THE ANSWER IS …YOU คำตอบของผมคือ…คุณ (Kangteuk)

ลำดับตอนที่ #6 : แผนของอีทึก

“ หมอดูเทวดา รับตรวจดวงชะตา สะเดาะเคราะห์ ตัดกรรม แก้กรรม  ทำคุณไสย ทำเสน่ห์ เชิญติดต่อด้านใน”

“ ที่นี้แหละ” อีทึกนึกกระหยิ่งยิ้มย่องในใจ..แผนการชั่วร้ายที่เขาคิดไว้ก็คือ..การทำเสน่ห์ใส่ซีวอน..เขารู้ดีว่าวิธีนี้มันสกปรกขนาดไหนสำหรับคุณหนูสุดสวยรวยเสน่ห์อย่างเขา..แต่ก็ช่วยไม่ได้..เขาไม่อยากเป็นฝ่ายไปจีบซีวอนก่อน..คนอย่างเขา..ต้องให้คนอื่นมาง้อเท่านั้น..วิธีนี้จึงดีที่สุด

  ที่นี้..”หมอดูเทวดา” อีทึกเคยได้ยินว่าดูดวงแม่นยำราวกับตาเห็นส่วนผีมือไสยศาสตร์ก็เจ๋งไม่มีที่ติ

แม้จะไม่เคยรู้จักมักคุ้นกับพวกไสยศาสตร์นัก..แต่อีทึกก็ได้กลิ่นความขลังโชยมาเลยทีเดียว

ร่างบางก้าวเข้าไปในสำนักของหมอดูที่ทำด้วยไม้ บรรยากาศภายในชวนขลังด้วยสิ่งศักดิ์สิทธิ์มากมายที่อีทึกไม่รู้จัก กลิ่นควันธูปโชยอบอวนอยู่ในห้องคละคลุ้งไปทั่ว

“ เข้ามา เข้ามา ข้ารู้ ข้าเห็น เพราะข้าเป็นอับดุล ” บุคคลที่นั่งอยู่ทล่ามกลางควันธูปพูดขึ้น เขาเป็นชายหน้าหวาน ผมซอยสั้นสีดำ แต่งกายด้วยเสื้อคอกลมและกางเกงขายาวสีขาวทำจากผ้าดิบ สวมสร้อยประคำเพิ่มความน่าเลื่อมใสยิ่งขึ้น

อีทึกก้มกราบคนตรงหน้าอย่างเคารพ

“ อยากให้ข้าช่วยอะไร จงบอกมา ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังมีปัญหา..ข้าช่วยเจ้าได้นะ” หมอดูคนนั้นพูดพลางเท้าคางมองอีทึก..ดูจากสารรูปการแต่งตัวแล้ว..ท่าทางจะมีเงินอยู่หรอก..หลอกขายของแพงๆขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอกมั้ง

“ จริงหรอครับ ท่านหมอ” อีทึกพนมมือปรกๆอย่างดีใจ

“ จริงเซ่ะ นี้พูดอย่างงี้ ดูถูกข้านัก ข้าหมอดูเทวดาลีทงเฮ! ไม่เคยทำให้ใครผิดหวัง ทั้งทำคุณไสย เสกหนังควายเข้าท้องหรือว่าจะเป็นสื่อสารกับเทพบนฟ้าข้าก็สามารถทำได้ คนมาหาข้ามากมายก็เพราะข้าคือหมอดูเทวดาอย่างไรล่ะ” ทงเฮพูดขึ้น..อนิจจา..สำนักหมอดูเทวดาคนมาหาครั้งสุดท้ายก็เมื่อสามเดือนที่แล้ว..ทงเฮแทบจะปิดสำนักหนีเพราะโดนคนจ้างมากระทืบบ่อยครั้ง..แต่ก็รอดได้ทุกครั้ง..เจ็บตัวดีกว่าอดตายล่ะน่า

“ ขะ..ขอโทษครับ ผมมิกล้า..ผมแค่อยากมาทำยาเสน่ห์เท่านั้นล่ะครับหมอ” อีทึกพนมมือเหนือหัวกลัวจะโดนเสกหนังควายเข้าท้อง..ขืนทำให้หมอดูพิโรศล่ะก็..โดนแน่เลย

“ ยาเสน่ห์งั้นรึ..หึๆ..งั้นขะ..” ยังไม่ทันที่ทงเฮจะพูดจบประโยคก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกดังแทรกขึ้นมา

“ หน็อย!ไอ้หมอผีขี้แมว ยังไม่เลิกหลอกลวงชาวบ้านอีกหรอว่ะ!” คนพูดดูท่าทางโกรธจัดสวมชุดเดียวกันกับทงเฮเพียงแต่ไม่มีลูกประคำเท่านั้น

“ อะไรๆ..เป็นมัคทายกก็อยู่ส่วนมัคทายกสิว่ะ มายุ่งอะไรด้วย” ทงเฮที่วางท่าอยู่เมื่อกี้ก็ลุกพรวดขึ้นมาชี้หน้าด่าคนมาใหม่จนอีทึกตกใจ

“ ทำไมจะยุ่งไม่ได้…หน็อย ไอ้หลอกลวงประชาชนกี่ทีแล้วที่หนีไปเพราะโดนเขาจ้างมากระทืบน่ะหา! แล้วนี้อะไร ! ใส่ชุดเหมือนข้าทำไม ทำเป็นคนมีองค์งั้นแหละ ถุ้ย!”

“ ลบหลู่ข้าเรอะ” ทงเฮพยายามวางมาดเป็นหมอดูทรงคุณไสยต่อหน้าอีทึก..ทั้งๆที่เขาเองก็ทะเลาะกับคิบอมอยู่บ่อยครั้งและขู่เช่นนี้ทุกครั้ง..แต่คิบอมก็รู้ดีว่าทงเฮไม่มีวิชาอาคมอะไร

“ แล้วเอ็งจะทำอะไรหา” คิบอมไม่พูดเปล่า..ยังถือดีเตะข้าวของของทงเฮกระจายไปหมดจนอีทึกอดกลัวไม่ได้

“ เดี๋ยวเอ็งโดน..เอ็งโดนแน่” ทงเฮยังนึกไม่ออกว่าจะขู่คิบอมว่าอะไรดี..ขู่ไปมันก็ไม่กลัว

“ เหอะ!เอ็งน่ะสิจะโดน แล้วอะไร จุดทำไมธูปน่ะหา เดี๋ยวปอดจะพังสักวัน ไอ้บ้า!ชาวบ้านเขามาโวยวายทุกวัน จะจุดทำไมนักหนาธูปเนี้ย บ้าป่าว !” คิบอมหยิบธูปกำใหญ่ขึ้นมาก่อนจะขว้างมันลงพื้น

“ เฮ้ย ไอ้หอกหัก..เอ็งถือดียังไงมาลบหลู่ข้าน่ะหา” ดงเฮลนลานจนทำอะไรไม่ถูก..ซวย..บรมโครตซวยแล้ว..โธ่เอ๊ย!จะไปทำอะไรคิบอมก็ไม่ได้..ก็มันดันเป็นขวัญใจประชาชน..โธ่!พ่อมัคทายกใฝ่ธรรมะ..มีแต่ทงเฮนี้แหละที่คนในหมู่บ้านไม่ชอบขี้หน้าจนแทบจะอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้อยู่แล้ว..ก็ดันไปหลอกเขาไว้นี้หว่า..ซวยจริงๆลีทงเฮ

“ หลบหลู่เรอะ แกนั่นแหละ..ระวังจะตกนรกโดยไม่รู้ตัว เผลอๆจะได้ตายก่อนแก่ด้วยซ้ำ..หลอกไปกี่เจ้าๆยังไม่เข็ดอีกเรอะ”

“ ออกไปเลยนะแก..แกทำให้ฉันเสียลูกค้า” ทงเฮพยายามไล่คิบอมออกไป..หันมายิ้มเจื่อนๆให้อีทึก

“ ลูกค้า..ลูกค้าหน้าโง่เนี้ยนะ..คุณ..ไม่ต้องมาพึ่งคุณสงคุณไสยไอ้ทงเฮมันหรอก..มันโกหกทั้งเพมีแต่ควายกับควายเท่านั้นแหละที่หลงเชื่อมัน” คิบอมหันมาเล่นงานอีทึกอีกคน

“ แกอย่ามาลามปามลูกค้าฉันนะ..ออกไป้!” ดงเฮใช้แรงทั้งหมดที่มีลากคิบอมออกจากบ้านของตน

“ เหอะ! ฉันก็ไม่อยากมาเหยียบที่นี้ให้เปื้อนหรอกเว้ย..แต่โดนป้าๆน้าๆเขาโวยมา..หยุดจุดธูป..คนแถวนี้เขาจะลำสักควันตายแล้ว”

“ มันเป็นอาชีพฉัน..อีกอย่างจุดธูปมันก็ช่วยเพิ่มความขลัง..คนอย่างแกไม่เข้าใจหรอก..ฉัน-ไม่-ทำ-ตาม..มีอะไรมะ” ทงเฮอวดดี

“ ให้มันได้อย่างงี้เซ่..เหอะ!ฉันไม่สนแล้ว แกอยากทำอะไรก็เรื่องของแก..คราวนี้ถ้าโดนกระทืบฉันจะไม่พาแกไปส่งโรง’บาลแล้วนะเว้ย” คิบอมทวงบุญคุญ..ไม่ว่าครั้งไหนๆที่ทงเฮโดนกระทืบจนหมดสติเพื่อนบ้านอย่างคิบอมต้องแบกพาไปโรงพยาบาลทุกครั้ง..แม้จะไม่เต็มใจ..แต่การปล่อยให้มีคนตายอยู่ข้างๆบ้านโดยที่เขาไม่ช่วยเนี้ย..มันรู้สึกแย่ยังไงไม่รู้

“ ไม่ได้ขอร้อง..ไม่ต้องมาทวงบุญคุณ..ให้รู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่เคยจดจำไว้ในเมมโมรี่เลยว่าแกช่วยฉันน่ะ” ดงเฮตะคอกใส่

“ อวดดีนักนะ..อย่ามาขอร้องให้ฉันช่วยเหลือแล้วกัน..ฉันไปดีกว่า..เล่นกับหมา..หมาเลียปาก”

 คิบอมกล่าวทิ้งท้ายยิ้มๆก่อนจะเดินออกไป

“ แกน่ะสิหมา ไอ้มัคทายกเฮงซวย” ดงเฮก้นด่าคิบอมด้วยอารมณ์โกรธก่อนจะเริ่มสงบสติอารมณ์เพื่อเข้าไปเจรจาเรื่องยาเสน่ห์กับอีทึกด้วยอารมณ์สงบอีกครั้ง

“ ต้องขอโทษด้วยนะครับในความไม่สะดวก” ทงเฮกลับมานั่งที่เดิมแม้บรรยากาศในห้องจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป..เวลานี้บรรยากาศน่าเลื่อมใสแทบจะไม่หลงเหลืออยู่เลย..แต่ทงเฮก็พยายามจะกู้สถานการณ์เฉพาะหน้า..ถ้าเขาปล่อยให้อีทึกหลุดมือ..หมายถึงเขาคงต้องปิดสำนัก..แล้วก็ต้องกลับไปขายปลาที่มกโพกับแม่..แน่นอนว่าเขาไม่อยากไป..เขาชอบความศิวิลัยของกรุงโซลมากกว่า

“ คุณ..คนเมื่อกี้ใครหรอครับหมอ” อีทึกถาม..ในใจนึกอยากจะกลับบ้านเมื่อได้ยินคิบอมด่าตัวเองเมื่อกี้

“ อ๋อ!มันบ้าน่ะ มันไม่เต็ม  อย่าไปสนใจเลย” ดงเฮอธิบาย อีทึกมองออกไปนอกหน้าต่างพบว่าบ้านของคิบอมกับทงเฮอยู่ห่างกันแค่รั้วกั้น..คิบอมก็ดูท่าจะบ้าจริงๆ ยืนเต้นชี่กงอะไรก็ไม่รู้อยู่หน้าบ้านตัวเอง

“ อื้ม..จริงด้วยนะครับ” อีทึกพยัคหน้าเริ่มเห็นด้วยกับทงเฮ

“ ว่าแต่..เมื่อกี๊คุณอีทึกว่ายังไงนะครับ” ทงเฮเริ่มกลับเข้าเรื่อง

“ ไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะครับ..อะแฮ่ม..คือผมอยากได้ยาเสน่ห์ประเภทคนรักคนหลงดีดปุ๊บรักปั๊บอะไรเทือกเนี๊ยะ”

“แหม..เรื่องกล้วยๆแค่เนี้ยะ ทงเฮจัดให้” ทงเฮว่าแล้วก็หยิบขวดแก้วเล็กๆขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงภายในบรรจุน้ำมันสีเหลืองทองเอาไว้

“ นี้น่ะเหรอครับที่ว่าดีดแล้วคนรักคนหลง” อีทึกตาลุกวาวอยากจะได้มาครอบครองทันที

“ ช่าย..นี่น่ะเรียกว่าน้ำมันผีพรายเจ็ดป่าช้า ขลังสุดๆเด็ดสุดๆ เพียงแค่ดีดใส่คนที่เจ้าชอบ รับรองว่าเขาต้องหลงเจ้าอย่างแน่นอน” ทงเฮบรรยายสรรพคุณพลางยื่นขวดยาให้อีทึก

“ ขอบคุณครับ..อ้าว!” อีทึกยื่นมีไปรับแต่ทงเฮกลับชักมือกลับเสียก่อน

“ เดี๋ยว..มันต้องผ่านการปลุกเสกเสียก่อน” พูดจบทงเฮก็หยิบขวดแก้วมาจ่อไว้ที่ปากก่อนจะพึมพำอะไรบ้างอย่าง

“ โอม นะจังงัง สังคังสังเค ปอปลาตาเหล่ ไอ้เข้กินตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ไปเที่ยวกันไหม จะไปก็รีบไป ไปกับด็องซ์แล้วสบายเดี๋ยวด๊องซ์พาไปกินตับ ตับ ตับ ตับ ตับ” ทงเฮพล่ามมนต์ที่เขาเพิ่งคิดได้สดๆเมื่อกี๊

“ เสร็จแล้ว” ทงเฮยิ้มก่อนจะยื่นน้ำมันพรายที่ผ่านการปลุกเสกให้อีทึก

“ ขอบคุณครับ” อีทึกก้มกราบทงเฮอีกครั้งด้วยความเลื่อมใส..แม้การปลุกเสกของทงเฮจะดูแปลกๆก็เหอะ

“  9 หมื่นวอน”  ทงเฮพูด

“ หา!” อีทึกอ้าปากค้าง (เก้าหมื่นวอนก็น่าจะประมาณ สองพันบาทไทยอะไรเทือกนั้นน่ะค่ะ) ยาเสน่ห์ขวดกระจิ๋วเนี้ย ราคาเก้าหมื่นวอนก็ไม่ใช่น้อยๆนะ

“ โธ่!ของปลุกเสกดีๆแบบนี้ ราคาแค่นี้จิ๊บจ้อยน่า หรือจะไม่เอา” ทงเฮพูดท้าทายแต่ในใจภาวนาขอให้อีทึกเอาๆไปเถอะ

“ เอา เอาครับเอา” อีทึกพยัคหน้ารับ เก้าหมื่นวอน ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกน่า

“ ดี” ทงเฮยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นขวดยาให้อีทึก

“ ขอบคุณครับ..งั้นวันนี้ผมลาเลยแล้วกัน” อีทึกยื่นเงินให้ทงเฮก่อนจะก้มกราบเพื่อขอตัวลากลับ

“ เออๆดีๆ” ทงเฮรับเงินมาก่อนจะมองอีทึกเดินหายไปจนลับสายตา

“ เย้ ! มีเงินใช้แล้วเว้ย” ทงเฮยิ้มร่าพลางสูดดมเงินอย่างโหยหาก่อนจะรีบเก็บเงินใส่กระเป๋าราวกับกลัวจะมีใครมาเห็น

“ หึๆ..หน้าโง่เอ๊ย น้ำมันขวดนึงราคาแค่ไม่กี่วอน หลอกขายได้กำไรไม่รู้เท่าไหร่..แหมถ้ามีคนโง่ๆมาแบบนี้หลายๆคนก็ดีน่ะสิ” ทงเฮพูดก่อนจะมองไปที่ขวดน้ำมันถั่วเหลืองตรา”ปลาดุก”ที่เขาเอามากรอกใส่ขวดเพื่อหลอกขายอีทึกเมื่อกี้นี้

อีกด้านหนึ่งที่ผับ ”โอ้ลั๊นล๊า มาหาเจ๊สิ”

“ ยู่ฮู้!ซิน” ซีวอนมาหาฮีชอลอย่างเคยเมื่อเห็นคนหน้าสวยหน้าตาไม่สบายใจจึงปรี่เข้าไปทำคะแนน

“ เป็นอะไรครับคนสวย”

“ ไม่มีอะไรหรอก..” ฮีชอลปฎิเสธ..อีทึกหายไปไหนวันทั้งวันเขายังไม่เห็นเลย

“ อย่าทำหน้างอสิครับ เดี๋ยวไม่สวยน้า..” ซีวอนหยอกเอิ้นคนข้างหน้าก่อนจะนั่งข้างๆฮีชอล

ฮีชอลเองเมื่อเห็นหน้าซีวอนก็นึกได้

อีทึกชอบซีวอนนี่..ลองถามดีกว่าว่าความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้ว

“ คุณซีวอน..คุณอีทึกเป็นอย่างไรบ้างหรอ” ฮีชอลเอ่ยปากถามซีวอน

“ คุณทึกหรอครับ..น่ารักดีครับ..ถามทำไมหรอ”

“ แล้วคุณสนใจคุณอีทึกบ้างไหม..แบบว่า..ชอบน่ะ..ชอบบ้างรึเปล่า” ฮีชอลลองถามดูทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่แล้วว่า…คนอย่างซีวอนจะไปชอบอีทึกได้อย่างไร..อีทึกน่ะไม่ใช่เสปคซีวอนเลย

“ ถามอะไรเนี้ย..หรือว่าคุณหึงผม..แหมผมจะไปชอบคุณอีทึกได้ไงล่ะครับ..ก็ใจก็ผมมีแต่คุณซินคนเดียวนี้นา..ฮิ้วววว” ซีวอนเล่นมุขเองชงเองตบเองคนเดียว

ฮีชอลแอบหันไปอ้วกให้กับมุขซีวอนเล็กน้อย..เฮ้อ..อีทึกก็เป็นอย่างนี้ทุกที่..รักใครชอบใครก็ไม่เคยบอกเขา..ฮีชอลรู้ดีว่าอีทึกได้แต่เพ้อถึงซีวอนอยู่ห่างๆเท่านั้น...เอาเข้าจริงๆ..อีทึกแทบจะไม่กล้าทำอะไรเลย...เพราะกลัวจะเสียฟอร์ม..อย่างดีก็แค่พูดอ้อมๆ..อย่างนี้..ฮีชอลคงต้องลงมือช่วยซะแล้ว

“ -  -‘’ เอ่อ.. วอน..ซินมีเรื่องจะขอน่ะ”

“ ขะ..ขออะไรครับ” หรือว่า..จะขอเราแต่งงาน..ไม่นะ..ผมยังไม่หล่อพอ..ขอวันอื่นเถอะ

“ คือซิน..”

“ ถ้าเป็นขอแต่งงานเอาไว้วันอื่นแล้วกันนะครับ..วันนี้ผมยังหล่อไม่พอ” ซีวอนพูดจบก็เสยผมแต่งหล่อเต็มที่

“ไม่ใช่อย่างงั้นวอน”

“ หรือว่า..มะ..ไม่นะ..คุณซินอย่าบอกนะว่าไม่ได้รักผม..ม่ายยยนะ..โอ้วโน่ “ ซีวอนครวญคราง..โรคคิดเองเออเองเนี้ยถนัดจริงเชียว

“ ไม่ใช่..โอ้ย!วอน...ฟังซินนะ..ซินอยากจะขอร้องอะไรสักหน่อย”

“ อะไรหรือครับ..ถ้าผมทำได้ผมก็พร้อมจะทำ...แต่ยกเว้นเลิกรักซินนะครับเพราะผมทำไม่ได้..ฮิ้วววว” ซีวอนยังไม่เลิกเล่น แต่เมื่อเห็นหน้าตาจริงจังของฮีชอลจึงหยุด

 “ อะแฮ่ม” ซีวอนวางมาดขรึมทันที

“ คือ...วันนั้นที่ซินเจออีทึกน่ะ..อีทึกเขามาบอกซินว่า...เขารู้สึกดีกับคุณซีวอน” ฮีชอลพูดส่วนซีวอนก็ฟังอย่างตั้งใจ

“ เขาชอบคุณซีวอนมากเลยนะ..แต่เขาก็ไม่กล้าบอก..เขาบอกว่าคุณซีวอนเป็นเหมือนรักแรกพบ” ฮีชอลโกหก..รักแรกพบของอีทึกมีบ่อยจนทุกคนเบือนหน้าหนีแล้ว

“ แล้วยังไงหรอครับ” ซีวอนทำหน้าไม่เข้าใจ...เขาไม่รู้ว่าฮีชอลต้องการอะไรถึงเกริ่นยาวยืดขนาดนี้

“ คือ...ซินว่า..ซินยังดีไม่พอสำหรับวอน...ซินอยากให้วอนเจอคนที่ดีกว่า” ถ้าฟังให้ดี..คนฉลาดจะรู้ว่ามันเป็นวิธีบอกให้เลิก(ยุ่ง)ทางอ้อม...แต่บังเอิญว่าตัวละครของเราไม่ฉลาดพอ

“ โถ่..ผมรู้นะ..ว่าผมรูปหล่อ..พ่อรวย..แต่ซินครับ...ไม่ว่ายังไงวอนก็รักซินนะครับ” ซีวอนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ ..แต่ซินคิดว่า..วอนน่าจะเปิดใจให้คุณอีทึกดูนะ...ซินรู้ถึงแม้ว่าซินจะเจ็บ...แต่ซินก็อยากให้วอนเจอคนที่รักวอนมากกว่าซิน” ฮีชอลโกหกหน้าตาย...แอบคิดในใจอีกว่า..วิธีนี้ถ้าได้ผลซีวอนจะเลิกยุ่งกับเขาเองไปโดยปริยาย...ถ้าได้ผลล่ะก็..เยี่ยมไปเลย

“ โถ่...เจ้าหญิงของผม...เป็นคนดีจริงๆ” ซีวอนทำหน้าคล้ายจะร้องไห้...เขายิ่งรู้สึกชอบฮีชอลมากกว่าเดิม

“ ซินไม่ได้ดีอะไรหรอกวอน...วอนลองเปิดใจให้คุณอีทึกดูบ้าง..บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ใช่สำหรับวอนก็ได้” ฮีชอลทำหน้าตาอ้อนสุดๆ...ส่วนซีวอนก็พยัคหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ...โถ่!อีทึกคงจะขอร้องให้ซินมาทำแบบนี้ซินะ

“ ผมคงทำไม่ได้....ผมโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้ครับซิน...ก็ผมซารังเฮโยซินคนเดียวนะจุ๊บุ๊ ฮิ้ววววว” ซีวอนทำมือซารังเฮ

“ TT ซินขอร้องล่ะวอน...วอนเข้าใจซินหน่อยนะ...คุณอีทึกก็เพื่อนซิน..ซินทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเพื่อนช้ำใจ” ฮีชอลหาข้ออ้างสุดๆ...เมื่อไหร่ซีวอนจะเลิกหลงตัวเองซะทีเนี้ย

“ ถ้าอย่างนั้น...ผมจะลองคบกับคุณอีทึกก็ได้ครับ..แต่ว่าซินต้องมีข้อแลกเปลี่ยน..” ซีวอนว่า

“ ?...อะไรหรอวอน”

“ ถ้าเกิดว่าผมคบกับคุณอีทึกแล้วรู้สึกว่าเขาไม่ใช่..ไม่โดนใจ...ผมขอเปลี่ยนมาคบกับคุณแทนได้ไหมครับซิน..” ซีวอนยื่นข้อเสนอ..ที่ผ่านมาเขาเป็นได้แค่คนที่มาจีบฮีชอลเท่านั้น..แถมดูท่าคู่แข่งอย่างฮันกยอง..ยังได้คะแนนนำหน้าเขาไปหลายแต้มด้วย..ถ้าเกิดเขาได้คบกับซินหมายถึง...เขาจะเป็นผู้ชนะ!

“ หะ...ว่าไงนะ”ฮีชอลเริ่มรู้สึกผิดมหัตภัยร้าย...โถ่..ไม่น่าหาเหาใส่หัวเลยตู

“ ถ้าเกิดผมคบกับคุณอีทึกแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่...หรือคุณอีทึกบอกเลิกผม...ผมขอมาคบกับคุณซินได้ไหมครับ”

“เอ่อ...”

“ถ้าอย่างนั้น...ผมก็ขออยู่เฉยๆ..ตามจีบซินไปอย่างงี้ดีกว่า” ซีวอนพูดพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้..ยิ่งทำให้ฮีชอลลำบากใจแทบบ้า

“ ...กะ...ก็ได้..” ฮีชอลรับคำแบบกล้าๆกลัวๆ..เอาว่ะลองสักตั้ง...ฮีชอลได้แต่ภาวนาว่า..ขอให้ซีวอนเป็นคนที่ใช่สำหรับอีทึกทีเถอะ!

“ดีครับ...” ซีวอนยิ้ม...ทำไมเรื่องราวมันง่ายดายเหมือนหมูหวานอย่างนี้นะ

เม้ามอยกับไรเตอร์วันละนิดจิตจะแจ่มใส

ขอเสียงโหน่ยยยยย!!(เงียบ) ขอโทษแฟนนิยายทุกท่านด้วยไรเตอร์อัพช้ามากก เพราะเรียนหนักมาก

มาอัพนี่ช้าขนาดข้ามปีเลยทีเดียว ต้องขอโทษอย่างมากค่ะ(กราบงามๆ) ตอนนั้นพล็อตนิยายหายเลยถอดใจจะไม่แต่งแล้ว สุดท้ายไปรื้อจนเจอ ดีใจค่ะที่เจอ TT ไรเตอร์จะพยายามแต่งเรื่องนี้ให้จบนะค่ะ ขอโทษถ้าอาจจะช้า ขอโทษจริงๆ หายหน้าไปนานมาก อยากจะเขียนยาวๆกว่านี้แต่ก็ทำไม่ได้

เพราะไม่รู้จะเขียนอะไร เพิ่งสำเหนียกได้ตอนคุยโทรศัพท์กับเพื่อนว่า “ควรจะกลับไปแต่งนิยายเรื่องนี้ให้จบ” ไรเตอร์เป็นประเภทมีพล็อตผุดมาเป็นดอกเห็น แต่งทิ้งๆขว้างๆ ไม่จบสักเรื่อง เสียใจ กระซิกๆ ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ ตอนนี้เมืองไทยน้ำท่วม ขอให้น้ำลดเร็วๆ

ตอนนี้บ้านไรเตอร์ไม่มีรถขับแถมโรงเรียนก็จะเปิดพรุ่งนี้แล้ว โอ้ย เศร้าใจ งั้นวันนี้ลาล่ะค่ะ

โอกาสงามๆจะมาอัพตอนใหม่ อดใจรอกันหน่อยนะค่ะ

รัก

ไรเตอร์

25/ต.ค./54
จุ๊บๆ -3-