My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : My Passion, My Lust - 05

My Passion, My lust - 05


กริ๊ก!

ประตูรถ BMW สีดำสนิทปิดลง พร้อมกับร่างบอบบางเร่งก้าวไปยังทางเข้าโรงแรมหรูแห่งเมืองโอซาก้า จินรีบเดินตามมาด้วยสีหน้างอนๆ...ก็คาเมะน่ะ ทำท่าไม่สนใจเขาเลยซักนิด...เหมือนกับรีบมาส่งๆ ให้หมดเรื่องหมดราวไปเท่านั้น

"คาเมะ" จินเรียกเสียงอ่อย เมื่อเห็นว่าไม่ได้ผลจึงออกอาการสำทับ "โอ๊ย!"

ดีเกินคาด...คนที่เขาลงแรงเรียกร้องความสนใจเหลียวกลับมามอง สีหน้าที่เคยวางเฉยดูเป็นห่วงขึ้นมาพลัน "เจ็บตรงไหน"

ฝ่ายแกล้งทำเดินเครื่องต่อเต็มกำลัง "ปะ...ปวดขาน่ะ" กระทั่งแววตายังดูน่าสงสารจนอดใจอ่อนไม่ได้

"แต่เมื่อกี้บอกเจ็บข้อมือ" คาเมะแก้ ชักระแวงขึ้นมานิดๆ

"ก็เจ็บไปทั้งตัวน่ะแหละ" เริ่มร้อนตัว "เดินไม่ไหวแล้ว" ตัดบทโอดครวญอย่างหนัดจนคาเมะยอมตามใจ

"งั้นฉันช่วยพยุงนะ"

"จะดีเหรอ" พูดไปอย่างนั้นแต่มือกลับเอื้อมไปจับเรียบร้อยแล้ว วงแขนโอบไหล่อย่างถือสิทธิ์ แล้วซบศีรษะลงไป แทบซ่อนรอยยิ้มไม่มิด

**********

"ช้าๆ...หน่อยสิคาเมะ" จินบอกอีกฝ่ายที่ลากเขาเข้าไปในลิฟต์ แถมยังหลบสายตา...ก็จะไม่ให้หลบได้ยังไงล่ะ...คาเมะรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ไม่ชอบความรู้สึกที่มีลมหายใจอุ่นๆ อยู่ข้างๆ หูแบบนี้เลย มือไม้เย็นเฉียบ เกร็งแทบตายเพื่อไม่ให้จินรู้ว่าเขากำลังจะสั่นเพราะสายตาคมๆ นั่น

นิ้วเรียวกดแป้นชั้นสามสิบช้าๆ มืออีกข้างเริ่มดันจินให้พิงผนังลิฟต์แทน "เขยิบออกไปหน่อยนะ" ริมฝีปากเม้มสนิท พยายามไม่มองหน้า...สายตาแบบนั้นมันชวนให้หลงใหลจ้องมองจนพาลนึกอะไรไม่ออก

แทนคำตอบ อาคานิชิ จิน กลับขยับเข้ามาใกล้ มือที่เคยโอบไหล่เปลี่ยนมาเป็นรั้งเอวบางเข้าไปแนบชิดจนดิ้นไม่หลุดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ "นายรังเกียจฉันงั้นสินะ" ถ้อยคำกระซิบแนบข้างแก้มเนียนๆ คาแมะสะดุ้ง...จะให้ตอบไปว่ายังไงล่ะ ก็ในเมื่อคำตอบมันมัดมือชกกันขนาดนั้น

"นั่นไม่เกี่ยวกัน...ปล่อย!" ทั้งผลักทั้งดันก็แล้ว อีกฝ่ายไม่เขยื้อนเลยแม้แต่น้อย "จิน!...ปล่อยเดี๋ยวนี้!"

"ไม่" น้ำเสียงราบเรียบยืนยันคำเดิมขณะที่ร่างในอ้อมแขนชักโวยหนัก

"ปละ...อึ่ก"

เรียวปากประกบลงโดยไม่สนใจอาการประท้วงใดๆ ทั้งสิ้น...ในเมื่อเขาต้องการคาเมะมากขนาดนี้...ทำไมไม่เห็นใจกันบ้างเลยนะ...รับรู้ทีเถอะว่าฉันอยู่ตรงนี้

ลิ้นร้อนรุกล้ำฉกฉวยความหวานที่ต้องการมากมาย มือใหญ่ประคองใบหน้าที่เขาแสนหลงใหลเอาไว้ ในใจรู้ดีว่าคาเมะขัดขืน แต่รสจูบนี้ช่างน่าลิ้มลองจนไม่นึกอยากถอนตัว

ทุกอย่างดูพร่าเลือนไปหมด ลำแขนเรียวยันผนังเอาไว้ เข่าอ่อนจนแทบทรุด...เรานี่แย่ที่สุด...ไม่เคยห้ามตัวเองหรือขัดขืนได้เลยซักครั้ง...ไม่ไหว...หยุดที่เถอะ!

ติ๊ง!

เพี๊ยะ!

สองเสียงดังขึ้นแทบพร้อมกันก็ว่า คาเมะสะบัดมือใส่หน้าจินเต็มๆ หน้าชาไปทั้งแถบ แต่ที่รู้สึกเจ็บยิ่งกว่าคือหัวใจดวงนี้...ประตูลิฟต์เปิดค้าง ทั้งคู่ยังคงจ้องมองกันนิ่งๆ คงต่างเพียงความรู้สึกที่คนตัวเล็กทั้งโกรธทั้งตกใจ ส่วนคนตัวโตนั้นแววตาดูเศร้าจนคนทำเริ่มละอาย

คาเมะขืนความรู้สึก รีบตั้งสติ ไม่สนใจจินอีก รีบเดินออกจากลิฟต์มุ่งหน้าไปยังห้องพักของตัวเองที่อยู่ถัดไป ไม่แคร์กระทั่งจะเหลียวมองคนด้านหลัง...พอกันที!!

"เจ็บนะ!" ก้าวพ้นห้องพักของจินยังไม่ทันครึ่งก้าวก็โดนกระชากกลับ กระแทกคีย์การ์ดลงประตูห้อง แล้วผลักเข้าไป 

คาเมะเสียหลักล้มลงบนพรมหน้าประตู เจ็บไปทั้งตัว ได้ยินเสียงลงล็อคตามหลังมาเต็มสองหู
"นายนี่มัน!"

"ฉันทำไมล่ะ!" จินตวาดกลับทำเอาคาเมะเงียบกริบ ความกลัวเข้ามาแทนที่...จินไม่เคยน่ากลัวขนาดนี้

ฉุดแขนเรียวให้ลุกขึ้นยืนทุลักทุเล คาเมะขืนตัวไว้แต่ก็แทบไม่เป็นผลเมื่อจินช้อนทั้งร่างขึ้นมาแล้วโยนลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ในห้องสูทอันงดงามซึ่งตอนนี้ในสายตาของคาเมะกลับไม่สนใจที่จะพิจารณาอะไรทั้งนั้น

โคมไฟสีนวลตาแขวนประดับอยู่ที่มุมห้องสาดแสงสลัว แอร์เย็นจัดทำงานอัตโนมัติเมื่อรับรู้ถึงการเข้ามาของแขกที่เข้าพัก คาเมะยันตัวขึ้นช้าๆ รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน กลัวใจจินและที่แน่ๆ...ใจตัวเอง...

จินนั่งอยู่ปลายเตียง อารมณ์กราดเกรี้ยวเมื่อครู่ยังคงไม่ลดลง...คาเมะตบเขางั้นเหรอ...เพื่อเจ้าคุซาโนะ คาเมะถึงกับตบเขาเลยใช่มั้ย...

ร่างบางกระถดถอยออกห่างเล็กน้อยเมื่อจินเข้ามาใกล้ อยากร้องไห้ใจจะขาด 

กลัว...กลัว...กลัวจิน...

ยิ่งเห็นคาเมะตัวสั่น ยิ่งเร่งความไม่พอใจให้ลุกโชน จินขยับเข้าไปอีกครั้งแล้วพยายามกดเสียงให้เรียบ แต่แววตากลับตรงข้ามโดยสิ้นเชิง "หนีฉันทำไมล่ะคาเมะ"

เสียงสะอื้นในลำคอเล็ดลอดออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คาเมะส่ายหน้าแรงๆ ไล่น้ำตา ถอยกรูดไปชิดหัวเตียง รับรู้แค่เพียงว่าต้องหนีไปให้พ้นๆ จากตรงนี้ "ฮึ่ก..ฉะ...ฉัน...อยากกลับ...ฮึก...ห้อง..."

"ก็นี่ไงล่ะ...ห้องฉัน...แต่ก่อนเราก็เคยนอนด้วยกันบ่อยๆ นิ"

ไม่ใช่...ไม่ใช่ตอนที่จินเป็นแบบนี้ หยาดน้ำใสๆ ร่วงพรู มือหนาเอื้อมมาบีบต้นแขนเรียวบาง มืออีกข้างยันคร่อมร่างเล็กไว้ไม่ให้หนี อึดอัดแทบคลั่ง กระทั่งหายใจยังยากลำบาก 

"ปล่อย"

คาเมะยืนยันคำเดิมไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น...ฮิโระคุง...ช่วยที...

ดิ้นผลักจินออกไปให้พ้น 

"ห้ามนายไปไหนทั้งนั้น!!" จินกดร่างบางลงบนฟูก จมูกโด่งแนบชิดกับใบหน้าหวาน คาเมะตัวสั่นตามแรงสะอื้น...จะไปสู้จินได้ยังไง...

"อื้อ" คาเมะเบือนหน้าหนี สัมผัสอุ่นๆ แนบชิดเรียวปากได้รูปอีกครั้ง หากแต่โหยหา ต้องการ เรียกร้องรุนแรงมากขึ้นกว่าเก่า ปลายลิ้นอุ่นสอดเข้ามาในโพรงปากเกี่ยวกระหวัดลิ้มรสจูบเนิ่นนาน ก่อนจะถอนขึ้น "ยะ.." จินกดลงอีกครั้ง ไม่อยากฟังคำปฏิเสธอะไรทั้งนั้น 

คาเมะหอบ หายใจตามร่างสูงไม่ทัน เขายังคงกดข้อมือบางและสะโพกเอาไว้แน่น ยิ่งหลบก็ดูเหมือนยิ่งทำให้จินโมโห พอวางเฉยอีกฝ่ายก็ยิ่งได้ใจ 

แม้จะครอบครองริมฝีปากนุ่มครั้งแล้วครั้งแล้วครั้งเล่า เขากลับยิ่งต้องการซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น ร่างในอ้อมแขนเริ่มหมดแรง ดวงตาคู่สวยหลับลงราวกับไม่ต้องการจะรับรู้อะไรอีก

...ถ้านี่เป็นฝันร้าย...ก็ขอให้ลืมตาตื่นทีเถอะ...

"ฮิโระ..." เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมา 

"รักมันมากใช่มั้ย!" จินกระแทก "ดี!!" 

ร่างสูงทึ้งเสื้อเชิ้ตออก กระดุมหลุดกราวกระจายเต็มเตียง ผิวขาวเนียนละเอียดเบื้องหน้าน่าสัมผัส แต่คำพูดจากร่างบางทำให้เขาชะงัก 

"ฉันเกลียดนาย...อาคานิชิ จิน"

**********

...ความรู้สึกดีๆ ที่นายเคยมีให้ฉัน...มันหมดไปแล้วใช่มั้ยคาเมะ...

เสื้อผ้ากองระเกะระกะตามพื้น ผ้าห่มเลื่อนลงมาสุมอยู่ปลายเตียง วงแขนแข็งแรงโอบเอวบางไว้แนบชิด กลิ่นหอมจากตัวคาเมะยังคงไม่ลบเลือน ยิ่งได้ครอบครองยิ่วยั่วยวนให้ลุ่มหลงมากขึ้นกว่าเดิม 

"อ๊ะ..." กลั้นความรู้สึกเอาไว้ ตั้งใจว่าจะไม่สนใจอะไรอีกกับผู้ชายคนนี้ 

...หมดแล้วล่ะจิน...นายไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไป...

ริมฝีปากหนาจูบเม้มไปทั่ว ผิวเนียนละเอียดที่เคยขาวจัดราวกระเบื้องเป็นร่องรอยสีชมพูจัดประหนึ่งกลีบกุหลาบ มือร้อนลูบไล้หน้าอกบอบบางวาดโอบไปด้านหลังแล้วรั้งสะโพกเล็กกดให้ลึกยิ่งกว่านี้ "ฮึ่ก...หยุด" คาเมะร้องห้ามแล้วผลก็เหมือนเดิมทุกครั้ง อีกฝ่ายไม่สนใจเลยว่าเขาจะขัดขืนไม่เต็มใจสักเพียงไหน...เกลียดจินที่เป็นแบบนี้

ซุกไซ้คลอเคลียที่ข้างใบหูแล้วเรียกด้วยถ้อยคำที่ทำให้คนฟังแทบละลาย ทั้งๆ ที่พยายามจะตัดขาดให้หมดสิ้นกันไป "ฉันเฝ้ามองนายอยู่นะคาซึยะ...รอมานาน...นานกว่าใครทั้งนั้น" จินจูบลงที่ซอกคอ แม้ว่าอีกฝ่ายจะนึกอยากขัดขืนแค่ไหนแต่ร่างกายกลับตอบรับทุกสัมผัสที่เขามอบให้ รับรู้ถึงทุกอารมณ์ที่เขากระตุ้น

จินเร่งจังหวะขึ้นตามความต้องการที่ขึ้นสูง มือข้างหนึ่งกดสะโพกเนียนไว้ให้แนบชิดกับเขา ดวงตาคู่สวยปรือลง น้ำใสๆ คลอฉ่ำ เกลียดตัวเองที่รู้สึกแบบนี้....เหลือเกิน...คาเมะขยับตัวหนี ยันข้อศอกขึ้น 

"อึก...อย่าทำแบบนั้น...คา..ซึ" จะทำให้เขาตายเพราะความปรารถนาเลยหรือไงกันนะ...จินมองคาเมะที่พยายามผลักเขาออก...ให้ตายสิ!! "อย่าทำแบบนั้นคาเมะ" 

ความรู้สึกคับแน่นมากยิ่งขึ้นเกิดขึ้นทุกครั้งที่ร่างบางขยับตัว ยิ่งฝืนจะดึงออก ยิ่งทำให้เขายั้งเอาไว้ไม่ได้

"พอแล้ว...ปล่อย" คาเมะดิ้นรนเมื่อรู้สึกว่าทั้งร่างถูกกดลงกับความนุ่มของเตียงอีกครั้ง มือร้อนลูบไล้ไปตามแผ่นหลังต่ำลงไปเรื่อยราวจะย้ำว่ากำลังเป็นของใครอยู่ในตอนนี้ น้ำตาที่เคยไหลรื้นเริ่มเหือดหายเปลี่ยนเป็นความตระหนกเข้ามาแทนที่

...กี่ครั้งแล้ว...ที่กลายเป็นของจิน...ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วสินะ...

แสงสว่างจากภายนอกลอดผ่านตามรอยแยกของผ้าม่านเข้ามาในห้อง ท้องฟ้ายังคงเป็นสีฟ้าหม่น คงเพิ่งจะย่างเข้ารุ่งสางได้ไม่นานนัก

ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อจินเร่งจังหวะรุนแรง มือเรียวกระตุกผ้าปูที่นอนยับย่นไปตามทาง ผลจากการกระทำเมื่อครู่ทำให้เขาหยุดไม่อยู่ "อือ...พอ...หยุดนะ หยุดทำกับฉันแบบนี้ซักที" คาเมะขยับตัวอย่างอึดอัด น้ำหนักของจินที่ทาบทับลงมาทำให้ขยับแต่ละทีลำบากแทบตาย ร่างกายบอบช้ำไปหมดจากสัมผัสเหล่านั้น

...เจ็บ...

...ป่วยการที่ร้องขอ ยังไงซะเขาก็คงไม่สนใจอยู่ดีว่าเราจะเป็นยังไง...คาเมะคิด

จินละมือทั้งสองข้างจากเรียวขามาโอบกอดร่างบางไว้ มือลูบไล้ไปตามใบหน้าที่เขามองกี่ครั้งไม่เคยรู้เบื่อ คาเมะสั่นระริก ขดตัวหนีสัมผัสของเขา

...ฉันรู้ดีว่าทำให้นายไม่พอใจแค่ไหน...

...แต่ฉันเลือกแล้วคาเมะ...เลือกที่จะใช้วิธีนี้เพื่อให้นายอยู่กับฉัน...

...ดังนั้น...ฉันไม่ปล่อยนายไปหรอก..

"ฉันไม่เสียใจหรอกนะ...คาเมนาชิ คาซึยะ"