รักได้ไหมพ่อคนไฮโซ?

ลำดับตอนที่ #7 : โลกมันกลม

ลงจากเวทีมาได้ ก็รีบวิ่งตามหลังคนร่างสูงที่เอาแต่จ้ำเดินไปข้างหน้าไม่หยุด ราวกับกำลังตามหาคนหายยังไงยังงั้น

“พี่ปั้น! รอก่อนค่ะ! รอช่อด้วย!” ช่อฟ้าร้องตะโกนแข่งกับเสียงที่ดังกระหึ่มของเครื่องเสียงในบริเวณงาน ด้วยความสูงของรองเท้าที่สวมใส่ และต้องมาเดินบนพื้นดินขรุขระ แถมต้องคอยหลบหลีกผู้คนที่มาขอลายเซ็นต์และขอถ่ายรูปหล่อนด้วยความยากลำบาก ก็หล่อนเป็นคนของประชาชน จะไปไหนจะทำอะไรก็เป็นที่สนใจของคนส่วนใหญ่ เพราะต้องคำนึงถึงภาพลักษณ์ของตัวเองในที่สาธารณะ หากไม่มีผู้คนรายล้อมมากมายขนาดนี้ หล่อนคงจะคว้าตัวผู้ชายร่างสูงคนนั้นไว้ได้แล้วมากอดให้หายคิดถึงแล้ว มีวัยรุ่นชายหญิงหลายคนมารุมล้อมขอถ่ายรูปกับหล่อน ช่อฟ้าจึงหมดโอกาสวิ่งตามคนร่างสูง ฝืนฉีกยิ้มใส่กล้องอย่างเป็นมืออาชีพ ทั้งๆที่ในใจได้แต่รู้สึกเสียดายโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดชายหนุ่มในดวงใจ

ปกเกล้าหลีกหลบหญิงสาวเจ้าปัญหามาได้ ก็รู้สึกโล่งใจ ถ้าเขารู้แต่แรกว่าจะมาเจอหล่อนที่นี่ จ้างให้เขาก็ไม่มาแน่ ในใจนึกหงุดหงิดเจ้าเพื่อนตัวดีเป็นกำลัง ไว้เขาจะกลับไปจัดการกับมันให้หายแค้นตอบแทนเซอร์ไพรส์ครั้งนี้ของมัน ร่างสูงเหลียวหน้าแลหลังราวกับจะมองให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมาอีก ก่อนจะผ่อนฝีเท้าเดินไปเรื่อยๆ มีเก้าอี้ว่างอยู่หน้าร้านหนึ่ง เขาแค่ต้องการนั่งพัก ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเป็นร้านจำหน่ายอะไร

“รับอะไรดีล่ะพ่อหนุ่ม? กำลังช้างสาร สาวสะดุ้ง หรือม้ากระทืบโลงดีล่ะ? หรือจะเป็นสูตรเด็ดสูตรแรงที่ทำขึ้นพิเศษก็มีนะ?” ใบหน้าหล่อเหลามีแววชะงัก แต่ละชื่อที่ชายวัยกลางคนพูดมา เขาไม่คุ้นเลย สายตาคมมองไปยังขวดโหลที่มีลักษณะเหมือนกิ่งไม้บางอย่างแช่อยู่ในน้ำสีเข้ม กลิ่นของมันฉุนติดจมูก มองคนขายด้วยสายตางุนงง แต่ไม่ทันเอ่ยคำใด ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวที่นั่งฟุบอยู่ข้างๆ ส่งเสียงพะอึดพะอมออกมา หล่อนหันตัวมาทางเขาและไม่ทันคาดคิด หญิงสาวคนนั้นก็โก่งคออาเจียรพุ่งรดเสื้อของเขาแบบไม่ทันตั้งตัว

“นี่เธอ!! ยัยบ้า!!” ชายหนุ่มตกใจ ทำอะไรไม่ถูก ลุกขึ้นยืนมองตัวต้นเหตุที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง มองไม่เห็นใบหน้า สลับกับมองตรงอกเสื้อตัวเอง เขารู้สึกสะอิดสะเอียน อยากจะถอดเสื้อที่สวมใส่อยู่ แต่ก็ติดตรงที่ถ้าถอดแล้ว เขาจะใส่อะไร จะให้เดินล่อนจ้อนในที่สาธารณะแบบนี้มันก็ดูไม่ดีแน่ เจ้าของร้านเห็นดังนั้น ก็ยื่นขวดน้ำสะอาดมาให้ เขารับไว้แล้วราดรดมันจนหมดก่อนจะหยิบขวดที่วางอยู่ใกล้กันขึ้นมาเทราดลงไปอีก

“ขอ..โทษ! ให้..ฉันช่วย..คุณ…!” เสียงฟังดูคุ้นๆของหล่อน เขาเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ชายหนุ่มมองร่างโงนเงนที่ลุกขึ้นยืนจับขอบโต๊ะไว้ หล่อนยืนแทบจะไม่อยู่อยู่แล้วยังจะลุกขึ้นมาอีก เป็นผู้หญิงมานั่งกินเหล้าคนเดียวจนเมามายขนาดนี้ได้ยังไง ใช้ไม่ได้เลย ชายหนุ่มได้แต่คิดตำหนิอีกฝ่ายในใจ

หญิงสาวคนนั้นหยิบแก้วเล็กที่มีเหล้าเหลืออยู่ถือไว้ในมือ หล่อนคงเข้าใจว่ามันคือนำ้สะอาด ตั้งใจจะช่วยล้างคราบสกปรกให้อีกฝ่ายด้วยตัวเอง แต่เพราะยืนยังไม่อยู่ร่างบางของหล่อนจึงเซถลาไปข้างหน้า และก่อนที่หล่อนจะล้มลงร่างสูงก็คว้าแขนรับร่างหล่อนไว้ได้ซะก่อน เหล้าในจอกเล็กนั่นกระเด็นใส่ใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างถนัดถนี่ ชายหนุ่มทั้งหงุดหงิดทั้งหัวเสีย นี่มันวันอะไรของเขา ทำไมจะต้องมีแต่เรื่องให้ต้องยุ่งยากใจไม่หยุดหย่อน

คนเมาอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วร่างสูงก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อนชัด โลกมันกลมจริงๆนั่นแหละ! ผู้หญิงคนนี้ก็คือผู้หญิงที่เขาส่งเชือกลงไปให้ตอนที่ออกมาหมู่บ้านด้านล่าง มือบางสะเปะสะปะไปมาอยู่บนตัวเขา อยากจะผลักไส แต่ก็กลั้นใจ ไม่ถือสาคนเมา หล่อนยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ สายตาผู้ชายแถวนี้ก็ดูไม่น่าไว้ใจ ถ้าปล่อยให้นอนอยู่ที่นี่คงแย่

“นี่คุณ!..ตื่นสิ!” ชายหนุ่มเขย่าเรียกแต่อีกฝ่ายก็ไม่รู้สึกตัว หล่อนหลับไปแล้ว

“พ่อหนุ่ม ช่วยพาแม่หนูนี่ไปส่งบ้านทีเถอะ เมาอย่างนี้มันอันตราย เห็นบอกว่ามากับเพื่อน แต่คงพลัดหลงกัน” ชายวัยกลางคนเจ้าของร้าน เห็นท่าทางชายหนุ่มดูเป็นคนดี หากปล่อยให้หญิงสาวไปด้วยเขาคงวางใจ จากคำขอร้องของชายสูงวัย ชายหนุ่มได้แต่อ้ำอึ้งตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเอาอย่างไรดี

“ให้พี่ไปส่งเองมั้ยน้องชาย? รับรอง..ถึง..!!” ชายคนหนึ่งที่นั่งมองดูเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้น อาสาขึ้น เสียงและท่าทางดูออกว่าสติมีไม่ถึงร้อย สายตาและคำพูดก็ฟังดูแปลกๆ ที่ว่า ‘ถึง’ คืออะไร? ทำไมเขาจะเดาความหมายไม่ออก อีกสองสามคนก็ขันอาสามาอีก เจ้าของร้านเห็นท่าไม่ดี รีบกระซิบบอกเขา

“ไอ้พวกนี้ มันไว้ใจไม่ได้ อย่าไปเชื่อมันนะพ่อหนุ่ม สงสารแม่หนูนี่ ถือซะว่าช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์เถอะ” ปกเกล้าตัดสินใจชั่วครู่ เอาวะ! ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ หลายวันมานี้เขาได้ยินแต่คำพูดนี้ จนตอนนี้ชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองทำงานอยู่ในองค์กรการกุศลรึเปล่า?

ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกัน เจอหล่อนครั้งที่สองก็สร้างความลำบากให้กับเขาอีก ชายหนุ่มติดต่อไปทางโรงแรมให้ส่งรถมารับ พ่อของเขาเป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่ที่สุดของที่นี่ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก พาหล่อนไปพักที่นั่นสักคืนก็แล้วกัน

หญิงสาวถูกพาตัวมายังห้องพักสุดหรูชั้นบนสุด เป็นห้องที่ดีที่สุดที่ผู้บริหารหนุ่มมักจะมาพักเมื่อต้องเดินทางมาที่นี่ จากห้องนี้มองไปด้านนอกยามค่ำคืนจะเห็นความเจริญสวยงามทั่วทุกมุมของเมืองนี้ หล่อนอยู่ในสภาพหมดสติแถมกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง พนักงานหลายคนมองมาที่เขาด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะหลบสายตา แรกเริ่มเขาเองก็ไม่เข้าใจ แต่มารู้สึกได้ก็เมื่อคุณวิพรรธ์ผู้จัดการฝ่ายต้อนรับเข้ามากระซิบบอก

“ตอนนี้พนักงานของเรากำลังดูแลแขกคนพิเศษของคุณปั้นอยู่ เธอเมาหนักมากครับ เมื่อกี้คนของเราก็เลยเปลี่ยนชุดใหม่ให้ และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ใหม่ด้วยครับ” คำว่าแขกคนพิเศษของอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มเริ่มฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ทุกคนที่นี่คงไม่คิดว่าเขาพายัยผู้หญิงจอมวุ่นวายคนนั้นมาทำอะไรที่ไม่ดีกันหรอกนะ ชายหนุ่มฟังจากผู้จัดการหนุ่มก็เดาได้ว่าหล่อนคงอาเจียรรดที่นอนจนต้องลำบากพนักงานต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่แน่ๆ หลังจากรายงานเสร็จ วิพรรธ์ก็ขอตัวไปทำงานต่อ ร่างสูงเรียกไว้ เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้

“เดี๋ยวครับ!”

“คุณปั้นมีอะไร ให้ผมรับใช้อีกครับ?”

“อย่าบอกใครเรื่องนี้ โดยเฉพาะป๊า” เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องยุ่งยากตามมาทีหลัง ไม่ว่าจะเป็นอาทั้งสี่ และพ่อของเขาถ้ารู้ว่าเขาพาผู้หญิง แถมเมาหนักมาขนาดนี้ คงต้องโดนสอบสวนยาว ผู้จัดการหนุ่มรับคำสั่ง อย่างเข้าใจสถานการณ์ก่อนจะขอตัวออกไป

หลังจากพนักงานออกไปหมดแล้ว ก็เหลือเพียงคนเมาที่นอนอยู่ในห้องนอนสุดหรู ส่วนด้านนอกตรงโซฟาใหญ่ชายหนุ่มกำลังนั่งพักสายตาอยู่ เขาหยิบเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดกระป๋อง หลับตา ศรีษะพิงพนัก คิดอะไรเพลินๆอยู่ กะจะพักสักครู่ก็จะกลับออกไป

“ไอ้ศร…ไอ้ศร.โว้ย!..” เสียงคนเมาส่งเสียงอู้อี้ อยู่บนเตียง หล่อนรู้สึกตัวแล้ว เหมือนจะเรียกชื่อใครอยู่ จากเสียงเบา กลายเป็นดังขึ้นจนแทบเป็นตะโกน

“มานี่หน่อย!…ไอ้ศร!” หล่อนพยายามดันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เสื้อชุดเดิมถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนเนื้อผ้าบางเบาของทางโรงแรมที่เตรียมไว้ให้ ตอนนี้หัวของหล่อนมันรู้สึกหนักเหมือนกับมีก้อนหินวางทับอยู่หลายชั้นจนยกไม่ขึ้น ทั้งหนักทั้งปวด แถมยังรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียรอีกรอบ เมื่อลุกไม่ไหว ก็ต้องล้มเผล่ะลงไปอีก เส้นผมยาวสยายกระจายไปทั่วที่นอนกว้าง จากการเคลื่อนไหวพลิกตัวไปมาทำให้สายเชือกที่ผูกชุดนอนไว้หลุดรุ่ยอย่างง่ายดาย ด้วยความรำคาญกับชุดที่ดูเกะกะยุ่งเหยิง แถมอากาศภายในห้องมันรู้สึกรุ่มร้อนจนแทบทนไม่ไหว เวธิกา ปลดดึงชุดนอนตัวยาวที่น่ารำคาญนั่นออกจากตัว แล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่สนใจไยดี ค่อยรู้สึกดีขึ้น ร่างกายเริ่มเย็นสบาย