(KNB)♟Memory Of Loveless♟[Akakuro] Rewrite

ลำดับตอนที่ #7 : ♟EP 06:Kuroko Tezuya Rewrite[0 %](100 %)+เมื่อ30นาทีก่อน♟

[ประกาศ(ทางด้านล่างสุด)]

[เมื่อ 30นาทีก่อน(ท้ายFree Talk4)]

♟EP 06:คุโรโกะ เทสึยะ♟

Rewrite[0 %]

(100 %)

"เทจังบอกว่าจะมาวันนี้นี่หน่า...ทำไมนานจังเลยนะ"ชิณบ่นออกมาเบาๆตอนนี้เค้ากำลังรอลูกชายของตนกลับมาบ้านอยู่พร้อมกับคุโรโกะที่กำลังแผ่รังสีออกมาแสดงให้เห็นว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ

"พี่เทนะพี่เท....."ร่างบางพึมพัมออกมาเสียงเย็นจนคนเป็นแม่นั้นถึงกับกุมขมับเลยทีเดียวก็รู้อยู่หรอกว่าเท็ตสึยะติดพี่ชายของตนมากในตอนเด็กๆแต่ไม่คิดว่าอาการจะติดมาถึงตอนโตเป็นสาว(?)ขนาดนี้

"น่าๆเท็ตจัง...พี่เขาอาจจะอยู่กับเพื่อนก็ได้เลยมาช้า"ร่างบางเอ่ยบอกลูกชายตัวเล็กของตนเพื่อหวังจะปลอบใจแต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็น...

"ลืมผมกับแม่ล่ะสิ...ชิ!!"แม่จะเป็นลมกับอากัปกิริยาของลูกที่มีต่อพี่เขานี่ละสิ

12:15 น.

ติ๊ง  ต่องงงง

               เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นร่างบางผมฟ้ากับแม่ที่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก็รีบวิ่งออกไปดูผู้ที่มากดออดหน้าบ้านอย่างตื่นเต้นโดยเฉพาะคุโรโกะเค้าดีใจมากๆที่พี่ชายที่เค้ารักกลับมาเค้ามีความสุขมากๆที่จะได้เจอกับพี่ชายอีกครั้ง...คุโรโกะกับชิณมองหน้ากันก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตูหน้าบ้านออกเพื่อที่จะดูคนที่มา

เอี๊ยดดดด

"เทจังงง...แม่คิดถึงลูกมากๆเลยนะ"แม่พูดขึ้นพร้อมกับกระโดดเข้าใส่ร่างที่สูงกว่าจนอีกคนแทบจะล้มลงไปนอนกับพื้นเลยทีเดียว

"ผมเองก็คิดถึงแม่เหมือนกันครับ..."เทสึยะเอ่ยขึ้นเบาๆพลางกอดตอบคนเป็นแม่ที่เป็นคนที่คลอดเค้าออกมาเค้าทั้งเหงาทั้งโดดเดี่ยวที่ไม่มีครอบครัวทางฝั่งประเทศไทยเลยมีแต่ก็แค่พวกเพื่อนๆเท่านั้นที่คอยคุยและเล่นด้วยกันก็เท่านั้น

"พี่..."เสียงหวานใสเอ่ยออกมาดั่งเช่นกระซิบแต่เค้าได้ยินมันเป็นเสียงที่เค้าอยากได้ยินยิ่งกว่าใครๆแม้แต่แม่ก็ไม่อาจให้ได้ในที่สุดก็ได้เจอกันอีก

"เท็ตสึยะ...พี่คิดถึงนายมาเลยนะ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับปล่อยอ้อมกอดแม่พลางเดิมมาอยู่ตรงหน้าของน้องชายหน้าหวานคุโรโกะตัวน้อยใบหน้าในตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่าน้ำตาคลอจนกระทั้งร่างบางโผเข้ากอดพี่ชายพร้อมกับปล่อยโฮ่ออกมาเบาๆจนร่างกายสั่นเทาเพราะความดีใจ

"ผมคิดถึงพี่เท...ฮึกผม....อึก....ผม"ร่างบางร้องไห้ออกมาจนทำให้เสื้อสีขาวนั้นเปื้อนไปด้วยน้ำตาเทสึยะที่เห็นก็อยากจะร้องไห้เช่นกันแต่ว่าเค้าเป้นพี่ชายนะจะให้น้องสุดที่รักเห็นความอ่อนแอของเค้าไม่ได้

"โอ๋ๆอย่าร้องนะ 'คนดีของพี่' "ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาของคนตรงหน้าออกก่อนที่จะมองหน้าของร่างบางชัดๆ...อ่าดีใจที่สุดในที่สุดก็ได้พบกันอีก...

"พี่เองก็คิดถึงมากเหมือนกันนะ...เท็ตสึยะ"ร่างสูงผมฟ้าเข้มพูดก่อนที่จะกอดน้องรักของตนอีกครั้งพร้อมกับสูดดมความหอมของร่างบางโดยที่จมูกนั้นถูกฝังลงบนกลุ่มก้อนสีฟ้าสว่างก่อนจะละออกมาพร้อมกับพากันเข้าไปในบ้านที่โต๊ะอาหารนั้นได้เตรียมของกินสำหรับต้อนรับเทสึยะกลับมาบ้านดูแล้วน่ากิน

"เทจังกินนี่สิจะแม่อุตส่าทำไว้ให้"ชิณเอ่ยขึ้นพร้อมกับตักไข่หวานใส่จานของร่างสูงซึ่งเป็นของที่ไม่ชอบสุดๆสำหรับคนตรงหน้า

"แม่!!...ผมไม่กินอะเอามาให้ผมทำไม!!"เทสึยะพูดขึ้นก่อนที่จะทำท่าทางขยะแขยงใส่ไข่หวานที่อยู่ในจานอย่างรังเกียจเค้าไม่ค่อยชอบไข่หวานก็ตรงที่ว่ารสชาติมันหวานไหนจะความเป็นของคาวแต่ดันหวานนี่สิ

"งั้นเดี๋ยวผมกินให้ครับแม่เองก็ไปแกล้งพี่เททำไมอะครับ"

"แหม่ๆเข้าข้างกันใหญ่เลยนะจร้ะ...ซิกๆแม่ตกถังเสียแล้ว"ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำท่าร้องไห้จนสองพี่น้องนั้นหัวเราะเบาๆก่อนจะกลายเป็นทั้งสามคนนั่งกินอาหารพลางหัวเราะอย่างสนุกสนานจนแทบจะกลายเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอย่างสมบูรณ์

"เบื่อจังเลยอะ"คุโรโกะบ่นเบาๆแต่นั่นทำให้พี่ชายที่แสนดีนั้นได้ยินเข้าเต็มๆ

"เบื่อหรอ...งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเที่ยวเอาไหม"

"จริงหรอครับ!!...ผมดีใจที่สุดเลยยยยย"ร่างบางเอ่ยดีใจก่อนที่จะเข้าไปกอดตัวร่างของพี่ชายของตนเทสึยะที่เห็นก็ยิ้มออกมาบางๆก่อนที่จะพูดขึ้นมาเหมือนดั่งเช่นการกระซิบเบาๆ

"แค่เรานะ...เท็ตสึยะ"

"เฮ้!!อาคาชิช่วงนี้นายดูอารมณ์ดีนะ"รุ่นพี่ผมเหลืองเอ่ยขึ้นอย่างขี้เล่นถามคนที่กำลังนั่งยิ้มอยู่คนเดียวตอนนี้พวกเค้าอยู่ในห้างขนาดใหญ่ที่ตระกูลอาคาชิเป็นเจ้าของอยู่

"พอดีผมมีเรื่องสนุกนิดหน่อยน่ะ"อาคาชิพูดขึ้นพร้อมกับคิดถึงแผนลับที่เค้าได้เตรียมเอาไว้ทำสำหรับคนพิเศษที่เค้ารักมาตลอดตั้งแต่ม.ต้น

"เซย์จังนี่มีความลับนะเนี้ย..."มิบุจิเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจก็แหม่นายน้อยตรงหน้านี้ชอบมีความลับไม่ยอมบอกใครเลยแต่เค้าก็พอจะเดาๆได้ว่าอาจจะเป็นเรื่องของร่างบางน่ารักน่ากอดอย่างคุโรโกะ เท็ตสึยะก็เป็นได้

"หึ...ผมนะหรือจะมีความลับ"

"ก็ใช่นะสิ!! X3"เสียงของทั้งสามคนดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเพราะทุกๆครั้งที่ถามแบบนี้มักมีแผนลับหรืออะไรมาพากลเสมอ

"..."อาคาชิไม่เถียงกลับแต่กลายเป็นหันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่ได้ยินอะไรที่รุ่นพี่ทั้งสามคนเอ่ยเพราะยังไงแผนที่เค้าคิดไว้คราวนี้ไม่ได้เกี่ยวกับพวกมิบุจิเลยแต่เป็นการสานสัมพันธ์ระหว่างคนหล่ออย่างเค้า(?)กับเท็ตสึยะเท่านั้นเอง....อาคาชิคิดก่อนที่จะพากันไปเดินซื้อของตามแบบฉบับคนรวย(อิจอะT0T//ไรด์)

"ห้างนี้มัน..."ร่างบางเอ่ยอย่างคนไร้สติหน่อยๆก็จะไม่ให้เค้าตกใจได้ยังไงพี่ชายของตนรวยขนาดเข้าห้างในเครืออาคาชินี่มันบ้าชัดๆ

"มีอะไรหรอเท็ตสึยะ...ห้างนี้มันทำไมหรอ??"เทสึยะถามน้องของตนอย่างอดไม่ได้...ก็ห้างนิมันมีอะไรให้น้องสุดที่รักสงสัย

"นี่มันห้างในเครืออาคาชิ....น่ะครับ......"คุโรโกะบ่นออกมาอย่างเบาๆคนผมสีฟ้าครามที่ได้ยินก็ขำออกมาอย่างอดไม่ได้เค้ารู้แล้วละว่าทำไมน้องของเค้าจึงมีท่าทีเช่นนี้

"อ้อ....เท็ตสึยะคงกำลังคิดว่าของในห้างนี้มันมีระดับเกินกว่าที่พวกเราจะเข้ามาได้ใช่ไหม"ร่างสูงเอ่ยบอกน้องอย่างอ่านใจได้ก่อนที่คนตัวเล็กจะเถียงสวนขึ้นมาอย่างโดนจับได้

"ปะ...ป่าวสะหน่อยผมไม่ได้......"คุโรโกะพูดยังไม่จบก็ก้มหน้าเหมือนสำนึกผิดบางอย่างแต่มีหรือที่พี่ชายอย่างร่างสูงจะไม่รู้ว่าเป็นอะไร

"ไม่หรอกเท็ตสึยะพี่รู้ว่านายกำลังจะสื่ออะไร...ไม่เป็นไรพี่เข้าใจ"เทสึยะเอ่ยก่อนที่จะเอื้อมมือหนาไปวางไว้บนหัวสีฟ้าสว่างก่อนจะขยี้เบาๆจนคนตัวเล็กบ่นออกมาอย่างไม่พอใจ

"พี่เทอะ....อย่ามาขยี้หัวผมนะ"คุโรโกะพูดเสร็จทั้งสองคนก็มองหน้ากันก่อนจะหัวเรอะออกมาพร้อมกับเดินไปยังร้านอาหารที่พวกเค้าจะไปกินกัน(ใช้คำได้ล่อแหลมมาก//อาคาชิ-------ก็ไม่นะ^^คิดไปเองป่าว//ไรด์)

ณ ร้านเบอร์เกอร์ควีน(สมมุติจากของจริง 5555+)

"นี่เท็ตสึยะอร่อยหรอนั่นน่ะ...นายกินแต่วนิลาเชคนะเท็ตสึยะ"พี่ชายของร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับนั่งดูดน้ำที่ตัวเองสั่งมาอยู่อย่างสบายใจ

"แล้วทีพี่เทละครับ...กินแต่สตอเบอร์รี่เชคนิครับ"ร่างบางบ่นใส่เทสึยะก่อนที่พี่ชายตัวดีจะพูดขึ้นมาอย่างติดตลก

"น่าๆพวกเราเหมือนกันนี่หน่า....เท็ตสึยะก็รู้ว่าพวกเราน่ะ.......เหมือนกัน"เทสึยะเอ่ยขึ้นพลางหันหน้าไปทางข้างนอกของร้านก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับร่างๆหนึ่งที่เค้ารู้จักเป็นอย่างดี....ดีจนอยากจะกำจัดทิ้งเลยละ

"เท็ตสึยะ...."ร่างสูงเรียกชื่อคนตรงหน้าออกมาคุโรโกะที่ได้ยินก็หันมาหาพี่ชายของตนที่กำลังหันเหม่อออกไปนอกร้านอย่างงงๆก่อนจะถามพี่ชายที่เรียกเค้าเมื่อกี้นี้

"มีอะไรหรอครับ??"คุโรโกะถามพร้อมกับร่างสูงผมฟ้าที่อยู่ๆก็ลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเดินไปพร้อมกับคำทิ้งท้ายที่ทำให้เค้างงแต่ก็ทำตาม

"ใส่หู๊ดไว้และรอที่นี่เดี๋ยวพี่ไปหา'เพื่อนเก่า'สะหน่อยน่ะ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินออกจากร้านไปและรีบตรงดิ่งตามคนที่เค้าเจออย่างเร่งรีบ

"เซย์จังจะไปซื้ออะไรต่อหรอ"มิบุจิเอ่ยถามกัปตันตัวน้อย(?)ของตนก่อนที่ร่างสูงผมแดงชบาจะตอบกลับมาหลังจากที่คิดอะไรบางอย่างได้

"เดี๋ยวพวกเรย์โอะอยู่ที่นี่แหละครับผมจะไปซื้ออะไรบางอย่างสักหน่อย"อาคาชิพูดพร้อมกับเดินออกไปจากกลุ่นปล่อยให้พวกรุ่นพี่ในทีมสงสัยกันเล่นก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันเดินไปยังที่นั่งใกล้ๆเพื่อพักผ่อนจากการเดินมาเป็นชั่วโมง

"สวัสดีครับเรย์โอะ เนบุยะ โคทาโร่..."เสียงปริศนาเอ่ยขึ้นเรียกให้ทั้งสามคนแทบจะตกเก้าอี้เลยก็ว่าได้ก่อนที่ผู้ได้สติคนแรกอย่างร่างสูงผมดำเงานั้นหันไปหาผู้ที่เรียกชื่อจริงของเค้าอย่างกับสนิทกันก่อนที่สีหน้าของทั้งสามคนจะหน้าซีดเป็นไก่ต้มอย่างเฉยๆพร้อมกับเสียงที่น่าขนลุกพอๆกับตอนที่อาคาชินั้นยังเป็นคนที่อยู่ตอนวินเทอร์คัพ

"..ทะ.....เทสึยะ......X3 !!!!"ทั้งสามคนแทบจะอยากออกไปจากตรงนี้เพราะคนตรงหน้านั้นพวกเค้ารู้จักดีและรู้จักกันจนเรียกได้ว่าถึงไส้ถึงพุงเลยก็ว่าได้

"ไงไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะแต่ดีใจจังที่พวก 'แก' ยังจำฉันได้ดี!!"ร่างสูงตัวบางเอ่ยอย่างเย็นชาจนน่ากลัวมิบุจิที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบพูดขึ้นมาเพื่อแก้สถานะการอย่างเร็วเพราะคนตรงหน้ามียศเท่าเทียบกับอาคาชิและความน่ากลัวเท่าเลยก็ว่าได้

"เอ่อ...เทจังคือว่ามีอะไรให้พวกเราช่วยหรือป่าวเข้ามาทัก...แบบนี้....."ร่างสูงผมดำพูดขึ้นถามคนตรงหน้าที่ตัวเตี้ยกว-----------...เอ่อเล็กกว่าก่อนที่ร่างบางผมฟ้าครามจะตอบอย่างเป็นมิตรพร้อมกับยิ้มหวาน(เคลือบยาพิษ)ออกมาจนทั้งสามคนถึงกับผวา

"พอดีอยากให้ช่วย 'กำจัด' ขยะนิดหน่อยน่ะ"เทสึยะเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างพร้อมกับเดินจากไปทิ้งให้ทั้งสามหน่อแห่งราคุซันหน้าซีดมากกว่าเดิมเพราะคำพูดที่ร่างบางกระซิบมานั้นไม่อาจเรียกคนเลยก็ว่าได้...

ณ ร้านตุ๊กตามามิมามิ

"เอาตัวไหนดีนะ...."ร่างสูงบ่นกับตัวเองเบาๆพร้อมกับทำท่าทางคิดอะไรบางอย่างกับตุ๊กตาในร้านนี้

"เอ่อ...ขอโทษนะครับ"อาคาชิเอ่ยเรียกเจ้าของร้านก่อนที่จะมีสาวสวยผมบลอนคนนึงวิ่งมายังร่างสูงผมแดงด้วยความเร่งรีบ

"คะ!!...มีอะไรจะสอบถามหรือป่าวคะท่านอาคาชิ"เจ้าของร้านเอ่ยพร้อมกับใบหน้าที่แดงจนถึงหูเพราะความหล่อของคนที่เป็นลูกเจ้าของที่นี่ใครๆก็อยากได้เป็นสามี(ของน้องครกคะได้ยินไหมมมมมม//ไรด์)

"พอดีผมอยากได้ตัวที่มันพิเศษที่สุดของร้านพอจะมีไหมครับ"ร่างสูงเอ่ยถามสาวผมบลอนก่อนที่นาง(ขอเรียกแบบนี้นะ)จะเชิญอาคาชิให้เดินไปยังโซนๆหนึ่งของร้านพร้อมกับชี้ไปยังตุ๊กตาหมาไซบีเรียยักษ์ที่มีหน้าตาเหมือนนิโกวและร่างบางไม่มีผิด

"ตัวนี้น่ะคะดีที่สุดพิเศษที่สุดในร้านนี้คะ....แต่ว่ามันมีราคาสูงเลยขายไม่ค่อยได้นะคะ"ร่างของสาวผมบลอนเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างกายจะเริ่มสั่นเทาเหมือนคนร้องไห้อาคาชิที่สังเกตเห็นก็จิปากเล็กน้อยพร้อมกับเดินไปหาเจ้าของร้านที่กำลัง(แกล้ง)ร้องไห้อยู่พร้อมกับเดินเข้าไปกอดจนทำให้สาวผมบลอนนั้นหน้าแดงยิ่งกว่าเก่าแต่ก่อนที่จะได้ฟินร่างสูงก็กระซิบข้างหูเบาๆจนผู้หญิงคนนั้นถึงกับหน้าซีดเผือกจนแทบจะอยากหนีไปจากตรงนี้

"ขอโทษนะครับการ 'เล่นละคร' ไม่ได้ช่วยให้ใคร 'เอา' คุณหรอกนะครับ^^"อาคาชิเอ่ยเสร็จก็คลายอ้อมกอดออกพร้อมกับหยิบตุ๊กตาไซบีเรียยักษ์ขึ้นมาพลางยืนตังให้ก่อนที่จะส่งยิ้มบางๆและกล่าวลาอย่างไร้เยื่อใยจนหญิงสาวน้ำตาคลอ

"ไม่ต้องทอนและผมก็ไม่คิดจะเอา 'คุณ' มาทำแม่พันธ์ุด้วย"อาคาชิเอ่ยพร้อมกับเดินออกจากร้านอย่างมีความสุขจนมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังอย่างน่าสงสัย

"อาคาชิคุงนี่ใจร้ายจังนะครับทำร้ายผู้หญิงที่บอบบางแบบนี้"ร่างสูงที่ได้ยินนั้นรีบหันไปตามเสียงก่อนที่จะตกใจออกมานั่นไม่ใช่ใครแต่เป็นคนที่เค้ารักมาตลอดตั้งแต่ม.ต้น

"เท็ตสึยะ!!...นะ...นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ"อาคาชิเอ่ยทักอีกฝ่ายก่อนที่จะเอาตุ๊กตาไซบีเรียไปซ้อนไว้ข้างหลังเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นรูปร่างของตุ๊กตาไม่ถนัด

"ก็มาหาคนที่ผมอยากคุยด้วยไงละครับ^^"คุโรโกะยิ้มเย็นออกมาจนร่างสูงรู้สึกได้เค้ารู้สึกว่าคนตรงหน้าแปลกไป

"ใครละที่นายอยากคุยด้วย"อาคาชิเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิดใครที่ร่างบางตรงหน้าต้องการจะคุยด้วยหรือว่ามีคนตัดหน้าเค้าไปเสียก่อน

"ก็..."ร่างบางเงียบไปก่อนที่จะค่อยๆสาวเท้าเข้ามาใกล้ร่างที่เท่ากันเรื่อยๆก่อนจะกระซิบที่ข้างหูอย่างขี้เล่น(?)ตามฉบับเจ้าตัว

"คุณยังไงละครับ...เซย์จูโร่"คุโรโกะเอ่ยขึ้นโดยที่น้ำเสียงนั้นพอมาฟังใกล้ๆแล้วมันทุ้มต่ำกว่าที่ผ่านมาแต่ว่าเดี๋ยวนะ!!??

"เซย์จูโร่?!"อาคาชิเอ่ยชื่อของตัวเองอย่างตกใจเท็ตสึยะไม่เคยเรียกเค้าด้วยชื่อหน้าแถมยังสูงเท่าๆเค้าอีกด้วยมันน่าแปลกเกินไป

"ครับอาคาชิคุงเป็นอะไรหรือป่าวครับ??"ร่างบางเอ่ยถามอาคาชิด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก่อนที่ในหัวของร่างสูงจะสับสนกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของคนที่ตนรัก

"ปะ...ป่าวไม่มีอะไร"

"ข้างหลังนี่อะไรหรอครับอาคาชิคุง"ร่างบางเอ่ยพร้อมกับชะเง้อมองข้างหลังของร่างสูงจนอาคาชิที่ได้ยินก็รีบเอ่ยปากแถเพื่อไม่ให้คนตรงหน้ารู้

"มันเป็นของสำหรับคนพิเศษน่ะ"อาคาชิเอ่ยก่อนที่ร่างบางจะถามสวนขึ้นจนร่างสูงเหงือแตกออกมาอย่างกับน้ำตก

"ใครหรอครับ??"

"ก็.....แม่ฉันน่ะ"คนผมแดงชบาเอ่ยก่อนที่จะทำท่าทางเศร้าหน่อยๆโดยที่ทุกๆคนเห็นก็รู้เลยว่าแสดงน้ำเน่า

"งั้นหรอครับ..."ร่างบางเงยเสร็จก็ก้มหน้าก่อนที่จะลอบยิ้มร้อยโดยที่อาคาชินั้นสังเกตเห็นแต่ไม่นานคุโรโกะก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆส่งให้ร่างสูงก่อนจะบอกลาโดยที่มองนาฬิกาข้อมือของตน

"อาคาชิคุงผมไปก่อนนะครับพอดีแม่ของผมรอนานแล้วนะครับ"ร่างบางไม่รอคำตอบของร่างสูงผมแดงรีบสาวเท้าวิ่งกลับไปทางที่เดินมาอาคาชิก็ได้แต่ยืนงงกับท่าทีที่น่าสงสัยของคนที่แอบรักก่อนจะบ่นออกมาพร้อมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

"เฮอ....อย่างน้อยๆเท็ตสึยะก็ยังไม่รู้เรื่องนี้"อาคาชิบ่นออกมาก่อนจะกลับไปสมทบกับรุ่นพี่ที่กำลังรอเค้าอยู่กลางทาง

"พี่เทนะ....ทำไมไปนานจังนะ"คุโรโกะพึมพัมเบาๆก่อนที่จะนั่งดูดวนิลาเชคแก้วที่ 3 ดีนะที่พี่ชายของเค้าทิ้งตังไว้ให้พอดีที่จะซื้อวนิลาเชคกินได้ถึง 5 เลย

"เท็ตสึยะ!!"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่พอได้ยินก็รีบถือแก้วน้ำรักไปก่อนจะใช้มือดึงหูของร่างที่สูงกว่าอย่างหมั่นไส้

"โอ้ยๆ!!...เท็ตสึยะมันเจ็บนะ"เทสึยะเอ่ยขึ้นเสียงดังลั่นก่อนที่ร่างเล็กจะปล่อยหูที่ดึงอยู่พร้อมกับเดินมาอยู่ข้างๆร่างสูงก่อนจะพูดให้พี่ชายของตนฟังในสิ่งที่ตนคิดอยู่

"อย่าให้ผมหงุดหงิดสิครับพี่เท...ผมน่ะมีขีดจำกัดต่ำจนถึงพื้นนรกเลยนะครับ"คุโรโกะเอ่ยพร้อมกับใช้สายตาที่ไม่ค่อยได้เห็นนักเท่าไหร่แต่เค้ารู้ดีรู้ดีกว่าใครๆว่าน้องชายของเค้านั้นเป็นอย่างไรมีดีอะไรทำอะไรได้บ้างและ...น่ารักขนาดไหน

"หึ...ขออภัยครับเจ้าหญิงตัวน้อย"ร่างสูงเอ่ยอย่างขี้เล่นก่อนที่ร่างบางผมฟ้าสว่างจะกลับเข้าผนึกของตนพร้อมกับยิ้มบางๆออกมาก่อนที่ทั้งสองจะเดินกลับบ้านอย่างเกร็งๆแต่คุโรโกะก็ยิ้มออกมาบางๆก่อนที่จะสารภาพบางอย่างกับพี่ชายของตน

"พี่เท...ผมมีอะไรจะบอก..."คุโรโกะเอ่ยเบาๆเพื่อให้ได้ยินแค่สองคนเทสึยะที่ได้ยินก็มองคนข้างกายอย่างสนใจพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างรู้อนาคตที่ร่างบางจะพูด

"ผนึกเปิด........ตั้งแต่เหมือนไหร่เท็ตสึยะ"เทสึยะเอ่ยขึ้นด้วยอารมณ์โกรธเค้าเป็นคนที่อยู่ข้างร่างเล็กๆนี่ตั้งแต่เด็กๆตัวตนอีกอันที่น้องของเค้าเป็นตัวตนปัจจุบันเป็นคนอ่อนโยนน่ารักน่าเอ็ดดูสุภาพ แต่ในอดีตนั้นทั้ง--------------------

"ผมขอโทษพอดีมีหมามากวนน่ะครับ"

"งั้นก็.....ระวังด้วยละ"เทสึยะเอ่ยอย่างเป็นห่วงเค้ากลัวว่าร่างเล็กคนนี้จะได้รับอันตรายแต่ว่าไม่เป็นไรหรอกก็เพราะยังมีอัศวินอย่างเค้าอยู่ทั้งคนนิน้องของเค้าไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน

"ครับ...ผมจะระวังไม่ให้มันมากัดตอนผมเผลอแน่นอน..หึๆ"

"กลับมาแล้วครับ/คราบบบบบ"เสียงของทั้งสองพี่น้องดังขึ้นบอกคนในบ้านก่อนที่แม่ของร่างบางทั้งสองจะวิ่งมาหาลูกชายที่ไปเที่ยวก่อนที่ทั้งสองจะสังเกตเห็นว่าแม่ของตนนั้นแต่งตัวสวยผิดปกติ

"แม่จะไปไหนหรอครับแต่งสะสวยเชียว"เทสึยะเอ่ยทักผู้เป็นแม่ของตนก่อนที่ชิณจะพูดออกไปอย่างจะกระโดดโลดเต้นไปถึงดาวอังคารยังไงยังงั้น

"จะไปงานที่โรงแรมในเกียวโตนิดหน่อยนะเทจัง....ดูแลน้องด้วยละ"ชิณเอ่ยบอกกับพี่ชายคนโตในบ้านก่อนจะโบกมือลาลูกๆของตนไปยังงานที่ได้ส่งการ์ดเชิญเค้าไปก่อนที่จะเหลือแค่สิงพี่น้องที่ตอนนี้ร่างบางตัวเล็กนั้นหันหลังกลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็วก่อนที่เทสึยะจะเดินตามหลังไปพร้อมกับคว้าแขนบางๆของน้องชายก่อนที่จะเข้าประเด็ดบางอย่างที่ทำให้คุโรโกะนั้นถึงกับเอาผนึกกลับมาใช้

"ใครเท็ตสึยะ"

"จะถามไปทำไมครับ"คุโรโกะเอ่ยก่อนที่สายตาอันอ่อนโยนจะกลายเป็นเย็นยะเยือกจนร่างสูงนั้นรู้สึกได้ก่อนที่จะใช้น้ำเสียงของตนเองให้เข้ากับสถานะการที่จะทำให้น้องนั้นอารรมณ์อ่อนลง

"พี่แค่ต้องการจะช่วยเรานะเท็ตสึยะ"ร่างสูงเอ่ยบอกเค้าเป็นห่วงมากกว่าใครๆเค้าไม่อยากให้น้องที่เค้ารักต้องตกในอันตราย

"ไม่เป็นไรหรอกผมนะเก่งกว่าเมื่อก่อนนะครับ คุณเทสึยะ"ร่างบางเอ่ยพร้อมกับการเรียกที่ใช้สรรพนามแปลกไปอย่างน่าเหลือเชื่อจากคนที่สุภาพกลายเป็นไร้มารยาทไปโดยปริยาย

"แต่พี่----"

"บอกแล้วไงครับว่าเรื่องนี้....."คุโรโกะพูดตัดพี่ชายของตนก่อนที่จะเดินไปกระซิบข้างหูของคนผมฟ้าครามจนร่างสูงนั้นเริ่มที่จะคิดแล้วว่าน้องชายของตน เปิดผนึกมากเกินจนไม่อาจจะกลับมาเป็นคุโรโกะ เท็ตสึยะได้อีก

"อย่าสอดรู้ให้มากเพราะผมน่ะ...มันพวกความอดทนต่ำนี่หน่า...ฮิๆ"

[decidedly]

(1)

"ขอโทษนะครับการ 'เล่นละคร' ไม่ได้ช่วยให้ใคร 'เอา' คุณหรอกนะครับ^^"

[decidedly]

(2)

"ไม่ต้องทอนและผมก็ไม่คิดจะเอา 'คุณ' มาทำแม่พันธ์ุด้วย"

[26/3/60]

18:18 p.m.

[EP 06:Kuroko Tesuya]

Story 100 % By Phantom

Example Stroy By Phantom ft.TheThird

Story By Phantom

[โปรด อ่าน!!]

[Free Talk1(8.5)]

[ประกาศ]

[มาสั้นๆเพื่อยั่วน้ำลาย 5555+ ลงแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวมาต่อใหม่ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่ลงมาของคุณที่ยังติดตามกันขอบคุณที่ยังรอกันอยู่ในหลายๆ นิยายที่ไรด์เขียนของคุณจริงๆนะคะ ไรด์จะพยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะเขียนให้จบไรด์สัญญาว่าจะเขียนให้ตอนเยอะๆเลย แต่คงเยอะถึงขนาด 40 ตอนขึ้นไม่ได้เพราะว่ามีเรื่องที่ค้างคากันมานานอย่าง Little Price นิยายที่ไรด์เขียนไปแล้วรีเขียนใหม่ ไรด์จะพยายามเขียนให้เสร็จภายในปีนี้สำหรับเรื่องนี้และเราจะได้ไปต่อกับเรื่องแรกที่ไรด์เขียนไม่จบส่วน Dear Brother นั้นไรด์ก็จะจบพร้อมกับ Little Price หรือก็คือเขียนพร้อมกันนั่นแหละ ขอขอบคุณที่ติดตามกันนะคะถ้างั้นไว้เจอกันนะคะ บ่ายบ้ายบี.......]

[Free Talk2(30 %)]

[เอ้!! ความสัมพันธ์นี้มันอะไรกันนะเอ่อ...หรือว่าคิดอะไรกันอยู่โดยเฉพาะเทจางงงงง  555+ ไม่มีอะไรมากแค่มายั่วเล็กๆน้อยๆเค้าหายไปนานไหมคิดถึงหรือป่าวจร้ะ   ไปและเดี๋ยวมาต่ออีกทีจะ มาดูกันว่าพี่น้องคู่รั-----//กรรไกรปักหัว...ไปและบ้ายบายเดี๋ยวโดนนายน้อยฆ่าทิ้ง555+   บ่ายบ้ายบี...]

[Free Talk3(85 %)]

[มาแล้วนะขออภัยที่หายไปนานพอดีทำเรื่องเข้าโรงเรียนอยู่นะเค้าขอโทษนะมาแบบยาวๆให้แล้วแลดูยันทุกคนเลยว่าไหม....ผู้หญิงร้านตุ๊กตาน่ารำคาญจร้า555+...หลายคนคงหมั่นไส้และสะใจหุๆ....หลายคนคงสงสัยสินะว่าเทสึยะเป็นใครกันแน่....เรายังงงเองเลย555+...ไม่บอกหรอกว่าทั้งสองพี่น้องนี้ใครน่ากลัวกว่ากัน...แต่ดูแล้วคนพี่น่าจะยันกว่าน้อง......งั้นเค้าไปก่อนนะ บ่ายบ้ายบี...]

[Free Talk4(100 %)]

[มาติดๆเลยตัดหลายๆอย่างออกไปบ้างและเพิ่มเข้าไปแลดูเนื้อเรื่องเริ่มมีการต้มน้ำเกิดขึ้นและรอให้ใส่เส้นลงไป555+ รู้ใช่ไหมว่าหมายถึงอะไร555+ เรื่องนี้ไม่ใสนะจร้านายร้างสองคนวะ อุ๊บ!!ไม่ได้ๆไม่สปอยงั้นเดี๋ยวไปต้มน้ำรอก่อนแล้วกันจะได้ใส่ยำยำลงไป ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    บ่ายบ้ายบี...]

[เมื่อ 30 นาทีก่อนที่เทสึยะจะกลับมา]

"พี่เทไปหาใครกันน้าาาา...."ร่างบางบ่นเบาๆหลังจากที่พี่ชายของเค้าวิ่งไปหาเพื่อนเก่าแต่เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ของเค้ามีเพื่อนเก่าที่นี่ด้วยหรอสงสัยเค้าคงลืมไปแล้ว

"เอ่อ...ขอโทษนะครับของนั่งด้วยได้ไหมครับ"เสียงชายหนุ่มดังขึ้นข้างๆคุโรโกะที่กำลังบ่นอย่างเซ็งๆจากการโดนพี่ชายของตัวเองทิ้งไป

"ถามทำไมล่ะครับ....ก็ไม่มีใครนั่งนิครับ"ร่างบางพูดออกไปอย่างสุภาพ(?)ก่อนที่คนที่ได้ชื่อว่าคนแปลกหน้าสำหรับร่างบางก่อนที่คนตัวสูงผมดำจะนั่งลงตรงข้ามกับคนผมฟ้าสว่างอย่างได้รับอนุญาติจากเจ้าของ(คุณ -ึงแน่ใจ//ไรด์)

"ขอบคุณนะครับ...คนสวย"ร่างสูงเอ่ยขึ้นก่อนที่จะนั่งรับประทานอาหารและเครื่องดื่มของตนพร้อมกับแอบมองร่างเล็กๆตรงหน้าเป็บพักๆจนคุโรโกะเริ่มรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็สงบจิตใจความโหดเอาไว้อยู่(ร้ายกาจ//ไรด์)

"มาคนเดียวหรอครับ"คนตรงข้ามถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแต่ร่างบางนั้นอารมณ์ไม่อ่อนด้วยนี่สิ

"มากับพี่ครับ"คุโรโกะเอ่ยตอบกลับไปเสียงเย็นใจเย็นๆเท็ตสึยะเราจะไม่ทำร้ายใครอีกแล้วClam Down My Feeling

"งั้นหรอครับ...แล้วเขาทิ้งคนสวยไว้หรอครับเนี้ยน่าสงสารจัง"สงสารพ่อแม่คุณเถอะครับที่มีลูกอย่างคุณ

"ก็ไม่นิครับชินแล้ว"ร่างบางตอบความจริงเพราะเค้าโดนพี่ชายทิ้งมาตั้งหลายปีทำไมจะต้องกลัวหรือรู้สึกอะไรด้วย

"งั้นหรอ......เบื่อไหมไปเที่ยวกับพี่ไหมครับคนสวย"ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มหวานใส่ร่างบางคุโรโกะที่ได้ยินก็เริ่มสติแตก ไม่เป็นไรใจเย็นๆใช้วิธีที่นุ่มนวนเข้าไว้

"ขอโทษนะครับผมรอพี่ชายอยู่ครับ"คุโรโกะพูดพร้อมกับเริ่มมองหน้าอีกฝ่ายโดยที่ผ่านมานั้นเค้ามองออกไปนอกร้านและมองหาพี่ชายอย่างเดียวขีดจำกัดเริ่มจะลดลงทุกทีที่ร่างสูงตรงข้ามนั้นถามเค้าเริ่มค่อยๆเปิดผนึกของตัวเองช้าๆโดยที่ตัวเองนั้นไม่รู้ตัวเลย

"แปปเดียวเองครับ...ผมเลี้ยงทุกอย่างเลยนะครับ"คนตรงหน้ายังไม่มีท่าทีว่าจะเลิกตื้อร่างบางเองก็พยายามใจเย็นแต่ว่าก็ยังร้านหน่อยๆอยู่ดี

"ขอโทษครับไม่เป็นไรครับพี่ผมรวย"คุโรโกะเอ่ยบอกไปตามความจริงเค้าเองก็พึ่งรู้นี่แหละว่าพี่ชายสุดที่รักและไม่เจอกันนานจะรวยขนาดนี้

"ป่าวฉันหมายถึง......."ร่างสูงตรงหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับเลื่อนหน้าไปกระซิบที่ข้างดูของร่างบางก่อนที่จะพูดประโยคที่ทำให้เส้นขีดจำกัดนั้นขาดสะบั้นอย่างรวดเร็ว

".......โรงแรมน่ะ"

ตึก!!

"โอ้ย!!"เสียงร้องดังไปทั่วร้านที่เค้านั่งอยู่โดยไม่วายที่คนในร้านจะหันมามองกันเป็นตาเดียวกับสถานะการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

"อุ๊บ!!..ขอโทษนะครับขาของผมมันไปเองอ้ะ"ร่างบางพูดให้เสียงดังเพื่อให้คนในร้านได้ยินก่อนที่จะเอามือมาป้องปากเหมือนกับตกใจการกระทำของตนเอง

"กะ....แกกกก!!.."ร่างสูงผมดำหมายจะเค้าไปต่อยคุโรโกะแต่ว่า...

"จะต่อยก็เข้ามาสิครับ...ต่อยเลย!!"ร่างบางไม่หนีแต่เผชิญหน้าเข้าสู้โดยที่คนตรงหน้าเหวอไปก่อนจะทำท่าทางต่อยร่างที่ตัวเล้กกว่าอีกครั้งแต่

ปึ๊ก!!

"อุ๊ก!!"ขาอันเรียวบางนั้นได้ทำหน้าที่ป้องกันตัวอย่างรวดเร็วโดยที่ขาสวยๆข้างซ้ายนั้นจะเตะเข้าที่ผ่าหมากของคนตรงหน้าอย่างรุนแรงจนเสียงของคนโดนนั้นถึงกับหายไปกับความเจ็บเลยทีเดียว

"ขอโทษนะครับพอดีผมไม่ใช่พวกที่เห็นแกเงินเห็นแกกามนะครับที่โดนหลอกล่อและพาไปเ-็ดด้วย"ร่างบางพูดออกมาจนภายในร้านเริ่มมีเสียงซุบซิบดังขึ้น

"หรือพวกที่นั่งอยู่เฉยๆและคุณก็วิ่งเข้าไปหม้อใส่และเขาก็ตามไปเพราะเงินและกาม"คุโรโกะเอ่ยขึ้นก่อนที่จะบ่นออกมาอีกโดยที่ไม่รู้เลยว่าผนึกที่ปิดอยู่ตอนแรกนั้นเปิดออกมาอย่างสวยงามถึงแม้จะแค่แง้มประตูผนึกก็เถอะ

"อ้อ!!...และก็ผมน่ะรอพี่อยู่น่ะครับไม่ใช่พวกโสเภนีที่จะเดินเข้ามายื่นตังและจะพาไปไหนก็ได้"

"และอีกอย่างนะครับ...กูมี -วยครับไม่ใช่มี -ิ๋มจะได้เข้ามาหม้อและพาเข้าโรงแรมไปทำในเรื่องเพศ"ร่างบางร่ายไม่หยุดไหนๆก็แง้มประตูแล้วขอสนุกหน่อยก็แล้วกันนะ

"ผมมี 'ผัว' มีพี่มีแม่มีเพื่อนนะครับไม่เอาคนอย่าง -ึงเข้ามาเป็นครอบครัวด้วยหรอกและก็...."คุโรโกะพูดเสร็จก็เข้าไปกระซิบข้างหูของคนผมดำที่ตอนนี้กลัวจนตัวสั่นและไม่กล้าขยับไปไหนหลังจากที่โดนแทงใจดำแบบตรงๆ

"อย่าให้ กูเห็นมึงเป็นครั้งที่สองนะครับ เพราะว่าผมน่ะ 'ฆ่า' ใครไม่เคยยั้งมือน่ะครับ"ร่างบางพูดพลางเน้นคำว่าฆ่าเป็นพิเศษก่อนที่ร่างสูงนั้นจะตกใจกลัวและรีบวิ่งออกจากร้านไปแต่ก็ยังไม่วายที่เสียงนินทาจะดังอยู่คุโรโกะถอนหายใจออกมาก่อนที่จะตะโกนให้คนทั้งร้านนั้นถึงกลับไม่มีเสียงออกมาว่าหรือด่าเค้าเลย

"นินทาคนอื่นระวังเป้นรายต่อไป....นะครับ^^"ไม่มีเสียงนินทาทันทีที่พูดออกไปก่อนที่ร่างเล็กๆจะกลับไปนั่งที่ของตนทันที

"พี่เทนะ....ทำไมไปนานจังนะ"คุโรโกะพึมพัมเบาๆก่อนที่จะนั่งดูดวนิลาเชคแก้วที่ 3 ดีนะที่พี่ชายของเค้าทิ้งตังไว้ให้พอดีที่จะซื้อวนิลาเชคกินได้ถึง 5 แก้วเลยก็ว่าได้

"เท็ตสึยะ!!"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่พอได้ยินก็รีบถือแก้วน้ำรักไปก่อนจะใช้มือดึงหูของร่างที่สูงกว่าอย่างหมั่นไส้

[THE END (เมื่อ 30นาทีก่อน)]

[Free Talk(เมื่อ 30นาทีก่อน)]

[ได้โปรธอย่าแบนเค้านะเค้าทำไปเพราะเห็นมาทุกคนคงงงว่าทำไมน้องครกถึงหงุดหงิดมากที่พี่ชายของเค้าปล่อยทิ้งไว้คนเดียว...รู้สึกว่าน้องน่ากลัวแต่ก็น่ารัก(?)ไปและขอร้องละอย่างทำร้ายกันเลยนะเค้าขอละ......เม้นบอกกันด้วยนะว่าน้องทำให้ทุกคนรู้สึกอย่างไรไปแล้วนะเจอกันนะจะจุ๊บๆ]

[ติดตามกดน้อง , โหวตกดคุณชาย]

  

[Are You Ready??]

[Plz Wait For Story]

[Next Time]

English : Bye Bye!!

Japanese : それでは、また会いましょう!!