HunterXHunter : ดวงตาสีเลือดในยามค่ำคืน

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 อดีต x งานรับน้องสั้นๆ

ความโดดเดี๋ยว ความเกลียจชัง ความเงียบเหงามันก็คือเพื่อนดีๆที่ข้าจะมีไปจนวันตายเท่านั้นเอง

ตอนนี้ความรู้สึกมันไม่สำคัญสำหรับข้าอีกต่อไปแล้ว.....................

----------------------------------------

"ซ่า ซ่า....ๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงฝนที่พัดกระหนำโชยลงมาแต่มันช่างดูเดียวดายเสียจริงๆ

"แก สัตว์ประหลาดอย่างเข้ามาน่ะ!!"เสียงของสาวที่ดูค่อยข้างสูงอายุคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความหวาดกลัว

"นี่ แน่แกไอ้สัตว์ประหลาด"เสียงของเด็กชาบอายุราวๆ10ขวบที่ปาก้อนหินใส่เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังนั่งร้องไห้และมีแผลอยู่เต็มตัว

"อย่าเข้ามานะไอ้ปีศาจ"เสียงของชายสูงอายที่ดังขึ้นต่อมาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวต่อเด็กที่อยู่ตรงหน้า ทั้งๆที่เป็นเพียงแค่เด็กกลับทำให้คนหมาดกลับได้มากมายขนาดนี้

"พ่อ แม่ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ฮิคารุไม่ได้เป็นสัตว์ประหลาดสักหน่อย อย่าทิ้งหนูไปสิค่ะ คุณพ่อ คุณแม่อย่าทิ้งฮิคารุไปสิค่ะ ฮิคารุน่ะไม่ได้เป็นปีศาจหรือสัตว์ประหลาดอย่างที่เขาว่าสักหน่อย อย่างทิ้งหนูไปสิค่ะ คุณพ่อ คุณแม่ อย่างทิ้งหนูไว้คนเดียว คุณพ่อ คุณแม่........"

โดดเดี๋ยว เงียบเหงา อยู่ตัวคนเดียว ไร้ผู้คน มีแต่เสียงร้องไห้กับคำที่พึงหา

"คุณแม่ค่ะ คุณพ่อค่ะ อย่างทิ้งหนูไว้คนเดียวสิค่ะ ฮือๆๆๆ"เสียงร้องไห้ของเด็กสาวราวๆ11ขวบที่ต้องถูกทอดทิ้ง

ความเหงา ความโดดเดี๋ยวนะฉันรู้จักมันดีเลยหละ

"ความรัก"น่ะมันเป็นยังไงน่ะเหรอ ไม่รู้สิลืมไปแล้วล่ะ

ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ความรักจากใครสักครั้ง

ไอ้ความรู้สึกที่โดนถอดทิ้งมันเป็นยังไงน่ะเหรอ ไม่รู้สิแต่ฉันยังจำมันได้ดีเลยหละ

"สัตว์ประหลาด"
"เจ้าสัตว์ประหลาด"
"ไปให้พ้นนะไอ้ปีศาจ"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่สักหน่อย"เด็กสาวร้อง

"แกไอ้ปีศาจ แกฆ่าพ่อ แม่ฉัน"
"ไอ้ปีศาจ"
"อย่าเข้าใกล้ฉันนะเจ้าสัตว์ประหลาด"
"ไปห่างๆลูกฉันนะเจ้าปีศาจ"
"ไปให้พ้น ไอ้สัตว์ประหลาด"
"นี่แน่....แกฆ่าครอบครัวของฉันไอ้ปีศาจ"
"หมู่บ้านของเราไม่ต้องการแก ไปให้พ้นไปไอ้สัตว์ประหลาด"
"เราไม่ต้องรับคนอย่างแกไอ้ปีศาจ"

เสียงของคำเหล่านี้เวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา

"ไม่ใช่นะ....ไม่ใช่"เสียงของเด็กสาวที่ตะโกนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไปเหลือแต่สีแดงของเลือดกับสีน้ำตาลของพื้นดินและกลิ่นเลือดที่คลุ่งมากับอากาศเท่านั้นเอง

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

ชายหนุ่มนั่งทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

"ทำไม......ดวงตานั่นมันหมายความว่ายังไงกัน"คุราปิก้าคิด

"แต่ก็ดีที่คุโรโร่คงจะใช้เน็นไม่ได้อีกนานเลยล่ะแต่ทำไมล่ะ ปกติเธอไม่ใช่คนที่ต่อสู้อะไรเก่งมากมายนี่นา หมายความว่ายังไงกัน"คุราปิก้าพึมพัมเบาๆ

"คุราปิก้า"เสียงกอรน์ดังขึ้น

"ทำอะไรอยู่"คิรัวล์ถาม

"ก็คิดเรื่อยเปลื่อยไป เรื่อยๆนะสิ"คุราปิก้าบอก

"ว่าแต่ฉันซื้อของมาทำข้าวเย็นแล้ว"คิรัวล์บอก

"เฮ้ย!! พวกนายทำอาหารเป็นเหรอ"คุราปิก้าถาม

"ไม่เป็น แต่ฉันทำเป็นแต่พวกอาหารราคาแพงๆที่เขาขายตามโรงแรมกันน่ะนะ"คิรัวล์บอก

"นายแน่ใจนะ คิรัวล์"เลโอลีโอถาม

"ก็แน่อ่ะดิ เออ....คุราปิก้าช่วยไปตามฮิคารุมาให้ด้วยนะ"คิรัวล์บอกกับคุราปิก้า

"ว่าแต่นายจะทำอะไรนะคิรัวล์"คุราปิก้าถาม

"รับน้องใหม่ไง ใครๆเขาก็ทำกันไม่ใช่เหรอ"คิรัวล์บอกแล้วยิ้มให้

"เหรอ....."คุราปิก้ายิ้มแห้งๆแล้วเดินไป

------------------------

"ปัง"

"ฮิคารุไปกินข้าวเย็นเถอะพวกคิรัวล์เขากำลังทำอยู่น่ะ"คุราปิก้าบอก

"อืมเดี๋ยวตามไป ว่าแต่คุราปิก้า.....นาย........"ฮิคารุถามแล้วเงียบไปพักหนึ่ง

"อะไรเหรอ"คุราปิก้าถามด้วยความงง

"เปล่าไม่มีอะไรหรอกอย่าใส่ใจเลย"ฮิคารุบอก
"งั้นฉันไปก่อนนะ"คุปิก้าพูดแล้วปิดประตูไป

"ไม่อยาก......ถาม.....แต่ก็อยากจะรู้คำตอบจากคนอย่างเธอจริง......ฉันในสายตาเธอฉันเป็นปีศาจรึเปล่านะ.........คุราปิก้า.........."

======= ======= ======= ======= =======

แล้วงานรับน้องใหม่ที่คัรัวล์จับก็เป็นไปด้วยดี พองานเสร็จก็แยกย้ายจัดเก็บข้าวของแล้วนอนกันอย่างเรียบร้อย