คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ผมขอหมอผ่อนจ่าย หมอบอกไม่เป็นไรเอาโรงพยาบาลไปเลย
ผมนอนอึ้ ผ้าห่มระุยระายพื้น ลุ่มนาพยาบาลนับสิบนที่เินามหลั็ไม่ใ่นไทย ผมเริ่มะนลุเมื่อิถึ่ารัษา
“อ๋ออับ อ๊มไอ่อีเอินอ่าย” หมอรับ ผมไม่มีเิน่าย ผมยับปาพูเสียเบาล สีหน้าสำนึผิ สารภาพไปเลยแม่ อย่าเ็บไว้นาน ให้หมอโยนผมออไปอนนี้เลย็ไ้ หมอผู้ายทีู่เหมือนนอเมริัน ฝรั่ อัฤษหรืออะไรสัอย่ามวิ้ว
“อ๊มไอ่อีเอินอ่ายอับ” ผมไม่มีเิน่ายรับ ผมพูอีรอบ หลบามอ่ำ
หมอหันไปมอลุ่มพยาบาล้านหลั มีพยาบาลนหนึ่แทรัวออมา เธอูเหมือนนเอเียแ่าานอื่น
“อโทษ้วยนะะนไ้” เธอยิ้มว้าให้ผม “พอีุหมอฟัภาษาไทยไม่ออน่ะ่ะ นไ้รู้สึเป็นยัไบ้าะ”
ผมยืัวึ้น หันมอหน้าไอ้ปอับไอ้มินท์แล้วหันลับมาพู้า ๆ
“อ๊ม...ไอ่อีเอินอ่ายอับ” ผม... ไม่มีเิน่ายรับ
เหมือนนาพยาบาละฟัออ เธอยืัวึ้นบ้า านั้น็หันไปพูับหมอเป็นภาษาแปล ๆ แม่ไม่ใ่ภาษาอัฤษแน่ ๆ เยอรมันเหรอ ฝรั่เศสหรืออิาลี ะภาษาอะไร็ไม่รู้ล่ะ แ่หมอมวิ้วหนั ร่อิ้วลึทำเอาผมใหายแว็บ เาหันมา้อหน้าผมนิ่ านั้น็พูบาอย่าับพยาบาลนเิม
“อ่อ ุหมอบอให้าิทุนออไป่อน่ะ ุหมอมีเรื่อสำั้อแ้นไ้”
ูโน่าแน่... ผมิ
ูโน่าายแน่นอน
“มึลอ่อรอับหมอู” ไอ้ปอพูเสียเบาบอผม “ถามว่าอผ่อน่ายรายเือนไ้หรือเปล่า”
ผ่อน่ายรายเือนับลอฟิสแอเทิลเนี่ย ผมเลิิ้วึ้น อยาวัเอาสมอมันโยนออไปนอหน้า่า
“ู็รู้ว่าหน้า้านไปหน่อย แ่มึไม่มีเินนี่หว่า”
“เิาินไ้้านอ่อนนะะ” พยาบาลนเิมพู้ำ
ไอ้ปอ ไอ้มินท์ ไอ้บุและไอ้ัน์ำใเินออาห้อ ผมรู้สึโเี่ยวมา ยับัวิับหัวเียวนัวรีบ หมอและพยาบาลทั้หมเินเ้ามาล้อมรอบ ผู้หิที่พูภาษาไทยไ้ยัส่ยิ้มให้ผม แู่เหมือนเป็นรอยยิ้มเิสสารมาว่า สายาอหมอและพยาบาล่าาิไม่ไ้ทำให้ผมสบายใเลย
“อออ๊มอ่อนอ่ายอายเอือนไอ้ไอ๋อั๊บ” อผมผ่อน่ายรายเือนไ้ไหมรับ
แม้ะพยายามอ้าปาสุ ๆ แ่็พูัไ้แ่นี้ รู้ว่าหน้า้านไปหน่อย พยาบาลนเิมทำหน้าที่แปลภาษาให้ หมอหันมามอผมนิ่
“อ๊มออโออั๊บ” ผมอโทษรับ พูบ็้มหัวล แม่โรรู้สึอยาะร้อไห้ โนระทืบนบาเ็บ แถมไม่มีเิน่าย่ารัษาอี ทำไม้อเป็นลอฟิสแอเทิลวะ เยอ่านในอินเทอร์เน็มีนบอว่าเย็บแผลห้าเ็ม่ายไปห้าแสน แล้วผมรัษาทั้ัว ไม่้อ่ายห้าล้านเลยเหรอวะ ถ้าพ่อับแม่รู้ว่าผมมานอนโรพยาบาลแพ ๆ ไ้ถูี้ำ ว่าแ่พ่อับแม่รู้เรื่อหรือเปล่าเนี่ย
ผมเยหน้าึ้น ั้ใะถามพยาบาลว่าไ้โทรหาพ่อับแม่ผมไหม แ่อยู่ ๆ หมอับพยาบาลทั้หม็พร้อมใัน้มหัวให้เสีย่อน
ผมมวิ้ว อะไรวะ บรรยาาศมันแปล ๆ นไม่ล้ายับ
หมอผู้ายยืัวึ้น พูบาอย่าเป็นภาษาที่ผมฟัไม่ออ พยาบาลที่รับหน้าที่แปลยมือปิปา เธอหันมอผม ทำหน้าใสุี
อะไร ผมเป็นมะเร็เหรอ หรือารรัษาผิพลา ทำไม้อในานั้น
“อโทษ้วยนะะ” นาพยาบาลพู “ิันไม่รู้ว่าเป็นบอส”
“อ๊ะ!” ผมร้อ
อ๊ะ! ที่แปลว่า ห๊ะ!
“ทีมหมอที่เ่ที่สุำลัเินทามาาเยอรมัน่ะ หมอออเร้ออโทษ้วยที่เย็บแผลให้ท่านไม่เรียบร้อย”
ริมฝีปาอผม่อย ๆ อ้า้า
“อ๊มไอ่เอ้าไอเอยอั๊บ” ผมไม่เ้าใเลยรับ
“ะ?” นาพยาบาลมวิ้ว เหมือนเธอเอ็ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมผมถึไม่เ้าใ
“ออสอะไออั๊บ” บอสอะไรรับ ผมถาม
“็บอสนใหม่...” เธอหันไปพูับหมอ้วยภาษาที่ผมฟัไม่รู้เรื่อเหมือนเิม หมอยื่นเฟ้มเอสารในมือให้เธอ ี้บาอย่าและอธิบาย้วยสีหน้าเร่เรีย
“ะ... อโทษนะะ” นาพยาบาลหันมาหาผมอีรอบ “ื่อริอุือ ลธี ูลนราใ่ไหมะ”
ผมพยัหน้า
“ื่อเล่น น้ำ เิวันที่แป เือนสิหาม ปี .ศ.1999”
“อั๊บ” รับ ผมอบ
“มีเอสารทาหมายระบุว่าุือทายาทอาโลเวย์ ริสลอฟ เป็นเ้าอโรพยาบาล ลอฟิสแอเทิลน่อไป”
“อั๊บ?” รับ? ราวนี้ผมมวิ้วเป็นประโยถาม
เ้าออะไรนะ...
“เ้าอโรพยาบาลนี้น่ะ่ะ” พยาบาลพูย้ำ “เ้าอโรพยาบาลนี้น่อไป”
ไรท์: 5555 มาอย่าอทาน ลับอย่าเศรษี้า
ความคิดเห็น