สาวน้อยผู้มั่งคั่ง (จบแล้ว) มี E-BOOK

ลำดับตอนที่ #7 : สตรีบ้า

ตอนที่ 7 สตรีบ้า

สองพี่น้องนั่งห้อยขาอยู่ท้ายเกวียน ไม่รู้ว่าชาวบ้านจะรังเกียจพวกตนสองพี่น้องอะไรกันนักกันหนา ถึงได้ยอมนั่งเบียดกันดีกว่านั่งติดกับพวกตน

อาเยี่ยนกอดเอวพี่สาวแน่น พลางชี้นิ้วให้มองสัตว์ข้างทาง เป็นวัวบ้าง เป็นกระต่ายบ้าง ตามแต่ชาวบ้านจะเลี้ยงเอาไว้

"พี่สาวนั่นกระต่ายพวกมันบอกว่า.."

"อาเยี่ยน! พี่ใหญ่บอกไว้ว่าอย่างไร เจ้าลืมไปแล้วหรือ"

ฉินฉินพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่น้องชายตัวน้อยของตนจะพูดจบประโยค มิเช่นนั้นชาวบ้านที่ไม่ชอบหน้าพวกตนอาจจะสงสัยเอาได้ คนเหล่านี้มักจะจับผิดหาข้อบกพร่องของผู้อื่นมาเล่นงานอยู่เรื่อย

อาเยี่ยนน้อยเพิ่งนึกได้ เขายกมือปิดปากตนเองเอาไว้ส่ายหัวไปมา ท่าทางนั้นน่าเอ็นดูนัก มนตราลูบหัวน้องชายประคองตัวเขาเอาไว้ไม่ให้ตกลงไป

เกวียนวัววิ่งไม่เร็วมาก เรียกได้ว่าเดินเร็วกว่าฝีเท้าคนเล็กน้อย แต่เวลาเจอก้อนหินก็ทำให้โคลงเคลงไปบ้างคนละทิศละทาง

ลุงหวังหันกลับมาดูเห็นสองพี่น้องที่นั่งห้อยขาอยู่ท้ายเกวียน กลัวว่าทั้งสองคนจะตกลงไปจึงอดเตือนไม่ได้

"นางหนูเจ้ามานั่งด้านในเถิด เจ้าพาน้องชายเจ้านั่งเช่นนั้นระวังจะตกเกวียนลงไปหัวร้างข้างแตกเอาเล่า"

มนตราหันมาส่งยิ้มให้ลุงหวัง แต่นางยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา บุตรสาวของผู้ใหญ่บ้านที่นั่งมาด้วยกันก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ให้พวกมันสองพี่น้องนั่งตรงนั้นแหละดีแล้ว ข้ายอมให้พวกมันขึ้นเกวียนมาด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้ว ท่านลุงหวังตั้งใจขับเกวียนวัวเก่า ๆ ของท่านต่อไปเถิดอย่าชักช้านักเลย ข้าต้องรีบเข้าไปจัดการเรื่องที่ท่านพ่อสั่งมา"

ลุงหวังมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย มนตราเห็นดังนั้นจึงรีบพูดให้ลุงหวังคลายความกังวลใจ

"ข้าสองพี่น้องนั่งได้เจ้าค่ะลุงหวัง..นั่งแบบนี้รับลมเย็น ๆ สบาย ๆ ข้าชอบนัก..เจ้าชอบหรือไม่อาเยี่ยน"

"ชอบขอรับ"

..อาเยี่ยนน้อยยิ้มสดใสพลางชูมือขึ้นสองข้างรับลม จนมนตราในร่างเล็ก ๆ ของฉินฉินต้องดึงน้องชายเข้ามากอด กลัวว่าเขาจะเล่นสนุกไม่ทันระวังจนตกลงไป

ลุงหวังเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว ก็ได้กำชับให้สองพี่น้องนั่งดี ๆ ก่อนจะตั้งใจบังคับเกวียนต่อ

นางหยางบุตรสาวคนเล็กของผู้ใหญ่บ้าน ปีนี้อายุครบสิบแปดปีแล้ว ทว่ากลับยังไม่มีชายใดมาสู่ขอเสียที เป็นเรื่องที่สร้างความลำบากใจให้แก่บิดามารดายิ่งนัก ถึงแม้ว่าฝ่ายหญิงจะเสนอเงินให้ฝ่ายชายก็ไม่มีใครอยากมาสู่ขอ ด้วยเกรงว่าหากแต่งนางเข้าตระกูล ทั้งชีวิตของตนคงไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็น

นางหยางมีนิสัยเลวร้ายยิ่งกว่านางเฉียนเสียอีก เมื่อครั้งที่นางอายุสิบสี่ปีนางหลงรักเศรษฐีรูปงามหมู่บ้านข้างเคียง นางหวังจะวางยาจับเขาเป็นสามีแต่ที่ไหนได้ คืนนั้นกลับโชคร้ายนางถูกคนงานในจวนนั้นล่วงเกินกลับมาแทน

เช้าวันรุ่งขึ้นนางได้ไปโวยวายขอให้เศรษฐีคนนั้นรับผิดชอบ แต่ฝ่ายชายกลับตอกหน้านางด้วยการป่าวประกาศถึงวีรกรรมของนางให้ชาวบ้านได้รู้ ชื่อเสียงฉาวโฉ่เช่นนี้หากเป็นชาวบ้านตาดำ ๆ คงถูกจับใส่กรงหมูถ่วงน้ำไปแล้ว

นางหยางชายตามองสองพี่น้อง เห็นพวกเขาเนื้อตัวสะอาดสะอ้านไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เสื้อผ้าเต็มไปด้วยคราบสกปรก จนคนที่เดินผ่านไปมาต้องเหลียวหลังกลับมามองด้วยความรังเกียจ

"ท่านลุงหวัง ท่านจะรับพวกมันสองพี่น้องขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้ มีเงินจ่ายค่าเกวียนหรือไม่เล่า หากนางขึ้นได้โดยไม่จ่ายเงิน พวกข้าก็จะไม่จ่ายเช่นกัน"

เสียงแหลมบาดหูเอ่ยตำหนิ มนตราฟังแล้วนึกโกรธจึงตอบออกไป

"ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่มีเงินจ่าย เมื่อวานท่านยังเห็นข้าขายโสมให้กับร้านยาอยู่ไม่ใช่หรือ ถึงได้รีบแจ้นมาบอกข่าวให้นางเฉียนรู้ ทำตัวเป็นหมารับใช้หน้าไม่อาย..อ้อ..อีกอย่างข้าเห็นท่านแอบซื้อยาห้ามครรภ์ด้วยนี่ ท่านยังไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย คงไม่ได้เอาไปใช้เองหรอกใช่หรือไม่เล่า"

ถึงชาวบ้านจะรู้เรื่องที่นางหยางนอนกับบุรุษไปทั่ว แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมากลัวว่าจะถูกไล่ออกจากหมู่บ้าน

นางหยางพลันเกรี้ยวโกรธ...ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับตนเช่นนี้มาก่อน..

"เจ้า!”

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของฉินฉินเผยรอยยิ้มเย็น ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบกลับไป

"ทำไมรึ ท่านจะวิ่งกลับไปฟ้องบิดาด้วยอีกคนอย่างนั้นหรือว่าถูกรังแก เอาสิ! ข้าจะได้ป่าวประกาศให้คนทั้งเมืองรู้ว่า บุตรสาวคนเล็กของผู้ใหญ่บ้านเติ้งหลุนคุนคบชู้สู่ชายไปทั่ว แทนที่บิดาจะใช้อำนาจในทางที่ถูกต้อง กลับข่มขู่ชาวบ้านไม่ให้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป กล้าใช้อำนาจขับไล่ชาวบ้านออกจากหมู่บ้าน ว่าอย่างไรเล่า! หากทางการรู้เรื้องนี้เข้า บิดาของท่านจะดำรงตำแหน่งได้อย่างมั่นคงอีกหรือไม่"

นางหยางกัดฟันกรอด..

"เจ้ากล้ารึ!"

"ท่านคิดว่าข้ากล้าหรือไม่เล่า..ข้าไม่ใช่เด็กน้อยที่เอาแต่ก้มหน้ายอมให้ผู้อื่นต่อว่าทุบตีอีกต่อไปแล้ว ข้าคือฉินฉินคนใหม่ที่พร้อมลุกขึ้นสู้ หากใครกล้าทำร้ายข้า มันผู้นั้นต้องได้รับกลับคืนไปร้อยเท่าพันเท่า ท่านอยากจะเป็นคนแรกให้ชาวบ้านได้เห็นเป็นบุญตาหรือไม่เล่า ข้าสนองให้ท่านได้นะเจ้าคะ"

นางหยางเกิดคลั่งขึ้นมาหลังสิ้นประโยคนั้น นางโยนตะกร้าในมือทิ้งไปจนโดนชาวบ้านที่นั่งข้าง ๆ นางลุกขึ้นจะมาหมายจะหยุมหัวฉินฉิน แต่หญิงสาวใช้อีกมือประคองน้องชายเอาไว้ ส่วนอีกมือต่อยเข้าเบ้าหน้านางหยางเต็มแรง จนนางหงายหลังล้มตึงไปนอนนับดาวอยู่บนพื้นรถเกวียน

ชาวบ้านต่างพากันหดขา ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วยสักคน กลับกันมีแต่คนที่แอบสะใจเล็กน้อย เมื่อคนอวดดีเช่นนางหยางถูกเล่นงานเหมือนผู้อื่นบ้าง

มนตราใช้ชายกระโปรงนางหยางเช็ดมือ ก่อนจะหันมาสอนน้องชาย

"เจ้าเห็นหน้าตานางหรือไม่ อาเยี่ยนคนผู้นี้น่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนัก สตรีวิปลาสเช่นนางเจ้าห้ามแต่งคนเช่นนี้เข้าตระกูลเด็ดขาด เกรงว่าคนเช่นนางรังแต่จะสร้างปัญหามาให้ เข้าใจหรือไม่อาเยี่ยนน้อย ใครที่มันด่าเจ้าไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ พี่ใหญ่อนุญาตให้เจ้าตีแสกหน้าคนผู้นั้นได้ ส่วนที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่พี่ใหญ่จัดการต่อเอง"

อาเยี่ยนน้อยกอดเอวซุกหน้าเข้ากับลำตัวพี่สาว

"เข้าใจขอรับ อาเยี่ยนจะอยู่กับพี่สาว ไม่เอาปีศาจเจ้าบ้าน"

"หึ ๆ ต้องอย่างนี้สิน้องชายของพี่"

สองพี่น้องเลิกสนใจผู้อื่นแล้ว พวกเขาพูดคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน สายตากวาดมองบรรยากาศข้างทางที่เต็มไปด้วยทุ่งเขียวขจี มีสายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ให้โชยมาปะทะจมูก ทำให้ผู้คนที่ได้สูดดมมันเข้าไปรู้สึกผ่อนคลาย

ชาวบ้านต่างพากันจ้องมาทางสองพี่น้องด้วยความหวาดระแวง

นางเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ข้าต้องกลับไปเตือนคนที่บ้านเสียแล้วว่า อย่าไปสร้างความวุ่นวายให้นาง มิเช่นนั้นอาจจะถูกนางตีกลับมาจะได้ไม่คุ้มเสียเอา

นางหยางสลบไปสักพักก็ตื่นขึ้นมา นางยกมือกุมจมูกเห็นหยดเลือดที่แห้งกรังติดมือมา หมายจะหันไปเอาเรื่องฉินฉินแต่ถูกลุงหวังพูดขัดขึ้นมาก่อน

"หากเจ้ายังสร้างเรื่องบนเกวียนของข้าอีก จงลงไปเสียแล้วอย่ามาขึ้นเกวียนวัวเก่า ๆ ของข้าอีกเล่า"

นางหยางได้แต่มองคาดโทษยอมกลับไปนั่งที่ดี ๆ

"ฝากไว้ก่อนเถิด"

มนตรายิ้มรับ..

"อีกไม่นานข้าจะเอาความแค้นของท่านไปส่งคืนถึงที่เจ้าค่ะ"

หญิงสาวไม่พูดจากับใครอีก นางสั่งให้น้องชายนอนพักผ่อน เมื่อเดินทางเข้าเมืองแล้วนางจึงจะปลุกเขา อาเยี่ยนน้อยหาที่เหมาะ ๆ โดยใช้ตักพี่สาวแทนหมอนแล้วเหยียดขาตรงนอนหลับไป

มนตรามองน้องชายที่หลับปุ๋ยด้วยความเอ็นดู เธอเห็นมือเรียวเล็กเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกก็รู้สึกปวดใจไม่น้อย

ฉันจะบำรุงเธอให้อ้วนพีกลายเป็นหมูน้อยตัวเล็ก ๆ เลยเด็กน้อย พี่สาวคนนี้จะเลี้ยงดูเธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่

จะไม่มีใครมารังแกเธอได้อีกแล้วขอสัญญา