ลวงรักจิตเสน่หา (ฉบับรีไรต์) -ซีรีส์ลวงรัก-

ลำดับตอนที่ #7 : 4-1 คุณหมอหน้าตาดี (100%)

“เอ๊ะ! พัชนึกว่าวันนี้เป็นวันหยุดหมอนัท นี่พัชจำผิดหรือเปล่าเนี่ย?” พยาบาลอาวุโสยกปลายนิ้วแตะคางด้วยสีหน้าแปลกใจ มองข้าวของในกระเป๋าหนังถูกรื้อออกมาตรวจความเรียบร้อยว่าครบถ้วนหรือไม่ คุณหมอธนัชในชุดสุภาพสุดเนี้ยบไร้ชุดกาวน์ตัวโต เสื้อยืดสีครีมอ่อนกางเกงทำงานสีดำสนิท

“คิดว่าไงล่ะครับ? วันไหนผมจะหยุดไม่หยุด ผมอาจจะโดดงานก็ได้”

“อ้อ... สงสัยว่ามีแขกบ้านแขกเมือง”

จิตแพทย์หนุ่มเงยหน้าจากสัมภาระบนโต๊ะ ฉีกยิ้มกว้างหวานประชดประชัน แทนคำตอบว่าใช่ นั่นแหละ ลูกคนรวยอีกแล้ว ก่อนที่เขาจะตีหน้านิ่ง

ส่วนตัวคุณหมอไม่อยากโม้เลยว่าเขาน่ะเป็นหน้าตาของโรงพยาบาล เวลามีคนใหญ่คนโตมาใช้บริการ อาจารย์ธนัชถูกเรียกตัวให้ออกไปรับหน้า ยืนปั้นยิ้มให้บริการด้วยใจ ถึงแม้ว่าเคสนี้เพื่อนเก่าแก่จะมาขอความช่วยเหลือด้วยตนเอง เขาเพิ่งได้ยินว่าเธอเป็นคนมีหน้ามีตา นามสกุลดัง

“อารมณ์บ่จอยเพราะไม่ได้หยุดก็สารภาพมาเถอะ ที่ถามนี่คืออยากช่วย เอ... แต่ถ้าอาจารย์ไม่ขาดคน คงไม่เป็นไร งานพัชเยอะแยะเต็มไปหมด”

พัชรีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส กลบเกลื่อนคำว่า ‘งานเยอะ’ หล่อนอยู่เวรเช้า ไม่ได้อยู่ เช้า-บ่าย-ดึก เหมือนพยาบาลตามหอผู้ป่วย

พยาบาลพัชรีเป็นพยาบาลดีเด่น มีประสบการณ์งานพยาบาลมากว่าสามสิบปี เป็นวิสัญญีพยาบาล[1]ในโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียง ก่อนย้ายมาประจำแผนกจิตเวช ร่วมงานกับคุณหมอธนัชตั้งแต่เขามาทำงานใหม่ ๆ จนเขาเลื่อนขั้นมาเป็นอาจารย์แพทย์ยังหนุ่ม อายุย่างเข้าสามสิบเก้าแล้วในปีนี้

ธนัชเก็บอุปกรณ์การแพทย์เรียบร้อยดี เตรียมเดินข้ามวอร์ดไปพบคนไข้ ไม่คิดว่าเขาเพิ่งการหักหาญน้ำใจคุณพยาบาลจนเกินไป ในเมื่อเขาเป็นแบบนี้ วันไหนเขาพูดจารื่นหูสิแปลก ยัยป้านี่จะงอนอะไรนักหนา!

“พัชงานเยอะอยู่นะคะ หมอนัทไม่รู้หรอก”

“เยอะแค่ไหนกันเชียว ไม่มีเคสผ่าตัดนี่?”

“เยอะมากค่ะ”

พอคุณพยาบาลคว้าแฟ้มขนาดพอดีมือมาถือ ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง สุดท้ายแล้วคุณหมอก็ยอมง้อ...

“เดี๋ยวสิครับป้าพัช ไปกับผมหน่อยนะ”

ทั้งคุณหมอคุณพยาบาลง้องอนกันไม่ทันไร พยาบาลอีกคนเปิดประตูเข้ามาเรียกหาป้าพัชรี คุณหมอในห้องเลยถือโอกาสรับน้องใหม่ “พยาบาลใหม่รึเปล่า หมอรบกวนที มานี่ ๆ มีงานให้ทำ”

พยาบาลสาวอายุราวยี่สิบห้า ก้มหน้าก้มตาเดินไปหาคุณหมอหนุ่มรูปหล่อ ตาชำเลืองมองผิวออร่าสะท้อนแสงในห้องตรวจยังกับว่าคุณหมอไปฉีดผิวมา เพื่อนร่วมงานเล่าว่าแผนกจิตเวชมีหมอหล่อ! อาจารย์หมอฮ็อตเนิร์ด ลูกครึ่งญี่ปุ่นหน้าหวาน จะว่าสวยก็สวย จะว่าหล่อก็หล่อ แต่อย่าได้ไปแหยมกับเขาเชียว

“ฝากรับงานคุณพัชไปด้วย พวกงานเอกสารถามเอาข้างหน้า งานไม่ยากนะครับ ไม่ควรมีปัญหา” คุณหมอมาดดุดันสั่งงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมาะสมกับความสามารถ จากนั้นเขาก็หันไปทางพยาบาลอาวุโสร่างผอมบาง “ไปครับ”

พยาบาลรุ่นใหญ่ทำมองลมมองอากาศในห้อง เหมือนว่าจะเดินไปทำงานต่อ จนคุณหมอเรียกดัง ๆ “ป้าพัช มาช่วยผมหน่อยนะครับ ผมไปดูคนไข้ไม่นาน ผมว่าป้าไม่ยุ่งขนาดนั้นหรอกน่ะ เดี๋ยวผมเลี้ยงกาแฟนะ...”

ใบหน้าสดสวยที่มีรอยเหี่ยวย่นตามอายุห้าสิบปลาย ๆ ยิ้มกรุ้มกริ่ม พัชรียอมตามคุณหมอไปถึงหอผู้ป่วยใน แผนกอายุรกรรม ใจหนึ่งเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ปกติคุณหมออยู่แต่แผนกจิตเวช จะมีบ้างนาน ๆ ครั้ง หากว่าเขารับงานต่อเนื่องในกรณีที่เป็นผู้ป่วยเก่าไปรักษาต่อในแผนกอื่น

ถามว่าจิตแพทย์รักษาคนไข้ทั่วไปได้ไหม? จิตแพทย์ไม่ต่างจากแพทย์ทั่วไป เป็นแพทย์ที่เรียนจบคณะแพทยศาสตร์หกปี และต่อแพทย์เฉพาะทางในภาควิชาจิตเวชศาสตร์อีกสามปี รวมทั้งหมดเป็นเก้าปี แตกต่างจากนักจิตวิทยาซึ่งต้องสอบใบประกอบโรคเพื่อจะได้ใช้เป็นหลักฐานทำงานกับผู้ป่วยได้ ผู้จบปริญญาด้านจิตวิทยาส่วนใหญ่ขึ้นกับคณะมนุษยศาสตร์

‘จิตแพทย์’ ย่อมวินิจฉัยโรคทางจิตต่างๆ และให้การรักษาที่ครอบคลุมมากกว่านักจิตวิทยา

ธนัชได้ข้อมูลมาจากนายชานนท์ว่าผู้ป่วยเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้า อาจจะเป็น PTSD[2] ด้วย แต่เป็นทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้ ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่

คาดว่าเคสนี้ไม่ต่างจากกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัว ถ้าแก้ไขที่ต้นเหตุก็คือน้องสาวต่างสายเลือด นายชานนท์จะได้หายขาด ไม่มาขอรับยาอยู่เรื่อย ๆ การกินยาอย่างไรเสียก็ไม่ดีต่อสุขภาพร่างกาย ไม่ต่างจากการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุ ป่วยใจก็มาขอยาไปรับประทาน แล้วเมื่อไรจะหายกันซะที

ใบหน้าหล่อเหลาใต้แว่นกรอบหนาดูครุ่นคิดอยู่ตลอด ขณะทอดมองไปสุดโถงทางเดินยาว ขายาวชะลูดก้าวให้ช้าลง ให้เท่ากับฝีเท้าพยาบาลสาวใหญ่ข้างหลัง ถึงหล่อนจะยังกระฉับกระเฉงสมเป็นผู้ช่วยมือหนึ่งของอาจารย์แพทย์หลายท่าน ทันทีที่มาถึงหน้าห้องผู้ป่วยพิเศษ คุณหมอไม่ลืมหันไปเอ่ย “คนไข้เป็นน้องสาว เอ้อ... ญาติห่าง ๆ ของนายชานนท์ จำไอ้หนุ่มหน้าหล่อเข้ม เพื่อนผมได้ใช่มั้ย มันมาขอให้ช่วย อย่าได้เอาไปนินทาเชียวนะ”

“แหม... อะไรกันคะ เห็นพัชเป็นคนแบบนั้นรึไงคะ?”

“ใช่ เพราะผมได้ยินทุกเช้า”

ป้าพัชนี่แหละ ตัวดีเลย! ตอนมาทำงานใหม่ ๆ เขาเคยได้ยินหล่อนเปิดประเด็นการสนทนาด้วยเรื่องประหลาด ๆ ของคนไข้ เพื่อให้รุ่นน้องนำไปเป็นเคสศึกษาต่อ จะว่าดีก็ดี แต่มันก็แปลก อีกครั้งเป็นเรื่องชู้สาวในโรงพยาบาล เรื่องเมียน้อยใคร พอเขาเข้าไปถามด้วยความสงสัย หล่อนก็ใช้ข้ออ้างว่าเพื่อการศึกษาให้พยาบาลรุ่นน้องมีความเข้าใจในการทำงาน

พยาบาลสาวใหญ่เพียงกลอกตาไปมา กลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มมีนัย หลังเก็บความสงสัยข้ามตึกมาจนตัวสั่น กระทั่งคุณหมอชายตาดุ เปิดประตูเข้าไปในห้องสีขาวสะอาด

ราวกับว่าในห้องสีขาวสะอาดที่คละคลุ้งกลิ่นยามีเพียงเขาและเธอ

ตรวจงานโดยรวม พูดคุยกับคนไข้เพื่อวินิจฉัยอาการ หากว่าเธอมีสติ ทีแรกเขาตั้งใจไว้แบบนั้น เขาหยุดปลายเท้าลงข้างเตียง ร่างอรชรที่นอนขดตัวตะแคงอยู่บนเตียงผู้ป่วย พลันพาให้โลกของเขาหยุดหมุนไปชั่วขณะ

ผมยาวสลวยดำขลับที่บดบังแก้มเนียนทำให้อยากเห็นใบหน้าเรียวไข่ชัด ๆ ผ้าก๊อซที่มีเลือดไหลซึมบนหน้าผาก ริมฝีปากอวบอิ่มซีดขาวราวกระดาษไม่ขยับไหว ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวจนเห็นเส้นเลือดฝาดตัดกับชุดผู้ป่วยสีเขียวอ่อน แค่นอนหลับแก้มกลมตุ่ยยังน่ารัก แลดูไร้เดียงสาเหมือนสาววัยใส รุ่น ๆ สักยี่สิบกว่าปี... เอ... ในเอกสารแจ้งว่าเธออายุยี่สิบเก้าปี?

มิน่าเล่า ไอ้นนท์ถึงได้หวงอย่างกับหมาบ้า โทรจิกเช้าเย็น ขอให้มาดูแลน้องสาวแทนนายแพทย์ใหญ่ ขอให้เป็นแพทย์หญิงมารับเคสแทนจะได้ไหม

“คุณคะ...” พยาบาลสาวใหญ่ทำหน้าที่ปลุกคนไข้ก่อนทำแผล เพื่อไม่ให้คนไข้สะดุ้งตื่นแล้วเกิดอุบัติเหตุ ทว่าพอเธอไม่ตื่น คุณพยาบาลจึงสะกิดแขนเบา ๆ เรียกด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น “ทำแผลค่ะคนไข้ คุณหมอมาแล้ว”

หญิงสาวครึ่งหลับครึ่งตื่น ส่งยิ้มให้พยาบาลสาวที่บอกคนไข้ว่าจะจัดการแผลยังไงบ้าง ไม่เจ็บเท่าไรเลยนะ แน่ล่ะว่าเจ็บ ผู้ป่วยสาวยิ้มเจื่อน บอกว่าเธอเจ็บปวดตรงไหน พยาบาลเริ่มแกะผ้าพันแผลอันเก่าเพื่อทำความสะอาดแผล

ส่วนคุณหมอกว่าจะดึงสติกลับมาทำงานต่อ ดันเผลอใจสั่น คอยเตือนตนว่าเธอเป็นคนไข้ ต่อให้เธอจะเป็นผู้หญิงในอุดมคติของหนุ่มน้อยใหญ่ กระทั่งรอยบุ๋มเล็ก ๆ ตรงมุมปากใต้รอยยิ้มซุกซน สะกดสายตาบุรุษทั้งหลายให้ตกอยู่ในห้วงเสน่หา...

ไม่เอาน่ะ ทำงาน ๆ นั่นคนไข้!

---

[1] วิสัญญีพยาบาล : หน้าที่ปฏิบัติงานให้ยาระงับความรู้สึกแก่ผู้ป่วย, ผู้ช่วยวิสัญญีแพทย์ การพยาบาลขั้นสูง จบพยาบาลศาสตร์แล้วต่อวิสัญญีพยาบาลในสถาบันต่างๆที่เปิดสอน

[2] PTSD (Post-traumatic Stress Disorder) ความผิดปกติที่เกิดหลังความเครียดที่สะเทือนใจ แบ่งออกเป็น 2 ระยะ ซึ่งหากเกิดเพียงในระยะแรก อาการจะหายไปเองและกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติ