พลังแห่งห่วงเวลา

ลำดับตอนที่ #6 : สงครามแห่งการพลัดพราก

ณ เผ่าซูบูไต ในวันที่ท้องฟ้าเกิดปรากฏการณ์อันแปลกประหลาด เมฆสีแดงปกคลุมไปทั่ว ตั้งแต่ย่ำรุ่งจนเกือบถึงเที่ยง ชนเผ่าซูบูไตตื่นตระหนก เพราะไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน เสียงฟ้าร้องกึกก้องไปทั่วทุ่งหญ้า สภาพเช่นนี้ดำเนินต่อเนื่องเกือบครึ่งวัน จนกระทั่งท่านพ่อมดวารากุนสามารถสื่อสารกับเทพหมาป่า และได้รับสารมาว่า

"ชาวทุ่งหญ้าเผ่าเราจะเกิดเหตุร้ายขึ้น สิ่งชั่วร้ายจะมาจากทิศใต้ของเผ่าเรา"

ท่านพ่อมดวารากุนกล่าว พร้อมแนะนำให้ทุกคนเตรียมตัวอพยพออกจากพื้นที่ ขณะที่ทุกคนกำลังเก็บสัมภาระเพื่อหลบหนี ทหารจากฝั่งแม่น้ำเหลืองก็บุกโจมตีอย่างกะทันหัน

"ข้าคือ มูกีสข่าน! ข้าจะไม่ยอมทิ้งเผ่าของเราไปง่าย ๆ"

เขาประกาศก้อง ก่อนจะสั่งให้ท่านวารากุนและท่านนายพลเจเบร่วมมือกันปกป้องท่านโซกิเบกิ มารดาของท่าน และเจ้าหญิงโคตันกิ ท่านผู้นำเผ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแค้นที่ฝังลึก

"ข้าเองก็เป็นเจ้าหญิงงั้นหรือ?"

โคตันกิเอ่ยถามด้วยความตกใจ พร้อมทั้งยกมือทั้งสองข้างประสานกันแล้วบีบแน่น

"ศัตรูของเรา คือเผ่าอูกุยร์ มันบีบบังคับให้เราร่วมมือทำสงครามกับราชวงศ์หมิง แต่เราปฏิเสธ มันจึงโจมตีเรา โดยปลอมตัวเป็นทหารหมิงเพื่อสร้างความเข้าใจผิด"

ท่านผู้อาวุโสกล่าวด้วยสีหน้าหม่นหมอง

"ข้าก็เป็นห่วงแม่ของเจ้าและเจ้ามากเช่นกัน และในขณะเดียวกัน ข้าก็แค้นที่พ่อของเจ้าไปช่วยเหลือราชวงศ์หมิง!"

"ตกลง...พ่อข้าคือใครกัน ทำไมต้องไปช่วยราชวงศ์หมิงด้วย?"

เจ้าหญิงโคตันกิเอ่ยถามด้วยความข้องใจ

"พ่อของเจ้า 'หมิงซื่อ' เป็นฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หมิง เขาพบกับแม่เจ้าที่เมืองอู่ลู่หมูฉี ตอนนั้นเผ่าของเรายังไม่ต้องการทำสงครามกับใคร เราจึงยินดีเชื่อมสัมพันธ์กับหมิง พ่อกับแม่เจ้าพบรักกัน และหมิงซื่อก็สู่ขอแม่เจ้ากับข้า... แม้ข้าไม่เต็มใจแต่ก็เห็นว่าเป็นผลดี จึงยอมให้เป็นไปตามนั้น เมื่อถึงกำหนดส่งตัวเจ้าสาว ข้าก็ให้แม่เจ้าจากไปตามสัญญา"

"หลังจากที่แม่เจ้าออกเดินทางไปเมืองหลวงกับพ่อเจ้า สถานการณ์ในเผ่าก็เป็นไปตามคาด ไม่มีเผ่าใดกล้าคิดรุกล้ำเผ่าซูบูไต เพราะมีราชวงศ์หมิงหนุนหลัง ข้าเองก็ส่งสายลับแฝงตัวไปกับขบวนของแม่เจ้า"

ผู้เฒ่าสันเคลือกล่าว สีหน้าแดงก่ำ

"ระหว่างทางไปเมืองหนานจิง ขบวนของแม่เจ้าถูกซุ่มโจมตี แต่แม่เจ้าเป็นสตรีที่ข้าฝึกมากับมือ นางจึงเอาตัวรอดได้ สายสืบข้ารายงานว่า... ผู้อยู่เบื้องหลังคือไท่ฮองเฮา—ย่าของเจ้าเอง!"

น้ำเสียงของมูกีสข่านสั่นเครือ นัยน์ตาฉายแววเจ็บปวด การต่อสู้ครั้งนั้น เจ้าหญิงโซกิเบกิกับฮ่องเต้หมิงซื่อต้องหลบหนีไปพร้อมกับองค์รักษ์สามนาย ล่องเรือลัดเลาะไปตามแม่น้ำเหลือง ซึ่งเชี่ยวกรากและเต็มไปด้วยอันตราย ทำให้ทั้งสองรักกันมากขึ้น เจ้าหญิงโซกิเบกิให้สัตย์ปฏิญาณว่า

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะขออยู่เคียงข้างท่านตลอดชีวิต"

เมื่อกล่าวจบ นางใช้มีดกรีดมือเพื่อสาบานด้วยเลือดอันบริสุทธิ์ หมิงซื่อเห็นดังนั้น จึงรีบแย่งมีดจากมือของนาง แล้วกรีดมือของตนเองเพื่อสาบานเช่นกัน หยดเลือดของจักรพรรดิหมิงซื่อร่วงหล่นลงบนพื้นเรือที่ลอยล่องตามกระแสน้ำ และในขณะนั้น... เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!

ทั่วทั้งสายน้ำแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวกับโลหิต เจ้าหญิงโซกิเบกิทอดสายตามองภาพเบื้องหน้า นางเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ร่างของบุรุษผู้เป็นที่รักค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปต่อหน้านาง เกล็ดสีทองส่องประกายระยิบระยับต้องแสงอาทิตย์ ขณะที่ร่างของเขายืดขยายออก กลายเป็นมังกรทองอันสง่างาม ลำตัวมหึมาทอดยาวไปตามกระแสน้ำ สะท้อนภาพแห่งปาฏิหาริย์ที่นางไม่เคยคาดคิดมาก่อน

"ท่านพี่!.."

"ข้า!."

ขณะที่เจ้าหญิงโซกิเบกิยังคงตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า ร่างของนางกลับล่องลอยขึ้นจากเรืออย่างน่าอัศจรรย์ แสงสีทองเจิดจรัสห่อหุ้มร่างนางราวกับมีพลังลี้ลับมารองรับ ทหารทั้งสามที่อยู่ด้วยกันต่างเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง มิอาจเชื่อสายตาตนเอง

ในพริบตา เครื่องแต่งกายของเจ้าหญิงแปรเปลี่ยนเป็นอาภรณ์เจ้าสาวอันงดงาม ก่อนที่ร่างของนางจะลอยขึ้นไปประทับบนลำคอของท่านเทพมังกรผู้สูงส่ง ราวกับเป็นสัญญาณแห่งโชคชะตาอันลิขิตไว้ ขณะเดียวกัน กระแสน้ำอันเชี่ยวกรากพลันซัดทหารทั้งสามให้ลอยไปเกยตื้นรวมกันที่ริมฝั่งแม่น้ำอย่างไม่คาดฝัน เหลือไว้เพียงภาพของมังกรทองที่ทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้าพร้อมเจ้าหญิงในอ้อมกอดของแสงศักดิ์สิทธิ์

ยามอรุณรุ่งมาเยือน แสงทองอ่อนจางทอประกายเหนือฟากฟ้า เปล่งแสงอุ่นส่องผ่านม่านหน้าต่าง เจ้าหญิงโซกิเบกิลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ พลันพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงเตี๊ยมที่ไม่คุ้นตา นางกะพริบตาไล่ความง่วงงุน ก่อนจะหันไปมองรอบกาย และแล้วหัวใจของนางก็พลันเต้นแรง เมื่อสายตาสบเข้ากับบุรุษที่อยู่เคียงข้าง หมิงซื่อยังคงปลอดภัยดี! นางรีบลุกขึ้นด้วยความตกตะลึง พลางอุทานออกมา

"ท่าน!… เมื่อคืนท่านกลายเป็น..."

น้ำเสียงของนางยังสั่นเครือ สะท้อนถึงเหตุการณ์ปาฏิหาริย์ที่นางยังมิอาจลืมเลือน

"แล้วตอนนี้ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?" ขณะที่นางเอ่ยถาม สายตาพลันเหลือบไปเห็นเหรียญมังกรที่ห้อยอยู่บนลำคอของหมิงซื่อ แสงสีทองเรืองรองจับต้องแผ่วเบา ราวกับซุกซ่อนความลับบางอย่างไว้ภายใน

"เจ้าแค่หลับไปเท่านั้น... ไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้พวกเราปลอดภัยดี"

หมิงซื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย "ข้าต้มข้าวมาให้เจ้าด้วย กินเสียเถิด" เสียงของเขานุ่มนวล ราวกับแฝงมนต์สะกด เจ้าหญิงโซกิเบกิรับถ้วยข้าวอย่างว่าง่าย แม้ภายในใจยังเต็มไปด้วยคำถาม แต่นางก็ยอมทำตามคำบอกของเขา

"ขอบคุณนะ ท่านพี่... ข้ามีเรื่องอยากถาม เมื่อคืน ท่านพี่เป็น..."

ยังไม่ทันที่นางจะกล่าวจบ หมิงซื่อก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

"เจ้าอาจฝันไป... เมื่อคืน ตอนข้าพาเจ้าหนีมา เจ้าก็หมดสติไปเสียก่อนแล้ว" "แล้วทหารทั้งสามของข้าล่ะ?"

"ข้าส่งพวกเขาออกไปสืบข่าว คาดว่าไม่นานคงกลับมารายงาน"

"เจ้ากินเถิด"

หมิงซื่อกล่าวพลางยิ้มบาง ๆ แฝงแววอ่อนโยน นางจึงพยักหน้ารับ ก่อนจะค่อย ๆ ตักข้าวเข้าปากอย่างช้า ๆ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นจังหวะถี่ ๆ ก่อนจะเว้นช่วง แล้วดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับเป็นรหัสลับ หมิงซื่อลุกขึ้นไปเปิดประตู แต่ทันทีที่บานประตูแง้มออก เงาดำวูบหนึ่งก็พุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

"อะไร!? ..."

เขาขมวดคิ้วมองตามไปอย่างระแวดระวัง ในขณะที่เจ้าหญิงโซกิเบกิสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล หัวใจของนางเริ่มเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ...