คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #69 : 12 อยู่ในอารมณ์หึง โปรดเอาใจ 4/4
“ก็ยังเด็กมากอยู่ดี
แต่คุณหมอดูอายุเยอะขึ้นนะคะ”
ภูธิปแทบสำลักกับคำทักทายจากสาววัยใส
หากนี่เป็นวิธีแก้เผ็ดของยายไหกระเทียมต่อขาก็นับว่าเป็นวิธีที่เด็กเอามาก ๆ
แต่จะว่าไปแล้วตอนนี้ธริษตรีก็ไม่ได้เป็นไหกระเทียมเหมือนเมื่อก่อน
กลับดูน่ารักมากขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
“จะบอกว่าพี่แก่ขึ้นอย่างนั้นหรือครับ”
“บรีสไม่ได้พูดนะคะ คุณหมอพูดเอง”
ธริษตรีทำไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนส่งมัศกอดที่เหลือครึ่งชิ้นเข้าปากเคี้ยวหงับ ๆ จนหมด
บุคคลที่สามอย่างธตรัฐเริ่มหนาว ๆ ร้อน
ๆ ขึ้นมาบ้าง ถ้าภูธิปแก่เขาก็ไม่ต่างเพราะอายุเท่ากัน แถมยังเกิดเดือนเดียวกันอีก
“มานั่งนี่ก่อนสิ มะลิด้วย” ชายหนุ่มบอกน้องสาวโดยไม่ลืมชวนหวานใจให้นั่งด้วยกัน
“ไหนล่ะ ขนมของเราที่จะให้พี่ชิม”
เมื่อเลี่ยงไม่ได้ธริษตรีจึงจำต้องนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับอาคันตุกะหนุ่ม
แขกมาถึงบ้านถ้าไม่ต้อนรับเดี๋ยวพ่อแม่จะหาว่าเธอไม่มีมารยาท
แต่ดีหน่อยตรงที่มีมานิลาเป็นพวก อย่างน้อย ๆ ก็ไม่ได้หัวเดียวกระเทียมลีบ
“มึงจะไม่แนะนำน้องผู้หญิงอีกคนหน่อยหรือวะ”
คุณหมอหนุ่มส่งยิ้มหวานทักทาย “หน้าคุ้น ๆ นะครับ
เอ...ใช่น้องที่เล่นวิโอลาในร้านอาหารกลางสวนหรือเปล่า”
“เออ คนเดียวกันนั่นแหละ นี่มะลิ
ลูกศิษย์แม่กู ครูสอนพิเศษของบรีสด้วย” ธตรัฐตอบแทนหญิงสาว เขาพลาดเสียแล้ว
ก่อนหน้านี้น่าจะบอกไอ้เพื่อนรักว่า ‘ผู้หญิงคนนี้ของกู’ มันจะได้ไม่ยิ้มหวานหยดย้อยไม่เกรงใจกันแบบนี้
“สวัสดีค่ะ”
“ครับ เรียกพี่คิงก็ได้นะครับ”
เห็นสายตาร้ายกาจร้อยเล่ห์ที่ภูธิปส่งให้มานิลา
ธริษตรีกลับรู้สึกแปลก ๆ อย่าบอกนะว่าอีตาหมอลิงคิงคองคิดจะจีบพี่มะลิ
ไม่ได้เชียวนะ ! เธอหวงพี่มะลิไว้ให้พี่บอมคนเดียวเท่านั้น ใคร ๆ ก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น
ถ้าจะจีบพี่มะลิข้ามศพบรีสไปก่อนเถอะ ฮึ่ย !
คิดได้ดังนั้นธริษตรีก็ยืดหลังตรง
ปรบมือแปะ ๆ ทำลายความเงียบ
“ทุกคนคะ บรีสว่าเรามาชิมขนมกันดีกว่า
บรีสกับพี่มะลิช่วยกันทำสุดฝีมือเลยนะ”
หญิงสาวหยิบขนมหน้าตาน่ารักด้วยเป็นชิ้นที่มานิลาเป็นคนตกแต่งส่งให้พี่ชาย
“นี่ของพี่บอม ลองดู ไม่ได้มีดีแค่หน้าตานะ”
“พี่ขอชิมบ้างนะครับน้องบรีส”
เพียะ !
“โอ๊ย !”
ภูธิปชักมือไม่ทันจึงได้กินขนมเปี๊ยะชิ้นโตแทนมัศกอดสีหวาน “ตีมาทำไมเนี่ย
พี่เจ็บนะ”
“ชิ้นนั้นของพี่บอมค่ะ
ของคุณหมอน่ะชิ้นนี้ต่างหากล่ะ อะ ๆ เอาไปกินค่ะ” ธริษตรีส่งมัศกอดหน้าตาตลก ๆ
ฝีมือตัวเองให้แทน เรื่องอะไรจะยอมให้คนอื่นกินฝีมือพี่มะลิล่ะ
“ชิ้นนี้ไม่สวย ชิ้นโน้นสวยกว่าเยอะ”
“เอ๊ะ ! คุณหมอจะกินหรือไม่กินคะ
ชิ้นไหน ๆ ก็อร่อยเหมือนกันนั่นแหละค่ะ อย่าตัดสินใจอะไรแค่ภายนอกสิคะ
ความอร่อยมันอยู่ตอนลิ้นแตะต่างหาก
ถ้าไม่กินชิ้นนี้บรีสก็ไม่ให้กินชิ้นอื่นแล้วนะ” คนอะไรเรื่องมากจริง ๆ
อายุรแพทย์หนุ่มถึงกับอึ้ง
ผู้หญิงอะไรบ่นยาวเหยียดเป็นหมีกินผึ้ง ใครได้ไปเป็นเมียคงหูชา
“กินครับกิน โหดจัง” ภูธิปส่งขนมเข้าปาก
ได้ลิ้มรสขนมก็อารมณ์ดีขึ้นมาระดับหนึ่งเพราะรสชาติอร่อยสมราคาที่ยายตัวแสบคุยไว้
“เดี๋ยวหนูไปหยิบแก้วมาเพิ่มนะคะ”
มานิลาบอกแล้วลุกออกมาทันที เมื่อครู่เธอหยิบแก้วน้ำมาสามใบ ไม่ทราบว่าธตรัฐมีแขก
“มึงคุยกับบรีสไปก่อนนะ
กูไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมา” เจ้าของบ้านตบไหล่เพื่อนหนัก ๆ
ขอแวบไปคุยกับมานิลาสักหน่อย วันนี้ตั้งแต่เช้ายังไม่มีจังหวะให้ก้อร่อก้อติก
สาเหตุมาจากการที่ธริษตรีทำตัวเป็นเหาเกาะปลาฉลามแจ
“รีบมานะพี่บอม” ถ้าไม่อยากให้บรีสกินหัวเพื่อนพี่จนไม่เหลือ...ธริษตรีต่อประโยคในใจ
ธตรัฐไม่ได้เข้าห้องน้ำอย่างที่บอก
แต่กลับมุ่งตรงมายังห้องครัว เป็นจังหวะเดียวกับที่มานิลาซึ่งหยิบแก้วเสร็จแล้วหมุนตัวกลับมาพอดี
“อุ๊ย !”
“ขวัญอ่อนแบบนี้สงสัยพี่ต้องจูบรับขวัญเสียหน่อย”
เขายื่นหน้าเข้าใกล้ แต่ใบหน้าหวานกลับเบี่ยงหนี
“ไม่เอาค่ะ
น้องบรีสกับพี่คิงอยู่ด้านนอก”
“ถ้าอย่างนั้นหอมแก้ม”
“หอมแก้มก็ไม่ได้ค่ะ” มานิลาดันใบหน้าหล่อเหลาที่เล็มหนวดเคราไว้อย่างพอเหมาะให้ห่างออก
“นี่ในบ้าน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะดูไม่ดีนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นนอกบ้านได้ใช่ไหม หืม”
ความเจ้าเล่ห์แสนกลฉายออกจากดวงตาสีดำสนิท
มานิลาถึงกับถอนหายใจ เธอเปิดช่องว่างให้เขาเข้าให้แล้ว ธตรัฐซิกแซกเก่ง ซึ่งแน่นอนว่าเธอเทียบเขาไม่ติด
“ออกไปข้างนอกกันเถอะค่ะ
น้องบรีสกับพี่คิงจะสงสัยเอา”
“เดี๋ยวมะลิ”
หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวก็ลอยหวือเข้าไปตกในอ้อมแขนหนั่นแน่นไปด้วยมัดกล้าม
เขาคว้าแก้วน้ำเอาไว้เหมือนจะรู้ว่าเธออาจตกใจจนเผลอทำแก้วตกพื้นแตก
ทั้งที่ควรชินกับการกอดการหอมของเขา แต่ยังวูบวาบทุกครั้งที่ใกล้ชิดกันอยู่ดี
ธตรัฐกอดร่างบางแน่นขึ้น
ก่อนก้มลงกระซิบข้างหู
“จะเรียกไอ้คิงว่าหมอคิง
หรือคุณหมอก็เรียกไปเถอะ แต่อย่าเรียกมันว่าพี่คิง
คำว่าพี่เอาไว้ใช้เรียกพี่บอมคนเดียวก็พอ...พี่หวง”
ความคิดเห็น