☾ guerilla.

ลำดับตอนที่ #7 : 05 – clinquant.

Chess Theme

 

 

ตารางชีวิตเธอหลังจากเริ่มต้นใหม่นี้ค่อนข้างวุ่นวายในช่วงแรก— เป็นความวุ่นวายโดยสมัครใจ ไม่ต่างอะไรกับตอนที่เกมเมอร์คนหนึ่งเลือกทำชาลเลนจ์สปีดรันเพื่อความท้าทาย แม้ว่าตนเองจะสามารถเล่นแบบความเร็วปกติได้

แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความสำเร็จนี้จะนำมาซึ่งรางวัลหรือโล่อะไรหรือเปล่า...

[ตอนแรกแม่ว่าจะบอกเราหลังจากที่เขาจัดการปรับปรุงเสร็จน่ะ กลัวว่าปาซจะเครียด เพราะว่าเพิ่งโดนสาปมา การปรับตัวในเคสของเรามันค่อนข้างยากเพราะอายุ 17 แล้วด้วย]

“ตอนที่ได้ยินคือปาซตกใจหมดเลย คิดว่าแม่ลืม”

[แม่จะลืมได้ไงกัน? นั่นเรื่องสำคัญของลูกเลยนะ... ว่าแต่ไปได้ยินมาจากไหนน่ะ?]

“คุณคาร์ลินกับเพื่อนค่ะ วันนี้ที่ปาซออกไปนั่นนี่กับเขาน่ะ”

นิ้วใช้ที่กั้นตรงระเบียงเป็นแคนวาสวาดรูป— ลวดลายนั้นถูกรังสรรค์ด้วยสัมผัสที่สามารถรับรู้ได้เพียงแต่ผู้สร้าง ทว่ามันก็เลือนรางด้วยสมาธิซึ่งไม่ได้จดจ่ออยู่แต่เพียงเรื่องเดียว ดีไม่ดีก็คงเป็นลายยึกยือที่ดูไม่ออกว่าคืออะไร

ระเบียงไม้ที่ห้องอิวันน่าเป็นหนึ่งในสถานที่ซึ่งเธอต้องมายืนรับลมเล่นเสมอเวลาถูกเชื้อเชิญให้ไปหา— มันเป็นความลงตัวของการสร้างบ้าน ด้วยสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมกับตระกูลซึ่งชื่นชอบการปลูกไม้ต่างๆและสภาพอากาศที่เย็นสบายอยู่เสมอ

[พวกเร็นน่ะเหรอ?]

“เปล่าค่ะ คนนี้เพื่อนใหม่” เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าดูมีพิรุธน้อยที่สุดของตนเอง

คงเรียกแบบนั้นได้แหละนะ...

สาวเจ้าแยกย้ายกับแอรีสในทันทีที่ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพู และถูกอิวันน่าที่โทรมาถามสารทุกข์สุกดิบพอดีนั้นชวนไปปาร์ตี้ชุดนอนที่ได้จัดสักทีหลังจากวางแผนกันมาตั้งแต่ช่วงประถม

ทุกอย่างมันช่างประจวบเหมาะเสียเหลือเกิน...

ก็เป็นส่วนหนึ่งของโชคชะตานี่เนอะ

[โอ้ ตายจริง! ลูกมีเพื่อนใหม่ด้วยเหรอ? ว่างๆแม่ต้องไปทำความรู้จักแล้วสิ] น้ำเสียงของโอลิวีน แอนเดรียนั้นฟังดูเริงร่ากว่าเดิม— ข้อเท็จจริงใหม่ที่ได้รู้เกี่ยวกับชีวิตของลูกสาวคนเล็กที่มีแวดวงแสนคับแคบคงทำให้หล่อนดีใจในระดับหนึ่ง

“ไว้จะพาไปแนะนำนะคะ” เธอกลั้วหัวเราะ

ฟันเขี้ยวเริ่มงอกยาวจนแตะกับริมฝีปากล่างเมื่อถึงท้ายประโยค ขณะที่ใบหูซึ่งมีขนสีเข้มแซมอยู่กระตุกด้วยความประหม่าในองค์ประกอบซึ่งจงใจละไว้ในบทสนทนา

“งั้น... แค่นี้ก่อนนะคะ ปาซขอไปหาเพื่อนก่อน บายค่ะแม่”

[บายจ้ะ]

ติ๊ด!

ซึ่งทางแก้ที่ดีที่สุดก็ไม่พ้นการตัดบทไปด้วยวาจา

“เสร็จยัง?”

“เสร็จแล้ว” เธอตอบคนที่เอ่ยถามไปพลางเก็บสมาร์ทโฟนเข้ากระเป๋ากระโปรง

ทุกย่างก้าวบนพื้นบ้านเพื่อนสนิทนั้นส่งเสียงเล็กน้อยตามน้ำหนักที่ทิ้งลงไป เสียงทุกเสียงกระจ่างขึ้นในโสตประสาทตั้งแต่ช่วงที่ใบหูเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง— มันเป็นสัญญาณแรกของความน่ารำคาญที่อาจเป็นประโยชน์ในอนาคต อาจตะหงิดๆในคราแรก แต่อีกไม่นานก็คงชินชาในท้ายที่สุด

การปรับตัวไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว

“เป็นไงบ้าง?” มาริซอลที่นั่งอยู่บนเตียงนั้นเอ่ยถาม

“ก็... ทั่วๆไปล่ะมั้ง”

“ถือว่าดีใช่ไหม?”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้แหละ”

คำว่า ‘ครอบครัว’ หาได้มีนิยามชัดเจนในพจนานุกรมของบ้านแอนเดรีย— มันแค่มีตัวตน และดำรงอยู่เช่นนั้นมาตลอด

ปกติก็คือปกติ... ไม่มีอะไรมาก ไม่มีอะไรน้อย กระนั้นก็ไม่ได้เป็นเส้นขนานที่จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

โทปาซไหวไหล่ ก่อนจะหยุดทุกเสียงรบกวนด้วยการเคลื่อนย้ายน้ำหนักตัวซึ่งเคยกดทับพื้นห้องนั้นไปยังฟูกนุ่มๆเคียงข้างเพื่อนสาวอีกคน

ความประหม่าที่เพิ่งจะคลายลงนั้นส่งผลให้ร่างกายไม่ต้องการที่จะขยับไปไหนสักพัก— เธอนอนลง ศีรษะนั้นสัมผัสกับหมอนข้างและปลอกสีเข้มของมันพอดิบพอดี แล้วลมหายใจซึ่งเต็มไปด้วยอารมณ์อันน่าสับสนก็ถูกพ่นระบายออกมาเบาๆ

“แม่บอกว่ากะจะพูดทีหลัง”

“อ๋อ”

ใช่ว่าดอกพิกุลนั้นจะตกลงไปเต็มพื้นเมื่ออ้าปาก หากแต่ว่าเรื่องบางเรื่องก็ไม่ควรจะขยายความมากมายให้เริ่มพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ยิ่งเป็นในกรณีที่เกี่ยวกับสมาชิกในครอบครัวซึ่งไม่ได้มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นด้วยแล้ว

โทปาซรู้— แม่เธอไม่มีเหตุผลอะไรให้ปิดบังเรื่องนี้กับเธอ เว้นเสียแต่ว่าหล่อนจะเป็นพวกความคิดแคบที่ยึดติดอยู่แต่กับแนวคิดล้าหลังเดิมๆ

มันคงเป็นการหักมุมที่ไม่สมเหตุสมผลที่สุดในโลกเลยล่ะมั้ง...

“แล้วก็มีเรื่องเพื่อนใหม่ที่แม่อยากรู้จัก”

น้ำหนักของอีกคนในห้องนั้นถูกทิ้งลงเตียงในจังหวะสิ้นเสียงคำกล่าว— อิวันน่านั่งลงบนเตียงตามพวกเขา ไขว้ขาตนเองเพื่อความสะดวกสบายตามประสาเจ้าของห้อง ขณะที่มือยังคงถือกระถางแคคตัสเล็กๆไว้

“แล้วสรุปคนนั้นคือใคร?” หล่อนเอ่ยถาม น้ำเสียงนั้นมีกลิ่นอายของความขบขันปนอยู่ประปราย— ไม่ต้องถามก็พอจะรู้ว่าเป็นเพราะสิ่งใด

โทปาซชำเลืองมองสีหน้าที่ยังคงเรียบเฉยนั่น

“แอรีส โจนาห์”

“ชมรมที่ปรึกษา?”

“อ่าฮะ”

“เออเนอะ เธอชอบคนมีคาริสม่า”

เร็นไม่รีรอให้เวลาล่วงเลยไปจวบจนถึงวันนี้อยู่แล้ว— เนื้อความที่น่าสนใจยิ่งกว่าระบบใหม่ของเว็บไซต์ที่ร่วมพัฒนากันกับกลุ่ม ณ ที่เรียนพิเศษนั้นเป็นชนวนซึ่งปลุกให้จิตวิญญาณนักกอสซิปของหล่อนตื่นอีกครา

และตำแหน่ง ‘คนรู้ต่อ’ ก็ตกเป็นของอิวันน่าเหมือนทุกครั้ง

“แม่คนมาสายแย่งซีนเด่นฉันไปหมดเลยแฮะ”

“บ้าน่า เธอได้ซีนไปเต็มๆเลยเหอะ”

“ถ้าเล่าเองจะอิมแพคกว่า— เป็นแม่สาวปริศนา เต็มไปด้วยความลับ ทำให้ตระหนักว่า ‘จริงๆแล้วฉันรู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนสนิทตนเองบ้างนะ’ อะไรทำนองนี้”

“แล้วตอนที่เร็นมาถึงจะทำอะไรเป็นลำดับแรก?”

“ปาหมอนใส่”

“น่ารักเป็นบ้า”

น้ำเสียงประชดประชันนั่นทำให้เธอหัวเราะ

___

“อะไรอ่ะ? นี่รดน้ำแคคตัสแบบไม่เชิญฉันเหรอ?”

“ก็มาช้าเอง”

“ว่ากันว่านางเอกมักจะมาคนสุดท้าย”

“เออเนอะ นางเอกที่ unlikable ก็มีเหมือนกัน”

“ไอฟ์อ่ะ!!”

ความวุ่นวายเพิ่มขึ้นได้อย่างง่ายดายเมื่อจำนวนบุคคลแปรเปลี่ยน— ความเข้ากันได้ของวาจาหยอกล้อแบบรุนแรงของอิวันน่าและอุปนิสัยงอแงง่ายของเร็นส่งผลต่อบรรยากาศห้องอย่างชัดเจน มันเริงร่าขึ้น อย่างน้อยก็เป็นเช่นนั้นในมุมมองของคนที่อยู่ในบ้านซึ่งแทบจะไร้เสียงรบกวน

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ชอบให้มาสาย”

“เฮ้ย... นี่งอนกันจริงดิ?”

“ไม่รู้ไม่ชี้”

“ไอวี่อ่า!”

โทปาซรู้ดีว่าอิวันน่าโกรธเร็นได้ไม่นาน— มากสุดก็คงเมื่อถึงคราวที่เจ้าหล่อนรู้สึกผิดเต็มๆ ตามแบบฉบับความสัมพันธ์ที่ทั้งหยาบกระด้างและละเอียดอ่อนไปในขณะเดียวกัน

คล้ายกับการที่พรรณพืชซึ่งใช้ประโยชน์จากกระแสลมซึ่งเอาแน่เอานอนไม่ได้ในการขยายพันธุ์นั้นผ่านการปรับตัวมามากมายเพื่อให้ทุกอย่างดำเนินไปได้โดยดี แม้ว่าจริงๆแล้วจะสามารถเปลี่ยนตัวเลือกไปเป็นอย่างอื่นแทนล่ะมั้ง...

 ไม่มีใครเคยระบุไว้อย่างแน่ชัดว่ามิตรภาพในช่วงอายุใดของมนุษย์ที่มีประสิทธิภาพที่สุด— คนคนหนึ่งซึ่งไม่ได้แยแสสภาพแวดล้อมรอบข้างมากเสียขนาดนั้นก็ไม่จำเป็นจะต้องยึดติดอยู่กับกลุ่มคนเดิมชั่วชีวิต

แต่แล้วทุกอย่างมันก็เป็นเช่นปัจจุบันไปเสียอย่างนั้น

สาวเจ้ายกมือขึ้นป้องปาก— ลอบยิ้มยามตระหนักได้ว่าต่างคนต่างก็มีปัจจัยที่กระตุ้นให้ตนเองเลือกออกมาจากดักแด้และโผบินเข้าสู่อนาคตซึ่งคาดฝันว่าคงดีกว่าเดิมกันทั้งนั้น

อิวันน่าแค่เป็นพวกปากคอเราะร้ายที่พยายามใส่ใจผลกระทบทางความรู้สึกของตนเองและผู้อื่นอย่างเท่าเทียมกัน ในขณะที่เร็นนั้นมักจะปล่อยปะละเลยเรื่องละเอียดอ่อนเสมอ พอมารวมกับเธอและมาริซอลที่เป็นกึ่งกลางระหว่างสองลักษณะก็สามารถผสมผสานกันเป็นเนื้อเนียนที่ละเลงลงพื้นผิวของผ้าแคนวาสได้อย่างสวยงาม

ราวกับว่าได้รังสรรค์ลวดลายบนปีกผีเสื้อขึ้นมาด้วยกันเลย...

“โธ่... ถึงจะโกรธกันก็เถอะ แต่คุยกันดีๆกันก็ได้นี่” อีกคนที่นั่งทาเล็บอยู่เคียงข้างเธอนั้นบ่นออกมาเบาๆ

สีหวานที่ค่อยบรรจงละเลงลงเป็นลวดลายบ่งบอกถึงความตั้งใจของคนทำ— โทปาซำเลืองมองผลงานศิลปะขนาดย่อมของมาริซอลเงียบๆ ริมฝีปากไม่กล้าเอื้อนเอ่ยเสียงใดๆที่สามารถรบกวนสมาธิของหล่อน นอกเหนือเสียจากความชื่นชมที่ดังอยู่โสตประสาทตนเองแต่เพียงผู้เดียว

“ปาซ” แต่แล้วเสียงทุ้มหวานนั้นก็ดังขึ้นอีกครา

“คำสาปปาซนี่นับรวมเล็บเท้าด้วยหรือเปล่าอ่ะ?”

“ไม่นะ— ไม่เห็นมีอะไรเลย”

“งั้นทาเล็บเท้าไหม?”

มันประหลาดดีที่การทาเล็บครั้งแรกในชีวิตของเธอจะเป็นที่นิ้วโป้งเท้า— อย่างกับฉากฉากหนึ่งที่อาจเป็นซีนตำนานได้ในอีกสิบปีข้างหน้าอย่างไรอย่างนั้น ถึงจะไม่รู้ว่าในแง่ใดก็ตาม

เธอพยักหน้าตอบรับไป ความหวังของการกลายเป็นก้อนหินลายหินอ่อนนั้นปรากฏขึ้นในห้วงความคิดเพียงชั่วนาทีหนึ่ง...

ฟังดูพิลึกพิลั่นชอบกล— สุดยอดไปเลย

“แล้ว... ไปอยู่ชมรมเดียวกับเร็นเป็นไงบ้าง?”

“เจงก้าสนุกดี”

          “หืม?”

“โจชัวร์ชวนเล่นน่ะ”

เมื่อระลึกได้ว่ารู้จักกันมานานเท่าไหร่ก็สัมผัสได้ถึงเศษเสี้ยวความเสียดายช่วงเวลาเหล่านั้น— มากกว่าครึ่งชีวิตของพวกเขาอยู่กับเธอ แต่หากมองในทางกลับกัน สิ่งซึ่งมีพวกเขาประกอบอยู่และผ่านพ้นมานานกว่าครึ่งหนึ่งของมันเองนี่สามารถเรียกว่า ‘ชีวิตของเธอ’ ได้ไหม?

สาวเจ้ารู้ดีว่าตนเองใช้เวลาในดักแด้นั้นนานกว่าคนอื่น

“ตรงที่เป็นลายเอาสีอะไรดี?”

“อืม... ไวโอเล็ต”

แต่ตอนนี้ลมหายใจก็ยังคงสม่ำเสมออยู่นี่... ทั้งบนพื้นดินและในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่นั่นเลย

“จะว่าไปมันก็ตื่นเต้นอยู่นะ จบช่วงออดิชั่นก็ทำผลงานของตนเองต่อได้เลย”

กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของอิวันน่านั้นแตะจมูกเมื่อสิ้นสุดคำเอ่ย— สายตานั้นเลื่อนไปยังต้นทางโดยอัตโนมัติ จดจ้องการพรมน้ำหอมตามซอกคอกับซอกแขนของเพื่อนอีกคนด้วยความฉงน และก้าวเดินต่อไปในห้วงความคิดเสียจนหลงลืมประเด็นปัจจุบันไปชั่วขณะ

“ไม่ใช่ว่าตอนอยู่การละครก็มีผลงานเหรอ?”

“หืม? อ่อ... มันเคลมไม่ได้เต็มร้อย— จริงๆที่ทำก็ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ เพราะว่าแบคสเตจก็มีหลายคน อีกอย่างคือฉันเลือกทำเพื่อที่จะได้ไม่ถูกดันให้ออดิชั่นเป็นนักแสดงด้วย” โทปาซหรี่ตาเล็กน้อยพลางเอ่ยตอบอิวันน่า

มันเป็นกลิ่นคล้ายกับกลิ่นเฉพาะของพันธุ์ไม้พันธุ์หนึ่งในบ้านหลังนี้ ทว่านามดังกล่าวนั้นเป็นข้อมูลที่เธอไม่ทราบ— ข้อมูลเกี่ยวกับพฤกษศาสตร์ที่ไม่มากนักของตนเองเป็นข้อเสียเปรียบสำหรับคนที่ได้รับการพัฒนาฆานประสาทโดยคำสาปแบบเธอ

“อ๋อ รูเบียเคยเป็นนักแสดงนำอยู่สองสามครั้งนี่เนอะ”

“ใช่ เมื่อก่อนน่ะเป็นตัวเต็งทุกการออดิชั่นเลย แต่ว่าเจ้าตัวชอบไปคัดบทรองๆมากกว่า”

กลิ่นอายเดียวที่เธอคุ้นเคยมากกว่าอย่างอื่นคงจะเป็นที่ในห้องโรงละครซึ่งมักจะอัดแน่นไปด้วยผู้คน อุปกรณ์มากมายที่กระจัดกระจายลงพื้น และเสียงพูดคุยสัพเพเหระของเหล่าสมาชิกชมรมที่กำลังช่วยกันทำเบื้องหลังการแสดง— องค์ประกอบสำคัญในช่วงหลายปีที่ผ่านมาซึ่งมอบความสุขส่วนหนึ่งให้แก่เธอ

อย่างไรก็ตาม สาเหตุของการก้าวเข้าไปสูดดมความอภิรมย์เหล่านั้นไม่ได้ดีเทียบเท่ากับประสบการณ์นัก...

แนวคิดที่ว่า ‘ถ้าตามทางของคนนั้นไม่ได้ก็ผลักไปทางของคนนี้แทน’ มันบัดซบเสียจนทำให้มันกลายเป็นหนึ่งในปัจจัยของการเริ่มต้นใหม่— หากจะปรับเปลี่ยนทุกอย่างก็ควรเดินออกมาจากเงานั่นก่อนเป็นอย่างแรก ไม่เช่นนั้นก็คงติดอยู่ที่เควสต์ดังกล่าวและได้รับความสำเร็จซึ่งไม่สามารถสลักชื่อของตนเองได้อย่างภาคภูมิต่อไป

ตุบ!

ประสาทสัมผัสของเธอดีเยี่ยม— อาจจะไม่ได้เทียบเท่าต้นตระกูลซึ่งได้ใช้มันอย่างเต็มประสิทธิภาพในชีวิตประจำวัน แต่ก็ไม่น้อยน่าไปกว่าสายพันธุ์ก้ำกึ่งที่วิวัฒนาการมาจากมัน

เธอได้ยินเสียงของตกในทันที... กระนั้นกลับไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะเจอคัทซีนเซอร์ไพรส์ในสปีดรันครั้งนี้

“เดี๋ยวนะ...”

บทพูดที่ถูกเปล่งออกมาด้วยความตกใจดังขึ้นหลังจากซาวน์เอฟเฟคสิ่งของตกได้ไม่นาน— หน้าจอนั้นเคลื่อนไปโฟกัสที่เร็นซึ่งเพิ่งจะตระหนักบางสิ่งได้ ดวงตาคู่นั้นไม่ได้เหล่มองกระปุกใส่ช็อกโกแลตที่ตกลงพื้น แต่กลับเลื่อนมาสบก้อนหินเคลือบกากเพชรเสียแทน

โทปาซเลิกคิ้วด้วยความฉงน

และแล้วก็ตระหนักได้ในทันทีที่ถ้อยคำกลุ่มหนึ่งถูกเอ่ยออกมาผ่านริมฝีปากเล็กๆของเพื่อนสนิทคนดังกล่าว...

“อันนั้นไม่ใช่มุกแซะเบื้องหน้าเบื้องหลังอย่างเดียวสินะ”

“อ่า...”

ไอ้ชิบหาย ดันเผลอตัวไปอีกแล้วสิ

___

“ไปเล่นอะไรแบบนี้กับเขาบ้างไหมเนี่ย?”

“คิดว่าเคย”

“โปร่งใสจังเลยนะ”

“อยู่ด้วยแล้วสบายใจมั้ง อีกอย่างคือไม่มีอะไรให้ปิดตั้งแต่แรกด้วย” เธอกลั้วหัวเราะ สิ้นสุดเสียงก็ทิ้งตัวลงบนฟูกนุ่มๆอีกครั้งหนึ่ง แหงนมองลวดลายบนเพดานไปครู่หนึ่งระหว่างรอให้บทสนทนาดำเนินไปต่อ

“แล้วสรุปคือต้นตระกูลเขาเป็นอะไรอ่ะ?”

“อสูรประมาณสัตว์เลื้อยคลาน มีเขาแบบแพะภูเขา เกล็ดแบบงูเกล็ดหนาม ลายบนตัวคล้ายกับลิชเทนเบิร์ก— ไปๆมาๆก็คล้ายกับมังกรอยู่นะ แต่เป็นแบบเดรคหรืออะไรทำนองนั้น ”

“รู้ลึกแฮะ”

          “เขาให้ดูภาพวาดในตำรา”

          “อ้อ”

          เช่นเดียวกับที่แอนโธนี่มีพลังเวทมนตร์ทำลายล้างสูงและอิวันน่ามีร่างกายที่ทนทานต่อพิษ— แอรีสเป็นคนที่มีลักษณะคล้ายประเภทที่หากทำให้โกรธก็คงน่ากลัวไม่น้อย ด้วยภาพลักษณ์ใจเย็นที่เข้าใจแทบทุกอย่างเช่นนั้นและบรรยากาศโดยรวมของภาพวาดซึ่งสื่อสารถึงความรู้สึกยำเกรงของผู้วาดออกมาอย่างถ่องแท้

          ทว่านั่นก็แค่ข้อสันนิษฐานตามโทรปตัวละคร...

         จะให้ใช้กับคนจริงก็กระไรอยู่

          การพินิจบุคคลด้วยบุคลิกของพวกเขานั้นเป็นความบันเทิงภายในกรอบจอของสิ่งแสดงสื่อเท่านั้น— มันไม่เสียหาย ตราบใดที่ถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยจินตนาการและถูกถ่ายทอดผ่านศิลปะหลากหลายรูปแบบ ตรงกันข้ามกับคนจริงซึ่งมีเลือดเนื้อเชื้อไขและสามารถสัมผัสได้โดยตรง

          หากจะมีประโยชน์ก็คงเป็นกับใครก็ตามที่ไม่ใช่เธอ— ไม่ใช่เจ้าของสวนดอกพิกุลซึ่งกักเก็บมันเอาไว้เสียจนร่วงโรยออกมาจากริมฝีปากทั้งหมดในคราเดียว

         แค่ภาพลักษณ์อัจฉริยะนั่นก็ทำให้รับรู้ถึงผลกระทบที่ย่ำแย่ของมันมามากพอแล้ว

          “ว่าแต่... สรุปแล้วมันเป็นอย่างไรคะคุณเชีย?” อิวันน่าเอ่ยถาม ในถ้อยคำนั้นมีน้ำเสียงหยอกล้อปะปนอยู่ประปราย

          “หืม?”

          มันเป็นคำถามที่น่าสนใจ— พูดตามตรงแล้ว

          เนื่องด้วยความสัมพันธ์ที่เปิดเผยเรื่องความรู้สึกกันไปโดยปริยายตั้งแต่แรกเริ่ม มิตรภาพที่ก่อตัวขึ้นจึงมีสิ่งที่ลึกซึ้งกว่าปะปนอยู่— ไม่ใช่ในเชิงรักใคร่เสียทีเดียว แต่หากให้นิยามแล้ว ‘ความสนใจในเชิงชู้สาว’ นั้นก็ดูจะเข้าข่ายมากที่สุด

          “ก็ไม่อะไรมาก”

          ภาพของผนังและเพดานห้องส่วนตัวอิวันน่านั้นผ่านสายตาไปโดยรวดเร็ว— เธอหลีกเลี่ยงการสบกับแสงจันทร์ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะทำอะไรสักอย่างให้ระบบไหลเวียนเลือดของตนเองคลุ้มคลั่ง ยกยิ้มเลศนัย และเพียงแต่ไหวไหล่เล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบกลับไป

          “มั้งนะ”

อย่างไรเสียทุกอย่างควรเป็นไปตามธรรมชาติของมัน ถ้าหากไปขัดมันก็คงดูขวางโลกไม่น้อย... ใช่ไหมล่ะ?

          “แหม!” เร็นกระแทกเสียงในคราที่โต้กลับ

          และโทปาซก็หัวเราะ

          “หวงเพื่อนได้ไหม?”

          “ได้”

          “แต่เพื่อนจะทำตามหัวใจต่อ”

          “ไอฟ์—”

          ถ้อยคำขัดที่อิวันน่าเอ่ยออกมาในจังหวะซึ่งประจวบเหมาะนั้นเรียกได้ว่าร้ายกาจเสียจนอยากจะกดหยุดไปหาประโยคโต้กลับสักพักหนึ่ง— ไหนๆก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าไม่เป็นจริงได้แล้ว ขอแค่ให้ตนเองไม่เสียเปรียบในสงครามฝีปากเล็กๆนี่ก็พอ

         แต่ปากเจ้ากรรมกลับปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปด้วยเสียงหัวเราะอีกคราหนึ่งเสียนี่...

          “ตอนนี้แค่จะปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตาไปก่อน... ไว้จัดการอะไรได้ค่อยเคลียร์ต่อ” เธอกล่าวตอบกลับไป ในน้ำเสียงนั้นมีความขบขันเจือปนอยู่เล็กน้อย

          “ก็เมคเซนส์” อีกฝ่ายตอบกลับมา

          “แหงอยู่แล้ว”

          “อย่าฝืนตนเองมากก็พอ”

          “อืม”

          ความรู้สึกเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ต่อให้ตลอดเวลาที่ผ่านมาจะไม่ได้พบเจอกับมันบ่อยหรือใกล้ชิดกับคนที่รู้สึกด้วยเท่าในปัจจุบันก็ตาม— มันเป็นเรื่องที่ต้องค่อยๆจัดการทั้งในส่วนของตนเองและส่วนขององค์ประกอบอื่นๆด้วยความประณีตและระมัดระวัง

          พลาดก็คือพลาด ไม่มีการรีสตาร์ทใหม่กับคนคนเดิมหรอก

          หรือต่อให้ทำได้ มันก็ไม่เหมือนเดิมอยู่ดี...

         จากประสบการณ์ที่พบเห็นผ่านดวงตาคู่นี้น่ะนะ

          ตุบ!

          โทปาซทิ้งตัวลงนอนบนฟูกเตียงของเพื่อน— เล็บเท้าซึ่งถูกแต่งแต้มเป็นลวดลายสวยงามนั้นสะท้อนกับแสงไฟบนเพดาน เปล่งประกายระยิบระยับด้วยสีซึ่งสกัดจากดอกไม้ภายในบ้านหลังนี้

          แล้วเธอก็เด้งตัวขึ้นนั่งอีกคราในเวลาต่อมา

          “อยู่ดีๆก็อยากโดดฟูกเล่นแฮะ...”

          ถึงจะผิดที่ผิดทางไปหน่อย เพราะว่าไม่ได้อยู่ที่บ้านหรือห้องส่วนตัวของตนเองก็ตามเถอะ— อารมณ์คนมันคาดเดาไม่ได้ ระดับความนิ่มของฟูกที่แม่บ้านเลือกก็ใช่ว่าจะเหมือนกัน อีกทั้งบรรยากาศเวลานอนบนมันก็ต่างกันลิบลับเสียด้วย

          “ไว้ทำตอนดึกๆ ตอนนี้ถ้าเสียงดังมาก แม่บ้านจะตกใจ”

          “แสดงว่าทำได้?”

          “แหงอยู่แล้ว แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเอง”

“แต่ว่าตอนกลางคืนไม่น่าตกใจกว่าเหรอ?” มาริซอลถามขึ้น— น้ำหนักที่ทิ้งตัวลงนอนในคราแรกนั้นถูกดึงขึ้นยามกลับมานั่งเคียงข้างเธออีกครั้งหนึ่ง คิ้วคู่นั้นเลิกขึ้นตามน้ำเสียงฉงน

          “คนบ้านฉันหลับไวจะตาย แถมหลับทีก็เหมือนซ้อมจำศีล ไม่เป็นไรหรอก”

          “อ๋อ...”

ภาพที่สะท้อนผ่านหินเคลือบกากเพชรก้อนนั้นคือรอยยิ้มอ่อนๆที่ประดับบนใบหน้าซึ่งมักจะไม่แสดงออกมากมายของอิวันน่า— เธอหยิบปากกาขึ้นมาจากกระปุกซึ่งวางเปิดอยู่เคียงข้างบนเตียง ควงมันไปตามจังหวะสมมติที่บรรเลงขึ้นเองในหัว พลางพิจารณาภาพเบื้องหน้าตนเอง

“ว่าแต่ในมือนั่นอะไรอ่ะไอฟ์”

          “น้ำหอมสกัด”

          “ขอดมหน่อย”

          “มาใกล้ๆ”

          บทสนทนาระหว่างเร็นและอีกฝ่ายเปรียบเสมือนถ้อยคำที่คลอไปกับบทบรรเลงล่องหน— มันเป็นจุดสำคัญซึ่งอาจมีความหมายแฝงไว้หลากหลาย กระนั้นหากจะเฝ้ามองโดยไม่คิดอะไรก็ไม่ใช่เรื่องผิด ดีไม่ดีก็อาจจะเพลินตาไปเสียด้วยซ้ำ

          “ขอดมด้วยดิ” เธอลองเอ่ยถามในลักษณะเดียวกันออกไป

          “เดี๋ยวสกัดอันใหม่ให้”

          “ให้ตาย—”

มันเพลินเสียจนอยากจะกลืนดอกพิกุลลงคอไปเลยทีเดียว...

          “ดูเหมือนว่าเราจะเหลือกันสองคนแล้วแหละมาริ”

          “เอ๊ะ?”

___

          เพดานบ้านอิวันน่าสวย— ถ้าเธอคิดเช่นนั้นแล้วหลับลงก็คงจะดีไม่น้อย

          ในยามค่ำคืนที่แสงไฟทั้งหมดทั้งมวลในตัวบ้านดับสนิท มีเพียงแสงจันทร์ซึ่งลอดผ่านผ้าม่านผืนบาง ณ หน้าต่างของห้องเท่านั้นที่สะท้อนกับกากเพชรบนพื้นผิวของก้อนหินที่ถูกเปิดเผยด้วยเปลือกตาซึ่งไม่รู้สึกหนักอึ้งแต่อย่างใด

          โทปาซไม่รู้— เธอคิดว่าตนเองอาจจะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ไม่ก็มีเรื่องให้คิดมากเกินไป ถึงได้เป็นคนเดียวในบ้านที่ยังตาสว่างจนจะกลายเป็นสัตว์กลางคืนแบบนี้

         หรือต้นตระกูลเธอเป็นพวกหากินยามตะวันตกดินกัน?

         แสงจันทร์อาจจะเป็นปัจจัยสำคัญที่กระตุ้นให้สัญชาตญาณดิบทำงาน— ให้มันตอบสนองต่อความรู้สึกมากมายที่เอ่อล้นเสียจนทำให้ไม่สามารถสงบใจลงได้ และขับเคลื่อนความคิดซึ่งเคยถูกฝังลงดินให้ขึ้นมาสู่ความสว่างของมันเอง

          โทปาซรู้ว่าตนเองชอบการละครมากแค่ไหน— มันทั้งอลังการ ทั้งเกินจริง อีกทั้งยังความบันเทิงขนาดย่อมที่สามารถใส่เข้าไปในกรอบรูปอันเล็กกระจ้อยได้ เช่นเดียวกับสถานการณ์ปัจจุบันที่แม้ว่าจะดูธรรมดา แต่อาจถูกนำเสนอออกมาในรูปแบบที่เวอร์วังที่สุด

          อย่างไรก็ตาม... เธอจะติดอยู่ที่เควสต์เดิมตลอดการไม่ได้หรอก ยิ่งเมื่อนี่เป็นสปีดรันที่จำกัดเวลาแค่หนึ่งปีแล้ว

         เธอควรข้ามคัทซีนนี้ไปแต่โดยเร็ว

          จังหวะหัวใจที่สม่ำเสมอถูกรับรู้ได้โดยปลายนิ้วซึ่งสัมผัสกับจุดชีพจร— ลมหายใจที่เบาหวิวนั้นเป็นจังหวะคลอไปกับมันในยามที่มือทั้งสองข้างเคลื่อนจากอ้อมกอดผีเสื้อมาสู่การโอบลำคอของตนเอง

          มันเป็นสัมผัสที่อบอุ่น...

         เป็นสัมผัสที่ควรจะมอบให้แก่ตนเองเมื่อนานมากแล้ว

          “โอเคหรือเปล่า?”

          “...ยังไม่หลับเหรอไอฟ์?”

          “ตื่นมาเห็นเธอทำอะไรแปลกๆอยู่พอดี”

          “ว้าว” โทปาซกลั้วหัวเราะ

          “ก็แค่คิดอะไรเพลินๆไปหน่อย”

          “นี่ตีสองนะแม่คุณ” อีกฝ่ายเอ่ยปราม ก่อนจะโยนหมอนข้างจากบนเตียงลงมาให้ในเวลาต่อมา

          ฟูกนุ่มๆบนพื้นไม่ใช่อุปสรรคของการนอน— มาริซอลที่กำลังฝันหวานอยู่เคียงข้างเธอคือตัวอย่างของความสำเร็จซึ่งโทปาซไม่อาจทำได้ หล่อนหลับตาสนิท นอนกอดตุ๊กตาทำมือของตนเอง ในขณะที่เธอนั้นได้เพียงแต่แหงนมองลวดลายบนเพดานพลางถลำลึกเข้าไปในห้วงแห่งความคิดมาหลายสิบนาที

“ขอบใจ”

         การกอดอะไรก็คงดีเหมือนกัน...

         “มโนว่าเป็นเจ้าบลอสซัมของบ้านข้างๆก็ได้”

          “ตลกเหอะ ฉันเกลียดกบ”

         อิวันน่าหัวเราะ

          มันเป็นความสัมพันธ์ที่แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างกะทันหันก็แทบจะไม่มีอะไรต่างไปจากเดิมมากนัก— หล่อนรู้จักกับเธอนานสุด เห็นทุกๆเหตุการณ์ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตมาแทบทั้งหมด รวมไปถึงคอยเฝ้าดูกันและกันอยู่อย่างห่างๆเสมอ

          แน่นอนว่าไม่มีใครก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว...

         และมันก็แน่นอนว่าถึงกระนั้นก็ยังเป็นห่วงกันและกันในวิธีของตนเองอยู่

          ความดื้อรั้นและความเกรงกลัวคือสิ่งที่ฉุดรั้งไม่ให้มือคู่นั้นของเธอเอื้อมไปหาใคร— ทุกถ้อยคำที่ถูกถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเองก็ถูกปัดตกไปเสมอ เนื่องด้วยเหตุผลที่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีถึงอิทธิพลของสองอย่างแรก

          อาจจะฟังดูห่างเหินไปหน่อยสำหรับเพื่อนสนิท ทว่ามันก็เป็นความพอดีที่เธอไม่อยากสูญเสียไป

          ทุกอย่างไม่ได้โปร่งใสเสมือนเศษแก้ว และมันไม่จำเป็นจะต้องเป็นไปเช่นนั้นตลอด...

          “เจอกันหลังตื่นเชีย” อิวันน่ากล่าวปิดบทสนทนา— เสียงที่ดังต่อกันมานั้นคงเป็นการทิ้งตัวลงนอนบนตัวเตียงอีกครั้งหนึ่ง

ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่รีรอที่ฟังคำตอบซึ่งอาจเป็นการโกหกเล็กๆน้อยๆของเธอแต่อย่างใด...

          “อืม เจอกันหลังตื่น”

         ให้ตายสิ

___

          [คราวหน้าลองเทสต์กับมัลเบอร์รี่ต้องสาปดู]

          “วาง 10 เหรียญว่าฉันจะโดนสาปซ้ำสอง”

          [20 เลยสิ]

          “หิวเงิน?”

          [เออ]

          เธอหัวเราะ— ประสานเสียงระยะสั้นร่วมกันกับจังหวะการเดินของสองเท้าที่เลี้ยวตัวออกจากห้องน้ำไป

         ตึง...

          “คุณฮานน์ตกใจแทบแย่ตอนที่เห็นเธอหยดกรดนั่นลงบนถุงมือที่ฉันใส่”

          [ก็เข้าใจแหละว่าเป็นห่วง ไว้คราวหลังค่อยทำตอนแม่อยู่บ้านคนเดียว]

          “แกล้งผู้ปกครอง— แต่ก็ขอบคุณที่ช่วยทดสอบนะ”

          [ถ้าไม่ใช่ฉันก็ไม่มีใครบ้าพอที่จะช่วยเธอทำแบบนี้อยู่แล้ว]

          “ก็ศีลเสมอกันนี่นะ”

          เวลาล่วงเลยมาได้ประมาณหนึ่ง หลังจากที่เธอกลับมาถึงบ้าน— ข้าวของบางส่วนนั้นได้ถูกจัดเก็บเข้าห้องเรียบร้อย เช่นเดียวกับเสื้อผ้าเก่าซึ่งลงตะกร้าผ้าที่ใช้แล้วไป หากแต่บทสนทนากับเพื่อนสนิทกลับก็ไม่มีวี่แววจะจบลงแม้แต่น้อย

          สัมผัสชื้นๆที่เริ่มจะสลายไปกับสายลมนั้นให้ความเย็นสบายในระดับหนึ่ง ขณะที่อีกข้างซึ่งแห้งสนิทนั้นจับอุปกรณ์สื่อสารไว้แน่น

เธอเสียบหูฟังบลูทูธอยู่ กระนั้นก็ไม่อยากเผลอวางมันทิ้งไว้ที่ไหนสักที่— ยิ่งในบ้านหลังใหญ่แบบนี้ก็ยิ่งแล้วใหญ่

[แล้วนี่จะไปทำอะไรต่อ?]

“เดินเล่นระหว่างคิดนั่นนี่มั้ง... ในอีกชั่วโมงมีแพลนเล่นบอร์ดเกมกัน” เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงประหนึ่งกำลังพึมพำกับตนเอง

จุดนี้อาจจะเป็นจังหวะเฉื่อยของการสปีดรัน— โทปาซรู้ดีว่าก้อนหินเคลือบกากเพชรจำเป็นจะต้องผ่านวิธีการมากมายเพื่อให้ความแวววาวจอมปลอมบนพื้นผิวนั่นหายไปโดยสมบูรณ์ แต่ถ้อยคำของรูเบียก็ยังคงสะท้อนขึ้นในห้วงความคิดเสมอ

เรื่องสิ่งมีชีวิตต้นตระกูลอาจจะต้องใช้เวลานานหน่อย...

ด้วยความที่โลกปัจจุบันแทบจะตัดขาดกับหลักฐานที่บ่งบอกถึงสัญชาตญาณสัตว์ป่าที่ยังมีแฝงอยู่ในวงศ์ตระกูล การจะสืบค้นเกี่ยวกับต้นกำเนิดของสายพันธุ์มนุษย์หรือเขียนพงศาวลีลากไปจนถึงอดีตกาลจึงเป็นเรื่องยากไม่น้อย— การศึกษามันเหมือนกับการไล่ตั้งแต่ไก่ธรรมดาตัวหนึ่งในฟาร์มของตระกูลบาสซิลล์ไปจนถึงไดโนเสาร์ที่สายพันธุ์มันวิวัฒนาการมาจากนั่นแหละ

แต่หากเป็นการเริ่มสานสัมพันธ์กับคนในครอบครัว ต่อให้เริ่มในทันทีที่กลับมายังบ้านก็ยังได้— มันไม่ซับซ้อนในรูปแบบเดียวกันแต่อย่างใด รวมไปถึงยังถูกนับว่าเป็นองค์ประกอบซึ่งมีความยืดหยุ่นมากที่สุดในบรรดาสิ่งที่ต้องบรรลุทั้งหมด

         เรื่องการศึกษาร่างกายตนเองก็ทำไปแล้วบางส่วนด้วย

          แอ๊ด...

          “อ้าว? ไหงไม่เปิดไฟ—”

          “ปาซ เดี๋ยว—!!”

          “ฮะ?”

          เปรี้ยง!

          ตุบ!

          ผลกระทบของยาที่บริโภคเข้าไปหลังจากกลับถึงบ้านนั้นอาจจะส่งผลดีเกินเหตุ— ประสาทสัมผัสของเธอกลับไปอยู่ในระดับเดียวกับเมื่อคราวก่อนถูกสาป และมือที่ขยับไปเร็วกว่าการสั่งการของสมองก็ทำให้ทุกร่างในห้องนั่งเล่นชะงักงัน

          สัมผัสจั๊กจี้บริเวณปลายนิ้วกระตุ้นให้หันไปมองในเวลาไม่ช้า...

         และเพราะเหตุนั้นทุกอย่างจึงกระจ่างในเวลาต่อมา

          “โทปาซ!” แอนโธนี่ตะโกน

          Shxt—

เธอทำได้แต่เพียงขบริมฝีปากล่างของตนเอง

กาลเวลาหยุดนิ่งในยามที่ตระหนักได้ว่าความชื้นกำลังนำพากระแสไฟฟ้าเข้าสู่ร่างกาย— ปุ่มกดเพื่อเปิดไฟที่เคยมีอยู่ได้สูญหายไป และสิ่งซึ่งกำลังสัมผัสอยู่นั้นก็เป็นความประมาทที่นำไปซึ่งอันตรายเสียแทน

          หมับ!

          “ฉันจัดการเอง”

          คล้ายกับเมื่อเกิดปัญหาระบบขัดข้อง กว่าจะขยับตัวได้อีกครั้งก็เป็นในยามที่พี่ชายคนโตดึงมือเธอออกมา— อีกข้างจับเข้าที่หัวไหล่เพื่อดึงมากอดไว้เพื่อความปลอดภัย ระหว่างที่พี่คนรองหาอะไรมาครอบบริเวณซึ่งชำรุดและถูกปล่อยปะละเลยมาเกินความจำเป็น

          โทปาซเงียบไปครู่หนึ่ง คิ้วคู่นั้นเลิกขึ้นด้วยความฉงน

          มันเป็นความรู้สึกประหลาด... เธอมั่นใจว่าอย่างน้อยต้องมีความเจ็บปวดเป็นองค์ประกอบปะปนอยู่ด้วย ไม่มากก็น้อย ทว่ากลับเป็นตรงกันข้าม

         หรือนี่เป็นเพราะยา?

          “อย่าคิดลองทำอีกรอบนะ” แอนโธนี่ปราม— เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้พร้อมกับผ้าขนหนู ก่อนจะบรรจงเช็ดมือฝาแฝดตนเองโดยไม่รีรอให้ถ้อยคำใดๆถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากนั่น

          “เฮ้ น้องชาย... ฉันไม่ได้บ้าดีเดือดขนาดนั้นสักหน่อย”

          “ใครจะรู้แน่ชัดกันล่ะ?”

          “โอ้—”

          “แล้วนี่เจ็บตรงไหนไหม?” ไดแอนธัสเอ่ยแทรกขึ้น

          ร่างกายนั้นขยับเข้าสู่ท่ายืนที่สบายขึ้นในเวลาต่อมา หลังจากที่พี่คนโตปล่อยมือจากหัวไหล่— ดวงตาคู่นั้นปรายมองบรรยากาศรอบห้องที่ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย สังเกตแสงไฟที่เคยมีอยู่ร่ำไรเมื่อพยายามกดเปิดมันได้หายไปโดยสมบูรณ์ ก่อนจะหัวเราะแห้งพลางตอบกลับคำถามเมื่อครู่ออกมา

          “รู้สึกจั๊กจี้นี่... ถือว่านับไหม?”

          “...”

          “...”

          “ฮะ—”

         ไอ้ยานี่มันทำให้สมองเธอประมวลผลช้าเกินเหตุ

___

          “ตอนนี้ฉันคุมเล็บได้แล้ว” เธอกล่าวพลางขยับมือขวาและแปรสภาพร่างกายไปตามที่พูด— อีกข้างนั้นก็จัดมอนิเตอร์แล็ปท็อปให้ได้มุมที่เหมาะสมกับการโทรศัพท์แบบเปิดกล้องกับอิวันน่า

          [เมื่อเช้าเพิ่งช่วยที่บ้านฉันเล็มกิ่งไม้ประดับไปนี่]

          “หมายถึงในเชิงเก็บเล็บนั่นนี่ต่างหาก”

          [แสดงว่าได้เวลาทิ้งกรรไกร?]

          “คงงั้น” เสียงแค่นหัวเราะท้ายประโยคดังขึ้นในจังหวะเดียวกับที่ของมีคมถูกโยนทิ้งไปข้างหลัง— เธอรู้สึกขบขัน ทั้งกับความคิดสร้างสรรค์ของตนเองและกับความคิดที่ก่อตัวขึ้นกลางอากาศในวินาทีที่มือจับกรรไกรเปื้อนสนิมเล่มนั้น

          ตึง!

          แน่นอนว่ามันไม่ตกลงไปในถังขยะ— อย่างกับว่าเธอจะมีทักษะพวกตัวโกงที่มักจะถูกนำมาใช้ในซีนเท่ๆเพียงซีนเดียว

ก็บันเทิงไปอีกแบบแหละนะ...

          “ฉันว่าไฟฟ้านั่นอาจจะมีผลก็ได้ คล้ายกับว่ามันปรับบางอย่างภายในร่างกายให้สมดุลขึ้น”

          [แน่ใจ?]

          “อย่างไรมันก็ไม่มีวิจัยเกี่ยวกับคนที่มีต้นตระกูลเดียวกับฉันอยู่แล้วนี่ จะสันนิษฐานอะไรก็ไม่ผิดสักหน่อย”

          วันนี้เธอทั้งลองสัมผัสกรดที่เจือจางผ่านถุงมือบางๆชั้นหนึ่งและเผอิญโดนไฟดูดโดยไม่ได้ตั้งใจ— เป็นประสบการณ์บ้าบอราวกับหลุดออกมาจากหนังการ์ตูนก๋ากั่นสักเรื่อง โชคดีที่กิจกรรมบอร์ดเกมระหว่างพี่น้องนั้นคอยคุมความสมดุลไม่ให้มันเกินเหตุไปไกล แม้ว่าชัยชนะจะวิ่งหนีเธอเป็นว่าเล่นและโผเข้าสู่อ้อมกอดของไดแอนธัสทุกครั้งคราเสียจนรูเบียกล่าวหาว่าเขาวางยาสเน่ห์ใส่พิกซี่ผู้คุมเกมก็ตาม

          “มองในแง่ดีก็คือนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกับแอนดี้แว๊ดใส่กัน— คลิเช่พี่น้องที่ทะเลาะกันในเรื่องไม่เป็นเรื่องเกิดขึ้นแล้วหนึ่ง” ปลายเล็บนั้นลากผ่านกระดาษระหว่างที่เอ่ยออกมา— มันไหลไปเช่นเดียวกับที่ส่วนคมไล่ตามรอยประน้อยๆซึ่งถูกรังสรรค์ไว้เป็นแบบอย่าง สร้างเสียงเล็กๆน้อยๆที่คลอไปกับท่วงทำนองซึ่งแฝงอยู่ในประโยค

         เป็นดนตรีพื้นหลังเล็กๆน้อยๆที่นำมาประกอบการพัฒนาทักษะใหม่ของตนเอง

ก้อนหินก้อนนั้นอาจจะไม่ได้ส่องสว่างราวอัญมณีหรือดูน่าดึงดูดใจเทียบเท่ากับเมื่อถูกเคลือบด้วยกากเพชร กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าพื้นผิวของมันจะไม่สวยงามเมื่อมีแสงอาทิตย์สาดส่อง— อาจจะผิวกร่อนไปสักนิดด้วยคลื่นที่ซัดมันเข้าฝั่ง แต่นั่นก็หาได้เลวร้ายนัก

ความแหลมคมของมันยังมีมากพอที่จะสามารถตัดหินก้อนอื่นได้ ตราบใดที่ยังคงรู้ถึงขีดจำกัดที่มี— ปลายเล็บซึ่งงอกยาว และหดกลับเมื่อจรดยังขอบโค้งโดยอัตโนมัติคือหลักฐานชั้นดี

[คล่องแล้วนี่] คนจากอีกฟากหนึ่งของหน้าจอเลิกคิ้วขึ้นประหนึ่งว่าประหลาดใจ

โทปาซยิ้มอ่อน

“ฉันพูดได้ไหม?”

[ไม่ต้อง รู้อยู่แล้ว]

“ว้า... เสียดายจังเลยนะคะ”

[ตั้งแต่โดนสาปก็กวนตีนขึ้นนะ]

“อยากทำมานานแล้วด้วยแหละ” เธอกลั้วหัวเราะ

ร่างกายที่อ่อนช้อยนี่จำเป็นต้องได้รับการฝึกฝนสำหรับพละกำลังซึ่งเพิ่มขึ้นในคราวที่โค้ดโกงถูกระบุลงไปในตัวเกม— สัมผัสซึ่งเคยเบาหวิวราวขนนกยามรังสรรค์ผลงานศิลป์ลงบนผืนแผ่นขนาดใหญ่ในห้องชมรมการละครได้แปรเปลี่ยนไป กระนั้นเศษเสี้ยวของมันก็ยังคงปรากฏอยู่ในจังหวะการเฉือนผิวกระดาษสากๆนั่นประมาณหนึ่ง

เจ้าของคำสาปอสูรอย่างเธอจำเป็นจะต้องเลือกสักทางใดทางหนึ่งในบรรดาตัวเลือกทั้งหมดเพื่อเป็นเป้าหมายหลัก... และสภาพอารมณ์คือตัวแปรสำคัญในการเลือกมัน

“เหมือนหงส์แดงไหม?”

[เหมือน ว่าแต่เอาเรฟมาจากไหน?]

“จำเอาจากอาร์ตที่เคยเห็นตอนรีเสิร์ชที่หอสมุด” กล่าวตอบไปด้วยน้ำเสียงเฉยเมย พลางชื่นชมเครื่องมือตนเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเก็บมัน— แปรสภาพร่างกายสู่ยามอารมณ์ปกติอีกคราวด้วยใจนึกพลางแย้มยิ้มอย่างด้วยอารมณ์ภาคภูมิ

ให้ตายสิ เธอนี่มันสุดยอดชะมัดเลย

          นานๆทีจะรู้สึกอยากชื่นชมตนเองเฉกเช่นนี้...

ครืน!

“ไอฟ์”

[หืม?]

“ฉันว่ากำลังเข้าสู่วิถีชีวิตของตัวละครโอพีแล้วแหละ”

[ขอร้อง หยุดเบียว]

สกายบลูโทปาซสบกับไฟที่ส่องสว่างเล็กน้อยในยามกลอกตาหยอกล้ออีกฝ่าย— มันเปล่งประกายกว่าเคย ด้วยมุมที่ได้รับการเจียระไนเพิ่มเติมจากมหาสมุทรและความรู้สึกซึ่งหลั่งใหลออกมา

แล้วปลายนิ้วนั้นก็ค่อยๆแตะลง ณ ข้อความแจ้งเตือนที่ขึ้นมา

ARIES :: ถ้าให้ทายนะ ต้นตระกูลเธอคงเป็นพวกที่มีความทนทานต่อพลังงานรูปแบบอื่นสูง

โทปาซหัวเราะออกมาอย่างแผ่วเบา— ลิปสติกสีหวานนั้นเปรอะปลายนิ้วซึ่งสัมผัสกับมันโดยตรงประมาณหนึ่ง แล้วจึงลากยาวไปยังข้อมือขวาซึ่งถูกเลื่อนขึ้นมาปกปิดรอยยิ้มซึ่งไม่อยากจะเปิดเผยของตนเอง

:: ดาร์กไซด์ได้แทงก์แล้วสินะ

เธอคิดว่าตนเองกินยาเผื่ออาการไว้มากเกินไป...

ว่ากันว่าช่วงเวลาอารมณ์ดีของหญิงสาวคนหนึ่งนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควรเข้าไปขัดขวาง— จดจำอย่างแน่ชัดไม่ได้ว่าเป็นคำกล่าวของใคร แม้ว่าสมองจะสลักมันไว้ในห้วงความคิด ณ ปัจจุบันไปโดยปริยาย

ARIES. :: ยินดีด้วยกับตำแหน่งใหม่นะครับคุณหนู                   

 

มีเรื่องช็อกนิดหน่อย (แต่ไม่ร้ายแรง) เลยมาช้ากว่าที่ควรค่ะ ความวัยว้าวุ่นอ่ะนะ555555555

ความจริงก็คือตอนนี้เหมือนฟิลเลอร์ที่กะจะเริ่มตีแผ่ความสัมพันธ์ของไอวี่และปาซแหละค่ะ สองคนนี้เป็นพวกที่เข้าใจกัน

ถึงแม้ว่าปกติจะไม่ได้คุยกันเยอะ ถ้าเปรียบจริงๆก็ประมาณ platonic soulmate อะไรงี้

ใน insight 5.5 จะลงลึกกว่านี้ในมุมมองของไอวี่ค่ะ เอาให้จบอาร์คเล็กๆของแก๊งนี้ ก่อนจะไปบรรยายมุมของแอรีส

คาดว่าอาร์คแนะนำตัวละครและเซ็ตติ้งพื้นฐานก็จะจบภายในประมาณ 10 ตอน ให้ทุกคนได้เก็ทยูนิเวิร์สและตัวละครหลักคร่าวๆ

ก่อนเนื้อหาจะเริ่มเร่ง (หน่อยๆ) และมีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มขึ้นค่ะ ซึ่งก็แอบแง้มๆสปอยล์ไว้ใน insight 3.5 แล้ว

ว่าจะเป็นสตอรี่พาร์ทเปลี่ยนแปลงระบบนั่นนี่ เพิ่มความแสบ เพิ่มความแหกกฎ เปิดเพลง Bad Reputation ประกอบ--