[FICBTS] Secret love of Bangtan รักลับๆของพี่กับผม JINKOOK

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 ไร่องุ่นวุ่นรัก Rewrite 100%%%%%

***ต้องขอโทษรีดเดอร์นะคะที่หายไปนานเลย พอดี ไรท์ กำลังป่วยเลย คิดพล็อตเรื่องไม่ออก กลัวฝีนแต่งไปจะไม่สนุก !!! เอาเป็นว่า ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว จะกลับมาอัพบ่อยๆเลยนะคะ ***

*** เหมือนเดิมนะ หนึ่งเม้นเท่ากับ หนึ่งกำลังใจ ห้าเม้นขึ้นไปอัพต่อนะคะ ***






ตอนที่ 6 ไร่องุ่นวุ่นรัก

“ จองกุก เอ้ยยยย !!!!!!!!!! แกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห่ะ ??? พ่อจินเขาตื่นแล้วนะเนี่ย ”

แน่นอน เสียงนาฬิกาปลุกชั้นดีรุ่นลิมิตอิดิชั่น เสียงสิบแปดหลอดของมารดาของผมเอง  เนื่องจากเมื่อคืนกว่าที่ผมจะได้หลับก็ล่อไปสะเกือบเช้า

 จุ๊ๆ!!! ผมรู้นะว่า รีดเดอร์คิดอะไรอยู่  ไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน  ผม ยัง บริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่นะ แต่ที่ผมไม่ได้นอน เพราะว่า ผมเอาแต่นั่งจ้องว่าไอ้บ้าซอกจิน มันจะลุกขึ้นมาทำมิดีมิร้ายกับผมเมื่อไหร่ ถึงแม้ว่าร่างกายของผมจะปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้ากว่าสิบชั้นก็ตาม แต่มันก็ยังไม่ปลอดภัยอยู่ดี

ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แน่นอนว่าต้องเป็นแม่ผมอีกตามเคย

“ รู้แล้วๆๆ น่ะ แม่ ”

ผมลากร่างของตัวเองลงจากเตียงนอน ก่อนจะงัวเงียไปเปิดประ ตู แต่ปรากฏว่า คนที่เคาะ นั่น กลับเป็นคิมซอกจิน !!!

“ ว่าไงจ้ะ ที่รัก ตื่นแล้วหรอ ??? ”

ทันทีที่ผมได้ยินประโยคชวนอาเจียนนั้น ผมก็รีบปิดประตูใส่หน้าของเขา และเลื้อยกลับไปนอนที่เดิม

เวลาผ่านไปสักพัก~~~~~~

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูของไอบ้านั่นยังคงตามหลอกหลอนผมไม่เลิก  บ้าๆๆๆๆนี่มันบ้าจริงๆเลย วันหยุดของผมแท้ๆทำไม ไอ้บ้าซอกจินต้องตามมาป่วนด้วยเนี่ย ???

“ คนจะนอนรู้ไหมโว้ยยย ไอ้โรคจิต ”

ผมเปิดประตูไปต่อว่า บุคคลด้านนอกทั้งๆที่งัวเงีย

ตุ๊บ !!!!

แต่แล้วของแข็งก็สัมผัสกับหัวของผมอย่างจัง ทำให้ตาของผมสว่างขึ้นทันที  และสิ่งที่ช่วยปลุกผมจากความง่วงนั่นก็คือ กะละมังซักผ้านั่นเอง

“ แกว่าแม่ตัวเอง โรคจิต หรือไงกันยะ ไอลูกบ้า !!!!!!!! ”

ปรากฏว่า บุคคลที่มาเคาะประตูคราวนี้กลับเป็นแม่ของผมเอง งานซวยจึงบังเกิดขึ้นมาทันทีครับ

“ รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวได้แล้ว ”

คำประกาศิตของแม่ ยากแท้จะขัดขืน ~~~~~~~~~

เวลาผ่านไปไม่นาน ผมก็ขัดสี ฉวีวรรณร่างกายของตัวเองเสร็จเรียบร้อย  และลงไปยังด้านล่างทันที วันนี้เหลือสมาชิกแค่สามคนเท่านั้นเพราะพ่อเข้าไปในไร่ตั้งแต่เช้า เอ่อลืมบอกไปว่าบ้านผม ทำเกี่ยวกับไร่องุ่นด้วยนะ !!!!

“ ลงมาสักทีสินะ !! ”

คิมซอกจินทักทายผม ที่ลงมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง ง่วงก็ง่วง แล้วยังต้องมาเจอ กะละมังของแม่ฟาดหัวอีกด้วย เป็นใครก็อารมณ์เสีย

“ จองกุกอา วันนี้แกไม่ได้ไปไหนใช่ไหม ?? ”

แม่เอ่ยถามผม ด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิม

“ ป่าวครับ แม่มีอะไรหรือป่าว ???  

” ดีแล้วละ วันนี้ไร่เราจะมีการเก็บเกี่ยวองุ่น แกก็พาเพื่อนไปเที่ยวหน่อยละกัน”

นั่นไง !! และแล้ว ทุกข์นั่น ก็มาบังเกิดกับผมอีกแล้ว ทำไมต้องเป็นผมด้วยที่พาไอ้บ้าซอกจินเที่ยว

“ โอ๊ะ แม่ ผมเพิ่งนึกได้ว่า มีรายงานต้องทำนะ !!! ”

ผมรีบบ่ายเบี่ยงทันที แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันแล้วมั้ง

“ งั้นไม่เป็นไร แกอยากไปทำรายงานก็ไป เดี๋ยวฉันจะหักค่าขนมแกแทนละกันไปจ้าง คังวอน เด็กข้างบ้านให้ไปแทนละกัน”

ทำม้ายยยยย ~~~~~~~~~~ ต้องเอาเรื่องนี้มาขู่กันด้วย เงินทองไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะครับ คุณแม่

“ แม่ ครับ ถ้าจองกุกไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ ไว้คราวหน้าก็ได้  ”

แหมพ่อคุณ พูดเสียเป็นคนดีเลยนะครับ

“ จะไปก็รีบกินข้าวให้เสร็จสิ !!! ”

ผมพูดกระแทกคนตรงหน้า ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานของตัวเองต่อไป

ฉันขี่มอไซต์วิ่งในท้องนา ~~~~~

เห็นคนบ้านป่า หน้าตาเหมือนโจร ~~~~

แน่นอนตอนนี้ผมกับซอกจิน ก็เดินกันมาจนถึงไร่ องุ่นของครอบครัวผม องุ่นแดง ถูกปลูก เป็นแนวยาวกว่าร้อย เอเคอร์ << อันนี้ผมโม้เฉยๆ วันนี้ดูเหมือนผู้คนจะครึกครื้นเป็นพิเศษเพราะเป็นวันของการเก็บเกี่ยวผลผลิตนั้นเอง

ท้องฟ้าสีคราม จัดกับ ต้นองุ่นเขียวขจี บรรยากาศมันช่างดีเหลือเกิน แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีบุคคลที่กำลังเดินตามหลังผมต้อยๆ
 

“ นายจะเดินชมนกชมไม้อีก นานไหม ??? รีบๆเดินให้ทั่วสะ ฉันจะได้กลับไปนอน !!! ”

ผมหันไปตวาดคิมซอกจิน ที่เอาแต่ถ่ายรูป นู้นนี่ ไปทั่ว ทำตัวเหมือนกับไม่เคยเห็นไร่องุ่นไปได้

“ ใครบอกว่า ฉันชมนกชมไม้ละ ฉันกำลังดูนายจากด้านหลังต่างหาก !!! ”

ซอกจินพูดเสร็จพลางหันกล้องโทรศัพท์ราคาดาวน์รถมาถ่ายผมทันที

“ เฮ้ยยอย่าถ่ายนะ !!! ”

ผมพยายามปราม คนฉวยโอกาส แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจในคำพูดของผมเลย 

ทำไมผมถึงรู้สึกดีขนาดนี้ ทั้งๆที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำสิ่งดีดีอะไรให้เลย นอกจากจะระรานและวุ่นวาย แต่ยิ่งมองเห็นรอยยิ้มของซอกจิน กับใบหน้าหล่อๆนั้น มันยิ่งทำให้ผมหวั่นไหวเข้าไปทุกที

ย่าห์ ซอกจิน  !!!! นายเลิกก เข้ามาวุ่นวายในหัวใจของฉันสักทีได้ไหม ????

พลั๊วะ !!

ในขณะที่ผมกำลังฝันเฟื่องเรื่องไร้สาระอยู่นั้น มือหนาๆของไอ้ซอกจิน ก็ตรงเข้ามาฟาดที่หัวผมอย่างแรง ซ้ำรอยเดิม ที่แม่โขกผมด้วยกะละมังเมื่อเช้า !!!

“ จองกุก จะเหม่อไปไหนหรอครับ พี่เรียกตั้งหลายครั้งแล้วนะ !!! ”

 “ โอ๊ยย เจ็บนะเว้ยย ฟาดมาได้ !!!”

ผมร้องโอดครวญออกมา แต่ดูเหมือนว่า ตัวการจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

“ ว้าววว ไม่คิดเลยแหะ ว่าการมีไร่องุ่นเยอะๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน นายว่าดีไหม ถ้าฉันจะสร้างมันขึ้นมาบ้างในอาณาจักรของฉัน ?? ”

ซอกจินเอ่ยถาม ในขณะที่ผมกำลังลูบหัวตัวเองปรอยๆ

“ ไม่ดีหรอก ฉันไม่อยากให้ไร่ฉันมีคู่แข่ง !!! ”

ผมพูดตามความจริงเลยนะ เพราะไอ้ทุกวันนี้ เศรษฐกิจก็ใช่ว่าจะดีสักเท่าไหร่ ให้มีไร่มาเปิดแข่งกันอีกแบบนี้ ก็ลำบากกันพอดี

“ ไอกูๆๆๆๆ เด็กน้อยของฉัน นายนี่คิดการณ์ไกลจริงๆใช่ไหม ?? ”

แน่นอน ไม่มีทางที่ไอ้หมอนี่มันจะพูดอย่างเดียวโดยไม่มีมือไม้เข้ามาเกี่ยว นิ้วใหญ่ของซอกจิน รั้งแก้มผมไปมา ราวกับ ตุ๊กตายางยืด

“ แน่นอน !! เพราะในอนาคตไร่นี้ก็จะเป็นของฉัน ดังนั้น การตัดคู่แข่ง ไปตั้งแต่ตอนนี้จะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด ”

ผมพูดยืดอกอย่างมั่นใจ เพราะ ผมจะต้องเป็นเจ้าของไร่องุ่นที่หใญ่ที่สุดในเกาหลีให้ได้ ฮิฮิ ~~~~

“ งั้นหรออ ??? ว้าววดีจริง ฉันเริ่มหลงรัก ไร่องุ่นแล้วสิ คงต้องฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกเขย บ้านนี้สะแล้ว !!!! ”

บ้าจริง!! หมอนี่พูดอะไรออกมา ใบหน้าของผมเริ่มร้อนผ่าว เมื่อได้โดนหยอดจากซอกจิน  หัวใจทั้งสี่ห้องเต้นโครมครามยิ่งกว่าอยู่ใน พายุกลางมหาสมุทรเสียอีก

“ เลิกไร้สาระได้แล้วว จะไปดูอะไรอีกก็ว่ามา ฉันง่วง !!! ”

ผมพยายามเปลี่ยนประเด็นการสนทนาของเรา และเดินนำหน้าคนเจ้าเล่ห์ไป

“ ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากนั่งพัก ฉันเหนื่อยแล้ว !!! ”

คนตัวโตเริ่มงอแงแล้ว ก่อนจะทรุดและนอนแผ่ลงบนพื้นหญ้า ใบหน้าของเขาแดงก่ำ บวกกับร่างกายอันกำยำที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ คงเป็นเพราะแดดที่กำลังร้อน

“ อะไรกันๆ  เดินมาแค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรอ ?? ”

ผมเดินกลับมาดูอาการของซอกจิน ดูเหมือนว่าอาการของเขาจะแย่จริงๆนะเนี่ย เสียงหอบดังสนั่น บวกกับดวงตาทั้งสองข้างที่หลับพริ้มอยู่ ทำให้ผมอดขำกับพฤติกรรมของเขาไม่ได้

“ ย่าห์!! ย่าห์!! นายห้ามมาตายในไร่ฉันนะ ”

ผมพูดพลางใช้ไม้ จิ้มร่างของที่นอนแน่นิ่งของซอกจิน

“ ไอ้จองกุก เลิกเอาไม้มาจิ้มฉันสักทีได้ไหม ??? มันทำให้ฉันนึกถึงการตูนเรื่องนึง ไอ้เด็กน้อยใส่แว่นอ้วนๆ”

โถๆพ่อคุณ เขาเรียก  หนูน้อยอาราเล่ต่างหากละ ว่าแต่อาราเล่มันใช้ไม้จิ้ม อึ ตัวเอง ไม่ใช่หรอ ???

“ ฮ่าๆๆ นี่นายเอาตัวเองไปเทียบกับ อึ หรอ เนี่ย ??? ”

“ เอาเป็นว่าฉันขอ พักสักสิบนาที ก่อนละกัน แล้วเราค่อยเดินกันต่อ ”

ซอกจินวางแพลน ก่อนจะหลับตาพริ้มอีกเช่นเคย

“ อะไรกัน นายจะมานอนที่นี่เนี่ยนะ ถ้าอยากพักก็กลับไปพักที่บ้านสิ !!!! มานอนซุ่มสี่ซุ่มห้าเดี๋ยวก็เจอดีหรอก ”

“ ……….. ”

ซอกจินไม่ได้สนใจคำพูดของผมแม้แต่น้อย

อยากนอนนักใช่ไหม ได้เลย เด่วนายจะนอน อย่างสงบสุขแน่ ฮ่าๆๆ ผมเริ่มปฎิบัติการแผนร้ายทันที

“ มดตัวน้อย ตัวนิด มดตัวน้อยตัวนิด ฉันขอโทษแกจริงๆนะที่ต้องทำร้ายบ้านของพวกแก เอาเป็นว่าในอนาคต ฉันจะสร้างคอนโดให้พวกแกเป็นการทดแทนละกันนะ !!! ”

ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจ หักรังมดแดง จากต้นองุ่นๆใกล้ๆออกมา

ฮ่าๆๆ ฮนา ทู เซ็ด ~~~~~~~ หลังจากที่ส่งเสียงสัญญาน บรรดามดน้อยใหญ่ ก็ถูกดึงด้วยแรงโน้มถ่วงของโลก หล่นสู่ร่างของซอกจินที่กำลังนอนด้วยความเหน็ดเหนื่อย

“ โอ๊ยย…โอ๊ยยย แม่งแสบบบ !!! ”

หลังจากที่ผมปล่อยลูกสมุนไปสักพัก ซอกจินก็เริ่มมีปฎิกิริยาตอบสนองทันที ตอนนี้ เขากำลังชักดิ้นชักงอไปทั่ว เพราะความเจ็บปวด 55555

“ ซอกจินน นายเป็นอะไรของนายไปนะ ฮ่าๆๆๆ ”

“ แม่งมดมาจากไหนวะ !!! โอ้ยยย….แสบบบ “

ร่างสูงรีบลุกขึ้น และ ปัดป้องตัวเองอย่างน่าสงสาร

“ ไอ้จองกุก นี่ฝีมือ มึงใช่ไหม ??? โอ๊ยยย ซี๊ด~~~~~ ”

“ ป่าวนะๆ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันก็เตือนนายแล้วว่าอย่าไปนอนซุ่มสี่ซุ่มห้า ก็ไม่ยอมเชื่อฉัน ”

ผมปฎิเสธหน้าตาเฉย ถึงแม้ในใจจะแอบสะใจอยู่เล็กน้อยก็ตาม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

“ โอ๊ยยไม่ไหวแล้วเว้ยยย กลับบ้านกันเหอะ !!! คันอิ๊บอ๋ายยเลย ”

สองเท้าของเขารีบวิ่งกลับไปยังบ้านทันที แฮ่ๆ ในที่สุด ก็ได้กลับไปนอนเสียที รู้สึกเหมือนได้รับอิสระอีกครั้ง

เวลาผ่านไปไม่นานนัก เราก็กลับมาถึงบ้าน ตอนนี้ร่างกายของซอกจิน เป็นตุ่มแดงไปทั่วตัว และร่างสูงยังคงเกานู้นเกานี้ เกานั้นไปทั่วตัว คิดๆไปก็น่าสงสารเหมือนกันแหะ ไว้ค่อยหายามาทาให้แล้วกันเนอะ !!!

“ เอ้า พ่อจิน ทำไมรีบกลับกันมานักละ เที่ยวไร่องุ่นไม่สนุกหรอ ?? ”

แม่ของผมที่กำลังดูแลสวนดอกไม้ของตัวเองอยู่ ออกมาทักทายซอกจินด้วยความแปลกใจ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันได้สังเกต ปฎิกิริยาที่แปลกไปของเขา

“ เอิ่มม …ซี๊ด…สนุกครับ แม่ แต่ว่า…ซี๊ดด ผมม… ”

“ อ้าววแล้วนั่น ตัวไปโดนอะไรมานะ ทำไมถึงเป็นตุ่มแดงไปทั่วขนาดนี้ !!! ”

แม่ของผมยังคงซักไซ้ไม่เลิก หน้าของวอกจิน ตอนนี้กำลัง บูดเบี้ยวเพราะ ความแสบและคัน

“ แม่ ปล่อย เขาไป อาบน้ำเหอะ เดี๋ยวก็โดนมดกัดตายพอดี ”

แน่นอน เสียงสววรค์ของซอกจิน นั่นคือผมนั่นเอง

ครั้งนี้แค่เบาะนะจ้ะ ๆ ถ้าคราวหน้านายคิดจะรุ่มร่านกับฉันอีก นายเจอหนักกว่านี้แน่ คิมซอกจิน

Seok Jin part…….

โอ้ยยย

ผมขอสาบานเลย ว่าจะ ขอจองเวรกับไอ้มดบ้าพวกตลอดไป  ร่างกายและใบหน้าอันหล่อเหลาของผมตอนนี้ มีตุ่มใสๆเต็มไปหมด ทั้งคันทั้งแสบ ไม่ยักจะรู้ว่าไร่องุ่นนี่จะมีมดเยอะขนาดนี้

หลังจากที่อาบน้ำ ทำความสะอาด และโบกแป้งเย็นเพื่อบรรเทาอาการคันไปทั่วร่างกาย ก็นอนพักอยู่บนห้องของเจ้าเด็กน้อย ว่าแต่ไอ้เจ้านั่นมันหายไปไหนของมันนะ ใจคอจะไม่มาดูแลผมเลยหรือไง ???

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะสาวขายาวเข้ามาพร้อมกับ กล่องยา

แต่แล้วว ……..

ตุ๊บบ !!!

กล่องยานั่นกลับร่วงหล่นสู่พื้น พร้อมกับความตกใจของจอนจองกุก

“ ย่าห์ !!!! คิมซอกจิน นายช่วยแต่งตัวให้มันมิดชิดหน่อยจะได้ไหม ??? ”

ร่างบาง บ่นอ้อมแอ้ม พร้อมกับ เอามือ ปิดตาตัวเอง ผมลืมไปสะสนิทเลย ว่าสภาพผมตอนนี้ เรียกว่า ยิ่ง เรท ยี่บวกอีกก็ว่าได้ ร่างกายอันขาวโพลนไปด้วยแป้ง กับกางเกงในตัวเดียวที่ผมนุ่งอยู่ มันช่างล่อแหลมเสียจริง

ผมรีบหยิบผ้าขนหนูข้างตัว มานุ่งพอเป็นพิธี ก่อนจะหย่อยก้นลงที่เดิม

“ อย่าเพิ่งมาเขิน มาอายตอนนี้ได้ไหม ?? ฉันคันจะตายอยู่แล้วนะ ”

“ อื้มมๆ ยื่นแขนมาสิ !!! ”

จอนจองกุกค่อยๆเปิดตาของตัวเอง ก่อนจะหยิบกล่องยาที่นอนเอขกอยู่กับพื้น และตรงมายังที่ผมนั่งอยู่ทันที

มือเรียวๆหยิบ หลอดยาแปลกประหลาดออกมา พร้อมกับบีบมันใส่มือ

“ ดะ…เดี๋ยวว ยาอะไร มันไม่แสบใช่ไหม ??? ”

ผมเอ่ยถามด้วยความกังวล เพราะตอนนี้ร่างกายของผมก็ระบมไปหมดแล้ว ถ้ามาเจอยาแสบๆอีกเนี่ยต้องตายแน่ๆเลย

 “ เลิกปอดแหกเหอะน่า มันไม่ได้แสบอะไรนักหนาหรอก ยื่นแขนมา”

ร่างบางต่อว่าผม พร้อมกับกระชากข้อมือไปวางบนตักนุ่มๆของเขา นิ้วเรียวเล็กสัมผัสไปยังตุ่มแดงตามแขนของผมทั้งสองข้าง สีหน้าและแววตา แสดงถึงความตั้งอกตั้งใจของเขา ริมฝีปากสีหวานเผยอไปมาเล็กน้อย มันยิ่งทำให้ผมเกิดความรู้สึกต้องห้ามขึ้นมาอีกขึ้น ใบหน้าขาวเนียนอย่างกับผู้หญิง ร่างกายเล็กแสนบอบบางน่าทะนุถนอม ทำไมเจ้าเด็กคนนี้ถึงมีอิทธิพลกับหัวใจของผมเหลือเกินนะ ฉันยังคงต้องมนต์สะกดในความน่ารักของจอนจองกุก แบบไม่สามารถละสายตาไปไหนได้ มือหนาของผม ถูกเลื่อนไปสัมผัสร่างบางตรงหน้าโดนไม่รู้ตัว

ตุ๊บ!!

แต่แล้วหมอนข้างหนาๆก็ถูกฟาดมาที่หัวของผมพอดี

“ จะทำอะไร ?? ”

ดูเหมือนว่าจอนจองกุกจะระมัดระวังตัวกว่าที่ผมคิดนะเนี่ย ??

“ ป่าวสักหน่อย ยุงกัดนายไง ฉันเลยไปลูบออกให้ ”

คำแก้ตัวเก้ๆกังๆของผม ไม่สามารถทำให้ร่างบางตรงหน้าไว้ใจอีกต่อไป จองกุก พยายามถอยห่างจากตัวผมออกไปเรื่อยๆ

“ นายจะไปไหนนะ ยังทายาให้ฉันไม่เสร็จเลยนะ !!! ”

“ นายนี่มันหื่นกามจริงๆ เชิญทาเองเหอะครับ คุณซอกจิน  ”

รู้สึกว่าครั้งนี้ เขาจะไม่ยอมจริงๆสินะ บ้าจริงเล้ยยไอ้จินเอ้ยยย มึงไม่น่ารีบร้อนเลยย

“ได้ไงอ่ะ ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่ได้ตั้งใจ จองกุกอา จอนจองกุก ”

ถึงแม้ว่าผมจะพยายามแก้ตัวสักเท่าไหร่ จองกุกก็คงไม่กลับมาหาผมหรอก สุดท้ายก็ต้องนั่งปฐมพยาบาลตัวเอง ผมละอยากตบกระโหลกตัวเองสักร้อยครั้ง จะได้เลิกโง่เสียที

เวลา 20.00 น. โดยประมาณ ~~~~~~

ตอนนี้ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะอาหาร และแน่นอน แม่ของจองกุก ก็ยังคงทำอาหารหลากหลายชนิดเอาใจผมอยู่เสมอ ถ้าผมมาเป็นลูกเขยบ้านนี้มีหวังได้อ้วนเป็นหมูแน่นอนเลย ฮิฮิ

“ วันนี้ต้องฉลองกันนะ อาป๊า เอาไวน์ที่เราหมักเองมาให้ พวกเราได้ชิมกัน ”

พ่อของจองกุก ยิ้มด้วยหน้าตาเบิกบาน พร้อมกับชูแก้วไวน์ ขึ้นมอบให้กับทุกคน

“ ว้าวววว เยี่ยมไปเลยนะ งั้นรอต้องเปิดเพลงร้องกันดีกว่าเนอะ !!! ”

แน่นอนแม่ของจองกุก ก็เปิดเพลงช่วยสร้างบรรยากาศ ในการเก็บเกี่ยวผลผลิตองุ่นในวันนี้

การรับประทานอาหารเย็นของเราดำเนินไปอย่างอบอุ่น บทเพลงแล้วบทเพลงเล่าที่ พ่อ และแม่ของเจ้าเด็กน้อย ร้องให้ผมฟัง รวมถึงตัวของเขาด้วย ส่วนคนขี้อายอย่างผมหลังจากที่ถูกคะยั้นคะยออยู่นาน ก็เลือกที่จะร้องหนึ่งเพลง

~~~~Last Christmas

I gave you my heart

But the very next day, you gave it away

This year

To save me from tears

I'll give it to someone special ~~~~~~~

[last chistmas shine]

 

เพลงที่ จิน cover เอาไว้นะ ไรท์เอาส่วนที่ตัดมาให้ดู *****

 

“ ว้าวๆๆ พ่อจินนี่หน้าตาก็ดี ร้องเพลงก็เพราะ อีกนะ !!”

แม่ของจองกุก เอ่ยปากชมผมไม่หยุดเลย หลังจากที่บทเพลงโปรดของผมจบไป การดื่มฉลองก็เริ่มต้นขึ้นทัน ตามธรรมเนียมของบ้านนี้เท่าที่ผมรู้มา ว่า คนที่อยู่ทางด้านซ้านมือจะเป็นคนรินเหล้าให้ และคนที่อยู่ที่ขวามือก็มือหน้าที่ดื่มให้หมด

ซ้ายยย ขวา ~~~

ผมหันสำรวจ ไปมาปรากฏว่า คนที่อยู่ทางด้านซ้านมือของผมก็คือพ่อของจองกุกนั่นเอง ส่วนบุคคลที่จะต้องโดนผมรินเหล้าให้นั่นแน่นอน จอนจองกุก

“ แม่ ผมขอเปลี่ยนที่ได้ไหม ??? ”

ร่างบางเริ่มปฎิกิริยาเมื่อรู้ว่า กำลังจะโดนผมแกล้ง

“ ย่าห์!! ลูกคนนี้นิ เรื่องมากจริงๆ ฉันจะรินให้พ่อแก ”

เยี่ยมมากครับคุณแม่ยาย ต้องแบบนี้สิ ถึงจะได้เข้าขากันง่าย

การดื่มของเราดำเนินไปเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนว่า จองกุกจะไม่ดื่มเหล้าที่ผมเทให้เลย

“ ทำไม ถึงไม่กินละ นายจะละเมิดกฎบ้านตัวเองหรือไง กัน ??? ”

ผมเอ่ยถามบุคคลด้านข้าง ก่อนจะเลื่อนแก้วไปให้ใกล้ตัว

“ ไม่เอาอ่ะ ปกติ ฉันก็ไม่ดื่มอยู่แล้วว ”

“ เฮ้ยยได้ไง ?? ฉันดื่มไปหลายแก้วแล้วนะ !!!! ”

“ ก็เรื่องของนายสิ อยากดื่มก็ดื่มไป !! ”

ร่างบางยังคงปฎิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมต้องใช้มาตรการเด็ด นั่นก็คือ….

“ ออมม่า ครับ รอบนี้ผมคงกินต่อไม่ได้แล้ว เพราะลูกชายของออมม่า ไม่ยอมดื่มเหล้าที่ผมให้เลย  ”

แน่นอน ผมใช้ใบหน้าแสนหล่อของตัวเอง อ้อนแม่ของจองกุกที่กำลังเคลิบเคลิ้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

“ ย่าห์!!! จอนจองกุก ทามมายยยแก ถึงม่ายยกินนห้า ~~~~ ”

“ แม่ ก็ผมไม่อยากดื่มอ่ะ ”

เริ่มเกิดสงครามระหว่างแม่กับลูก ร่างบางมีแอบมาส่งสายตาจิกกัดมาทางผมเล็กน้อย

“ นี่ แกจาเถียงแม่ตัวเอง หรอ ??? อ้า  กินๆเข้าปายยย  ลูกรักกกก ”

จองกุกไม่สามารถ ทัดทานคำพูดของแม่ตัวเองได้ นอกจากจะกระดก ที่เดียวสามแก้วรวด

“ อ้ะ !! พอใจนายหรือ ยัง ??? ”

“ เยี่ยมไปเลย จอนจองกุก !!!!”

ฮ่าๆๆ ตอนนี้เจ้าลูกแกะน้อย กำลังหลงกล หมาป่าอย่างผมแล้วว คืนนี้นายเสร็จฉันแน่ จอนจองกุก !!!!

สิบห้านาทีต่อมา ~~~~

“ เทเหล้า ห้ายย ช้านน อีก เส่ !!! ”

เสียงของจองกุกที่ตอนนี้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยแอลกอฮอล เข้าขั้น

“ ไปนอนเถอะไป อาการไม่ไหวแล้วนะ ”

ผมปรามร่างเล็ก ก่อนจะรั้ง ขวดเหล้าจากมือเขาออกมา เพิ่งรู้เหมือนกันว่า ไอ้หมอนี่จะคออ่อน ยิ่งกว่า เป็ดเสียอีก

“ ม้ายยอ้าวว ช้านน ยังม่ายมาวว เลยยย ”

เจ้าเด็กดื้อยังคงเถียงผมต่อไม่จบไม่สิ้น ทั้งที่สภาพตัวเขาตอนนี้เรื้อนเอามากๆ

“ ถ้าไม่เมา ไหนนายลองลุกขึ้น เดินให้ฉันดูสิ !!!”

“ ด้ายเลย คร้าบบป๋มมม !! ”

แน่นอน คนถูกท้า รีบลุกขึ้นจากโต๊ะ อย่างโซซัดโซเซ ไปซ้ายทีขวาที จนผมละอดขำไม่ได้

“ เห็นม้ายย ช้านนเดินตรงจาตายยย ”

“ จ้ะๆๆ งั้น จองกุก ไปนอนดีกว่านะ เดี๋ยวพี่พาไปส่ง ”

ผมตรงเข้าไป รวบตัวร่างบาง ก่อนจะพยายามอ้มขึ้นหลังของตัวเอง

“ ย่าห์!!!!พี่ไหน  ”

จองกุก ผลักอกผมออกพร้อมกับถามคำถามแปลกๆออกมา

“ ก็ฉันไง  พี่จินของนาย”

ผมถือคติที่ว่า คนเมาคนบ้า ตื่นขึ้นมาก็คงจำอะไรไม่ได้ งั้นคืนนี้ ก็ขอเป็นฮยองดีดีสักคืนละกัน ฮิฮฺ

“  พี่จินของผม คร้าบบ จาพาผมปายหนายหรอครับบ ??? ”

 โอ๊ะ ประโยคที่จองกุกพูดออกมา มันช่างทำให้ผมมีความสุขเหลือเกิน เสน่ห์เหลือร้ายของไอเจ้าเด็กคนนี้มันอยู่เมา แบบนี้นี่เองหรอ ???

“ พี่จะพา จองกุกไปนอนไงครับ ขึ้นหลังนะ !!! ”

ฮ่าๆๆ ผมเล่นมุขตามเจ้าเด็กจองกุก ถึงแม้น้ำเสียงของผมตอนนี้มันจะดูแปลกๆก็เหอะ ผมจัดการลากร่างบางขึ้นบนหลังของตัวเอง และตรงสู่ห้องนอนทันที

“ ฮ้า ~~~~ เห็นตัวเล็กแบบนี้ แม่งหนักเป็นบ้าเลย !! ”

หลังจากที่โยนร่างอันไร้สติ ของจอนจองกุกลงบนเตียง ผมก็จัดการ ทำความสะอาดตัวเองจากอ๊วกที่หมอนั่นโปรยไว้เสื้อของผมระหว่างทางที่เดินมา

“ พี่จินครับบบ ผมร้อนนน ”

เสียงหวานของคนที่นอนอยู่ เรียกหาผม ใบหน้าสีแดงก่ำ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล ดวงตากลมโต ตัดกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีหวานกระจับเข้ารูป ทำไมเจ้าเด็กจองกุก ถึงสวยได้ขนาดนี้นะ

“ เฮ้ยยย นายจะทำอะไรนะ จอนจองกุก ”

ซึ่งในขณะนั้นเองเจ้าร่างบาง ก็ลุกขึ้นมา เปลื้องเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างกายของตัวเองออกจนหมดสิ้น

“ โผมมร้อน คร้าบบบบบ ”

ร่างกายอันเปลือยสีขาวนวลตัดกับความมืด มันกำลังล่อตาล่อใจผมในขณะนี้

“ ย่าห์!!!!! จอนจองกุก ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้นะ ”

ผมเอ็ดจองกุกเสียงดัง แต่ดูเหมือนว่า เขาไม่ได้สนใจกับคำพูดของผม และยังคงนอนหลับอ้าซ่าต่อไป

“ ย่าห์!!! ถ้ายังเป็นแบบนี้ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

น้ำลายเหนียว ก้อนใหญ่ถูกกลืนลงคอ อย่างยากลำบาก

จอนจองกุก ถ้าเกิดอะไรขึ้นนายจะมาโทษฉันไม่ได้นะ ฉันเตือนนายแล้ววว

เนื้อล่อปากเสือ มีหรือจะรอดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



 

End seok jin part......



 

CRY .q