I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #6 : [Step4] the blood is .. life :) RW

ความจริงผมแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าร่างกายของผมยังมีสิ่งนี้ .. น้ำตา ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยมันไม่รู้สึกอะไรเลยจริงหรือ? และแล้วมันก็ย้อนกลับมา ความรู้สึกและความคิดที่คอยจะทำร้ายผมอยู่ตลอดเวลา

พิธีศพที่จัดขึ้นกำลังจะผ่านไป.. อย่างล้าช้าจนรู้สึกอึดอัด ร่างบางภาวนาให้เข็มนาฬิกาเดินเร็วขึ้น แต่มันกลับไม่เลย มันยังค่อยๆขยับไปอย่างช้าๆ



 

“พวกเรากลับแล้วนะคะ.. ทำใจให้สบายนะคะคุณหญิง”เสียงเหล่าคุณหญิงคุณนายพูดพลางทยอยกันกลับ ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาบางๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องทนอยู่กับความรู้สึกกดดันแบบนี้โดยที่มีตำรวจล้อมรอบก็ยังดีที่หนึ่งในเหล่าตำรวจไม่ใช่ฮันกยองหรือคยูฮยอน



 

“เธอไม่ใช่คนฆ่าลูกสาวฉันใช่ไหม?”ใบหน้าหวานที่ก้มอยู่เงยหน้าขึ้นตามเสียงของหญิงวัยกลางคนใบหน้าที่ยกยิ้มให้ร่างบางทำเอาฮยอกแจรู้สึกสบายใจอย่างไม่มีเหตุผล



 

“ผมไม่ได้ทำ..” หึ! แต่ใครจะเชื่อเศษคนอย่างนายล่ะ ลีฮยอกแจ! ใครจะเชื่อกัน..พูดไปก็เหมือนปล่อยคาร์บอนไดออกไซด์ลงในอากาศเปล่าๆ



 

“อย่างนั้นหรอ?”เธอเพียงแค่พูดเบาๆคล้ายจะเอ่ยกับตัวเองเสียมากกว่า จากนั้นขาเรียวสายของเธอเดินออกไป สายตาคู่กลมจ้องร่างของแม่นายตำรวจคนที่ทำร้ายเขา.. ถ้าจำไม่ผิดเท่าที่ได้ยินคงชื่อฮันกยองสินะ! ดูเหมือนคนเป็นแม่ก็จะดีลูกออกเป็นผีห่าซาตานเข้าสิงหรือไง

“เฮ้ย! ไอ้ฮันมึงจะลากไอ้นักฆ่าหน้าหวานนั่นเข้าโรงพักเลยหรือเปล่าวะ ที่กรมตามหาให้วุ่น พอจะหายตัวไปได้ก็เสือกมาให้จับซะอย่างงั้น”เสียงทุ้มๆที่เริ่มคุ้นหูของฮยอกแจดังขึ้น นักฆ่าหน้าหวาน.. ชื่อนั่นมันช่าง ทุเรศ สิ้นดี!!



 

“ไม่ล่ะ ขอเคลียร์อะไรกับมันหน่อย..”ร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆบอก ขายาวเริ่มจ้ำก้าวเข้ามาอีกครั้ง.. และก็เป็นอีกครั้งที่สีหน้าหวานดูจะไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย



 

“ใครใช้ให้เอามันขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้!”เสียงทุ้มตะหวาดลั่น มือหนากระชากไหล่ของร่างบางลงให้กับพื้น .. สายตาคมมองแผลที่เลือดเริ่มแห้งเป็นคราบแทบจะทั่วทั้งตัวที่เปื้อนไปด้วยเลือด.. ไม่มีใครกล้าจะทำแผลให้ฮยอกแจเนื่องจากเป็นคำสั่งของฮันกยอง



 

“หึ! หน้าซีดเชียวนะ ใกล้ตายแล้วหรือไง”ฮันกยองหัวเราะเบาๆในลำคอ.. สภาพแบบนี้คิดว่าฉันจะใจอ่อนหรือไง คนอย่างนายมันไม่ตายง่ายๆหรอก จริงไหม! ลีฮยอกแจ



 

“มาเดี๋ยวฉันทำแผลให้..”จู่ๆเสียงแม่ของร่างสูงก็ดังขึ้นพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผล เธอแทรกตัวเข้ามานั่งลงข้างๆร่างบางโดยไม่สนใจสายตาโมโหของลูกชายเลย..ฮยอกแจมองใบหน้าของหญิงคนนั้นสลับกับคนที่กระชากเขาลงมาอยู่หยกๆ โลกนี้ยังมีคำว่าน้ำใจอีกงั้นหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลย



 

“แม่! จะทำอะไรน่ะ จะไปช่วยคนเลวแบบมันทำไม”ร่างสูงถามขึ้นแล้วดึงกระเป๋าอุปกรณ์ทำแผลนั้นออกจากมือของผู้เป็นแม่ทันที หญิงวัยกลางคนมองหน้าฮันกยองด้วยแววตาดุลูกของตนเล็กๆ



 

“แม่ต้องรับผิดชอบแทนลูกไง..”


 

“มันก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำไว้.. แต่ ถ้าแม่อยากทำผมจะทำแทนให้เอง”คนตัวสูงก้มลงวางกระเป๋ายาลงกับพื้น มือหนาหยิบขวดแอลกอฮอล์สีฟ้าใสกับสำลีนุ่มขึ้นมา ของเหลวสีฟ้าเย็นถูกราดลงกับสำลีสีขาวจนชุ่ม..

“โชคดีแค่ไหนแล้วที่แม่ฉันยังพอจะเมตตา!”มือหนากดสำลีนั้นลงกับแผลที่ต้นคอขาว มือหนาเพิ่มแรงลงไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมา


 

“…” ไม่มีเสียงของฮยอกแจตอบกลับ ร่างบางเพียงแค่กัดริมฝีปากเล็กน้อยเท่านั้น ฮันกยองจึงขยี้สำลีลงกับแผลนั้นทันที



 

“..สะ”ดูเหมือนร่างสูงจะรอปฎิกริยาจากร่างบาง.. ฮยอกแจจึงทำได้แค่กัดริมฝีปากล่างแน่นขึ้น

“ร้องสิ..บอกฉันว่ารู้สึกยังไง”


 

“ฮันกยอง! พอได้แล้ว ลูกกำลังทำให้เขาเจ็บ”เสียงหวานของหญิงวัยกลางคนร้องห้ามขึ้น ร่างสูงส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม่แล้วจึงดึงร่างบางขึ้นมาพร้อมกับกระเป๋ายาบนพื้น


 

“ผมจะทำต่อเอง..”
 

…………… the prisoner & police …………..

“เจ็บ!.. พี่ซองมินฉันเจ็บมากเลยค่ะ..”เสียงหวานของนางแบบชื่อดังร้องเสียดังลั่นห้อง น้ำตาอุ่นเริ่มคลอเต็มหน่วยจากความเจ็บปวดบริเวณหลังมือ.. โลหะปลายคมยังจ่ออยู่บนผิวหนังช่วงนั้นไม่ละออก

“หึ.. งั้นหรอครับ”ปลายมีดแหลมกรีดลงบนหลังมือนั้นช้าๆ ถาดแก้วใบใสถูกวางไว้เพื่อรองรับของเหลวสีสดที่ทยอยกันไหลลงมา


 

“ฮึก.. พอได้ไหมค่ะ ฉันกะ..กลัว”


 

“ไม่มีอะไรน่ากลัวสักหน่อย.. นิ่งๆไว้สิ”ปลายมีดเล่มนั้นถูกดึงออกจากเนื้อของหญิงสาวช้าๆเมื่อคนตัวเล็กทำสัญลักษณ์ไว้บนหลังมือของเธอเรียบร้อย.. ตัวอักษรย่อที่เขียนว่า.. SM



 

หากมองเพียงผ่านๆอาจจะเห็นเพียงเป็นชื่อย่อของจิตรกรคนนี้เท่านั้น แต่หากนำกลับมาคิดแล้ว.. มันอาจบ่งบอกถึงจิตใจของผู้สลักไว้ก็เป็นได้

“ฮึก!.. ฮือ~”เสียงหญิงสาวเริ่มร้องไห้ออกมาจริงๆ ซองมินเปรยหางตามองเธอด้วยความสมเพช..อะไรกันแค่นี้ก็ร้องออกมา ไม่รู้ว่าเพราะเจ็บหรือสำออยอยากได้อะไรตอบแทนกันแน่


 

“แลกกันหน่อยสิ ชื่อเสียงของเธอมันมาจากฝีมือของฉันไม่ใช่หรือไง!”เสียงหวานตะหวาดก่อนจะหยิบพู่กันจีนราคาแพงขึ้นมา ปลายพู่กันถูกจุ่มลงบนถาดแก้ว หยดเลือดเกาะปลายพู่กันนั้นช้าๆ จนในที่สุดมันก็ชุ่ม.. มือบางสะบัดปลายพู่กันจนเลือดกระเด็นเปรอะพื้น



 

“เสร็จแล้วก็ช่วยเช็ดให้ฉันด้วยนะ ฉันจะออกไปข้างนอก..”ว่าพลางตะหวัดปลายพู่กันขึ้นเป็นชื่อของเขา.. บนผลงานที่มีรูปของหญิงสาวตรงหน้ากำลังเปลือยท่อนบน.. หวังจะให้คนอย่างลีซองมินมีอารมณ์น่ะหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก .. เขาไม่ใช่พวกชอบวาดภาพนู้ด ออกจะไม่สันทัดเสียด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อผู้เป็นแบบเสนอเขาก็ไม่ได้ปฎิเสธที่จะวาดมัน



 

“อ่อ..ก่อนออกไปเธอก็ช่วยใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วย..”พูดจบร่างเล็กก็วางด้ามพู่กันลงแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที.. ห้องที่มีแต่สีดำสนิท หยดรอยเลือดที่พื้นทำให้รู้ว่าเธอไม่ใช่คนแรกที่โดนกระทำแบบนี้ ข่าวที่ว่าลูกชายคนเดียวของท่านผู้บัญชาการตำรวจสูงสุดมีอาการทางจิตเห็นจะเป็นความจริง..



 

“หึ.. แวมไพร์ แวร์วูฟ ตามฉันมา!”ร่างเล็กสั่งเสียงดังก่อนจะเปิดประตูรถคันหรูรับสหายผู้ซื่อสัตย์ขึ้นไป สัญลักษณ์ SM รอยบาดแผลที่แห้งแล้วบนขาของสัตว์รับใช้ทั้งสองนั้นจะทำให้รู้ว่า.. มันซื่อสัตย์ต่อเจ้าของสักเพียงใด..ใครที่อยู่กับซองมิน คนคนนั้นต้องไม่กลัวตาย

 

…………… the prisoner & police …………..

“พาฉันมาที่นี่ทำไม..”รอบๆกายของร่างบางมีแต่ความมืดและความเงียบสงัด..



 

“รอพวกคนในงานกลับไปก่อน.. เตรียมรับความทรมานได้เลย”เสียงทุ้มตอบสั้นๆ มือหนาคว้านหาบางอย่างที่อยู่ในกล่องพยาบาล แววตาคมมองหน้าฮยอกแจอีกครั้งก่อนจะหยิบเข็มกับด้ายสีขาวสะอาดขึ้นมา



 

“หึ.. อย่างนายคงไม่รู้สึกอะไรหรอกมั้ง แค่ฉันจะเย็บสดให้”คนตัวสูงร้อยด้ายกับเข็มเงินนั้น ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มอย่างเยือกเย็น

“ฉันไม่ได้กลัว.. และมันไม่จำเป็นต้องกลัว”เสียงหวานตอบอย่างเรียบๆ สายตาของฮยอกแจมองไปยังปลายเข็มที่แหลมคม.. ถ้าฝังเข้ามาในร่างกายของเขาซึ่งยังคงมาความเป็นคนความรู้สึกเจ็บปวดจะเกิดขึ้นคงจะไม่แปลก.. หากแต่ความกลัวของเขาได้หายไปเมื่อรู้ว่าฮันกยองต้องการสิ่งนั้น.. ความเจ็บปวดของเขา

“.. ให้มันเหมือนที่พูดเถอะ!”มือหนาแทงปลายเข็มเข้าที่บาดแผลบนหน้าผากมนทันที.. จากปลายของแผลเริ่มถูกสมานด้วยด้ายนั้นเรื่อยๆ มือหนาไม่ได้มอบความนุ่มนวลให้เลยแม้แต่น้อย กลับแทงเข็มเข้าไปเกินความลึกของแผลเสียด้วยซ้ำ



 

“มีแรงแค่นี้หรอ ฮันกยอง..”เสียงหวานเอ่ยเรียบๆแต่ในเสียงนั้นกลับสั่นเล็กน้อยแสดงถึงว่าเจ้าของเสียงกำลังพยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเองไว้ เจ็บหรอ? มันมีอะไรเจ็บกว่าสิ่งที่ฉันเคยเจออีก..

 

...........................................................



คลิก เพื่ออ่านตอนต่อไป!! (:ตอนหายไปสองตอน

 

(เคยรีไรท์ตอนนี้เมื่อวันที่30/9/10 ต้นฉบับ 24/1/10)

 

 ไม่ต้องบ่นต้องงงต้องสงสัย SM คือซองมิน =.,=” 
ไม่ต้องมาเถียงด้วย ฮ่าๆ เหลือแต่ตอนนั้นแล้วอ่ะนะ รอก่อนแต่งไม่ถูกใจตัวเองซักที T^T”

ตอนแรกแม่งอัพแล้วเน็ตหลุดเฉย! อย่างเซ็งอ่ะ เม้นด้วยอัพสามวันติด
อา~ มาต่อให้นิดนึงจะหาว่าไรเตอร์โกหก ฮ่าๆ แต่งต่อก่อนดีกว่า เดี๋ยวโดนดุเอา คิกคิก~  


ป๋าลิง.ไรเตอร์ตัวจริงรั่วเป็นบ้า ไม่ได้โรคจิตนะเฟ้ย ย้ำ ไรเตอร์ใสซื่อเกินทุกคนจะคาดคิด = =" 


 

t em

 

                         

 

  B
  E
  R
  L
  I
  N
  ❀             

 

                         

 

  B
  E
  R
  L
  I
  N
  ❀