We are Superstars [Andy VerSioN : My SaSSy GirL]

ลำดับตอนที่ #6 : We are Superstars [Andy VerSioN : My SaSSy GirL] Chapter 6 ~~พี่...บ้า!!!~~

Chapter 6

น้องเยจินค่อนข้างเป็นคนแปลกๆครับ บทเธอจะร้ายก็ร้ายสุดๆ ไม่ต้องให้บรรยายถึงความป่าเถื่อนของเธอ แต่พอจะทำดี น้องก็ทำได้แบบชนิดที่ผมแปลกใจ ใครจะไปคาดคิดล่ะครับว่าเธอจะไปอุ่นข้าวต้มให้ผมกิน สงสัยวันนี้ผมจะต้องไปจดบันทึกลงในสมุดไว้แล้วว่า...
   
วันที่XX  เดือนXXXX  ปีXXXX ฮานเยจินได้อุ่นข้าวต้มให้อีซอนโฮกิน
   
บางทีการเป็นแฟนกับน้องเยจิน ก็จะไม่เลวร้ายอย่างที่ผมคิด...
   
“พี่แอนดี้...ไปเอาน้ำให้หน่อยสิ” ผมวางช้อนที่กำลังส่งข้าวเข้าปาก....เพิ่งชมไปแหมบๆ หมดกัน ภาพนางฟ้าถูกภาพนางมารเข้ามาบดบังเสียแล้ว....เมื่อกี๊ ผมขอถอนคำพูดนะครับ ผมไปหยิบน้ำมาเติมให้เธอ นั่งลงยังไม่ทันกินข้าวต่อ กริ่งประตูก็ดังขึ้นอีก...
   
ใครมาที่ห้องผมกันอีกล่ะคราวนี้  ผมวางช้อนแล้วเดินไปที่ประตู พอเปิดประตูต้อนรับแขกได้เท่านั้น...
   
เทวดาผู้หล่อเลิศมายืนอยู่หน้าประตูห้องผมแล้ว วันนี้ผมรักพี่มินอูจริงๆเลยครับ เพราะพี่อาจจะมาช่วยให้ผมไม่ต้องทนทุกข์อยู่กับน้องเยจินสองต่อสอง ผมรักพี่มากครับพี่มินอู...
   
ทันทีที่พี่มินอูเห็นหน้าผม พี่ก็จับผมพลิกไปพลิกมาหารอยมือรอยบาทาบนใบหน้าตามเนื้อตัวของผม
   
“ถ้าไม่ติดอัดเสียงนะ ฉันแล่นมาหาแกตั้งแต่วันแรกที่รู้ข่าวแล้ว โว้ย...ฉันล่ะอยากไหว้คนซ้อมแกจริงๆเลยว่ะ มือคงจะหนักพิลึก” เอ่อ...พี่มินอูเพื่อนรักเอ๋ย อีกไม่นานนี้แหละ พี่จะได้ไหว้แน่ๆ แม่คุณของผมนั่งมองอยู่ตรงโน้นแน่ะ...
   
ผมเบี่ยงตัวให้พี่มินอูเข้ามาภายในห้อง...พี่เดินเข้าไปในห้อง แล้วร้องเสียงลั่น “อ้าววววว...น้องเยจินนี่เอง พี่ก็นึกว่าใคร ทำไมมาอยู่ที่ห้องไอ้เด็กบ้านี้ได้ล่ะครับ”
   
กรรมของผม...ที่แท้ไอ้เจ้าพี่มินอูกับนางมารก็รู้จักกันนี่หว่า...ผมขอย้อนอดีตหน่อยนะครับ คือพี่มินอูเนี่ย ไม่รู้หรอกครับว่าผมกำลังเคยคิดจะจีบน้องเยจิน เพราะพี่งานยุ่งมากครับ เราก็เลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่อย่างว่าแหละครับ พี่มินอูคิวทองขนาดนั้น หาเวลาคุยด้วยยากครับ
ผมเพิ่งได้คุยกับพี่มินอูเป็นวันแรกหลังจากเจ็บตัวก็วันนี้แหละครับ เนื่องจากปากผมขยับไม่ได้ ก็เลยต้องส่งเมสเสจแทนแล้วผมก็ไมได้บอกว่าใครเป็นคนทำ ผมกำลังพยายามปิดบังอยู่ครับว่าผมน่ะถูกผู้หญิงซ้อม...ฮึ่ย!!!
   
“ฉันมาดูแลพี่แอนดี้น่ะค่ะ เผื่อพี่เค้าไม่สบายมาก อาการหนัก ร่อแร่ยิ่งกว่าเดิม จะได้พาส่งโรงพยาบาลทัน” เธอพูดจบก็ส่งสายตาพิฆาตมาหาผม...อย่านะครับ อย่าซ้อมผม ผมเจ็บบบบบบบ
   
“น่าสงสารมันนะครับ โดนผู้หญิงซ้อม เห็นว่าเข้าใจผิดกันใช่มั๊ยวะแอนดี้” จะพูดก็พูดไป ไม่ต้องมาถามความเห็นคนทางนี้นะ ทำไมพี่ลากผมเข้าไปเอี่ยวด้วยก็ไม่รู้ อยากเจ็บตัวก็เจ็บไปคนเดียวสิ แล้วใครปากมากไปบอกพี่มินอูล่ะเนี่ยว่าผมโดนผู้หญิงซ้อม
   
“พี่แอนดี้บอกพี่มินอูอย่างนั้นเหรอคะ” อย่าตอบเค้านะเว้ยไอ้พี่มินอู อย่าตอบ พี่รู้มั๊ยว่ามันเป็นแผนล่อลวงของมารร้ายเยจิน
   
แต่พระเจ้าก็ไม่เข้าข้างผม พี่มินอูฉอดๆกับน้องเยจินเสียน้ำไหลไฟดับเลยทีเดียว “ก็ไม่เชิงครับ...แอนดี้บอกพี่แค่ว่าตอนนี้เจ็บตัวนอนอยู่ที่ห้อง แต่เอริคกับเฮซองเล่าว่าแอนดี้ไปรับสาวท่าไหนก็ไม่รู้ กลับโดนกระทืบแทน แล้วไอ้เจ้าเนี่ยก็บ่นเฮซองให้ฟังว่า ผู้หญิงคนนั้นปากร้าย นิสัยโหด ไม่เป็นกุลสตรีเลยแม้แต่นิดเดียว”
   
เอาแล้ว....พอเถอะครับพี่ พอเถ๊อะ แค่นี้เงาหัวอีซอนโฮก็ไม่มีแล้ว....ใครก็ได้ช่วยผมทีสิครับ ผมไม่อยากตายเพราะน้ำมือน้องเยจิน ผมอยากตายตามธรรมชาติมากกว่า
   
“แล้วพี่มินอูไม่รู้เหรอคะว่าใครเป็นคนซ้อม เอ่อ...ฉันหมายถึงคนที่ทำร้ายพี่แอนดี้น่ะค่ะ” เสียงของน้องเยจินตอนนี้ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบๆ เหมือนมีมีดมาจ่อคอหอยอยู่ 
   
“ไม่รู้เหมือนกันครับ ไอ้พวกนั้นไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร บอกแค่ว่าถ้าพี่รู้จะร้องต้องร้องอ๋อ....แต่เจ้าสองตัวนั่นก็บอกนะว่า แอนดี้โกรธผู้หญิงคนนั้นน่าดู แต่ก็อย่างว่าล่ะครับ เจ้าหมอนี่มันชอบผู้หญิงอ่อนหวานน่ารัก ละมุนละไม...อ๊ะ!!!อย่างน้องเยจินเนี่ยก็เข้าข่ายสเป็คของแอนดี้เหมือนกันนะครับ”
   
“เหรอคะ...” เยจินครับ อย่าไปฟังนะครับ ผมไม่กล้าโกรธน้องเยจินหรอกครับ ไม่เค๊ย ไม่เคยโกรธน้องเยจินเลยแม้แต่หนเดียว
   
“ใช่...เออ!!! ไอ้สองตัวนั่นมันบอกด้วยนะว่า แอนดี้พูดว่า อย่างยัยนั่นนะ ใครได้เป็นเมียซวยตายชัก อย่างฉันน่ะไม่มองให้เสียสายตาหรอก จริงมั๊ยวะแอนดี้” มันยังมีหน้าหันมาถามผมอีกครับ ไม่ว่าผมจะยักคิ้วหลิ่วตายังไงไอ้พี่บ้านั่นก็ยังมองไม่เห็น ตายแน่ผมงานนี้...
   
“พี่แอนดี้พูดแบบนั้นจริงๆเหรอคะ” ปากน้องเยจินยิ้มก็จริงนะครับ แต่สายตานี่สิแค้นเคืองผมมหาศาลเลยทีเดียว
   
พี่มินอูส่ายหัวไปสิวะ ตอบไปเลยว่าไม่...เพื่อแอนดี้สุดหล่อเพื่อนของพี่ไง ผมได้แต่มองพี่มินอู ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของผมฝากไว้ที่พี่แล้ว
   
“จริงสิครับ...พี่จะโกหกน้องเยจินทำไมล่ะ...” ไอ้พี่บ้า ช้านจะฆ่าแก๊....ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆๆ
   
หก...ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง...Start...
   
การออกกำลังกายชุดเล็กของน้องเยจินเริ่มแล้วครับ โดยมีผมเป็นอุปกรณ์ให้น้องเค้าซ้อม ทั้งตบหัว ชกปาก ถีบตกโซฟา เตะเข้าชายโครง....โอ!!ตอนนี้ผมมีสภาพเป็นลูกบอลให้เธอย่ำยีเสียแล้ว
   
“พอแล้ว...พอแล้วเยจิน ไปทำร้ายแอนดี้มันทำไม” พี่มินอูไม่น่าห้ามน้องเค้าเลย ปล่อยให้น้องเค้าฆ่าผมให้ตายไปเลย จะได้หมดเคราะห์หมดโศกเสียที
   
ไม่รู้ว่าเยจินยอมรามือเอง หรือว่าถูกพี่มินอูมันดึงออกไป แต่ที่แน่ๆการซ้อมชุดเล็กสิ้นสุดลง พร้อมกับสภาพร่างกายที่ร่อแร่ของผม
   
น้องเยจินยืนหอบแฮ่กๆ ก็นั่นแหละไม่รู้จะซ้อมผมทำไม ซ้อมแล้วเหนื่อยเอง ชิ...มือที่ชี้หน้าผมสั่นระริก “ก็ไอ้บ้านี่มันด่าฉันนี่คะ”
   
“ด่าตอนไหน...” พี่มินอูเป็นพวกเดียวกับพี่เฮซองแหงมๆ ไอ้พวกไม่กินปลา...ผมไปด่าน้องเค้าก็ตอนที่พี่บอกนั่นแหละ เฮ๊อะ...
   
“ก็ที่พี่มินอูเล่าเมื่อกี๊ไง...” น้องเยจินหน้าแดงแจ๊ด ไม่ใช่เพราะอายผมนะครับ แต่เธอคงโหโหจนอยากฆ่าผมให้ตายมากกว่า
   
พี่มินอูได้ฟังก็พยายามทำตาโตเลยล่ะครับ ไงล่ะปล่อยไก่ไปเสียหมดเล้า “น้องเยจินอย่าบอกพี่นะครับว่า คนที่ซ้อมแอนดี้ก็คือ....”
   
เออออออ...คนนี้นั่นแหละที่ซ้อมผม คนสวยๆที่ยืนหน้าเขียวหน้าแดงอยู่ข้างพี่นั่นแหละเว้ย...บอกได้คำเดียวเลยว่า ผมซวยยยยย...
   
“พี่แอนดี้...” มาแล้วครับ องค์กาลีลงร่างเยจินอีกแล้วครับ เธอเรียกผมเสียจนผมใจหายแว๊บ
   
“ครับ...” ผมได้แต่ก้มหน้าหงุด ไม่กล้ามองใบหน้าอันสวยงามของน้องเค้าเลยครับ
   
“ไปเอาสัญญาของพี่กับปากกามานี่...” ไม่ต้องให้สั่งซ้ำสองครับ ผมลนลานไปหาของตามที่คุณน้องเค้าสั่งอย่างทันทีทันใด
   
ผมกลับมาตรงที่เดิม พร้อมกับของในมือ...ผมอยากร้องไห้มากครับ แต่แม่ผมสอนว่า ลูกผู้ชายต้องไม่อ่อนแอ...ซื๊ดดดดดดดดดดดด ฮึกๆๆๆ...
   
น้องเยจินร่อนสัญญาที่ยับยู่ยี่ของเธอมาตรงหน้าผม แล้วประกาศว่า...”เติมข้อ 5 ลงไป...ข้าพเจ้าจะไม่นินทาว่าร้ายฮานเยจินไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ถ้าข้าพเจ้าละเมิดคำสัญญาข้อนี้  ข้าพเจ้าขอแจ้งให้ทุกท่านทราบว่า หากข้าพเจ้ามีอันเป็นไปให้ถือว่า ข้าพเจ้าหกล้มหัวฟาดพื้นตายเอง...”
   
โอ...น้องเยจินครับ น้องให้ผมเขียนทำลายหลักฐานบนสัญญาแบบนี้ น้องคิดได้ยังไงครับ ผมนับถือน้องเยจินจริงๆ...ผมจับปากกาเขียนเติมข้อตกลงข้อที่ 5 ลงไปทั้งน้ำตาและน้ำมูกที่ย้อยลงบนกระดาษ
   
พอเขียนเสร็จน้องเยจินก็คว้ากระดาษใบเดิมเพิ่มเติมข้อความใหม่ยัดลงในกระเป๋า แล้วลุกขึ้น...สายตาที่มองผมวาวโรจน์อย่างกับแม่เสือ “ฉันจะกลับแล้วนะ เย็นนี้จะแวะมาหาใหม่ ถ้ารู้ว่าหนีหรือคิดจะหลบหน้า ฉันเจอพี่เมื่อไหร่ ฉันจะแล่เนื้อเอาเกลือทาให้พี่ตายอย่างทรมานเลย”
   
พูดแค่นั้นล่ะครับ แม่คุณเจ้าของเข็มขัดแชมป์ก็คว้ากระเป๋าก้าวฉับๆไปที่ประตู...
   
พอน้องเยจินไปเสียได้...พี่มินอูที่นั่งอึ้งกับความสัมพันธ์ของผมและน้องเยจินถึงกับถลาเข้ามาถามต้นสายปลายเหตุ...
   
“เป็นไงมาไงวะ ถึงโดนน้องเยจินซ้อม” ผมปาดน้ำตาออก พยายามไม่ร้องไห้ครับ แต่ทำยังไงน้ำตาก็ยังไหลออกมาอยู่ดี
   
“ครั้งแรกเพราะเข้าใจผิด แต่ครั้งที่สองเพราะพี่ปากมาก” ผมสูดน้ำมูกซื๊ดซ๊าด แถมยังเอาน้ำมูกไปป้ายเสื้อไอ้พี่บ้าอีก แค่ป้ายน้ำมูกแค่นี้ไม่เจ็บช้ำเท่าที่พี่ทำกับผมหรอก
   
‘พลั่วะ...’ พี่สุดที่รักตบลงมาบนหัวผมครับ พร้อมกับคำบ่นด่า
   
“ไอ้บ้า โสโครกสุดๆเลย ใครใช้ให้แกเอาขี้มูกมาป้ายเสื้อฉันวะ ตัวนี้เพิ่งซื้อมานะเว้ย” พี่มินอูเห็นเสื้อแบรนด์เนมดีกว่าขี้มูกของผมครับ คว้าทิชชู่มาเช็ดอย่างแหยงๆ
   
‘ปังงงงง...’ เสียงเปิดประตูอย่างแรงทำให้ผมกับพี่มินอูสะดุ้ง น้องเยจินนั่นเองครับ กลับมาทำไมอีก ทำไมไม่ไปให้ตลอดรอดฝั่ง
   
น้องเยจินก้าวฉับๆมาหาผม มือบอบบางแต่น้ำหนักแรงเกินตัว ยื่นมาใกล้ผม ฝ่ายผมก็ระวังตัวแจครับ รีบยกมือขึ้นตั้งการ์ดทันที...แต่ผิดคาดครับ น้องเค้าแค่เอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ของผมที่วางอยู่ข้างๆตัวผม เล่นเอาใจหายใจคว่ำ นึกว่าน้องเค้าเบื่อเลยมาหาอุปกรณ์ซ้อมไอคิโดแก้เซ็ง
   
น้องเยจินถ่ายรูปตัวเองและบันทึกเบอร์ของน้องเค้าเก็บไว้ในโทรศัพท์ผมเป็นเครื่องหมายยืนยันว่า เธอเป็นแฟนผม ยังไม่พอใจครับ อย่างน้องเยจินน่ะ ธรรมดาน่ะน้องเธอสะกดไม่เป็นครับ
   
“พี่แอนดี้ทำหน้าเหมือนคนใกล้จะตายหน่อยสิ” เอ่อ...น้องครับ สภาพของผมตอนนี้เหมือนคนใกล้จะตายอยู่แล้ว ไม่ต้องแสดงสีหน้า มันก็เนียนแล้วครับ
   
พี่มินอูคงสมเพชผมพอดู เลยถามน้องเยจินแบบเกรงอกเกรงใจไปว่า “น้องเยจินจะถ่ายรูปไอ้เดี้ยงไปทำไมเหรอครับ ถ้าอยากได้รูปมันเก็บไว้ในโทรศัพท์ เอารูปหล่อๆจะดีกว่ามั๊ย เดี๋ยวพี่จะหาให้”
   
“ไม่ค่ะ...หน้าตาพอไปเดินตลาดได้ ฉันไม่ชอบเท่าไหร่ค่ะ มันต้องหน้าตาแบบนี้แหละ ฉันจะได้ภูมิใจในการพัฒนาฝีมือของฉัน” เหตุผลของน้องเยจินทำให้ผมภูมิใจที่ได้เป็นอุปกรณ์ให้น้องเค้าได้พัฒนาฝีมือ
   
กว่าน้องเยจินจะหามุมที่เหมือนคนใกล้ตายของผมได้ลงตัว น้องเค้าก็เสียเวลาถ่ายรูปผมอยู่พักใหญ่ พอได้สมความปรารถนาแล้ว น้องเค้าก็เขี่ยผมทิ้งอย่างไม่ไยดี...
   
“ไปแล้วนะพี่แอนดี้...เดี๋ยวฉันจะโทรเช็คพี่ตอนเย็น เผื่อจะซื้อของมาทำอาหารเลี้ยงคนป่วย”  ฟังแล้วเหมือนจะดูดีใช่มั๊ยครับ เหมือนผมกับเธอเป็นแฟนที่รักกันมากมาย รูปประโยคน่ะใช่ แต่น้ำเสียงนี่สิ ออกแนวฆ่าล้างโคตรเสียล่ะมากกว่า...
   
น้องเยจินหันไปโบกมือลาพี่มินอู แถมร่ำลาเสียงอ่อนเสียงหวาน ต่างจากผมราวกับหน้ามือเป็นหลังเท้า...แต่จะให้ผมไปโวยวายยังไงได้ล่ะครับ ก็ในเมื่อผมเป็นของเล่นของเธอ ผมจะมีหน้าไปขอร้องให้เธอน่ารัก อ่อนหวานได้ยังไงกัน
   
ประตูห้องผมปิดลงอีกครั้ง...คาดว่าอายุประตูคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน เพราะน้องเยจินเล่นเปิดปิดเสียงดัง ค่าซ่อมประตูมันก็แพงเอาการอยู่นะครับ
   
ข้างฝ่ายพี่มินอูที่นั่งหน้าจืดดูละครลิงเรื่อง...รักแท้แพ้น้ำมือแฟน...อยู่เมื่อครู่ ค่อยๆกระเถิบเข้ามาหาผม พี่ดึงสัญญารักสัญญาทาสไปอ่านอย่างละเอียดละออ แล้วบอกผมว่า...

“แอนดี้...แกไปเป็นเมียน้องเยจินตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
   
พี่มินอูถามหยาบคายมากครับ พี่ถามออกมาได้ยังไง...”ไอ้พี่บ้า...ผมเป็นผู้ชายนะ จะไปเป็นเมียยัยโหดนั่นได้ยังไงวะ”
   
“โห...ไอ้นี่ เจ็บแล้วไม่เจียม ไปเรียกน้องเยจินอย่างนั้นได้ยังไง แหกตาดูสัญญาของแกสิ ข้อ 5 น่ะ อยากอายุสั้นนักใช่มั๊ย” มันก็จริงของพี่มินอูนะครับ เกิดเยจินเป็นสายลับ เอาไมค์มาแอบติดไว้ที่ห้องผมเพื่อดักฟังเสียง ผมตายแน่ๆเลย เอ่อ...ผมหลอนมากไปรึเปล่าครับ
   
“ผมยืนยันนะ ว่าผมน่ะเป็นผู้ชายแท้ๆ ไม่มีทางเป็นเมียน้องเยจินเป็นอันขาด ถ้าเป็นผอ...สระอัว ล่ะก็ว่าไปอย่าง เฮ๊อะ....” ผมจะบ้าตาย เสียเชิงชายหมดกัน เพลย์บอยหนุ่มรูปหล่อ สิ้นชื่อก็หนนี้แหละครับ
   
“ก็ในสัญญานี่ มันชวนให้คิดนี่หว่า แกดูสิ...แกน่ะเสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่องเลย แกน่ะเสียพรมจารีย์ให้น้องเค้าแล้วว่ะ” ปากดีมากครับพี่มินอู  ไม่อยากจะคุยนะครับ ว่าพรมจรรย์ของผมน่ะ ขาดไปตั้งแต่อายุสิบสี่แล้วด้วยฝีมือของรุ่นพี่สาวสวย เซ็กส์ เอ็กส์แตก...
   
“จริงเหรอ....” พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยครับงานนี้ ผมน่ะเซ็นสัญญามาก็มาก แต่ไอ้ที่เซ็นแล้วเสียเปรียบสุดๆ แบบไม่มีทางได้ทุนคืนเลย ก็เพิ่งจะมีหนนี้แหละครับ ชอกช้ำสุดๆ
   
“เออสิวะ...แล้วดูนี่สิ  ข้อตกลงของแกน่ะ เหมือนในละครจีนเรื่องตำนานรักดอกเหมยเลยว่ะ ที่ฝ่ายหญิงมีฐานะยากจน ถูกฝ่ายชายกดขี่ข่มเหงจนต้องมีการบังคับเซ็นสัญญาแต่งงานกัน เนื้อหาในสัญญาก็ประมาณนี้แหละ”
   
ทำไมผมไม่เคยดูละครแนวนี้เลยครับ ผมไปทำอะไรอยู่  ผมอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด “แล้วตอนจบ นางเอกเป็นยังไงบ้าง”
   
“ไม่รู้เว้ย ดูไม่จบ ดูแค่ต้นๆก็เลิกแล้วว่ะ โศกเกินไป ฉันไม่ชอบ...” แล้วพี่จะบิ๊วท์ให้ผมอยากรู้ทำไมเนี่ย...ผมจะจัดการเรื่องนี้ยังไงดี
   
“พี่ว่าผมจะถอนสัญญานี้ได้มั๊ย” ผมปรึกษามินอู เพราะตอนนี้พี่เป็นขอนไม้ที่ลอยมาให้ผมเกาะอยู่ขอนเดียว...
   
“ถอนได้...แต่แกจะต้องกระดูกหักสิบท่อน ปากบวมเจ่อ ตาเขียวช้ำ หัวแตก แล้วก็ทนทรมานอยู่เป็นเดือนเพราะพิษบาดแผลว่ะ...แค่ที่เจ็บอยู่ตอนนี้ยังเป็นชุดเล็ก แกลองนึกสภาพแกเจอชุดใหญ่ดูสิว่ะ”
   
เห็นภาพเลยครับ...บิ๊วท์เสียจนภาพในอนาคตของผมลอยมาอย่างกับอยู่ในโรงหนัง...ไม่เอาแล้วครับ ผมต้องหาทางถอนสัญญาแบบละมุนละม่อม
   
“แต่ผมไม่ชอบผู้หญิงโหดๆ มือหนัก ไม่น่ารักแบบนี้นะ” ผมลบภาพนางฟ้าฮานเยจินไปจากใจแล้วครับ ตอนนี้มีแต่นางมารฮานเยจินที่คอยป่วนชีวิตของผมให้วุ่นวาย
   
“เออ...รู้ เข้าใจ แต่จะทำยังไงได้วะ ก็แกดันเซ็นสัญญารักไปแล้วนี่ ค่อยๆปรับตัวให้เข้ากับเยจินไปก็แล้วกัน เย็นนี้แกก็ทำตัวเป็นคนดี รอน้องเค้าอยู่ที่ห้อง”
   
“แล้วพี่ล่ะ...” ฟังแล้วเหมือนจะดูดีใช่มั๊ยครับคำพูดของพี่มินอู แต่ผมไม่หลงกลหรอก พี่จะทิ้งผมให้รับหน้าน้องเยจินคนเดียวน่ะสิไม่ว่า
   
“ฉันจะไปสังสรรค์ที่บ้านเฮซอง วันนี้มันเลี้ยงฉลองที่จะสละโสดครั้งที่ 20” ว่าแล้วครับ...เรื่องกิน ของฟรี สำหรับพี่มินอูนี่ ไม่เคยพลาดอยู่แล้ว
   
“ผมไปด้วย...” พอผมพูดไปเท่านั้นแหละ พี่มินอูก็ชิงปฏิเสธผมทันทีเลย
   
“ไม่เว้ย...ไม่อยากตกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด เดี๋ยวน้องเยจินมาไม่เจอแก คนที่หัวขาดต่อจากแกน่ะ เป็นฉันนะเว้ย” ที่แท้พี่มินอูมันก็กลัวเจ็บตัวเหมือนผมนั่นแหละว๊า
   
“ไม่หรอก...ผมไม่ซัดทอดความผิดให้พี่หรอกน่ะ คืนนี้ผมจะไปรังแม่นกพร้อมกับพี่...”
   
“แกกล้าขัดคำสั่งน้องเยจินเหรอวะ”
   
“ผมจะทวงอำนาจคืน ผมต้องเป็นสามีน้องเค้า ไม่ใช่เป็นเมีย....ผมจะประกาศอิสรภาพ”
   
ผมตัดสินใจแล้วครับ ผมจะเป็นแจ๊คล้มยักษ์เยจินให้ดู...ผมทนมามากแล้ว ถึงคราวที่ผมจะต่อต้านน้องเยจินเสียที ให้รู้กันไปเลยว่า ใครเป็นใคร....เฮ๊อะ...


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------