KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #6 : Baby Brother ..ღ [4]

 

กลิ่นคละคลุ้งของแอลกอฮอล์ แตะเข้ากับจมูกของคนที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาด้านใน ภายในห้องมืดจนแทบมองไม่เห็น ว่ามีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ในห้อง แต่เสียงครางอือเบาๆ ก็ทำให้คยูฮยอนรู้ว่า มีใครบางคนกำลังร้องไห้อยู่ที่ปลายโซฟา

ร่างเพรียวคลำหาสวิตซ์ไฟบนผนังห้อง แต่เมื่อกดดูก็พบว่ามันไม่ทำงาน…………อีทงเฮถอดหลอดไฟอีกแล้ว

คยูฮยอนคลำทางไปหาร่างที่นั่งอยู่ที่ปลายโซฟา ระหว่างทางก็สะดุดเข้ากับกระป๋องเบียร์ที่ถูกทิ้งไว้เกลื่อนกลาด แม้เขาจะเข้ามาเก็บ ทำความสะอาดเมื่อกลางวัน แต่ตอนนี้เศษกระป๋องก็ถูกเพิ่มจำนวนขึ้นใหม่ ด้วยคนที่เข้ามาอาศัยกินนอนในห้องนี้ตลอดสามวัน

“ทงเฮ…” ร่างเพรียวย่อตัวลงนั่งทับส้นเท้า มือเรียวลูบที่ไหล่หนาของคนที่นั่งเอาหลังพิงกับโซฟาเบาๆ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดตัวของร่างหนาแรงกว่าที่อื่นในห้องทำให้คยูฮยอนต้องย่นจมูก

“ทงเฮ…กินข้าวหน่อยนะ ไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว”

ความเงียบยังคงเป็นทำตอบ เสียงครางและพร่ำเพ้อของร่างหนาเท่านั้นที่คยูฮยอนได้รับตอบกลับมา มือเรียวแย่งเอากระป๋องเบียร์ในมือร่างหนา แต่เหมือนแรงของคนเมาจะมีมากกว่าที่คยูฮยอนคิด ทั้งสองมือจึงยื้อแย่งกันไปมา จนสุดท้ายมันก็กระเด็นหลุดออกจากทั้งสองมือ น้ำเมารสชาติขมคอไหลกลิ้งออกจากกระป๋อง นองอยู่บนพื้นพรหม

“ออกไป…”

“บอกให้ออกไป!!” คนเมาตะคอกเสียงดังเมื่อคยูฮยอนยังคงนั่งนิ่ง

“แต่นี่มันบ้านกูนะ!” ร่างเพรียวไม่ยอมถูกตวาดอยู่เพียงผ่านเดียว คยูฮยอนขึ้นเสียงใส่คนที่เมาไม่รู้เรื่องแถมยังมาขับไล่ไสส่งเขา ไม่สนแม้เขาจะหวังดีกับร่างตรงหน้ามากเพียงใด

“มีสติหน่อยสิทงเฮ!! หัดรักตัวเองบ้าง!!”

“ฮึก…”

ไร้การโต้ตอบใดๆ ร่างหนาพียงสะอึกเพราะแอลกอฮอล์ ทงเฮยกเข่าทั้งสองข้างขึ้นมากอดเอาไว้แล้วซบใบหน้าลงกับขาของตน

คยูฮยอนเข้ามาประคองกอดร่างหนาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคนที่เขาตวาดไปเมื่อครู่กลับมามีท่าทีเศร้าซึมเช่นเดิมแล้ว

“ทงเฮ…ขอโทษ” น้ำเสียงแผ่วลงจากเดิม  เขาลืมตัว คยูฮยอนไม่น่าพูดแบบนั้นกับทงเฮเลย รู้ทั้งรู้ว่าร่างหนาเสียใจมากไหนที่ถูกหญิงสาวที่ตนเองรักบอกลา คยูฮยอนรู้ว่าทงเฮรักโบรัมมาก แต่คยูฮยอนไม่รู้ว่าทงเฮทำไมไม่รักตัวเองให้ได้แค่ครึ่งของโบรัมก็ยังดี ทำไมต้องทำร้ายตัวเอง ทั้งๆที่ ก็ยังมีใครบางคน รักเขา ไม่แพ้กับที่เขารักใครอีกคนเลย

“อ๊ะ!!....” ร่างเพรียวร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ ไหล่ลาดก็ถูกกดให้นอนราบกับพื้น คยูฮยอนขืนแรงคนเมาไม่ไหวแม้ร่างนั้นจะตัวเล็กกว่าเขา

“บ…โบ รัม”  ร่างหนาพร่ำเพ้อถึงชื่อของใครอีกคน นั่นมันทำให้คยูฮยอนพูดไม่ออก ปลายจมูกโด่งกดเข้ากับผิวเนื้ออ่อนๆ ที่คอ ร่างหนาไล้ปลายจมูกไปทั่วผิวกายของอีกคน คยูฮยอนพยายามผลักคนที่คร่อมทับตนสุดแรง แต่ก็ดูเหมือนว่าคนเมาจะได้แรงมหาศาลมาจากไหนไม่รู้ ตัวหนักๆของทงเฮจึงไม่สะเทือนเลยเมื่อคยูฮยอนผลักทงเฮออกไป

“อื้อ…ทะ ทง เ…ฮ” สัมผัสวาบหวามกับกลิ่นของแอลกอฮอล์ทำให้ร่างเพรียวรู้สึกสับสนไปหมด มือหนาลูบไล้จาบจ้วงรุนแรง สอดมือผ่านชายเสื้อ ลากมือหนักผ่านทุกสัดส่วน

“อ้า…อ๊ะ…อา” เสียงครางหวิว แทนที่จะทักท้วง ช่วยกระตุ้นให้อีกคนคิดทำการเลยเถิด จมูกโด่งกดลงซ้ำๆกับผิวเนื้ออ่อนบริเวณซอกคอ

.

.

.

.

มือเรียวที่ตั้งใจจะผลักไสกันตอนแรก กลับย้ายขึ้นไปโอบกอดร่างกายของอีกคนอย่างเผลอไผล ภายในสมองที่ยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้างพยายามใคร่ครวญดูว่าสิ่งที่ตนทำอยู่ลำกำลังจะปล่อยให้มันเป็นต่อไปมันถูกแล้วหรือ…

เสื้อผ้าที่สวมใส่ ค่อยๆถูกปลดออกจากร่างกายด้วยคนเมา เสียงหอบครางเครือยามที่ถูกมือเย็นสัมผัสผิวกายดังก้องภายในห้องสี่เหลี่ยม

กลีบปากอุ่นเคลื่อนไปประกบกับกลีบปากสีพีชของคนที่นอนหอบอยู่ใต้ร่าง รสชาติขมเฝื่อนของแอลกอฮอล์ค่อยๆ ถูกป้อนให้กับคยูฮยอนทีละน้อย ร่างหนาดูดดึงกลีบปากบางอย่างจาบจ้วงร้อนแรง เสียงถอนหายใจอย่างพอใจเกิดขึ้นจากทั้งสองฝ่าย ลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้าโพรงปากหวาน แตะทักทายกันอยู่ครู่หนึ่ง ก็เริ่มเกี่ยวกระหวัดรัดกันอย่างโหยหา

จนทั้งสองฝ่ายแทบจะสำลักความสุข ริมฝีปากทั้งสองจึงค่อยๆ ถอนออกจากกันเพื่อให้อีกคนได้หายใจ

ร่างหนายกใบหน้าขึ้นเพียงนิดเพื่อจดจ้องใบหน้าของคนที่มอบสัมผัสหวานให้กับเขาเมื่อครู่

“ท..งเฮ..”

“โ…บ รั ม”

ความเมื่อยขบเพราะการนอนบนพื้นแข็งๆ ปลุกให้ร่างหนาที่สวมเพียงกางเกงผ้าขายาวค่อยๆตื่นขึ้นจากนิทราตอนสายโด่ง อีทงเฮยันตัวขึ้นนั่งตรง บิดขี้เกียจขับไล่ความเมื่อย พลันสายตาคมก็เหลือบไปเห็นร่อยรองบางอย่างบนร่างกาย แผลสดทั้งรอยเล็บและรอยกัดทำให้ร่างหนาต้องเกาหัวแกรก นึกไม่ออกเหมือนกันว่าเขาหลบไปเลียแผลใจที่คลับเอสเอ็มแถวไหน .

.

.

.

เพล้ง !!

เสียงบางอย่างที่แตกดังมาจากด้านนอกทำให้ทงเฮหยุดใช้ความคิด ร่างหนาคว้าเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวมาใส่อย่างลวกๆ เสียงตึงตังดังลงมาจากบันไดชั้นบนทำให้คนที่กำลังเก็บเศษจานต้องหันไปมองที่ปลายบันได

ทงเฮมองใบหน้าของคนที่ตัวเองเรียกว่าเพื่อนสนิทอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะก้าวเท้าไปหาคนที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ใกล้เคาท์เตอร์

“อย่าเข้ามา!” คยูฮยอนรีบร้องห้าม ทำให้ทงเฮชะงักขา ร่างหนาคิดว่าตนทำอะไรผิดจนขนาดที่คยูฮยอนขับไล่ แต่พอก้มลงไปมองที่ปลายเท้า ก็พบว่าอีกเพียงนิดเดียวเค้าก็เกือบจะเหยียบเศษจานกระเบื้องที่แตกกระจายทั่วพื้นครัว

“อยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวก็เซ่อซ่าเหยียบ เสียเวลากูต้องทำแผลให้หมาอีก” เหมือนจะดุแต่น้ำเสียงนั้นก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วงกรายๆ ร่างหนาเดินถอยหลังไปหนึ่งช่วงขา ก่อนจะกลับมาพร้อมกับไม้กวาดและที่ตักขยะ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ดำเนินไปอย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงช้อนที่กระทบจานเป็นบางครั้งบางคราวเท่านั้น คยูฮยอนก้มหน้าก้มตาทานอาหารอย่างกับไม่ได้ทานอะไรอร่อยๆแบบนี้มานานแรมปี ส่วนทงเฮที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เหมือนจะพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อถามบางสิ่งที่ค้างคาใจ จวบจวนร่างหน้าอ้าปากเพื่อจะพูดประโยคที่ตัวเองคิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว ร่างเพรียวของคยูฮยอนก็รวบช้อน แล้วลุกขึ้นยืน เก็บจานไปวางไว้ที่อ่างล้างจาน

ทำเอากำลังใจที่รวบรวมตั้งนานของทงเฮเตลิดไปคนละทิศละทาง

ท่าเดินของคยูฮยอนแปลกไป ทงเฮรู้สึกได้ ใบหน้าของคยูฮยอนก็ดูซีดเผือด ไม่สดใสเหมือนกับที่เขาเคยเห็นอยู่ทุกวัน ถ้าเซ้นต์ของเค้าไม่ผิด เรื่องเมื่อคืนที่เหมือนความฝัน มันคงจะเป็นเรื่องจริง

.

.

.

.

.

เมื่อคืน เขากับคยูฮยอน….เพิ่งก้าวเลยเส้นของคำว่าเพื่อนไป  

ทงเฮออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ หลังจากมื้ออาหาร ร่างหนาไม่ได้กล่าวอะไรพอๆกับคยูฮยอนที่พยายามหลบหน้าไม่ให้ทงเฮพูดอะไรออกมา

เสียงเครื่องยนต์ที่สตาร์ทและขับออกไป ทำให้คนที่พยายามทำตัวเข้มแข็งต้องปล่อยโฮออกมา คยูฮยอนทรุดตัวลงกับโซฟา รู้สึกถึงหัวใจที่ถูกบีบรัดจนปวดปร่า หยาดน้ำใสๆกลั่นตัว กลิ้งลงมาตามแนวแก้ม

ไหนว่าจะไม่รู้สึกอะไรไงละ ก็แค่มีความสุขกันทั้งสองฝ่าย ทงเฮก็เห็นเค้าเป็นโบรัม ส่วนเค้า…ก็ได้รับความสุขจากทงเฮ เพียงแค่นั้นไม่ใช่หรือ

แต่ทำไม………..พอทงเฮทำท่าทางเฉยชาแบบนั้น ซ้ำยังไม่มีแม้แต่คำพูดปลอบโยน ทำไมโจคยูฮยอนต้องรู้เสียเจ็บเหมือนจะตายให้ได้

คยูฮยอนคงร้องไห้จนหูอื้อไปหมด ถึงไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าประตูบ้านได้ถูกผลักเข้ามาใหม่ แล้วตอนนี้คนคนนั้นก็กำลังยืนมองภาพของร่างเพรียวที่กำลังนอนคุ้ดคู้อยู่บนโซฟา

“เอ่อ…” ร่างหนาขยับปาก ปล่อยเสียงออกมา มือหนาวางลงบนหัวไหล่ของร่างเพรียวที่สั่นน้อยๆ

“ค…คยูฮยอน” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอย่างประหม่า ไม่รู้ว่าคยูฮยอนอยู่ในโหมดไหน อยู่ในโหมดที่พร้อมจะตะเพิดเค้าออกจากบ้านหรือยินดีที่จะฟังเค้าเอ่ยประโยคต่อไป

คยูฮยอนสะดุ้งตัวเพราะตกใจ จู่ๆทงเฮที่เค้าคิดว่ากลับไปแล้ว กลับมายืนอยู่ข้างๆ เสียงทุ้มของร่างหนาทำให้หัวใจของเค้าเต้นแรง ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังเกิดขึ้นในใจ…….ดีใจ คยูฮยอนดีใจที่ทงเฮกลับมา

“เอ่อ…ก กู เห็นว่าไอต้นนี้มันสวย เหมาะกะมึงดี เลยซื้อมา” ร่างหนายกถุงหิ้วในมือขึ้นสูงอีกหน่อย พอๆกับระดับสายตาของเรื่องเพรียว ไม้ดอกในกระถางถุงพลาสติกสีดำ ต้นไม่สูงมากนักใบสีเขียวสด แต่คยูฮยอนไม่ยักเห็นว่ามันมีดอก

คยูฮยอนมองภาพเก้ๆกังๆของทงเฮด้วยความแปลกใจ ไม่รู้เหตุผลของคนที่จู่ๆก็กลับมาพร้อมกับต้นไม้ในมือสักนิด

“แปลงหน้าบ้านน่ะ”

“ห๊ะ?”

“เดี๋ยวกูไปรอที่แปลงหน้าบ้านนะ”

พูดจบ ก็พาร่างของตัวเองเดินออกไปที่สวนหย่อมหน้าบ้าน ซึ่งปลูกดอกไม้นานาชนิดเอาไว้โดยฝีมือของเจ้าของบ้าน คยูฮยอนไม่รู้ว่าทงเฮแกล้งเซ่อมองไม่เห็นตาแดงก่ำกับคราบน้ำตาบนใบหน้าของเค้าหรืออย่างไรจึงไม่คิดจะเอ่ยถาม หรือทงเฮตั้งใจจะไม่ถามเพราะรู้ว่าคยูฮยอนไม่อยากตอบกันแน่

หลังจากล้างหน้าล้างตา คยูฮยอนก็เดินตามออกมาที่หน้าบ้าน ร่างหนายืนเก้ๆกังๆ กับอุปกรณ์ทำสวนนิดหน่อย จะว่าไป คยูฮยอนก็ไม่เคยเห็นทงเฮจะสนใจต้นไม้เลยสักครั้ง จะมีแต่เค้าคนเดียวนี่แหละที่ชอบอยู่กับพวกมัน

“ปลูกตรงนี้ไหม” ทงเฮชี้ไปยังที่ว่างข้างๆกับพุ่มไม้ที่เรียงตัวเป็นแนวยาวรอบตัวบ้าน

“อืม แต่ต้องเอามันลงดินนะ กระถางหมดแล้ว”

“อืม……………งั้น อ่ะนี่ ของมึง ส่วนนี่ของกู ช่วยกันขุด” ทงเฮส่งพลั่วขนาดเล็กให้คยูฮยอนก่อนจะหยิบอีกอันนึงให้ตัวเอง ร่างหนาหันไปหันมาเหมือนจะหาอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ยอมนั่งลงบนพื้นหญ้า

“ซื้อมันมาน่ะ รู้รึไงว่ามันคือต้นอะไร”

“ไม่รู้ เห็นดอกที่ร้านมันสวยดี…เหมาะกับมึง”

“แต่มึงก็ซื้อต้นที่มันไม่มีดอกมาเนี่ยนะ!”

“ไว้ต้นไม้ของเราออกดอกเมื่อไหร่…กูมีอะไรจะบอก”

รอก่อนนะ โจคยูฮยอน,,,

Edit

:: เข้ามาแก้ไขความผิดพลาดของชีวิต :: 

HudchilD Takl ::

ซอรี่~~~~~~

ปัญหาเยอะบวกตัวขี้เกียจเกาะหลังอีก
ที่บอกว่าเร็วๆนี้ เลยปล่อยให้รอซะนะ

อะฮิง~ อภัยให้เค้านะ

ต่อตอนหน้าให้จบเลยนะ ><''


พาร์ทนี้เป็นความหลังนะคะ ใครยังไม่เข้าใจบ้าง อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว~
เป็นเรื่องราวก่อนที่ความสัมพันธ์ของคยูฮยอนกับทงเฮเปลี่ยนไปค่ะ

 

© Tenpoints !