Fic Reborn D18:A promise...สัญญาว่าจะรักกันตลอดไป

ลำดับตอนที่ #6 : Terrible news.

             “เฮ้ โกคุเดระ  นายมาเดินทำอะไรอยู่แถวนี้” ขณะที่ดีโน่กำลังเดินกลับบ้านก็บังเอิญไปเห็นโกคุเดระเข้า

            “ก็บ้านชั้นอยู่ทางนี้ทำไมชั้นจะเดินแถวนี้ไม่ได้ ว่าแต่นายเถอะ มาทำอะไร” โกคุเดระทำหน้าบอกบุญไม่รับถามกลับ

            “มาหาฮิบาริน่ะแต่ตอนนี้จะกลับแล้วล่ะ” ดีโน่บอกพลางโบกมือลาแต่ต้องชะงักเพราะโกคุเดระพูดบางอย่าง

            “เห็น...ยามาโมโตะเดินมาแถวนี้บ้างมั้ย?” โกคถเดระก้มหน้าถาม

            “เห? ไม่เห็นหรอก  ฮุๆๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นนายถามถึงยามาโมโตะเลยนะ” ดีโน่ปิดปากหัวเราะเจ้าเล่ห์

            “หุบปากไปเลยไอ้ม้าพยศ” โกคุเดระตวาดก่อนจะเดินหนีไป

            “ความรักนี่มันลำบากจังเลยเนอะ” ดีโน่พึมพำก่อนจะเดินกลับไปบ้าน

            “ดีโน่ การเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างแฟมิลี่พันธมิตรเป็นอย่างไรบ้าง  ฉันได้ยินมาว่าแฟมิลี่พันธมิตรหางแถวเริ่มมีปัญหาฉันเลยอยากให้นายช่วยตรวจสอบการตายของสมาชิกในโบวีโน่แฟมิลี่ให้สักหน่อยว่ามันเกี่ยวกับเรื่องนี้มั้ย?” รีบอร์นเรียกดีโน่เข้ามาปรึกษาหลังจากที่แรมโบ้หนุ่มบอกเรื่องที่น่าเศร้าในแฟมิลี่

            “หืม? ตอนที่ฉันกลับอิตาลี่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรนะ  แต่ฉันจะรีบตรวจสอบให้” ดีโน่พดเสียงเครียดเมื่อได้ยินข่าวคราว

            “กลับไปตรวจสอบเสียเดี๋ยวนี้เลยเพราะคนที่ตายไม่ได้ตายแค่คนเดียวนะ  พวกนั้นค่อยๆ ฆ่าทีละคนๆ คนตอนนี้ตายไปเกือบสิบแล้ว  หากมีการตายแบบนี้เกิดขึ้นแฟมิลี่พันธมิตรจะเชื่อใจวองโกเล่ได้อีกนานสักแค่ไหนกัน  แฟมิลี่ของแกเป็นถึงอันดับสามเพราะงั้นรีบไปทำงานซะ” รีบอร์นตวาดทำให้ดีโน่รีบโทรหาลูกน้องเพื่อเอาเครื่องบินส่วนตัวออก

            “ฉันจะรีบทำงานนี้ให้เร็วที่สุดเพราะงั้นฉันไม่มีเวลาไปลาเคียวยะ  ฝากนายลาแทนฉันที” ดีโน่พูดทิ้งท้ายก่อนจะจากไป

            หลังจากที่ไล่ดีโน่ไปฮิบาริก็ไม่ได้เจอดีโน่อีกเลย  ในใจภาวนาให้ชายหนุ่มโผล่หน้ามากวนบ้างแต่ก็ไร้วี่แวว  หรือดีโน่จะโกรธจนไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้วกันนะ  นี่เขาต้องไปขอโทษดีโน่อย่างนั้นหรือ  ไม่มีทางซะล่ะ  แต่จะให้รอแบบนี้ก็อึดอัดไม่น้อย

            ฮิบาริตัดสินใจไปบ้านของสึนะเผื่อจะได้พบกับดีโน่บ้างแต่คนที่พบกลับเป็นยามาโมโตะกับโกคุเดระเสียอย่างนั้น

            “ฮิบารี้” ยามาโมโตะพุ่งเข้ามาหาฮิบาริทันทีที่ร่างบางปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องของสึนะ

            “อย่ามาทำรุ่มร่าม” ฮิบาริขมวดคิ้วอารมณ์เสียที่ได้เจอดีโน่

            “คุณฮิบาริมาทำอะไรเหรอครับ” สึนะถามอย่างหวาดหวั่น  กลัวว่าชายหนุ่มจะมาทำร้ายด้วยเพราะพวกเขาจับกลุ่มกัน  เป็นที่รู้ๆ กันอยู่แล้วว่าฮิบาริไม่ชอบให้จับกลุ่มสุมหัวกัน

            “ดีโน่  มันหายหัวไปไหน” ฮิบาริแกล้งถามเสียงโกรธแต่ที่จริงในใจอยากจะเจอกับชายหนุ่มเต็มที

            “เอ๋ คุณดีโน่กลับอิตาลีไปแล้วนะครับ  เห็นรีบอร์นบอกว่ากลับไปหาแฟนหรืออะไรนี่แหละครับ” สึนะบอก  เมื่อได้ยินดังนั้นหัวใจของฮิบาริก็กระตุกวูบเหมือนจะหยุดเต้นไปเสียอย่างนั้น

            “ฮิบาริ เป็นอะไรไป” ยามาโมโตะถามเมื่อเห็นว่าฮิบารินิ่งไป

            “ไม่ได้เป็นเป็นไร” ฮิบาริส่ายหน้าก่อนจะหันหลังเดินกลับไป  เห็นอย่างนั้นยามาโมโตะก็รีบเดินตามไปทันที

            เอาอีกแล้ว  สายฝน...นั่นสินะ ก็นี่มันน่าฝนนี่นา  แต่ทำไมมันต้องตกลงมาทุกครั้งที่เขาร้องไห้ด้วยนะ  ทั้งหนาวกายและหนาวใจแต่ก็ดีที่มันชำระน้ำตา

            “ฮิบาริ...รักคุณดีโน่ใช่มั้ย” ยามาโมโตะถามหลังจากที่เดินตามหลังมานาน  แผ่นหลังที่สั่นสะท้านบ่งบอกได้อย่างดีว่าฮิบาริเสียใจมากแค่ไหนที่รู้ว่าดีโน่กลับไปหาแฟน

            “...”

            “จริงด้วยสินะ  ฮิบาริเป็นคนเข้มแข็งไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้เห็นแต่เมื่อเขาจากไปนายก็อ่อนแอได้ถึงขนาดนี้  นั่นเป็นหลักฐานว่านายรักเขา” ยามาโมโตะพูดเสียงเศร้า

            “...”

            ยามาโมโตะเดินเข้าไปประชิดร่างบางที่หยุดนิ่งก่อนจะเอื้อมมือออกไปกอดจากด้านหลัง  ฮิบาริไม่ได้ขัดขืนเพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน  อ้อมกอดของยามาโมโตะช่วยได้มากเลยทีเดียว

            “เป็นฉันได้มั้ยฮิบาริ” นานนักกว่ายามาโมโตะจะพูดขึ้น

            “...”

            “ฉันชอบฮิบารินะ  ฉันรู้ว่าฮิบาริชอบคุณดีโน่แต่ฮิบาริก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าคุณดีโน่ไม่ได้คิดอะไรกับนายเพราะงั้นให้ฉันช่วยทำให้นายลืมเขาเถอะนะ ฮิบาริ” ยามาโมโตะซบหน้าลงกับไหล่บางที่สั่นไหว

            “อืม” ฮิบาริพยักหน้าพลิกตัวกลับไปหายามาโมโตะ  เหมือนหัวใจถูกเติมเต็ม  ยามาโมโตะกอดฮิบาริแน่นขึ้นก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากของฮิบาริ

            สัมผัสเช่นนี้ทำให้เขานึกถึงดีโน่  ดีโน่เคยจูบหน้าผากเขาเพราะคิดว่าเขากำลังหลับ ตอนนั้นหวใจเขาพองโตมากแต่ตอนนั้นกับตอนนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

            อีกฝากหนึ่งของสวนสาธารณะที่เขาทั้งสองยืนกอดกันอยู่  โกคุเดระยืนปิดปากร้องไห้อย่างเศร้าใจ  ยามาโมโตะกับฮิบาริตกลงปลงใจกันแล้ว  แล้วอย่างนี้เขาจะทำอย่างไรต่อไป จะทำอย่างไร...?

          “ฉันเล่นแรงเกินไปหรือเปล่านะ?” รีบอร์นพึมพำกับตัวเอง

            ดีโน่ทำงานอย่างหนักจนแทบไม่ได้พักผ่อน  การสืบหาผู้ร้ายดำเนินไปอย่างราบลื่นเพราะได้เบาะแสมาเยอะแล้วเหลือแต่จับกุมผู้ร้ายเท่านั้น  แต่กว่าจะทำงานได้ถึงขนาดนี้เขาก็อดหลับอดนอนตั้งหลายคืน

            “บอสครับ พักผ่อนหน่อยก็ดีนะครับ” โรมาริโอ้พูดเมื่อเห็นดีโน่ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน

            “ไม่ล่ะ ฉันต้องรีบทำงานให้เสร็จเร็วๆ เพราะงานนี้มันสำคัญ  ถ้าพวกนายเหนื่อยก็ไปพักก่อนเถอะ  ฉันยังหนุ่มยังแน่นไม่เป็นไรไปง่ายๆ หรอกน่า ฮ่าๆ” ดีโน่หัวเราะกลบเกลื่อนความอ่อนแอของตน

            “ถ้าบอสไม่พักพวกเราก็ไม่พักหรอกครับ” โรมาริโอ้ยิ้ม

            “อย่าฝืนเลย  งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อเครื่องดื่มก่อนละกัน”

            “ผมไปซื้อให้เองดีกว่าครับบอส”

            “ไม่เป็นไรหรอก  ฉันไปเองดีกว่า” ดีโน่โบกมือปฏิเสธความหวังดีก่อนจะลุกขึ้นเดินไปซื้อเครื่องดื่มที่ร้านสะดวกซื้อ

            รถยนต์สีแดงสดแล่นด้วยความเร็วสูงอย่างไม่สนใจบรรยากาศรถติดในเมืองใหญ่  สัญญาณไฟข้ามถนนของคนเดินเท้าเป็นสีเขียวให้คนเดิน  ชายหนุ่มร่างสูงเดินข้ามถนนท่ามกลางคนมากมายแต่เพราะอาการเหม่อทำให้เขาไม่รู้ว่าผู้คนรอบข้างเริ่มตีตัวออกห่างจากเขาและ...

            โครมมม!!!!

            ร่างสูงกระเด็นหวือไปตามแรงปะทะ  ไม่ทันได้รู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นสติก็หลุดลอยไป  ท่ามกลางผู้คนมากมายบนท้องถนนร่างสูงนอนจมกองเลือด  ผมสีทองถูกย้อมด้วยเลือดไปกว่าครึ่ง แขนยาวๆ บิดผิดรูปจนน่ากลัว  ใบหน้าหล่อเหลาซีดไม่มีเลือดล่อเลี้ยง

            “คนถูกรถชน!!” พลเมืองดีที่ได้สติรีบโทรเรียกรถพยาบาลพลางเข้าไปดูอาการของดีโน่  ดูจากการแรงชนแล้วชายหนุ่มคงไม่รอด 

            เสียงไซเรนของรถตำรวจและรถพยาบาลดังระงม  หนังสือพิมพ์ของประเทศลงข่าวครึกโครมเมื่อรู้ว่าคนที่ถูกชนแล้วหนีเป็นบอสของแก๊งมาเฟียชื่อดัง

            เคร้ง!

            หม้อที่เคยต้มบะหมี่กินกับดีโน่หลุดมือหล่นกระทบพื้นจนบิดเบี้ยวผิดรูปหม้อ  แรงที่ตกกระทบไม่น่าจะทำให้หม้อเป็นได้ถึงขนาดนี้ไม่ใช่หรือไง

            ก๊อกๆ  เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฮิบาริต้องรีบทำความสะอาดและไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน สีหน้าของรีบอร์นทำให้ฮิบาริสลดใจไม่น้อย

            “ฮิบาริ ดูข่าวนานาชาติบ้างไหม” ยามาโมโตะที่มาด้วยถามเสียงเครียด

            “ได้ดูบ้าง” ฮิบาริตอบ

            “วันนี้ดูหรือยัง” ยามาโมโตะถามอีก

            “ยัง”

            “ฮิบาริ  สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ขอให้นายทำใจเอาไว้เพราะมันมีผลต่อจิตใจนายเป็นอย่างมาก  ดีโน่...” รีบอร์นพูดเสียงเย็น

            “ไม่จริงหรอก นายจะบอกันว่าหมอนั่นสบายดีสินะ” ฮิบาริพูดพลางหัวเราะเสียงเย็น  ภาพที่หม้อบิดผิดรูปฉายอยู่ในมโนภาพพร้อมกับรูปหน้าดีโน่ที่โผล่ซ้อนทับขึ้นมา

            “ดีโน่น่ะ ถูกรถชน อาการเป็นตายเท่ากัน  ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียูรอดูอาการ ถ้าผ่านคืนนี้ไปอาการหมอนั่นยังไม่คงที่ก็คงต้องตาย  หมอบอกว่าให้ทำใจไว้เลยเพราะเปอร์เซ็นต์ที่ดีโน่จะรอดมันมีแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์” รีบอร์นพูด

            “อึก! ถะ...ถึงจะแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์แต่ก็ยังมีโอกาสไม่ใช่เหรอ” ฮิบาริตะโกน  น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

            “ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ถือว่าน้อยมาก  ถ้าไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ถือว่าหมอนั่นตายแล้ว” รีบอร์นพูด

            “อึ๊ก ฮึก ฮืออออ ไม่จริง พวกนายอำฉันแน่ๆ เลย  ยามาโมโตะ...นายจะทดสอบฉันใช่มั้ยว่าฉันจะรักหมอนั่นมากแค่ไหน! ใช่มั้ย!?! มันไม่ตลกเลยนะ!” ฮิบาริตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อยามาโมโตะ  เขาทำหน้าเจ็บปวดไร้ความล้อเล่นจนฮิบาริทรุด

            “ใช่ มันไม่ตลกเลยที่หมอนั่นจะต้องมาตายเพราะภารกิจที่ฉันให้หมอนั่นทำ” รีบอร์นพูด

            “ภารกิจ?”

            “ใช่ ที่หมอนั่นกลับอิตาลีไปไม่ใช่เพราะไปหาแฟนแต่เพราะไปทำงานด่วน  แฟมิลี่พันธมิตรหางแถวก่อกวนเรียกร้องความสนใจจนเกิดเหตุโศกนาฏกรรม  พวกนั้นฆ่าคนของโบวีโน่แฟมิลี่ฉันจึงให้ดีโน่ไปทำงานนี้  ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันหมอนั่นติดต่อมาบอกว่ากำลังจะจับพวกนั้นมาและสั่งให้ยุบแฟมิลี่ซะ  สงสัยพวกนั้นคงแค้นล่ะมั้ง” รีบอร์นพูด  เขารู้สึกสลดใจไม่น้อยที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น  ดีโน่เป็นลูกศิษย์ที่เขาสอนมากับมือ  ความผูกพันระหว่างครูกับลูกศิษย์น่ะมันแน่นแฟ้นอย่าบอกใครเชียว  แม้จะคิดอยู่แล้วว่าพวกนั้นต้องแค้นแต่ไม่คิดเหมือนกันว่าคนเก่งอย่างดีโน่จะพลาดท่า

            “ทะ...ทำไม  ทำไมนายต้องให้หมอนั่นทำ  คนอื่นมีให้ทำตั้งเยอะแยะทำไมต้องให้หมอนั่นทำ!!”

            “เพราะฉันไว้ใจดีโน่มากและฉันเชื่อใจว่าหมอนั่นต้องทำได้ ฉันเสียใจ” รีบอร์นพูด

            “ฮึกฮือ ดีโน่...ดีโน่” ฮิบาริขยำพื้นพรมแน่นดั่งจะระบายความโศกเศร้าในใจ  น้ำตาใสอุ่นไหลเป็นทางด้วยความทุกข์ตรม

            “ฮิบาริ ฮิบาริ” ยามาโมโตะทรุดลงกอดฮิบาริแนบอก  แต่ในเวลาที่ฮิบาริเศร้าเค้าอยากจะให้ดีโน่มากอดตัวเองไว้เสียมากกว่า

            ร่างสูงแนบแก้มลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างปลอบโยน  เขารู้ดีว่าฮิบาริรักดีโน่มาก รัก...รักจนไม่มีใจเผื่อเหลือให้เขาเลยแม้แต่นิด  แต่อย่างน้อยตอนนี้เวลานี้ที่ฮิบาริเสียใจเขาก็อยากจะเป็นกำลังใจให้

            “พรุ่งนี้เราจะเยี่ยมดีโน่ที่อิตาลี  ตอนนี้แฟมิลี่พันธมิตรทยอยไปเยี่ยมกันหมดแล้ว  นายจะไปกับเรามั้ย” รีบอร์นถาม

            “ไปสิ ไปแน่นอน” ฮิบาริพยักหน้าอย่างเร่งรีบ

            “แต่ถ้าไปนายจะขาดเรียนนะ  นายรักนามิโมรินี่นา” ยามาโมโตะพูด  ไม่ใช่ไม่อยากให้ไปแต่ถ้าไปก็ใช่ว่าดีโน่จะฟื้นนี่นา

            “ไม่เป็นไร ฉันจะไป” ฮิบาริพูดอย่างมั่นใจ

            ร่างสูงผมสีทองนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงโดยมีเครื่องช่วยหายใจพยุงชีวิตเอาไว้  ใบหน้าขาวซีดของหนุ่มหล่อเจ้าเสน่ห์ในยามนี้ดูจืดชืดไปเสียสนิท

            “อาการของบอสคงที่แล้วครับแต่หมอก็ไม่รับประกันว่าจะฟื้นหรือเปล่า  หรือหากฟื้นก็ไม่รู้ว่าบอสจะกลับมาเป็นปกติได้มั้ย ฮึก” โรมาริโอ้รายงายอาการของดีโน่ให้พวกฮิบาริฟังไปด้วยร้องไห้ไปด้วย  เหล่าลูกน้องของดีโน่ต่างก็ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายจนไม่มีกำลังจะทำอะไร  รักบอสมากเท่าไหร่ก็เสียใจมากมายเท่านั้น

            “ดีโน่” ฮิบาริเกาะขอบเตียงเพ่งพิศใบหน้าซีดขาว

            “หมอบอกว่าแขนขวาของบอสอาจจะขยับไม่ได้หากฟื้นขึ้นมาแล้วบอสต้องทำกายภาพบำบัด” โรมาริโอ้พูดพลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ

            “ชั้นจะช่วยเค้าทำเอง  ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าดีโน่จะฟื้น” ฮิบาริพูดพลางกุมมือดีโน่แน่น

            “พวกเราก็จะอยู่ที่นี่เหมือนกันครับ” สึนะพูด  เขาเองก็รักดีโน่ในฐานะพี่ชาย  หากพี่ชายจะมาเป็นอะไรไปเพราะภารกิจของแฟมิลี่พันธมิตรแบบนี้เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย

            “ถ้าอย่างนั้นพวกนายจะต้องเรียนเสริมไปด้วยฉันจะเป็นคนสอนพวกนายเอง” รีบอร์นพูด
__________________________________________________________________________________________
อ๊า ก ก ก กก   ทำไมพี่โน่ถึงซุ่มอย่างเง้!!  ซุ่มซ่ามเจงๆๆ