คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บาดาลดล
ท้าวศัรินทร์นาานิมิผุแทรระหว่าเผยร่าทอายเอนในบ่อมร
เห็นเป็นเือพรายอารยานีร่วลาเวหาาศระแทพื้นพสุธา
วิผูพันเี่ยวนำท้าวท่านหวั่นในลาสัหร์หาเิภัยับนารั
ึหยิบระทิพย์แว่นฟ้าึ้นมารวราลาเลา
“รุา่วยลูันเร็ว้วยเถินาหมอ”
เ็ายพลั้นไม้แ้าหัมาราอุ้มมาส่สถานบริบาล
“เอาวาล่อนะไ้่วยูอาารหาทาเยียวยา”อารยานีนาหมอเ้าถึรีบรัษา
แถวยืนเรียรายรอรับารบำบัาให้พ้นเ็บป่วยบ้าถึับอาารปาาย
บรรทุนใส่เวียนมารับารปมพยาบาลอย่าเร่่วน
ในนั้นายราผู้ิามึ่ส่อสำรวอย่าไรูมิใ่าวบ้านธรรมา
ลัษะยืน้าเป็นลูมืออยรับำสั่ให้หยิบยื่นัวยาสมุนไพรพัลวัน
หัถาลแว่นทิพย์ลรอยยิ้มละมุนเิวามิ
“ถึรา้อไปเยือนถิ่นมนุษย์แล้วหรือเราศัรินทร์นาา”
เอ่ยละเม้อประโยับนเออนาาเผือ
….“เร็วเ้าเถิท่านา”
นาหมออารยาีเร่ให้ายราบยาที่น้อปรุให้ทัน
แ่บรรานป่วยพวมารอรับารเยียวยาในยามเ้ารู่ออรุ
“ไ้ามนั้นนาหมอ”
ะมัเม้นท่านเทพารัษ์ร่วมแรแ็ัน
ำนวนประารผู้ป่วยลับไม่ลลแ่มาึ้นลำับทุรั้
ราเมื่อนาหมอประาศแ้บอว่าะมารัษยั.แห่หนำบลใ
้วยำบอเล่าลือถึสามารปมพยาบาลให้พ้นาโรภัยไ้เ็บไ้ทุนิ
สร้าวามแื่นแ่บรราผู้มีโราพยาธิให้เินทามารอรับบริารรัษา
อีทั้มิเรียทรัพย์แ่ประารใอันนี้ึ่แล้วแ่ำลัศรัทธา
“นี่้อไปส่ยายับ้านศิลาแอี”
อารยานีเปิรายารสมุเหุบาแผลที่ใบหน้าอนไ้ึ่ไ้รับบาเ็บสร้าอัปลัษ์สยอ
นมิสามารถออมาปราไ้ามปิึัยานำส่พลาไป่อน
สลับารแวะเยือนพบรวรัษาถึบ้านเรือนเพื่อูอาาร
“มอบแ่ัวเราไ้ผ่อนแรเถินาหมอ”
บุรุษห่มาว้าวมายัอาารสร้าึ้นานายให่อวาลัยผู้มีิุศล
มอบให้อำนวยสะวแ่นาหมออารยานีใ้เป็นสถานรอรับ
สำหรับนเ็บป่วยรุธาปารถอาสาแบ่เบาเนื้อาน
“ให้นำห่อยานี้ไปส่แทน้วยเถิ”
อารยานีมิไ้มีเพลาเหลือออไปนำส่ยาให้ับนายสุระ
รามำหนที่เยบอล่าวันไว้เมื่อรา่อนนาหมอเอ่ยับผู้รับ่ว
“ฝาำประทานโทษอี้วยนะท่านพราหม์”
“มิั้อประารในาหมอ”รับปาทำาม
ำแพศิลาแลสีแล่ำ่อสูท่วมหัวบุรุษห่มาวยืนยัุ้มประู
“มิทราบว่ามีใรผู้ใอยู่้าในบ้าท่าน”
“ว่ามามีธุระอันใรึ?”
สอายรูปร่าใหโำยำยืนเฝ้าทาถามิอารมายับุรุษห่มาวเสียึั
“อันเรารับยาห่อนี้มาส่แทน”
แ้หน้าที่ปิบัิแ่ยามรัษาาร์ร่าสู
“นาหมออารยานีมิสามารถละมือานไ้หนัไ้ยัวุ่นิพันภาระอยู่อรับท่านทั้สอ”
เมื่อไ้ฟัแถลอธิบายแล้วร่าสูผิวล้ำทำารเปิประูเินนำเ้ายัห้อทึบ้านใน
“รอยัรนี้”
ออำสั่ให้หยุพร้อมเปล่วาาัออนุาบุลึ่บานเลี่ยพบปะ
“ยามาส่ถึแล้วอรับนายท่านสุระ”แ้ไป
แม้ระทั่ทาสยัโนไล่มิให้เห็นหน้าายรุ่นปัิมวัยแ้มบานบัรพ้นแ่มือมาห่อยา
รุธาปารถในราบพราหม์ับสัมผัสถึลิ่นไอำออสูรลอยระทบโสนาสิ
“อบใมา”
น้ำเสียล่าวผ่านไ้เพียเท่านี้ลอนลั่นล
“อ้าวเอ้!เลยมิยัทำำฝาออภัยานาหมอเลย”
พยายามอยาให้เห็นัวนแท้ริึเร้าหรือ
“มิไ้ระนั้นะแ้นายท่านสุระเอ”
ยามนำพามาถึรีบห้ามไว้
“นายท่านเิอาารอันใมิทราบอรับถึ้อรับยา”
ปารถวนสนทนาับหนึ่ในยามท่าทาสุภาพว่าอีน
“อา้วยผิวแผลยัมิประสานสมานิี”
เลยอบไป้วยมิเห็นถึแววมีพิษสภัยาผู้ถามไถ่
“แล้วไปบาเ็บาสิ่ใมาล่ะท่าน?”
ุประส์เพื่อเสาะสืบั่เนาเิมรุธาปารถสสัย
“อย่าถามมาวามีปะาวพราหม์อย่าท่านรู้ไปใ่ว่าาร”
ผู้รัษาาร์ผิวล้ำใบหน้ารามสันบมุทะลุปรามุันมิให้สสัย
บุรุษนุ่าวึผละออมามิแปลระไรับินแนอสรูเื่อมใล้เมนุษย์แ่ิร
เหุไนพวเหล่านี้ถึไ้แฝมารับารเยียวยาานาหมออารยานี
เ็บ้อนี้ไว้ในใ่อน้าวเินย่าลับทาเิม
….“นาหมออรับ่วยลูสาวระผม้วยเถิ”
ายาวบ้านอร้อให้อารยานีนาหมอรัษาอาารอบุร
วัยารุีึ่เิเหม่อร่ำรววาาับวามว่าเปล่า
“ัน้อารท่านริๆ”
สื่อสารไร้ร่อไร้รอย“ให้ันไป้วยเถินะ”
อ้อนวอนาสิเพราะมน์สะ้าารมล่อหลอามานพมาร
ผู้เป็นพ่อห่วัวลูลูสาวเ้ามารับารรัษา
“เห็นหรือยัเล่านาหมอใยึพามา”
ทุ์บัเิถึบิาเอ่ยสาธยายล้ายวิปลาสไปแล้ว
“นาะหนีามใรผู้ใยัมิรู้ัวเลย”
อารยานีสัเลึถึหน่วยาแสประายหมอหม่นอสาวนา
“ยาเินเยียวยา้วยมิรู้ทราบ้นสายปลายเหุ”
“เมาเถินาหมอ”
ุสิร้อนรนในวามผิอาเภทอลูสาวนั้วยราเิมา
ผู้เป็นแม่ยัาไปเสียั้แ่เ็เล็ไ้เลี้ยูถนอมนเิบโ
เนื่อภาระอาีพ้าาย้อเินทา่าเมือไลทุรันาร
บารั้ึปล่อยให้นาอยู่ับทาสบริวาระเป็นส่วนให่
“โธ่ปรียาลูพ่อ”
อันำาอารยานีำ้อบอ“ท่านมาผิที่แล้วละนะ”
“ว่ามาเถินาหมอระผมพร้อมสละทรัพย์มิว่าะมามายเพียใหาหายาาอาาร”
ร้อนรนนายุสิพนมมือวิวอน
“ท่าน้อพาไปแ้ทาเวทอาถรรพ์”
แนะโยนาหมอหมสิ้น้วยมิใ่ศาสร์แนนถนั
“ระนั้นเลยรุาให้่วยเถิ”
บุรุษห่มาวลับมาถึึสบ่อรุธาปารถเพ่ระแสิสร้าอิทธิปัเป่าพ้นมน์ำ
“เป็นพระุมาอรับ”
สำนึุสิล่าว้วยีในัหนาับารไ้ลูสาวนเิมืนสิ
“ระผมอบริาทรัพย์สมทบบุเพิ่ม”
รีบบอทาสีนอนนหีบสมบัิมามอบพร้อมำมั่นะูแลมิห่าไลบุา
ยอมนาเปลี่ยนสละสัมมาีพ้าายออไปเพื่อเป็นพ่อึ่มี่วยามสำัแ่ัน
เพลาผ่านนภาระรหน้าบลในวันนี้นาหมออารยานีหมเรี่ยวแร
มิสามารถใ้วิาเลื่อนายย้ายร่าสำหรับืนสถาน้อรอสัพั
“เหนื่อยเหลือเินท่านา”
ายราหวั่นประารนี้อันสามารถมีภานุเเพาะในเป่า
้อำัือสิ่้ออาศัยารล่อหนย่นระยะเินทาานาเือพรายอารยานี
รั้พอออพื้นที่มามีฤทธิ์พอน้อยนิเรียเสหาัวยาอีผลไม้เท่านั้น
บุรุษห่มาวึ่ยัวนเวียนยืนพิผนันอห้อึเินเ้ามาสารภาพ
“โปรพิารารับน้ำใไว้้วยเถิ”
นยัษ์ทะยานสบัปีเพียมิี่รั้พริบาถึยัถิ่นเหะสถานพำนัอนาหมอ
เนื่อเทพารัษ์ะนั้นถูระแสิเรียบัาเ้าเฝ้าอ์อินทร์เบื้อบน
“อบพระุท่านเป็นอย่ายิ่”
มิลืมอารยานีล่าว่อนะอัวปลีนเินเ้าไปยั้าในระท่อม
หวัพัผ่อนเอาแรปล่อยให้บุรุษห่มาวปารถแลามหลั
….ท้าวศัรินทร์นาาึ้นเหนือผิวน้ำเลื่อนายย้ายร่าไปยัผืนป่าพนาวัน
วิสาสะามส่อพบุหมายในระทิพย์แว่นฟ้าหวัพบพานนารัามบาาลลิให้นิมิฝัน
ส่วนทาอารยานีนั่ลแลมอไปยัโบรีธารนึถึำ
“อห้ามมิให้ล้ำเส้นอีเ็านาหมอมิะนั้นะมีอันเิเภทภัยแ่น”
วาาเทพารัษ์ล่าวัเือนเมื่อไ้รับำไปยาฝ่าฝืนในผืนป่าแห่นี้ยั้อมีธารอื่นแน่
ึออ้นหาแหล่ใล้เียเป็นั่าาร์อี้าหน้าแว่วเสีย้อู่่าัระทบประสาทแ้วหู
นา้าวเท้าาม้นลำธารเวิ้หน้าผาปราสายน้ำยาวพาลมายัเบื้อล่า
เลื่อนไหลลลุ่มแอ่่ำเหมาะวนแหวว่ายธาราผ่อนลายวามเมื่อยล้า
เมื่อท่านเทพารัษ์มิสถิอยู่เป็นโอาสให้เือพรายอารยานีในร่านาหมอ
ปลเปลื้ออาภร์ลเล่นน้ำธารเย็น่าื่นฤียิ่นัปล่อยายลอยผุุ่มอุรา
ศัรินทร์นาาั่้อมน์ับสิ่เบื้อหน้านารีไพรสยายเส้นผมยาวามสลวย
ท่ามลาป่าเลือายร้อนระเส่าระอุมิอาละเบือนผินเบือนหนีภาพามนั้นไ้แลมอเพลินา
“ผู้ใหรือ!”
ปลายวัเ้มถามมายัเ็หิวัยน่ารัสร้าวามแปลประหลา
แ่นาหมออารยานียิ่ับผ้ามาห่มสวมปิาย้าวเ้าหา
“มาไ้อย่าไรันหรือนาหนูน้อยลาป่าลาเาเ่นนี้?”
อารามืนสิอท้าวศัรินทร์นาาิแ้ปัหา่ววนเียน
้อเปลี่ยนายเป็นเ็หิหลป่าร้อไห้สะอึสะอื้นเรียหาน่วย
“พลัมาเป็นแน่แท้”
ไ้ผลนาหมออารยานีเิเวทนาับใึัวเ้าอปลอบลูบหลัลลายอาาร
“ให้่อยิว่าบ้านเรือนั้อยู่ทิศทาใประเี๋ยวพี่สาว่วยพาลับไปส่”
ล้วนมิเิพิรุธในประารอท้าวท่านแ่อย่าไร
นำูมือนาหนูน้อยเินลับมายัเหะสถานพำนั
แบ่ผลไม้ึ่ท่านเทพารัษ์ัวาไว้ภานะรับรอสำหรับนาหนูไ้ิน
“อรุรุ่ะพาเสาะหาพ่อแม่”
ประโยอารยาีบอพร้อมใ้ผ้าับน้ำาูแลอย่าี
“พัผ่อนเถิอย่าัวล”
เียนอนสำลีถูปันสอร่านอนถ่ายทอมอบไออุ่นแ่ัน
ท้าวศัรินทร์นาามิล้าเปิเผยัวนแท้ริะแล้ว
เพราะอยู่ในสถานาร์มีอารยานีนอนอนไว้ในอ้อมแนหนูน้อยยิ้มเปี่ยมสุ
ระทั่เทพารัษ์ืนสิสถิอยู่ยั้นไม้ให่เิรู้แ้
โยเ้าานสมาธิอันว่ามีสิ่มิอบมาพาลที่บุรุยัถิ่นน
อีร่ามิิถอิอท้าวศัรินทร์นาาแส
“ัวเรามาีมิเนาร้ายออนุาท่านเถิ”
ายเปล่รัศมีพราวสว่าไสวรอบล้อมล่าวับเ้าถิ่นให้ทราบสาเหุ
นเทพารัษ์“มิทราบท่านะแ้ปัหาไ้้วยประารใ?”
ถามลับไปยัท้าวศัรินทร์นาาผู้มาบารมีเทียบั้นมิถึ
“้อปล่อยให้เป็นไป่อนท่านเทพารัษ์เพื่อวามเหมาะสม”
ท้าวท่านวาวาาบพร้อมสลายมลายิืนเ้าร่ารารีนี้มิ่มนอนหลับลไ้
….รุธาปารถบินโบผ่านผืนป่ารอไ้พบหน้านาหวนระลึถึรั้เรื่อราวเ่า่อนบสิ้นันแล้ว
เสมือนั่ฟ้าลิิให้ลับมาเื่อมโยสัมพันธ์ันอียัแนมนุษย์
ถือว่าเป็นบุนนัไ้ิึย้อนลับืนยัร่าบุรุษห่มาวทำสมาธิในอาศรมสถานน
ทานาหมออารยานี้าวถึยัห้อยา
“ถึรา้อออไปเ็บสมุนไพรันแล้วท่านา”
เอ่ยปาับเทพารัษ์ในร่าายราผู้ิาม้วยมิประส์ให้ใ้อิทธิฤทธิ์สิ้นเปลือ
“ให้หนู่วยท่านหมอไ้นะ”
เ็หิเ้ามาิออวาาน่ารัประบประแ
“มิไ้!ยิ่เพลานี้าิาห่วามหาันอยู่วุ่นวาย”
นาหมออารยานีทำารป่าวหาผู้ปรอเ็หิประาศแ้
่อยับรรานมารับารรัษาว่ามีบ้านเรือนหลัใทำลูหลานพลัหล
“เพียอยาอบแทนผู้เมาอีทั้”
นาหนูน้อยีหน้าเศร้า“ือว่าท่านพ่อท่านแม่”ำาห้วเรียะแนนสสาร
“เิเหุอันใับหรือนาน้อย?”
อ่อนไหวสะเทือนใามอารยานีโน้มลเ้าหาัถามถึ
“ท่านทั้สอมิเหลือแล้วในินแนมนุษย์”
วลีหนูน้อยแถึเหุมิถือว่ามุสาเนื่อว่าเป็นเรื่อริ
ประารผู้ให้ำเนิท้าวศัรินทร์นาาสถิยัแนสวรร์่าหา
“โอ้หนู๋าอย่าโศเศร้าไปเลย”
ับว้าประโลมแนบอล้อยิว่าสูเสียบิามาราในป่าแล้วึพูออมาามประสา
มวลอบอุ่นทำให้ายราาเ่าผินมอทาอื่น่อน้วยล่วรู้ธาุแท้
ะนั้นมีนเ็บ้วยอาารโนูพิษเ้าร่ามารับารรัษาเป็นายาวนิศา
อาีพหาอป่ามาายเลี้ยรอบรัวร้อรวราทรมาน้วยน้ำเสียเ็บปว
นาหมออารยานีเปิล่อยาสมุนไพรำรับพอบรรเทา
“ทาเรามิเหลือยาแล้วละนะท่านา”
ประเ็นเทพารัษ์้อเสหามาในบันี้
“มอบให้หนู่วยเถิเ่นนั้นมิทันาร”
นาน้อยยอ้าเหุสมวรบัเิอัศรรย์แ่สายาเพียใ้ฝ่ามือเรียพิษออามาแล้ว
เพ่ลบริเวบาแผลมิทิ้ร่อรอยใอีอาารทั้หลายหยุะัั่ร่ายาถาใส่
“ทำไ้อย่าไรัน”
อารยานีเอ่ยถามถึที่มาวามสามารถอนาหนูน้อย
“อันเราทำแุ่ศลถึไ้รับพรวิเศษาฟ้า”
เ็หิี้นิ้วึ้นสูประอบท่าทาไร้เียสา
ทำให้อารยานีนาหมอถึับมีเสียหัวเราะเือเอ็นู
“เป็นเ็ีริๆ”
ฝ่ายบุรุษห่มาวออาสมาธิ“พอเท่านี้่อนเถิเหล่าผู้ปิบัิ”
ล่าวยัศิษย์ายหิึ่เ้ามาเรียนรู้วิธีปิบัิสมาธิยัอาศรมสถานึ่าแยย้ายันเพื่อไปทำิหน้าที่
ในนามีวะพราหม์ปารถมาเยือนยัสถานบริบาลบัเอิพบปะับสมาิใหม่
ทราบโยสัาารุธาว่าศัะในร่าเ็หิน้อย
อวลัษ์อผู้มีบารมีั้นำหนปปิายแท้ไ้ั่ประส์ิ
“มิใ่ธรรมา”
แ่้วยเนามาีหรือร้าย้ออยับาูเพลาไ้ลับถิ่นป่า
ึเอ่ยถามันอาสาส่นาหมออารยานีับเทพารัษ์ามเยระทำ
“มิ้อรบวนท่านเ้า่ะ”
ิริยาเ็หิน้อยเปล่วาามิเร
“พวเราพาันมาไ้สามารถพาันลับไหว”
เป็นำพูที่มิใ่ทั่วไปรุธาปารถิวัสันนิษานถึบุรุษนาาแห่เโาม
….ผลแห่บารมีเผื่อแผ่าท้าวศัรินทร์นาาถึเือพรายอารยานี
วามอิ่มทิพย์และพลัเลื่อนย้ายลายร่าฟื้นืนั่เิม
วันฟ้าสีรามระาราึถามเอาับเทพารัษ์บน้นโพธิ์
นระ่าถึพฤิรรมให้้อมารับธรรมาภิบาลแ่มวลมนุษย์โรา
ปวาราั้มั่นเนื่อประส์อบแทนบุุมาราอนา
รวมอาารลืมเลือนอีบาอนไปสาเหุื่มน้ำอมฤาโบรีธาร
เมื่อถึเหะสถานพำนััแำระร่าายินผลไม้ทำามวิถีาวโลา
่วหัว่ำเรียมัวเ้านอนเ็หิเอ่ยเราัวน
“นาหมอ๋าวันรุ่พรุ่นี้เราะพาไปเ็บ้นว่านสมุนไพรยา”
นไ้ฟั“่าิใประเสรินันาหนู”
พอไ้รับำมเป็นารหอมแ้มานาหมออารยานีแทน
บวรวมสัมผัสอ่อนโยนมอบให้ยิ่ผูมัเื่อนปมรัแน่นึ้นอี
ท้าวศัรินทร์นาาละทิ้ร่าเ็หิน้อยมิลผสมปนเปทุ์สุ
ำ้ออาหลับับานอนเรวามลับนเอแพร่พราย
….่า่วยเหลือเื้อูลันสร้าสรร์บารมีหนุนนำผ่านไปถึหปีในแนมนุษย์
วามสนิทสนมิเื้อโยปริยายถือเป็นรอบรัวเียวัน
นาน้อยนาราอันเป็นนามึ่ั้ให้าอารยานีผู้อุปถัมภ์
“ท่านพราหม์มิมีิวัรหรือไรถึแวะเวียนใล้นาหมอนน่ารำานั”
นาาริษยาเินาราน้อยพูระทบึ้น
แลรอบายมิปราผู้ใบุรุษหม่าวล่าวอธิบาย
“หานั่นเป็นารส่เสริมทาเราย่อมให้ไ้เสมอ”
นออาารใ้้นอุรัถูเลือใ้เป็นที่พูุย
“แ่เราเอมิอบเลย”เ็หิส่ายหน้า
“อย่าไ้อิไปเลย”
พราหม์ปารถพบว่ายามนาน้อยเห็นนใล้ิอารยานีนาหมอ
ราใแววาใสื่อบริสุทธิ์ะแปรเปลี่ยนเป็นสำแท่าทีหวแหน
“เือนแล้วนะ!”ำู่นารา้อเม่นเอาเรื่อ
“บอมาเถิว่าท่านเป็นผู้ใ?”
าั้นบุรุษห่มาวถามับร่าแปลเ็หิ
“ยืนยันมาีมิมีุประส์ร้ายแฝอยู่แล้ว”
วาาอบยอย้อนแ่บุรุษึ่ใปอสรีนเียวัน
ุหัับไ้รุธาปารถึเอ่ยเิีัน
“ภาริืนุสนออบแทนมาราอนาหมออารยานียัถิ่นโลามิไ้เี่ยว้อับท่านแม้แ่น้อย”
“อันเราเยป่าวประาศว่านาือภิริยา”
พิษรัแรหึเิึ้นับท้าวศัรินทร์นาานไ้้วยบุล้นเหุยัเบื้อหน้าเสมือนท้าทายหยามหมิ่น
“ทา้าพเ้าเอมิเยิระทำารล่วเินแ่นาอีเลยเพื่อหนุนนำเท่านั้น”
โ้วาทีรุธาปารถมิยอมลให้ิเ้า้านับัวอารยานี
เป็นลิิะา้อันถึให้มาประสบอีรอบหน
“ทั้ที่นาเยออวาาเลือเอาฝ่ายเราแล้วเสียใ้วยนะ”
ท้าวท่านประันหน้าู่แ่ยัแนมนุษย์สอบุรุษ่าเผ่าพันธุ์พร้อมะลมือ่อสู้ห้ำหั่น
“อยู่รนี้นี่เอนาน้อยนารา”
ทัท้วึ้นอารยานีมาทันเพลาห้ามศึพอี
“อุบ่ะ!่วย้วยพราหม์ปารถพลั้ปารัแหนู”
เสริมบทบาทนาราเ็หิรีบวิ่เ้าหาอ้อมอฟ้อร้อ
“มีอันใันรึท่าน?”
ไ้ผลนัับารแสเินริรานี้อนาน้อยนารานเป็นเหุให้อารยานีึ้นเสียถาม
“มิมีประารใเิึ้นเลยโปรอย่าเ้าใผิ”
พ่ายโยรุธาปารถถูท้าวศัรินทร์นาาในร่านาน้อยนาราเล่นานปรัปรำเอาะแล้ว
“อย่าไ้ประพฤิเยี่ยนี้อีนะ”
ำับเยาะเย้ยออำสั่่มเมื่อไ้ทีอนาา
บุรุษห่มาวเพลี่ยพล้ำับเ็หิหาทาแ้ัวมิทัน
“มิมีรั้่อไปแน่”ยับถอย
นาราน้อยหันประบอารยานี“พวเราลับยัผืนป่าันเถินาหมอผู้มีพระุ”
ว้าับเนื้อ้อัว่อหน้า่อาปล่อยให้รุธาปารถมอภาพบาทรว
….ารปิบัิธรรมเพื่อ้ำุนโลาหย่อนยานสำหรับพราหม์ปารถ
ที่หมมุ่นออมาสถานบริบาลแทบทุวันเพื่อเฝ้าินาหมออารยานีลอ
่วนี้่อให้นาราเ็หิน้อยเิอาารมิพอใยิ่นัถึับิลารวาแผนเผ็ศึ
อนุภาพวามรับัิบัาามวิสัยนาา้อารเอานะรุธา
ิเลสรอบำยุยถึรา้อลมือิหัหาเสีย่อน
รั้พอลับถึสถานพำนัเทพารัษ์มิอยายุ่เี่ยวปลีวิเวธรรมสมาธิสถิใน้นไม้ให่
“อันเรามีแห่หนอยาะไป”
นาราน้อยไ้โอาสอยู่ันามลำพัเอื้อนเอ่ย
อารยานีนาหมอมิทันเล่ห์ริมายาเียสาในราบเ็หิอนาาศัรินทร์ท้าวท่าน
ะเพลานี้ัเรื่อศิษย์และอาารย์ออไปแล้วเหลือแ่ันท์เสน่หารัใร่
“หนใหรือนาน้อย?”
ส่ออยารู้วาประายทอส่อแสเรือ
“รีบเอ่ยมา่อนในสถานท่านนาหมอปรารถนาเที่ยวม”
เปลี่ยนเป็นปรี่มานั่ิบนสำลีที่นอน้วยำสนทนา่ว่อนพัผ่อน
อารยานีแทรผุภาพสวนอมะลิบานสะพรั่แ่มิัเนว่าแหล่ใ
ทั้ไร้สามารถประิประ่อไ้เพราะน้ำอมฤโบรีธารยัวบุมบาเสี้ยว
“นึมิออเลยนาหนู๋า”
“เ่นนั้นนาหมอท่าน้อหลับา่อน”
ถือสิทธิ์เป็นเพศนารีเ่นเียวันสร้าุ้นเย
“ว่า่ายๆนะ๊ะ”สำทับลว
มิรภาพหล่อหลอมมอบลลายถวิลิถึมาราออารยานีเพราะวามเราพาทีสใส
“ะทำอันใหรือนาหนู”มียิ้ม่อนถาม
“เื่อเถินาหมอ”
ปาน้อยพยายามโน้มน้าว“เยเห็นปาิหาริย์แล้วมิใ่หรือ”
หยิบยเอารารัษาพิษูอ้าผลาน
“เอาละนะะทำามให้”
อารยานีปิเปลือาเพื่อเอาในาน้อย้วยประเมินว่าเป็นเพียเรื่อเล่นสนุอเ็หิ
มนรานาาันำ“ปล่อยิามมาทานี้เร็ว”
เผลอไผลถลำเ้าสู่ภวั์ำิ่ลยั.สวนอินทร์ถวาย
“่าามนั”
้มลมอมอไม้าวา้นั่อริยาบถนาุ้นเยระทำ
“สามารถเหลือเินหนูน้อยนารา”
เยมาพูสนทนาับเ็หิึ่มิพลาสายายืนมอพินิ
“สอเราเยมาถึยัสวนอินทร์ถวายหลายรา”
พลันเผยเปลี่ยนร่าืนรูปายทิพย์ท้าวศัรินทร์นาาปราึ้น
“อ้าว!”
ะลึพรึเพริับสิ่ที่เิึ้นอารยานีลับล้ายลับลามโนภาพลาเลือน
อีพยายาม้นหามิไ้ว่าบุรุษรเบื้อหน้าเป็นใรันนนาเอ้อุมมับ
“อันเราะทำให้นาืนวามทรำนั้นเอ”
ท้าวศัรินทร์นาา้าวมาแนบิรวบร่าเ้ามาประบุมพิ
รสหวานละมุน่อวนให้เลิวาบหวามอ่อนระทวย
“มิไ้นะ!”
มิทันั้ัวฝ่ายอารยานีหาทา้านทาน
วโอบระับแน่นู่โมร้อนแรุนารัเลิบเลิ้มล่อลอยึ้นสวรร์
ภาพเนรมิเบัลเทพีทาบรลทรวออเทพาอาลัษ์ศานินันท์
ทั้สอสบาประสานลึึ้(ารเสพสัวาสเทพระับั้นปรนิมมิวสวัี)
ประัษ์แ้วามผูพันสะสมมีมาอย่ายาวนานล่วภพภูมิ
่อโหมรรโลปรุรสพิศวาสฤหรรษ์บัเิึ้นระหว่านาาและเือมัา
วบนเสร็สมามอารม์หมายุบาาลลให้เป็นไป………
ความคิดเห็น