(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 : เธอที่เคยเชื่อใจ

บทที่ 7

: เธอที่เคยเชื่อใจ

ผมจะทำใจให้ยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ไหม

ทุกครั้งที่เห็นสายตาของจองกุกจ้องมองมาทางผม  ผมจะทำใจยิ้มตอบกับเค้าได้สนิทใจหรือเปล่า

ผมไม่อยากเปนอย่างนี้เลย..ไม่อยากคิดอะไรบ้าๆ ไม่อยากเสียน้ำตาใจกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว

ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆ  ก่อนที่จองกุกจะเอื้อมมือมากุมบนมือของผมเอาไว้  สายตาของผมเงยขึ้นไปมองเค้า

ก่อนที่จะตัดสินใจรีบชักมือของตัวเองออกมา  แต่จองกุกก็ยังคงจับมือของผมเอาไว้แน่นอยู่ดี

“ปล่อย..”

“กูไม่ปล่อย..นี่มันจะอาทิตย์นึงแล้วนะจีมินที่มึงทำตัวห่างเหินกูแบบนี้อ่ะ”

“ถ้ามึงไม่ชอบ..มึงก็ออกไปหามันซิ” ผมพูดออกไปด้วยความโกรธ แต่จองกุกก็ยังคงนั่งจับมือของผมเอาไว้แบบนั้นไม่ปล่อย “ทำไมไม่ไปล่ะ ไปซิ กูอนุญาตให้มึงไปหามันแล้วไง”

จองกุกมองหน้าผมด้วยหน้าสีเหมือนสำนึกผิด  ก่อนที่จะพยักหน้าให้กับผมอย่างจำใจ

“กูขอใจแล้ว..มึงอยากรู้มากใช่ไหมว่าคนๆนั้นคือใคร กูจะบอกมึงเอง”

“ใคร..”

“ถ้ารู้แล้ว มึงจะหายโกรธกูใช่ไหม...”จองกุกถามผมก่อนที่จะบอก  ผมพยักหน้าตอบรับเค้าเบาๆทันที “ เค้าคือมะ..”

ติ๋งต๋อง...!!

เสียงออดหน้าประตู  ทำให้การสนทนาของผมกับจองกุกหยุดชะงัก  ก่อนที่ผมจะชักมือของตัวเองกลับมา

แล้วดันตัวเองไปเปิดประตูให้กับคนที่มา

แก๊ก..!!

O_O

“morning จ้าจีมินเพื่อนรัก”

“ยุนกิ..นี่มึงเมาแต่เช้าเลยหรอ”

“แหม.!! ก็คนมันเครียดนิจะให้ทำไงได้ล่ะ../ก็ขอเข้าไปนอนต่อให้ห้องมึงหน่อยได้ไหม ไม่รบกวนใช่ป่ะ”

“ไม่อ่ะ..ตามสบายมึงเลย”

“ขอบใจนะ..เพื่อนรัก”

ยุนกิเดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้องผม  ก่อนที่จะเดินเข้าไปทิ้งตัวเองล้มลงบนเตียงของผมในห้องนอน สายตาของจองกุกได้แต่มองตาม ก่อนที่จะหันกลับมามองผม เหมือนกำลังตั้งคำถาม

“ยังไม่ใช่ตอนนี้จองกุก กูรู้ว่ามึงกับยุนกิไม่ค่อยถูกกัน แต่เค้าเป็นเพื่อนกู ..กูปล่อยมให้มันกลับไปสภาพนี้ไม่ได้ / ขอตัวนะ”

ผมล่ะตัวเองออกมาจากจองกุก  ก่อนที่จะเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆกับยุนกิที่ตอนนี้เมาไม่ได้สติ  ถอนหายออกมาด้วยความสงสาร

ก่อนที่จะหันไปบิดผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้กับเค้า

ฮึก...ฮึก....ฮึก....ฮือ...!!! 

“อย่าทิ้งยุนกิไปนะ ยุนกิขอโทษ...อย่าทิ้งยุนกิไป”

ซักพักยุนกิก็ละเมอร้องไห้ออกมา  ก่อนที่จะดึงมือผมเข้าไปกุมข้างแก้มของเค้าเอาไว้  จนผมต้องปลุกยุนกิให้ตื่นจากฝันร้าย

“ยุนกิ..ยุนกิ”

ม่านตาของยุนกิลืมขึ้นมามองผม  ก่อนที่เค้าจะรีบโผล่ตัวเข้ากอดผมเอาไว้ จนผมแทบตั้งตัวไม่ทัน

ก่อนที่ยุนกิจะตั้งสติแล้วล่ะตัวออกไป   ยุนกิรีบปาดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง..แล้วแสร้งยิ้มให้กับผม

“ขอโทษนะจีมิน..พอดีกูฝันร้ายน่ะ”

“มีอะไรหรือเปล่า..ปกติ มึงไม่ใช่คนที่จะมานั่งร้องไห้ให้ใครเห็นแบบนี้นิ”

“ผู้ชายคนนั้นเค้ากำลังตีตัวออกห่างจากกูแล้วแหละจีมิน..เค้าคงจะเบื่อกู หรือไม่เค้าก็คงมีคน ที่เค้ารักมากกว่ากู  ถึงไม่ยอมมาหากู ไม่ติดต่อกูกลับนี้หรอก”

“แต่ผู้ชายคนนั้น..เค้าก็มีเมียแล้วไม่ใช่หรอ  มึงจะยังไปคาดหวังอะไรในตัวเค้าอีกทำไม”

“ก็เพราะว่ากูรักเค้าไงจีมิน..มึงก็รู้ว่าต่อให้กูนอนกับใครคนนั้น กูก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้ อยากมากก็แค่นั่งดื่มกันซักครั้ง แล้วทุกอย่างก็จบลง...แต่สำหรับคนนี้แล้ว กูทำใจให้เสียเค้าไปไม่ได้”

“แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง มึงก็ควรตัดใจ แล้วปล่อยเค้าไปไม่ใช่หรอยุนกิ”

“นั่นซินะ! ถ้างั้นกูขอย้ายมาอยู่กับมึงซักพักได้ไหมจีมิน กูไม่อยากกลับไปที่ห้องนั้นอีก ..กูไม่อยากกลับไปเห็นอะไรที่เกี่ยวกับเค้าอีกนะ นะจีมิน...”

“แต่ว่า....”

.

.

“ไม่ได้ “ 

เสียงของจองกุก  ทำให้ผมกับยุนกิ  รีบหันไปมองหน้าเค้าด้วยความตกใจ

ก่อนที่ผมจะเห็นจองกุกทำสีหน้าไม่พอใจทันที  สีหน้าเกี้ยวกราด สายตาเขม็ง...เหมือนกับไม่ชอบใจ

แล้วผมเอง ก็ไม่เคยเห็นจองกุกทำท่าที แบบนี้กับใครมาก่อนเลย...( ถึงจะไม่ชอบขี้หน้าคนๆนั้นมากแค่ไหนก็ตาม )

“ทำไมล่ะจองกุก..ยังไงยุนกิก็เป็นเพื่อนของพวกเรานะ มันกำลังไม่สบายใจ เราก็ต้องช่วยในฐานะเพื่อนไม่ใช่หรอ”

“แต่คือว่า..จีมิน”

“ทำไมหรอกจองกุก..กลัวกูเอาความลับอะไรของมึง บอกให้จีมินรู้หรือไง”

“ความลับ ความลับอะไรหรอยุนกิ”

“ป่าวหรอ..กูแค่หยอกจองกุกมันเล่นน่ะ”

.

.

“เออ..อยากจะอยู่ก็อยู่  แต่มึงต้องไปนอนอีกห้องนะ..ไม่ใช่ห้องนี้”

“OK..ตกลง”

“ขอบใจนะจองกุก..ที่เข้าใจ”

พูดจบ...จองกุกก็เดินหน้ามุ้ยออกจากห้องทันที  ก่อนที่ผมจะล่ะตัวออกจากยุนกิ

แล้วเดินตามเค้าออกมาที่ริมระเบียง  ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปโผล่กอดจองกุกเอาไว้จากทางด้านหลัง  ใบหน้าซบไปที่แผ่นหลังของเค้า

พร้อมกับรอยยิ้มเบาๆ

“กูรู้ว่ามึงอึดอัด..แต่ทนอีกหน่อยนะ  ไม่นานยุนกิก็คงจะย้ายออกไปจากห้องของเราแล้ว”

“อืม..” จองกุก  ตอบผมเพียงสั้น  แต่ผมก็ไม่ว่าอะไรเค้าหรอนะ ผมเข้าใจเค้าดี..

และแล้ว...มันก็เป็นผมเองที่ชัก ศัตรูเข้าบ้าน  โดยไม่รู้ตัว 

ไม่ระแวง หรือ อะไรทั้งนั้น  นอกจากสงสาร...และ เพียงแต่อยากให้จองกุกกับยุนกิ ทำความรู้จักกันมากขึ้นกว่านี้หน่อย

.

.

ยุนกิย้ายเข้ามาอยู่กับพวกเราประมานอาทิตย์กว่าๆได้แล้ว  และวันหยุดสัปดาห์นี้  พวกเราสามคนไม่ได้มีแพลนออกไปไหนกันเลย  จึงตัดสินใจทำความสะอาดห้องกัน  โดยที่ผมให้จองกุกทำความสะอาดภายในห้อง  ส่วนผมกับยุนกิก็มีหน้าที่ซักผ้า...ตากผ้า

พรึ่บ..!!

ผ้าสีขาวถูกสะบัด  ก่อนที่ผมกับยุนกิจะช่วยกันตาก..

ซักพักจองกุกก็เดินเข้ามา ก่อนที่เค้าจะจับตัวผมให้หันหน้าไปหาเค้า  แล้วเอาผ้าซับเหนื่อยที่ไหลออกมาให้กับผม

“พอแล้วจองกุกอายยุนกิมันบ้าง ดูดิจ้องตาเขม็งใหญ่แล้ว”

“พวกมึงไม่ต้องสนใจกูหรอก..หวานกันต่อเถอะ  เดียวกูเข้าไปล้างจานข้างในดีกว่า” 

ยุนกิปล่อยมือออกจากผ้าที่จับอยู่ทันที  ก่อนที่จะเดินพรวดพราดเข้าไปข้างใน  ส่วนผมก็ได้แต่มองตามจนเค้าลับตาผมไป

แล้วหันหน้ากลับมามองจองกุกที่ยืนอยู่ข้างผมเหมือนเดิม

“ไม่ต้องสนใจหรอก..เราไม่ช่วยกันตากผ้าให้เสร็จดีกว่า / พอตากเสร็จ จองกุกก็จะได้จับจีมินลงอ่างต่อไง”

“บ้า..พูดอะไรของมึงเนี่ยจองกุก ตากผ้าไปเลย ตากให้หมดเลยนะ”

“ครับผมๆ..555”

.

.

ตุบ..!!

มือเล็กทุบไปที่ขอบประตู  สายตาจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความอิจฉา

ยิ่งเค้าเห็นจองกุก กับ จีมินมีความสุขมากเท่าไหร่  ในใจของเค้ามันเหมือนกับยิ่งนอกเป็นไฟมากเท่านั้น

และคืนนั้นเอง..

แก๊ก...!!

ประตูถูกเปิดเข้ามากลางดึก  ก่อนที่ร่างบางจะไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆกับจองกุกที่กำลังนอนหลับอยู่  โดยไม่สนใจปาร์คจีมินที่กำลังนอนอยู่ข้างๆเลย 

ร่างบางๆโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆกับข้างแก้ม พอที่จะรับรู้ถึงสัมผัสและลมหายใจของร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าของเค้าได้

ก่อนที่มือเล็กจะสัมผัสเข้าใต้เสื้อของจองกุกเบาๆ

. 

. 

หมับ..!!

ม่านตาเรียวรีบลืมตาขึ้นมามอง  แต่ใครอีกคนกับไม่สะทกสะท้านตกใจอะไรเลย

“ไวต่อสัมผัสแบบนี้จริงๆเลยนะจองกุก”

“มึงเข้ามาในห้องกูกลางดึกแบบนี้ทำไม..” 

“ก็มึงไม่ไปหากูมั้งเลยนิ กูก็เลยต้องมาหามึงเองไง..” ร่างบางตอบ..พร้อมกับส่งสายเชื้อเชิญให้อีกฝ่าย

“ออกไป..เดียวจีมินตื่นขึ้นมาเห็น แล้วที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ๆมึงจะมาทำแบบนี้ด้วย มินยุนกิ”

“ทำไม..กลัวมันตื่นขึ้นมาเห็นมาหรือไง...งั้นกูร้องตะโกนให้เมียมึงมันตื่นขึ้นมาดูเลยดีไหม ..จะ.!#@#$^%^”

จองกุกรีบเอามือปิดปากของยุนกิเอาไว้ทันที ก่อนที่ยุนกิจะตัดสินใจตะโกนให้จีมินตื่นขึ้นมาจริงๆ  สายตาของยุนกิมองมาที่จองกุก

ก่อนที่จะหัวเราะออกมาในลำคอด้วยความสะใจ

“ไปคุยกันข้างนอก..”  จองกุกบอก   ก่อนที่จะรีบพายุนกิออกไปจากห้องนอนของตัวเอง

แก๊ก...!!

ประตูห้องของยุนกิถูกเปิดเข้ามา   ก่อนที่ร่างสูงจะเหวี่ยงตัวของยุนกิไปที่เตียง   แล้วเข้าไปค้อมตัวของร่างบางเอาไว้

มือเรียวล็อคข้อมือของยุนกิเอาไว้ทั้งสองข้าง  พร้อมกับจ้องมองอีกคนด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

“มึงคิดที่จะทำอะไรมินยุนกิ”

“ป่าวนิ..ก็แค่ตื่นมากลางดึกแล้วคิดถึง ก็เลยเดินเข้าไปหา กูผิดด้วยหรอ”

“ผิด..มึงคิดมั้งหรอ ว่าถ้าจีมินตื่นขึ้นมาเห็น อะไรมันจะเกิดขึ้น”

“กูไม่สน..ทีมึงล่ะจองกุก คลอเคลียมันต่อหน้ากู ทำให้กูเห็น  มึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรมั้งหรือไง  กูก็เป็นคน มีหัวใจเหมือนกับมึงนะ มึงจะไม่ให้กูรู้สึกอะไรหน่อยเลยหรอ”

“แต่มึงควรที่จะรู้ซิ ว่าความสัมผัสของกูกับมึงมันควรที่จะหยุดอยู่แค่ไหน..กูรักเมียกู แล้วกูก็ไม่คิดที่จะเลิกกับจีมินด้วย”

จองกุกรีบล่ะตัวออกจากยุนกิทันที  ก่อนที่จะกำลังตัดสินเดินกลับไปที่ห้อง

ทันใดนั้นเองที่ยุนกิดันตัวเอง วิ่งเข้ามากอดจองกุกเอาไว้จากทางด้านหลัง..พร้อมกับใบหน้าที่ซบหลังไปบนแผ่นหลังนั้น

“กูรักมึงนะจองกุก...กูทำถึงขนาดนี้แล้ว กูยอมเสี่ยงที่จะเข้าใกล้ๆมึงขนาดนี้แล้ว มึงยังไม่รู้อีกหรอ  กูเองก็รักมึงไม่ได้ต่างอะไรกับจีมินหรอกนะ  แล้วกูถามจริง ว่ากูผิดมากหรอจองกุก  ที่กูมาที่หลังมันอ่ะ.”

“ขอบใจนะที่มึงรู้สึกดีกับกู แต่กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงไม่มากกว่าคำว่าคู่นอนหรอกนะ ตัดใจเถอะยุนกิ”

จองกุกรีบแกะมือของยุนกิเอาจากเอวของเค้าทันที   ก่อนที่จะรีบเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง

ทันทีที่ประตูปิดลง  ร่างบางก็ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้กับพื้นทันที

ฮึก....ฮึก....ฮึก......!!

( กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงไม่มากกว่าคำว่าคู่นอนหรอกนะ ตัดใจเถอะยุนกิ )

มือเรียวกำเข้าหากันแน่น  พร้อมกับเชื้อไฟที่มันสุมลงไปในใจของเค้าอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น...!!

ทั้งสามคนกำลังนั่งกินอาหารเช้าก่อนไปมหาลัยกันตามปกติ  ก่อนที่เสียงออดจะดังขึ้น 

ก่อนที่จีมินจะเดินไปเปิดประตูให้เหมือนกับทุกครั้ง...

“เซอร์ไพส” 

“พี่โฮซอก..”  จีมินโผล่เข้ากอดพี่ชายด้วยความคิดถึง  ก่อนที่โฮซอกจะเหลือบสายตามองไปเห็นยุนกิที่เดินมาหยุดอยู่ทางด้านหลังจีมินพอดี..

รอยยิ้มหวาน...แต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจของพิษที่เคลือบอยู่ 

ไม่ทำให้เหยื่อไม่สามารถระหว่างตัวได้เลย

 ตัดฉับ++++++++++++++

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น ด้วยนะคะ ^^.

ปล. ไม่คอม โกดนะ 5555.

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์