(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #7 : TAETEN : Green Tea Latte

Tell me if I’m wrong
Tell me if I’m right
Tell me if you need a loving hand
To help you fall asleep tonight
Tell me if I know
Tell me if I do
Tell me how to fall in love the way you want me to

            หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นเตนล์ก็เลือกที่จะขอแทอิลเปลี่ยนเวลาเข้าทำงานไม่ใช่ว่าจะหลบหน้าแทยงหรอกแต่เพียงแค่เตนล์ต้องการที่จะปรับเวลาให้มันเหมาะกับเวลาเรียน ตอนนี้เตนล์ได้สอบติดมหา’ลัยแล้วและทุกๆอย่างก็ยังคงดำเนินไปเป็นอย่างเดิม แต่ตอนนี้เตนล์กลับคิดว่ามันไม่เหมือน

            เตนล์ไม่ได้เจอแทยงเลยตั้งแต่วันนั้น

            ถึงจะไม่ค่อยได้มาทำงานแล้วก็ตามแต่ร้านนี้มันก็เป็นทางผ่านไปมหา’ลัยและทุกครั้งที่เดินผ่านเตนล์มักจะพยายามมองหาผู้ชายร่างสูงคนเดิมแต่ก็ไม่เจอเลยสักครั้ง เตนล์เลยคิดเพียงว่าแทยงอาจยุ่งๆเรื่องที่มหา’ลัยเลยไม่มีเวลาว่างที่จะมา

            .

            .

            .

            .

            .

            .

            .

            .

            “สวัสดีครับพี่จอห์นนี่”

            ผมลับมาทำงานที่ร้านอีกหลังจากที่หายหน้าหายตาไปนาน อาจจะด้วยเพราะช่วงนี้ติดเรียนกับอะไรหลายๆอย่างที่ผมกำลังพยายามปรับตัวและปรับเวลาให้เข้าที่เข้าทางดี แต่ตอนนี้อะไรๆก็เริ่มลงตัวแล้วผมเลยกลับมาทำงานต่อที่ร้าน     

“อ้าว หมวย ไม่เจอกันตั้งนานแหนะ”

“มีเรื่องต้องจัดการที่มหา’ลัยน่ะครับเลยยุ่งๆ”

“สู้ๆนะ หมวย”

“ขอบคุณครับ”

ผมเดินเข้ามาหลังร้านเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดจากชุดนักศึกษามาเป็นเครื่องแบบพนักงานของร้านแทน ตอนนี้ผมเปลี่ยนมาทำงานในช่วงเย็นแทน ตอนแรกพี่แทอิลก็ไม่อยากให้ทำหรอกพี่เขากลัวว่าผมจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือแต่ผมก็ยังอยากทำพี่แทอิลเลยไม่ขัดอะไรมากแค่อยากให้ผมดูแลตัวเองแล้วก็บริหารเวลาในการเรียนดีๆก็เท่า

ผมเดินกลับเข้ามาภายในร้านอีกครั้งและที่ประจำของผมก็คือเคาว์เตอร์กาแฟที่ผมมักจะคอยชงเครื่องดื่มให้ลูกค้ามากหน้าหลายตาที่แวะเวียนเข้ามาในร้าน

“นี่หมวย”

“ครับพี่จอห์นนี่?”

“เมื่อเช้าแทยงเขาถามหาน่ะ”

ถามหาผมงั้นหรอ

“หมวยมีปัญหาอะไรกับเขาหรือเปล่า”

“แล้วพี่จอห์นนี่ตอบเขาไปว่ายังไงหรอครับ”

“พี่บอกแค่ว่านายติดเรียนน่ะ”

“งั้นหรอครับ ผมไปทำงานก่อนนะ”

รอยยิ้มที่ดูเหมือนกับยิ้มทั่วๆไปแต่สำหรับจอห์นนี่กับแทอิลแล้วนั้นเป็นรอยยิ้มที่อีกฝ่ายกำลังฝืนยิ้มออกมาให้คนรอบข้างนั่นรู้สึกสบายใจ จอห์นนี่และแทอิลเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ2คนนั้น ตั้งแต่ที่เตนล์มาขอเปลี่ยนกะทำงานตอนนั้นก็คิดแค่ว่าเตนล์อาจจะกำลังยุ่งๆกับการเรียนในรั่วมหา’ลัยเลยไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อเจอคุณลูกค้าประจำอย่างแทยงที่พักหลังๆมานี้มักจะไม่ค่อยมาที่ร้านถึงมาก็จะมาซักประมาณ10โมงกว่าๆไม่ก็ช่วงเที่ยงๆหรือบางครั้งก็มักจะถามหาเตนล์ว่าไปไหนพอจอห์นนี่ตอบไปว่าเตนล์เปลี่ยนกะไปทำตอนเย็นอีกฝ่ายก็มีสีหน้าที่หมองลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อก่อนสั่งชาเขียวลาเต้แต่พักนี่กลับสั่งกาแฟดำแบบขม

ให้อารมณ์เหมือนคนที่กำลังขมขืนกับความรักยังไงยังงั้นล่ะ

ส่วนเตนล์น่ะหรอ รายนั้นบางทีก็เหม่อลอยหนักหน่อยที่ทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าผิด แทอิลที่มองอยู่ใกล้ๆก็คิดว่าน้องอาจจะเหนื่อยจากการเรียนเลยมึนๆ ช่วงนี้เลยไม่ค่อยอยากให้เตนล์มาชงเครื่องดื่มกลัวว่าน้องจะโดนลูกค้าโวยวายใส่เลยให้ไปทำพวกเสิร์ฟแทน ยิ้มเยอะหน่อยก็คงช่วงที่มีเพื่อนที่มหา’ลัยมาที่ร้าน ตอนที่เห็นกลุ่มเพื่อนของเตนล์ก็แอบตกใจอยู่หน่อยๆตั้งแต่เด็กที่หน้าตาเหมือนกระต่ายกับเด็กตัวสูงที่หน้าตากลับน่ารักพอๆกันที่มักจะเสียงดังกันประจำ แทอิลกับจอห์นนี่ก็ไม่ได้กุอะไรเด็กพวกนั้นหรอกก็มีเตนล์นั้นแหละที่มักจะไปห้ามเพื่อนของตัวเอง แต่ถ้าวันไหนเพื่อนไม่มาก็จะใจลอยหน้าตาซึมๆเหมือนแมวหงอยยังไงยังงั้น

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 "หมวย โอเครึเปล่า"

แทอิลเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเตนล์ก่อนเพราะด้วยท่าทางที่ดูแล้วไม่น่าจะโอเคของอีกฝ่ายเลยอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

"อ..โอเคครับพี่แทอิล"

"พี่ว่าวันนี้พักมั้ย เดี๋ยวที่เหลือพี่ให้ยูคยอมทำก็ได้"

"ไม่เป็นไรครับ รบกวนยูคยอมเขาน่ะ"

เตนล์ส่ายหัวให้กับแทอิล เขาไม่อยากจะรบกวนพนักงานรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาทำงานหรอก เกรงใจเอาซะเปล่าๆ

"ไม่เป็นไรพี่เตนล์ กลับไปพักผ่อนแบบที่พี่แทอิลบอกนั้นแหละ"

"ขอบคุณนะยูคยอม ขอบคุณครับพี่แทอิล"

เตนล์ยิ้มให้กับคนทั้งคู่ ยกร่างของตัวเองที่รู้สึกอ่อนเพลียกลับเข้าไปที่หลังร้านเพื่อที่จะเปลี่ยนชุดกลับห้องตัวเอง

เตนล์ไม่ได้รู้สึกเกลียดแทยงหรอกแค่กำลังสับสนกับตัวเองก็เท่านั้นเอง ทุกครั้งที่เตนล์นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นใจเจ้ากรรมมันก็เต้นแรงเสียจนมันหลุดออกมาซะอย่างนั้น

ก็คง..รู้สึกดีละมั้ง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ของมึง เอาไปไอ้หน้าแมว"

"นี่! จอห์นนี่พูดดีๆกับลูกค้าสิ"

แทอิลหันไปตีแฟนหมีของตัวเองก่อนจะหันไปโค้งขอโทษให้กับคนตรงหน้า

แทยงชินแล้วละกับการที่จอห์นนี่พูดจาแบบนั้นน่ะ แทยงเองก็เพิ่งรู้นี่ละว่าจอห์นนี่อายุห่างจากเขาไม่กี่ปีเพียงแค่อีกฝ่ายเรียนเร็วจบเร็วเท่านั้นเองเลยดูโตกว่าคนในวัยเดียวกัน

วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แทยงมาร้านกาแฟแห่งนี้เพียงแค่ไม่ได้มาในเวลาเดิม ตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นย้ายกะไป นั่นก็เป็นสัญญาณบอกแล้วละว่าเด็กคนนั้นกำลังหลบหน้าเขาอยู่

สงสัยคงจะโดนเกลียดเขาซะแล้วสิ ลี แทยง

วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แทยงใช่ชีวิตตามประสาวัยรุ่นกับกลุ่มเพื่อนที่ร้านหน้ามอ บรรยากาศที่เริ่มเย็นลงเรื่อยๆตามฤดูกาลกับเสียงรอบข้างที่เริ่มดังขึ้นเรื่อย แทยงเพียงแค่มองไปตามถนนในยามเย็นผู้คนที่เลิกงานกันก็พากันเดินให้ขวักไขว่ แต่ก็ไม่เท่าร่างที่คุ้นตาถึงจะมองเห็นเพียงแค่ด้านหลังแต่เขาก็ยังจำมันได้ดี

"มึงจะไปไหนไอ้แท"

"เดี๋ยวกูมา"

เขาวิ่งออกจากไป ถึงแม้จะเห็นเพียงแค่ด้านหลังเขาก็ยังจำได้ว่าเป็นเด็กคนนั้น แทยงวิ่งตามถนนสายตาก็สอดส่องมองหาร่างที่คุ้นเคยจนเจอ

ยังเหมือนเดิมทุกอย่างต่างออกไปก็คงจะเป็นเส้นผมที่ถูกย้อมให้เป็นสีน้ำตาลสว่างที่เข้ากับเจ้าตัว ขายาวที่กำลังก้าวไปหาคนตรงหน้ากลับต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้มาคนเดียว สิ่งที่แทยงเห็นอยู่ตอนนี้คือเตนล์ที่กำลังยืนคุยกับใครอีกคนที่แทยงคิดว่าน่าจะเป็นพนักงานใหม่ของร้านจอห์นนี่ ท่าทางที่คุยกันอย่างสนุกสนานกับรอยยิ้มที่แทยงหลงนั้นตอนนี้กำลังถูกเผยให้ใครต่อใครได้เห็น

แทยงทำเพียงแค่เดินกลับไปที่ร้านอย่างเดิม ก็ไม่รู้จะเข้าไปทักอีกฝ่ายยังไง ดีไม่ดีอาจจะถูกเมินก็ได้ใครจะไม่รู้กันละ แต่พอเห็นรอยยิ้มนั้นที่มักจะยิ้มให้เขาทุกๆเช้านั่นกำลังยิ้มให้กับคนอื่น

"วิ่งออกไปละกลับมาในสภาพหมาหงอยงี้วะ"

แจฮยอนเพื่อนร่วมคณะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนหลังจากที่เห็นเพื่อนตัวเองรีบวิ่งออกจากร้านไปแล้วกลับมาในสภาพซึมๆหงอยๆ

"มึงเป็นไร ไหนเล่าดิ"

ลูคัสเพื่อนร่วมคณะอีกคนที่ยื่นมือมาตบบ่าแทยงเบาๆเป็นเชิงให้อีกคนระบายความรู้สึกออกมา

"มึงเคยจูบคนที่เขาไม่ได้เป็นอะไรกับมึงป่ะ"

แทยงพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง

"เคย"

"กูก็เคย"

เพื่อนทั้ง2ต่างตอบ บรรยากาศที่ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ

"กูจูบน้องจองอู ไปเมื่ออาทิตย์ก่อนโดนต่อยเต็มๆหน้าเลย "

"กูก็ว่าอาทิตย์ที่แล้วทำไมหน้ามึงมันช้ำๆ ที่แท้หลอกเด็กมาจูบนี่เอง สันดานนะมึง"

เป็นลูคัสที่พูดขึ้นมาขัดบรรยากาศที่เงียบจนหนาว ก็รู้ว่าปกติแทยงเป็นคนเงียบๆแต่ก็ไม่คิดว่าวันนี้จะเงียบจนรู้สึกไม่หน้าเข้าใกล้ขนาดนี้

"กูชอบน้องเขาวะ แต่กูดันไปจูบน้องกลางถนน จนทุกวันนี้กูไปที่ร้านก็ไม่เจอ จนเจ้าของร้านบอกว่าน้องเขาย้ายกะไปแล้วนั้นแหละ"

“โดนเด็กมันเกลียดแล้วแน่เลยมึง”

แจฮยอนผู้ขึ้นชื่อความปากหมาพูดขึ้นมา ทำให้สีหน้าของแทยงดูซึมกว่าเดิม

ปัก!

“โอ้ย ตบกูทำไมไอ้คัส”

“ปากหมานะมึง กูขอให้น้องกระต่ายเขาเกลียดมึง ที่น้องเขาย้ายกะอาจจะเพราะติดเรียนก็ได้”

ประโยคแรกเป็นการบอกแจฮยอนแต่ประโยคหลังเหมือนกับกำลังพูดปลอบเพื่อนตัวเองที่นั่งทำหน้าเป็นหมาหงอยไปแล้ว จะว่ายังไงดีละอารมณ์เหมือนกับคนที่กำลังอกหักอยู่ยังไงก็ไม่รู้

สงสารมันก็สงสารล่ะนะ แต่ถ้าจะให้ช่วยก็ไม่รู้ว่าจะช่วยมันยังไงดีเนี้ยสิ ตอนนี้คงทำได้แค่ปลอบใจเพื่อนหน้าแมวเท่านั้นแหละนะ

“เฮ้อ/เฮ้อ”

ทั้งลูคัสและแจฮยอนต่างทำเพียงถอนหายใจให้กับอาการของเพื่อนตัวเองเท่านั้น

70%

“สวัสดีครับคุณแทยง วันนี้จะรับอะไรดีครับ”

“สวัสดีครับคุณแทอิล วันนี้ขอเป็นกาแฟแล้วกันครับ”

แทอิลรับออเดอร์จากคุณลูกค้าประจำที่พักหลังๆมาเอาแต่ดื่มกาแฟ แถมหน้าตาก็ดูเหมือนคนไม่ได้นอนยังไงยังงั้น นั้นก็ไม่ต่างอะไรจากเตนล์ที่ช่วงนี้ดูซึมๆไป เมื่อวานก็เห็นว่ายูคยอมพาไปเที่ยวเล่นคล้ายเครียดอยู่เหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างรึยัง

สงสัยคงช่วยสักนิดแล้วล่ะนะ

“นี่ครับคุณแทยง ส่วนนี่ผมแถมให้นะ”

“อ่า ขอบคุณนะครับ”

แทอิลส่งถุงขนมปังของร้านให้อีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แทยงรับถุงขนมมาแล้วส่งยิ้มให้อีกคนก่อนจะจ่ายเงินค่ากาแฟแล้วเดินออกจากร้านไป

แทอิลก็แค่อยากให้2คนนี้เจอกันเท่านั้นเอง เห็นบางวันเตนล์ก็มาถามหาว่าวันนี้คุณแทยงมาที่ร้ายรึเปล่า หรือบางทีคุณแทยงเองก็มาถามหาเตนล์จากเขากับจอห์นนี่

โชคดีแล้วกันนะครับคุณแทยง

.

.

.

.

.

.

บอกตรงๆว่าช่วงนี้เรียนหนักจนไม่ค่อยได้นอน สภาพตอนนี้เลยไม่ต่างอะไรจากซอมบี้ยังดีที่ได้กาแฟจากร้านเจ้าประจำช่วยชีวิตไว้ไม่งั้นได้หลับคาห้องแน่นอน

แทยงฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเรียนในหัวก็เอาแต่นึกภาพเหตุการณ์ในเมื่อวานที่เขาเห็นคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มแย้มให้กับคนอื่นแบบนั้น

ดูท่าน่าจะมีความสุขดีล่ะนะ

แค่นึกถึงภาพรอยยิ้มที่อีกคนกำลังยิ้มให้คนอื่นอยู่มันก็เกิดอาการหน่วงๆที่ใจยังไงขึ้นมา กลัวว่าเด็กคนนั้นจะถูกใครแย่งไป แล้วถ้าเกิดถูกแย่งขึ้นมาจริงๆละเขาจะทำยังไงหรือว่าตัวเขาเองจะไม่มีสิทธิ์อะไร ตัวเขาเองก็แค่คนที่เอาแต่แอบมองเด็กคนนั้นแถมอุตสาห์ได้สนิทกันแล้วแท้ๆแต่ตัวเขาเองก็ดันไปทำมันพังจนอีกฝ่ายหนีหลบหน้าไป

มึงมันโง่ ลี แทยง

            “แทยง กูกินขนมในถุงมึงนะ”

            “แดกจนจะอ้วนตายแล้วมึงอ่ะ ระวังเหอะน้องกระต่ายของมึงเขาจะหนี”

            “เสือกจริงๆเลยมึงนิไอ้คัส แล้วอันนี้กระดาษไรวะ”

            แทยงเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะแล้วมองไปที่กระดาษแผ่นเล็กที่แจฮยอนเอาออกมาจากถุงขนมที่แทอิลเป็นคนเอามาให้ก่อนที่จะดึงมันมาดูว่าคือกระดาษอะไร บนกระดาษโน้ตแผ่นเล็กที่มีข้อความอยู่นั้นทำให้แทยงรีบกวาดข้าวของทุกอย่างของตัวเองลงบนกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วลุกวิ่งออกจากม้านั่งที่นั่งอยู่

          อยากจะขอบคุณคุณแทอิลทั้งเรื่องขนมและก็เรื่องกระดาษโน้ตจริงๆเลย

‘ เวลางานของเตนล์

IN 17:00

OUT 22:00

โชคดีนะครับคุณแทยง

                             แทอิล ’

            .

            .

            .

            .

            .

            .

            เตนล์เดินไปตามทางเดินของถนนในยามเย็นเพื่อมุ่งหน้าไปที่ร้านของแทอิล ถึงแม้จะมีพนักงานใหม่อย่างยูคยอมมาช่วยแล้วก็ตามเถอะแต่ลูกค้ามันก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆจนบางที่ทำงานกันไม่ทันก็มี เลยต้องไปช่วยด้วยอีกเรื่องถึงพี่จอห์นนี่จะไล่ให้กลับห้องไปอ่านหนังสือก็เถอะนะ

            อยู่ๆก็รู้สึกอยากเจอใครอีกคนขึ้น คนที่ไม่ได้เจอกันตั้งวันนั้น มันรู้สึกเหมือนกับอะไรบางอยากหายไปจากคนที่คุยกันได้อย่างสนิทสนมแต่พอเกิดเรื่องแบบนั้นจู่ๆเขาก็ดันหายไปจากวงโคจรของชีวิต แอบเป็นห่วงนะกลัวว่าอีกฝ่ายจะป่วยหรือเป็นอะไรขึ้นมา

            อยากเจอพี่แทยงจัง

            “เฮ้อออออ”

          “เตนล์”

            เตนล์เงยหน้ามองมาทางต้นเสียงที่เรียกชื่อเขา ทำให้เจอกับผู้ชายที่ย้อมผมสีเทาเหมือนอย่างครั้งแรกที่เจอกัน ที่ต่างออกไปก็คงจะเป็นสภาพที่ดูผอมลงแล้วก็ใต้ตาที่ดำคล้ำจากการอดนอนนั้นอีก ถึงจะอยากเจอก็เถอะนะแต่ไม่คิดว่าแค่นึกถึงละจะเจอเลยเนี้ยอ่ะสิ

            “พี่แทยง”

Talk;

     สวัสดีรีดเดอร์ที่น่ารักทกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

     เรื่องนี้ไม่มีดราม่า(?)

     คิดถึงรีดเดอร์ทุกคน;------;

     ตอนเขียนอีพีนี้คือพยายามมาก..

     ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้

     เม้นติชมให้กำลังใจไรท์กันได้เน้ออออ

     เจอกันตอนหน้าน้าาา

     Enjoy Reading And Thank You For Reading.

B
E
R
L
I
N
❀