คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 ท่ามกลางหมู่ดาว 50%
นในหมู่บ้านมา่วย่อไฟเพื่อันยุและลายหนาวให้เาธรับแไที่นัู่าวอยู่ริมผา อนลาวันที่ว่าหนาวแล้วยัิ้ายเมื่อลาืน เสื้อผ้าหนาๆ อหมู่บ้านไม่ไ้่วยอะไรมานั หมอที่ลัทำให้มอไม่เห็นรอบๆ
แไเยหน้ามอวาวที่ส่อประายอยู่ทุหนแห่อท้อฟ้าำมื แสระยิบระยับวนให้นมอหมายอยาะไ้มารอบรอ มือเล็ยึ้นไปบนฟ้า ิะับวาราเหล่านั้นเอาไว้
“อยาไ้วาวพวนั้นเหรอรับ”
ายหนุ่มที่หายไปาที่นั่นานเินลับเ้ามา เาเอาเสื้อันหนาวแนยาวอัวเอที่พิมา้วยมาห่มให้เธอา้านหลั ร่าบาเยหน้าึ้นมอเา่อนะยิ้มรับแทนำอบุ
“ที่นี่เห็นาวัมาเลยนะะ ่าารุเทพฯ ลิบลับ”
“แน่นอนสิรับ ที่นี่อยู่บนภูเาสู ใล้ท้อฟ้านเหมือนับว่าแ่เอื้อมมือึ้นไป็ะหยิบวาวถึ...” เาธรเอื้อมมือไปบนฟ้าและทำท่าว้าวาว
“น่าอิานที่นี่ัเลยนะะ ีวิสบ ไม่้อแ่แย่ิีับใร ไม่้อมีเรื่อเินมาให้ปวหัว”
ำพูอแไูเศร้าสร้อยแม้ว่าหิสาวะำลัยิ้มอยู่็าม เาธรมอเธอพลานึย้อนไปถึอนเ้าไปเอาเสื้อันหนาวเมื่อรู่ โทรศัพท์มือถืออเธอถูวาทิ้และปิเรื่อเอาไว้บนหมอนอเธอ ราวับว่า่วเวลาที่ไ้อยู่ที่นี่ เธออยาะัาทุสิ่ทุอย่าที่้อพบเอออไปให้หม
“ุอยานอนัผมไหม”
“ะ?” เธอหันไปมอหน้าเาอย่าใ
ร่าสูึัวเธอลมานอนหนุนัเาแล้วึเสื้อันหนาวึ้นมาลุมร่าบาเอาไว้ มือหนาลูบเส้นผมเธอเบาๆ อย่าอ่อนโยน
“อนที่ผมเหนื่อยและอยาพั ุยัใียอมให้ผมนอนหนุนัเลยนี่นา อนนีุ้เอ็อยาพั ผมเลยอยาให้ัอผมเป็นประโยน์ับุบ้า”
เา้มมอเธอะพู หิสาวมอาเาลับ เธอเห็นถึวามริใไม่เสแสร้แฝอยู่ในวาู่นั้น
“นั่นันโนบัับ่าหา” เธออบหน้ามุ่ย
“ให้ายสิ นาุำลัทำหน้าบึ้อยู่แท้ๆ ทำไมผมถึรู้สึว่าุสวยและน่ามอว่าาวบนฟ้าอีนะ”
ร่าสูยิ้มอ่อนโยน มือที่ลูบผมเธอเลื่อนมาับที่หน้าผามน
“รนี้็สวย” เลื่อนาหน้าผาลมาที่วาลมโมีเสน่ห์ “นี่็สวย” ่ำลที่มูโ่เล็เิรั้น “สวย” และสุท้าย...มาหยุยอู่ที่ริมฝีปาบา “สวยมาๆ เลย” วาที่มอเธอหวานเยิ้มว่าที่เยมอใรๆ มา
แไที่นอนแหนหน้ามอฟ้าไม่ไ้เห็นวาวพราวระยับอยู่ในสายาเลยแม้แ่น้อย สิ่ที่เ่นัในอนนี้มีเพียใบหน้าหล่อมายอเาธรเท่านั้น มือเล็ยึ้นประอับใบหน้าออีฝ่ายเอาไว้
“ันสวยนานั้นเลยเหรอ” เธอเอ่ยถาม
“รับ สวยไร้ที่ิ เปล่ประายเิ้ายิ่ว่าาวบนท้อฟ้า แถมยั...เ้ี่สุๆ อี้วย”
เายิบาและ้มหน้า่ำลมาใล้นรับรู้ไ้ถึลมหายใร้อนอันและัน แไยิ้มมุมปา เธอเลื่อนฝ่ามือไปลูบผมเาเบาๆ
“วันนี้เป็นเ็ีัเลยนะเ้าหมาน้อยอัน”
“โนว่าเป็นหมานี่มันน่าโรธนะรับ แ่ไม่รู้ทำไม พอเป็นุแล้วผมโรธไม่ล แถมยัอยาะเป็นหมาอุเสีย้วย้ำ”
“เพราะุมันเป็นนแปลไะ นสิีๆ ที่ไหนะอยาเป็นหมาัน”
แผล่บ...
มือที่ำลัับเส้นผมอายหนุ่มะั้าเมื่อถูเา้มหน้าลมาเลียแ้มใล้ับริมฝีปา ร่าายอทั้สอร้อนผ่าวึ้นแม้ว่าอาาศในอนนี้ะหนาวเย็นมา็าม
“ทำอะไรน่ะ” เธอหลบสายาาเา
“เลียเ้าอไรับ ผมเยอ่านเอมานะ ว่าเวลาถูหมาที่เลี้ยเอาไว้เลียแปลว่ามันรัและภัี่อเ้าออมันมา”
เาับใบหน้าอเธอให้หันมอรเพื่อสบาันอีรั้ แไวามือลบนท้ายทอยอเา เาธรแลบลิ้นเลียที่ปลายาอหล่อน ไล่มาที่แ้มอี้าและสุท้าย...
...หยุอยู่ที่ริมฝีปา
“ุสวยมาๆ เลยนะนาฟ้า”
“ยะ...หยุเรียันว่านาฟ้าสัที น่าอายะายไป”
“ะให้ผมเลิเรียนาฟ้าว่านาฟ้าเนี่ยนะ แบบนั้นน่าอายว่าอี”
ริมฝีปาอเาธร้ม่ำลเรื่อยๆ นเือบะนับปานุ่มนิ่มอหิสาวอยู่รอมร่อ เธอพยายามเบือนสายาหลบไปทาอื่นเพราะไม่อาทนมอสายาที่หวานเยิ้มอเาไ้
“ุนาฟ้ารับ”
“อะไระ” แม้เธอะานรับเา แ่นเรียลับไม่ยอมพูอะไร่อ
ความคิดเห็น