ลำดับตอนที่ #6
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 นักโทษแหกคุก
่ำืนำทะมึนไร้วันทร์ ในุหลวเย็นเยียบราวับถูวามมืลืนิน ุหลวเถูโ่รวนึแน าทั้สอ้า ผิวหนัแสบร้อนารอยแผลที่ถูทรมาน โลหะเผาแทาบลบนเนื้อายหลาย่อหลายรั้
ทว่าแววาอเายัแน่วแน่ั่เหล็ล้า
“้า… ไม่ไ้ทำ…้าไม่ใ่บ” เสียแหบพร่าเอ่ยออมารั้แล้วรั้เหล่า แม้ร่าายอ่อนล้าแ่ิใลับไม่เยสั่นลอน วามเียแ้นแล่นผ่านสายเลืออุหลวเนที่ใส่ร้ายเาะ้อไ้รับรรม
หลัาสอบสวนเสร็ในใน่ำืนนี้ เหล่าผูุ้ม็ลาร่าุหลวเเ้าไปัในห้อัเี่ยว ลิ่นอับื้นอสนิมและวามายอบอวล เสียหยน้ำาเพานระทบพื้นหินัสะท้อนเป็นัหวะ้อัวาน
เมื่อผูุ้มออไปหม เามื็ืบลานเ้ามา เาปริศนาปราึ้นที่หน้าลูร แสาบไฟสะท้อนบนใบหน้าอายผู้สวมอาภร์ทหาร่ายยุทหัถี อัศวินเียบันไม่พูพร่ำ แรระแทเพียรั้เียวโ่รวนที่่อเท้า็าสะบั้น
“ท่านหลว เี๋ยวนี้!” เสียระิบเร่เร้า สอมือที่เ็มไป้วยรอยบาแผลุรั้เาึ้น ทหารสอนายอยพยุพาเาฝ่าวามมื
“นัโทษหลบหนี!” เสียวาลั่นาผูุ้มัึ้น พร้อมเสียเท้าระทบพื้นหิน พริบาเียว อมีมวัผ่านอาาศ ามมา้วยเสียร่าหนัทรุล ทหา่ายยุถหัถีหยิบมีเปื้อนเลือออาลำออผูุ้ม ่อนออำสั่สั้น ๆ
“แยันไป!”
าบระทบันเสียแหลมสู บเพลิร่วหล่นลพื้น เปลวไฟลุลามไปามเศษฟาในุที่อับื้น เสียร้อาทหารรัษาุัระม
ุหลวเัฟันพาร่าายอันสะบัสะบอมหลบฝ่าลุ่มทหารรัษาุ สุท้ายพวเามาถึายป่าทิศใ้
ทหารนายหนึ่นายรีบวาามอหาเรือที่นัหมายไว้ แ่เบื้อหน้าลับพบเพียผืนน้ำมืำและสายลมรรโ
“ุหลว โปรรอที่นี่” ทหารนสนิท้อมศีรษะ่อนออวิ่ไปามายฝั่ ปล่อยใหุ้หลวเพิ้นไม้ให่ หอบหายใหนั
ลาืนอันมืมิปลุมผืนป่า เสียลมหวีหวิวพัผ่าน้นไม้สูให่ ท้อฟ้ายัไร้แสาว มีเพียเสียนฮูร้อ้อัวานในวามมื “ฮู… ฮู…”
ท่ามลาวามเียบัน ุหลวเ่อย ๆ รู้สึัว วามปวแสบแล่นริ้วไปทั่วร่าโยเพาะที่หน้าท้อ
มือหนายึ้นลูบแผลสัมผัสับอเหลวอุ่น้น ลิ่นาวเลือลอยลุ้ เาพยายามลุึ้น แ่เพียยับัว วามเ็บปว็แล่นพล่านน้อทรุลอีรั้
เสียรืรา และลิ่นาวเลือ เรียสายาอ้นหอมที่นั่เียบอยู่ระเบียระท่อม เธอยับัวมอออไปทาเามื เห็นเาร่าอใรบานอยู่ไม่ไล ลื่นวามร้อนาร่าายแผ่ออมา
้นหอมมวิ้ว ่อนัสินใเินเ้าไปหา ฝีเท้าเบา ๆ ่อย ๆ ใล้เ้ามา ุหลวเฝืนลืมาึ้น เห็นเพียเามัวอร่าเล็ ไม่ิว่าอีฝ่ายะย่อัวลและึแนเาึ้นพาบ่า
“เ้า” ่อนที่เาะทันไ้พูอะไร ้นหอม็ออแรพยุ เินอย่ามั่น แม้ร่าายอเาะให่โว่ามา แ่ลับรอรับน้ำหนัเาไว้ไ้อย่าน่าอัศรรย์
ุหลวเประหลาใ ัวเล็เพียนี้ แ่แรเหลือเื่อ ้นหอมพาเาเินฝ่าวามมืลับมายัระท่อม้วยวามำนาแม้ไม่มีแสไฟ
่อนะ่อย ๆ ประอร่าหนาลบนเียไม้แ็ระ้า แล้วหายไปั่วรู่ เสียเปิู้ัแว่ว ้นหอมหยิบยาเม็เล็ ๆ ออมา แล้วลับมานั่ล้าเีย
ุหลวเมอสำรวอีฝ่ายในเามื และทันทีที่็นั่ลใล้ๆ ลิ่นหอมา ๆ าร่าอ้นหอม็ลอยแะมู
“เป็น…ลิ่นอสรี ”
ุหลวเนิ่วหน้า มอเาหิสาวรหน้าที่ยยาให้เาื่ม ่อนถามเสียแหบพร่า
“เอ็เป็นสรีหรือ?”
้นหอมะัไปั่วรู่ แ่แล้ว็ถอนหายใ
“ให้ายสิ ินยาฟื้นฟูไปยัไม่ถึ 10 นาที ปา็ยับไ้แล้ว” ้นหอมไม่อบำถาม เพียยับมือทำแผล่อ
ุหลวเมอไม่เห็นใบหน้าหิสาวแ่รู้สึไ้ว่าเธอำนา
และในที่สุ เมื่อวามเ็บปว่อย ๆ บรรเทาล เปลือา็หนัอึ้ึ้น ไม่นาน ุหลวเ็มลสู่ห้วนิทรา
ลม่ำพัแผ่ว ้นหอมทิ้ัวลนั่ที่ระเบีย ปล่อยให้วามมืโอบล้อม เธอเยหน้ามอฟ้า วาวพร่าพราวั่เพรโปรยบนำมะหยี่ำ วาับ้อหาเศษอุาบา หรือเารา ๆ อยานาแนไล
ทว่าแววาอเายัแน่วแน่ั่เหล็ล้า
“้า… ไม่ไ้ทำ…้าไม่ใ่บ” เสียแหบพร่าเอ่ยออมารั้แล้วรั้เหล่า แม้ร่าายอ่อนล้าแ่ิใลับไม่เยสั่นลอน วามเียแ้นแล่นผ่านสายเลืออุหลวเนที่ใส่ร้ายเาะ้อไ้รับรรม
หลัาสอบสวนเสร็ในใน่ำืนนี้ เหล่าผูุ้ม็ลาร่าุหลวเเ้าไปัในห้อัเี่ยว ลิ่นอับื้นอสนิมและวามายอบอวล เสียหยน้ำาเพานระทบพื้นหินัสะท้อนเป็นัหวะ้อัวาน
เมื่อผูุ้มออไปหม เามื็ืบลานเ้ามา เาปริศนาปราึ้นที่หน้าลูร แสาบไฟสะท้อนบนใบหน้าอายผู้สวมอาภร์ทหาร่ายยุทหัถี อัศวินเียบันไม่พูพร่ำ แรระแทเพียรั้เียวโ่รวนที่่อเท้า็าสะบั้น
“ท่านหลว เี๋ยวนี้!” เสียระิบเร่เร้า สอมือที่เ็มไป้วยรอยบาแผลุรั้เาึ้น ทหารสอนายอยพยุพาเาฝ่าวามมื
“นัโทษหลบหนี!” เสียวาลั่นาผูุ้มัึ้น พร้อมเสียเท้าระทบพื้นหิน พริบาเียว อมีมวัผ่านอาาศ ามมา้วยเสียร่าหนัทรุล ทหา่ายยุถหัถีหยิบมีเปื้อนเลือออาลำออผูุ้ม ่อนออำสั่สั้น ๆ
“แยันไป!”
าบระทบันเสียแหลมสู บเพลิร่วหล่นลพื้น เปลวไฟลุลามไปามเศษฟาในุที่อับื้น เสียร้อาทหารรัษาุัระม
ุหลวเัฟันพาร่าายอันสะบัสะบอมหลบฝ่าลุ่มทหารรัษาุ สุท้ายพวเามาถึายป่าทิศใ้
ทหารนายหนึ่นายรีบวาามอหาเรือที่นัหมายไว้ แ่เบื้อหน้าลับพบเพียผืนน้ำมืำและสายลมรรโ
“ุหลว โปรรอที่นี่” ทหารนสนิท้อมศีรษะ่อนออวิ่ไปามายฝั่ ปล่อยใหุ้หลวเพิ้นไม้ให่ หอบหายใหนั
ลาืนอันมืมิปลุมผืนป่า เสียลมหวีหวิวพัผ่าน้นไม้สูให่ ท้อฟ้ายัไร้แสาว มีเพียเสียนฮูร้อ้อัวานในวามมื “ฮู… ฮู…”
ท่ามลาวามเียบัน ุหลวเ่อย ๆ รู้สึัว วามปวแสบแล่นริ้วไปทั่วร่าโยเพาะที่หน้าท้อ
มือหนายึ้นลูบแผลสัมผัสับอเหลวอุ่น้น ลิ่นาวเลือลอยลุ้ เาพยายามลุึ้น แ่เพียยับัว วามเ็บปว็แล่นพล่านน้อทรุลอีรั้
เสียรืรา และลิ่นาวเลือ เรียสายาอ้นหอมที่นั่เียบอยู่ระเบียระท่อม เธอยับัวมอออไปทาเามื เห็นเาร่าอใรบานอยู่ไม่ไล ลื่นวามร้อนาร่าายแผ่ออมา
้นหอมมวิ้ว ่อนัสินใเินเ้าไปหา ฝีเท้าเบา ๆ ่อย ๆ ใล้เ้ามา ุหลวเฝืนลืมาึ้น เห็นเพียเามัวอร่าเล็ ไม่ิว่าอีฝ่ายะย่อัวลและึแนเาึ้นพาบ่า
“เ้า” ่อนที่เาะทันไ้พูอะไร ้นหอม็ออแรพยุ เินอย่ามั่น แม้ร่าายอเาะให่โว่ามา แ่ลับรอรับน้ำหนัเาไว้ไ้อย่าน่าอัศรรย์
ุหลวเประหลาใ ัวเล็เพียนี้ แ่แรเหลือเื่อ ้นหอมพาเาเินฝ่าวามมืลับมายัระท่อม้วยวามำนาแม้ไม่มีแสไฟ
่อนะ่อย ๆ ประอร่าหนาลบนเียไม้แ็ระ้า แล้วหายไปั่วรู่ เสียเปิู้ัแว่ว ้นหอมหยิบยาเม็เล็ ๆ ออมา แล้วลับมานั่ล้าเีย
ุหลวเมอสำรวอีฝ่ายในเามื และทันทีที่็นั่ลใล้ๆ ลิ่นหอมา ๆ าร่าอ้นหอม็ลอยแะมู
“เป็น…ลิ่นอสรี ”
ุหลวเนิ่วหน้า มอเาหิสาวรหน้าที่ยยาให้เาื่ม ่อนถามเสียแหบพร่า
“เอ็เป็นสรีหรือ?”
้นหอมะัไปั่วรู่ แ่แล้ว็ถอนหายใ
“ให้ายสิ ินยาฟื้นฟูไปยัไม่ถึ 10 นาที ปา็ยับไ้แล้ว” ้นหอมไม่อบำถาม เพียยับมือทำแผล่อ
ุหลวเมอไม่เห็นใบหน้าหิสาวแ่รู้สึไ้ว่าเธอำนา
และในที่สุ เมื่อวามเ็บปว่อย ๆ บรรเทาล เปลือา็หนัอึ้ึ้น ไม่นาน ุหลวเ็มลสู่ห้วนิทรา
ลม่ำพัแผ่ว ้นหอมทิ้ัวลนั่ที่ระเบีย ปล่อยให้วามมืโอบล้อม เธอเยหน้ามอฟ้า วาวพร่าพราวั่เพรโปรยบนำมะหยี่ำ วาับ้อหาเศษอุาบา หรือเารา ๆ อยานาแนไล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น