[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #7 : Episode 6

Episode 6

เช้าวันใหม่มาถึงแล้ว จีวอนจัดการมัดบีไอไว้กับเก้าอี้ไว้กลางห้องก่อนจะรอให้มินโฮมาถึง ระหว่างนั้นจีวอนก็ยืนมองพิจารณาใบหน้าของบีไอที่เหมือนฮันบินไปซะทุกอย่าง ยกเว้นกลิ่นเลือดเท่านั้นที่ไม่เหมือนกัน สิ่งที่จีวอนอยากรู้จากบีไอก็คือเขามาที่นี้ทำไม ต้องการมาทำอะไรก็แค่นั้น ถ้าได้รู้แล้วเขาจะปล่อยไป บีไอถูกเปลี่ยนเป็  นแวมไพร์โดยยุนฮยอง พี่น้องของเขาอีกคนหนึ่ง บีไอใช้เล่ห์เหลี่ยมกับยุนฮยองทำให้ตัวเองเปลี่ยนเป็นแวมไพร์เพื่อที่จะได้อยู่กับมินโฮ ทั้งๆที่มินโฮไม่ยอมเปลี่ยนบีไอให้เป็นแวมไพร์เลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่อยากจะอยู่กับมินโฮตลอดไปบีไอเลยทำแบบนั้น

“กว่าจะมาได้นะ” จีวอนทักมินโฮทั้งๆที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่

“นายนี้มาหานายเองเลยรึไง” มินโฮถามก่อนจะมายืนข้างจีวอนง

“อิจฉาหรือไงที่มันมาหาผมก่อนพี่” จีวอนบอก บีไอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองถูกมัดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขามองมายังที่มินโฮและจีวอนก่อนจะกระตุกยิ้มน้อยๆ

“ไม่เจอกันนานเลยนะมิโน คิดถึงจัง” บีไอพูดก่อนจะส่งยิ้มมาให้มินโฮ

“ไม่ต้องทำมาเป็นพูดหยอดคำหวานหรอกบีไอ อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้ทันนาย” มินโฮเดินเข้าไปหาบีไอ

“บอกฉันมาว่านายมาทำอะไรที่นี้คนเก่ง” มินโฮยื่นหน้าลงไปหาบีไอก่อนจะส่งยิ้มไปให้

“อ่า… ฉันคิดถึงรอยยิ้มของนายจริงๆ” บีไอกระซิบข้างหูของมินโฮ ก่อนที่มินโฮจะยื่นมือไปบีบข้างร่างบางตรงหน้าก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง

“นายมาทำอะไรที่นี้!” มินโฮมองหน้าบีไอนิ่ง แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของมินโฮก็ดังขึ้นทำให้มินโฮต้องปล่อยมือออกจากบีไอแล้วไปรับโทรศัพท์

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว” มินโฮกดวางสายก่อนจะหันไปมองหน้าจีวอนที่ยืนกอดอกมองอยู่

“อย่าเผลอฆ่านายนี้จนกว่าฉันจะกลับมา” มินโฮสั่งก่อนจะเดินออกจากบ้านไปทำธุระด่วนที่โทรเข้ามาเมื่อกี้

“ไง ตกลงนายจะบอกได้รึยังว่ามาทำอะไร” จีวอนถามคนตรงหน้า

“บอกไปตอนนี้ก็ไม่สนุกสิที่รัก” บีไอตอบยิ้มๆก่อนจะมองจีวอน

“อ่า.. ฉันดันไปหน้าเหมือนกับคนที่นายหลงสินะ ไม่น่าล่ะเมื่อคืนฉันปลอมตัวเป็นฮันบินนายถึงยอมแบบนั้น” บีไอพูดต่อพร้อมกับรอยยิ้มที่เยาะเย้ย แต่ทำอะไรจีวอนไม่ได้หรอก

“นิ รู้อะไรมั้ยว่ามิโนสั่งไม่ให้ฆ่า แต่ฉันสามารถทรมารนายได้ ถ้านายยังไม่ตอบว่านายมาที่นี้ทำไม” จีวอนเริ่มเข้าไปหาบีไอมากขึ้น

“ไม่ชอบให้ฉันยุ่งเรื่องส่วนตัวของนายสินะ ถ้าอยากได้ฮันบินมากฉันช่วยนายได้นะจีวอน โอ๊ะ เผลอหลุดปากเรียกชื่อนั้นไปแล้วสินะ” บีไอยกยิ้มที่มุมปากมองจีวอนที่เริ่มไม่สบอารมณ์กับการที่เขาได้ยินคนอื่นเรียกชื่อจริงของเขาออกมา เขาไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อนั้นยกเว้นแม่ของเขาเอง คนที่เรียกจีวอนด้วยชื่อนี้เขามักจะฆ่าทิ้งทุกคน

“ฉันว่าเราเล่นกันมามากพอแล้วนะที่รัก” จีวอนยกยิ้มมุมปากก่อนใช้แขนข้างหนึ่งเท้ากับพนักเก้าอี้ไว้แล้วใช้อีกข้างจับคางของบีไอเงยขึ้นมาให้สบตาเขาตรงๆ บีไอรู้ว่าต่อจากนี้จีวอนจะทำอะไรเขาจึงพยายามดิ้นไม่ให้สบตากับจีวอน

“ไม่ ไม่ บ๊อบบี้อย่าทำแบบนั้---“

“ถ้านายยังไม่อยากตอบฉันตอนนี้ว่านายมาทำอะไรที่นี้ ระหว่างที่นายไม่อยากบอกฉันอยากให้นายใช้มีดกรีดตัวเองลงไปลึกๆและทำไปเรื่อยๆจนกว่านายอยากจะให้คำตอบฉัน” จีวอนมองลึกเข้าไปในดวงตาของบีไอก่อนจะพูดประโยคคำสั่งนั้นออกมาแล้วแก้เชือกที่มือให้บีไอข้างหนึ่งแล้วส่งมีดมาไว้ในมือ มันคือการสะกดจิตอย่างที่แวมไพร์ชอบใช้กัน

“ฉันจะฆ่านายบ๊อบบี้!” บีไอประกาศกร้าวก่อนมีดในมือจะยกขึ้นพร้อมกับกรีดไปที่ต้นขาขวาของตัวเองทันที

ฉึก!

“อ๊าก!” เสียงร้องของบีไอดังไปทั่วบ้าน ก่อนที่เขาจะต้องทำซ้ำๆไปแบบนี้เพราะเป็นคำสั่งของจีวอนที่สะกดจิตเขา

“ขอให้มีความสุขกับการใช้มีดกรีดขาตัวเองนะที่รัก” จีวอนพูดก่อนจะเดินออกไปข้างนอก และบีไอก็ยังคงใช้มีกรีดขาตัวเองอยู่แบบนั้น แล้วถ้าเขาอยากบอกคำตอบเขาจะบอกกับจีวอนยังไงล่ะในเมื่อเจ้าตัวไม่อยู่ บีไอคงต้องใช้มีดกรีดขาตัวเองไปเรื่อยๆจนกว่าจีวอนจะกลับมาแล้วล่ะ

     จีวอนขับรถของตัวเองมาหยุดอยู่หน้าโรงเรียนแห่งเดียวที่มีอยู่ในเมืองนี้ ที่เขามาที่นี้เพราะอยากมาดูฮันบินเผื่อบีไอไปสร้างเรื่องอะไรไว้ที่ไหนแล้วก็คงเป็นฮันบินนี้ล่ะที่ต้องรับเคราะห์ไป จีวอนขับเฟอร์รารี่ลูกรักเข้าไปไว้ในโรงจอดรถก่อนจะเดินไปตามตึกเรียน ระหว่างที่เดินไปนั่งสายตาดันไปเห็นฮันบินที่ยืนอยู่กลางสนามของโรงเรียน ดูเหมือนว่าตอนนี้คงเป็นคาบพละสินะ จีวอนยืนมองฮันบินจากบนตึกเรียนลงไปก่อนจะเห็นเด็กคนนั้นกำลังวอร์มร่างกายสำหรับการเล่นบาสอยู่ ดูเหมือนว่าฮันบินจะเข้ากับเพื่อนร่วมห้องได้ดี จีวอนดูฮันบินที่ตอนนี้กำลังเริ่มเล่นบาสแล้ว อยู่ที่ๆเขาก็นึกถึงสิ่งที่บีไอพูด หลงหรอ เขาเนี้ยนะจะหลงฮันบิน ไม่มีทาง จีวอนก็แค่อยากจะกินเลือดฮันบินก็แค่นั้น แค่ได้กินสักครั้งก็คงจะลาขาดกันแล้วล่ะ ที่ตามมาดูเพราะไม่อยากให้ใครแย่งของเขาไปซะก่อน ระหว่างที่จีวอนยืนคิดอะไรเพลินๆ ฮันบินก็เงยหน้าขึ้นมามองตรงที่เขายืนอยู่พอดีเลยทำให้จีวอนรีบหลบเข้าไปด้านในก่อนที่ฮันบินจะคิดว่าตัวเองคงตาฝาดแล้วหันไปเล่นบาสกับเพื่อนของตัวเองต่อจีวอนเลยกลับมาอยู่ที่เดิมเพื่อจะเฝ้าดูฮันบินต่อไป

ààààà

มินโฮเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านแห่งหนึ่ง ร้านนี้เหมือนร้านนั่งชิวดื่มเหล้าทั่วไปแต่ในเวลานี้มินโฮได้ส่งให้ลูกน้องของเขาปิดมันชั่วคราว ร่างสูงเดินเข้าไปในร้านก่อนจะเจอลูกน้องของตัวเองรออยู่ก่อนแล้ว มินโฮเดินตรงไปที่ศพทันทีก่อนที่จะใช้สายตามองศพนั้นอย่างพิจารณา

“ไม่มีสัญลักษณ์ตัวบีที่หน้าอก แล้วคนนี้เป็นแม่มด” ซึงยุน ลูกน้องของมินโฮที่มินโฮไว้ใจมากรายงานให้เขาฟัง

“แล้วใครมันเป็นคนทำแบบนี้ล่ะ?” มินโฮถามก่อนจะมองที่ศพนั้นอีกครั้ง ดูเหมือนเรื่องนี้จะไม่มีแค่บีไอคนเดียวที่ทำสินะ

“ผมให้คนของเราตามสืบอยู่ แต่เมื่อคืนคนของเราบอกว่าเห็นซิโค่ออกมาจากบ้านไปไหนไม่รู้” ซึงยุนพูดต่อ

“นายคิดว่าซิโค่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรอ?” มินโฮถามกลับในใจเขาก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

“ไม่รู้สิ” ซึงยุนตอบก่อนจะยักไหล่

“เผาศพนี้ซะ ถ้าพวกแม่มดรู้มีหวังได้ฉีกสัญญาพันธมิตรแน่” มินโฮสั่งก่อนที่ลูกน้องของเขาจะแบกศพนั้นออกไป สายตาของมินโฮดันไปเห็นซิโค่เดินผ่านไปจากหน้าร้าน มินโฮจึงสะกดรอยตามไปทันที

มินโฮไม่รู้ว่าซิโค่จะไปไหน ที่ตามมาเพราะเขาแค่อยากรู้ว่าพี่ชายตัวดีของเขากำลังจะทำอะไร มินโฮค่อยๆเดินตามไม่ให้ซิโค่รู้ตัว ทั้งที่รู้ว่าการสะกดรอยตามแวมไพร์ด้วยกันนั้นยากแค่ไหน ด้วยความที่แวมไพร์มีประสาทสัมผัสที่ไว้ทั้งการเห็น การได้ยินทำให้มันเป็นเรื่องยากต่อการที่จะสะกดรอยตามแวมไพร์ด้วยกัน และนี้เป็นอีกครั้งหนึ่งที่มินโฮตามไม่สำเร็จ ซิโค่หันมาหามินโฮก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ในเมื่อรู้แล้วมินโฮเลยไม่อยากปิดบังอีกต่อไป

“จะไปไหนหรอพี่ชาย?” มินโฮถามพลางไปยืนตรงหน้าซิโค่

“เดี๋ยวนี้ฉันจะไปไหนต้องรายงานแกด้วยหรือไง?” ซิโค่ถามกลับ

“บางทีผมก็แค่อยากรู้ว่าพี่ชายของเรากำลังทำอะไรอยู่?” มินโฮถามด้วยสีหน้าที่นิ่งก่อนจะมองไปที่ซิโค่

“ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาพันกว่าปี ก็มีวันนี้ล่ะที่นายมาสนใจฉัน” ซิโค่ตอบ

“เพราะมันเริ่มมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นตั้งแต่นายเข้ามา จะให้คิดยังไง” มินโฮตอบไปตามความจริง

“เฮ้อ จริงๆเลย” ซิโค่พูดก่อนจะตบบ่ามินโฮเบาๆแล้วเดินจากไป

“นี้มันเรื่องอะไรกันวะ”

มินโฮบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะตัดใจปล่อยเรื่องนี้ออกจากหัวไปก่อน บางทีไปถามบีไออาจจะได้เรื่องอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้ คิดได้แบบนั้นเขาจึงตัดสินใจกลับไปที่บ้านของจีวอน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นร่างที่คุ้นเคยนั่งอยู่บนเก้าอี้กำลังใช้มีดกรีดขาตัวเองซ้ำไปมาอยู่แบบนั้น กองเลือดที่อยู่ได้เก้าอี้บ่งบอกได้ดีว่าบีไอทำมันมานานแค่ไหนแล้ว นี้ถ้าเป็นคนธรรมดาคงเสียเลือดตายไปแล้วล่ะ

“จะยืนมองอีกนานป่ะ?” บีไอถามมินโฮทั้งๆที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา มินโฮยักไหล่ก่อนจะลากเก้าอี้แถวนั้นมานั่งตรงหน้าบีไอ

“มันเป็นการสะกดจิตของบ๊อบบี้ ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ” มินโฮตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“จะว่าไปฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันนะ” มินโฮยังคงพูดต่อ

“หึ! ยังมีเยื้อใยให้กันหรือยังไง โอ๊ย!” บีไอตอบก่อนจะนั่งกรีดขาตัวเองต่อ

“เยื้อใยฉันหมดไปตั้งแต่เห็นนายกับซิโค่ในห้องวันนั้นแล้วล่ะ แต่เดี๋ยว..” มินโฮหยุดก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเหยียบกองเลือดที่นองอยู่เข้าไปหาบีไอแล้วจับหน้าของเขาให้ขึ้นมามอง

“นายยังคงอยู่กับซิโค่สินะ ไม่ว่านายจะทำอะไรอยู่ขอให้นายหยุดสิ่งที่กำลังทำแล้วบอกฉันมาว่านายมาที่นี้ทำไม” มินโฮใช้การสะกดจิตกับบีไอก่อนที่เขาจะปล่อยมีดลงพื้นไป

“นึกขอบคุณจริงๆที่ไม่ต้องให้ฉันมานั่งกรีดขาตัวเองอีก ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่าฉันมาที่นี้เพื่อตามซิโค่มา แต่เรื่องที่หมอนั้นมาทำอะไรที่นี้ฉันไม่รู้” บีไอบอกไปตามความจริงเพราะการสะกดจิตของมินโฮเริ่มทำงานแล้ว

“แต่ฉันว่าคนที่ชื่อฮันบินอะไรนั้นต่อไปนี้คงลำบากน่าดูเลยล่ะ” บีไอตอบก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก ชื่อของฮันบินที่เอ่ยขึ้นมาทำให้มินโฮมองจ้องหน้าบีไอด้วยสายตาดุๆทันที

“อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้น ฉันแค่แอบใช้ชื่อนายนั้นโดยไม่ขออนุญาติแค่นั้นเอง” บีไอบอกเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นายนี้มันตัวปัญหายังไงก็ยังเป็นตัวปัญหาแบบนั้นสินะ” มินโฮจับคอของบีไอให้ลุกขึ้นก่อนจะพาบีไอออกจากบ้านของจีวอนไป ดูเหมือนว่ามินโฮต้องพาบีไอจอมปัญหาไปเก็บซะแล้วสิ แล้วอีกอย่างทั้งสองคนคงต้องมีเรื่องคุยกันอีกยาว มินโฮเลยตัดสินใจว่าจะพาบีไอไปไว้ที่บ้านของตัวเองเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้

ààààà

            เนื่องจากเมื่อวานจินฮวานอยู่คุยกับฮันบินซะดึก ดาร่าเลยให้จินฮวานไปนอนพักก่อน อาจจะเป็นเพราะเดินทางมาเหนื่อยๆด้วยเลยทำให้จินฮวานดูล้าเป็นพิเศษ จินฮวานเป็นพ่อมดโดยกำเนิดเป็นหลานของดาร่าที่ถูกแม่ส่งมาให้อยู่กับดาร่า แต่พอจินฮวานอายุครบพอที่จะเข้าโรงเรียนที่สอนเฉพาะแม่มดพ่อมดได้แล้ว ดาร่าจึงส่งจินฮวานให้ไปเรียนที่นั้น จินฮวานจัดว่าเป็นผู้ชายที่ตัวเล็ก ทำให้สาวๆที่เข้ามารู้จักเขาพากันลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าจินฮวานเป็นผู้ชายที่น่ารัก ไม่เว้นแต่ผู้ชายด้วยกันยังชมเลย

คนตัวเล็กเดินมาหยุดที่หน้าห้องทำงานของดาร่า เพื่อจะได้คุยเรื่องสำคัญ จินฮวานเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปก็เห็นดาร่านั่งรออยู่ที่โต๊ะทำงานอยู่ก่อนแล้ว เข้าจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม

“พร้อมที่จะดูหรือยัง?” ดาร่าถาม

“ครับ” จินฮวานพยักหน้า

ดาร่าจึงยื่นมือทั้งสองข้างออกมาจินฮวานสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยื่นมือไปจับมือดาร่าแล้วทั้งสองคนก็หลับตาพร้อมกับท่องคาถาพร้อมกัน เมื่อท่องคาถาเสร็จภาพโชคชะตาของฮันบินก็ฉายเข้ามาในหัวจินฮวานตั้งแต่ต้นจนจบ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปที่ดาร่าโดยไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเขาเลยเหมือนกับว่าเขากำลังใช้ความคิดอยู่

“อันตรายมากเลยนะครับ” จินฮวานพูดออกมาหลังจากที่เงียบอยู่นาน ดาร่าได้แต่พยักหน้าเบาๆ

“ถ้าเขาคนนั้นเป็นคนที่โชคชะตากำหนดมาว่าปกป้องฮันบินได้จริงๆ เราต้องคง..” จินฮวานหยุดพูดก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ

“เราต้องคงผูกชะตาของเขาสองคนเข้าด้วยกัน” จินฮวานพูดก่อนจะถอนหายใจยาวพร้อมกันกับดาร่า ไม่ใช่ว่าเรื่องนี้เธอไม่รู้ เธอรู้แต่ไม่มีแม่คนไหนที่อยากให้ลูกตัวเองไปอยู่กับคนที่คอยจ้องจะทำร้ายลูกของตัวเองหรอก

การผูกโชคชะตาที่จินฮวานพูดถึงจะให้พูดง่ายๆก็เหมือนกับการแต่งงาน ถ้าผูกโชคชะตาแล้วทั้งสองคนจะต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเป็นเหมือนสามีภรรยากัน แต่ก็จะสามารถปรับเปลี่ยนโชคชะตาของกันล่ะกันได้ แต่ความเสี่ยงมันจะเสี่ยงตรงที่ว่ามันจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีหรือเปลี่ยนไปในทางที่แย่ก็แค่นั้น

“แต่มันก็มีวิธีที่ตัดขาดโชคชะตาของทั้งคู่เมื่อผูกไปแล้วก็ได้ไม่ใช่หรอ?” ดาร่าถาม

“ได้ครับ” จินฮวานตอบ

“มันเป็นทางเดียวในตอนนี้ที่ทำให้ฮันบินปลอดภัยสินะ” ดาร่าพูดก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาจินฮวานได้แต่พยักหน้าให้คำตอบ

“แต่ถ้าคุณน้าจะทำคุณน้าต้องบอกฮันบินเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยนะครับ” จินฮวานบอก

“ขืนบอกไปฮันบินไม่ยอมทำแน่ๆ” ดาร่าตอบ เธอเลี้ยงลูกตัวเองมา เธอลูกว่าฮันบินเวลาไม่ชอบสิ่งไหนก็ไม่อยากจะเข้าใกล้สิ่งนั้น

“แล้วจะบังคับเขาอย่างนั้นหรอครับ?” จินฮวานถามก่อนที่ดาร่าจะพยักหน้าเบาๆ จินฮวานเลยถอนหายใจยาวออกมา

“อย่างน้อยก็ก็น่าจะให้เขารู้สักหน่อยว่าเขากำลังเจอกับอะไรอยู่” จินฮวานพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืนโค้งให้ดาร่าแล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ดาร่านั่งคิดอะไรอยู่ในห้องทำงานของตัวเองเงียบๆคนเดียว

ààààà

To Be Continued

ààààà

Talk ::

ตอนใหม่มาแล้ว รอกันอยู่ใช่มั้ยหว่า บ๊อบมีความโหดร้ายแต่ตั้งใจจะแต่งให้เป็นแบบนี้อยู่แล้วเนอะ

อยากรู้ว่าฮันบินกำลังเจอกับอะไรก็ตามอ่านกันด้วยเน้อ ขอบคุณค่าา *^*

พูดคุยกันได้ที่ทวิตเตอร์นะ ไรท์เหงามาก ;-;