คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 ใหญ่เกินตัว
“เธอเป็นน้อันอี ห้ามเรียันว่านาย้อเรียันว่า เฮีย” เาทำท่าภูมิใัวเอ เพราะไปไหนมาไหนมีแ่นนับถือเพราะวามเ่และหล่อ
“ฝันไปเถอะ!” อีพี่หุบยิ้มทันทีเมื่อไ้ยินแพรวาอบ
“ร้ายไม่เบานะเรา”เาเินสำรวเรือนร่าเธอ ่อนใ้สายาเน้น้อรหน้าอ
“ให่เินัว” ุนศึเินเ้ามาระิบรหูอแพรวา
“ไอ้ลาม ไอ้นบ้าเอ้ย! แพรวา่าเาไม่ไว้หน้าีที่พวเาเินไปยัห้ออาหารส่วนัวอีฝั่สำหรับลู้าVIP ไม่มีใรไ้ยิน”
“ปาอเลาะร้ายัเลยนะเรา” มือหนาึเ้าอี้อเธอมายับิใล้
“ว๊าย! นายะทำบ้าอะไร” ุนศึึร่าอแพรวาไปอรัไว้แน่น
“เฮีย็ะสอนมารยาทให้น้อหิไ่ะ”
“ไอ้บ้า ! ปล่อยันออไปเี๋ยวนี้” น้ำเสียอหิสาวโรธั เธอ้มัที่แนอเา
“โอ้ย! เ็บ ๆ เป็นนหรือเป็นหมานี้ทำไมุอย่านี้”
บอี้าร์ที่ยืนอยู่หน้าห้อรีบเปิประูเ้ามาเมื่อไ้ยินเสียเ้านายร้อ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่ารับ” ลูน้อนสนิทเอ่ยถาม้วยวามแปลใเพราะในห้อไม่มีใรนอาุนศึและแพรวา
“ันไม่เป็นอะไร ออไปไ้แล้ว” เมื่อลูน้อออไป ุนศึถแนเสื้อเิ้ึ้น เผยเห็นผิวาวอัวเอเ็มไป้วยรอยฟันอแพรวา้ำเลือ
“แสบนัน่ะเรา เี๋ยวเมื่อไรที่เธอเป็นเมียัน ๆ ะัไม่ยั้เลย”
“ไอ้นลามเอ้ย!” แพรวาทำท่าะยถ้วยระเบื้อใส่อาหารที่วาบนโ๊ะปาใส่หน้าเา ุนศึร้อห้ามเสียหล
“นี่เธอะทำบ้าอะไรนี่อ่ะ เิหน้าหล่อ ๆ ันเป็นอะไรไปเธอะรับผิอบไหวไหม”
“็ใรใ้ให้นายมาทะลึ่ใส่ัน่อน” แพรวาที่มีนิสัยห้าวมาั้แ่เ็เพราะพี่ายเลี้ยมา เธอเป็นนไม่ยอมน
….RRRRRRRR….
เสียโทรศัพท์อแพรวาัึ้นห้ามศึระหว่าแพรวาับุนศึพอี
“ะ พี่ิ” หิสาวเปลี่ยนาเสียแ็ระ้ามาเป็นอ่อนหวานปนเศร้านิ ๆ นนพี่ับวามรู้สึไ้ เาลอบสัเใบหน้าอเธอที่เปลี่ยนไป
“ไ้่ะ เี๋ยวเอัน่ะ” พอเธอวาสายเสร็ ็เ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าสะพายแล้วทำท่าะเินออไป ุนศึทำหน้า ๆ
“นี่เธอะไปไหน” เาร้อะโนามหลั แ่นน้อ็หาเสียเวลาอบ เธอยัเิน้ำอ้าวออาร้านอาหารมอหาแท็ี่
“ันถามว่าะไปไหน ไม่เอาหูมา้วยเหรอ”
“ไปให้พ้นอย่ามายุ่!” แพรวารู้สึหมวามอทน อาาศ็ยิ่ร้อน แถมุบ้านี้อีที่ยาวไปถึ้อเท้าะเป็นุลสรีอะไรปานนั้น ไม่เ้าใว่าแม่อเธอป่วยหรือไทำไมถึอบบัับทุนในบ้าน เป็นเพราะเหุนี้เวลาปิเทอมทีไรเธอไม่เยอยาะลับเมือไทยเลย
“ะไปไหนเี๋ยวไปส่ รนี้เรียแท็ี่ยา” แพรวามอนพี่ไม่รู้ว่านอย่าเาะเื่อใไ้ไหม
“ทำไมไม่เื่อใันเหรอ หรือว่าเธอไม่ล้า” แพรวาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูเวลาถ้าหาเธอไม่ไปอนนี้อาะไปถึที่นัสาย
“แน่นะ ถ้าหานายมีเลศนัยนายายแน่!” แพรวามอุนศึาวาเอาริเอาั
“นี่ ๆ ไหน ๆ ัน็ะไปส่เธอแล้ว่วยพูให้เียริันหน่อยไม่ไ้หรือไ ยัไ ๆ ัน็เป็นพี่เธอั้ 5 ปีเียวนะ”
“ฝันไปเถอะ ะไปหรือไม่ไป ถ้าหาไม่ไปะไปเอ”
“ไป่ะ ไป นอะไรเอาแ่ใอ่ะ” ุนศึส่สายาบอลูน้อให้เอารถู้มา ไม่นานรถู้็มาอหน้าร้านอาหาร ่อนที่เาะหยิบโทรศัพท์โทรหาพ่อัวเอ
“ป๊า! ผมับน้อแพรวาเราลันว่าะเรียนรู้พฤิรรมึ่ันและัน ผมพาน้อออมา้านอ ป๊าับน้าไม่้อเป็นห่วนะรับผมะไปส่น้อที่บ้านเอ”
“โอเ” ผู้เป็นพ่อรู้สึพอใเมื่อเห็นลูายัวเอท่าทาเปลี่ยนไปเหมือนแมวเื่อเมื่ออยู่ับแพรวา
“นี่ ทำไมถึบอพ่อนายอย่านั้นแหละ” เมื่อทั้สอนั่บนรถู้
“ไม่ให้บออย่านี้ะให้บออย่าไร ะให้บอว่าเธอะเอาามปาหัวันอย่านั้นเหรอ แล้วอีอย่าแม่เธอ็นั่อยู่นั้น้วยถ้าหารู้ว่าเธอะหนีาารูัวไปหาผู้ายอีน ลับบ้านไปะไม่โนบ่นนหูีเหรอ” แพรวานิ่ทำหน้ารุ่นิทีุ่นศึพูมามีเหุผล
“แล้วนี่เธอะไปไหน” นับรถรออยำอบาเ้านาย
“อ่อ ลืม่วยไปส่โรแรมโนเวลเทลให้หน่อย่ะ” แพรวาอบนับรถ ่อนุนศึะทำหน้าเ็ ๆ
“ที่พูับันพูเหมือนันเป็นเ้ารรมนายเวรเธอมาสิบาิเนอะ พูับนอื่นีหมยเว้นัน”เาพูเสียเบา ๆ เหมือนน้อยใ ่อนถอนหายใ แพรวาไม่ไ้สนใว่าุนศึพูหรือบ่นอะไรเพราะในใอเธออนนี้ิแ่เรื่ออิ
‘ทำไมอยู่ ๆ พี่ิถึมาเมือไทยแล้วโทรหาเธอ’ เมื่อิเรื่อิทีไรหัวใอเธอ็รู้สึเศร้า ลอระยะเวลาเือบสิบปี เาแล้ทำเป็นไม่รู้ว่าเธอแอบอบเา ทั้ ๆ ทุเทศาลปีใหม่ วาเลนไทน์ หรือวันเิเาเธอะมีอวัให้ทุปี พูแล้วมัน่าน้อยใริ ๆ ารแอบรัน ๆ หนึ่โยที่เาไม่เยายามอ
“เป็นอะไรึม ๆ อหัมาเหรอ”
“นี่อย่ามายุ่ไ้ไหม รำา” แพรวาหันหน้าหนีออไปมอถนน ลูน้อับนับรถ่ามอหน้าันเลิ่ลั่เพราะั้แ่เิมาไม่เยไ้ยินใรว่าเ้านายอพวเาอย่านี้
ความคิดเห็น