ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #7 : [OS] ♡ Naughty Jaemin ♡ [MarkMin]

O W E N TM.


 

Date - 02/12/2016 –

♡ Naughty Jaemin ♡

 

ร่างสูงในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนสีเหลืองกำลังยืนเตะเท้าไปมาที่พื้นเบาๆ พลางแขนแกร่งก็ค่อยๆยกนาฬิกาข้อมือแบรนด์ดังขึ้นมาเพื่อดูเวลา ก่อนที่ดวงตาคมของ ‘มาร์ค ลี’ จะมองผ่านเข้าไปภายในตัวบ้านที่ตนได้มายืนรออยู่สักพักแล้ว

มาร์คตรวจดูเวลาอีกครั้งทั้งที่เพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาทีเสียด้วยซ้ำ และนั่นเป็นเพราะอีกคนที่ทำให้เขาต้องยืนรออยู่ในตอนนี้กำลังจะทำให้เข้าเรียนสาย

“ม…มาแล้ว! แฮ่ก…” ร่างบางสมส่วนตามวัยผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหวานกำลังออกแรงวิ่งมาที่ประตูของบ้านพร้อมกับเนคไทที่พาดไว้ที่ไหล่ขวา กระเป๋าเป้ใบโปรดที่ภายในบรรจุหนังสือเรียนไว้เป็นจำนวนมากแต่กลับถูกเปิดกว้างไว้โดยไม่ได้รูดซิป อีกทั้งขนมปังที่ถือติดมือมาก็ถูกส่งเข้าปากพลางเคี้ยวด้วยความรวดเร็วเสียจนมาร์คกลัวว่ามันจะติดคอ

“น้องแจม! ตื่นสายอีกแล้วใช่ไหมครับ?” มาร์คกดน้ำเสียงดุถามอีกคนที่ได้แต่หัวเราะแห้งๆส่งมาให้ก่อนจะจัดการกับป้ายชื่อ ‘นา แจมิน’ ที่ติดอยู่บนอกเสื้อของตนเมื่อพบว่ามันกำลังจะร่วงหล่นลงมา

แจมินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะจัดการผูกเนคไทและสวมเสื้อไหมพรมคลุมทับอย่างเร่งรีบ พลางมือเรียวก็รีบคว้ากระเป๋าเป้มารูดซิปปิดก่อนจะวิ่งออกมาหาคนเป็นพี่ที่ยืนรออยู่นอกรั้วบ้าน

“พี่มาร์คคคคคค~” แจมินเอ่ยชื่ออีกคนออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเมื่อพบว่าใบหน้าของมาร์คในตอนนี้ดูจะโกรธเคืองเขาอยู่ไม่น้อยจนคนตัวเล็กนึกหวั่นใจ

“รีบไปโรงเรียนได้แล้ว” ถึงใบหน้าหล่อเหลานั้นจะทำเย็นชาใส่คนเป็นน้องอย่างไร แต่มือหนากลับเอื้อมคว้ามือเรียวให้เดินไปโรงเรียนพร้อมกันอย่างที่เคยทำเช่นทุกวัน

รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าน่ารักของแจมินอีกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะค่อยๆอธิบายถึงเหตุผลที่ทำให้มาร์คต้องยืนรอเขาเป็นเวลานาน

“เมื่อคืนน้องแจมอ่านหนังสือเรียนดึกไปหน่อยอ่ะเลยตื่นสาย ไม่ได้ตั้งใจให้พี่มาร์คต้องมายืนรอน้องแจมนานๆแบบนี้เลยน๊า~” เสียงทุ้มหวานเอ่ยปากอธิบายก่อนที่จะยกมือหนาที่ยังคงกุมไว้อย่างแนบชิดนั้นขึ้นมา พลางแก้มใสก็ค่อยๆเอียงเพื่อสัมผัสเบาๆกับมือของอีกฝ่ายอย่างง้องอน

มาร์คหยุดเดินอย่างกะทันหันพลางมองกลับมาที่เจ้าของคำอธิบายเมื่อครู่อย่างคาดโทษ ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากมนนั้นพร้อมกับประโยคที่ถูกส่งออกมาอย่างรู้ทันเจ้าตัวดื้อของเขา “เอาความจริง”

แจมินยิ้มแหยพลางกระพริบตาปริบๆใส่คนพี่อย่างสำนึกผิดก่อนที่จะกระโดดเข้ามาเกาะแขนมาร์คไว้และซุกใบหน้าหวานของตนไปที่ต้นแขนของมาร์คพลางถูมันไปมาเบาๆราวกับแมวน้อยอ้อนขอรางวัลจากเจ้าของ

“น้องแจมขอโทษนะ ต่อไปจะไม่เล่นเกมส์ดึกจนตื่นสายแบบนี้อีกแล้วฮือออ” แจมินเอ่ยออกมาอย่างพยายามขอร้องอีกคน ก่อนทำท่าราวกับจะร้องไห้ออกมาอย่างเสแสร้งจนทำให้มาร์คเผลอยกยิ้มมุมปากให้กับความเจ้าเล่ห์จากคนรักของตน

“รู้ไหมว่าโกหกมันไม่ดี แล้วหนูโกหกพี่แต่แรกทำไมคะ?” มาร์คเอ่ยปากถามก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน

“…ก็…น้องแจมไม่อยากให้พี่มาร์คโกรธนี่หน่า~” คนตัวเล็กกว่ายืนก้มหน้านิ่งก่อนจะเผลอเบะปากราวกับเด็กน้อยที่โดนขัดใจ พลางใช้นิ้วชี้จิ้มกันไปมาอย่างคนกลัวความผิด

“เฮ้อ~ แล้วพี่เคยโกรธหนูได้เกินสิบนาทีไหมล่ะน้องแจม?” มาร์คว่าออกมาก่อนจะวางมือหนาลงบนศรีษะของแจมินและโยกมันไปมาเบาๆอย่างยอมแพ้ต่อใบหน้าน่ารักนั้น

ตลอดระยะเวลาที่คบกันในสถานะแฟนมาสองปีกว่า แจมินรู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้แปลว่ามาร์คยอมใจอ่อนให้กับเขาแล้วนั่นเอง ริมฝีปากสวยจึงรีบเอื้อนเอ่ยถ้อยคำสัญญาเพื่อให้คนรักของตนคลายความโกรธในใจไปจนหมดสิ้น

“น้องแจมสัญญาจริงๆนะพี่มาร์ค ต่อไปนี้ถ้าน้องแจมทำผิดอีก…จะ…ยอมให้พี่มาร์คทำโทษทุกอย่างเลย!”

“ทุกอย่างเลยเหรอ?” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ที่นานๆจะออกมาจากปากของมาร์ค ลีทำเอานา แจมินอยากจะกลับคำพูดเสียเดี๋ยวนี้

“หึ~” มาร์คยกยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะจับมือแจมินไว้อีกครั้ง “ไปโรงเรียนกันเถอะ สายแล้ว” ว่าจบก็ออกแรงดึงอีกคนให้เดินไปพร้อมกัน

*****

แจมินหยิบเปเปโร่ช็อคโกแล็ตเข้าปากก่อนจะนอนกลิ้งตัวไปมาบนเตียงนุ่มแสนสบายภายในห้องนอนของตน มาร์คแวะมารับและมาส่งเขาในทุกๆวันจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่วันนี้คุณแม่ของแจมินออกปากชวนคนที่อยู่ในสถานะคนรักของลูกชายให้มาทานมื้อเย็นร่วมกันเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของคุณแม่คนสวยนั่นเอง

ไม่ใช่เรื่องที่น่าตื่นเต้นสำหรับมาร์คมากนักกับการพบปะกับครอบครัวของแจมิน นั่นเป็นเพราะเขาเติบโตมาภายในหมู่บ้านแห่งนี้เพียงแต่เป็นคนละซอยกันเท่านั้น ซ้ำยังแอบมาฝากท้องที่นี่บ่อยๆจนแทบจะกลายเป็นบ้านหลังที่สองไปเสียแล้ว

“ฝากอยู่เป็นเพื่อนน้องหน่อยนะมาร์ค เดี๋ยวแม่จะออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่ง” คุณนายนาจัดการฝากฝังลูกชายไว้กับมาร์คทันทีที่ว่าที่ลูกเขยช่วยจัดการทำความสะอาดโต๊ะอาหารเสร็จเรียบร้อยในขณะที่ลูกชายคนดีกลับวิ่งหนีขึ้นห้องนอนไปเสียแล้ว

“อ่าได้ครับ เดี๋ยวผมช่วยดูแลเจ้าดื้อนั่นให้เองครับ” มาร์คว่าออกมาพลางส่งยิ้มให้เมื่อคุณนายนาหัวเราะให้กับสรรพนามที่มาร์คใช้เรียกลูกชายของตน

“รับมือยากเหมือนกันนะเจ้าเด็กนั่นน่ะ”

“ก็ดื้อเอาเรื่องอยู่เหมือนกันครับ” คุณแม่แท้ๆที่ยังหัวเราะให้กับคำพูดตรงไปตรงมาที่เป็นความจริงทุกอย่างทำให้มาร์คยกยิ้มตามอีกครั้ง

คุณนายนายกมือวางบนศีรษะของมาร์คพลางลูบมันไปมาเบาๆอย่างนึกเอ็นดู พลันริมฝีปากได้รูปจากหญิงสาวมีอายุที่ยังคงมีใบหน้าสะสวยก็เอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา “ขอบคุณนะที่รับน้องแจมเข้าไปไว้ในหัวใจอย่างมั่นคงขนาดนี้ คำสัญญาที่มาร์คบอกกับแม่ไว้ตั้งแต่เด็กว่าจะดูแลน้องให้ดีที่สุด… แม่ขอบคุณจริงๆที่ยังรักษามันไว้จนถึงตอนนี้” เธอเอ่ยประโยคเหล่านั้นออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย พลางทอดสายตามองคนตรงหน้าราวกับเป็นลูกชายแท้ๆด้วยความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ

“…ผมเต็มใจทำทุกอย่างด้วยความรู้สึกที่ผมมี การได้ดูแลน้องแจมแบบนี้และมีน้องเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต เป็นเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยหล่ะครับ”

รอยยิ้มใจดีจากคุณแม่ของแจมินถูกวาดขึ้นบนใบหน้าพลางเอ่ยขอบคุณต่อมาร์คอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะขอเวลาไปเตรียมตัวเพื่อออกไปพบปะกับเพื่อนเก่าสมัยเรียนที่นัดแนะกันเพื่อรำลึกความหลังในวันพิเศษเช่นนี้

มาร์คถูกคำสั่งจากคนเป็นแม่ให้รีบขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนกับแจมินบนห้องนอนก่อนที่เธอจะจัดการดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านและออกไปยังที่นัดหมายในที่สุด

มาร์คเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวบ้านก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนที่มานอนค้างบ่อยจนนับจำนวนครั้งไม่ได้ เขาเคาะประตูเป็นสัญญาณสองสามครั้งแม้รู้ดีว่าเจ้าของห้องคงจะไม่สนใจมันก็ตามที

ร่างสูงเปิดประตูเดินเข้าไปภายในห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่เกาอี้หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่แจมินใช้เล่นเกมส์มากกว่าใช้ในการทำรายงานส่งครูเสียด้วยซ้ำ เขาทอดสายตามองไปที่ร่างบางที่กำลังนอนขำกับมุขตลกจากหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดจนกางเกงขาสั้นอยู่บ้านแสนสบายตัวนั้นแทบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนอย่างไม่ระวังตัว

“นอนระวังๆหน่อยน้องแจม” มาร์คว่าพลางเดินไปห่มผ้าให้แจมินอย่างพยายามข่มใจ เจ้าเด็กน่ารักน่าชังตรงหน้านี้คงไม่รู้ว่าเขาต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนที่จะไม่จับอีกคนมาฟัดให้จมอกยามที่ต้องอยู่กันสองคน

“พี่มาร์คคคคคค~” ไม่ทันขาดคำที่เสียงเรียกชื่อดังออกมาจากปากของแจมิน เมื่อเจ้าของห้องนอนรีบดึงมือคนรักรุ่นพี่ให้ทิ้งตัวลงที่นอนผืนเดียวกัน

“น้องแจมอยากนอนกอดพี่มาร์คไป อ่านการ์ตูนไปอ่ะ”

“ว่าแต่ทำรายงานเสร็จล…แล้ว…” มาร์คไม่สามารถพูดให้จบประโยคได้เมื่อกำลังถูกแจมินตวัดมือกอดมาที่ตัวเขา พลางใบหน้าหวานก็กดซุกมาที่อกด้วยท่าทีงอแงที่เห็นมาร์คตั้งท่าจะขัดใจ

“น้องแจมอยากนอนกอดพี่มาร์คง่ะงื้ออออออ~”

‘ตายสนิทครับ’ ---------- มาร์ค ลี ได้แต่สวดภาวนาคำนี้เป็นพันๆครั้งในใจเมื่อพบว่าแจมินยังคงกอดเขาไว้เช่นนั้นอย่างไม่ยอมแพ้ที่โดนทักท้วงเรื่องรายงานขึ้นมา

แจมินมองไปที่คนรักของตนที่เงียบไปอย่างพูดไม่ออก น้ำเสียงอึกอักที่พยายามจะสื่อสารออกมาทำเอาเจ้าของแผนการหนีทำรายงานยิ้มกริ่มในใจว่ามาร์คคงจะต้องยอมให้เขาอีกเป็นครั้งที่…ครั้งที่เท่าไหร่แจมินก็นับมันไม่ไหวหรอก

‘พี่มาร์คน่ะ…แพ้ลูกอ้อนน้องแจมตลอดแหละ คิคิ~’ ---------- แจมินชื่นชมตนเองในใจพลางกระชับแขนที่กอดร่างของคนรักรุ่นพี่ให้แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย

มาร์คถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ อันตรายชะมัดเจ้าเด็กดื้อคนนี้ แม้ว่าเขาจะมานอนค้างด้วยกันบ่อยๆแต่นั่นก็ต่อเมื่อถึงเวลานอนที่เป็นเวลาต้องนอนหลับพักผ่อนจริงๆ ไม่ใช่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันในลักษณะที่ยากต่อการควบคุมความรู้สึกเช่นนี้

มาร์คกำลังพยายามไล่ความคิดที่อยากจะรังแกคนที่กอดเขาอยู่ในตอนนี้ให้ออกไปให้พ้นจากจิตใจ เขาไม่อยากจะทำให้แจมินต้องมาแปดเปื้อนก่อนเวลาที่เหมาะสม แต่ไอมือนิ่มที่มันขยับไปมาบนร่างกายเขากับใบหน้าน่ารักที่ทำมาร์ครู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มองกำลังทำให้เขาหมดความอดทน

“น้องแจม…ทำแบบนี้มันอันตรายนะคะ…” มาร์คว่าออกมาเสียงนิ่งพลางค่อยๆยกมือแจมินออกจากร่างของตน จนทำให้คนเป็นน้องต้องลุกขึ้นมานั่งพลางมองไปที่อีกฝ่ายที่ยังคงนอนอยู่ด้วยสายตาตัดพ้อ

“อันตรายอะไรง่ะ พี่มาร์คไม่รักน้องแจมแล้วใช่ปะ ถึงไม่อยากกอดน้องแจมแบบตอนเด็กๆอีกแล้วอ่ะ TT” ว่าจบก็เบะปากทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง

“มันไม่ใช่แบบนั้นครับ พี่ยังรักหนูเหมือนเดิมนะ แต่ตอนนี้เราโตขึ้นมากแล้วพี่คิดว่า…” มาร์คเงียบไปอย่างพูดต่อไม่ออก เมื่อดวงตาสวยของแจมินกลับเอ่อไปด้วยน้ำตาที่ยอมรับว่านานๆจะได้เห็นสักครั้ง เพราะถึงแม้มาร์คจะดูเข้มงวดกับอีกคนเพียงใดแต่เขาก็ไม่เคยขัดใจจนทำให้แจมินต้องร้องไห้เลย

“พี่มาร์คไม่รักน้องแจมแล้วอ่ะ น้องแจมเสียใจ!” ว่าจบก็ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาพอดิบพอดีจนทำให้มาร์คถึงกับทำอะไรไม่ถูก “น้องแจมแค่อยากนอนกอดพี่มาร์คอ่ะ แต่พี่มาร์คกลับไม่อยากกอดน้องแจม เป็นเพราะว่าพี่ไม่รักหนูแล้ว!” สะบัดหน้าหนีอีกคนทันทีที่ประโยคประชดประชันนั้นจบลง

มาร์คนั่งมองเจ้าเด็กดื้ออย่างอ่อนใจเมื่อดูว่าเรื่องราวจะเลยเถิดไปกันใหญ่แล้ว เขาเขยิบเข้าไปใกล้กับแจมินอีกนิด ก่อนที่คนเป็นน้องจะถอยห่างออกไปพลางดวงตาหวานและจมูกรั้นนั้นก็เริ่มแดงขึ้นจนมาร์ครู้สึกราวกับถูกตบหน้า เขาออกแรงดึงร่างบางเข้ามาก่อนจะกอดอีกคนไว้แน่นจนแทบจะจมอก แจมินดิ้นรนขัดขืนอ้อมกอดจากเขาเล็กน้อยก่อนจะยอมนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาแสนน่ารักอีกครั้ง

“พี่มาร์คไม่ได้ไม่รักน้องแจมนะครับ จริงๆแล้วพี่รักหนูมากที่สุดในโลกเลยต่างหากล่ะ” มาร์คว่าพลางลูบผมแจมินเบาๆอย่างปลอบโยน

“ไม่เชื่อ…” น้ำเสียงติดสั่นเครือแย้งออกมาทันที

“แต่พี่พูดความจริงไปแล้วนี่หน่า”

“ก็พี่มาร์ค…ฮึก! ไม่อยากกอดน้องแจม…”

“มันไม่ใช่เพราะพี่ไม่รักหนูนะคะ แต่ว่าพี่…เอ่อ…อ่ะโอเค! พี่ยอมแล้วก็ได้ น้องแจมอยากทำอะไรพี่มาร์คยอมหมดเลย” คนในอ้อมกอดผละออกมาทันทีที่ได้รับคำอนุญาตจากอีกฝ่าย

“น้องแจมอยากกอดพี่มาร์คเพราะรักพี่มาร์คนะ ทำไมต้องปฏิเสธกันด้วย”

“ไม่ใช่เพราะจะหนีการทำรายงานใช่ไหม?” มาร์คถามพลางหัวเราะออกมาเบาๆอย่างรู้ทัน

“ก…ก็…ตอนแรกมันก็ใช่อ่ะ แต่พอพี่มาร์คไม่สนใจน้องแจมละน้องแจมก็เสียใจ” ว่าจบก็เบะปากออกมาอีกครั้ง

“ไม่ร้องไห้ซิคนเก่ง ร้องไห้ทำไม พี่ยอมหนูแล้วทุกอย่างจริงๆนะ” คนเป็นพี่เอื้อมมือลูบไปที่แก้มใสนั้นก่อนจะซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“น้องแจมกลัวพี่มาร์คจะไม่รักจริงๆนะ… ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ตัวว่าที่ผ่านมาทำตัวดื้อแค่ไหน รั้นแค่ไหนจนพี่มาร์คต้องปวดหัวกับน้องแจมบ่อยๆ แต่…” มาร์คใช้นิ้วชี้แตะไปที่ริมฝีปากของแจมินราวกับต้องการให้หยุดพูดก่อนที่จะประคองใบหน้าของแจมินและประทับริมฝีปากลงไปอย่างไม่ทันให้อีกคนได้ตั้งตัว

แม้จูบนี้จะไม่ใช่จูบแรกแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้บ่อยนัก มาร์คค่อยๆกดจูบย้ำลงไปซ้ำๆแทนคำว่ารักที่แทบจะล้นออกมาจากอกอยู่แล้ว มือหนาไล้วนไปที่แก้มใสพลางใช้นิ้วโป้งกดเบาๆเพื่อให้แจมินเปิดโพรงปาก ก่อนที่ลิ้นของคนเป็นพี่จะเข้าไปกวาดความหวานแบบที่แทบจะทำให้มาร์คควบคุมตนเองไม่ได้เมื่อสัมผัสที่เคยอ่อนหวานกลับค่อยๆร้อนแรงขึ้นเมื่อเจ้าของริมฝีปากหวานเผลอส่งเสียงอื้ออึงออกมา

มือหนาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของอีกคนราวกับอยากจะสัมผัสไปทั่วทั้งร่างกายของคนในอ้อมกอด แจมินดูจะหายใจติดขัดจนมาร์คต้องผละริมฝีปากออกมาเล็กน้อยเพื่อให้คนเป็นน้องได้รับอากาศเข้าไป ก่อนที่ในไม่กี่วินาทีต่อมาที่ริมฝีปากจะถูกเชื่อมติดกันอีกครั้งอย่างโหยหาเมื่อมือไม้ของมาร์คเริ่มซุกซนด้วยการปลดกระดุมเสื้อของแจมินออกและดันร่างบางนั้นให้เอนกายลงไปบนเตียงนอน

“พี่มาร์ค…อ…อื้อ…” แจมินส่งเสียงเรียกชื่ออีกคนเมื่อสัมผัสได้ถึงความปวดแปลบที่ซอกคอขาว มาร์คสูดดมความหอมที่เขาต้องคอยหักห้ามใจมันไว้หลายครั้งหลายคราก่อนจะกดจูบลงไปที่ไหล่ขาวเนียนและขบเม้มมันจนเกิดรอยคิสมาร์กอย่างต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ

ร่างสูงกดจูบซ้ำๆที่ริมฝีปากสวยของแจมินพลางฉกชิงความหวานที่ลิ้มรสเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากได้มันมากขึ้นไปอีกเท่านั้น มาร์คไม่คิดว่าเขาจะอดทนรอได้อีกต่อไปแล้ว ยิ่งแจมินเปิดทางให้กันอย่างเต็มใจเช่นนี้คงเป็นเรื่องยากที่เขาจะหยุดมันไว้กับความสัมพันธ์ที่กำลังจะเลยเถิดนี้…

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เว้นเสียแต่ว่า…

“มาร์ค! แจมิน! เพื่อนๆแม่เปลี่ยนใจมานั่งคุยกันต่อที่บ้านแล้ว ออกมาทักทายทุกคนหน่อยจ้า”

♡♡♡♡♡

-----The End ♡-----

Writer Talk : ก็จบกันแบบนี้เลยเนาะ 5555555 พี่มาร์คก็…นั่นแหละค่ะตามนั้น 5555555 ยัยน้องแจมนี่ตัวดื้อขี้อ้อนจอมอ่อยจริงๆเลยนะ! ไม่แปลกใจที่มาร์ค ลี จะไม่ทนกับคนอย่าง นา แจมิน! คุณแม่ไม่น่ามาเคาะประตูเรียกเล้ยยยยย /เดี๋ยวๆ 5555555

เอ็นจอย รีดดิ้งนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวและคอมเม้นต์ค่า เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย เลิ้บ ♡

#LoveStoryMM0213

สุขสันต์วันเกิด @MieeByun ด้วยนะคะ ฟิคมาร์คมินเรื่องนี้แต่งให้เป็นของขวัญวันเกิดนะน้องสาว ขอให้มีความสุขมากๆ และมาร์คมินรักกันตลอดไป (?) เติบโตไปด้วยดีอย่างมั่นคงเน้อ รักนะเจ้าเด็กผีของพี่ ♡