คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ของขวัญชิ้นเยี่ยม
สิลมอไปยัเรือยอร์ทที่ลอยลำอยู่รหน้าอย่าพอใ ารล่อเรือปลา ำน้ำ ิรรมแบบนี้มันเป็นอโปรอเา เารัทะเลเมือไทย ไปมาหลายประเทศทั่วโล แ่เา็ยัรัที่ะลับมาที่นี่ นายเรือยมือไหว้เาและเอ่ยทัทาย เพราะุ้นินัน ยามออเรือสิละใ้บริารอนายเรือนนี้เสมอ
“ไม่มานานเลยนะรับท่าน ผมิถึมาๆ”
“อืม...ันไปเมือนอมาน่ะ ไปทำาน”
“ึ้นมาเลยรับท่าน ผมะพาไปหมึทำาิมิินฟินๆ”
นายเรือว่า แล้วยื่นมือมารับสิล เาึ้นบันไไป้วยวามล่อแล่ว และโบมือให้ประพัทธ์ ที่ยืนมอนายอย่าระแวระวัรท่าเรือ ประพัทธ์มัะัวิเาลอเวลา ยเว้น็เวลาึ้นเรือ ที่ประพัทธ์ไม่สู้เลยริๆ เพราะเาเมาเรือนั่นเอ ึไ้แ่ส่ัวแทนไปูแลนายแทนัวเอ
“ูแลท่าน้วยนะ” เาไม่วายสั่ แล้วโบมือให้ับนายเรือและสิล ที่โบมืออบ ่อนที่เสียเรื่อเรือะิและ่อยแล่นออไปาฝั่
ประพัทธ์ลับไปยัรถู้ที่อรออยู่ เาลับไปที่บ้านพัอนาย่อน เพื่อเรียมอาหารเย็นไว้รอ และ...อเอร์ไพรส์
เายิ้มนิๆ เมื่อส่้อวามไปถามไถ่ ทานั้นอบลับมาว่าำลัเินทาไป เย็นวันนี้เ้านายอเาะ้อประหลาใและมีวามสุแน่นอน
...........................................................................................................................................................................
ิราอรไ้รับาร้อนรับเป็นอย่าี แม่บ้านมอเธออย่าื่นม และำไ้ว่าิราอรเป็นารา อยาะอถ่ายรูปเธอ แ่ิราอรผู้ที่รู้ว่านมาทำหน้าที่อะไรในวันนี้ รู้สึละอายมานหน้าแเถือ และออนุาแม่บ้านว่า เธอไม่สะวให้ถ่ายรูป ทานั้น็ไม่ว่าอะไร มอเธออย่าเห็นอเห็นใ ่อนะยิ้มส่ให้เธอและเอ่ยเสียอ่อนโยน
“ไม่เป็นไร่ะ ถ้าเอันหนหน้า ุ้อให้ป้าถ่ายรูป้วยนะะ”
เธอพยัหน้าแล้วพยายามฝืนยิ้มให้ ูแม่บ้านะอบเธอริั อเวลาให้ิราอรอีนิ...เธออาะยอมถ่ายรูปับอีฝ่ายหนึ่ อเวลา...
ประพัทธ์มาปราัวไล่เลี่ยับเธอ เมื่อเาพบว่าเธอำลันั่อยู่ในห้อรับแ มีแม่บ้านนำน้ำและนมมาเสิร์ฟแล้วเรียบร้อย เา็เอ่ยแนะนำัวและทัทายเธอ สีหน้าอเาูเป็นมิร ยิ้มแย้ม พูุยับเธอ้วยน้ำเสียนุ่มนวล แ่มันลับไม่ไ้่วยผ่อนลายอะไรให้ับิราอรไ้เลยแม้แ่น้อย
เธอนึถึยาเม็สีาวที่สามียัใส่มือให้่อนออมา
บาทีเธออาะใ้มัน
ิเสียว่ามันือละรอีบทที่เธอะ้อทำ และะ้อทำให้ีที่สุเสีย้วย
เธอะ้อผ่านไปให้ไ้
นเียนบท นำับและนแสหนนี้ือเธอ ับบทบาทอหิสาวที่ถูนำมาบรราารให้ับมหาเศรษี เธอพยายามินนาารหน้าอสิล...ให้ายเถอะ เธอิหน้าอเาไม่ออ นั่นเพราะั้แ่รู้ว่าสามีะให้เธอเป็นเพื่อนเที่ยวแบบไหน ิใอเธอ็ราวับมลิ่วลอเวี ไม่อยารับรู้อะไรเลย
เธออาะิว่าเาือนรัเ่า?
ถ้าถึเวลาอนนั้น
ิราอรฝืนยิ้มให้ับประพัทธ์ที่ทัทายเธออย่าสุภาพ และวนเธอุย ไม่มีำพูาใๆ ที่ทำให้ิราอรรู้สึแย่ แ่ใอเธอำลัึึแล้วเ็มที่เพราะวามหวาลัว
“ท่านะลับมาราวๆ สอทุ่มนะรับ ผมอยาะอใหุ้ เอ่อ อยู่ในห้อ่อน ผมอยาะเอร์ไพรส์ท่าน ุืออวัสำหรับท่านรับ”
“่ะ” เธอยิ้ม ทว่าาอเธอโศเศร้านั ประพัทธ์ระแอมเบาๆ เาเห็นสายาอเธอ นึเห็นใึ้นมาบ้าแ่็แ่นิเียว สำหรับเา วามพอใอท่านเหนือว่าวามรู้สึใๆ อนอื่นอยู่แล้ว
“เอ่อ...อยาะไ้อะไรื่ม ็บอผมนะรับุิรา แล้วผมหวัว่าุะไม่ทำให้ท่าน้อรู้สึแย่...ผมอยาใหุ้เป็นอวัับท่าน”
เาย้ำำว่าอวั
ำู่อสามีทำให้ิราอรยิ้มและพยัหน้าให้ับประพัทธ์
“่ะ ันะทำหน้าที่ให้ีที่สุ ถ้าะรุาันอยาะอ...สัวไ้ไหมะ”
ิ้วเ้มอประพัทธ์เลิึ้น
“ไ้สิรับ แ่อย่าื่มมาเินไปนะรับ ท่านไม่อบผู้หิเมา”
“่ะ”
อบรับเาไป และบอล่อมัวเอ ว่าเธอะ้อรับานแสให้ีที่สุในืนนี้
ทำให้ไ้นะิรา ทำให้ไ้...
บอับัวเอแม้ะน้ำาะใน
เธอมีแ่วามาหวัไว้ในใว่าสิล ะไม่โหร้ายับเธอ...และไม่ทำให้เธอฝืนในเินไปนั
เธอหวัว่าะเป็นแบบนั้น
เริ่ม!
เธอะโนบอับัวเอในใ และสวมวิานัแส ิบทึ้นมาสๆ และเริ่มั้อมับนเอ เพื่อวามพอใอ...พระเออเธอใน่ำืนนี้
ความคิดเห็น