จอมมารที่รักโปรดกักขังข้าไว้นานๆ #ผู้กล้าภัยสังคม

ลำดับตอนที่ #7 : ผู้กล้ากับคนในฝัน

บทที่ 8

เมื่อเห็นผู้กล้าไม่ตอบอะไรกลับมา อีกทั้งก็ไม่ได้มีท่าทีมาแนบชิดอย่างทุกที จอมมารก็ซึมลง

"หรือเจ้าโกรธที่ข้าขังเจ้าไว้" 

ผู้กล้าลุกลี้ลุกลน เขารีบตอบออกมาทันที

"ไม่!ไม่ใช่นะ!"

แต่พอพูดออกไปแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าขึ้นเสียงเกินไป แต่จะแก้ก็ไม่ทันเสียแล้ว จอมมารสะอึกและเริ่มน้ำตาคลอ

"เจ้าขึ้นเสียงใส่ข้า"

"ไม่! อะ ไม่ใช่ ข้า...ข้าขอโทษ จอมมาร ข้าไม่ได้ตั้งใจ" อเล็กซ์ผ่อนเสียงลง

แต่จอมมารก็ซึมกว่าเดิมซะอีก

"เจ้าไม่เรียกข้าว่าเมทิสอย่างเดิมด้วย เจ้าเกลียดข้าแล้ว! ฮือ"

อ๊า ไม่นะ

"เมทิส ที่รักข้าไม่มีวันเกลียดท่าน"

"งั้นเจ้าก็โกรธข้า"

"ไม่ นั่นก็ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน"

"งั้นเจ้ารู้สึกอย่างไร"

"รู้สึกอย่างไรน่ะเหรอ? หมายถึงเรื่องอะไร?" 

จอมมารทำใจอยู่นานก็พูดออกมาในที่สุด

"การที่ข้ากักขังเจ้าให้อยู่ที่นี่ ทั้งยังบังคับให้เจ้าร่วมรักกับข้าทั้งๆที่เจ้าไม่เต็มใจ คิดข่มเหงเจ้าตลอด เจ้า...เจ้ารู้สึกอย่างไร"

"..."

"ผู้กล้า?"

ผู้กล้า : Σ (゚ ロ ゚)  อะไรนะ? คิดข่มเหงข้าตลอดกาลเหรอ? ระบบเจ้าได้ยินรึเปล่า?? จอมมารบอกว่าจะทำแบบนี้อีกน่ะ! อ๊า! เอาตอนนี้เลยดีมั้ย!! เข้ามาเลย!! ข้าพร้อม!!

ระบบกำลังแกล้งตาย [...]

ผู้กล้า : ที่รัก ข้าจะอยู่ให้ท่านขังตลอดไปเลย!

ระบบ //จู่ๆรู้สึกปวดหัวเหมือนมนุษย์ขึ้นมา งานการก็ไม่ต้องทำมันแล้วละ (–_–)

ฟหกกฟฟฟกกกกฟหดหฟกหหหฟหฟฟฟหหฟฟ

เพราะผู้กล้ายังคงหวีดหน้านิ่งอยู่ จอมมารที่ไม่เห็นผู้กล้าตอบมาในทันทีก็ซึมลงอีกครั้ง

"เจ้าคงไม่เต็มใจจริงๆสินะ"

ผู้กล้า : อ๊า! ใครบอกไม่เต็มใจ! ข้านี่เต็มใจซะยิ่งกว่าเต็ม! ทำแบบนี้ทั้งวันยังได้! ขังข้าอีกสิ! เอาอีก! เอาให้แน่นๆ!! ถ้าไม่แน่นข้าไปช่วยปิดทางออกอีกแรงได้นะ! (ノ * ゚ ▽ ゚ *)

แต่ผู้กล้าก็ยังหน้านิ่งหวีดแต่ในใจไม่ได้พูดแบบนี้ออกไป

จากความผิดพลาดครั้งก่อน เขาเข้าหาจอมมารด้วยท่าทางเปิดเผยเกินไปทำให้จอมมารกลัวจนวิ่งหนี ผู้กล้าเลยคิดว่าถ้าทำตัวสุภาพอ่อนโยนในรูปลักษณ์ผู้กล้าแบบทุกทีจอมมารน่าจะชอบกว่า

เพราะแบบนั้นถึงตอบไปแบบนี้

"จอมมาร ท่านเป็นอินคิวบัสที่ต้องการอาหาร ส่วนข้าก็เป็นชายที่สามารถช่วยท่านได้ ด้วยความเป็นผู้กล้าข้าต้องช่วยเหลือท่านอยู่แล้ว เพราะงั้นถ้าท่านต้องการข้า ข้าก็พร้อมจะตอบรับมันแน่นอน"

จอมมารหน้ามืดลง พร้อมที่จะตอบรับงั้นเหรอ?

"หมายความว่า ถ้าเป็นคนอื่นขอเจ้า..." ตอนที่ถามนี้บรรยากาศก็ติดลบช้าๆ ทำเอาผู้กล้าหนาวไปทั้งกายและใจรีบละล้าละลังตอบไปทันที

"แค่ก ไม่ๆ ที่รักฟังก่อน ปกติข้าไม่ตอบรับใครง่ายๆหรอกนะ ท่าน คือท่าน...เอ่อ" ไม่ได้สิ 

"ข้าทำไม" 

"คือ..." บอกไม่ได้เด็ดขาดว่าเขามองจอมมารในแง่นั้นมาโดยตลอด

"ผู้กล้า?"

"..."

อ๊าก บอกไม่ได้เด็ดขาดว่าหวังแบบไหนไว้ตอนมาที่ปราสาทนี้ ทั้งมองหน้าอก ทั้งคิดอกุศล คิดลีลาหลายร้อยท่าตอนเจอกัน ทั้งฝันว่าจอมมารแต่งแบบไหนจะเร้าอารมณ์เขา นี่มันไม่ใช่ภาพลักษณ์ดีที่ควรแสดงออก ถ้าบอกไปไม่โดนอีกฝ่ายเกลียดก็โดนเชือดทิ้งแน่

ระบบ : [...] ก็รู้นี่

ผู้กล้าประมวลสมองอยู่นานในที่สุดก็นึกข้ออ้างตอบออกไป

"เมทิส ท่านกับข้าเรารู้จักกันมานาน ข้าตอบรับท่านแน่นอน อีกอย่างการที่เราแนบชิดกันก็ให้ข้าสนใจในตัวท่านนะ ข้าอยากรู้จักท่านให้มากกว่านี้อีก"

จอมมารเบิกตากว้าง

"จริงเหรอ"

"จริงสิ" ผู้กล้าตอบกลับไปด้วยสายตาอันอบอุ่นอ่อนโยน

"อา..." ภายในใจจอมมารราวกับถูกทำให้เบ่งบาน บรรยากาศเองก็กลับมาอบอุ่นอีกครั้ง

ระบบ : [...]

เครียดกับจิตสำนึกของผู้กล้าที่ถูกโยนทิ้งไปจริงๆ

...

อเล็กซ์เหม่อมองใบหน้าจอมมารที่ประชิดเข้ามา ใบหน้านั้นดูน่ารักมากจนพาให้หัวใจเขาอ่อนไหวเอ็นดูไปหมด ความทนุถนอมและรักใคร่มากมายก็เจือออกมาผ่านสายตา

"เมทิส"

"อืม" ดวงตาทรงเสน่ห์คู่นั้นสบตอบมา

ผู้กล้ามองเห็นความงดงามสุดล่อลวงใจนั้นห่างออกไปเพียงแค่คืบ ทั่วทั้งร่างกายพลันเรียกร้องหาสัมผัสของจอมมาร อยากขยับร่างเข้าใกล้และช่วงความหวานจากริมฝีปากช่ำชื้น แทรงตัวตนเข้าไป ฝังกายแนบแน่น

อา ไม่ได้

ผู้กล้าห้ามใจไว้

แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นและจอมมารทำแบบนี้ทำไม แต่เพื่อความไม่เข้าใจผิดกัน เขาอยากจะหลีกเลี่ยงกิริยาคลุมเครือหลายๆอย่างและคุยกันดีๆเสียก่อน

โอ้ 

ระบบอยากชูป้ายไฟในที่สุดผู้กล้าก็กลับเข้าสู่ศีลธรรมอันดีแล้ว ขอบคุณมาก! ขอบคุณ!

ผู้กล้าอยากหลีกเลี่ยงกิริยาคลุมเครือที่ดูโจ่งแจ้งเกินไปแต่เขาก็ขยับเข้าชิดจอมมารอย่างแนบเนียน ทำโดยไม่เปิดเผยความใน ทำตัวเสมือนเพื่อนคู่ใจแทน และถามออกไป

"เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ บอกข้าได้หรือไม่" เขาแอบอ้อมฝ่ามือโอบเอวเรียบเนียนที่อาบย้อมไปด้วยผิวแทนงดงามนั้นอย่างลองเชิง ทั้งยังหลอกล่อให้อีกฝ่ายสนใจเดียงคำพูดของตนเอง

"ข้าอาจจะช่วยได้นะ"

[(¬_¬)] 

ระบบเริ่มเรียนรู้พฤติกรรมที่มนุษย์กระทำช้าๆ ตอนนี้คือหรี่ตา

ภัยสังคมยังคงเป็นภัยสังคมจริงๆ

"อืม" จอมมารสนใจตามว่าจริงๆ แล้วเขาก็รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาโอบล้อมเขาจากด้านหลังด้วย ร่องรอยนั้นทาบลงมาที่แผ่นหลังช้าๆและเคลื่อนลงต่ำไปที่เอว ฝ่ามือนั้นทั้งกล้าและไม่กล้าที่จะสัมผัสลงมาแต่ก็เต็มล้นไปด้วยความทนุถนอม การอ้อนวอนและขออนุญาต

สัมผัสที่ทั้งบางเบาคล้ายกังวลใจแต่ก็เต็มล้นไปด้วยความต้องการบางอย่างเจือออกมา

หึ หึ

จอมมารลอบหัวเราะในใจ เขาค่อยๆทิ้งน้ำหนักลงบนอ้อมแขนผู้กล้า

"เมทิส?"

"อืม" จอมมารซึมซับความอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้นเงียบๆทั้งยังไม่ขัดขืนอะไรตอบมา

"..."  แน่นอนว่าอีกฝ่ายมองออกว่าการกระทำนี้มีความยินยอมอยู่

เมื่อเห็นว่าจอมมารไม่มีท่าทีรังเกียจหรือขัดขืนแถมยังจะตรงข้ามซะมากกว่าอเล็กซ์เลยใจกล้าขึ้นอีกนิด เขาค่อยๆยื่นมือออกไปประคองใบหน้าจอมมารช้าๆ

ตอนแรกนั้นเขาไม่อยากทำให้จอมมารกลัวจนระแวงเขา แต่อย่างน้อยก็ให้รู้ว่าจอมมารยินยอมพร้อมใจ เขาจะได้ลงมือต่อ เขาพร้อมซะยิ่งกว่าพร้อม!

"หือ" จอมมารมองตามมือนั้น หรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อมันเข้ามาใกล้

"คือ" หัวใจของผู้กล้ากระตุกวูบ ความกังวลมากมายถาโถมเข้ามาเมื่อจอมมารคล้ายกับไม่อยากให้เขาแตะต้อง

"อืม"

"!!!" ผู้กล้าต้องใจเต้นรัวอีกครั้งเมื่อจอมมารเป็นฝ่ายเอียงใบหน้าเข้ารับสัมผัสของเขา ดวงหน้างดงามนั้นค่อยๆเข้ามาอยู่ภายใต้ฝ่ามือของเขาในที่สุด

สัมผัวผิวแก้มเรียบเนียนนั้นถูไถไปมาราวกับออดอ้อนขอสัมผัสจากเขามากขึ้น ส่งอุณภูมิสู่ผ่านมือเขายอมรับสัมผัสนั้นอย่างไม่กังขาใดๆ ไร้การป้องกันโดยสมบรูณ์

"จ..จอมมาร"

"อยากจับก็จับสิ ตรงไหนก็ได้ ข้าให้เจ้าทำอย่างที่เจ้าอยากทำทั้งนั้น"

"ข้า...ข้า" ผู้กล้าโดนดาเมจลบพันเข้าไป ติดสถานะงงงันอย่างหาได้ยาก

ให้ตายสิ นี่เรื่องจริงเหรอ ด้วยภาพลักษณ์ผู้กล้า! ข้าควรทำยังไงดี!?

แม่งเอ้ย! อยากกดร่างนั้นลงไปจริงๆ!

"หึ หึ" จอมมารเองก็รับรู้ถึงพลังชีวิตที่กำลังจะล้นทะลักออกมาอยู่ภายในผู้กล้า เขาเลียริมฝีปากและโอบล้อมคอของผู้กล้าลงมา ครั้งนี้ไม่ได้ใช้มนต์อินคิวบัสเลยสักนิด เพียงแค่กระซิบแผ่วเบาเท่านั้น

"อเล็กซ์ เจ้าต้องเติมเต็มความต้องการของอินคิวบัสนะเช่นข้านะ" 

อเล็กซ์เริ่มตาลาย หัวสมองก็พร่าเบลอ เขาเห็นภาพจอมมารแย้มยิ้มเย้ายวนในอ้อมกอดของตัวเองกำแพงแสดงก็ทลายลงกว่าครึ่ง

นี่มันความยินยอม ความยินยอมสินะ ถ้าข้าทำไปแล้ว มันก็คือใจตรงกัน ก็คือการช่วยเหลือ ไม่โดนหักแต้มเลยสักนิดสินะ!

ระบบ : [...] เอาเถอะ นี่มันห้วงฝันนี่นา

"ที่รัก ข้า..."

ในตอนที่กำลังจะเริ่มลงมือเผด็จศึกนั่นเอง

"จอมมาร?" 

หมอกขาวมากมายก็เริ่มสั่นไหว ห้วงฝันของเขาถูกคนรบกวน ภาพด้านหน้าเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อยๆ จอมมารในอ้อมแขนเขาก็สลายหายไปกลายเป็นหมอกเช่นเดียวกัน

"ไม่! เดี๋ยวสิ!"

หมอกสายนั้นลอยออกไปประจัดกระจายสู่รอบนอก หลอมรวมกับห้วงฝันที่ห่อหุ้มอยู่รอบตัวจนหมด

"เมทิส!"

"เมทิส!"

เมทิส!!

เมทิส!!!!

.

.

เล็กซ์

.

.

อเล็กซ์

...

โครม!!

เสียงดังอย่างรุนแรง ปลุกผู้กล้าให้ตื่นจากฝัน ผู้กล้าที่ยังมึนเบลอและยังสับสนงงงันระหว่างโลกความจริงและความฝันอยู่ แต่เขาก็แว่วได้ยินเสียงคุ้นเคยของกลุ่มคนเดินเข้ามา

"ผู้กล้า! พวกเรามาช่วยท่านแล้ว!"

"..."

....

ไม่ต้องม๊าา!!!

...

"ผู้กล้า!"

ใครบางคนในกลุ่มเดินเข้ามาแตะลงที่โซ่รัดข้อมือ สัมผัสของเวทมนต์ที่คุ้นเคยนั้นทาบลงมาผ่านตัวกลางเวท นี่คงเป็นนักเวทคนหนึ่งในกลุ่ม เธอลูบไล้ลงมาถึงเหล็กหนาบนข้อมือเขา ทั้งยังพึมพำออกมาด้วยความทึ่ง

"นี่วงเวทกักขัง สลักลึกถึงหกชั้น!"

"หกชั้นเหรอ?" ใครสักคนในกลุ่มตอบรับเสียงนักเวทของกลุ่ม เธออุทาน "หนาแน่นมาก!"

ผู้กล้าปวดหัว แต่ในใจเขาก็ยังตอบกลับคำพูดนั้นอยู่ลางๆ

ใช่หนาแน่นสิดี ข้าจะได้ทีข้ออ้างอยู่ที่นี่นานๆ

"ท่านแก้มันได้มั้ย?" เสียงเด็กหนุ่ม นี่ก็เป็นใครสักคนในกลุ่มถามออกมาอีกเช่นกัน ผู้กล้ายังคงมึนเบลออยู่จำไม่ได้ว่าใคร

แต่ได้โปรดพวกท่านกลับไปและทิ้งข้าไว้ที่นี่เถอะ

นักเวทของกลุ่มตอบกลับไปว่า

"มีร่องรอยการแก้ไข ผู้กล้าคงพยายามในการหนีแล้ว"

ใช่ หนีออกไปหาจอมมารใหม่ยังไงล่ะ

"ข้าแก้มันต่อได้ ผู้กล้า ทนอีกหน่อยนะ ข้าจะปลดมันออกมาเดี๋ยวนี้แหละ!"

ออกไป๊!

"ผู้กล้า ท่านเป็นอะไรหรือไม่" 

ไม่เป็น แต่ข้าจะเป็นเพราะพวกเจ้านั่นแหละ ไม่ต้องมายุ่งกับข้า อ๊ากกกก

"ท่านหายไปตั้งห้าวัน ข้าคิดอยู่แล้วว่าต้องเกิดเรื่อง ไม่ต้องห่วง พวกเราจะพาท่านออกไปเอง!"

อะไรนะ! ไม่นะ!!

"อย่าพาข้าออกไป!!"

นั่นคือคำพูดประโยคแรกที่ผู้กล้ากล่าวกับกลุ่มที่มาช่วยเขา ทั้งกล่าวด้วยความจริงจังและหนักแน่นสุดๆจนคนในกลุ่มติดสตั้น

"..." จอมเวท

"..." ใครสักคน

"..." ใครสักคนที่ผู้กล้าจำไม่ได้

"..." ใครสักคนที่เงียบอยู่

"..." ผู้กล้าที่ตื่นโดยสมบรูณ์

Talk : เปิดตัวคนในตี้ผู้กล้า และความชิบหายที่ตามมา555555

How To ...ต้องแสดงยังไงให้บทผู้ร้ายภัยสังคมกลายเป็นบทเหยื่อผู้บริสุทธิ์ก็ดูผู้กล้าไว้นะฮะ ระบบปวดหัวเกินเยียวยา 5555

#ผู้กล้าภัยสังคม