนโยนเช่นเดียวกัน 

หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องสอบเข้าในวิทยาลัยแห่งนี้ให้ได้... เธอคือเหตุผลนั้น 

***

เมลาเนีย อาร์ฟอร์ด แต่เดิมเธอเคยเป็นบุตรีของ『ตระกูลดยุก "อาทีลีน"』 แห่งราชอาณาจักรยุสเทร่า อย่างไรก็ตามความต่ำตมของกฎแห่งโลกส่งผลได้ดียิ่งในแวดวงของขุนนางระดับสูง 

“แกมันไร้ค่า!! ไสหัวออกไปให้พ้นจากหน้าฉันซะ!!”

คำพูดที่พ่อแท้ๆ สามารถกล่าวกับเธอซึ่งเป็นลูกได้โดยไม่คิดมากอะไร กลับสร้างบาดแผลหนาลึกภายในจิตใจของเมลาเนียที่อายุเพียง 5 ขวบ...

เมลาเนียนั้นไร้ซึ่งพรสวรรค์แต่กำเนิด จึงไร้ค่าโดยสิ้นเชิงแม้จะอยู่ในตระกูลดยุกก็ตาม 

แต่แม้จะถูกพ่อแท้ๆ มองว่าไร้ค่าแต่กลับกันแม่แท้ๆ ของเธอซึ่งเป็นเพียงภรรยารอง คอยดูแลเธอที่บาดเจ็บจากคำพูดของบิดา 

ด้วยการเลี้ยงดูที่ดีจากผู้เป็นแม่ เมลาเนียจึงพยายามแล้ว พยายามเล่า... เธอฝึกเวทมนตร์ทั้งเช้าและค่ำ ใช้เวลาส่วนมากภายในห้องสมุด แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังมิอาจแซงหน้าคนอื่นๆ ภายในตระกูลได้ 

เธอเป็นได้แค่ผู้แพ้ที่ตามหลังพี่น้องของเธอในทุกๆ ด้านเท่านั้น...

“อา... เก่งมากเลยล่ะ”

ถึงกระนั้นก็ยังมีคนไม่ยอมแพ้ในตัวเธอ... ผู้เป็นแม่ยังคงตอบกลับด้วยคำชมแม้สิ่งที่เมลาเนียแสดงให้เธอดูจะเป็นเพียงพัฒนาการที่ช้าราวกับเต่าก็ตาม 

วันหนึ่งเธอตัดสินใจแสดงเวทย์มนต์ที่เธอได้เรียนรู้มาใหม่ให้แม่ของเธอดู...

“ว้าว~ เป็นน้ำพุที่สวยมากเลยล่ะ”

และแม้ว่าเวทมนตร์ที่เธอแสดงให้ดูจะใช้งานจริงไม่ได้ก็ตาม แต่แม่ของเธอก็ยังแสดงออกด้วยความสนใจ นั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก...

ถัดจากนั้นเธอจึงมักจะแสดงเวทมนตร์แปลกๆ ที่ได้เรียนด้วยตนเองให้แม่ของเธอได้เชยชมแทบจะทุกวัน

“นี่คือน้ำตกงั้นเหรอ? ฮิๆ อยากไปเห็นของจริงสักครั้งจังเลยน้า~”

และในแต่ละวันเธอก็จะได้รับปฏิกิริยาตอบกลับที่ต่างกันออกไป แต่โดยส่วนใหญ่แล้วแม่มักจะมองเธอด้วยสายตาอันแสนอบอุ่น เธอจึงรู้สึกอิ่มเอมใจ

เพราะแม้จะเป็นเพียงเวทมนตร์ที่ไร้สาระ แต่มันทำให้แม่ของเธอยิ้มออกมาได้ ด้วยเหตุนั้นเธอจึงเชื่อมั่นว่าสิ่งที่เธอเลือกไม่ได้ผิด... 

และเวทมนตร์ที่เธอเรียนรู้ทั้งหมด มันก็ล้วนแล้วแต่มีประโยชน์แม้จะแค่กับใครสักคนนึงก็ตาม 

แต่น่าเสียดาย... ความสุขของเธอกลับอยู่ได้ไม่นานอย่างที่คิดเอาไว้...

เพราะหลังจากที่อายุได้เพียง 11 ปี... แม่ของเธอก็ด่วนจากไปด้วยโรคร้ายที่รักษาไม่หายและนั่นเป็นวันที่ทำให้เธอได้รับรู้...

เหตุผลที่ทุกครั้งเมื่อเธอไปพบ แม่ของเธอมักจะนอนอยู่บนเตียงของเธอเสมอ 

เหตุผลที่ทุกครั้งเมื่อไปหา แม่ของเธอมักจะมีท่าทีอ่อนแรงราวกับคนป่วย

และเหตุผลที่ทุกครั้งเมื่อเธอโอ้อวดเวทมนตร์ แม่ของเธอก็มักจะกล่าวถึงโลกภายนอกอย่างกระตือรือร้น

นั่นเป็นเพราะเธอไม่สามารถออกไปไหนได้...

กรงขังเดียวที่เหนี่ยวรังเธอเอาไว้คือโรคร้าย... โรคร้ายซึ่งบังเอิญเกิดขึ้นหลังจากที่คลอดเธอออกมา โดยหลังจากที่ยื้อมาตลอด 11 ปีเธอก็ตรอมใจตาย 

และเหตุผลที่พ่อไม่ชอบเมลาเนีย มันก็มาจากการที่เขาเชื่อว่าเธอคือตัวกาลกิณีที่จะนำพาภัยร้ายมาให้ เขาไม่เคยมองเธอเป็นลูกเลย เขาพร้อมจะดีดเธอออกไปให้ห่างจากชีวิตเสมอ ในขณะที่ปลูกฝังมาตลอด ว่าเธอคือคนที่ฆ่าแม่ของตัวเอง 

จวบจนเธออายุ 15 ปี ในวิทยาลัยเวทมนตร์... ตัวเธอที่ใช้ชีวิตไปวันๆ พร้อมกับความรู้สึกผิดที่สุมอยู่เต็มอก คิดมาเสมอว่าตนเองสมควรตาย 

เธอยังคงยึดมั่นอย่างแรงกล้าว่าตัวการซึ่งเป็นต้นเหตุของโรคร้ายคือเธอ และโรคร้ายที่ว่านั่นคร่าชีวิตคนที่รักเธอและคนที่เธอรักมากที่สุดไป 

โดยเหตุผลที่เธอคิดเช่นนี้ก็มาจากการปั่นประสาทของพ่อเธอเอง กระนั้นเธอก็ไม่เคยคิดว่าที่เขาพูดมันผิดเลยสักครั้ง...

และดุจดั่งดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา... เมลาเนียไร้ซึ่งจุดมุ่งหมายในชีวิต เพราะแม้จะเรียนจนจบก็ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวมาคอยต้อนรับเธอ และแม้จะพยายามแทบตายก็ไม่มีคนที่คอยชื่นชมเธออีกแล้ว 

สิ่งที่ตอกย้ำความจริงข้อนี้คือจดหมายฉบับหนึ่งซึ่งส่งมาให้เธอหลังเรียนจบปีสาม...

"เมลาเนีย อาทีลีน ถูกตัดสิทธิ์ออกจากกองมรดกของตระกูลดยุก อาทีลีน โดยจะถูกริบชื่อตระกูลคืนอย่างถาวร และจะไม่มีส่วนข้องเกี่ยวกับตระกูลอาทีลีนอีก"

นับจากวันนั้นแม้แต่บิดาผู้ให้กำเนิดก็ไม่คิดจะนับเธอเป็นญาติอีกแล้ว... สิ่งที่เหลือทิ้งเอาไว้มีเพียงชื่อ เมลาเนีย ซึ่งถูกตั้งให้โดยมารดาผู้ล่วงลับ

นั่นเป็นวินาทีเดียวที่เมลาเนียตระหนักได้ว่าเธอต้องการอะไร...

ความตาย...

เธอต้องการมัน... เพื่อให้ได้ไปพบกับแม่ของเธออีกครั้ง เพื่อให้สามารถหลุดพ้นจากชีวิตที่ไร้จุดหมายนี้ได้ และเพื่อให้บทบาทของตนในฐานะตัวนำพาหายนะจบลงเสียที 

วันนั้นเธอจึงมุ่งหน้าไปทางเหนือสุดของราชอาณาจักร... โดยเธอเพียงเดินไปข้างหน้าจนกว่าจะพบเข้ากับความตายที่เธอคะนึงหา

ตลอดเส้นทาง... แม้จะถูกหิมะกัดเซาะ แม้จะถูกอสูรโจมตี เธอที่ร่างกายสะบัดสะบอมเดินต่อไปแม้จะรู้สึกหิวโหย ภายในห้วงความคิดเธอเพียงนึกถึงแต่ถ้อยคำที่แม่ของเธอเคยกล่าวเอาไว้เมื่อครั้งหนึ่ง...

“ที่แดนเหนือดูเหมือนจะมีเมืองลับแลอยู่ด้วยล่ะ อยากไปสักครั้งจังเลยนะ”

เธอแค่อยากจะทำตามความฝันที่แม่ของเธอทำไม่สำเร็จ เพิ่มแม้เพียงสักข้อก็ยังดี... เธอพร้อมน้อมรับความตายแม้จะไปถึงแล้วพบแต่เพียงความว่างเปล่า 

จนกระทั้งสติของเธอเริ่มหลุดลอย...

“—นี่——...—!”

ท่ามกลางหิมะที่กองพะเนิน ร่างของมนุษย์ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ อย่างไรก็ตาม... สติของเธอมันไม่เหลือพอจะฟังคำพูดของมนุษย์คนนั้นอีกแล้ว...

และนั่นคือวันแรก... ที่เธอได้พบกับชายที่ชื่อว่า เอ็ดวิน อาร์ฟอร์ด...

และก็เป็นจุดเริ่มต้นของหญิงสาวที่ชื่อ เมลาเนีย อาร์ฟอร์ดเช่นกัน...

***

『มุมมอง เมลาเนีย อาร์ฟอร์ด』

“ยะ-ยินดีด้วยนะ!... กะ-เก่งมากเลยล่ะ!”

ฉันไม่รู้ว่าคำพูดแบบนี้จะเพียงพอสำหรับความพยายามของวิลหรือเปล่า 

ขณะนี้ฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกประหม่าเมื่อพบว่าวิลที่พยายามอยู่ตลอดแต่ไร้พรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ สามารถเข้าเรียนในวิทยาลัยระดับทวีปได้จริงๆ 

มันเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตของฉันนอกเหนือจากการถูกท่านแม่ชมเลย...

แน่นอนว่าตลอดการสอบ ฉันเต็มไปด้วยความกังวล... ฉันกลัวว่าวิลจะพลาดบาดเจ็บ หรือแม้กระทั้งกลัวว่าเขาจะเสียใจจนเกินไปหลังพบว่าตนสอบไม่ผ่าน 

เมื่อวานฉันจึงคิดคำพูดมากมายเอาไว้สำหรับปลอบใจเขาโดยเฉพาะ แต่มันกลับไร้ค่าเมื่อพบว่าวิลดันสอบผ่านจริงๆ 

ฉันอาจจะเป็นแม่ที่แย่ก็ได้ที่ดันคิดแต่คำปลอบใจลูก แทนที่จะคิดวิธีชมเขาให้มากกว่านี้

สุดท้ายเพราะฉันไม่เก่งนักที่จะพูดด้วยความประหม่า ฉันจึงเผลอกล่าวชมแบบขอไปทีไปเสียได้ 

‘เขาจะรู้สึกแย่กับคำชมของแม่ที่ไม่ได้เรื่องแบบฉันหรือเปล่านะ?...’

ภายในใจฉันรู้สึกกังวล

อย่างไรก็ตาม...

“อา...ขอบคุณที่มาเป็นกำลังใจให้ผมนะครับ~!”

วิลตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม ราวกับรู้ดีว่าฉันกำลังวิตกกังวลอยู่ เขาพยายามยิ้มแบบเป็นกันเองเพื่อทำให้ฉันดึงสติกลับมาได้ 

แต่มันก็ยากไปอยู่ดี...

“จะ-จริงด้วย! ถ้าเรากลับไปที่เขตอาร์ฟอร์ด! ต้องป่าวประกาศแล้วแหละเนอะ!”

ฉันจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง เพื่อพยายามสงบอารมณ์ตัวเองให้ได้ แม้เสียงจะยังสั่นอยู่เล็กน้อยก็ตาม

“อืมๆ! วิลของเราคือสุดยอดนักเวทย์ที่สอบเข้าเรียนในวิทยาลัยอันดับ 1 ของทวีปได้นี่นะ!”

เอ็ดพลันกล่าวตอบรับฉัน... เขาคงทำเพราะเห็นฉันตัวสั่นอยู่แน่นอนเลย เขาช่างเป็นคนที่ใส่ใจฉันเสียจริงๆ...

ทั้งวิลและเอ็ดต่างก็รักฉันมาก... นั่นเป็นสิ่งที่ฉันสัมผัสได้ 

ในฐานะแม่และภรรยาที่ดี ฉันก็ควรจะกลับมาเป็นปกติสักที เพื่อตอบรับความใจดีที่พวกเขามีให้

ฉันจึงเริ่มกล่าวได้แบบไม่ติดขัดอะไร...

“คงจะ... มีงานเลี้ยงฉลองครั้งใหญ่แน่เลยเนอะ...!”

“นั่นสินะ... เพราะนี่มันเป็นข่าวใหญ่เลยล่ะ! จะต้องมีของขวัญมากมายให้วิล! นอกจากนี้คงจะเต็มไปด้วยอาหารอร่อยๆ มากมายเลย!”

ในวันนี้เอ็ดพูดเยอะเป็นพิเศษ... ดูเหมือนเขาจะอยากทำให้ฉันผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิม... 

ขณะเดียวกันฉันพลันคิดถึงชาวเมืองอาร์ฟอร์ดภายในใจ... เมื่อกลับไปแน่นอนว่าจะต้องมีการฉลองครั้งใหญ่ที่ชาวเมืองจัดให้วิลอย่างแน่นอน 

เป็นงานที่จัดขึ้นเพื่อวิล... วิลเลี่ยม อาร์ฟอร์ด ลูกของฉันและเอ็ด

ใช่แล้ว...

“ทั้งหมดเพื่อวิล....ลูกของเรา!”

“ใช่แล้ว... ลูกของเรา...”

ในตอนนั้น... ท่านแม่จะรู้สึกภูมิใจในตัวฉันแบบนี้หรือเปล่านะ? 

คงจะไม่... เพราะทุกสิ่งที่ฉันทำลงไปมันก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ถ้าเทียบกับที่วิลทำมันก็แค่ละครป่าหี่ 

และถ้าฉันทำได้แบบวิล ท่านพ่อก็คงจะยอมรับฉันและไม่ทอดทิ้งฉันไปแต่แรก...

‘...อา... ไม่หรอก...’

พ่อจะไม่มีวันยอมรับฉันแม้จะเกิดมาพร้อมพรสวรรค์แต่กำเนิดก็ตาม... นั่นเป็นความจริงที่ฉันเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ 

และในขณะเดียวกัน... ท่านแม่ก็ภูมิใจในตัวฉันเฉกเช่นฉันที่ภูมิใจในตัววิล 

“ใช่แล้ว... นี่แหละลูกของเรา”

เสียงของเอ็ดพร้อมกับมือที่สัมผัสที่หลังของฉันตอกย้ำความจริงว่าปัจจุบันฉันอยู่ในสถานะใด...

ตำแหน่งของฉันคือแม่ของวิล ต่างจากท่านแม่แค่ปัจจุบันฉันไม่ได้ล้มป่วย มุมมองและอะไรหลายๆ อย่างที่ท่านแม่เคยมองมาที่ฉัน ปัจจุบันมันถูกส่งต่อไปที่วิล 

ฉันดูเหมือน... จะเข้าใจมากยิ่งขึ้นแล้วว่าท่านแม่รักฉันมากแค่ไหน....

ไม่จำเป็นต้องมีพรสวรรค์... หรืออะไรที่ดูเวิ่นเว้อ เพราะมันไม่มีเหตุผลที่มากเพียงพออยู่แล้วสำหรับการที่ครอบครัวจะไม่รักลูกของตน

และสำหรับท่านพ่อ... มันเป็นเพราะค่านิยมของโลกมันบิดเบี้ยวไปเองก็เท่านั้น ปัจจุบันฉันพิสูจน์ได้แล้วว่าตนเองไม่ใช่ตัวกาลกิณีที่นำพาความหายนะมาสู่ครอบครัว 

พวกเราได้อยู่กันอย่างมีความสุขแม้จะแค่ในเขตเล็กๆ ก็ตาม แถมตอนนี้วิลก็ได้เข้าเรียนในสถานที่แสนสุดยอดแบบนี้....

[ติ๋ง—!...]

ฉันคิดว่าตัวเองเผลอร้องไห้ออกไป...

‘ทะ-ทั้งที่ก่อนหน้านี้จะคิดว่าน้ำตามันไหลออกไปจนไม่เหลือแล้วซะอีก...’

สัมผัสของหยดน้ำที่อาบรินแก้มทั้งสองข้าง เหมือนกับก่อนหน้า... มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความโศกเศร้า หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความสุข...

“นะ-นั่นสินะ... นี่คือวิล... ลูกของเรา... ลูกของเรามาโดยตลอด”

สุดท้ายฉันจึงกล่าวออกไปพร้อมกับกอดร่างของวิลเอาไว้... ขณะเดียวกันเอ็ดก็พลันโอบร่างของฉันอย่างนุ่มนวล

‘ขอบคุณนะคะ....ท่านแม่...’

คำชมที่ท่านแม่เคยกล่าวกับฉัน ในตอนนี้มันสามารถส่งต่อไปให้ลูกของฉันได้แล้ว...