ลำดับตอนที่ #6
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กระดาษสีขาวและหมึกสีน้ำเงิน
แสาหลอไฟส่อสว่ารอบห้อโถใลาบ้านระทบเรื่อเรือนนเ่นั ทั้โฟาเบาะหนัูนุ่มนิ่ม โทรทัศน์อแบนรูปทรทันสมัย เรื่อเล่นนรียุเ่าล้ายับานศิลปะถูวาประับเอาไว้ราวับั้ัแส ิับห้อโถใล้ห้อน้ำะมีแันลวลายับ้อนไม่สามารถระบุอายุอวัถุิ้นนี้ไ้ แ่าว่ามีมูล่ามามายมหาศาล
เลโอพาร์ทนั่ลรเ้าอี้เบาะหนัสีเทา เาวาระาษอันว่าเปล่าเอาไว้แนบโ๊ะรอภานะทรเหลี่ยมเ้ามุม ่อนนึพร้อมับถือนมปัาร้านสะวื้ออยู่บนมือ้าย
อยู่ในนี้อึอัะมั ออไปสูอาาศ้านนอีว่า.. นึไ้ันั้นเลโอพาร์ทึเินันมปันเ็มปาพร้อมับ้าวเท้าอย่าร้อนรนออาบ้าน
เาเินไปามทาโยไรุ้หมายใน่วเริ่ม่ำแสเหลือทอเปลี่ยนเป็นแสไฟสีาวาเสาเหล็แท่ยาว สอเท้าเินย่ำพื้นระเบื้อเสริมอนรีแ็แรผ่านไปนถึถนนลายามะอย
ในที่สุ็มายืนหยุเท้าอยู่รทรายสนามเ็เล่น เาหย่อนัวลบนเ้าอี้ไม้โยใ้แผ่นหลัพิแนบสนิทพลาเยหน้ามอท้อฟ้าอยู่แบบนั้นนานหลายนาทีานาที็เ้าใล้ั่วโม อาาศเย็นัวลเล็น้อยนร่าายอันอ่อนนุ่มสัมผัสไ้
เลโอพาร์ทเริ่มยับปาพลาพูับนเอเพื่อระบายวามอึอั้วยน้ำเสียและท่าทาที่เหนื่อยล้า
“ไม่อยาลับไปเลย อนานี่มัน่าแสนไลันะ เป้าหมายั้นหรืออแบบนั้นันไม่มีหรอ..”
หลัาล่าวบประโยเา็ถอนหายใเฮือให่นานมาและล่าว่ออยู่แบบนั้น้ำไปมา
เสียโทรศัพท์มือถือสั่นัอยู่ในระเป๋าาเ สิที่เว้ว้าหลุลอยพลันลับมานใล้ำว่าปิ
เลโอพาร์ทหยิบสิ่นั้นึ้นมามอมันพัหนึ่่อนใ้มือสัมผัสหน้าอแผ่วเบาเพื่อรับสายเรียเ้าาเลหมายอันุ้นเย เสียพูุยัออาลำโพ่วล่าอ้อนโทรศัพท์ทรสี่เหลี่ยมโ้มน
“ันอยู่ที่สนามเ็เล่น ให้หันไปทา้ายั้นหรือ..?”
เลโอพาร์ทหันมอามทันทีในะที่ำลัถือสายอย่าใ่อ
เาำประหลาเลื่อนัวออนระทบแสหลอไฟนลายเป็นรูปร่ามนุษย์ึ้นเรื่อย ๆ เาสูให่าเิมพอเ้าใล้ระยะสายา็หลมานเหลือนาเล็ล เส้นผมสีน้ำาลธรรมาิ็สัมผัสแสนสว่าเ่นัมาแ่ไล
เลนนีโบมือทัทายั่วะ่อนทิ้ัวลนแผ่นไม้สั่นเบา เาหย่อน้นลนั่้าายเลโอพาร์ทพร้อมับพลาล่าวออมา้วยน้ำเสียราบเรียบ แ่แอบแฝไป้วยวามัวลแบบเ็มเปี่ยมนสามารถบ่บอผ่านแววาไ้ัเน
“อืม ะพูยัไี บัเอิันะ”
“อืม บัเอิมา นาย็ออมานั่สูบรรยาาศเหมือนันั้นหรือ”
“ใ่ ะว่าอย่านั้น็ไ้ แล้วนายละ”
“ันออมาทบทวนัวเอไม่สิ ออมานั่ระบายับนเอมาว่า”
“ั้นหรือ ไม่เยเห็นนายูัวลแบบนี้มานานแล้วนะ”
“เออ ็ริ”
ล่าวบทั้สอ็นั่หัวเราะอยู่รู่หนึ่่อนเียบล
บรรยาาศเริ่มลับมาอึอัอีรั้
เลโอเปล่เสียอยู่ในลำอเสียลายาวหยุลและลับมาเียบเ่นเิม
เลนนีเหลือบมอเลโออยู่รู่หนึ่่อนะ้มหน้าลและล่าวอย่าใเย็น
“พูมาเถอะันไม่โรธนายหรอ”
เลโอเห็นันั้นึไ้โอาสที่ะถามอะไรบาอย่า
เาล่าวำพูอย่าะุะั
“อนา อืม นาย.. อยาเป็นอะไร”
“หมายถึอาีพสินะ”
“อืม ประมานั้น”
“ัน็ไม่แน่ในั ในระาษใบนั้น ันเียนมันว่าอยาเป็นนัีฬาอาีพอะไรทำนอนั้น”
“ั้นหรือ ีันะนที่มีวามฝันเนี่ย”
“แล้วนายไม่มีั้นหรือ นายเรียนเ่ออะาย”
เลโอหันมอเลนนีที่ำลั้มหน้าและล่าวทั้อย่านั้น
“ไม่หรอ หลัาที่ันเห็นนายแ่รายารนั้น เอ่อ..ะว่ายัไีละ..”
เลนนีเยหน้าึ้นสายา้อมอเป็นเส้นร่อนหันเหลือบมอเพื่อนอเา
“ูเห่ยะมัที่ัวเอแพ้หมรูปแบบนั้น”
“ไม่เลยเพื่อนยา ไม่ใ่แบบนั้นแน่นอน”
เลโอเอื้อมมือไปหาเลนนีพร้อมับใ้มือบบ่าเาเบา ๆ
เลนนียืำปั้นออไปเพียรึ่แน
เลโอใ้ำปั้นนลับพลาล่าว
“ันว่า ันเอเป้าหมายใหม่แล้วละ”
“อืม ว่ามา”
“อาะยาวนนายรำาเลยนะ”
“ไม่เป็นไร ันยินีรับฟั”
เลโอูนิ้วึ้นี้ไปยัท้อฟ้าและเริ่มร่ายยาวั้แ่อีนมาถึปัุบันรวมถึปัหาทาบ้าน
เลนนี็เล่าปัหาอนเอบ้าราวับำลัแ่ันนำเสนอหน้าั้นเรียน
ทั้สอหัวเราะลายาวนเสียแหบามมา้วยเสียไอเป็นระยะ
เลนนีพยายามหยุหัวเราะพร้อมับล่าว่อ้วยเสียอันแหบแห้
“ไม่ไ้ระบายเรื่อที่บ้านมานานเหมือนันนะนับาอนวัยเ็รู้สึะ่วอายุ 9 ปี”
“อืมใ่ ั้แ่อนนั้นเลยแหละ ีวิอนนี้็สาหัสอยู่เหมือนัน”
“อนนี้นาย็มีอะไรเียนส่แล้วสินะ”
“ใ่ ระาษสีาวแผ่นนั้นมันะไม่ว่าเปล่าอี่อไป”
“ถ้าอย่านั้น็มาเริ่มันเลยไหม ส่วน้อมูลรายารแ่ันะพยายามหามาเอ”
“ฝา้วยนะเลนนี”
“ไว้ใันไ้เลย”
ทั้สอสนทนาันบ็แยย้ายลับบ้านอนเอ
เลนนีพยายามหา้อมูลผ่านอินเทอร์เน็าโทรศัพท์
ระาษวาอยู่ามเิม้วย้อวามาปาาลูลื่นสีน้ำเินเ้ม
หัว้อเรื่อารเรียน่อในระับมหาวิทยาลัย ่อสีาว ไม่ ้อมูลเพิ่มเิม อยาเป็นนัีฬา S.E.E.D.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น