คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บาดแผล
อนที่ 7 บาแผล
ผมถูับยัเ้ามาอยู่ภายในเบาะรถ้านหลัทั้ที่ไม่เ็มใ รถันให่เร่วามเร็วบ่ายหน้าไปามเส้นทาบนถนนึ่ผมุ้นเย ผมยับพาัวเอไปนั่อยู่ิิับประูฝั่ร้าม้านหลันับรถ ึ่ีหน้ารึมสายาเพ่รไปเบื้อหน้าเหมือนไม่ิะเหลียวหลัหันลับมาสนในที่อาศัยนั่อยู่้านหลั
ิ๊ เสียสัาเือนาโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ราาแพัึ้น พร้อมับเ้าอมันหยิบยึ้นมาเปิหน้าออ่านอะไรเพียรู่หนึ่่อนะเยหน้าึ้นมาส่ยิ้มแสยะเยือเย็นน่ารัเีย
“อะไร?” ผมวัเสียถามออไปเพราะลาสัหร์บาอย่าบอว่ามัน้อมีเรื่อราวอะไรเลวร้ายเิึ้นับผมอีแน่ๆ
“นั่าวพวนี้...ทำานเร็วีนะ”
โทรศัพท์มือถือในมือนั้นถูพลิหันลับสลับหน้าอสว่ามาทาผม ัวหนัสือเล็ๆ พวนั้นเียนว่ายัไผมอ่านไม่ถนั แ่ภาพที่ปราอยู่เ่นหลาเ็มหน้าอนั้น ือภาพอผมำลัเยหน้าเยา้อนสายาึ้นสู โยมีผู้ายหล่อเ้มนัยน์ามโน้มัวลมาประบปาูบ ร่อรอย่าวเห็นเป็นุเป็น้ำามออและไหล่าวเ่นนแทบไม่้อใ้ารสัเเพิ่มเิม
“ุ มันไอ้นทุเรศ” ผมว้ามือะปบโทรศัพท์มือถือเรื่อสวยแล้วหยิบแย่มันมาไ้่อนะว้ามันทิ้ลไปบนพื้นึ่พรมหนาปูรอฝ่าเท้าอเราอยู่
“ฮึ ทำไม....เธอไม่อบ่าวนี้เหรอ” เ้าอรถันให่้มลไปหยิบโทรศัพท์ึ่ห่าอยู่ารอเท้าหนัราาแพไม่มานั ่อนะยับปาอ่านออเสียัๆ ให้ผมไ้ยิน
“ูบหวานไม่แร์สื่อ ไม่น่าเื่อว่านัแสหนุ่มีรีส์วายนนี้ะปล่อยภาพให้เป็น่าว าว้ำ าว้อน ันอีรอบ เรียว่ามหาาพย์ู้รันัแสหนุ่มนนี้มีเรื่อมาเอร์ไพรส์เราาวไร่เผืออย่าไม่มีหยุพั เมื่อ่วเ้าอวันนี้มีนพบว่านัแสหนุ่มารินทร์ เินลมาาอนโหรูส่วนัวอไฮโพันล้านอย่าุราม ้วยสภาพที่แทบไม่้อบอ็รู้ว่าแอบไปื่มน้ำผึ้พระันทร์ันมาลอทั้ืนเพราะเสื้อผ้าที่สวมใส่เินลมานั้นนัุทั้หลายลวามเห็นเป็นเสียเียวันว่า เาใู้้เสื้อผ้าเียวัน แถมยัารันี้วยรอยูบมามาย นิที่เรียว่าั้ใอวให้สื่อเห็นันเ็มๆ าทีเียว....”
“หยุนะ!” ผมปัมือใส่โทรศัพท์เรื่อนั้นนมันระเ็นปลิวไประแทใส่ระหน้ารถนนับสะุ้
“เาเียนไม่ถูใเธอเหรอ หรือว่า...มีอะไรผิไป” เสียเยาะเย้ยหยันถามผมอย่าน่ารัเีย
“อรถ ผมะล...ผมบอให้อ!” ผมวาเสียแ็พร้อมทั้ระแทฝ่ามือไปยัเบาะที่นั่อนับ
“เธอไม่มีที่ให้ไปแล้วารินทร์” เสียเยาะเย้ยย้ำั ถาถาถึวามิบหายอันสิ้นหวัในีวิผมให้เ็บปวรวร้าวอย่าโหร้าย
“่อให้ไม่มีที่ไป...ผม็ะไม่อยู่ใลุ้”
“เธอ้อารันารินทร์ เพราะมีแ่ันนเียวที่ะพาเธอเินไปนสุระาน...”
“ไม่...ผม...ะไม่ยอม...เป็นหมาในเมอุ” ผมึล็อเปิประูให่่อนะลั้นใหลับาแล้วบอลาโลอันน่าอัปยศอสูใบนี้้วยารทิ้วัวเอนหลัหายไปบนอาาศอันว่าเปล่า
“ารินทร์!”
ภาพอพื้นถนนอนรีหมุนว้าผ่านสายาไปอย่าเร็วๆ สลับับล้อรถหมุนผ่านไปาม้วยเสียผมพัอื้ออึเ็มสอหู เสียบีบแรัระมเ็แ่แผเ็มหู ผิวหนันั้นแสบร้อนราวับถูผลัลไปในะแรบนเาไฟ ผมำไ้เพียเสียอใรนหนึ่ะโน้อร้อเรียื่ออผมอยู่ในวามมื แ่่าเถอะ...ไม่สนใอะไรอีแล้ว ผมไม่อยาลืมาื่นึ้นมาอีแล้ว ผมเหนื่อย....
เ็บ...ปวไปหมทั้ัว แน าใบหน้าึนแทบยับไม่ไ้ ผมปรือาเปิึ้นมาอย่ายาลำบาแล้วพบว่าผมยัไม่ายนรลไปเสียที ผมยัมีีวิ มีลมหายใเพื่อ้อทนอยู่ับโลอันแสนโหร้ายใบนี้ โยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นพวนั้นะเลียผมนพอใหรือทำลายผมนเบื่อแล้วเลิยุ่เลิวุ่นวายหรือลืมผู้ายที่ื่อารินทร์นนี้ไปเสียที
“ุารินทร์ไม่ทราบว่าเป็นยัไบ้าะ” นาพยาบาลในุาวเอ่ยถามผมเสียเรียบ
“เ็บรับ” ผมยับริมฝีปาึๆ นั้นอย่ายาลำบา ประสาทหูไ้ยินเสียแหบพร่าอ่อนแรอัวเอแล้วยัรู้สึเวทนา
“อีสัพัุหมอะเ้ามาูอาารนะะ หารู้สึเ็บปวรไหนหรือไม่สบายยัไ ใหุ้ารินทร์แุ้หมอไ้เลยนะะ”
“ผมอยาลับบ้าน” ผมลืนน้ำลายฝืๆ นั้นลอรู้สึระบอามันร้อนนเหมือนะระเบิออมา
“ุารินทร์้อลอถามุหมอูนะะ ว่าสามารถลับไปนอนพัรัษาัวที่บ้านไ้หรือเปล่า” นาพยาบาลเหลือบหาามาทาผมแล้วถอนหายใแรๆ วามรู้สึสัหร์ใประหลาวิ่พล่านพุ่นวามรู้สึอผม
“ุเลียผมใ่มั้ย?” ผมยับัวลุึ้นนั่แล้วเฝ้ามอแผ่นหลับอบบาอนาพยาบาลนสวย
“เอ่อ...เปล่านะะ ือว่าัน...”
“ไม่้อโหผมหรอ...ผมรู้...”
“ันเยถูเพื่อนสนิทแย่สามีมา่อน...ันรู้ว่ามันเ็บแ่ไหน” ้านหลัเรื่อแบบพยาบาลสีาวสั่นามแรสะอื้นนผมรู้สึไ้ น้ำเสียเรือนั้นทำให้ผมเ็บปว ารถูแย่สามีสำหรับเธออาะเ็บปวแ่ารถูล่าวหาว่าเป็นู้ับสามีนอื่นโยไร้หนทา่อสู้ ไร้โอาสแ้ัว ไม่มีใรเื่อำอธิบายนั้น็เ็บปวไม่่าันหรืออาะเ็บปวมาว่าเพราะผมไม่เหลืออะไรเลย
“ผมไม่ไ้ทำ....ผมบอุไ้เท่านี้”
“ุารินทร์”
เราสอนหันมามอหน้าันแล้วแ่ันร้อไห้อย่าแสนทรมาน วามเ็บปวอผมนอาบาแผลนับร้อยามร่าายแล้วมันยัมีวามอึอัใที่ไม่สามารถอธิบายบอล่าวเล่าให้ใรเ้าใไ้ว่าเรื่อทั้หมนั้นมันเป็นเพียแ่นสารเลว้อารทำลายีวิผม
“เอาเถอะ่ะ ืนนี้...ันมีหน้าทีู่แลุ ถ้าอยาไ้อะไรุารินทร์สามารถออเรียันไ้ลอเวลานะะ” พยาบาลนสวยึ่มีป้ายื่อิรหน้าอว่าื่อ "านา" ยมือึ้นมาปาน้ำาทิ้แล้วหันหลัเินาไป
ผมลาเียเินลาเสาน้ำเลือวให่ไปหยุอยู่รหน้าระภายในห้อน้ำ ทั่วทั้ัวนั้นมีผ้าพันแผลพอพันทบทับนเือบมอไม่เห็นผิวหนั ไอ้ส่วนที่โผล่พ้นให้เห็นอยู่็มีร่อรอยถลอ หนัำพร้าเปิถลนเห็นเป็นเหื่อน้ำเหลือใสๆ ผุึ้นมาเป็นหยๆ ามใบหน้านั้นแผลเ่าารอเท้าส้นสูอพี่รัยัไม่ทันหาย อนนี้มัน็ลายเป็นผ้าพันแผลผืนให่พันไว้นรอบหัว โหนแ้ม มู า เ็มไป้วยรอยแและผ้า๊อหนา ริมฝีปาที่รู้สึว่ามันปวึนั้นบวมเ่อมีร่อรอยเหมือนถูเย็บมาา้านใน
ผมทิ้ภาพอันน่าเวทนาอัวเอแล้วเินลาเสาสเนเลสลับมายืนเหม่อออไปทาหน้า่าห้อพั ะประมาาเาาึสูุ้นาหลายแห่ทำให้พอเาไ้ว่าเวลานี้ผมำลัยืนอยู่ภายในโรพยาบาลให่ใลาเมือ ไม่นานนัุหมอท่าทาใี็เปิประูเ้ามาพร้อมับสอบถามอาารวามเ็บ วามปวอร่าายผม โยมีพยาบาลผู้น่าสสารนนั้นยืนส่ยิ้มเศร้าๆ มาให้
“ผมอลับไปนอนพัที่บ้านไ้หรือเปล่ารับ” ผมเยหน้าึ้นไปสบาับุหมอ
“หมอว่าุารินทร์วระอยู่ที่โรพยาบาล่ออีสัสามสี่วันนะรับ แผลหลายุนั้น้อรัษาวามสะอาแล้ว็ยั้อหมั่นล้าแผล้วย”
“แ่ผมอยาลับบ้าน”
“ถ้าอย่านั้น...ผมะลอถามุรามูนะรับ”
“ถามุราม ทำไม้อถามเา” เาหัวิ้วึๆ นั้นเ้าหาันทันที
“ุรามเป็นนพาุารินทร์มาส่ แล้วเป็นนรับผิอบ่าใ้่ายทั้หม้วยรับ”
“เาับผมเราไม่มีส่วนเี่ยว้ออะไรัน ่าใ้่าย ่ารัษาพยาบาลผมออเอไ้...ผมะลับบ้าน”
“แ่...ุรามบอว่าเป็น..”
“ไม่ไ้เป็นอะไรทั้นั้นรับ..ผมะลับบ้าน” ผมระาสายน้ำเลือออโยไม่สนใุหมอและพยาบาลึ่ยืนอยู่ใล้ๆ ท่อยาิลิโนึ่า้าอยู่รหลัมือมีเลือสีแหยออมาเป็นทา พยาบาลื่อานานนั้นรีบเ้ามา่วยห้ามเลือแล้วพูบอให้ผมหยุอยู่นิ่ๆ อย่าใเย็น
“ุารินทร์ะ”
“อให้ผมลับบ้าน...ผมอร้อ” หยน้ำาใสไหลลไปปะปนับเลือุ่น บาส่วนพรมรลไปบนหลัมือสีาวสะอาอพยาบาลสาวที่เยหน้าึ้นมามอผม้วยสายาสมเพเวทนา เธอำลัิว่านี่เป็นะาอันน่าอสูเป็นวิบาอรรมั่วทีู่้อย่าผมวรไ้รับ
"ไ้โปร...ให้ผมลับบ้าน"
ผมนั่อยู่ภายในรถแท็ี่ึ่แล่นมาอเทียบอยู่หน้าประูรั้วอบ้านหลัให่ ้านในนั้นเห็นเป็นรถหรูราาแพอเรียันอยู่หลายัน หนึ่ในนั้นเป็นรถใหม่ป้ายแอผมเอ ภายในบ้านมีแสสว่าเปิ้าเอาไว้เห็นผ่าน่อหน้า่าหลายบานแสว่าุแม่และพี่ารัยัอยู่ แ่น่าแปล...ที่หลายวันมานี้ผมไม่มีนในรอบรัวโทรหา ส่้อวามหรือแวะไปเยี่ยมที่โรพยาบาลหรือถามหาผมแม้แ่ประโยเียว
“น้อะลมั้ย พี่ะไ้ไปรับผู้โยสาร่อ” เสียโเฟอร์เอ่ยถามผมพร้อมับสอสายามอเ้าไปในบ้านผ่านรั้วอัลลอย
“ไม่รับ ผม...เปลี่ยนใแล้ว”
"แล้วน้อะไปไหน"
"ไป....ไป อนโเเ"
ผมนั่แท็ี่มาออยู่หน้าอนโมิเนียมอัวเอแ่ยัรู้สึหนัอึ้อยู่ในอ ภาพเหุาร์อทัพนั่าวในวัน่อนยัหลอหลอนผมอยู่ให้รู้สึหวาผวาไม่ปลอภัย ผู้นที่เินผ่านไปผ่านมานั้นทำให้ผมหวาระแวไม่มั่น
“น้อรับ น้อะลมั้ยรับ” โเฟอร์ะโนถาม้ำมาา้านหน้า
“เอ่อ...ไม่รับ...ผมเปลี่ยนใแล้ว”
ผมไม่มีที่ไปเหมือนที่ผู้ายนนั้นพูเอาไว้ริๆ ไม่มีที่ไหนเลยที่ะยอมรับฝ่าเท้าู่นี้อผมให้ยืนเหยียบไ้อย่ามั่นอีรั้... ผม้มหน้าลับฝ่ามือแล้วพยายามลั้นเสียสะอื้นเอาไว้ให้มิิที่สุเพราะรู้สึอายลุโเฟอร์เหลือเิน
“แล้วราวนี้น้อะไปไหนรับ” เสียโเฟอร์ร้อถามมาาที่นั่อนับอีหน
“ไป...ไป....ผมไม่รู้....ฮึ ฮึ ฮือ ผมไม่รู้....ผมไม่รู้ะไปไหน...”
**** อ๊า น้อรินทร์นั่รถมารัสิ่ะ มาอยู่ับแม่ แม่ะอหนูเอ ไม่ร้อนะะลู โอ๋ๆ
ความคิดเห็น