คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เมื่อเขามาฉันจะไป [END]
เมื่อเขามาฉันจะไป - ดา เอ็นโดรฟิน
รู้ดีแก่ใจ ว่าฉันเป็นใคร
ไม่เคยคิดไกล
“มาร์ค นี่น้องแบมแบมน้องของแก”
“.....”
“ฉันหวังว่าแกจะเอ็นดูน้อง ยังไงพวกแกก็สายเลือดเดียวกันถึงจะคนละแม่ก็เถอะ”
“.....”
“ป่ะแบมแบมไปดูห้องกัน”
คำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของมาร์คตอนนี้คือ ‘กาฝาก’ ทำไมป๊าต้องมีเมียอีกคนซ่อนอยู่ การที่อยู่ดีๆมีเด็กคนนึงที่แม่เพิ่งจะประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะลูกอีกคนของเรย์มอน ต้วน มันเป็นอะไรที่เขาตั้งรับไม่ทันจริงๆ
“เรียกฉันว่าคุณมาร์ค”
“คะ ครับ คุณมาร์ค”
เด็กน้อยวัย 9 ขวบตอบอย่ากล้าๆกลัว เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองหน้าพี่ชายคนใหม่ ทำไมพี่มาร์คถึงดูน่ากลัวจัง นี่คือสิ่งที่เด็กน้อยคิด
“เอาล่ะไอ้เด็กกาฝาก ฉันจะพูดครั้งเดียวตั้งใจฟังให้ดีๆ ถ้านายอยากอยู่บ้านหลังนี้นานๆนายต้องห้ามเข้ามายุ่งกับฉัน ห้ามก้าวก่ายอะไรทั้งสิ้น ถ้าเป็นไปได้ห้ามเอาหน้าโง่ๆของนายมาให้ฉันเห็นจะดีมาก”
“ฮึก”
“ใครอนุญาตให้ร้องไห้!!!”
“อึก” เด็กน้อยพยายามกลั้นเสียงสะอื้นจนตัวโยน คุณพ่อไปต่างประเทศทำให้เด็กน้อยอยู่บ้านหลังใหญ่กับพี่ชายวัย 15 เพียงลำพัง ในบ้านถ้านับคนสวนและแม่บ้านก็มีอยู่หลายชีวิต แต่ทำไมเด็กน้อยถึงได้เหงาจับใจแบบนี้นะ
“ถ้านายเข้าใจแล้วก็ไสหัวออกไปจากตรงนี้ซะ”
คนเป็นพี่ชายพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่ทำให้คนฟังตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้ เท้าน้อยๆรีบก้าวออกมาจากห้องนั่งเล่นแล้วเดินเข้าห้องตัวเองที่คุณพ่อจัดเตรียมไว้ให้ พอประตูบานใหญ่ปิดลงขาเล็กก็ทรุดลงกับพื้นหลังพิงประตูแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดทน
“แม่จ๋า แบมคิดถึงแม่ ฮึก แม่มารับแบมไปอยู่ด้วยได้มั้ยครับ ฮึก ฮืออออ”
คร่ำครวญหามารดาที่จากไปกะทันหันด้วยความอาวรณ์ ทำไมวันนั้นเขาไม่ออกไปกับแม่นะทำไมปล่อยให้แม่ออกไปคนเดียว ถ้าเขาไปด้วยตอนนี้ก็คงได้กอดแม่บนสวรรค์ ไม่ใช่มาอยู่บ้านของพ่อที่เขาเข้าใจว่าตายไปแล้วมาตลอด ใช่ คนเป็นแม่ไม่เคยบอกเขาว่าพ่อเป็นใคร บอกเพียงแค่ พ่อเสียชีวิตไปแล้ว จนกระทั่งวันที่แม่เสีย อยู่ดีๆมีชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานมาที่งานศพ แล้วบอกเขาว่าเป็นพ่อของเขา เขาตกใจพอๆกับตอนที่รู้ว่าแม่เสีย ชายคนนั้นกอดเขาด้วยความรักพร้อมกับมีน้ำหยดใสไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง ชายคนนั้นเสียใจที่รู้ว่าผู้หญิงที่เขารักจากไปและเสียใจมากกว่านั้นที่ไม่เคยรู้ว่าผู้หญิงที่เขารักตั้งครรภ์เด็กน้อยน่ารักคนนี้ เขาตัดสินใจทันทีที่จะรับเด็กคนนี้ไปอยู่ด้วยที่บ้านพร้อมไปรับรองบุตรให้ถูกต้องตามกฎหมาย
สุดท้ายเขาก็ได้มาอยู่ในกรงทองที่ฉาบด้วยยาพิษ
7 ปีผ่านไป
“คุณมาร์คครับถึงเวลาตื่นแล้วครับ”
“.......”
“คุณมาร์คครับถ้าไม่ตื่นจะไปเรียนสายนะครับ วันนี้คุณมาร์คมีเรียนเช้านะครับ”
“เออๆรู้แล้ว”
จากเด็กตัวน้อยตอนนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มเข้าสู่วัยรุ่น ตัวเริ่มสูงขึ้นหน้าตาจากที่น่ารักน่าชังตอนนี้กลับยิ่งน่ารักน่าชังเข้าไปใหญ่ ใครๆเห็นก็เอ็นดูอยากหยิกแก้มย้วยๆนั่น
แบมแบมกลายเป็นเบ๊ประจำตัวของคุณมาร์ค อยู่ดีๆคุณมาร์คก็บอกให้แบมแบมมาคอยรับใช้ แบมแบมต้องคอยดูแลคุณมาร์คทุกอย่างและแบมแบมไม่เคยปริปากบ่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถ้าสิ่งที่เขาทำทำให้พี่ชายหันมาเอ็นดูเขาซักนิดก็คงจะดี ความใกล้ชิดตลอด 7 ปี ทำให้ความรู้สึกของเด็กน้อยแปรเปลี่ยน เขาเข้าใจมาร์คมากขึ้น ที่มาร์คเป็นคนเย็นชาเพราะพ่อกับแม่ของมาร์คทะเลาะกันบ่อยก่อนที่แม่ของมาร์คจะตรอมใจและจากไปอย่างไม่มีวันกลับ มาร์คจึงกลายเป็นคนเย็นชาและเกลียดพ่อขอตัวเอง และการที่เขาเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะลูกอีกคนยิ่งทำให้มาร์คเกลียดเขาและพ่อมากยิ่งขึ้น เขารู้ว่าที่มาร์คเป็นแบบนี้เพราะอะไรและเขาพร้อมที่จะคอยอยู่เคียงข้างและคอยปลอบใจมาร์คถึงคนเป็นพี่จะไม่ต้องการก็เถอะ แบมแบมพยายามคิดว่าสิ่งที่เขารู้สึกคือความรักแบบพี่น้อง แต่ยิ่งนานวันความรู้สึกมันยิ่งชัด เขารู้ว่ามันผิด แต่ ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้นี่นา สัญญาเลยว่าเรื่องความรู้สึกของเขาจะไม่มีใครรู้ เขาจะเก็บมันไว้จนวันตาย
แค่เพียงตอนนี้ เห็นเธอทุกข์ใจ
น้ำตาไหลริน
“โว้ยยยยยยยยยยยยย”
เพล้ง โครม
“เฮือก” แบมแบมสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เสียงดังโครมครามนั่นเกิดจากอะไร ตอนนี้เป็นเวลาดึกสงัดใครมาทำเสียงดังในบ้าน หรือจะเป็นขโมย
“คุณมาร์ค!!”
แบมแบมตัดสินใจลุกจากเตียงแล้วเปิดประตูออกมาดู สิ่งที่เขาเห็นคือรอยเลือดที่หยดผ่านหน้าห้องเขาไป เดินตามรอยมาเรื่อยๆก็มาสิ้นสุดที่ประตูห้องคุณมาร์ค เด็กหนุ่มตัดสินใจถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปและสิ่งที่พบคือมาร์คกำลังพังข้าวของในห้องจนเละเทะไปหมด
“ออกไป!! ใครให้มึงเข้ามา!!”
“คะ คุณมาร์ค มาทำแผลก่อนครับ”
แบมแบมตัดสินใจทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆเดินเข้าไปหาคนเป็นพี่ชาย มือขวาที่มีเลือดหยดอยู่นั่นเหมือนกับเขาไปชกกับของแข็งมา กระดูกคงจะหัก
“ไม่ต้องมายุ่ง!! มึงออกไปเลยนะก่อนที่กูจะหมดความอดทนแล้วอัดมึงระบายอารมณ์”
คุณมาร์คมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาที่น่ากลัวจนคนถูกมองตัวสั่น แต่ว่า ถ้าคุณมาร์คไม่ทำแผลหรือไปหาหมอคุณมาร์คอาจจะเป็นอันตราย นี่คือสิ่งที่เด็กหนุ่มคิดในใจ แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้น
“แบมจะเป็นที่ระบายให้คุณมาร์คเองครับ แต่คุณมาร์คต้องสัญญากับแบมก่อนว่าถ้าระบายจนพอใจแล้วคุณมาร์คต้องไปโรงพยาบาล”
แบมแบมพูดพร้อมจ้องตากับคุณมาร์คเพื่อจะสื่อว่าเขาพูดจริง เขาตัดสินใจแล้วถ้าสิ่งที่เขาเสนอทำให้คุณมาร์คได้ระบายเขาก็ยอม เขาแอบเห็นที่หางตาคุณมาร์คแฉะนิดหน่อยเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มานั่นยิ่งทำให้เขาตัดสินใจที่จะทำแบบนี้
“มึงพูดเองนะ อย่าแอบไปฟ้องป๊าทีหลังล่ะมึง หึ”
คนตัวใหญ่กว่าค่อยย่างสามขุมเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ยืนกำหมัดแน่น ใช่ เขากลัว แต่ได้ตัดสินใจไปแล้วเขาต้องอดทน
พลั่ก!
ร่างเล็กถลาไปตามแรงที่โดนคนตัวโตถีบ จุก นี่คือคำแรกที่ผุดขึ้นมาหัว เจ็บ นี่คือคำถัดมาที่ผุดขึ้น
“อึก”
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
ร่างเล็กถลาไปตามแรงเหวี่ยงทางนั้นบ้างทางนี้บ้าง น้ำใสๆไหลรินออกมาจากตาโดยที่เขาไม่สามารถกลั้นได้ มันเจ็บจังเลย
ตอนที่แม่กำลังจะสิ้นใจแม่เจ็บแบบนี้หรือเปล่านะ แม่ต้องเจ็บกว่านี้แน่ๆ แม่คงทรมานกว่าเขามาก งั้นแค่นี้เขาต้องอดทน เพื่อคุณมาร์ค
แสงแดดส่องลอดผ่านช่องผ้าม่านเข้ามาในห้องกว้างกระทบเข้ากับเปลือกตาเล็กที่บวมช้ำก่อนที่ตาเล็กจะค่อยๆลืมขึ้นแล้วกระพริบตาช้าๆ ทำไมเปลือกตาถึงได้หนักอย่างนี้นะ แล้วนี่เขาอยู่ที่ไหน เด็กหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบว่าเขานอนอยู่ที่พื้นห้องของคุณมาร์ค ห้องที่กระจัดกระจาย แจกันแตกเป็นเสี่ยงๆหนังสือที่ชั้นกระจายไปอยู่แทบจะทุกพื้นที่ในห้อง โต๊ะตัวใหญ่ที่ล้มลงนั้นบ่งบอกได้ว่าคนกระทำแรงเยอะแค่ไหน
“โอ๊ย” แค่ขยับตัวร่างเล็กก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ปวดตัวไปหมด เขาไม่รู้ว่าเมื่อคืนเขาสลบไปตอนไหน คุณมาร์คระบายเต็มที่หรือไม่ แล้วตอนนี้คุณมาร์คอยู่ที่ไหน คำถามมากมายไหลเข้ามาในหัว เด็กหนุ่มไม่ได้คิดถึงตัวเองเลยซักนิดคิดถึงแต่คนใจร้ายที่ใช้เขาเป็นที่ระบายเมื่อคืน จะพูดให้ถูกเขาต่างหากที่ยอมเป็นที่ระบาย
คุณมาร์คไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว คนที่บ้านไม่มีใครรู้ว่าคุณมาร์คอยู่ที่ไหน และเป็นโชคดีของเด็กหนุ่มที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาโดนทำร้าย ดีที่คุณมาร์คเลือกที่จะเหวี่ยงเขาแทนการชก
“คุณท่านจะกลับมาแล้วนะคะคุณหนู ถ้าคุณท่านทราบว่าคุณมาร์คไม่กลับบ้านคุณท่านต้องโกรธมากแน่ๆ”
ป้าเยรินหัวหน้าแม่บ้านเอ่ยปากกับคนตัวเล็ก คุณท่านกำชับไว้ว่าระหว่างที่คุณท่านไม่อยู่ห้ามคุณมาร์คเถลไถล ต้องอยู่บ้านเป็นเพื่อนน้องชาย ถ้าคุณท่านทราบล่ะก็ได้ทะเลาะกับคุณมาร์คบ้านแตกแน่ ป้าเยรินได้แค่คิดในใจ
“ยองแจ ช่วยอะไรเราหน่อยได้ไหม” ร่างเล็กตัดสินใจโทรหาเพื่อนสนิท ยองแจมีพี่ชายคือพี่แจ็คสัน และพี่แจ็คสันเป็นเพื่อนสนิทคุณมาร์ค หวังว่ายองแจจะช่วยตามหาคุณมาร์คให้เขาได้นะ
“อือ ได้สิแบมแบม มีอะไรให้ช่วยงั้นเหรอ”
“คุณมาร์คไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว เราอยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ยองแจช่วยถามพี่แจ็คสันให้หน่อยได้ไหม”
“อ๋อ เรื่องนี้เอง จริงๆเราก็พอรู้นะ คือพี่มาร์คทะเลาะกับแฟน พี่มาร์คเฮิร์ทมากเลยนะก็รักพี่จินยองมากนี่เนอะ เขาไปขลุกอยู่ที่ผับพี่แทคยอนทุกคืน เราได้ยินพี่แจ็คสันบ่นว่าพี่มาร์คชอบไปนั่งรอพี่จินยองที่นั่น”
ผับพี่แทคยอนงั้นเหรอ
จะเป็นไรไหม ถ้าฉันจะนั่งตรงนี้ใกล้ๆ เธอ
ให้ฉันช่วยเธอ เผื่อมีอะไร
ก่อนคนนั้นของเธอจะมา ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนไป
อย่างน้อยไม่เหงาใจ เมื่อไรเขามาฉันจะไป
นี่เป็นสิ่งที่แบมแบมตัดสินใจเองคนเดียวโดยที่ไม่ได้ปรึกษายองแจเลยซักนิด แต่เขาปรึกษาแจ็คสันแทนต่างหากล่ะ แจ็คสันเห็นด้วยที่จะให้แบมแบมมาตามมาร์คใครพูดอะไรมันไม่ฟังเลยซักนิดน้องชายมาพูดอาจจะกลับ แต่ แจ็คสันลืมไปสนิทเลย ว่ามาร์คเกลียดน้องชายต่างแม่คนนี้เข้าเส้น
“มันอยู่ตรงนั้น ไปหามันสิ”
แจ็คสันพาแบมแบมเข้ามาในผับอย่างง่ายดาย เด็ก 16 เข้าผับคนเดียวคงเข้าไม่ได้ แต่ถ้าเข้ามากับลูกค้าประจำก็ทางสะดวก ร่างเล็กมองไปตามพิกัดที่แจ็คสันชี้ก็พบกับชายหนุ่มหน้าตาดีที่มีแววตาเศร้าหมองนั่งซดเหล้าเหมือนซดน้ำเปล่าอยู่คนเดียว
“เฮ้อ สู้ๆแบมแบม โดนซ้อมก็โดนมาแล้วในนี้คุณมาร์คคงไม่กล้าทำอะไรเราหรอก” คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาคนเป็นพี่ทันที
ซวบ
แบมแบมตัดสินใจนั่งลงข้างๆมาร์ค ใจเต้นตูมตามกลัวมาร์คจะไม่พอใจกับสิ่งที่เขาทำ คนเป็นพี่หันมามองคนข้างๆก่อนจะแค่นยิ้มออกมา
“หึ อยากโดนซ้อมมากเลยสินะถึงได้ตามมาถึงที่นี่”
ประโยคแรกที่ร่างสูงเอ่ยทักมายร่างเล็ก มันช่างเจ็บปวด เห็นเขาเป็นที่ระบายจริงๆสินะ
“ถ้าคิดว่าลากฉันกลับบ้านได้ก็ลองดู”
“เปล่าครับ แบมไม่ได้มาพาคุณมาร์คกลับ แบมแค่มานั่งเป็นเพื่อนคุณมาร์ค”
คนฟังกระตุกยิ้มมุมปาก หึ กล้ากว่าที่คิด
“ก็ดี อดทนให้ได้แล้วกัน”
ร่างเล็กไม่ได้ตอบกลับเพียงมองคนเป็นพี่ด้วยสายตาที่ห่วงใย คุณมาร์คคงจะรักพี่จินยองมากสินะครับถึงได้เป็นมากขนาดนี้ พี่จินยองนี่น่าอิจฉาจริงๆเลย ได้เห็นคุณมาร์คในมุมที่เขาไม่เคยเห็น ได้หัวเราะและยิ้มไปพร้อมกับคุณมาร์ค แบมแบมมั่นใจว่าพี่จินยองก็รักคุณมาร์คไม่ต่างกัน และพี่จินยองต้องกลับมาหาคุณมาร์คแต่ถ้าพี่จินยองไม่มาเขานี่แหละจะเป็นคนพามาเอง ถ้าพี่จินยองมาเขาก็คงหมดประโยชน์ เขายอมเป็นเครื่องมือให้กับคุณมาร์ค ขอแค่คุณมาร์คกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็พอ
หมับ
“อ๊ะ คุณอื้อ” เหตุการณ์ที่ร่างเล็กไม่คิดว่ามันจะเกิดกลับเกิดขึ้นมาแบบกะทันหัน อยู่ดีๆคุณมาร์คก็หันมาคว้าเข้าที่แขนเขาเต็มแรงก่อนจะประกบจูบอย่างไม่มีความปราณี แน่นอนคนตัวเล็กไม่เคยจูบ นี่คือจูบแรก
จูบแรกของเขาเป็นของคนที่เขารัก แต่มันไม่ได้นุ่มนวลเหมือนอย่างที่เคยวาดฝันไว้ คนตัวโตกว่าปล้ำจูบอย่างเอาแต่ใจ ลิ้นร้อนที่ควานไปทั่งโพรงปากนั่นวาบหวิวแต่ก็เจ็บทุกครั้งที่เขากัดเข้าที่ริมฝีปากบนบ้างล่างบ้างจนได้กลิ่นคาวเลือด
“ฮึก” น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจทั้งตกใจทั้งเจ็บ คุณมาร์คใจร้าย
สติของคนตัวเล็กเริ่มจะเหือดหาย ตอนนี้เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนคนตัวโตกว่าลากมาที่รถและกำลังจะเกิดเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นยิ่งกว่าเมื่อกี๊
“อ๊ะ คะ คุณมาร์คอย่าทำแบบนี้เลยครับ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่กำลังปล้ำจูบเขา จากปากลามมาที่ซอกคอ ตอนนี้เสื้อของคนตัวเล็กถลกขึ้นมาจนเห็นอกขาวที่ไม่มีใครได้เห็น มาร์คกระตุกยิ้มพอใจ เสนอตัวมาขนาดนี้อย่าคิดว่าจะหยุด แบมแบมพยายามขัดขืนให้มากที่สุดแต่ก็สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้ แม่ครับ พ่อครับ แบมแบมคนนี้ขอโทษกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นแทนพี่มาร์คด้วยนะครับ พี่มาร์คเมาไม่มีสติคงคิดว่าแบมแบมเป็นพี่จินยองเลยทำเรื่องแบบนี้ขึ้น พ่อกับแม่ให้อภัยพี่มาร์คด้วยนะครับ สุดท้ายเมื่อต้านทานคนตัวโตไม่ไหวเขาก็จำยอมต้องหลับตาและกัดฟันทน จากในรถลามไปถึงที่บ้าน ในห้องของคุณมาร์คจนฟ้าสว่าง
“เรียกชื่อฉัน”
“คุณ มะ มาร์ค” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่คนตัวเล็กเปล่งออกมาก่อนที่สติจะดับวูบไป
รู้ดีแก่ใจ คนไหนที่เธอ
เฝ้ารอพบเจอ
ผ่านไป 3 วันแล้วที่แบมแบมยังไม่หายไข้ ป้าเยรินทำได้แค่ยกข้าวต้มไปให้บนห้องนอนแบมแบมไม่ยอมให้ใครเช็ดตัวให้เขายืนยันที่จะเช็ดตัวเอง แน่นอนถ้ามีใครเห็นรอยจ้ำๆที่มีอยู่แทบจะทุกมุมบนร่างกายเขาเขาต้องโดนซักแน่ๆ
“คุณหนูหายแล้วเหรอคะ”
“ครับดีขึ้นแล้ว”
คนตัวเล็กที่อาการดีขึ้นเดินลงมาข้างล่างเป็นครั้งแรกในรอบ 3 วัน เขากวาดสายตามองหาใครบางคนไปทั่ว ไม่เจอกันเลยตั้งแต่วันนั้น คุณมาร์คจะโอเคหรือยังนะ
“แล้ว....คุณมาร์คล่ะครับ”
“ออกไปมหาลัยตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ วันนี้คุณท่านจะกลับมาแล้วโชคดีนะคะที่คุณมาร์คกลับมาเมื่อวันก่อน”
แสดงว่าสิ่งที่เขาทำไปได้ผล คุณมาร์คยอมกลับบ้าน แค่นั้นก็พอแล้ว
“อ๊ะ”
เย็นวันนั้นร่างเล็กที่เดินผ่านห้องคุณมาร์คเพื่อจะเข้าไปทำความสะอาดห้องคุณพ่อ แต่อยู่ดีๆคุณมาร์คก็เปิดประตูออกมาแล้วลากเข้าเข้าไปในห้อง คนตัวเล็กได้แค่ยืนตัวสั่นในอ้อมแขนของคนตัวใหญ่ คุณมาร์คจะทำอะไร
“ปะ ปล่อยแบมก่อนครับคุณมาร์ค”
คนตัวโตไม่ตอบอะไรก่อนที่จะประกบจูบคนตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยความโหยหา ใช่ เขาหลงใหลในตัวเด็กน้อยคนนี้ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีได้หายไปหมดแล้วตั้งแต่วันแรกที่เขาได้สัมผัสเด็กคนนี้
“อ่า จินยองอา”
แต่จิตใต้สำนึกก็ไม่เคยโกหก เขาสัมผัสเด็กคนนี้แต่กลับนึกถึงใครอีกคนที่เขารัก
“ฮึก”
เด็กน้อยทำได้แค่นอนสะอื้นอยู่ใต้ร่างของพี่ชาย กลายเป็นตุ๊กตาที่ไร้หัวใจจะเหวี่ยงจะลากไปทางไหนเขาก็ยอมตามไปอย่างง่ายดาย เขารู้ดีว่าคุณมาร์คโหยหาใคร คิดถึงใคร อยากสัมผัสใคร เขาคงเป็นได้แค่ตัวแทน และที่ระบายอารมณ์
ฉันเพียงต้องการ ได้ทำเพื่อเธอ
บางอย่างก็พอ
ร่างกายที่เพิ่งฟื้นตัวกลับโดนคนตัวโตทำให้ไข้กลับมา เย็นวันนั้นเด็กน้อยไม่ได้ออกไปรับคุณพ่อที่หน้าบ้าเขาบอกป้าเยรินว่าไข้ขึ้นฝากบอกคุณพ่อด้วยว่าไม่ต้องห่วงได้นอนพักคงหายดี เด็กน้อยไม่ได้นอนพักอย่างที่ปากบอก เขากลับนอนร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย เสียใจที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เสียใจที่เขาไม่ขัดขืน เสียใจที่ทำให้พ่อและแม่ผิดหวัง เสียใจที่คุณมาร์คไม่เคยเห็นเขาในสายตา
หลายวันผ่านไปมาร์คดูอารมณ์ดีขึ้นแต่ก็ยังมีบ้างที่นั่งเหม่อ และแน่นอนแจ็คสันเล่าทุกอย่างให้แบมแบมฟัง จินยองยังไม่กลับมามาร์คยังคงเฮิร์ทอยู่ เขาต้องออกไปตามหาพี่จินยอง นี่คือสิ่งที่เด็กน้อยตั้งใจที่จะทำ
“สวัสดีครับ ผมมาหาพี่จินยอง”
เด็กน้อยตัดสินใจไปหาจินยองที่บ้านตามที่อยู่ที่ให้ยองแจช่วยหามาให้ แต่คนที่เปิดประตูออกมากลับไม่ใช่พี่จินยอง แต่เป็นผู้ชายตัวสูงพอๆกับคุณมาร์คผมดำตาตี่องค์ประกอบทุกอย่างนวมกันแล้วชายคนนี้หน้าตาดีมาก
“นายเป็นใคร”
“ผมเป็นน้องชายของพี่มาร์ครับ”
ปึง!
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิครับ เปิดประตูก่อน พี่ครับ”
ไร้เสียงตอบรับ เขาผิดอะไร แล้วผู้ชายคนเมื่อกี๊เป็นอะไรแค่ได้ยินชื่อมาร์คก็ปิดประตูใส่หน้าเขา แล้วพี่จินยองอยู่ที่ไหน ในระหว่างที่เขากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ประตูก็ถูดเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับชายคนเดิมที่วิ่งออกมาด้วยความรีบร้อน
“เดี๋ยวก่อนครับ!!”
“นายบอกว่าเป็นน้องชายของไอ้มาร์คใช่มั้ย งั้นไปด้วยกัน ขึ้นรถเร็ว!”
ถึงคนตัวเล็กจะสับสนแต่ก็ยอมวิ่งขึ้นรถของผู้ชายที่เขาเพิ่งเจอไม่ถึง 5 นาที ชื่อก็ยังไม่รู้จัก
“ฉันชื่อแจบอมเป็น....คนรักของจินยอง”
“!!!!”
“ฉันคบกับจินยองมานานแล้วและฉันก็เป็นเพื่อนกับมาร์คมานานมากแล้วเหมือนกัน มาร์คไม่รู้ว่าฉันคบกับจินยองเพราะเข้าใจว่าฉันกับจินยองเป็นญาติกัน แต่ความจริงเราไม่ได้เป็นญาติกันแค่พ่อแม่สนิทกันเฉยๆ มาร์คตามจีบจินยอง มาร์คมันเป็นคนอยากได้อะไรก็ต้องได้จนในที่สุดจินยองก็ยอมแพ้ จินยองสงสารมาร์คแต่มันไม่ใช่ความรัก เขาแค่อยากทำให้มาร์คเลิกเย็นชา เลิกมองโลกในแง่ร้าย นายคงคิดสินะว่าจินยองใจร้าย ก็ใจร้ายจริงๆนั่นแหละ ฮะๆ มาร์คทะเลาะกับจินยองเรื่องนี้ และมันเพิ่งรู้ว่าจินยองคบกับฉันก่อนที่มาร์คจะจีบจินยองเมื่อกี๊ มาร์คมันเป็นคนอารมณ์ร้อน ตอนนี้มันจับจินยองไป นายสามารถพูดให้พี่ชายนายใจเย็นได้ใช่ไหม”
เด็กน้อยไม่ตอบอะไรทำได้แค่นั่งก้มหน้า เขาจะเอาอะไรไปพูดให้คุณมาร์คใจเย็น ไม่แน่มาร์คเห็นหน้าเขาอาจจะคลุ้มคลั่งกว่าเดิมก็เป็นได้
โรงงานร้าง คือที่ที่มาร์คพาจินยองมา เขาตั้งใจจะเคลียร์กับจินยองให้จบแต่กลับทำให้ยิ่งบานปลายเมื่อจินยองสารภาพทุกอย่างออกมา สนุกมากสินะ เห็นเขาเป็นตัวตลกหรือไงถึงมาเล่นกับความรู้สึกกันแบบนี้
“มาแล้วเหรอไอ้เพื่อนเลว”
ทันทีที่แจบอมเดินเข้ามา มาร์คก็เอ่ยปากทักทันที แบมแบมไม่ได้เดินตามแจบอมเข้ามาเขาขอทำใจอยู่ข้างนอกซักครู่ เขายังไม่พร้อม
“มีอะไรก็พูดกันดีๆสิวะไอ้มาร์ค”
“กูก็อยากพูดดีๆนะแต่มึงสองคนดันเห็นกูเป็นตัวตลกปั่นหัวกูเล่นท่าทางน่าสนุกกูเลยอยากลองปั่นหัวพวกมึงดูบ้าง”
มาร์คพูดจบก็ยกวัตถุอันตรายขึ้นมา ปืน เขามีปืน แจบอมเบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่ามาร์คจะเอาของอันตรายขนาดนี้มาขมขู่เขา
“ใจเย็นๆก่อนนะมาร์ค กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“ถุ้ย นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจกูยังเจ็บปวดขนาดนี้ ถ้าพวกมึงตั้งใจป่านนี้กูไม่ฆ่าตัวตายไปแล้วเกรอวะ”
“ตอนแรกกูก็คิดว่าจะฆ่าตัวตายให้พวกมึงดูนะ เผื่อพวกมึงสองคนจะเสียใจกับสิ่งที่ทำ คิดไปคิดมากูฆ่าพวกมึงสองคนแล้วนั่งดูพวกมึงทรมานก่อนตายดีกว่า เริ่มจากมึงก่อนแล้วกัน อิม แจบอม เพื่อนรัก คบกันมา 10 ปีกูไม่เคยคิดจะทำร้ายมึงเลยจนกระทั่งวันนี้”
“ฮึก จะ แจบอม” จินยองที่เพิ่งฟื้นมองเห็นมาร์คจ่อปืนไปทางแจบอมก็ตกใจ
“ตื่นแล้วเหรอที่รัก พอดีเลยกำลังถึงฉากสำคัญ บอกลาจินยองของมึงซะสิก่อนที่มึงจะไม่มีโอกาส”
“มาร์ค! มึงบ้าไปแล้ว มึงสงบสติก่อนได้ไหมวะ!”
“หมดเวลา มึงไม่ลาคนรักของมึงเองนะ”
“มะ ไม่นะมาร์คอย่าทำ ฮึก แบบนี้” มาร์คไม่ฟังเสียงของคนที่เขาบอกว่ารักนักรักหนาเลยแม้แต่น้อง นิ้วชี้ของเขาเตรียมพร้อมที่จะลั่นไก หน้าตาที่บ่งบอกว่าทำจริงยิ่งทำให้แจบอมกลืนน้ำลายแทบไม่ลง
“คุณมาร์ค อย่าทำแบบนี้เลยครับ”
แบมแบมที่เข้ามาเจอกับภาพที่เขาไม่คาดคิดพอดีร้องออกมาสุดเสียง เขาไม่อยากให้คุณมาร์คฆ่าใคร มันต้องไม่เป็นแบบนี้
“แบมแบมมึงมาที่นี่ได้ยังไง อ๋อ มากับมึงเหรอแจบอม มึงคิดว่ามันจะห้ามกูได้? เหอะ”
“แบมไม่คิดหรอกครับว่าตัวเองจะห้ามคุณมาร์คได้ในเมื่อแบมเป็นเพียงแค่เด็กกาฝากที่คุณมาร์คเกลียด แต่คุณมาร์คครับ การฆ่าคนมันบาปนะครับ คุณมาร์คจะกลายเป็นฆาตกร คุณพ่อและคุณแม่ของคุณมาร์คก็ต้องเสียใจ ฮึก แบมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น แบมไม่อยาก ฮึก ให้คุณมาร์คฆ่าใคร”
“หุบปาก!!!”
“แต่ถ้าคุณมาร์คอยากฆ่าใครจริงๆคุณมาร์คฆ่าแบมแทนนะครับ แบมจะไม่โกรธไม่เกลียดคุณมาร์คแบมสัญญา”
แจบอมและจินยองรวมถึงมาร์คที่ได้ฟังประโยคนั้นจากร่างเล็กถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ทำไมเด็กคนนี้ถึงยอมที่จะตาย
“ชีวิตแบมไม่มีค่าอะไรอยู่แล้ว ฮึก อยู่ต่อไปคุณมาร์คก็ไม่รัก แบมอยากไปหาแม่ ฮือ”
“มึงอยากตายมากใช่ไหมแบมแบม แต่กูจะให้มึงดูกูฆ่าสองคนนี้ก่อน แล้วคนสุดท้ายเป็นมึงแน่ๆไม่ต้องห่วง”
ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่คนตัวโตไม่ได้คิดที่จะฆ่าคนตัวเล็กเลย ความรู้สึกบางอย่างบอกเขาว่าห้ามฆ่าเด็กคนนั้น แต่กับแจบอมและจินยองเขาอยากฆ่าให้ตายจริงๆ
“พล่ามมานานมากแล้วถึงเวลาเอาจริงซักที ลาก่อนนะแจบอมเพื่อนรัก”
“ไม่นะมาร์ค อย่า!!!!” จินยองที่ไร้เรี่ยวแรงร้องออกมาสุดเสียง
ปัง!
เขาเหนี่ยวไกนั่นจริงๆและลูกกระสุนพุ่งไปทางแจบอมจริงๆ แต่ร่างที่ทรุดลงไปพร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากอกข้างซ้ายกลับไม่ใช่แจบอม
“แบมแบม!!!” แจบอมตะโกนเรียกเด็กน้อยที่พุ่งมารับกระสุนแทนเขาด้วยความตกใจ มาร์คที่ยืนมือสั่น ปืนหลุดจากมือร่วงลงพื้นไปตอนไหนก็ไม่รู้เขาไม่ได้สนใจ สิ่งที่เขาสนคือร่างเล็กๆของเด็กผู้ชายผมสีดำหน้าตาจิ้มลิ้มนอนจมกองเลือดอยู่ข้างหน้าเขา
“บะ แบม” ขาที่สั่นเทาค่อยๆก้าวเข้าไปหาร่างที่หายใจรวยริน เขาทรุดลงข้างๆร่างเล็กแล้วช้อนศีรษะร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขน
“เรียกรถพยาบาลให้กูทีแจบอม ฮึก” หันไปหาเพื่อนรักที่เขาคิดจะปลิดชีพเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเพื่อขอความช่วยเหลือ และแจบอมก็ทำตามอย่างรวดเร็ว
ร่างของเด็กน้อยจ้องมองหน้าของคนที่เขารักสุดหัวใจ อยากจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วบอกว่าอย่าร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้ เรี่ยวแรงหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ เปลือกตาก็หนักอึ้งเหลือเกิน
“อย่าหลับนะแบม อยู่กับพี่ มองหน้าพี่ ฮึก”
เด็กน้อยยิ้มทั้งน้ำตา นี่เป็นครั้งแรกที่คุณมาร์คแทนตัวเองว่าพี่กับเขา แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว ร่างเล็กระบายยิ้มให้กับคนตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ปากเล็กพยายามเค้นเสียงออกมาอยากให้คนตรงหน้าได้ยินสิ่งที่เขาจะบอก
“รัก”
“แบม แบมแบม แบม!!!! ไม่เอานะพี่ไม่เล่น ตื่นขึ้นมาคุยกันก่อน ฮือ แบมแบมพี่ขอโทษ”
มาร์คตระกองกอดร่างไร้วิญญาณของคนที่ชื่อว่าน้องชายทั้งน้ำตา ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เขาเพิ่งจะรู้ใจตัวเองเมื่อตอนที่แบมแบมโดนยิง เขาเพิ่งรู้ว่าเขาก็รักคนตัวเล็กเหมือนกัน แต่มันคงไม่มีโอกาสได้บอกแล้ว ชายหนุ่มร้องไห้โดยไม่อายสายตาของจินยองและแจบอมที่กอดกันร้องไห้พลางมองมาที่เขา ที่คงเป็นโทษที่เขาควรจะได้รับกับสิ่งที่เชาทำกับคนตัวเล็กมาตลอด 7 ปี
อย่าโทษตัวเองเลยนะครับพี่มาร์ค พี่มาร์คต้องมีความสุขต้องใช้ชีวิตต่อไป ตอนนี้แบมได้มาอยู่กับแม่แล้วนะ แบมมีความสุขที่ได้เจอแม่ ลาก่อนครับพี่มาร์ค...
จะเป็นไรไหม ถ้าฉันจะนั่งตรงนี้ใกล้ๆ เธอ
ให้ฉันช่วยเธอ เผื่อมีอะไร
ก่อนคนนั้นของเธอจะมา ให้ฉันนั่งเป็นเพื่อนไป
อย่างน้อยไม่เหงาใจ เมื่อไรเขามาฉันจะไป
...END...
ดราม่าจุง ฮือ น้องแบมมมมมมมมมมมมม
#ไรเตอร์บาปๆคนหนึ่ง
ความคิดเห็น