ลำดับตอนที่ #6
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 06 || WHITE SHADOW
Chapter6 : white shadow
เสียาถาัสะท้อนึ้อไปทั่วป่าโปร่ วันระเบิาารปะทะันอาถาสาระาย พ่อมแม่ม่าพาันหลบหนีอย่าหวาลัว บ้าล้มล บ้าแยย้ายันไปเป็นลุ่มเล็ๆ พยายามเอาีวิรอาสมุนอ เลเลิร์ รินเลวัล์ พ่อมศาสร์มืผู้ทรอิทธิพล ผู้ึ่ประาศสรามับมัเิ้ล และมีเป้าหมายที่้อารเปิเผยัวนอผู้วิเศษ่อโล
ท่ามลาวามอลหม่าน หิสาวผู้หนึ่ำลัวิ่หนีอย่าสุีวิ ใบหน้าอเธอแม้ะามั่หิสาววัยแรรุ่น แ่หามอีๆ ะเห็นถึร่อรอยอประสบาร์ีวิ เธอือ าร่า หิผู้ถือวามลับสำับาอย่าที่รินเลวัล์้อาร
ไม้ีาร์ในมืออเธอสะบัไปมาระหว่าวิ่ าถาโมีถูปล่อยออมารวเร็วและ่อเนื่อ แสสว่าาปลายไม้สาใส่ผู้ไล่ล่านพวมันล้มลไปหลายน แ่าร่าไม่มีเวลาะหยุ เธอยัวิ่่อไป้วยหัวใที่เ้นรัวและลมหายใที่ร้อนระอุ
“อย่าปล่อยเธอหนีไปไ้!” เสียำรามอสมุนนหนึ่ัึ้น แ่่อนที่พวมันะทันไ้ั้ัว าร่า็ใ้ัหวะนั้นยิาถาสัารเลื่อนไหวใส่พวมันนล้มลทั้หม
“้อหาที่หายัว...” เธอพึมพำับัวเอ สายาวามอหาที่ปลอภัย และในที่สุเธอ็พบโพรหินเล็ ๆ ที่พอะใ้เป็นที่ำบัไ้
เมื่อมั่นใว่าปลอภัย เธอสูหายใเ้าลึ และยไม้ายสิทธิ์เรียมร่ายาถาหายัว แ่่อนที่เธอะทันไ้ร่าย ้อมืออเธอ็ถูใรบานว้าไว้แน่น
าร่าเบิาว้า้วยวามใ เธอหันไปมอผู้ที่ว้าัวเธอไว้ นัยน์าสีลูแพรอเธอายแววหวาลัวทันทีเมื่อพบว่าผู้ายรหน้าไม่ใ่ใรอื่น
เลเลิร์ รินเลวัล์
“าร่า...” เาเอ่ยื่อเธอ้วยน้ำเสียเรียบเย็น แ่นัยน์าสอสีอเาลับายแววสับสนและับ้อน
“ไม่...เป็นไปไม่ไ้” าร่าพึมพำะที่พยายามิ้นให้หลุาารับุมอเา
“ันิว่าัน่าเธอไปแล้วเมื่อสิบห้าปี่อน” เสียอรินเลวัล์ราบเรียบ แ่เปี่ยมไป้วยอารม์ที่อัแน่นอยู่ภายใน “แ่เธอหนีันมาไ้ลอ...นวันนี้”
“ปล่อยัน!” าร่าะโน แ่เาไม่ปล่อย
รินเลวัล์้อเธออย่าลึึ้ วาอเาเหมือนำลั้นหาอะไรบาอย่าใน ใบหน้าอเธอ "บอันมา ลูอเราอยู่ที่ไหน?"
าร่าสะุ้นัยน์าอเธอายแววสับสนและหวาลัว “ลู? ันไม่มีลูอะไรทั้นั้นนายพูอะไรไร้สาระ"
ำอบนั้นเหมือนุไฟในใอรินเลวัล์ เาบีบ้อมืออเธอแน่นึ้นนเธอสะุ้้วยวามเ็บ “อย่าโหัน! เธอหายัวไปพร้อมับเ็ในท้อ เธอิว่าันโ่เหรอ?”
"ันไม่ไ้ท้อ!" าร่าะโน้วยวามเ็บปว "ทุอย่าเป็นเพียสิ่ที่นายิไปเอ ันหนีไปเพราะไม่อยาเป็นส่วนหนึ่าสิ่ที่นายำลัทํา!"
รินเลวัล์้อมอเธออย่าไม่เื่อสายา เสียอเาสั่นเล็น้อย "เธอโหและเธอทำลายันในวันนั้น เธอรู้ไหมว่าวันที่ันิว่าเธอายไปแล้ว ันลายเป็นอะไร?"
“นายเลือที่ะเป็นแบบนั้นเอ!" าร่าโ้ลับ น้ำเสียอเธอเปี่ยมไป้วยวามโรธ "ันไม่มีส่วนเี่ยว้อับวามมืที่นายเลือเิน!"
ทั้สอเถียันอยู่พัให่ ท่ามลาวามเียแ้นและวามปวร้าวที่สะสมมานาน แ่ใน่วเวลาหนึ่ที่รินเลวัล์เผลอ าร่าใ้ัหวะนั้นสะบัมือหลุาารับุม และร่ายาถาหายัวไปในทันที
รินเลวัล์ยืนนิ่อยู่ที่เิม เาำหมัแน่นนเส้นเลือปูึ้นบนหลัมือ ใบหน้าอเาเ็มไป้วยวามเียแ้นและเสียใ
“เธอะหนีันไปไม่ไ้ทั้เธอและลู” เาพึมพัมับัวเอ เสียนั้นแผ่วเบาแ่เ็มไป้วยวามมุ่มั่น
“เราะไ้พบันอีแน่ าร่า...และรั้นี้ันะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปอีแล้ว"
อีไม่ี่วัน็ะถึริส์มาส ฮอวอส์ยัเ็มไป้วยบรรยาาศึรื้น นัเรียนแ่ละนำลัยุ่ับารวาแผนลับบ้าน บ้า็ื่นเ้นับานเลี้ยที่รออยู่ ทว่าวามสนุสนานเหล่านีู้ะไม่ส่ผลใ ๆ ับศาสราารย์ฮอเร สลัฮอร์น ผู้ยัมอบหมายรายานำนวนมาให้นัเรียน แม้ะเป็น่ว่อนวันหยุยาว
แ่สิ่ที่แปลไปาเิมไม่ใ่ำนวนานอสลัฮอร์น หาแ่เป็นวามสัมพันธ์ที่น่าสสัยระหว่าเ้าายแห่สลิธีริน ทอม ริเิ้ลับเวนเอริน พรีเฟ็สาวปีห้าาบ้านเรเวนลอ
ในห้อสมุฮอวอส์ที่เียบสบ ินเนียและเมลานี สอสาวเพื่อนรัำลัเินหามุมที่นั่เหมาะ ๆ พวเธอถือหนัสือนละเล่มแ่ไม่ไ้สนใอ่านริ ๆ เพราะวามสนใทั้หมำลัพุ่ไปที่โ๊ะอีฝั่อห้อสมุ
โ๊ะที่มีทอม ริเิ้ล และเวนเอรินนั่อยู่้วยัน
“บอันทีว่าันไม่ไ้ิไปเอ” ินเนียระิบเสียเบา วาสีอเลาอเธอหรี่ลอย่าับผิ “ริเิ้ลผู้เย็นานนั้น…ทำไมเาถึอยู่ับเวนไ้ล่ะ?”
เมลานียหนัสือึ้นปิรึ่หน้า ่อนะหรี่ามอภาพรหน้าอย่าระแวระวั “ัน็สสัยเหมือนัน หลายวันมานี้เธอสัเไหม? เามาเอเวนบ่อยมา บัเอิเอเวนในห้อโถบ้า ที่ห้อรัวบ้า หรือแม้ระทั่บนหออย ันิว่ามัน้อมีอะไรบาอย่า”
“หรือเาะอบเวน?” ินเนียั้้อสัเ วาเบิว้าึ้นเล็น้อย
“อบเหรอ? ริเิ้ลน่ะนะ?” เมลานีหลุหัวเราะออมาเบา ๆ “เธอิว่าเป็นไปไ้ริเหรอ?”
ินเนียพยัหน้า้า ๆ ่อนะยนิ้วแะริมฝีปาเพื่อให้เมลานีเียบล แ่ยัไม่ทันที่ทั้สอะพูอะไร่อ ินเนียลับเหลือบไปเห็นโ๊ะัวถัาทอมและเวน เธอหายใผิัหวะและเริ่มไออแ่นเมลานี้อรีบปลอบ
“เธอเป็นอะไรน่ะ?” เมลานีถามพลาลูบหลัเพื่อน
ินเนียไม่อบในทันที แ่ลับพยัพเยิไปทาโ๊ะ้นเหุ เมลานีึหันไปมอาม และเมื่อเห็นภาพนั้นเ็มสอา เธอเผลออุทานเสียเบา “เมอร์ลิน!”
โ๊ะ้าหลัทอมและเวนเ็มไป้วยลุ่มนัเรียนาบ้านสลิธีริน ึ่ล้วนเป็นเพื่อนสนิทและผู้ิามอทอม ริเิ้ล วัลเบอร์้า แบล็ สวมแว่นาันแทีู่ไม่เ้าับบรรยาาศฤูหนาว ำลัมอภาพรหน้า้วยสีหน้าไม่อยาเื่อสายา ในะที่ไอแวนและอบราัสพยายามเ็บอาาร แ่ลับหลุมาุายเลือบริสุทธิ์ไปอย่าสิ้นเิ
ินัส ไทเมียน และริาร์โทำเป็นเียนม้วนรายานเหมือนไม่สนใอะไร แ่สายาพวเาเหลือบมอทอมและเวนบ่อยนูน่าสสัย ส่วนโอไรออน แบล็ที่นั่อยู่้าวัลเบอร์้า็เพียแ่มอเหุาร์รหน้าเียบ ๆ ใบหน้าอเาไม่แสอารม์ใ ๆ แ่นัยน์าอเาสะท้อนภาพบรรยาาศอันแสนอบอุ่นอทอม ริเิ้ล
“โอไรออน ูสิ นายท่านอเราูเปลี่ยนไปนะ” วัลเบอร์้าพูเสียเบา
“อืม…” โอไรออนถอนหายใเบา ๆ เาหยิบปาานนึ้นมาหมุนเล่นพลาเอ่ย้วยน้ำเสียที่ราบเรียบ “ันิว่าแผนารอันยิ่ให่อเาะถูพับเ็บใส่หีบไปอีนาน…เพราะนๆ เียว”
“เวนเอริน” วัลเบอร์้าเลิิ้ว “หมายวามว่ายัไ?”
โอไรออนไม่ไ้อบในทันที วาอเา้อมอรอยยิ้มบา ๆ ที่ปราบนใบหน้าอทอม ึู่เหมือนะมีเพียเวนเอรินเท่านั้นที่สามารถทำให้เ้าายผู้เย็นาอสลิธีรินเผยอารม์เ่นนั้นออมาไ้
“ันไม่เยเห็นเายิ้มแบบนั้นมา่อน” โอไรออนเอ่ยเรียบ ๆ ่อนะละสายาออาภาพรหน้า
ลับมาที่ินเนียและเมลานี ทัู้่่าพาันอึ้เมื่อเห็นลุ่มเพื่อนอทอมแอบับามอสถานาร์ไม่่าาพวเธอ
“พวนั้นะแอบเนียนี่โมัน?” เมลานีพึมพำเบา ๆ ับัวเอ
ที่โ๊ะอทอมและเวน ารสนทนาำเนินไปอย่าเียบสบ เวนเอรินยิ้มบา ๆ ะอธิบายรายานวิาปรุยาที่ศาสราารย์สลัฮอร์นมอบหมายให้ ทอมพยัหน้ารับำพูอเธอ แ่สายาอเาลับ้อมอที่เธอมาว่าัวรายาน
“นายน่าะลอใ้อ้าอิาำราอนิโลัส เฟลมเมลเาอธิบายเรื่อนี้ไว้ละเอียทีเียว” เวนเอรินแนะนำ
“อบุสำหรับำแนะนำ” ทอมอบ น้ำเสียอเานุ่มนวลผิปิ เาหยิบปาานนึ้นมาเียนอะไรบาอย่าลไปในม้วนระาษ แ่แท้ริแล้ว เาเพียแ่พยายาม่อนรอยยิ้มเล็ ๆ ที่ปราบนใบหน้าอเา
ในห้อสมุทีู่เหมือนะเียบสบ บรรยาาศลับเ็มไป้วยวามเลื่อนไหวที่่อนอยู่ ทั้แอบมอและารพยายามเ้าใบาสิ่ที่เิึ้น บาสิ่ที่อาะเปลี่ยนทอม ริเิ้ลไปลอาล
หิมะโปรยลมาอย่าเียบันาท้อฟ้าที่มืหม่น เพานเวทมนร์อห้อโถให่ำลอภาพท้อฟ้าภายนออย่าสมบูร์แบบ เล็หิมะเล็ๆ ระยิบระยับราวอัมี เวนเอรินเินเ้ามาในห้อโถ เธอสะบัเสื้อลุมที่เปียื้นาไอหิมะออเบาๆ เศาสีแทับทิมเป็นประายสะท้อนแสเทียนเหนือศีรษะ วาสีน้ำาลฮาเลอเธอเ็มไป้วยวามอ่อนโยนและร่าเริ แม้ว่าในใะเริ่มรู้สึถึวามเียบเหาอริส์มาสที่ำลัะมาถึ
“เวน! มานี่สิ!” เสียสใสอินเนียัึ้น เธอนั่อยู่ับเมลานีและลุ่มเพื่อนในมุมหนึ่อห้อโถ ินเนียเป็นสาวผมาราเมลเาามและมีพลัานล้นเหลือเสมอ ส่วนเมลานีที่นั่้าๆ เธอเป็นนใเย็นและสุุม ผมสีเินลับอเธอรวบเป็นหาม้าเรียบร้อย
เวนเอรินเินเ้าไปร่วมวสนทนา เห็นแาเรียส ัปันทีมวิิอเรเวนลอนั่อยู่้วย เายิ้มแย้มามปิ ในะที่แเนียลา พอล และทรอย พยัหน้าให้เธอเป็นเิทัทาย เมม่า ผู้เป็นเหมือนัวลประำลุ่มำลัหัวเราะับโเฟและู่หูบีเอร์อเ้าัว
“ลใระลับบ้านบ้า่วริส์มาสนี้” ินเนียเปิบทสนทนา้วยเสียที่สใส
“ันลับแน่! แม่ันบอว่าะทำพุิ้ริส์มาสสูรใหม่” แเนียลายิ้มว้า
“รอบรัวันมีานเลี้ยให่ทุปี” พอลพูึ้น “ันแ่หวัว่าปีนี้ะไม่้อใสุ่ลุมสีทอมันเาอี”
“ันเอ็ลับ” ทรอยว่า “พ่อบอว่ามีอวัเอร์ไพรส์รออยู่”
“อเา อวัเป็นไม้วาใหม่” เมม่าหัวเราะ
“แล้วเธอล่ะเวน” เมลานีเอ่ยถาม “ปีนี้เธอะลับบ้านไหม?”
เวนเอรินยิ้มบา ๆ พลาส่ายหน้า “ันไม่ลับ ทุปีัน็อยู่ที่นี่น่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ?” แาเรียสถามเสียนุ่ม
“รอบรัวันไม่่อยมีประเพีริส์มาสให่โอะไร” เวนอบเบา ๆ “และัน็อบบรรยาาศฮอวอส์่วนี้้วย ทุอย่าเียบสบี”
“เธอนี่แปลริ ๆ เวน” โเฟแล้เย้า “ถ้าเป็นัน ันหา้ออ้าทุอย่าลับบ้านนานแล้ว”
“บาทีที่นี่อาะเป็นบ้านอันมาว่า” เธอยัไหล่พร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่น
ินเนียพยัหน้าอย่าเห็น้วย “เอาเถอะ เธอ็รู้ว่าพวเราอิาเธอทุปีแหละ เธอไ้ปราสาททั้หลัเป็นอัวเอเลยนะ!”
เสียหัวเราะัึ้นในลุ่ม ทุนพูุยเรื่อราวริส์มาสอแ่ละน ไม่ว่าะเป็นพุิ้ริส์มาสที่ไหม้ไปรึ่หนึ่อรอบรัวพอล ารแ่ปาลูบอลหิมะอพี่น้อทรอย หรือารที่แาเรียส้อเป็นัวแทนาน้าอหมู่บ้านในวันลอ
“เฮ้ พวเรา” เมม่าพูึ้นพลาลุยืน “ไ้เวลาไปึ้นรถไฟแล้วล่ะ”
เสียเ็บ้าวอและลาระเป๋าเินทาัึ้นในไม่้า ทุน่อยๆ แยย้ายันไปยัานาลา เวนเอรินโบมือให้เพื่อนๆ อเธอที่ำลัหายไปับลุ่มนัเรียนมามาย
ห้อโถให่่อยๆ เียบลพร้อมับาราไปอนัเรียนส่วนให่ เวนเอรินลับไปนั่ที่เิมอเธอ หยิบแ้วโโ้ร้อนึ้นิบอย่าเียบๆ เธอเยหน้ามอเพานเวทมนร์ หิมะที่หนัูราวับะแ่แ็ทุสิ่ แ่ในใอเธอรู้สึสบ
สำหรับเวนเอริน ริส์มาสที่ฮอวอส์ไม่ไ้หมายถึแ่วามเียบเหา แ่ือโอาสที่ะไ้สัมผัสวามสบ และรั้นี้ เธอิว่าเธออาะไ้พบสิ่ใหม่ในฤูหนาวทีุ่้นเยนี้
เป็นอีวันที่หิมะโปรยปรายลมาาท้อฟ้าปลุมปราสาทฮอวอส์ให้าวโพลน ราวับหลุออมาาภาพวาในหนัสือนิทาน หออยสูระห่านและสะพานหินโบรา่าเียบสัในวันหยุริส์มาส ปีนี้นัเรียนส่วนให่เินทาลับบ้านทิ้ปราสาทไว้ มีเพียลุ่มเล็ๆ ที่เลือะอยู่่อ
ทอม ริเิ้ล เป็นหนึ่ในนั้น เาไม่เยรู้ัำว่า “บ้าน” อย่าแท้ริ และแม้ปราสาทแห่นี้ะเ็มไป้วยมน์ลัและวามลับ ทว่ามัน็ยัรู้สึหนาวเหน็บสำหรับเา
เานั่อยู่ในห้อโถให่เพียลำพั สายาเหม่อลอยมอเปลวไฟาเทียนที่ลอยอยู่บนเพาน และเสียเปียโนเบาๆ ามุมหนึ่อห้อโถ เาิว่าเาอยาะอยู่นเียว แ่แล้วเสียฝีเท้าลับัึ้นา้านหลั
“สวัสีริเิ้ล” เสียนุ่มนวลและอบอุ่นนั้นเรียเาให้หันไปมอ
เวนเอริน พรีเฟ็สาวาเรเวนลอ ผมสีแทับทิบทีู่ราวับ้อแสอาทิย์อเธอัับบรรยาาศรึ้มฟ้ารึ้มฝนอวันนี้ เ้าหล่อนถือถานมปัิและแ้วโโ้ร้อนในมือ
“ันิว่านายอาะหิว เลยเอามาให้” เธอวาถาลรหน้าเา ทอมเลิิ้ว แ่็พยัหน้ารับเียบๆ
“ุไม่ลับบ้าน?” เาถามเสียเรียบ
“รอบรัวันอยู่่าประเทศ และปีนี้แม่ัน็ยุ่มา ันเลยอยู่ที่นี่” เธอยิ้มบาๆ และนั่ลร้ามเา “แล้วนายล่ะ?”
“ผมไม่มีบ้านที่ะลับไป” เาอบรๆ และมอเธออย่าพินิ
บรรยาาศระหว่าพวเาเียบไปรู่หนึ่ แ่ลับไม่อึอั เวนเอรินหยิบนมปัิึ้นมาิ้นหนึ่แล้วเริ่มพูถึเรื่อราวเล็ๆ น้อยๆ เี่ยวับริส์มาสในวามทรำอเธอ ทอมฟัอย่าั้ใ แม้เาะไม่พูอะไรมา แ่เาลับรู้สึว่าวามเียบระหว่าพวเาไม่ไ้ทำให้เารู้สึโเี่ยวเหมือนเย
ใน่วเย็น ทอมเินลไปยัห้อรัวอฮอวอส์ หวัว่าะไ้หาอะไรอุ่นๆ ิน เาไม่าิว่าะเอเวนเอรินอีรั้ เธอำลั่วยเหล่าเอลฟ์ประำบ้านแ่เ้ริส์มาส
“ริเิ้ล? มาทำอะไรที่นี่?”
“ผมแ่...หิว” เาอบ สายาอเาเผลอมอเธอที่ำลัหัวเราะเบาๆ ะปารีมลบนเ้
“ั้นมาสิ มา่วยันทำเ้่อน ันะหาอะไรให้นายิน”
แม้ทอมะพยายามแสร้ทำเป็นไม่สนใ แ่เา็ยอม่วยเธอในที่สุ มือทั้สออเาเปื้อนแป้และ็อโแล เวนเอรินหัวเราะอย่าร่าเริ และทอมพบว่าัวเอำลัยิ้มบาๆ โยไม่รู้ัว
ืนนั้น เมื่อเาลับไปยัหอพั สายาอเามอออไปนอหน้า่า หิมะยัอยู่ แ่ในใอเาลับไม่หนาวเหน็บอี่อไป เพราะในวันนี้ เาไ้พบับวามอบอุ่นที่ไม่เยรู้ัมา่อน วามอบอุ่นที่มาานเพียนเียว — เวนเอริน
# Eternal love (OC)
อ้าว มีโบ้แ่เพิ่มมาอีัว พี่ทอมอย่าเอาเป็นเยี่ยอย่านะะ ส่วนัวเราอบแ๊เพื่อนๆ อทั้สอนมา โบ๊ะบ๊ะสุ5555 เม้นเป็นำลัใให้ันไ้น้า ่อานี้แลร์อบทุเม้นเลย อบอ่านมามา ไว้เอันอนหน้า่า
ปล.ยัไม่แ้ำผิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น