รวมเรื่องสั้น/ตอนพิเศษ แต่งเอง [YURI]

ลำดับตอนที่ #6 : Secret 1

ในวันที่อากาศร้อนอบอ้าวของบ่ายแก่ๆวันหนึ่ง ชีวิตที่อยู่อย่างสงบราบเรียบเหมือนกับปกตินั้นก็ได้ถูกทำลายลงเมื่อเจ้าหน้าที่ที่ดูแลหอพักประกาศเรียกตัว โมโมมิสึ ทาช่า เพราะมีเพื่อนต้องการที่จะมาพบ

เมื่อลงมาถึงชั้นล่างไม่ถึงนาทีดีก็มีใครบางคนกระโดดเข้ามาจู่โจมจากข้างหลังจนทาช่านั้นเสียการทรงตัวจนแทบจะหัวทิ่ม ลงไปนั่งจุ้มปุ๊กลงไปกับพื้นหินอ่อนกลางทางเดิน

ระหว่างที่สับสนอยู่นั้นสิ่งเดียวที่ทำให้ทาช่ารู้ว่าคนที่มาหาและกระโดกอดคอของตนเองจากด้านหลังนั้นก็คือ เส้นผมตรงยาวสลวยสีบลอนด์ทองที่ปลิวไสว

“ช....ชาร์ลอต..” ทาช่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ้ำอึ้งและใบหน้าที่ตกใจเหมือนกับหนูเจอแมว

“ทาช่า ยังจำชั้นได้เหรอจ้ะ?” สาวผมบลอนด์นาม ชาร์ลอต ค่อยๆคลายวงแขนของตนและเชิดคางของคนในวงแขนให้เงยขึ้นก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปจุมพิตเข้าที่แก้มโดยไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัว

“...ด....เดี๋ยว....เดี๋ยวสิ...ชาร์ลอต......ส..สต๊อป...STOP!” ทาช่าพยายามหันหน้าหนีอีกฝ่ายเพื่อที่จะไม่ได้เรียวปากที่ทาลิปสติกสีกุหลาบของคนตรงหน้านั้นมาโดนริมฝีปากตนอย่างสุดชีวิตจนทั้งใบหน้านั้นมีรอยสีแดงจากริมฝีปากของชาร์ลอตนั้นอยู่เกือบจะทั่วทั้งใบหน้า

การส่งเสียงและท่าทางของทั้งทาช่าและชาร์ลอตนั้นเรียกร้องความสนใจจากผู้คนที่อยู่ในหอได้เป็นอย่างมากจนเพียงเวลาครู่เดียวก็มีแต่คนมายืนดูการกระทำของทั้งคู่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามทั้งสองเลยแม้แต่น้อยถึงจะเห็นอยู่อย่างชัดเจนว่าทาช่านั้นไม่ได้เต็มใจและพยายามที่จะหลีกเลี่ยง

“นั่นใครน่ะ? ทาช่า” เสียงที่ฟังดูมีอำนาจครานี้ปนเปื้อนด้วยอารมณ์ที่ฟังดูไม่ค่อยจะพอใจนักของเจ้าของสัตว์เลี้ยงที่นอนขัดขืนปีศาจนักจูบอยู่บนพื้นกลางทางเดินดังขึ้นและเรียกความสนใจจากสายตาทุกคู่ไปยังต้นเสียง

“ค...คุณชิอากิ!....เอ่อ...คือว่า...ไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ!” ทาช่ารีบแก้ตัวเป็นพัลวันมือที่ดันร่างกายของชาร์ลอตอยู่นั้นก็คลายออกเปิดโอกาสให้ริมฝีปากที่ตนนั้นพยายามหลบเลี่ยงมาตลอดตั้งแต่เมื่อครู่นั้นเลื่อนมาสัมผัสกับริมฝีปากของตนจนได้

การกระทำทุกฉากทุกขั้นตอนนั้นอยู่ในสายตาของชิอากิทั้งหมด การที่สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของตนถูกสาวผมบลอนด์จูบอย่างดูดดื่มต่อหน้าต่อตา

“..........” ชิอากิมองดูและไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวและเดินไปยังห้องอหารของหอพัก สั่งกาแฟเย็นที่เคาธ์เตอร์อย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทาช่าที่เตรียมใจกับการที่จะถูกดุเอาไว้นั้นถึงกับแปลกใจกับท่าทางที่เฉยเมยของเจ้านายของตนมากยิ่งกว่าคนรอบข้างที่แสดงท่าทีแปลกใจ แต่เมื่อริมฝีปากสีกุหลาบนั้นเริ่มเข้ามาจู่โจมอีกครั้งทาช่าก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลมจนน่าใจหายขนาดไหนแถมยังเป็นกลางที่สาธารณะเช่นนี้ด้วย

“ชาร์ลอต....มาคุยกันที่ห้องของชั้นดีกว่า” ว่าแล้วทาช่าก็ฉุดมือของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นและเดินตามตนขึ้นไปชั้นบนอย่างไม่สนใจสายตาคนรอบข้างแม้แต่เจ้าของหัวใจของตน

เมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัวบนหอพักชั้น 3 แล้วนั้นเจ้าของห้องก็แทบจะกดล๊อกห้องเกือบจะในทันที

“..........มาที่นี่ทำไมน่ะ....ชาร์ลอต....” ทาช่าพูดอย่างหวาดๆสาวสวยผู้เป็นแขกมาเยือน

“แหม....พูดกันเป็นคนอื่นคนไกลกันไปได้นะ ทาช่า ก็เธอน่ะไม่ยอมไปหาชั้น NY ตั้ง 2 ปีกว่าๆนี่นา ชั้นก็ต้องคิดถึงเธอสิ” ว่าแล้วร่างบางก็เลื่อนตัวเข้าไปหาสัตว์ตัวน้อยที่แสนอ่อนแอตรงหน้าเหมือนกับหมาจิ้งจอกที่จ้องจะขย้ำกระต่ายไม่มีเพี้ยน

เจ้ากระต่ายน้อยรู้สึกตัวจึงได้ถอยกรูดไปจนหลังติดกับประตูห้องที่ล๊อกกุญแจแล้ว ขาหน้า....เอ๊ย ...มือขวาก็รีบปัดไปมาเพื่อที่จะปลดล๊อกประตูที่ปิดเอาไว้อย่างมิดชิด....แต่ก็ไม่ทันมือทั้งสองข้างของจิ้งจอกสาวตรงหน้าที่ตะปบใบหน้าของกระต่ายน้อยเข้ามาแล้วเตรียมหม่ำอย่างไม่ชั่งใจ

“อ๊า-----หยุดน๊า เดี๋ยวคุณชิอากิจะโกรธชั้นอีก!....” เสียงร้องขอของทาช่านั้นแทบจะใกล้เคียงเสียงร้องอันโหยหวนของเหยื่อที่กำลังจะโดนผู้ล่ากิน แต่สิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายนั้นหยุดชะงักสิ่งที่จะทำได้ไม่ใช่เสียงร้องขอชีวิตแต่กลับเป็นชื่อของใครคนนึง

“ชิอากิ?...ใครกัน คนรักของเธอเหรอ? ทาช่า” ชาร์ลอตถามอีกฝ่ายอย่างสนอกสนใจและสังเกตเห็นตุ้มหูสีเขียวมรกตเหมือนกับสีตาของทาช่า

“....เอ่อ.....คือ.....เป็นคนพิเศษ....น่ะ...” ทาช่าหยักหน้าเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่สุดแสนจะแดงก่ำ

“...ตุ้มหูสีมรกตนี่สวยดีนะ สีเดียวกับตาของเธอเลยนี่เป็นมรกตของจริงเหรอ? ทาช่า” ชาร์ลอตนึกขำเล็กน้อยที่คนตรงหน้านั้นดูเหมือนจะเปลี่ยนไปแค่รูปลักษณ์ภายนอกอย่างที่ได้ยินมาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

“ของจริงสิ.....คุณชิอากิซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด......แต่ว่า...สีมรกตนี่ก็สีเดียวกับตาของเธอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ชาร์ลอต” ทาช่าถามกลับเมื่อพูดถึงสีของนัยน์ตาที่ทั้งคู่มีสีเดียวกัน อาจจะเป็นเพราะทั้งคู่นั้นเป็นญาติห่างๆกัน

“.....จริงสินะ แล้วคนที่ชื่อ ชิอากิ เนี่ยผู้หญิงผมดำเมื่อกี้นี้สินะ ทาช่า” เมื่อเอ่ยถึงชื่อของสาวสวยผมดำทาช่าก็มีอาการหน้าแดงมากกว่าเก่าและค่อยๆพยักหน้ารับอย่างช้าๆ

“.............งั้นก็คงจะไม่ดีสินะ ถ้าหากชั้นกับเธออยู่กันตามลำพังในห้องแบบนี้น่ะ” ชาร์ลอตยิ้มน้อยๆด้วยใบหน้าที่เหมือนเด็ก แต่ใบหน้าแบบนี้กลับทำให้ทาช่ารู้สึกหนาวต้นคอขึ้นมาแทบจะในฉับพลัน

“..........เอ่อ.....ชาร์ลอตจ๋า......กำลังคิดเรื่องน่ากลัวๆอยู่ใช่ไหม?.....” ทาช่ายิ้มแหยๆด้วยอาการใจคอไม่ดีเท่าไรนัก

“ก็ไม่มีอะไรนี่นา” ว่าแล้วร่างบางก็ฉุดให้อีกฝ่ายซึ่งเป็นเจ้าของห้องเดิมตามตนให้กลับลมายังชั้นล่างและเลี้ยวไปยังห้องอาหารซึ่งชิอากินั้นยังคงนั่งทำรายงานอยู่ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด มือขวากดแป้นพิมพ์ของคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก มือซ้ายก็ใช้ปากกาเขียนข้อมูลลงไปในกระดาษเปล่าจนยาวเป็นหางว่าว ปริมาณของกาแฟเย็นในแก้วทรงสูงนั้นแทบจะไม่พร่องไปเลยอาจจะเป็นเพราะเจ้าตัวนั้นเอาแต่ทำงานจนลืมไปแล้วหรือไม่ก็คงจะไม่คิดที่จะดื่มตั้งแต่แรกแล้วก็เป็นได้

“คุณชื่อว่า ชิอากิ ใช่ไหมคะ?” ชาร์ลอตถามอีกฝ่ายออกมาเป็นภาษาอังกฤษ    (ตัวเอียงเป็นภาษาอังกฤษนะ)

“........มีธุระอะไรเหรอ? ชั้นกำลังงานยุ่ง” ชิอากิชำเลืองหางตาขึ้นมาเล็กน้อยและตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษอย่างราบเรียบ

“ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คิดว่าคุณนี่สวยเหมือนกับตุ๊กตาญี่ปุ่นราคาแพงที่เคยเห็นตามหนังสือเลยก็เท่านั้น” ชาร์ลอตยิ้มน้อยๆและนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับที่ชิอากินั่ง

“ขอบคุณค่ะ คุณเองก็เหมือนกับตุ๊กตาฝรั่งเศสชั้นสูงเลยนะคะ” ชิอากิยิ้มมุมปากตอบกลับไป

ส่วนทาช่าที่อยู่ข้างๆนั้นก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อตนมาอยู่ท่ามกลางสงครามเย็นที่เกิดขึ้นมาอย่างเงียบๆและดูเหมือนว่าสาเหตุจะมาจากตนเสียด้วย

“เอ่อ........คือว่า.......” ทาช่าพยายามที่จะคิดหาคำพูดที่ทำให้ทั้งสองฝ่ายหันมาสนใจแต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรก็มีมือของใครบางคนมาจับที่บ่าและพูดขึ้นแทน

“ชาร์ลอตได้เวลาแล้วนะ นี่เธอจะโดดกองถ่ายไปถึงไหนกันน่ะ” น้ำเสียงของผู้ที่พูดนั้นเรียบเฉยแต่ก็ฟังดูอบอุ่นซึ่งพอมองอีกฝ่ายแล้วนั้นทาช่าก็เอ่ยชื่ออีกฝ่ายออกมาทันที

“พี่ทรีช่า!” เมื่อทาช่าเรียกชื่อนั้นอีกฝ่ายก็ยิ้มน้อยๆและลูบหัวเด็กตรงหน้าอย่างเบามือ

“หมู่นี้ไม่ค่อยกลับบ้านเลยนะทาช่า หม่าม๊า ปาป๊า แล้วก็พี่โทนี่เป็นห่วงนะ” หญิงสาวผู้เป็นพี่สาวของทาช่านั้นถึงจะมีใบหน้าที่คล้ายคลึงกันแต่ดวงตากลับเป็นสีน้ำตาลอ่อน เส้นผมนั้นก็เป็นสีทองเข้มรับกับแสงของอาทิตย์แต่ก็รวบเป็นหางม้าเอาไว้อย่างง่ายๆ

“ขอโทษค่ะ พี่ทรีช่า ก็ตอนนี้เห็นว่าพี่โทนี่ไปเป็นผู้ช่วยปาป๊าในการเป็นตากล้อง หม่าม๊าก็ไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ชาร์ลอตแถมพี่ทรีช่าก็มีงานต้องไปแต่งหน้าให้กับพวกนักแสดงไม่ค่อยอยู่ไม่ใช่เหรอคะ?” ทาช่าพูดไปหู(?)ตกไป

“อ่า.....อืม ว่าแต่ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาถ่ายแบบแล้วพี่คงต้องพาชาร์ลอตกลับไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันนะ ทาช่า คุณชิอากิด้วยนะคะ ขอโทษที่เด็กพวกนี้มารบกวน” ทรีช่าโค้งเล็กน้อยก่อนที่จะฉุดกระชากลากถูกชาร์ลอตกลับไปอย่างที่เจ้าตัวนั้นไม่เต็มใจ แต่ถึงจะไม่เต็มใจยังไงในเมื่อเป็นงานก็คงจะต้องไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

“.....ทาช่า.....” ก่อนที่จะไปนั้นชาร์ลอตก็โน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับทาช่าที่กำลังโล่งกับการสิ้นสุดสงครามเย็นที่เหมือนกับขั้วโลกนี้เสียทีโดยที่ได้พี่สาวของคนมาเป็นคนหยุด

“ร...เรื่องนั้นมัน.....” ทาช่าหน้าแดงแจ๋เมื่อได้ยินสิ่งที่ชาร์ลอตพูดเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปซ้อนรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของทรีช่าที่ด้านหน้าทางเข้า

เมื่อเห็นว่าผู้ไม่เกี่ยวข้องทั้งสองกลับไปแล้วนั้นชิอากิก็หันไปถามทาช่าแทบจะในทันทีเกี่ยวกับชาร์ลอต แต่คำตอบที่ได้จากปากของทาช่าทำเอาชิอากิแอบสับสนไป 3 วินาทีเลยทีเดียว

“ชาร์ลอตเป็นแฟนและคู่หมั้นของพี่โทนี่ค่ะ” ทาช่าตอบกลับมาอย่างหน้าตาเฉย

“.......แล้วที่จูบเธอล่ะ? จะอธิบายว่ายังไง” ชิอากิเริ่มการไต่สวนทาช่าทีละคำถาม

“อ๋อ.......ชาร์ลอตเป็นคนชอบจูบค่ะ...........เจอใครถูกใจหรือสนิทกันก็จูบอย่างเดียว...จนได้ชื่อว่าเป็นปีศาจสาวนักจูบเลยล่ะค่ะ” ภาพความหลังในวัยเด็กตอนที่อยู่กับชาร์ลอตนั้นเริ่มผุดขึ้นมาในหัวของทาช่าทีละฉากและแต่ละฉากนั้นก็จะถูกอีกฝ่ายจูบเอาซะส่วนมาก

“แล้ว.....เมื่อกี้กระซิบอะไรกันเหรอ? เธอถึงได้หน้าแดงแบบนั้นน่ะ” ชิอากิพูดวกกลับเข้าหนึ่งในประเด็นที่อยากจะได้คำตอบจากสัตว์เลี้ยงของตนทันที

“คือว่า......ถ้าหากพูดไป....เอ่อ...คุณชิอากิจะโกรธรึเปล่า....คะ?” ทาช่าลังเลเล็กน้อยและถามอีกฝ่ายก่อนที่จะตอบคำถามที่ตนถูกถาม

“มีอะไรที่จะทำให้ชั้นไม่พอใจรึไงน่ะ ทาช่า” ชิอากิถามกลับด้วยท่าทางฉงนกับท่าทีอ้ำอึ้งๆของอีกฝ่าย

“เอ่อ.....ก็ไม่แน่หรอกค่ะ คุณชิอากิ” ทาช่าพูดพลางหลบเลี่ยงสายตาหันไปทางอื่น

“งั้นก็ลองพูดออกมาสิ ในระหว่างที่ชั้นยังยิ้มอยู่น่ะนะ” ผู้ที่พูดนั้นยิ้ม(อย่างน่ากลัว)เล็กๆออกมาและเท้าแขนกับโต๊ะ

“เอ่อ.....คุณ.....เอ่อ.....คือว่า.....คือ................คน......คือชั้น.....รึเปล่าคะ?....” ทาช่าพูดขาดๆหายๆจนไม่รู้ช่วงกลางประโยคนั้นคืออะไรกันแน่

“หืม? ไม่ได้ยินเลยทาช่า ไหนลองพูดใหม่ซิ” ชิอากิโน้มเข้าไปใกล้ๆอีกฝ่ายที่ยืนพูดอยู่อย่างตะกุกตะกักด้วยใบหน้าที่แดงจนไม่รู้จะแดงยังไง

“คือว่า.......คนแรกของคุณชิอากิใช่ชั้นรึเปล่าคะ!!” คราวนี้ทาช่ารวบรวมความกล้าพูดออกมาเสียงดังจนคนที่อยู่แถวนั้นกันกลับมามองทั้งคู่เป็นตาเดียวและยิ่งมีประโยคที่พูดเมื่อครู่นี้ด้วยแล้วนั้นยิ่งเป็นจุดสนใจหนักกว่า

“.........อ....เอ่อ.....” ชิอากิตะลึงกับสิ่งที่สัตว์เลี้ยงของตนถามจนไม่รู้จะตอบออกมาอย่างไรรวมกับสายตารอบข้างที่หันมามองอย่างสนอกสนใจเกี่ยวกับเรื่องที่สุดแสนจะส่วนตัวเช่นนี้ด้วยแล้ว ชิอากิยิ่งวางตัวไม่ถูกหนักกว่าแต่ก็พยายามที่จะไม่แสดงอาการออกมาว่าตนเองกำลังสับสนและลังเลอย่างหนัก

“ขอโทษนะ แต่ว่าชั้นคงจะบอกเธอไม่ได้หรอกนะ ทาช่า ก็นี่มันเรื่องส่วนตัวของชั้นนี่นา” ว่าแล้วชิอากิก็เก็บกระดาษที่เขียนข้อมูลของรายงานนั้นเข้ากระเป๋าเอกสารใบเล็กและปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กก่อนที่จะกลับขึ้นไปห้องพักของตนอย่างไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น

คำถามนี้กลายเป็นข่าวลือภายในหอพักนั้นอยู่หลายวันและสร้างความรำคาญให้กับชิอากิเป็นอย่างมากเมื่อเดินไปที่ไหนหรือว่าจะทำอะไรก็จะมีแต่คนนั้นมองทุกอิริยาบถจนน่าอึดอัดแต่ถ้าหากจะออกมาแก้ข่าวหรือว่าตักเตือนไปก็ยิ่งจะมีแต่ไปเติมเชื้อให้ไฟซะเปล่าๆ

หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์ก้มีพัสดุจากต่างประเทศส่งมาให้กับทาช่า เมื่อแกะซองดูนั้นก็พบกับนิตยสารแฟชั่นที่หน้าปกนั้นนางแบบที่ถ่ายก็คงจะไม่พ้น ชาร์ลอต แต่สิ่งที่ทั้งชิอากิและทาช่าแปลกใจพอๆกันนั้นก็คือ สถานที่ถ่ายทำ สถานที่นั้นไม่ว่าจะดูยังไงดูมุมที่นั่นก็ไม่น่าจะเป็นที่ไหนไปได้นอกจาก บ้านของตระกูลโอโทจิ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ บ้านของชิอากิ นั่นเอง และดูเหมือนว่าซึบากิที่รู้ทุกอย่างอยู่แล้วนั้นปิดปากเงียบไม่บอกทั้งน้องสาวของตัวเองและสัตว์เลี้ยงตัวน้อยเลยแม้แต่คำเดียว