ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6: Heechul's Story (เรื่องของฮีชอล) - Part II

  • อัปเดตล่าสุด 18 มิ.ย. 64



ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองคนที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ ร่างบางที่นั่งอยู่บนตักร่างสูงและถูกกอดอยู่ถอนหายใจเบาๆ



"นายพูดจริงเหรอ?"ร่างสูงถามทำลายความเงียบ 



"จารย์คิดว่าไงหละ"ฮีชอลถามเสียงเรียบ ชเวซีวอนปล่อยกอด ร่างบางลุกขึ้นแล้วทิ้งตัวลงข้างๆร่างสูง



"พ่อแม่ผมเป็นใครตาย ยังไงผมเองก็ไม่รู้...เท่าที่จำความมาได้ ผมก็มาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าซะแล้ว..."ร่างบางพูดพลางเอนตัวลงบนเตียงสีขาว ดวงตาคมเข้มมองกิริยาของร่างบางเงียบๆไม่พูดอะไร



"...พอผมอายุได้10ปี ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาอุปการะผม เธอเป็นคนดีมากๆ ผมกำหนดเอาไว้ว่าคนนั้นต้องเป็นแม่ของผม..."



"...แม่ไม่เคยแต่งงานกับใคร แต่แม่อุปการะผมมาก็เพราะแม่อยากมีลูก"



"ตอนผมอายุประมาณ13 แม่ก็แต่งงานกับผู้ชายคนนั้น...พ่อของเรียววุคหนะฮะ"



ร่างสูงพยักหน้าเป็นระยะๆให้ร่างบางรู้ว่าตนก็ฟังอยู่แม้ว่าสายตาจะจับจ้องไปยังร่างบางที่นอนพูดข้างๆตน



"เรียววุคเป็นลูกติดฮะ ผมกับเรียววุคก็สนิทกันเหมือนพี่น้อง...อันที่จริงก็พี่น้องแหละ และมันจะดีกว่านี้..."



ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าสร้อยก่อนที่จะสบตาร่างสูง ริมฝีปากเรียวขยับออกมาเป็นคำพูดด้วยน้ำเสียงสั่นและแหบพร่า



"ถ้าพ่อของเรียววุคมันไม่ทำให้แม่ร้องไห้ทุกวัน"


--------5%--------

 

ร่างสูงเบิกตาโพลงอย่างตกใจเล็กน้อย

 

ไอ้หมอนั่นมันกลับบ้านดึก ชอบทำร้ายแม่ไม่ก็ผมอยู่เรื่อย บางทีเรียววุคก็โดนเพราะเข้ามาห้าม...ไอ้หมอนั่นหนะ กลับบ้านดึก เมาเหล้าอาละวาดไล่ฟาดผมกับแม่อยู่เรื่อย...”

 

ฮีชอลพูดเสียงสั่น ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอเบ้าตา เขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่นึกถึงบุคคลที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่จากไปจากเขา...แม่....

 

“...ตกดึกแม่จะร้องไห้ตลอด...เป็นแบบนี้มาทุกคืน...”ร่างบางหยุดก่อนที่มือเรียวจะเล่นกับผมสีแดงของตนอย่างเคยชินแล้วก็สะดุ้ง ฮีชอลลุกขึ้นมามองซีวอน

 

พ่อเคยให้แม่ย้อมผมเป็นสีแดงให้ แล้วมันเหลือ...แม่ก็เลยเอามาย้อมให้ผม...ผมสีดำเลยกลายเป็นผมสีแดงสด...ขอย้ำฮะจารย์...แดงธรรมชาติ!”ร่างบางพูดย้ำกับซีวอนในประโยคสุดท้าย ร่างสูงหัวเราะเบาๆพลางนึกย้อนไปเมื่อเจอกับฮีชอลเป็นครั้งแรกเมื่อสองอาทิตย์ก่อน

 

กฏของโรงเรียนห้ามย้อมสีผม รู้ไหมว่าผมของนายสีอะไร?”ร่างสูงเปลี่ยนคำถาม ดวงตาคมเข้มมองร่างบางข้างหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า

 

แดงธรรมชาติ=[]=lll”ริมฝีปากเรียวบางตอบห้วนๆอย่างเบื่อหน่าย

 

พ่อแม่ก็ผมสีแดงเหรอ?”

 

พ่อผม...ผมสีแดง”

 

“2ปีก่อน...แม่ป่วยเป็นลูคิเมีย...เสียชีวิตไป ไอ้หมอนั่นก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น มีแค่ผมกับเรียววุคเท่านั้นที่ร้องไห้...ในงานศพแม่...”

 

"ผมสีแดงที่แม่ย้อมให้เป็นเพียงของดูต่างหน้าเท่านั้น...เพราะฉะนั้นต่อให้จารย์จะว่ายังไง จะไล่ผมออก...ผมก็จะไม่ย้อมผมกลับเด็ดขาด..."ร่างบางพูดได้แค่นี้ก็นิ่งเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นไห้ออกมาเป็นระยะๆ แผ่นหลังบางสั่นเป็นระยะๆ

 

คิมฮีชอล...แม้ภายนอกจะเข้มแข็งมากแค่ไหน แต่ภายในกลับอ่อนแอ

 

ไม่รู้ทำไม...คนตรงหน้ารู้จักกันแค่สองอาทิตย์ก็เล่าเรื่องของนายและร้องไห้ให้ดูอีกต่างหาก

 

ทำไมนายถึงเล่าได้อย่างสบายใจ...

  

ทำไมกันหละคิมฮีชอล?!

  

ฮีชอล...”

 

สักพักเสียงสะอื้นก็หายไป มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานที่ก้มหน้านิ่ง เพียงไม่กี่อึดใจใบหน้าหวานที่เคยอาบไปด้วยหยาดน้ำตาก็เงยหน้าขึ้นมามอง รอยยิ้มอารมณ์ดีและขี้เล่นเหมือนเดิมปรากฏแทนหยาดน้ำตา ดวงตาร่าเริงมาแทนที่ดวงตาเศร้าสร้อย

 

จารย์ไปอาบน้ำเถอะฮะ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่าแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง

 

ซีวอนมองตามจนประตูถูกปิดไป มือหนาลากวนไปกับที่ๆร่างบางเคยนั่ง...ยังอุ่นอยู่เลย

 

คิมฮีชอล...ภายใต้หน้ากากแห่งความสุขของนาย...มีใบหน้าที่เจ็บปวดและเศร้าสร้อยอยู่

 

คิมฮีชอล...ถ้าแม่ของนายที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนาย แสงสว่างดวงเดียวของนายจากไปเมื่อสองปีก่อน

  

ความมืดล้อมรอบตัวนายจะหายไปไหม...

 

ถ้าฉันจะขอเป็นแสงสว่างและทุกสิ่งทุกอย่างของนาย

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

เสียงเคาะประตูเบาๆสองครั้งก่อนที่ประตูไม้ของห้องนอนจะเปิดออกมา คิมฮีชอลในเสื้อยืดสีขาวและกางเกงนอนสีฟ้าเดินเข้ามาในห้อง มือเรียวถือแก้วนมมาให้

 

จารย์ไม่นอนอีกเหรอฮะ?”ร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสือการเรียนการสอนจากกระเป๋าของตนเงยหน้ามามอง ซีวอนใส่เสื้อยืดโคร่งๆกับกางเกงสบายๆ

 

โหๆ พอดีเป้ะๆ ไม่เสียแรงที่ไปจิ๊กไอ้หมอนั่นมา”ไอ้หมอนั่นของร่างบางคือพ่อของเรียววุคนั่นเอง

 

ใบหน้าคมคายมีรอยยิ้มเล็กน้อย ซีวอนหันเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเรียนแล้วรับแก้วนมจากร่างบางมาดื่ม

 

นายจะนอนห้องเรียววุคจริงๆเหรอ?”ฮีชอลเอียงคอและขมวคิ้วอย่างงุนงง

 

ฮะ? ทำไมหรอ?”คำถามของร่างบางทำให้ซีวอนกระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์

 

นอนกับฉันได้ไหม? ฉันเหงา”

 

ร่างบางพยักหน้าอย่างไม่คิดอะไร แม้แต่สรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองของซีวอนแม้แต่น้อย...

 

ฮีชอลไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าได้ตกหลุมพรางเจ้าเล่ห์ของซีวอนตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้ว!!!

 

--------20%--------

 

ดึกแล้ว ความมืดและความเงียบเข้าครอบคลุมคนทั้งสอง ร่างทั้งสองร่างต่างพากันหันหลังให้กัน แต่ดูเหมือน...จะไม่มีใครหลับได้สักคน...

 

ชเวซีวอนพยายามเป็นครั้งที่ร้อยกว่าที่จะข่มตาของตนให้หลับ แต่มันกลับทำไม่ได้เสียที...

 

ไอ้ห่า...หลับสิวะ”เสียงหวานของร่างบางที่อยู่ข้างหลังดังขึ้นมาเบาๆพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ร่างสูงหันหน้าไปมองฮีชอลที่นอนหันหลังให้ตน

 

นอนไม่หลับเหรอ?”ร่างสูงถาม

  

พูดคุยกับจารย์แบบนี้เขาเรียกว่าหลับมั้งฮะ=[]=;;”คำตอบกวนๆดังกลับมาจากร่างบาง ซีวอนอมยิ้มเล็กน้อย

  

เอางี้ ถ้านายหลับ ฉันก็หลับ”

  

จารย์...มันพูดง่าย แต่มันทำยากนะฮะ”ฮีชอลพูดอย่างเหนื่อยใจ

 

ซีวอนเงียบไปสักพักก็คิดอะไรบางอย่างออก ร่างสูงหันตัวไปประจันหน้ากับแผ่นหลังของร่างบาง


ฉันช่วยไหมหละ?”ร่างสูงถามอย่างเจ้าเล่ห์

 

หงะ ก็ได้ฮะ-*-”

  

 ร่างสูงยิ้มอีกครั้งในความมืด มือหนาลอดเข้ามาในอ้อมแขนบางก่อนที่จะกลายเป็นนอนกอดฮีชอลจากข้างหลัง

 

จารย์ทำไรอะO_O?!?!”ร่างบางโวยวายเบาๆ ใบหน้าคมคายเลื่อนมาตรงติ่งหูของร่างบาง

 

ชู่ววว เบาๆสิ ฉันจะทำให้นายหลับได้เร็วขึ้น”




--------70%--------

  

แสงแดดยามเช้าแยงเข้ามา ดวงตากลมโตของคิมฮีชอลค่อยๆเปิดออกมาอย่างช้าๆแล้วหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปรับสายตาของตัวเอง

 

ร่างบางทำท่าว่าจะลุกขึ้นมาแต่กลับไม่เป็นไปได้ตามใจคิดเพราะถูกกอดจากทางด้านหลังโดยร่างสูง

 

ทำไมถึงถูกกอดฟะ...?

 

ฮีชอลคิดในใจ สมองก็ตีเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเมื่อกลางคืน


ซีวอนบอกว่าจะทำให้หลับเร็ว...หมอนั่นกระซิบที่หูแล้วก็เลื่อนมาข้างล่าง...

 

เฮือกกกกก!!!

 

ทันทีที่จำเหตุการณ์เมื่อคืนได้ ใบหน้าหวานก็แดงก่ำอีกรอบพร้อมกับหน้าอกซ้ายที่เต้นตุบๆไม่เป็นจังหวะ

 

ทำไมถึงรู้สึกดีกับสัมผัสที่ซีวอนมอบให้มา...

 

เฮ้! คิมฮีชอล!! นายยอมถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?!?!

 

นายรู้จักกับชเวซีวอนได้แค่สองอาทิตย์เท่านั้น แถมชเวซีวอนยังเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์ประจำห้องอีกด้วย...

 

อาจารย์...เขาเป็นนักเรียน...

 

อาจารย์กับนักเรียน...!!!

 

เฮ้ยยยยยยยยยย!!!!”

 

คิมฮีชอลตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับดิ้นสุดขีดในอ้อมกอดแกร่งของร่างสูง

 

อืมมม...ตื่นแล้วเหร...ว้ากกกกกกกกกก!”ก่อนจะจบประโยคของร่างสูง ฮีชอลก็พลิกตัวกลับมาประจันหน้ากับซีวอนก่อนที่จะใช้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ทั้งหมดผลักร่างสูงตกเตียงไป

 

ดวงตาคมเข้มมองดูร่างบางบนเตียงที่หน้าซีด มือเรียวตบหน้าตัวเองไปหลายครั้งจนใบแก้มขาวนวลมีรอยฝ่ามือของตน

 

ไม่จริ๊ง อาจารย์กับนักเรียนนะโว้ย! แถมยังมีเรื่องแบบเมื่อคืนอีก!!

 

ฮีชอล? เป็นอะไรไปหนะ?”ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วตรงตรี่มายังร่างบาง มือหนาคว้ามือเรียวทั้งสองข้างของฮีชอลเพื่อไม่ให้ตบหน้าตัวเอง ใบหน้าคมคายทำหน้างงๆ

 

จารย์...เรื่องคืนนั้น...ผมจะคิดซะว่าฝันไป ไม่เป็นไรจารย์ไม่ต้องมาห่วงผม...”

 

ร่างบางก้มหน้าพูดแบบอายๆด้วยทำนองเพลง 'เรื่องคืนนั้น'

 

หา?”ซีวอนถามอย่างงงๆ

 

ก ก็...เมื่อคืน...ที่จารย์บ บอกว่า...จ จะทำให้ห หลับเร็ว...ข ขึ้น...แล้ว จารย์ก็ทำ...ไอ้อย่างที่ว่าหนะ...ม มัน...ไม่ดีนะฮะ...>///<“ร่างบางตะกุกตะกักพูด

  

ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งหน้าแดง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

  

ทำไมหละ?”ซีวอนโน้มหน้าเข้ามาใกล้เป็นจังหวะเดียวกับที่ใบหน้าหวานที่แดงก่ำของฮีชอลเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอดี ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันไม่กี่คืบ


พลั่กกก!

  

 มือเรียวที่ไม่รู้ว่าร่างสูงปล่อยให้เป็นอิสระตอนไหนผลักอกซีวอนออกไปสุดแรงเกิดอีกครั้ง ซีวอนเซไปสองสามก้าวก่อนที่จะมองฮีชอลที่หน้าแดง

  

 น่ารัก...

 

เข้าใจแล้ว”

 

ซีวอนพูดเบาๆแล้วนั่งลงกับพื้น เขาเอนตัวพิงผนังสีขาวของห้องนอนฮีชอล ดวงตาคมเข้มจ้องมองร่างบางที่อยู่บนเตียง

 

เริ่มงาน8.00 เลิกเรียน3.30 นี่คือเวลาที่ต้องทำอาชีพครู”ร่างสูงเปรยขึ้นมาเบาๆ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งอย่างสนใจ

 

พอหลังจาก3.30แล้ว...ฉันก็ไม่ใช่ครู ฉันก็เป็นเพียง...คนธรรมดาๆ ทำอาชีพอีกอาชีพหนึ่ง...”ร่างสูงพูดต่อไป

  

เพราะฉะนั้นแล้ว...”

 

เมื่อคืนฉันไม่ใช่ชเวซีวอนอาจารย์ฝ่ายปกครองและอาจารย์ประจำห้องของนาย แต่เป็นชเวซีวอนผู้ชายธรรมดาๆ...ก็เท่านั้นเอง”

 

 

 

 

คำพูดของร่างสูงและสายตาจริงจังที่ส่งมาให้วนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่เช้าจนมาถึงหน้าห้องเรียนแล้วก็ยังไม่หยุด ใบหน้าหวานสะบัดไปมาอย่างหงุดหงิดครั้งแล้วครั้งเล่า

 

 หลังจากที่ได้ยินคำพูดของซีวอนแล้ว เจ้าของประโยคก็ลุกขึ้น หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านไปทิ้งให้เจ้าตัวแสบอย่างเขาอึ้งกับประโยคที่ทำให้หน้าแดงและใจเต้นตุบๆคนเดียว

 

เฮ้ย ฮีชอล...นายจะกลับมาวงการนักเลงในโรงเรียนแล้วใช่ไหม?”เสียงของแจจุงดังขึ้น ร่างบางสะดุ้งเบาๆก่อนที่จะพยักหน้า

 

เฮ้อออ ไม่ได้ยืดเส้นยืดสายมานานแล้วเหมือนกันนะ”ดงแฮโพล่งขึ้นมาโดยมีซองมินพยักหน้าเป็นลูกคู่ให้ ฮีชอลยิ้มหวานแล้วลุกขึ้น

 

ไปเว้ย พวกเรา!”

 

ไปไหนฮีชอล?”ทั้งสามคนถามพร้อมกัน เจ้าของชื่อยิ้มให้แห้งๆ

  

ไปทวงตำแหน่งที่หนึ่งของโรงเรียนกันเว้ย!!!”

 

Your time is up and my time is now!

 


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไปแล้วๆๆๆๆคะ
ไว้กล้บบ้านจะมาอัพให้อีกรอบนะคะ :) 

TB
ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×
แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
L o a d i n g . . .
x
เรียงตาม:
ใหม่ล่าสุด
ใหม่ล่าสุด
เก่าที่สุด
ที่กำหนดไว้
*การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

< Back
แทรกรูปโดย URL
กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
http:// หรือ https://
กำลังโหลด...
ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
*เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
< Back
สร้างโฟลเดอร์ใหม่
< Back
ครอปรูปภาพ
Picture
px
px
ครอปรูปภาพ
Picture