INFINITY S ; รัก เหลือ ร้าย! นาย(บอดี้การ์ด)เทวดา

ลำดับตอนที่ #6 : ∞ 8's ∞ Happy Birthday to PIPPIN

 

 

5

Happy birthday to Pippin

                ทั้งแปดหันมามองฉันเป็นตาเดียว O_O

                “อะ เอ่อ ตอนแรกฉันคิดว่าจะเซอร์ไพรส์สักหน่อย แต่เธอเห็นแล้วก็คง... ไม่เป็นไรเนอะ” สต๊อปว่าพลางเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ

                “OoO”

                “ยัยนี่เน่ะ! ซนไม่เข้าเรื่องเลยนะเธอเนี่ย!! ฉันบอกให้รออยู่ข้างล่างนี่ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงกัน”

                “พะ พวกนายทำเองทั้งหมดเลยหรอ” ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องตัวเองอย่างช้าๆ ฉันรู้สึกดี ดีอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ

                “ใช่สิ สตรีมเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด หวังว่าเธอคงชอบนะ” สตรอมว่า

                “ฉัน ชอบสิ ชอบมากๆ เลย”

                “ดีใจจัง ^O^” สตอรี่ตบมือเป็นเด็กๆ

                ฉันมองไปรอบๆ ห้อง รับบิ้นที่ห้อยตัวอักษร H A P P Y B I R T H D A Y เชื่อมเป็นทางยาวตั้งแต่ประตูห้องจรดประตูที่ออกสู่ระเบียงซึ่งมีสระว่ายน้ำ โต๊ะดินเนอร์โต๊ะใหญ่มีขนมขบเคี๊ยว ผลไม้ต่างๆ ตลอดจนน้ำผลไม้หลายชนิดวางอยู่ แก้วเปล่าเก้าแก้วถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ จุดเด่นอยู่ที่กลางโต๊ะกลมๆ นั้น มีเค้กปอนด์ใหญ่วางอยู่ มันไม่ใช่ก้อนกลมๆ เหมือนเค้กทั่วไป สังเกตดีดีแล้วเหมือนจะเป็น... ปีก หน้าเค้กตบแต่งด้วยคำอวยพร 8 สีล้อมรอบตัวอักษรใหญ่ตรงกลางว่า For Pippin

                เตาบาร์บีคิวที่ไม่ได้ใช้งานมานานกำลังมีชีวิตอีกครั้งด้วยควันจากที่ลอยขึ้นมา ถัดไปจากนั้นเล็กน้อย สตรีมกำลังจัดการกับเครื่องเล่นดีวีดี เขาเปิดเพลงคลาสสิคคลอเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นปัดมือแล้วยิ้มให้ฉัน

                อินฟินเดินมารวมตัวกัน พวกเขายืนเรียงหน้ากระดานก่อนจะกล่าวพร้อมๆ กันว่า

                “Happy birthday to you… สุขสันต์วันเกิดพีพพิน”

                ฉัน... ไม่รู้จะสรรหาคำไหนๆ มาอธิบายความรู้สึกของฉันในตอนนี้เลย มันเหมือนหัวใจพองโตจนคับอก คนแปดคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน จัดงานวันเกิดให้ฉัน ในขณะที่พ่อซึ่งอยู่กับฉันตลอดชีวิตกลับจำวันเกิดฉันไม่ได้เลย...

                น้ำตาแห่งความปลื้มปิติบวกความน้อยใจนิดๆ ค่อยๆ ไหลออกมา

                หลายคนอาจจะบอกว่าฉันบ้า!! เรื่องแค่นี้ก็ต้องร้องไห้ด้วยหรอ?? ถ้าคุณไม่มาเป็นฉัน คุณไม่รู้หรอกค่ะ ฉันขาดแม่มา 10 ปี พ่อก็แทบไม่ได้สนใจฉันเลย ถ้าไม่นับออมสินแล้ว ก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียว ฉันรู้ว่าวันเกิดไม่ใช่วันที่เราควรจะยินดีกันเพราะเป็นวันที่แม่เจ็บ แต่มันก็เป็นวันสำคัญวันนึงในชีวิตคนเรา คิดดูสิว่าแม้แต่พ่อแท้ๆ ยังจำวันนี้ไม่ได้ แต่พวกเขากลับรู้! ทำทุกอย่างเพื่อที่จะเซอร์ไพรส์ฉัน!!

                “ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณ ฉันไม่รู้จะพูดคำไหนแล้วนอกจากขอบคุณ”

                “ไม่เป็นไร แค่ใครบางคนอยากให้เราทำอย่างนี้”

                “ใคร?”

                “คนที่บอกเราว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ”

                “ใครกัน”

                “จะถามอะไรนักหนาห๊ะ ใคร ก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าพวกฉันใช้ความพยายามแค่ในการคิดแผนอันบรรเจิดเลิศล้ำขนาดนี้ได้”

                “ไม่รู้ล่ะ ฉันรู้อย่างเดียวว่านายไม่ได้เป็นคนคิดแน่ๆ สตาร์ท”

                “ทำไม”

                “หน้าอย่างนายมีแต่จะกินแรงคนอื่นเค้าน่ะสิ”

                “ยัยนี่เน่ะ! อยากโดนดีใช่มั๊ยห๊ะ”

                อ๊ายยยย!! อีตานี่เริ่มจะฆ่าฉันแล้วอ๊า ทำไงดีเนี่ย!!

                วิ่งเซ่! ฉันวิ่งรอบสระน้ำ โดยมีสตาร์ทวิ่งตาม คนอื่นๆ หันไปสนใจกับการปิ้งบาร์บีคิวแทน

                “เฮ้! มาช่วยฉันจับยัยนี่โยนลงน้ำเดี๋ยวนี้นะ โทษฐานที่แอบขึ้นมา จนทำให้แผนของพวกเราแตก” แง๊ T^T เล่นไม้นี้เลยเรอะ งี้พวกนั้นก็มาเหวี่ยงฉันอ่ะดิ

                คิดถูกด้วย! สต๊อป สเต๊ป สตรอง รีบมาดักหน้าดักหลังฉันทันที แล้วจุดจบของฉันมันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ นอกจาก...

                ตูมมมมม~!!! =O=

                “เห้ย ฉะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น” ฉันตะเกียกตะกายพยายามดันตัวเองขึ้นจากน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่สำเร็จ

                “ไม่จริงอ๊ะ เธออย่ามาโกหกฉันน่า ฉันรู้ว่าเธอแกล้ง” สต๊อปยืนมองฉันจากขอบสระอย่างไม่คิดจะช่วยอะไรทั้งนั้น

                “จะ จริงๆ น้า TOT” ฉันรู้สึกว่าตัวเองกลืนน้ำไปหลายอึก และรู้สึกว่าไอ้น้ำผสมคลอรีนนี่มันทะลุทลวงเข้าทางปากออกทางจมูก เข้าทางหูออกทางปากฉันเป็นว่าเล่นแล้วเนี่ย –o-

                “นายว่าจริงมั๊ยสตาร์ท” สเต็ปหันไปปรึกษา เออ ดี! ปล่อยให้ฉันตายไปก่อนเลยซิ ไอ้พวกบ้า

                “ไม่จริง ยัยนี่หลอกเรา” แล้วเขาก็เดินจากไปอย่างไม่คิดจะช่วยฉันเลยจริงๆ

                ไอพวกนี้นี่! นี่ถ้าฉันว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ ฉันคงได้ตายแน่ๆ

                โอเคๆ ฉันยอมรับว่าฉันโกหก ._. จริงๆ ฉันก็ว่ายน้ำเป็นนั่นแหละ เพียงแต่อยากจะเอาคืนที่พวกเขาเหวี่ยงฉันลงน้ำ แต่มันรู้ทันฉันอ๊า TT หนอยยย คิดเรอะว่าคนอย่างพีพพินจะเสียฟอร์มขึ้นจากสระไปเอง ให้พวกนายหัวเราะเยาะน่ะ

                คิดแล้วก็หยุดทำท่าตะเกียกตะกาย ฉันสูดหายใจเอาออกซิเจนเฮือกใหญ่ ก่อนจะปล่อยตัวเองดิ่งลึกลงไปก้นสระแล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น

                “เฮ้ย! ฉันว่าบางทีอาจจะจริงก็ได้นะเว้ย สตาร์ท”

                “ไม่จริงอ่ะ”

                ม่ายยย!! นี่ถ้าไม่ใช่คุณหนูพีพพินที่พ่อส่งให้เรียนว่ายน้ำมาตั้งแต่เด็กๆ ล่ะก็นะ ฉันว่า ฉันคงจมน้ำตายไปแล้วจริงๆ

                ….

                “มันนานไปแล้วนา”

                “ฉันก็ว่างั้น”

                “ถ้ายัยนี่ตายขึ้นมาจริงๆ ทำไงเนี่ย”

                “ฉันก็ว่างั้น”

                “ฉันว่าเราลงไปช่วยดีกว่า”

                “ฉันก็ว่างั้น”

                ตูมมมม!

                เสียงใครสักคนกระโดดน้ำลงมา ขัดจังหวะสต๊อปและเสต๊ปที่นั่งปรึกษากันอยู่นั่นแหละ - -‘

                รับรู้ได้ว่าใครสักคนกำลังดึงฉันขึ้นไป ฉันปล่อยตัวให้พริ้วไปกับน้ำราวคนไม่มีความรู้สึก ทั้งๆ ที่ก็รู้สึก (?) จนกระทั่งจมูกสามารถสูดออกซิเจนที่เกือบหมดแล้วเข้ามาใหม่ แอบกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ ฮี่ฮี่ เสร็จฉันล่ะอินฟิน

                ฉันถูกช้อนตัวจากใครสักคน (ก็หลับตาอยู่นี่นา) ขึ้นมาวางไว้ริมสระ รู้สึกได้ว่า อินฟินทั้งหมดกำลังมารุมล้อมฉันไว้

                “ทำไงดีๆ พีพพินตายแล้วแน่ๆ” เสียงสดใสอย่างนี้ของสตอรี่ นายนี่แช่งฉันหรอ

                “ทำไงดีอ่ะตรีม”

                “ฉันไม่แน่ใจนะเซส”

                “ยังไงๆ”

                “เราต้องผายปอด”

                “หน้าที่ฉันเองๆ ฮี่ๆ” สตรอมว่า

                O_o เฮ้ย! ฉันเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสำลักเอาน้ำออกมา อินฟินมองฉันด้วยสายตางุนงงที่อยู่ดีดีฉันก็ลุกขึ้นได้

                “ไม่ต้องๆ ฉันโอเคแล้ว” ฉันว่าพลางลุกขึ้นยืนเดินแล้วทำท่าจะเดินออกมาจากตรงนั้น

                “ก็บอกแล้วว่ายัยนี่แกล้ง” สตาร์ทนั่งอยู่ขอบสระในสภาพเปียกปอน  อ้อ เขานั่นเองที่ลงไปช่วยฉัน ฮึ่ย! ฉันล่ะเบื่อคนรู้ทันจริงๆ มันทำฉันเสียฟอร์มง่า YY

                “ไอ้บ้า ถ้านายคิดว่าฉันแกล้งแล้วนายลงไปช่วยฉันขึ้นมาทำไมล่ะห๊ะ”

                “แหม ก็นึกว่าเธออยากให้ผายปอดให้น่ะสิ”

                >///< อ๊ายยยยย! ไอ้บ้านี่

                “พีพพินหน้าแดงทำไม” สตอรี่ถามพลางจ้องหน้า ก็อายน่ะสิยะ

                “ไอ้สตาร์ททททท แกตายย”

“เฮ้ย! อะไร”

ฉันวิ่งไปผลักเขาลงน้ำอีกครั้ง ก่อนจะหันมาจ้องอินฟินที่เหลือ ฉันวิ่งเข้าใส่พวกเขาก่อนจะผลักสต๊อปและสเต๊ปที่ยืนปริ่มขอบสระลงน้ำโดยที่ทั้งสองไม่ได้ตั้งตัว แล้วดึงแขนสตอรี่ที่ยังยืนเหวออยู่เหวี่ยงตามลงไป

อีกสี่คนกำลังวิ่งหนี วิ่งไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน ซึ่งมันทำให้ฉันหมั่นไส้ ชิส์ รู้มั๊ยทำไม ? เพราะวิ่งตามพวกเขาไม่ทันน่ะสิ TOT

ท้ายที่สุดกลายเป็นว่าสต๊อปและสเต๊ปไม่ยอมที่อีกสี่คนไม่เปียกเหมือนเขา จึงพากันขึ้นมาช่วยฉันลากที่เหลือลงน้ำ และลากฉันลงไปด้วย - -*

พวกเราทั้งหมดเลยเล่นน้ำกันหรรษาปาจิงโกะกันไปเลย ฮูเล่ –O-^

หลังจากที่ถูกกาโอเรนเจอร์พากันรุมแกล้งต่างๆ นาๆ ไม่ว่าจะแข่งว่ายน้ำ ซึ่งฉันว่ายไม่ทันพวกมันแน่ๆ หรือจะเป็นการเล่นลิงชิงบอลในน้ำซึ่งแน่นอนว่าฉันเป็นลิงตลอดชาติ หรือ ว่ายน้ำไล่จับ ซึ่งฉันก็เป็นตลอดชาติอีกนั่นแหละ = =;; เราทั้งหมดก็พร้อมใจกันขึ้นจากสระเพราะบาร์บีคิวไหม้ YOY

และอดกินไปโดยปริยาย..

เลยได้แต่กินขนมจุกจิกมากมายบนโต๊ะกันอย่างหิวโหย เพราะเอาเข้าจริง วันทั้งวัน ยังไม่มีใครได้กินอะไรเลย

“พิพพิน เป่าเค้กๆ อยากกินแล้วอ่ะ นะนะ” สตอรี่ว่าพลางส่งสายตาออดอ้อนมาให้ฉัน

ฉันมองไปที่ทุกคน สภาพเปียกปอนมอมแมมเหมือนลูกหมาตกน้ำ (?) ทั้งหมดยืนล้อมฉันไว้ สตรีมจุดเทียนรูปเลข 18 บนเค้กรูปปีกสีชมพูก้อนโต ก่อนจะยกมันขึ้นไว้บนฝ่ามือทั้งสองข้าง แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

ฉันจ้องมองเค้กรูปประหลาดตรงหน้าน้ำตาคลอเบ้า ตัวอักษรขยึกขยืออยู่รอบๆ ปีกนั้นมีแปดคำอวยพร ต่างคำก็ต่างสี ซึ่งฉันเดาว่าคงเป็นสีประจำตัวแต่ละคนที่ฉันเห็นในครั้งแรก แม้คำอวยพรจะดูประหลาดๆ เช่นว่า

‘ให้เธอมีสติ อย่าติ๊งต๊อง’

ให้เธอจงรอดพ้นจากหายนะ’

ให้เธอเริงร่า แต่ไม่บ้า’

ให้เธอขึ้เหร่วันขี้เหร่คืน’

._. แต่ฉันก็ซึ้งอยู่ดีล่ะน่า

เราแทบไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ แต่พวกเขาทำให้ฉันขนาดนี้ ดีใจจริงๆ นะ

“พีพ เทียนละลายหมดแล้ว” สตรองกระซิบ

ฉันเงยหน้ามองทุกคน ปาดน้ำตา ยิ้มให้พวกเขา ก่อนจะหลับตา กุมมือไว้ที่หน้าอกแล้วอธิษฐาน ฉันนึกถึงแม่ อธิษฐานขอพรจากท่าน บางที… แม่อาจกำลังก้มมองดูอยู่ ฉันรู้สึกอย่างนั้น

ฉันลืมตาแล้วเป่าลมเบาๆ ใส่เทียนทั้งสองเล่ม ซึ่งก็ดับลงไปอย่างง่ายดาย

“เย่ๆๆ ^O^ กินเค้กๆ” สตอรี่ปรบมือดีใจเหมือนเด็กๆ ในมือของเขามีช้อนถือไว้อย่างเตรียมพร้อม

สตรีมวางเค้กไว้บนโต๊ะเช่นเดิม สเตดหยิบมีดพลาสติกสำหรับตัดเค้กยื่นให้ ฉันรับมาแล้วตัดแบ่งเป็นชิ้นๆ อย่างมั่วๆ -.- ก็เค้กนี่มันเป็นรูปปีก ไม่ได้แบ่งง่ายๆ เหมือนเค้กก้อนกลมๆ ทั่วไปนี่นา

                อินฟินทุกคนรับเค้กไป ก่อนจะแยกย้ายกันไปเล่นอะไรสนุกสนาน สต๊อป สเต๊ป สตอรี่ แข่งกันยัดเค้กชิ้นบึ้มใส่ปาก ก่อนจะพากันกระโดดลงน้ำอีกเที่ยว - -; สตรองและสตรอม สองคนนี้ ฉันคิดว่าคงเป็นพวกบ้าพลังสมชื่อ เพราะทั้งคู่กำลังงัดข้อกันอย่างเมามันส์เลยทีเดียว สตรีมและสเตด กำลังแย่งกันเปิดเพลงที่เครื่องเล่นดีวีดี

                เหลือก็แต่สตาร์ท เอ๊ะ? ตานั่นหายไปไหนล่ะนี่ ยังไม่ได้เอาเค้กไปกินซะด้วย

                “มองหาอะไรน่ะเด็กขี้แย”

                มันมาแล้ว =_=;

                “มองหามนุษย์ปากปีจอ”

                “งั้นก็หาต่อไป” เขาทำท่าจะเดินไปทางสตรอมและสตรอง

                “สตาร์ท นายยังไม่ได้กินเค้ก” ฉันเรียก

                เขาหยุด หันกลับมามองแล้วเบะหน้า -_-

                “ไม่อ๊ะ ฉันไม่กินเค้กหน้าน้ำลายเธอหรอก” ดูมันพูดสิค้า

                “ไอ้บ้า!”

                ฉันตะโกนก่อนจะวิ่งเข้าใส่แล้วแปะเค้กใส่หน้าเขาไปเลยเต็มๆ ฮ่าๆๆ เค้กหน้าน้ำลายฉันใช่มั๊ย! แปะอยู่บนหน้านายเป็นไง โหะๆๆ สะใจ

                “ยัยมนุษย์เผ่าพันธุ์ไดโนเสาร์!!!” สตาร์ทว่าก่อนจะใช้นิ้วปาดครีมสีขาวบนหน้าเขาออก

                =[]=! คำด่ามัน… สุดยอดจริงๆ

                เขาจ้องหน้าฉัน เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อู้ววว เริ่มจะน่ากลัวแล้วเฮ้ยอีตานี่ ._. สตาร์ทก้าวเข้าหาฉันอย่างช้าๆ ทำหน้านิ่งซะจนฉันต้องเริ่มถอยหลังอย่างช้าๆ เขาก้าวมาเรื่อยๆ ฉันเองก็ถอยไปเรื่อยๆ แง ตานี่จะทำอะไรฉันเนี่ย

                “เธอ!” สตาร์ทว่าพลางจ่อนิ้วชิ้มาที่หน้าฉัน นั่นทำให้ฉันผงะตกใจ และ หงายหลัง

                ตู้มมมม

                ตกน้ำอีกแล้วค่าท่านผู้ช๊มมม TOT

                “ฮ่าๆๆๆ ขาชี้โด่เด่เลยยัยปี๊ดๆ” สตาร์ทยืนขำอย่างเอาเป็นเอาตาย -_- แง แล้วไอ้ที่ทำท่าดุเมื่อกี๊นี่แกล้งฉันใช่ม๊ายยย T_T

                “ไอ้ตาร์ท ไอ้บ้า ไอ้ๆๆ  ฮึ่ยย” ฉันสาดคำด่าใส่อย่างไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าไอ้คนกวนประสาทคนนี้ได้เลยจริง

                อินฟินที่เหลือต่างก็มองเหตุการณ์ แล้วพากันขำอย่างสุดชีวิต ทั้งขำท่าตกน้ำของฉัน ทั้งขำหน้าเปื้อนเค้กของสตาร์ท ซึ่งฉันเองก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ ความอบอุ่นเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจฉัน นานเท่าไหร่แล้วนะ ตั้งแต่แม่จากไป นานเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนี้

                อินฟินิตี้เอส … พวกนายเป็นใคร ทำไมถึงทำให้ฉันรู้สึกอย่างนี้ได้…






_____________________
มาช้าไม่ว่ากันน้าาา
กราบเรียนทุกท่านว่าช่วงนี้หนูยุ่งมากกก จริงๆ TOT

แล้วนิยายเรื่องนี้สต๊อกไว้น้อยมากกก แง
ปั่นกันมันล่ะทีนี้

ขอบคุณที่ชื่นชอบ ขอบคุณที่ติดตามกันนะค้าาา
รักทุกคน ม๊วฟฟฟฟ