[ทำมือ+E-book] Drink On Me | NEED

ลำดับตอนที่ #7 : ไออุ่นของคิว : Chapter 6

6

“แค่อยากจะบอกว่าคิดถึงเท่านั้นเอง” 

“แค่อยากจะบอกว่าคิดถึงเท่านั้นเอง” 

“แค่อยากจะบอกว่าคิดถึงเท่านั้นเอง” 

“อ้าก!” ฉันซุกหน้าลงกับหมอนพร้อมกับกรี๊ดออกมาสุดแรงหลังจากคำพูดของน้องเขาเมื่อชั่วโมงก่อนวนเวียนอยู่ในหัวไม่เลิก “น้องเขาบอกคิดถึงฉันด้วยแหละ น่ารัก น่ารักที่สุดเลย” มองตุ๊กตาหมีข้างๆแล้วพูดออกมาอย่างกับมันจะฟังรู้เรื่องอย่างนั้นแหละ 

เพราะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่เลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปเจ้าตุ๊กตาหมีลงสตอรี่พร้อมเขียนไว้ว่า ‘You’re so cute’ 

นับวันจะน่ารักน่าเอ็นดูเกินไปแล้วนะเจ้าคิว กรี๊ด 

ติ๊ง! 

ผ่านไปสักพักเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันหยิบมันขึ้นมาดูถึงได้รู้ว่ามีคนตอบสตอรี่มา 

‘kiw2000s ได้ตอบกลับเรื่องราวของคุณ’ 

หือ? ชื่อนั้นมัน...น้องคิวนี่!  

ใจฉันเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้นตอนที่เห็นว่าเป็นน้องเขาแต่นั่นไม่เท่ากับสิ่งที่ตอบมา 

‘kiw2000s : ผมเหรอครับ?’ 

พาฉันไปที่โรงพยาบาลทีรู้สึกเหมือนอกมันจะระเบิด 

ฉันนั่งกรี๊ดอมยิ้มกับประโยคนั้นราวๆเกือบนาทีได้ก่อนจะกดเข้าไปดูสตอรี่ของน้องเขาเมื่อเห็นวงกลมสีแดงที่วนรอบโปรไฟล์ ตอนแรกนึกว่าอีกฝ่ายจะลงรูปตัวเองแต่พอกดเข้าไปกลับวิดีโองูตัวสีดำเลื่อมที่เลื้อยพันรอบแขน ถ้าฉันเป็นคนกลัวงูคงจะโยนโทรศัพท์ทิ้งไปแล้วแต่บังเอิญว่าฉันก็ชอบพวกแบบนี้เหมือนกันแถมงูตัวนี้ยังสวยน่ามองมากๆเลย 

‘ai_ounisme : งูน้องเหรอ?’ 

ฉันเลยตอบสตอรี่น้องเขาไป อะนะ 

เพราะก่อนหน้านี้ที่ไปส่องไอจีน้องคิวมาก็เลื่อนเห็นโพสต์งูตัวนี้แถวบนๆเหมือนกัน แถมยังมีตั้งสามสี่โพสต์อีก 

ราวกับนั่งจ้องอินสตาแกรมเพราะพอฉันส่งไปเขาก็ตอบข้อความกลับมาทันที 

‘kiw2000s : ใช่ครับ น้องชื่อแซงเกรียครับ’ 

โอโห้ สมกับที่เป็นบาเทนเดอร์ ขนาดชื่องูยังเป็นชื่อของวอดก้าเลย 

ฉันกำลังจะพิมพ์ตอบกลับไปแต่อีกฝ่ายดันชิงส่งข้อความตัดหน้ามาซะก่อน ข้อความแรกเป็นการบรรยายเกี่ยวกับงูของเขาแต่ประโยคถัดมาทำเอาฉันหัวใจเต้นระรัว 

‘kiw2000s : น้องเป็นงูเลี้ยงครับ พันธุ์ Mexican black kingsnake ครับ น่ารักมากเลยใช่ไหม?’ 

‘kiw2000s : ถ้าพี่ไออุ่นชอบ พี่จะลองมาดูงูที่ห้องผมไหม?’ 

ไปค่ะ ไปเดี๋ยวนี้! 

ฉันแหกปากร้องเพลงลั่นพลางเดินโซซัดโซเซไปตามทางอันแสนคุ้นเคย ถึงแม้สติจะยังครบแต่ท่าทางที่แสดงออกมาคนภายนอกอาจจะมองว่าฉันเมาเละไปแล้วก็ได้ 

ก่อนหน้านี้ฉันไปแฮงค์เอ้าท์กับเดอะแก็งค์มาพอเสร็จพี่ม่อนก็เป็นคนมาส่งฉันที่หน้าปากซอยหมู่บ้าน ความจริงเขาจะขับมาส่งหน้าบ้านนั่นแหละแต่ฉันดันสะเออะอยากจะเดินกลับไง ผลก็อย่างที่เห็น...เดินร้องเพลงอย่างหมาแบบนี้ไง 

“we are the champion~!” แถมยังร้องได้ท่อนเดียวอีกด้วย 

ปวดหัวอะ อยากกลับไปนอนแผ่หลาบนเตียงที่บ้านจัง 

“เลี้ยวซ้ายหรือขวาเนี้ย?” ฉันพึมพำพร้อมกับชี้ไปตามทางแยกตรงหน้า เอาแล้วไง สติครบแต่ดันจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้ “อ๊ะ!” 

ในระหว่างที่กำลังหันซ้ายหันขวาอยู่ก็รู้สึกถึงมือใครบางคนที่มาขว้าต้นแขนฉันไว้ ฉันหมุนตัวไปตามแรงแต่ด้วยความที่หมุนฉับพลันจนเกินไปทำให้เซถลาเข้าไปในอ้อมกอดของคนตรงหน้า ฉันปรือตาที่มัวๆของตัวเองขึ้นเพื่อเพ่งว่าเจ้าของอ้อมอกนี่คือใคร 

“ทำไมถึงได้เมาแบบนี้ครับ?” 

“คนน่ารักประจำปีนี่เอง” น้องคิวนี่เอง...บังเอิญเนอะ เขาตามฉันมาเหรอ? แอบชอบฉันล่ะซี่ ฮ่าๆ แต่บ้านน้องก็อยู่ที่นี่นี่หวา แสดงว่าน้องเขาไม่ได้ตามฉันมาน่ะสิ แย่จัง... ฉันยกมือขึ้นทำท่ากรอกน้ำเข้าปาก “ไปดื่มมาแหละ ดื่มๆน่ะ” 

“ครับ ผมรู้แล้ว ค่อยๆเดินนะครับ” น้องคิวประคองฉันให้เดินไปตามทางซึ่งทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะอาการของฉันในตอนนี้ อา...ไม่น่าดื่มมากเลย “แล้วนี่ทำไมดื่มมาเยอะขนาดนี้ครับ รู้ว่าหนักยังจะเดินกลับอีก ถ้าเจอคนไม่ดีหรือล้มพับไปกลางทางจะทำยังไง” 

“พล่ามๆๆ” ฉันใช้มือขึ้นมาขยับทำเป็นปากในระหว่างที่เขาพูด “ขี้บ่นจังเลยตัวเอง แค่เผลอดื่มมากไปนิด...เดียวเอง เอิ้ก เป็นไงๆ นี่เดินกลับเองได้เก่งใช่ปะ?” 

“ครับๆ พี่เก่งที่สุดเลยครับ” น้องคิวพยายามพาฉันเดินไปต่อ 

ฉันว่ามันเงียบอะ ชวนคุยบ้างดีกว่าเดี๋ยวน้องเขาจะเบื่อเอาซะเปล่าๆแล้วพาลไม่อยากยุ่งกับฉัน “รู้เหรอว่าบ้านพี่อยู่ไหนแล้วออกมาทำอะไรดึกๆอะ” 

“ผมต้องตอบอันไหนก่อนดีล่ะ” ได้ยินเสียงหัวเราะด้วยแหละ เห็นไหมน้องเขารู้สึกดีที่ได้อยู่กับฉันแล้ว “ผมเคยเดินไปส่งพี่จำไม่ได้เหรอ? แล้วก็ผมเพิ่งเลิกงานมาน่ะครับ”  

“อ๋อ เหรอออ” หวา...ทำไมเสียงฉันถึงได้ยานคางขนาดนี้ล่ะ  

ระหว่างทางเสียงฉันดังเจี๊ยวจ๊าวตลอดเวลาส่วนน้องคิวก็รับหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีโดยการเงียบและจะปริปากเฉพาะเวลาฉันถามเขาเท่านั้น 

เราเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงสถานที่แสนคุ้นเคย เอ๊ะ...รั้วนี่มัน 

“บ้านฉัน come back home~” ไม่ต้องรอช้าฉันรีบกระโจนไปเกาะรั้วบ้านอย่างโหยหา โอ๊ยอยากนอนๆๆ คิดถึงเตียงนอนนอันแสนนุ่มนิ่ม 

“เข้าบ้านสิครับ” เสียงที่ดังเข้ามาทำให้ฉันนึกได้ว่าน้องคิวยังอยู่ตรงนี้จึงล้วงมือเข้าไปหากุญแจในกระเป๋าสะพายเกือบห้านาทีก่อนจะไขประตูอีกสองนาที 

“ได้แล้ว” 

“โอเคงั้นก็...!” คำพูดขาดห้วงไปในทันทีเมื่อจู่ๆฉันก็พุ่งเข้าไปกระโดดกอดเขาแน่นพร้อมกับคลอเคลียเขาอย่างกับลูกแมว 

“ขอบใจมากนะน้องที่น่ารัก” อยากกอดเขานานๆจังเลย คนอะไรตัวนุ๊มนุ่ม  

“เอ่อพี่ครับ ผมว่าพี่เมา...!” และชะงักไปอีกครั้งเมื่อฉันชะโงกตัวขึ้นหอมแก้มเขาไปหนึ่งทีพร้อมกับหมุนตัววิ่งกลับเข้าไปในบ้านตัวเอง 

นอนดีกว่าพรุ่งนี้จะได้ตื่นมาสดชื่น 

“นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย!” 

จะมีอะไรแย่ไปกว่าการตื่นขึ้นมาพร้อมกับการระลึกได้ว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไป 

คลอเคลียงั้นเหรอ? หอมงั้นเหรอ? นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปวะเนี้ย บ้าไปแล้ว บ้าไปแน่ๆแล้วฉันจะกล้าไปเจอหน้าน้องเขายังไงล่ะทีนี้ ฮือ...ไอ้ร่างกายบ้า ทำไมพอดื่มหนักแล้วเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยเล่า 

Rrrr Rrrr 

“แม่ร่วง!” ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆเสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้นมา ฉันพ่นลมหายใจออกทางปากเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงเสร็จจึงชะโงกหน้าไปดูว่าใครที่โทรมา 

‘กราฟที่ไม่ใช่แกนxแกนy’

เป็นกราฟนี่เอง 

“ว่าไง?” ฉันกรอกเสียงลงไป 

[ไม่มาเรียนรึไง?]  

“วันนี้เราเรียนบ่ายหนิ” คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ฉันเบนหน้าไปมองนาฬิกาก่อนจะพบว่า... 

[นี่เที่ยงแล้วเพื่อน] แม่เจ้าลืมดูนาฬิกาไปเลย 

“แล้วนี่มึงก็ดื่มเยอะเหมือนกันทำไมตื่นไหววะ” ฉันบ่นใส่กราฟพลางรีบลุกขึ้นไปจัดแจงตัวเองเพื่อที่จะเข้าคลาสบ่ายครึ่งให้ทัน โถ่เอ๊ยถ้าไม่ติดว่าเช็คชื่อฉันโดดไปนานแล้ว 

[กูไม่ได้ดื่มเยอะเหมือนมึง รีบมา!] 

ในที่สุดฉันก็มาทันคลาสเรียนอย่างหวุดหวิดแต่ถึงได้มาเรียนก็ไม่รู้เรื่องหรอกเพราะอาการแฮงค์ยังคงเหลืออยู่ประปราย กระทั่งเลิกคลาสฉันเลยขอตัวออกไปหาเครื่องดื่มร้อนๆมาช่วยแก้อาการเมาค้างของตัวเอง และอย่างกับโชคชะตาเล่นตลกเมื่อหลังจากได้สิ่งที่ต้องการแล้วยังเจอบุคคลที่ไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุดในตอนนี้อย่างน้องคิวอีกด้วย 

รออะไรล่ะหนีสิ! 

“พี่ไออุ่น เดี๋ยวก่อนสิครับ” เชี่ยแล้วไงจะตามมาทำไมเนี้ย  

ขาสองข้างที่ก้าวเดินเร็วๆแปรเปลี่ยนเป็นออกแรงวิ่งในฉับพลัน “พี่ครับ!”  

แต่เหมือนโชคชะตาใจร้ายอีกเป็นครั้งที่สองที่ขาสั้นๆของฉันไม่สามารถสู้ขายาวๆที่ก้าวเพียงสามก้าวแล้วถึงแบบน้องคิวเขาได้ เขาจึงสามารถหยุดการเคลื่อนไหวฉันโดยการคว้าหมับเข้าที่ข้อมือพร้อมกับกระตุกให้หันกลับไปเผชิญหน้าภายในไม่กี่วินาที 

“อ้าวน้องคิว” ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่องโดยการหันไปเอียงคอพร้อมส่งสายตาใสซื่อส่งไปให้อีกฝ่าย แต่เหมือนจะไม่ค่อยสำเร็จเท่าไหร่เพราะน้องคิวถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า 

“พี่จะหนีผมทำไมครับ?” เพราะเรื่องเมื่อคืนน่ะสิ! “เพราะเรื่องเมื่อคืนเหรอครับ?”  

“…” น้องเขาอ่านใจฉันได้เหรอวะ คุณพระ...น่ากลัวเกินไปแล้ว “ระ เรื่องเมื่อคืน? เมื่อคืนมันทำไมเหรอ?” ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้งๆที่จำได้ชัดเจน 

ทั้งสัมผัส ทั้งคำพูด โอโห้...เล่าเป็นฉากๆได้เลย 

น้องคิวเบิกตาเล็กน้อยก่อนจะเอียงคอถามด้วยความสงสัย “พี่จำไม่ได้เหรอ?” 

“อา...พอดีเมาแล้วเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยน่ะ” ทีนี้ก็ปล่อยฉันไปและหยุดพูดเรื่องเมื่อคืนได้แล้ว 

“จำไม่ได้จริงๆเหรอครับ ที่พี่เข้ามากอดผมแล้วก็หอมแก้มผมด้วยไง” 

“กรี๊ดอย่าพูดนะ!” ฉันรีบถลาไปตะครุบปากเขาไว้ในทันทีที่ผู้ชายตรงหน้าสาธยายเหตุการณ์อันน่าอับอายนั่น 

“อี้อ็ออำไอ้อี้อ่า” เพราะเขาพยายามพูดอะไรบางอย่างและมันฟังไม่รู้เรื่องฉันจึงเอามือออก “พี่ก็จำได้นี่นา” 

“เราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลย” ฉันรีบตัดบทและตัวเลือกที่ดีที่สุดนั่นคือการเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่เราเถอะทำไมถึงมาแถวคณะพี่บ่อยแบบนี้ ตึกคณะเราก็ไม่ได้ใกล้กันขนาดนั้นหนิ” 

น้องคิวอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “มันก็ไม่ได้ไกลหนิครับ” พร้อมกับชี้ไปยังสวนทางข้างหลังตัวเอง “เดินลัดสวนไปไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงแล้ว” 

“หือ...มันเดินลัดไปได้เหรอ?” ฉันมองไปยังสวนนั้นด้วยสายตาแพรวพราว นี่คิดว่ามันก็เป็นแค่สวนดอกไม้ธรรมดาๆซะอีกไม่คิดว่าจะสามารถลัดไปยังคณะศิลปศาสตร์ได้ด้วยซ้ำ  

“ได้สิครับ” ตอบพลางชี้ไปอีกด้าน “ทางนั้นก็ทะลุไปคณะวิทยาศาสตร์ได้” 

“โห้ พี่อยู่มาตั้งสองปีไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะเนี้ย” ฉันปรบมือรัวอย่างภาคภูมิใจสุดๆ เรื่องพวกนี้ฉันไม่ค่อยรู้หรอกแต่ถ้าถามว่าแถวนี้ร้านเหล้าร้านไหนน่านั่งหรือเปิดกี่โมงปิดกี่โมงฉันยังรู้เยอะกว่าอีก 

“พี่นี่ก็...” เจ้าของคำพูดทำเสียงระอาก่อนจะยื่นสมาร์ทโฟนของตัวเองมาให้ “เอาเบอร์เอาไลน์มาเลยผมมีเรื่องต้องสอนพี่อีกเยอะ” 

“ก็ดีนะ” ฉันรับมันมาพร้อมให้สิ่งที่เขาต้องการ หางตาเห็นลางๆว่ามุมปากของคนตรงข้ามกระตุกขึ้นมาฉันถึงได้รู้ว่า... 

ถูกเด็กหลอกขอเบอร์แล้วไง 

Kiw’s Talk 

“คิว รับลูกค้าหน่อย” เสียงของรุ่นพี่ผู้ร่วมงานตะโกนเข้ามา ผมพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินไปยังผู้ชายสองคนและผู้หญิงอีกหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์บาร์ 

“รับอะไรดีครับ?” 

ผมชื่อ ‘คิว’ ปัจจุบันเรียนอยู่ปีหนึ่งคณะศิลปกรรมศาสตร์ สาขาการออกแบบแฟชั่น และทำงานพิเศษเป็นบาเทนเดอร์ของร้านเฮียทายหรือ ‘เพทาย’ รุ่นพี่ที่ผมเคารพรัก เงินมันก็มีอยู่แหละเนื่องจากพ่อแม่ส่งมาให้ประจำแต่รู้สึกว่าอยากมีเงินมากขึ้นอีกเลยมาสมัครงานที่นี่ ไม่ใช่พระเอกนิยายทุกคนต้องรวยซะหน่อยหนิครับ ทำไปทำมาสนิทกับเฮียทายและเพื่อนของพวกเขาเฉยเลย 

วันๆก็ไม่ทำอะไรมากหรอก ชงเหล้า คุยกับลูกค้าและยิ้มแย้มแจ่มใส ด้วยความที่ใบหน้าผมมันโคตรจะน่ารักทำให้แค่ยิ้มเพียงเล็กน้อยบรรยากาศรอบข้างก็สดใสขึ้นมาได้ในทันที 

“ขอโทษนะครับ”  

“คะ?” 

ระหว่างที่กำลังผสมเครื่องดื่มตามที่ลูกค้าสั่งเสียงทุ้มของใครบางคนก็ดึงความสนใจให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยื่นคุยกับผู้หญิงคนที่ผมเพิ่งรับออเดอร์ไปเมื่อสักครู่ อืม...แต่ดูจากท่าทางแล้วพวกเขาสองคนคงจะไม่ได้รู้จักกันมาก่อน แสดงว่ากำลังจีบร้อยเปอร์เซนต์ 

“คือว่าน่ารักจังครับ ขอเบอร์หน่อยได้ไหม?” 

เห็นมั้ย ผู้ชายเข้ามาจีบจริงๆด้วย 

ผู้หญิงคนนั้นอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า... “ขอโทษค่ะ พอดีผัวเพิ่งปาโทรศัพท์ทิ้งไปน่ะค่ะ” 

อิหยังวะ 

ผมยู่หน้าให้กับคำตอบของเธอ ปาโทรศัพท์ทิ้งบ้าบออะไรกัน...เป็นคำแก้ตัวที่สิ้นคิดสุดๆ ดูจากดาวอังคารก็ดูออกว่าไม่อยากให้ ไม่ให้ก็ไม่ให้สิ แค่บอกไปตามตรงมันยากตรงไหนเนี้ย 

แต่ว่าเธอหน้าตาดีจัง มีแฟนแล้วเหรอเสียดายอะ แต่เอ๊ะ...ดูทรงแล้วไม่น่ามีนะ มันไม่รู้สิ เขาเรียกว่าอะไรล่ะ ไม่มีออร่าของคนมีแฟนมั้ง 

“หึ” เพราะงั้นผมถึงหัวเราะออกไป 

“หัวเราะอะไรคะ?” เธอหันควับมาทันทีเลยแฮะ 

ผมต้องเรียกเธอว่าพี่สินะเพราะทุกคนที่สามารถเข้ามาในนี้ได้ก็ต้องเป็นรุ่นพี่ผมหมดนั่นแหละ “หัวเราะพี่น่ะครับ” เหมือนเธอจะชะงักไปแว็บหนึ่งด้วยนะ 

“ว่าแต่ก่อนหน้านี้น้องหัวเราะพี่ทำไมเหรอ?” หลังจากพูดคุยเรื่องที่ว่าทำไมผมถึงเรียกเธอว่าพี่เสร็จสรรพแล้วอีกฝ่ายก็ถามถึงสาเหตุเมื่อสามนาทีที่แล้ว 

“อ๋อ” ผมครางในลำคอ “ผมขำกับประโยคปฏิเสธของพี่น่ะครับ” 

“?” ผมสังเกตท่าทีของเธอ 

“ไม่ให้หรือไม่ชอบก็บอกไปตรงๆสิครับไม่เห็นต้องโกหกเลย” 

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าพี่โกหก?” ผู้หญิงตรงหน้าถามขึ้นมา “แล้วไอ้ที่ว่าโกหกเนี้ยหมายถึงเรื่องโทรศัพท์หรือเรื่องที่พี่มีแฟน?” 

ในระหว่างที่รินเครื่องดื่มลงแก้วก็ตอบกลับไปด้วย “ก็ต้องทั้งคู่สิ เมื่อกี้พี่ยังเล่นโทรศัพท์อยู่เลย อีกอย่างน่ะพี่คงยังไม่มีแฟนหรอก” พร้อมกับสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายไปด้วย 

“…” พี่ลูกค้าชะงักอย่างเห็นได้ชัด หึ...ดูก็รู้แล้วว่าไม่มี เพราะสิ่งที่ต้องทำคือการดึงลูกค้าให้เขารู้สึกว่าอยากมาที่นี่บ่อยๆผมจึงอมยิ้มออกมาพร้อมกับพูดออกไปว่า... 

“เพราะถ้ามีจริงสวยๆอย่างพี่เขาก็ต้องมาคุมแล้วแหละครับ” 

และมันได้ผลเมื่ออีกฝ่ายเสียหลักและใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อ ใบหน้านั้นมัน...สวยจังแฮะ 

 “นี่ของพี่ครับ” ผมสะบัดความคิดแปลกออกจากหัวพลางดันแก้วบรรจุเครื่องดื่มไปให้คนที่ทำตัวไม่ถูกตรงหน้าก่อนจะหมุนตัวกลับโดยไม่ลืมทิ้งท้ายไว้ว่า “ผมไปทำงานก่อนนะครับ หวังว่าจะได้เจอพี่อีกนะ” 

...แล้วก็ได้เจอจริงๆ... 

เธอมาเป็นครั้งที่สอง ก็ดีใจอยู่หรอกที่สามารถดึงลูกค้าได้แถมเธอยังเรียกผมมาบริการอีกด้วยจนผมได้รู้ว่าเธอชื่อไออุ่น แล้วก็ไม่ลืมหยอดเธอไปอีกตามเคย  

ก็นะมันเป็นปกติของการดึงลูกค้าอยู่แล้ว 

พี่ไออุ่นมาอีกแล้ว... นี่พี่เขามาบ่อยเกินไปรึเปล่า เมื่อวานเพิ่งมาเองไม่ใช่เหรอ? แต่ละทีก็ดื่มเข้าไปไม่น้อยด้วย แต่ช่างเถอะ...อย่าไปสนใจพี่เขาเลยไปทำงานต่อดีกว่า 

อีกแล้ว...ดื่มเยอะแบบนี้ตับไม่แข็งไปแล้วรึไง? แล้วนี่มาคนเดียวด้วย เกิดเจอคนไม่ดีขึ้นมาใครจะไปช่วยได้ 

วันนี้พี่ไออุ่นก็มา 

วันนี้พี่ไออุ่นไม่มาเหรอ? ทำไมหาไม่เจอเลย...นั่นไง ว่าแล้วว่าต้องมาแต่เอ๊ะผู้ชายคนที่มาด้วยนั่นใครอะ ไม่ชอบใจเลย... 

อย่างที่คิดวันนี้พี่เขายังคงมาแถมยังนั่งที่เดิมกับเมื่อสองวันก่อนด้วย 

เอ๊ะ วันนี้พี่เขาใส่ชุดนี้น่ารักจัง 

...พอมารู้ตัว สายตาผมกลับจับจ้องอยู่ที่เธออยู่ทุกเวลา 

ไม่ละไปไหนเลย... 

“คิวทำไมดูรีบจัง” เสียงหวานใสแสนคุ้นเคยดังขึ้นมาในระหว่างที่ผมกำลังเก็บของเข้ากระเป๋าของตัวเองอย่างเรียบร้อยหลังจากที่ร้านเพิ่งปิดไปเมื่อสิบนาทีก่อน  

“รีบกลับบ้านน่ะพี่น้ำหวาน” ผมหันไปตอบเจ้าของประโยคเมื่อครู่ก่อนจะเก็บของต่อแต่ไม่ทันไรเสียงโวยวายก็ดังตามมาในทันที 

“บอกให้เรียกเกรทไง พี่เปลี่ยนชื่อไปนานแล้วนะ” พี่ ‘เกรท’ น้องสาวของเฮีย ‘กาย’ เพื่อนในกลุ่มเฮียเพทายส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจที่ผมยังคงเรียกชื่อเก่าของเธออยู่ ก็แหม่มันชินไปแล้วนี่นา “พี่กายได้มาที่นี่รึเปล่า?” 

ผมนึกอยู่แว็บหนึ่งแล้วตอบออกไป “ไม่นะครับ ช่วงนี้พวกเฮียๆไม่ค่อยได้มาหรอก” แม่งติดเมียกันทั้งนั้น อิจฉาฉิบหาย 

“อ้าวเหรอ เมื่อก่อนเห็นมาบ่อยเลยมาหาที่นี่นะเนี้ย” อีกฝ่ายบ่น 

“มีเมียก็อย่างนี้ทุกคนอะพี่ ตั้งแต่เฮียต้าแล้ว” 

“พี่กายมีแฟนแล้วจริงดิ?” พี่เกรทเบิกตากว้าง อะไรวะเนี้ยเป็นพี่น้องกันจริงรึเปล่า 

“เห็นเขาว่าสวยสุดๆเลยแหละแต่ผมก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน” 

พี่เกรทพยักหน้าหงึกหงัก “งั้นคงต้องไปทักทายหน่อยแล้ว” ก่อนจะเดินผ่านหน้าไป ผมเลยก้มลงเก็บของที่เหลือต่อ 

“มึงจะรีบไปไหนวะ ปกติเวลากูจะปิดร้านแม่งอ้อนวอนจะอยู่ต่อแทบเป็นแทบตาย” หลังจากพี่เกรทไปไม่นานรุ่นพี่ที่ผมเคารพมากที่สุดอย่างเฮียเพทายก็เดินเข้ามาแทนที่พร้อมกับมองผมด้วยนัยน์ตาที่มีคำถามแฝงอยู่ 

“เผื่อเจอใครบางคนอะเฮีย” ผมอมยิ้ม เพราะต้องอยู่บ้านคนเดียวทำให้เมื่อก่อนผมไม่ค่อยอยากจะกลับบ้านซะเท่าไหร่ วันไหนไม่มีเรียนผมจะอาสานอนเฝ้าร้านด้วยซ้ำแต่มันไม่ใช่ในตอนนี้ที่ผมรู้ว่าผมกับพี่ไออุ่นอยู่หมู่บ้านเดียวกัน 

อยากกลับบ้านใจจะขาด 

“มีเมียแล้ว?” 

“ยังหรอกครับเฮีย” ผมหัวเราะแฮะๆส่งไป “ว่าแต่เฮียเถอะ ทำไมถึงมาเอาตอนที่เขาปิดร้านแล้วอะ เป็นเจ้าของภาษาอะไรเนี้ย” ผมแกล้งแซวเฮียทายไป เพราะวันนี้ดูจากหน้าตาแล้วเขาไม่ค่อยสดชื่นเลย 

“วันนี้กูจะนอนร้าน แม่งไม่อยากนอนบ้าน คอนโดก็กลับไปไม่ได้อีก” ผู้เป็นรุ่นพี่ตรงหน้าตอบพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบตั๋วอะไรสักอย่างสองใบยื่นมาให้ผม เขามองตั๋วนั่นด้วยแววตาไร้อารมณ์ “ไอ้กายแนะนำมาเผื่อเขาจะยอมบอกความจริงแต่กูรู้สึกว่าไร้สาระว่ะ” 

อะไรของเฮียเขาวะ? งง 

ผมรับมาพบว่ามันคือตั๋วคอนเสิร์ตของวงดนตรีที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่พวกผม ดังนั้นเลยเงยหน้าหวังจะขอบคุณเฮียซะหน่อยเขาแต่คนให้กลับหายไปแล้ว 

ช่างเถอะ...มีสองใบพอดีชวนพี่ไออุ่นไปดีกว่า พูดถึงพี่ไออุ่นฝ่ามือก็เลื่อนไปแตะผิวแก้มโดยอัตโนมัติ สัมผัสบางเบาจากการถูกหอมแก้มเมื่อสองวันก่อนยังคงอยู่ ตอนนั้นพี่เขาเมาเลยทั้งกอดทั้งหอม 

รู้อย่างนี้มอมพี่เขาไปตั้งนานแล้ว 

“คิดไงอยากมากินร้านแถวนี้วะ” เสียงของ ‘ยักษ์’ เพื่อนในกลุ่มคณะเดียวกันดังเข้ามาในโสตประสาท 

“ร้านนี้แถวคณะพวกเราก็แยกสาขามานะสัส” ‘ทัช’ เพื่อนอีกคนพูดเสียงเนือย พวกมันกำลังบ่นเรื่องที่ผมพามันมาร้านน้ำแถวคณะนิเทศน่ะ 

“กูว่ามาหาสาวชัวร์” ‘แก้ว’ ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มพูดอย่างรู้ทัน  

เออ กูมาหาพี่ไออุ่น! 

“เฮ้ยมึง” ในระหว่างที่กำลังเดินไปยังร้านเป้าหมายทัชก็ส่งเสียงเรียกให้พวกผมหันไปหาพร้อมทั้งส่งสายตาเป็นเชิงคำถามไปให้ “มึงดูกลุ่มนั้น” มันพยักพเยิดหน้าไปทางทิศตรงข้าม ผมหันไปมองตามสายตาก็ปะทะเข้ากับนักศึกษากลุ่มหนึ่ง 

...นั่นกลุ่มพี่ไออุ่น 

“เหยดเข้ รวมกลุ่มคนหน้าตาดีรึไงวะ” แก้วอุทานขึ้นมา กลุ่มพี่ไออุ่นหน้าตาดีจริงอันนี้ยอมรับ ผมถึงไม่ชอบใจเวลาพี่เขาอยู่กับคนที่ชื่อพี่ม่อนอะไรนั่นถึงแม้จะเป็นแค่เพื่อนกันก็ตามเถอะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อน่ะมีเยอะจะตายเพราะฉะนั้นผมต้องกันไว้ก่อนโดยการรุกพี่ไออุ่นเต็มกำลัง! 

“มึงดูผู้หญิงทรงเอคนนั้นดิวะ แม่งสวยฉิบหายเลยว่ะ” ผู้หญิงทรงเอ...ไอ้เชี่ยมันหมายถึงพี่ไออุ่น  

ไอ้เพื่อนเวร  

“ไอ้คิวมึงทำไรของมึงวะเนี้ย?” ยักษ์โวยวายทันทีเมื่อผมก้าวเข้ามาบังทิศทางการมองเห็นของมัน “ออกไปดิ กูมองไม่เห็น” 

“ขอโทษนะ” 

“?” เพื่อนทั้งสามเลิกคิ้วให้อย่างงุงงน ผมชำเลืองไปมองพี่ไออุ่นอีกครั้งก่อนจะเบนหน้ากลับมามองเพื่อนตัวเองต่อพร้อมทั้งกระตุกมุมปากขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วพูดต่อว่า... 

“แต่คนนี้กูจอง” 

แล้วก็ไม่ให้ใครหน้าไหนมาแย่งด้วย! 

Kiw End Talk 

[อัปครบ]

100% : มีคนหวง! กรี๊ดดดดดด

"คนนี้กูจอง..."

72% : มาฟังทางฝั่งยัยน้องกันดีกว่าาาา

เม้นๆกันนนน

59% : ตอนกลางคืนไปหอมแก้มเขา เช้ามาถูกเขาหลอกเอาเบอร์เลยเป็นไงล่ะะะะ

"เอาเบอร์เอาไลน์มาเลยครับ"

30% : เป็นกันมั้ยคะร้องเพลงท่อนเดียวทั้งวัน555555

 ยัยน้องก็คือ มีแววสปอย(ว่าที่)เมียมากเลยค่าาาาา

ไม่ว่าไออุ่นไปที่ไหนนี่จะเจอน้องคิวทุกที่เลยรึไงคะเนี้ยยยย

0% : กรี๊ดดดด ยัยน้องใจเย็น!!!

1 เมนต์ = 1กำลังใจน๊า

พูดคุยกันได้ที่

 Facebook : Black Paradises คลิก

Twitter : @black_paradises #ไออุ่นของคิว

[ Drink on me SET ]