[ FIC SUPER JUNIOR ] WONDERFUL __,,* LIFE [ KIHAE , KYUMIN ]

ลำดับตอนที่ #6 : [♥] 04 WONDERFUL __,,* LIFE : CHANGE แปลงโฉมสาวน้อย ลี ซอง มิน !

WONDERFUL LIFE

START : 19/10/52

END : -

Ne' ne 

“ เป็นยังไงบ้าง ขุนนางจอง ชายาองค์น้อยของเรา”

“ ก็ทรงสมบูรณ์ดีพะย่ะค่ะ”

“ อ้า~ จริงสิ เจ้าบอกว่าบ้านของชายาเป็นเพียงร้านกาแฟงั้นรึ”

“ พะย่ะค่ะ”

“ เช่นนั้นก็คงขัดสนไม่น้อย”

“ ไม่หรอก พะย่ะค่ะ บ้านชายาไม่มีต้นสน”

“ -  -* ขุนนางจอง”

“ พะย่ะค่ะ ? ^ ^”

“....... เอาอย่างงี้ เราตัดสินใจแล้ว ...”

“ ว่าอย่างไรพะย่ะค่ะ”

“ ไปจับตัวชายามา ! เราจะเป็นคนแปลงโฉมเอง!!!!”

คำพูดของสาวใหญ่เล่นเอาทั้งขุนนาง มหาดเล็กหมาดใหญ่สะดุ้งกันเป็นแถว ขุนนางจองยิ้มเจื่อน ๆ ด้วยความเอน็จอนาจใจ

“ ไม่ดีมั๊งพะย่ะค่ะ ..”

“ ทำไมจะไม่ดี !!! ไอ้ขุนนางนี่ ! ฉันบอกให้ทำอะไรก็ทำสิ ! อย่ามาเถียง !” เสียงแหลมตวาดแว้ก ขุนนางจองสะดุ้งอีกเฮือกนึง ก่อนจะขานรับเบา ๆ

จะไม่ให้กลัวได้ยังไง

เมื่อได้เห็นความโหดด้านการแต่งกายของแม่คุณ

ทั้งนางนุ่งนางในหรือซังกุงก็ยังต้องผ่านฝีมือการแต่งตัวของสาวใหญ่คนนี้มาเสียหมด

แต่จะว่าไป

เจ้าตัวก็เป็นคนที่มีรสนิยมดี

แต่งอะไรออกมา ก็จะดูดีไปเสียหมด

เพียงแต่ .....

การแปลงโฉมใครซักคนนึงของคุณเธอนั้น

....

ไม่เลือดตกยางออก ก็น้ำตาซึมกันทุกราย

จะสงสารก็แต่ชายาองค์ใหม่

ขุนนางจอง คิดแล้วก็อนาจใจ แต่ทำยังไงได้ ในเมื่อมันเป็นคำสั่งของราชินีนี่นา

…………………………………………..

[ Mode : Sungmin ]

“ ไม่ ๆ แกจะต้องใส่อย่างงี้ !” แม่พูดพลางทาบเกาะอกสีแดงลายซุปเปอร์แมนที่ตัวผม อ๊าคคคคคค ทุเรศชิบหายยย !!

“ แม่จะเอาฉันไปแสดงลิเกรึไง !!” หากแต่พระมารดาหาได้ฟังผมไม่ - - ยังคงค้นเสื้อผ้าอุจาด ๆ มาทาบตัวผมไม่หยุด

“ คุณคะ ~~~ มาช่วยกันเลือกชุดเร็ว ~” แค่แม่คนเดียวยังไม่พอ เจ้าตัวยังเอ่ยเสียงเรียกหาคุณสามีซึ่งมีรสนิยมแย่พอ ๆ กันมาอีกด้วย

“ ผมกำลังเลือกสร้อยคออยู่จ้ะ ที่รัก ~~~~~~~~~~~~~”  

นรกชัด ๆ !!!!!!

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ~~~~~

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมา ทำให้ผมรีบวิ่งออกไปดู

“ อ้าว ลุง - - ยังไม่กลับหลุมอีกเรอะ ?” ผมเอ่ยทักชายชราร่างเดิมที่มาหยุดรออยู่หน้าบ้าน ลุงแก่ยิ้มรับหน่อย ๆ ก่อนจะเอ่ย

“ เป็นคำสั่งของราชินีให้มาพาตัวท่านไปครับ”

ฟู่ววววววววววววววววววว !!!!!!!!!!

ผู้ชายสองคนที่ อยู่ข้างหลังอิตาลุงก็กระโจนเข้าไปในบ้านพร้อมสวมหน้ากากและพ่นยาสลบไปจนทั่ว

อาปาและออมม่าของผมหลังจากได้กลิ่นยาสลบก็นอนสลบคาที่เลย ส่วนผมก็ .....

“ ไอ้แก่ ..... จะทำอะไร .... คร่อกกก” 

.

.

.

.

.

อ๊า .... ที่นี่ที่ไหนนะ .... รู้สึกหอม ๆ สบายใจดีจัง เหมือนมีอะไรมากดทับตัวผมอยู่เรื่อย ๆ โอ้ ... สวรรค์ชัด ๆ รู้สึกสบายตัวจังเลย .... นี่ผมยังไม่ตายใช่มั๊ย ??~~~~

แต่ถ้านี่คือสวรรค์ ผมก็ต้องตายแล้วน่ะสิ .....

“ อืม ... ผิวสวยดีนะ แต่เราจะเริ่มจากทำอะไรก่อนดี”

“ ดูดไขมันดีไหม ?”

“ ไม่ ส่วนท้องของเธอเป็นกล้ามเนื้อ ดูดไปก็ไม่ช่วยอะไร”

“ งั้นเราคงต้องเริ่มจากการแว๊กซ์ก่อน”

แว๊กซ์ ..... ?

“ ไม่!!!!!!!!”ผมแหกปากลั่นพร้อมกับลืมตาพรึ่บ เตะทั้งมือเตะทั้งเท้าตะกุยตะกายเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของพวกเหล่าแพทย์ความงาม

“ อยู่นิ่ง ๆ เพคะ ท่านชายา พวกเธอ ! ทำอะไรอยู่ ทายาสิ ” ว่าแล้ว เหล่าพยาบาลก็ทาน้ำยาเหนียว ๆ หนืด ๆ ลงบนหน้าแข้งของผมแล้วแปะกระดาษลงเบา ๆ

“ อย่า ........ อย่า !!!! T^T !” คำโอดครวญร้องขอชีวิตของผมดูเหมือนจะไม่มีผลกับพวกเธอเลยแม้แต่น้อย

“ นับ 1ถึงสามแล้วดึงเลยนะ”

“1”

“2”

“3!!!!”  

พรึ่บ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค” ความเจ็บ
แปล๊บซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย ทำกันอย่างงี้ฆ่ากันให้ตายดีกว่า TT_______________________TT!!!!!!!!

“ อีกข้าง!” เมื่อได้ยินคำนี้ผมดิ้นสุดแรงเกิดอย่างไม่อายใคร แต่จะหนีไปไหนได้ ในเมื่อผมล่อนจ้อนอยู่นี่นา !!!

โธ่ ! จับผมแก้ผ้าทำไม ???   ทะลึ่ง !!!!!! ! T________________________T+

“ อีป้า~~~~~~ ปล่อยกรูส์ !!!!!”

“ ใช้คำพูดไม่สุภาพเลยนะเพคะ ท่านชายา” หมอโหดดุผมอย่างเอือม ๆ ก่อนจะตรึงตัวผมให้แน่นขึ้น

“ ปล่อยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ พร้อมนะ”

“1”

“2”

“3!!!”

พรึ่บ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“ อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

โธ่ !!!!!!! ทำอย่างงี้  ฆ่ากันให้ตายเหอะ !!!!

น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกระลอกด้วยความเจ็บแสนสาหัส โอ ........ เกิดมาไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อน T^T

“ ฮ้า ~ เสร็จแล้ว ! เอาล่ะค่ะ ท่านชายา ใส่เสื้อคลุมแล้วเดี๋ยวจะมีคนมาพาท่านไปนะเพคะ ~” ว่าแล้วหมอสาวก็เก็บของเดินอารมณ์ดีไปพร้อมกับเหล่าพยาบาลนับสิบคน อะไรวะเนี่ย ???? สรุปตูอยู่โรงพยาบาลหรือว่าราชวังค์กันแน่ !

คิดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา ผมรีบหยิบเสื้อคลุมออกมาใส่อย่างรวดเร็ว .. น่าอายชิบหาย  -//////////////-

ต้องโป๊ ( ถึงจะมีผ้าคลุมก็เถอะ ) ต่อหน้าผู้หญิงนับสิบ  .....

ถ้าพ่อรู้คงหัวเราะจนฟันหมดปาก - -

“ ชายาทรงเสร็จหรือยังกระหม่อม” 

…………………………………………..

[ Mode : Kibum ]

“ แง ~~~~~~~~~~~! ฮืออออออออออออออออออ ~~~~~~~~”

เอ๊ะ .... ทำไมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ....?- -

ท่าทางโซฟามันจะสบายเกินเลยฝันเตลิด - - 

นอนต่อดีกว่า .....

“ ฮือออออ ~~~~ ทงเฮคิดถึงบ้านนนนนนนนน~~~~~~~~”

อะไร ๆ ทงเฮ ๆ นะ - -

เสียงก็คุ้น ๆ ว่ะ

ทำไมตูถึงได้ฝันอะไรแปลก ๆ อย่างงี้เนี่ยย ?

ช่วยไม่ได้ แหกตาตื่นหน่อย - -

“ ฮึก .... ฮึก ....... พาทงเฮกลับบ้านที”

เฮ้ยยยย !!!!!!!!!!!!!!

เด็กน้อยทงเฮมานั่งร้องไห้อยู่หน้าโซฟาผม อ๊ากกกกกกกกก ! เกิดอะไรขึ้น ๆ ๆ ~

“ ทงเฮ ? เป็นอะไรไป ! ใจเย็น ๆ สิ! โอ๋ ~~~~ ไม่เอา อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง ~ ” จบคำพูด ร่างบางหยุดร้องไห้หันมากระพริบตาปริบ ๆ ให้กับผม

“ คิบอม พูดจริง ๆ นะ”

“ อืม”

โครม !!!!!!!!!!!!

“ ราชินีเสด็จแล้ววววววววววววววว~~~~~~~”  

ไอ้อำมาตย์พูดพร้อมถีบประตูไม้บานใหญ่เดินเข้ามาในห้องของผมพร้อมกับราชีนีผู้สูงศักดิ์ - - แม่ของผมนั่นเองงงง !!!

“ ไงจ๊า~~ ไอ้ลูกชาย ~ จำสัญญาของเราได้มั๊ย ????”

สัญญา?

สัญญาอะไรวะ ??

“ สัญญงสัญญาอะไรของแม่เนี่ย ?”

“ อย่าบอกนะ !!!! ว่าแก ........ ลืม”

“ไม่ลืมหรอกฮะแม่ ^^ แค่จำไม่ได้”

“ แกจะต้องหาเนื้อคู่ของแกให้เจอ ก่อนฟ้าสางวันพรุ่งนี้”

ทันทีที่ประโยคที่แม่พูดขึ้นเมื่อวานดังก้องขึ้นมาในหูผม ... ไอ้คิบอมอ้าปากหวอ แถมยังทำหน้าช็อคอย่างไม่อายในตำแหน่งองค์ชายเลยซักนิด ลืมไปเลยว่าเมื่อวาน เราหนีออกจากบ้านเพราะเรื่องนี้นี่หว่า !

“ แก ...... อยากโดนใช่มั๊ย???” แม่พูดพร้อมกับแกว่งไม้มะยมในมือราวกับนางยักษ์ ทงเฮมองหน้าผมกับราชินีสลับกันไปมาด้วยความ งงงวย

และทันทีที่นัยน์ตาของผมประสานกับทงเฮ

ก่อนที่จะโดนไม้มะยมฟาด ....

“ คนนี้ไงฮะแม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

…………………………………………..

[ Mode : Sungmin ]

“ ชายาทรงเสร็จหรือยังกระหม่อม” 

เสียงใหญ่ดังขึ้นมาจากทางประตู ไอ้วังค์ประสาทนี่มันจะมาอิท่าไหนอีกล่ะวะเนี่ย !!!!!

“ เสร็จแล้ว !!” ผมตะโกนตอบกลับไปอย่างติดโมโหนิดหน่อย ก็แหม ได้โปรดดูสภาพชุดที่ผมใส่อยู่ ณ ตอนนี้สิคร๊าบบบบบบ !!!!

เดรสสีขาวซ้อนด้วยกางเกงสีครีมขาสั้น

รองเท้าส้นตึก ...

ต่างหูเพชรแวววับ ....  

แอ๊ดด ~ ประตูไม้บานพับอันใหญ่ที่ถูกประดับประดาไปด้วยเพชรพลอยได้ถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นบุคคลร่างสูงโปร่ง อยู่ในชุดสูทสีดำกำลังส่งยิ้มกว้างมาให้ ไอ้ห้านี่ยิ้มทำไมวะ ? - - คนหล่อไม่เคยเห็นหรือไง ?

“ หม่อมฉัน ชเว ซี วอน หัวหน้าองครักษ์ของตำหนักโชซอน” พูดจบ บุคคลที่เรียกตัวเองว่า ชเว ซี วอน ก็โค้งคำนับผม ไอ้บ้านี่ ! เก๊กชิบหาย !

“ ใครถามเอ็งฟะ ? ไอ้หน้าหมึน ” - - เหอะ ! ไม่รู้จัก ลี ซอง มิน คนนี้ซะแล้ว

“ หม่อมฉันมาทำหน้าที่อารักขาชายาลี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มก็ยังคงพูดด้วยสำเนียงเรียบเฉย ดูท่าทางจะไม่สนใจที่ผมด่ามันเลยซักนิด - -

“ พาฉันกลับบ้าน”

“ มิได้หรอกกระหม่อม”

“ ไอ้หูแตก !!! ฉันบอกให้พาฉันกลับบ้านนนน!!!!” ผมเริ่มร้องโวยวายเป็นเด็ก ๆ อีกครั้ง โธ่ !!! ไอ้บ้านี่ สั่งให้พากลับบ้านไม่ฟัง ถ้าต้องอยู่ไอ้วังเฮงซวยอย่างนี้ตลอดชีวิต ลี ซอง มิน ขอตายดีกว่า !!!

“ เด็ก ๆ มัดมือมัดเท้าท่านชายา แล้วส่งไปที่ห้องแต่งตัวขององค์ราชินีซะ” ไอ้องครักษ์หน้าโง่ตวาดสั่งลูกสมุนของมันด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไอ้กรากกกก ! แมร่ง ทำเป็นอยู่หน้าเดียว !

“ ไอ้เวรร ! แกจะพาฉันไปไหนน ! แงงงงงงงงงง !!! เอาฉันกลับไปหาแม่ ~~~~~~~” ผมลงไปกองกับพื้นแล้วดิ้นพาด ๆอย่างไม่อายสายตาใคร เผื่อว่าไอ้องครักษ์ซีวงซีวอนนี่มันจะได้เห็นใจไงครับบ TT_____________TT

สายตาอันเย็นชาเป็นคำตอบที่ผมได้รับจากการพยายามดิ้นพาด ๆ เป็นเด็ก ๆ - -

“ อย่าพยายามเลย ชายาลี หม่อมฉันไม่ใจอ่อนง่าย ๆ หรอกกระหม่อม” เสียงทุ้มพูดอย่างเรียบเฉย .... เรียบเฉยจนผมชักหมั่นไส้  -_______-

“  เฮ้ย !! เอ็งใหญ่มาจากไหนวะ ? นี่ แล้วฉันชื่อ ‘ ลีซองมิน’ ไม่ใช่ ‘ ชายาลี’ ไปตามหาไอ้ชายาบ้าบออะไรนั่นของแกสิ อย่าเอาฉันไปเอี่ยว ฉันไม่ใช่ชายาของแกหรอก  !!!!!” ผมพูดพลางกระชากเสื้อชายผู้มีศักดิ์เป็นถึงหัวหน้าองครักษ์

“ ท่านไม่ใช่ชายาของหม่อมฉัน แต่เป็นขององค์ชายคยูฮยอนต่างหากกระหม่อม” ไอ้ขี้เก๊กตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจืด ๆ เช่นเดิม

เดี๋ยว ....

ตะกี้บอกว่าองค์ชายอะไรนะ ?

“ องค์ชายอะไรนะ ?”

“ คยูฮยอน กระหม่อม”

“ อะไรนะ ........?”

“ คยู.....”

  ก่อนที่ไอ้บ้านี่จะพูดชื่อบุคคลที่ผมเกลียดมากที่สุดในโลกขึ้นมา ฝ่าทรีนสวย ๆ ของลีซองมินก็ได้กระทบเข้ากับใบหน้าขององครักษ์นาม ‘ ชเว ซี วอน ‘ เข้าอย่างจัง

ไอ้องค์ชายห่าเหว.................................

‘ ท่านองคมนตรี อิหน้าแบน อิอ้วน อิดั้งหัก ทั้งหลาย   ..... คนคนนี้แหละ ที่ผมจะเลือกเป็นชายา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 …. ใครจะไปรู้ว่ามันจะเอาจริง ......

“ นี่ ! นิ่งอะไรอยู่หา จับชายาสิ !!” เสียงตวาดสั่งของหัวหน้าองครักษ์ทำให้องครักษ์อีกราวยี่สิบคนกรูกันเข้ามาหาผม ....

“ เข้ามา ! อย่าคิดว่าลี ซอง มิน คนนี้จะกลัว!” หลังจากการประกาศศักดาก้องของผมแล้ว ผมถลกไอ้ชุดเดรสสีขาวนี่ขึ้นเตรียมรับศึก

“ ย๊ากกกกกกกกก ~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“ เอะอะอะไรกันหา !! คนจะหลับจะนอน!!!”

...................................................................

‘ สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ ...

คงเบื่อขี้หน้าอิไรท์เตอร์จรรไรที่ไม่เคยทำตามสัญญาซักทีเลยสินะคะ TT^TT

แต่มันมีเหตุจำเป็นจริง ๆ ค่ะ

คือตอนนี้ ....

‘ มินเป็นไข้หวัดหมูค่ะ ^O^

ช็อคกันบ้างมั๊ยคะ ????

๕๕๕๕๕+ แต่เป็นอาการไม่รุนแรงเลยค่ะ

เหมือนไข้หวัดธรรมดา

แต่มินต้องออกจากหอมาอยู่บ้าน แถมต้องใส่แมซตลอดเวลา

ไม่กล้าออกไปไหนเลย

‘ พี่สาวมินติดมินไปรายนึงแล้วค่ะ ^__________________________^

จบเรื่องมิน

เข้าเรื่องฟิคกันนะคะ ^^

‘มินเกิดอาการตันค่ะ !!

เริ่มตันแล้วววว !

รู้สึกแย่มาก !

เวลาที่มาอัพให้รีดเดอร์ไม่ทัน

แต่ก็สงสารอิคนป่วยนี่หน่อยนะคะ TT^TT

มินจะพยายามต่อไปค่ะ

ว่าแต่

ช่วยกดโหวตให้  SJ หน่อยนะคะ

ขอบคุณรีดเดอร์ที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ได้ค่ะ !

พลั่กกกกกกก ก ก ก กก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!