คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รักแรกเมื่อ 10 ปีก่อน 3
แพรวมพูนั่อยู่หน้าห้อุเิน รอทีมแพทย์ทำแผลให้ทิวทัศน์้านใน ในะที่มาราอเธอไปให้ปาำับำรวที่โรพั
เป็นเพราะฝนหนัลบเสียัอวัยรุ่นที่ยพวีทิวทัศน์้านหน้าร้านายอำ มาราอเธอึไม่ไ้ยินเสียา้านนอ อีทั้ยายยัเปิโทรทัศน์ัสนั่น
มาราอเธอออมาเห็นเหุาร์เมื่อทุอย่าบลแล้ว และับรถระบะพาทิวทัศน์และเธอมาโรพยาบาล ่อน้อไปสถานีำรว ัารับเรื่อที่เิึ้นหน้าร้านัวเอ
แพรวมพูนึสสัยว่า ำรวมา่วยทันไ้อย่าไร เธอยัไม่ไ้บอที่อยู่อย่าัเนับำรว เพียบอแ่ว่า ร้านายอำุนายโรส ึ่เป็นร้านเล็ ๆ หรือร้านอแม่ะโ่ั หรือำรวะมีเทโนโลยีนำสมัย รู้ที่ั้อผู้โทร. เ้า้วยาวเทียม
“เรียอะไร เราไม่ไ้ายัหน่อย”
นัเรียนร่าสูผมเรียนมีผ้าพันแผลรอบศีรษะ เินออมาาห้อุเินพร้อมรอยยิ้ม ทั้ที่บนเสื้อนัเรียนอเามีรอยเลือเป็นวให่น่าลัว
“ไม่าย็บุ เมื่อี๊เลือนายออเยอะมาเลยนะทิว”
“็เพราะใรล่ะ ถ้าเธอไม่โ่ยืนเย ปล่อยให้เาลาแนไปแบบนั้น...ทำไมไม่หนีไปล่ะ เห็นสอบไ้ที่้น ๆ อห้อ นึว่าะลา”
“เออ ันมันโ่ แ่พอใลัวแล้วามัน้าวไม่ออ หนีเอาัวรอไม่ไ้เลย”
ทุรั้ที่แพรวมพูลัว าะสั่น สิะหลุ ไ้แ่ยืนโ่ แ่มันเป็นปัหาที่แ้ไม่ไ้นี่...
วาม้อมอมายัเสื้อนัเรียนอเธอ “อโทษนะที่ทำเสื้อเธอเปื้อนเลือเราไป้วย”
“เออ ะัออไหมเนี่ย” หิสาวัวล เลือสีแานเป็นวให่ ้อแ่ในะละมั้ามืน
“เี๋ยวเราื้อให้ใหม่นะมพู”
“โอ๊ย เรียนอีไม่ี่เือน็ไม่้อใสุ่นัเรียนแล้ว ไม่้อื้อเพิ่มหรอ ว่าแ่หัวนายไม่เป็นไรริ ๆ เหรอ”
“ริ ๆ แล้วมีเรื่อนึที่น่าัวล” ายหนุ่มมวิ้ว ทำสีหน้าเร่เรีย ทรุัวลนั่บนเ้าอี้้าเธอ
“มีอะไรเหรอ หมอว่ายัไ” แพรวมพูใไม่ี
“หมอบอว่า...เฮ่อ...เราไม่อยาบอเลย”
“ทำไม มีอะไรเหรอ”
“หมอแสนสมอเราแล้ว...”
“แล้วยัไ ผลออมาไม่ีเหรอ”
“สมอไม่เป็นไร แ่...แผลอเรามันลึมา”
“แล้วยัไ แ่หมอเย็บให้แล้วใ่ไหม”
“ทำยัไีมพู หมอบอว่า...อาะเป็นรอยแผลเป็น เพราะหมอเย็บไปั้เ้าเ็ม แล้วเรา้อใ้หน้าหล่อ ๆ อเรา...”
“โว้ย...ไอ้ทิว ่ารอยแผลเป็นไปเถอะ นายไม่าย็บุแล้ว”
ทิวทัศน์หัวเราะ “นั่นมันเรื่อให่นะ นหล่อนานี้ะมีรอยแผลเป็นบนหน้าผา”
“โอ๊ยไอ้ทิว ไอ้บ้า แผลอยู่ีนผมแบบนี้ ็ไว้ผมยาว เอาลมาปิหน้าผาสิ”
ายหนุ่มหุบยิ้ม ทำสีหน้าเร่เรียอีรั้ “แ่ริ ๆ แล้วหมอบอว่า มันอาระทบเส้นประสาท”
หิสาวลับมามวิ้ว “ยัไ อันรายเหรอ”
“อือ...” ทิวทิศน์ทำหน้าเศร้า “...เราอาะเสียประสาทรับวามรู้สึรนี้ไป”
แพรวมพูมอบน “โอ๊ย นายะอยารู้สึไปทำไมบนหน้าผา้าย ่ามันเถอะ”
ทิวทัศน์หัวเราะนท้อแ็เมื่อหลอเธอให้เรียับเรื่อไม่เป็นเรื่อสำเร็ไปถึสอรอบ
“ั้นเราลับ่อนนะ” หิสาวลุึ้นยืน ฝนหยุแล้ว เธอเินลับบ้านไ้
“แ่มันมืแล้ว เี๋ยวเราไปส่เอ”
“ไม่เป็นไร ยัไเมื่อี๊อบในะที่นาย่วยเราไว้”
“นึว่าะไม่อบุันะแล้ว เราอุส่าห์่วยเธอไว้ ลัวหน้าี้เหร่อเธอะฟ้ำ ไอ้พวนั้นมันไม่ถูับเราั้แ่แ่เทวันโปีที่แล้วล่ะ”
“อะไรัน ไม่มีน้ำใเป็นนัีฬาเลย แพ้แล้วพาลเหรอ” แพรวมพูโวยวาย เป็นห่วทิวทัศน์ เพราะเาแ่นะเสมอ ไ้เหรียและถ้วยราวัลเ็มบ้าน แ่ลับ้อแลับารถูทำร้ายนอรอบ
“ริ ๆ แล้วไม่ใ่แ่เรื่อแ่เทวันโ้หรอ” ายหนุ่มผู้ไ้รับบาเ็บหลบสายา
“แล้วอะไรล่ะ นี่นายไปสร้าเรื่ออะไรอี พวมันเลยมาเอาืนใ่ไหม”
ทิวทัศน์ยิ้มอ่อน “ลูพี่พวมันเยเป็นแฟนเ่าอพี่แยมน่ะ ื่อพี่เน เป็นนัเลหัวโเลยล่ะ แ่รอบนี้ลับส่พวลูน้อี้แพ้มาแทน”
ทิวทัศน์มีแฟนเป็นรุ่นพี่หนึ่ปีื่อ แยม เป็นนสวยนัอโรเรียน ทั้ยัเยเป็นเียร์หลีเอร์มา่อน ถึะเ้ามหาวิทยาลัยไปแล้ว็ะไ้เป็นาวะ
“นี่นายไปแย่พี่แยมมาานอื่นเหรอ ทำไมนิสัยแบบนี้” แพรวมพูอ้าปา้า
“เราไม่ไ้แย่ เราไม่รู้้วย้ำว่า พี่แยมบับพี่เนมา่อนที่ะมาีบเรา”
“อ้อ...ะบอว่านายอยู่เย ๆ สาว็เ้าหาเอว่าั้น”
ทิวทัศน์หล่อระับไหนัน ทำไมสาวสวยรุ่นถึยอมทิ้แฟนมาีบเาเียวหรือ...
“เราไม่เยีบใรเลยนะ มีแ่สาว ๆ มาีบเราทั้นั้น”
“มั่นอมั่นใในวามหล่อัวเอเหลือเินนะ” แพรวมพูออ ทำท่าหมั่นไส้เพื่อนายที่เ็บัวแล้วยัไม่เียม
ทิวทัศน์ถอนหายใเสียั “่อไปเธอ็ระวััวไว้นะ ไอ้พวนั้นมันเป็นพวเศษเน เอะอะ็ะยพวี ไม่สนเลยว่าผู้หิหรือผู้าย เอ๊ะหรือเธอะไม่เหมือนผู้หิ”
“ไอ้ทิว...ันออะสวย นี่นายไม่เห็นันเป็นผู้หิเลยรึไ”
ทิวทัศน์หัวเราะอีรั้ เาไม่เห็นเธอเป็นผู้หิ หรือเพราะเธอไม่สวยพอ เมื่อเทียบับแฟนสาวรุ่นพี่อเา
ุหมอในุสรับสีเียวเ้มเินออมาาห้อุเิน ่อนะส่ยิ้มและพยัหน้าให้ทิวทัศน์ ึ่แพรวมพูไ้แ่มอา้า
“นั่นหมอที่เย็บแผลให้นายเหรอ”
“เออ พี่หมอสุทธิ เา่วยเย็บแผล ทำแผลให้เราหลายทีแล้ว”
หิสาวมอามุหมอร่าสันทัผิวาวผ่อทีู่มีออร่า เปล่ปลั่เมื่อสวมุสรับห้อุเินสุเท่
“หมอหล่อนานี้เลยเหรอ”
“อะไรอเธอ เราหล่อว่าพี่หมอสุทธิอี”
“เฮ่อ นายมัวแ่มอพยาบาลสาว ๆ สวย ๆ น่ะสิ”
“ทำไม อบหมอเหรอ นี่สเป็เธอือ หมอ เลยเหรอ”
“อือ” หิสาวอบ ทำหน้าเหมือนำลัฝัน
ายหนุ่มมอบน “อย่าเธอน่ะ เรียนเ่ ๆ แล้วสอบให้ิหมอเอเถอะ”
“โอ๊ย นาย็รู้ว่า ันไม่ไ้ลานานั้น แ่ัน็แ่อบหมอน่ะ พวเาเท่ี”
ทิวทัศน์หัวเราะ “หัวสูนะมพู หวัะไ้ผัวเป็นหมอเลยเหรอ”
“แหม ใระเหมือนนายล่ะ อบใร็ไ้อแ่สวย”
ทว่าู่ ๆ ทิวทัศน์หยุหัวเราะ ลุึ้นยืน ยมือไหว้ายร่าสูนหนึ่ที่เินเ้ามา โยมีายอีสี่นเินามิ้านหลั
“ใรทำแไอ้ลูาย” พ่ออทิวทัศน์มายัหน้าห้อุเิน
“ผมำหน้าเาไม่ไ้รับพ่อ” ลูายโห ทำเอาแพรวมพูสสัย เหุใเาถึไม่บอวามริ
“ไม่รู้เหรอ ว่ามันเป็นใร”
“ไม่รู้รับ พวนเมา” เายัโห่อ
“มีันหลายนเหรอ มีี่น แถึไ้เ็บนานี้”
“ไม่ี่นรับ ผมไม่ไ้นับ”
ำนันเทพมวิ้ว ่อนะหันมาหาแพรวมพู “หนูอยู่ในเหุาร์รึเปล่า พอะำไ้ไหม พวมันเป็นใร มีันี่น พ่อะส่นไปัารพวมัน”
หิสาวหันไปสบาับทิวทัศน์ ทำไมเาถึไม่บอพ่อัวเอว่า ฝ่ายู่อริเป็นใร แ่ลับปิบั เธอึไม่ล้าปริปาพูอะไร
“มพูไม่เห็นอะไรทั้นั้นแหละพ่อ เธอแ่พาผมมาส่โรพยาบาล”
“หนูมพู...” ำนันเทพทำสีหน้าใ ่อนะยิ้มให้เธอ “...ลูอแมุ่หลาบ ร้านโว์ห่วยุนายโรสแถวไปรษีย์นะเหรอ”
“่ะ” แพรวมพูแปลใที่ำนันเทพำแม่เธอไ้
“ไม่ไ้เอันนานนะ โเป็นสาวแล้วพ่อำไม่ไ้เลย...” พ่ออเามอเธอหัวรเท้า “...โแล้วสวยเหมือนแม่เลยนะ”
“ลับันเถอะพ่อ ผมอยาพัแล้ว เอาไว้เอันที่โรเรียนนะมพู”
ทิวทัศน์รีบบอลา ่อนเินนำพ่ออเาออไปาโรพยาบาล ทิ้ให้หิสาวมอแผ่นหลัอายร่าสูที่มีผ้าพันแผลบนศีรษะ นที่่วยเธอเอาไว้านร้าย
ความคิดเห็น