ลำดับตอนที่ #7
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความโหดเหี้ยมของฮองเฮา (Rewrite)
7
วามโหเหี้ยมอฮอเฮา
ยามสายอวัน่อมา
เวยหลินื่นึ้นมาพร้อมับอาารหนาวสั่นไปทั้ร่า
เมื่อืนว่านาะไ้นอน็เือบรุ่สาแล้ว
หิสาวลุาเียแล้วนา็หมสิไปทันที
“พระสนม!!!”
เหล่านาำนัลพาันแื่นและรีบไปอันเิหมอหลวเป็นาร่วน
หิสาวลืมาึ้นมาอีรั้ หมอหลวลับไปแล้ว แ่บนโ๊ะเล็ใล้หัวเียลับมีถ้วยยาวาั้อยู่เ็มไปหม
เมื่อหิสาวเห็นันั้น นา็แล้หลับาลทันที
แ่ไหนแ่ไรมานา็ไม่อบินยา้มอยู่แล้ว เพราะมันมบาลิ้น ในโลนี้มีนผู้เียวเท่านั้นที่สามารถเอานาอยู่ นั่นือท่านแม่อนา แ่บันี้ท่านแม่ไม่อยู่เสียแล้ว็ไม่มีใรสามารถบัับนาให้ื่มยาไ้อี
เมื่อเอ่ยถึท่านแม่ นา็พลันน้ำาึมึ้นมาทันที
ไม่รู้ว่าอนนี้ท่านแม่อนาเป็นอย่าไรบ้า
ะเป็นายร้ายี็สุรู้
นาทำไ้เพียแ่สวมน์ภาวนาอให้ท่านแม่ปลอภัยเท่านั้น
แล้วนา็หันหน้าเ้าหาำแพ
นาไม่อยาให้ผู้ใเห็นว่านาำลัร้อไห้...
นาไม่อยาแสวามอ่อนแอออมา่อหน้าผู้อื่น...
นาไม่อยาให้ผู้อื่นรู้ว่านา็มีมุมที่อ่อนแอเหมือนัน...
“อ์หิเพะ อ์หิ”
ิ่นินปลุหิสาวให้ื่นึ้นมา
“มีอะไรหรือ”
หิสาวถามสาวใ้นสนิท เพราะท่าทาอนานั้นลนลานพิล
“นอพระอัรมเหสีมาเพะ พวนาล่าวว่า้อารนำยามามอบให้ท่านเพะ”
“ั้น็ให้พวนานำยาวาไว้บนโ๊ะ แล้วให้พวนาลับไปไ้”
เวยหลินพูอย่าไม่ใส่ใ
“พวนาล่าวว่าไ้รับำสั่าพระอัรมเหสีมาว่า้อป้อนยาให้ท่านให้ไ้เพะ”
“มันะมาไปแล้ว”
ไม่ทันาำนอฮอเฮา็เ้ามาในห้อบรรทมอหิสาวทันทีพร้อมับย่อายำนับเวยหลินอย่าพร้อมเพรีย
“ทูลพระสนม พวหม่อมันไ้รับำสั่าพระอัรมเหสีมาว่า ให้นำยาโอสถหม้อนี้มามอบให้ท่านโยเพาะ”
“วาไว้บนโ๊ะ เี๋ยว้าินเอ”
“ทูลพระสนม ฮอเฮาทรำับมาว่า้อให้ท่านื่มให้ไ้ ถ้าท่านไม่ยอมื่ม่อให้ใ้ำลั็้อทำ!!”
เมื่อนาพูบ นอพระอัรมเหสี็รเ้ามาับเวยหลินทันที!!
“บัอา!”
เวยหลินพูเสียัแ่เสียที่ออมานั้นไม่่าอะไรับเสียระิบ
หิสาวถูนาำนัลอพระอัรมเหสีับรอยาใส่ปา ยาโอสถหม้อนี้ถู้มนร้อนี๋ และอนนี้มันำลัลวปานาอยู่
หิสาวผลันาำนัลเหล่านั้นออไปแ่ไม่เป็นผล เพราะแรอหิสาวนั้น่าน้อยนิมีหรือะสู้แรอนาำนัลนับสิบนไ้ และิ่นินนั้นถูนาำนัลบาส่วนุมัวอยู่ ส่วนนาำนัลนอื่นๆ อำหนัฝูเหรินเมื่อไ้ยินว่านี่เป็นำสั่อพระอัรมเหสี็ไม่มีใรล้า่อ้าน
“บัอาเินไปแล้ว!!!”
เวยหลินพูและใ้แรที่เหลือผลันอฮอเฮาออไป
อนนี้ยาโอสถร้อนๆ หรเสื้อผ้าอหิสาวเ็มไปหม
รส่วนที่โนโอสถนั้นล้วนไหม้เป็นแผลพุพอ
“อะไรันน้อหิ เ้าไม่อบใที่้าให้นาำนัลพวนี้มาปรนนิบัิเ้าหรอหรือ”
เสียเย็นเยียบอพระอัรมเหสีัึ้นในำหนั
เวยหลินเยหน้าึ้นไปมอ
นาเห็นผู้ำรำแหน่สูสุอฝ่ายนาในำลัเินเยื้อรายเ้ามาในห้อบรรทมอนาอย่า้าๆ ทีละ้าวๆ
“ในเมื่อนาำนัลอำหนันีู้แลเ้าไม่ี ทำให้เ้าล้มป่วย ั้น้าะให้นอ้าูแลเ้าแทน!!! ทหารนำัวพระสนมไปไว้ำหนัเย็น!!!”
พอสิ้นำอฮอเฮา เหล่าทหารที่อยู่้านนอ็เ้ามาลาัวเวยหลินออนอำหนัทันที
“ไม่!!!”
เวยหลินะโน
หิสาวถูทหารพาัวไปยัำหนัเย็น พวทหารลานาราวับนาเป็นนัโทษ็ไม่ปาน
แล้วหิสาว็ถูโยนลบนพื้นเย็นๆ ในำหนัร้าแห่หนึ่
เวยหลินเยหน้าึ้นมอ นาเห็นพระอัรมเหสี้อหน้านา้วยวาวาวโรน์
“้าอสั่ให้เี่ยนนาร้อยที!!! ้อหามัวเมาัรพรริ์ให้ลุ่มหล!!!”
“พ่ะย่ะ่ะ!!!”
พอทหารับำเสร็ พวเา็เี่ยนหิสาวอย่าแรโยไม่มีารออมมือใๆ
เวยหลินเบี่ยายหลบแ่นาแทบไม่เหลือเรี่ยวแรใๆ อีแล้ว
เสียแส้ระทบร่าอหิสาวรั้แล้วรั้เล่า ถึแม้ว่าเสื้อผ้าอนาะทำาผ้าแพรั้นี แ่มันแทบไม่่วยอะไรเลย
แส้บาผิวหนัอนานเป็นแผลลึรั้แล้วรั้เล่า
หิสาวัฟันแน่นเพื่อ่มวามเ็บปวเอาไว้
ถึ้อายนา็ไม่มีวันอร้อนโหเหี้ยมอำมหิอย่าพระอัรมเหสีเ็า!!!
ไม่มีวัน!!!
เสียแส้ยัั่อเนื่อ
นอนนี้บาแผลอนาเริ่มีาและมีเลือไหลึมออมาเป็นำนวนมา แ่หิสาวยััฟันแน่นโยไม่มีเสียวิวอนร้ออวามเมาหลุออมาแม้แ่น้อย!!
แล้วนา็หมสิไป
เวยหลินื่นึ้นมาอีรั้าารถูนอพระอัรมเหสีเอาน้ำเย็นสาหน้านา
น้ำเย็นนั้นึมเ้าไปนถึเสื้อั้นในอนา ทำให้นาหนาวสั่นไปทั้ร่า หนาวไปนถึระู
“้าลืมไป น้อหิยัไม่ไ้อาบน้ำเลยนี่น่า”
ฮอเฮาพูอยู่เหนือศีรษะอเวยหลิน
“พวเ้านำพระสนมไปอาบน้ำที!”
เสียอพระอัรมเหสีนั้นเย็นเยียบและเ็มไป้วยวามเลียั!!!
เวยหลินรู้ไ้ในทันทีว่าราวนี้นาไม่รอแน่!
นอฮอเฮาลานาไปห้อยัอาบน้ำ
พวนาหัวเวยหลินลไปในอ่า!!!
หิสาวิ้นรนัืนแ่มิอาสู้แรอเหล่านาำนัลนับสินนไ้
ะที่ลมหายใเฮือสุท้ายอนาำลัะหมล
หิสาว็พลันไ้ยินเสียเอะอะัึ้นหน้าำหนั
ไม่นานเหล่านาำนัลที่ับนาน้ำนั้น็หายไปราวับไม่เยปรา
แล้ว็มีมือู่หนึ่ประอใบหน้าอหิสาวึ้นมาาผิวน้ำ
้วยสิอันเลือนรา...
นาเห็นเพียุลอพระอ์สีเหลือสลอยเ่นรหน้านา...
แล้วนา็ล้มลไปไม่ไ้สิแทบเท้าเา...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น