[Fic Reborn] CR - The Lost Memory

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 complete 100% ✓

            -   4   -

            หญิงสาวผมสีน้ำเงินเข้มเดินกระแทกเท้าเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิด คิดในใจว่ามาถึงบ้านแล้วจะอาละวาดหญิงสาวอีกคนให้บ้านแตกกันไปข้างหนึ่ง ! แต่กลับต้องขมวดคิ้วเพราะความแปลกใจเนื่องจากไม่เห็นใครเลยสักคนอยู่ในบ้านอย่างที่คาดคิดเอาไว้

            ร่างบางส่ายหัวไล่ความหงุดหงิด คิดจะเข้าไปนอนในห้องให้หายปวดหัวจากเรื่องที่เพิ่งจะเจอมาเมื่อเช้า แต่ก็กลับต้องขมวดคิ้วแน่นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าประตูห้องนอนที่เธออาศัยอยู่กับหญิงสาวอีกคนเปิดแง้มเอาไว้อยู่

            ...เอมิเลียอยู่ที่บ้านเองหรอกหรอ ?

            ...ยัยนี่ไม่คิดจะไปทำงานทำการบ้างหรือยังไงกันนะ !?

            รัลพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกอย่างเหนื่อยใจ คิดในใจอีกครั้งว่าคงจะต้องโวยสักเล็กน้อย แต่กลับต้องสะดุดกึกอยู่ที่หน้าประตูเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นมาจากในห้อง

            ....คุยโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นน่ะหรอ ?

            ...ว่าแต่ทำไมจะต้องมาคุยแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ด้วย ?

            ในที่สุดหญิงสาวก็ต้านทานความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ รัลแนบหูของตัวเองลงบนประตูไม้บานใหญ่

            “ใช่ ตอนนี้ที่บ้านมีคนย้ายเข้ามาใหม่หนึ่งคน” เสียงหวานใสดังขึ้นอย่างไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่ “อืม... รู้สึกว่าจะชื่อรัล มิลจิ อะไรสักอย่างเนี่ยแหละ”

            รัลขมวดคิ้วหลังจากได้ยินชื่อของตัวเองดังขึ้น ...อะไรกับเธอล่ะเนี่ย ?

            ...แต่บางที ...อาจจะแค่บอกเล่าให้กับคนสนิทของตัวเองฟังก็ได้ล่ะมั้ง ?

            “อืม ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ รู้สึกว่าจะเคยมีอะไรกันมาก่อนกับตานั่นด้วย” เอมิเลียพูด “...ฉันก็ยังไม่แน่ใจ”

            ...ฉัน ? ไม่ค่อยดี ? แล้วตานั่นน่ะเป็นใคร ?

            “ฮึ ! อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หน่อยเลย” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นอีกครั้ง “...นายก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”

            ‘นาย ?’ คนที่เอมิเลียคุยด้วยเป็นผู้ชายอย่างนั้นน่ะหรอ ?

            แต่คำคำนี้ก็ยังคงไม่ทำให้ร่างบางตกใจเท่ากับประโยคถัดไป...

            “ก็ ...โคโรเนโล่ไงล่ะ !”

            ....โคโรเนโล่ !?

            ดวงตาสีเข้มทอแววประหลาดใจออกมาเต็ม ๆ วูบหนึ่ง หญิงสาวดันใบหน้าด้านข้างเข้าไปแนบชิดติดกับประตูห้องนอนให้มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

            “โธ่เอ๊ย !! เลิกทำเป็นไม่รู้เรื่องสักทีเถอะน่ะ !!” น้ำเสียงของเอมิเลียมีแววหงุดหงิดเล็ก ๆ “ก็ตาบ้าผมทองความจำเสื่อมนั่นไง !!” ซึ่งคำพูดประโยคนี้ทำเอาหญิงสาวผมสีน้ำเงินชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ

            “นั่นสิ จะว่าไปแล้วฉันก็เหนื่อยที่จะเล่นเกมงี่เง่าของนายเต็มทนแล้วนะ” ...เกม ? “ให้ฉันเล่นเป็นแฟนกับตานั่นได้ยังไงก็ไม่รู้ ก็แหงสิ ...แทบจะไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ”

            ...อะ อะไรนะ !?

            “แต่ไอ้บทที่ว่าให้ฉันมาแกล้งเป็นแฟนกับโคโรเนโล่ที่ความจำเสื่อมเนี่ยมันก็น่าสงสารเจ้าตัวเขาอยู่นะ” ... “บ้าหรือไง ? คนอย่างฉันน่ะไม่มีคำว่า ‘ใจดี’ อยู่ในหัวหรอกย่ะ”

            ปัง !!

            เสียงประตูตีกับกำแพงเสียงดังจนหญิงสาวผมบลอนด์รีบหันหน้าขวับไปมองตามต้นเสียงด้วยความตกใจ ก็พบกับร่างบางผมสีน้ำเงินเข้มที่หอบหายใจถี่หลังจากถีบประตูเข้ามาอย่างรุนแรง ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองตรงไปที่เอมิเลียอย่างหมดความอดทน

            หญิงสาวผมทองรีบกดตัดสายทันที ก่อนจะหันไปพูดกับร่างบางอีกคนเสียงใสเหมือนเมื่อสักครู่ไม่ได้ทำความผิดอะไรเอาไว้ “มีอะไรหรอ ? ทำไมถึงรีบกลับล่ะ ?”

            แต่ร่างบางผมสีเข้มกลับไม่สนใจที่จะตอบคำถามไร้สาระพรรค์นั้น หญิงสาวเดินก้าวฉับ ๆ เข้าไปหาเอมิเลียอย่างรวดเร็วจนเธอแทบจะไม่ทันตั้งตัวรัลก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว รัลใช้มือขวากระชากคอเสื้อชุดเดรสฟ้าอ่อนอย่างรุนแรง “เธอ – คิด – จะ – ทำ – อะ – ไร !!?” รัลกระแทกน้ำเสียงอย่างโกรธจัด

            ดวงตาสีฟ้าใสเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนจะใช้น้ำเสียงหวานใสปานระฆังแก้วพูดออกมาเบา ๆ “อะไรล่ะ ? ฉันก็แค่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนเท่านั้นเอง”

            แต่รัลกลับไม่สนใจที่จะฟังคำแก้ตัวของหญิงสาวตรงหน้าตัวเอง แต่กลับขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจพลางเยื้อมือซ้ายที่กำลังกำหมัดแน่นของตัวเองจ่อหน้าเอมิเลีย “ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่ฉันก็จะไม่เบามือให้หรอกนะ !!”

            เอมิเลียกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มเยาะเย้ยที่ริมฝีปากสีกุหลาบ “เธอจะทำอะไรฉันได้ ?”

            “...ฉันก็จะต่อยเธอให้หน้าหงายเลยไง !!”

            “หึ” หญิงสาวแค่นหัวเราะ “เพียงแค่เธอหยิกฉัน เอ... ไม่สิ เพียงแค่ฉันไม่พอใจเธอด้วยเรื่องเล็กน้อยหรือไม่มีเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ...รัล เธอจะต้องถูกโยนออกไปยังเกาะนี้ทันที ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะใหญ่มาจากไหนก็เถอะ”

            รัลขมวดคิ้วเล็ก ๆ อีกครั้ง “เกาะนี้มันเกาะของวองโกเล่ แล้วที่วองโกเล่ฉันก็ ‘โครตใหญ่’ เลยด้วยสิ” ร่างบางพูดขึ้น “...เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ?”

            เอมิเลียหัวเราะออกมาเบา ๆ เป็นเชิงเยาะเย้ยรัล ดวงตาสีฟ้าใสจ้องตรงมาที่ร่างบาง “ไม่เคยคุ้นชื่อฉันบ้างเลยหรือยังไง ?”

            หญิงสาวผมเข้มขมวดคิ้วอีกครั้งหนึ่ง ...จะว่าไปแล้วตอนแรกที่โคโรเนโล่แนะนำตัวยัยนี่ให้เธอฟังเธอก็รู้สึกคุ้นหูอยู่บ้างล่ะนะ แต่เนื่องจากนึกไม่ออกว่ายัยนี่คือใครก็เลยไม่ได้แย้งถามอะไรออกไป

            ...ว่าแต่ยัยนี่ชื่อเอมิลี่ เอมิลา เออ... ใช่ ! เอมิเลีย ลอฟแมน

            ...ลอฟแมน

            ... !!!?

            รัลรีบปล่อยมือออกจากคอเสื้อของร่างบางอีกคนทันทีที่นึกออก ...ตระกูลลอฟ

            ตระกูลลอฟเป็นตระกูลขุนนางชั้นสูงและเป็นผู้ดีเก่าแก่ของอิตาลี ซึ่งหากมองเผิน ๆ แค่เพียงเปลือกนอกก็อาจจะดูมีคุณธรรมสูงส่ง เป็นตระกูลที่คอยบริจาคเงินให้ทางมูลนิธิต่างๆ มากมายทั่วทั้งทวีปยุโรป

            ...ซึ่งมันก็เป็นเพียงแค่ ‘เปลือกนอก’ เท่านั้น

            ...เปลือกนอกที่คลุมความมืดมิดที่ดำเสียยิ่งกว่าเวลาวิกาลเอาไว้ !

            คุณธรรมที่ดีงามที่คลุมเอาไว้ ทั้ง ๆ ที่ภายในนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากผู้มีอิทธิพลหรือมาเฟียศูนย์กลางของอิตาลีเลยสักนิด !!

            ตระกูลลอฟหรือที่อีกชื่อหนึ่งก็คือแบล็กโฮลแห่งวงการมาเฟีย เป็นหุ้นส่วนรายสำคัญของเกาะมาเฟียแลนด์หรือได้ชื่อว่าเป็น VIP ของ VIP ของเกาะนี้ แถมยังเป็นตระกูลเก่าแก่และผูกพันธ์กับวองโกเล่อีกต่างหาก !!

            และมีข่าวแว่วมาว่าทายาทผู้หญิงคนสุดท้องของตระกูลนี้นั้นได้ถูกหมั้นหมายเอาไว้กับลูกชายบุญธรรมหัวแก้วหัวแหวนของรุ่นที่เก้าเรียบร้อยแล้ว

            ...หรือจะเรียกอีกนัยหนึ่งก็คือ

            เอมิเลีย ลอฟแมน ได้ถูกหมั้นหมายเอาไว้กับซันซัสแล้วนั่นเอง !?

            “...นี่” รัลเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบากจากลำคอที่ตีบตันของตัวเอง “เธอน่ะมีคู่หมั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือยังไง ?”

            เอมิเลียลอบยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก “ใช่ ฉันได้หมั้นกับซันซัสหรือบอสของวารีเออร์เรียบร้อยแล้ว ...แล้วก็นานแล้วด้วย”

            “...แล้วโคโรเนโล่ ?”

            “ก็แหมนะ” ร่างบางยกยิ้มสวยที่มุมปาก “ซันซัสก็หล่อลากดินอยู่ก็จริงแต่ไม่ใช่สเป็คของฉันนี่นา” เอมิเลียเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ “ฉันน่ะตอนเห็นแวบแรกก็รู้สึกชอบเขาขึ้นมาทันทีเลย” ร่างบางปรายดวงตาสีฟ้ามามองหน้ารัล

            “...”

            “โคโรเนโล่น่ะ” เอมิเลียฉีกยิ้มน่าหมั่นไส้ออกมาบาง ๆ

            “...!?”

            “ผิวสีแทนกร้านแดดนั่น ผมสีบลอนด์ทองอันนุ่มสลวยกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลอ่อน ๆ นั่นอีก” เอมิเลียพูดต่อ “ริมฝีปากสีกุลหาบคล้ำนั่นก็สวยเสียไม่มี” ดวงตาน้ำงามปรายมามองรัลพร้อมกับยิ้มเยาะที่มุมปากสวยอีกครั้ง “...แถมยังหวานซะด้วย”

            ดวงตาสีแดงก่ำถลึงตามองหน้าร่างบางอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะตะโกนโพล่งออกมาอีกรอบหนึ่ง “ก็ในโทรศัพท์นั่นเธอบอกว่ามันเป็นแค่เกมนี่ !! เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ !”

            “แล้วเธอจะทำอะไรฉันได้ ?” เอมิเลียจ้องหน้ารัลอย่าไม่ใคร่พอใจ “ช่วยอย่าลืมว่าตอนนี้โคโรเนโล่ความจำเสื่อม เขาจะเธอที่เป็น ‘เพื่อน’ ของเขาไม่ได้แล้วด้วยซ้ำไป” ร่างบางยิ้มเยาะ “และตอนนี้ฐานะของฉันก็คือแฟนของเขา ...ส่วนเธอ”

            “...”

            “...มันก็แค่คนที่ ‘เกือบ’ รู้จัก” หญิงสาวผมบลอนด์ฉีกยิ้มบาง ๆ

            “... !!” รัลถลึงดวงตาสีแดงมองพลางกัดฟันกรอด

            “...อย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลยที่รัก” หญิงสาวพูดพลางใช้นิ้วชี้เชยหน้าของรัลที่มองหน้าตัวเองอย่างกินเลือดกินเนื้อ “แล้วก็อย่าไปบอกโคโรเนโล่ล่ะ เรื่องที่เธอได้ยินฉันคุยโทรศัพท์วันนี้น่ะ ...แต่ฉันก็คิดว่าเธอคงจะไม่โง่ถึงขนาดนั้นหรอก ...มั้ง ?”

            “...” ร่างบางปรายตาอย่างไม่พอใจ “ทำไม ?”

            “ก็นะ ...ระหว่างคนรักกับคนที่แทบจะไม่รู้จักกันเลยเนี่ย” เอมิเลียเอื้อมมือไปลูบเรือนผมของรัลอย่างเบามือ ...ก่อนจะกระชากอย่างแรง ! “...เธอคงจะรู้นะจ๊ะ ว่าเขาจะเลือกเชื่อคนไหนมากกว่ากัน” ร่างบางฉีกยิ้มที่มุมปากอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปนอกห้องนอนอย่างใจเย็น

             รัลมองตามหลังเอมิเลียไปด้วยความโกรธ พลางจับผมบริเวณที่ถูกเอมิเลียกระชากที่เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด ก่อนจะตวัดดวงตาคมกริบของตัวเองไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องสวยที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง ...เรื่องยัยเอหมานั่นช่างมันก่อน ตอนนี้ต้องคุยกับไอ้แก่หนังเหี่ยวนั่นให้รู้เรื่อง !! คิดเสร็จร่างบางก็คว้าหมับเข้าทันทีแล้วกดเบอร์ที่จำได้อย่างแม่นยำลงไป
            รอเพียงไม่กี่วินาทีปลายสายก็กดรับ (ฮัลโหล?)
            "...นี่แกให้ฉันเข้าร่วมประชุมอะไรของแกเนี้ย !!" ร่างบางกรอกเสียงลงไปทันที
             (อ๋อ ก็งานประชุม ‘ลัลล้าซะบ้าง ชะวับ ๆ ตะละล้าไง’ ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรอ ?) ปลายสายมีน้ำเสียงแปลกใจ

            ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างเหมือนอยากบ้า

            ...บอกฉันทีใครมันเป็นคนคิดชื่อ !!

            “ไม่เคยบอกเลยย่ะ !! ฉันถูกไอ้พวกไฮโซที่นั่นจับแต่งตัวบ้า ๆ อะไรไม่รู้เลยเห็นไหม !!” ร่างบางโวย “แต่ก็นะ ...ประชุมนั่นแค่วันนี้ก็ไม่ต้องไปแล้วนี่ ค่อยยังชั่ว” ร่างบางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

            (...ใครบอกเธอกัน ?) ปลายสายมีน้ำเสียงออกแนวขบขันเล็ก ๆ (เธอต้องไปเข้าร่วมประชุมที่นั่นวัน – เว้น – วัน)

            ร่างบางอ้าปากค้าง “จะบ้าเรอะ !!”

            (ปัดโธ่ บาจิล เอกสารพวกนั้นมันสำคัญนะ อย่าให้มันเปื้อนสิ ! ...รู้แล้ว ๆ เดี๋ยวไปเคลียร์ให้) ปลายสายพูดพึมพำ (เอ่อ ...เอาไว้แค่นี้นะรัล บาจิลก่อเรื่องอีกแล้ว ไว้คุยกันทีหลังนะ) พูดจบก็กดตัดสายทันที

            “เฮ้ย ๆ อิเอมิสึ !!” ร่างบางโวยวายแต่แน่นอนว่าไม่ทันซะแล้ว... “โว้ยย ยังเคลียร์ไม่รู้เรื่องเลยย” ร่างบางโยนโทรศัพท์เครื่องสวยลงเตียงอย่างแรงโดยที่ไม่กลัวพังสักนิดพลางขยี้ผมจนเส้นผมตรงสวยยุ่งเหยิงไปหมด

            ...ถ้าไปวันเว้นวันแบบนี้แล้วเธอจะเอาเวลาไหนไปดูแลตาบ้านั่นกัน !?

            ...โดยยิ่งเฉพาะเมื่อเรื่องมันเริ่มที่จะยากเข้าไปทุกทีแบบนี้ ?

            ร่างบางเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างบานใหญ่ ท้องฟ้าสีสดกลับแลดูเงียบเหงาแปลกตา หญิงสาวทิ้งตัวนอนลงบนเตียงกว้างก่อนจะเหยียดแขนชูขึ้นค้างเอาไว้บนอากาศ ดวงตาสีแดงเข้มทอประกายเจ็บปวดออกมาวูบหนึ่ง

            ...รอก่อนนะตาบ้า

            ...ฉันจะช่วย ...ช่วยนายให้ได้

            ไม่ว่าหนทางนั้นมันจะยากสักแค่ไหนก็ตาม...

16.20 @ 12/02/55

I’M NEGATIVE (KA.10)

ในที่สุดมันก็ครบร้อย !!
ดองมันซะข้ามปี คิดถึงเค้ามั้ย ;w;
ตอนต่อไปเสร็จแล้วนะฮร้า มาช่วยภาวนาขอให้อีคอมพ์มันไม่ค้างที T^T
ตอนต่อไปคู่นี้เขาจะหวานกัน ? เม้นท์ซะถ้าไม่อยากอ่านปีหน้า !!