[ทำมือ+E-book] Drink On Me | NEED

ลำดับตอนที่ #6 : ไออุ่นของคิว : Chapter 5

5

“พี่ไออุ่น พี่ไออุ่น?” 

“ไออุ่น!” 

พลั่ก! 

แรงกระแทกบริเวณหลังส่งผลให้ฉันหลุดจากภวังค์พร้อมทั้งหันไปมองเจ้าของการกระทำอันแสนใจร้ายนั้น “ทุบหลังกูทำไม?” จุกนะอิบ้า... 

“ยืนเอ๋อแดกเป็นนาทีได้แล้วมั้ง น้องเขาเรียกก็ไม่ตอบมึงจะให้กูยื่นดอกไม้ให้มึงงี้?” พี่ม่อนชายตาไปยังน้องคิวที่ยืนยิ้มอยู่แล้วดีดหน้าผากฉันหนึ่งที “เขาบอกว่าจะจีบนี้มันน่าตกใจมากขนาดนั้นเชียว?” 

“นั่นสิครับ” ผู้ชายตรงข้ามสมทบแล้วพูดกับพี่ม่อนว่า “ตกลงพี่สองคนเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆใช่ไหมครับ?” 

เดี๋ยวๆๆ นี่คิดว่าฉันกับพี่ม่อนมีซัมติงกันอีกแล้วเหรอ? ถามจริง...คนอย่างไอ้พี่ม่อนเนี้ยนะ ถึงแม้หน้าตาจะโอเคแต่รู้จักกันดีเกินไป ชอบไม่ลงหรอกเอาจริง แค่คิดก็จะอ้วกแล้วเนี้ย แหวะ... 

“เอาไม่ลงว่ะ” พูดพร้อมกับหันหน้ามาหาฉัน 

“โห้ กูต้องเป็นคนพูดคำนั้นไหมพี่ม่อน” หน๊อย...ฉันก็เอาคนอย่างแกไม่ลงเหมือนกันแหละไอ้พี่ม่อน! 

“ผมเห็นอยู่ด้วยกันบ่อย” น้องคิวเกาหัวแกรกๆพร้อมส่งยิ้มแก้เก้อที่สุดแสนจะน่ารักมาให้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลยคนบ้าอะไรเนี้ย 

พี่ม่อนยกแขนมาพาดบ่าฉันอย่างที่ชอบทำอยู่เสมอ “ไม่อยู่ด้วยกันแล้วจะให้อยู่กับใคร ถ้ากูไม่คบกับมันก็ไม่มีใครคบกับกูแล้วเนี้ย” 

ฉันหัวเราะให้กับคำพูดของพี่ม่อน หัวเราะทั้งน้ำตาอะนะเพราะแม่งเป็นความจริง ถ้าฉันไม่คบกับพวกนี้ก็ไม่มีใครคบกับฉันแล้ว เศร้าใจ 

น้องคิวกระพริบตาปริบๆพร้อมกับพูดในสิ่งที่ทำให้ฉันสำลักน้ำลายตัวเองว่า “พี่ไออุ่นก็คบกับผมสิครับ” 

“แค่กๆ!” อย่าจู่โจมเร็ว ตั้งหลักไม่ทัน “พี่ม่อนไหนบอกรีบกลับบ้านไง”  

“หะ กูเหรอ?” อีกฝ่ายที่อยู่ดีๆฉันก็พาดพิงชี้หน้าตัวเองอย่างงงงวย ไม่รอให้นางตั้งสติได้ว่าฉันต้องการอะไรฉันก็รีบฉุดมือเขาให้มายืนอยู่ข้างหน้าแล้วดันหลังให้เดินในทันที 

“ไว้เจอกันคราวหน้านะน้อง วันนี้พอดีไอ้พี่ม่อนมันต้องกลับบ้านเร็วอะเลยต้องรีบไปส่งพี่ก่อน งั้นไปแล้วนะ บาย” ฉันร่ายยาวโดยไม่หายใจก่อนจะดันคนร่างสูงตรงหน้าให้เดินออกไปจากตรงนี้อย่างไม่คิดจะฟังคำกล่าวลาใดๆของน้องเขาทั้งสิ้น 

“ทำไมรีบออกมาวะ เขินรึไง?” พอเดินออกมาจนห่างระยะหนึ่งแล้วคนข้างๆก็ส่งเสียงถาม ฉันเบนหน้าไปมองเขาก่อนจะส่ายหัวเบาๆ 

“เปล่า” 

“อ้าว แล้วทำไมถ้างั้น?” 

มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก...ก็แค่ถ้าฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้วเผลอฟัดน้องเขาตรงนั้นใครจะรับผิดชอบล่ะ! 

วันต่อมา เวลา 21.47 น. 

“มาๆฉลองกันหน่อย” ท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดคลอในร้าน เสียงของเรย์ก็ดังขึ้นมาพร้อมกับชูแก้วบรรจุเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของตนขึ้นมาด้วย 

“ฉลองให้ใคร?” เคนตะละสายตาจากฟลอร์เต้นแล้วหันมาถามเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ ทันทีที่เรย์ได้ยินคำถามเธอก็กระตุกยิ้มพลางชี้นิ้วมาทางฉัน  

“ไออุ่นไง” 

“หือ...ฉันเหรอ?” 

“ฉลองให้ไออุ่นเรื่องอะไรเหรออยากรู้จัง” พี่ม่อนที่เหมือนรู้ว่าเรย์จะพูดอะไรแสร้งทำเป็นตื่นเต้น ถ้าไม่ติดว่ากราฟคั่นกลางไว้นะฉันได้ตบหัวเขาสักป๊าบแล้ว 

“ก็ที่ในที่สุดไออุ่นได้กลับมาดื่มกับเราที่นี่แล้วไงหลังจากที่มัวแต่ไปจีบว่าที่แฟนที่ร้านนั้นจนกลายเป็นร้านประจำแล้วมั้ง” หลังจากเรย์ร่ายยาวด้วยลมหายใจเฮือกเดียวจนคนที่ยกแก้วขึ้นชนคนแรกคือซีราวกับเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ 

“นั่นดิ คนที่ปฏิญาณตนว่าจะไม่ยุ่งกับคนในร้านเหล้าไหงถึงได้ไปหลงเสน่ห์บาเทนเดอร์วะ” กราฟบ่นเสียดังส่งผลให้คนที่เหลือพยักหน้าตาม 

“เดี๋ยวเหอะพวกมึง อย่าย้ำได้ปะวะกูอาย” ฉันเริ่มหน้าแดง “อีกอย่างขอแก้ข่าว ฉันไม่ได้จีบน้องเขานะคะ น้องเขาต่างหากที่จะมาจีบฉัน ไม่เชื่อถามพี่ม่อนได้เลยค่ะ” พร้อมกับผ่ายมือไปยังคนที่ถูกพาดพิง เขาพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อสนับสนุนว่าสิ่งที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องจริง 

“ไปนั่งจ้องเขายังไงให้เขามาจีบวะกูงง” ซีถามออกมา เป็นคำถามที่ฉันก็อยากรู้เหมือนกันเนี้ย 

“นั่นดิ” เคนตะสมทบ ฉันที่ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันเลยไม่รู้จะตอบอะไรนอกจากสะบัดผมพร้อมกับกระพริบตาข้างหนึ่งแล้วพูดว่า... 

“เพราะฉันสวยมั้ง” 

“นี่อะไรวะรสใหม่เหรอทำไมอร่อยจัง” ซี 

“เออว่ะ อร่อยเนอะ” กราฟ 

“เฮ้ยๆ เพลงนี้กูชอบ” พี่ม่อน 

“หวา วันนี้คนเยอะจัง” เรย์ 

“เยอะจริงด้วย” เคนตะ 

“ไอ้เพื่อนเวร!” ฉันว้ากออกมาหลังจากที่พวกมันเมินคำพูดฉัน ทำไม ฉันพูดผิดตรงไหนก็ฉันสวยจริงๆนี่ ชิ... 

หลังจากนั้นพวกเราทั้งหมดก็นั่งคุยเล่นกันตามปกติจนผ่านไปสักพักเสียงทักจากใครสักคนได้ดึงจุดสนใจให้ทั้งกลุ่มหันไปมอง 

“ไออุ่น?” ทักฉันด้วยไง 

“หะ” คนตรงหน้าคือผู้ชายร่างสูงโปร่งหน้าตาไม่ได้จัดว่าแย่คนหนึ่งกำลังมองมาทางฉันราวกับว่าเรารู้จักกัน “ใครเหรอ?” 

“เธอลืมเราได้ไงอะ” ผู้ชายตรงหน้าเริ่มตัดพ้อที่ฉันจำเขาไม่ได้จนกราฟที่นั่งอยู่ข้างๆกระพริบข้างหูฉันถึงได้ถึงบางอ้อ 

“คนคุยเก่ามึงไง”  

“อ๋อ กร” เมื่อตอนปีหนึ่งเขาเข้ามาจีบฉันซึ่งฉันก็เล่นด้วย เราคุยกันสักพักหนึ่ง น่าจะไม่ถึงสามอาทิตย์ฉันก็เป็นฝ่ายเทเขาเองแหละ ไม่รู้สิมันรู้สึกไม่โอเคสักเท่าไหร่ คือเขาคุยหลายคนน่ะ 

“เธอสวยขึ้นนะ” เห็นไหม! ขนาดกรยังชมว่าฉันสวยเลย 

“ขอบคุณ นายก็...ยังเหมือนเดิม” ไม่สิเขาไปทำสีผมมานี่นา ถึงว่าล่ะฉันจำไม่ได้ 

ผู้ชายตรงหน้าอมยิ้มออกมาแล้วถามต่อ “แล้วนี่มาดื่มกันเหรอ?” 

“อา” คำนี้ซีเป็นคนตอบนะ กลุ่มฉันไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่หรอก ก็อย่างที่บอกไปว่าเขามันคนเจ้าชู้  

“อ๋อ” เขาหน้าเจือนไปนิดหนึ่งก่อนจะหันมาคุยกับฉันต่อ “ว่าแต่ตอนนี้ไออุ่นมีแฟนแล้วยัง?” 

โห้ ไม่อ้อมค้อมเลยแฮะ นี่จะจีบฉันอีกรอบรึไง 

“ก็ยังนะ” ฉันตอบไปตามความจริง กรยิ้มขึ้นมาเมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจแต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากพูดอะไรออกมาเรย์ก็แทรกขึ้นมาซะก่อน 

“จะกลับมาจีบไออุ่นมันเหรอ?” 

“ก็...” 

“แต่เสียใจด้วย” ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบเรย์ก็พูดต่อ “เพราะไออุ่นมันคงไม่เล่นด้วยแล้วแหละ มันมีน้องบาเทนเดอร์ของมันอยู่แล้ว” 

“น้องบาเทนเดอร์?” กรทวนซ้ำผิดกับฉันที่หน้าแดงขึ้นอีกเป็นครั้งสอง 

“ไอ้เชี่ยเรย์ เงียบไปเลยนะมึง” ฉันหันไปพูดอุบอิบกับเธอพลางหลุบตาลงต่ำ “น้องเขาไม่ใช่ของกูซะหน่อย” 

“หมายถึง...” 

“ไออุ่นไหนว่าวันนี้จะทำหน้าที่ฝ่ายชงไงวะ เหล้ากูหมดแล้วเนี้ย” เป็นอีกครั้งที่กรถูกแทรกขึ้นก่อนที่เขาจะพูดจบ คราวนี้เป็นพี่ม่อน พอหันไปดูก็พบว่าเคนตะเป็นคนเทเครื่องดื่มของพี่ม่อนใส่แก้วตัวเองแล้วยื่นให้เขา 

“งั้นไว้เจอกันนะ” หลังจากรู้ตัวว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้อนรับสำหรับเพื่อนๆฉันสักเท่าไหร่ อดีตคนคุยเก่าจึงขอตัวพร้อมกับปลีกออกไป 

“ไม่ต้องเจอกันดีสุด” เคนตะพูดทันทีในตอนนี้กรลับสายตาไปแล้วพร้อมกับเทเหล้าตัวเองคืนให้พี่ม่อน 

“ไอ้บ้านี่เทไปเทมาเหมือนชาชักแล้วสัส” ไม่วายถูกพี่ม่อนบ่นใส่อีกนั่นแหละ 

“มีน้องบาเทนเดอร์อยู่แล้วทั้งคนก็อย่าไปหลงคารมไอ้บ้านั่นแล้วกัน” เรย์พูดกับฉันก่อนจะกระดกแก้วตัวเองเข้าปาก “อา...แสบคอได้ใจ” 

“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบเขา ขนาดหน้ายังจำไม่ได้เลย” ฉันดื่มของตัวเองบ้าง “อีกอย่างน้องเขายังไม่ใช่ของกู” 

“หน้าแดงหมดแล้ว ไม่กี่แก้วเอง” กราฟยิ้มแซว 

“โอ๊ย...ไม่รู้ด้วยแล้ว!” ฉันไม่สนใจพวกมันอีก ดูสิอุตส่าห์จะไม่คิดถึงน้องเขาแล้วไอ้พวกบ้านี่ก็ทำให้ฉันนึกถึงน้องคิวเขาอีกจนได้ 

อยากจะบ้าตาย 

“รอสักครู่นะคะ” พนักงานร้านคาเฟ่แถวหน้ามหา’ลัยพูดเสียงนุ่มนวลหลังจากที่ฉันเพิ่งสั่งเครื่องดื่มและขนมไปแล้วเขยิบออกมาข้างๆเพื่อให้คนข้างหลังสั่งต่อ 

“จ๊ะเอ๋” 

“ว้ายแม่ร่วง!” ฉันสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับอุทานออกมาเมื่ออยู่ดีๆก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่แปะอยู่บนไหล่ทั้งสองข้างและเสียงกระซิบบริเวณหูทางด้านขวา ฉันจึงรีบหันควับไปมองว่าใครที่เป็นคนทำอย่างเคืองๆก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันทีที่รู้ว่าใคร 

“ใจเย็นๆนะ นี่ผมไม่ใช่ผี” น้องคิวสุดที่รักของฉันนั่นเอง 

“มาไม่ให้สุ่มให้เสียงแบบนี้เป็นใครเขาก็ตกใจปะ” ฉันยู่หน้าให้ดูน่ารักนิดหนึ่งแต่เหมือนจะถูกเอาคืนเมื่อคนตรงหน้ายื่นมือมาแล้วใช้นิ้วชี้คลึงหว่างคิ้วฉันเบาๆพลางคลี่ยิ้มออกมา 

“โอ๋เอ๋ ไม่หน้าบึ้งนะครับ” 

น่ารักๆๆ น่ารักจังโว้ย! น่ารักที่สุด น่ารักเกินไปแล้ววว 

ใจพี่จะเหลวเป็นน้ำแล้วน้องเอ๊ย... 

“พี่ซื้ออะไรอะ บราวนี่เหรอ?” น้องคิวปล่อยมือจากใบหน้าฉัน เขามองลงไปยังถุงใสที่ฉันถืออยู่  

“อ๋อ นี่น่ะเหรอ” ฉันยกมันขึ้นมา “บราวนี่นั่นแหละ” กราฟเธอฝากซื้อน่ะ 

“พี่ชอบบราว...” 

“คิวที่สิบสองได้แล้วค่ะ” ฉันหมุนตัวพร้อมกับเดินไปรับน้ำของตัวเองหลังจากพนักงานเรียกคิวฉันพอดี เสร็จก็เดินกลับมาหาน้องคิวแล้วเดินออกไปจากร้านพร้อมกัน 

“ว่าแต่มาทำอะไรเหรอ?” ฉันหันไปถามเพราะคนข้างๆเดินตัวเปล่าไม่ได้ซื้ออะไรออกมา 

“อ๋อ” เขายิ้ม “มาหาพี่น่ะครับ”

 “หือ หาพี่เหรอ?” 

“ครับ” เขาพยักหน้าพลางชูโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา “พอดีเห็นพี่เช็คอินน่ะ” 

ใช่ ฉันถ่ายรูปเช็คอินในสตอรี่อินสตาแกรมของตัวเอง แต่เอ๊ะ... “เรารู้ไอจีพี่ด้วยเหรอ?” 

“ผมก็ต้องรู้จักช่องทางติดต่อของผู้หญิงที่ผมจะจีบสักทางสิครับ” น้องคิวคลี่ยิ้ม เดี๋ยวสินั่นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย ประเด็นมันอยู่ตรงที่... 

“เราไปเอาไอจีพี่มาจากไหนอะ?” 

เหมือนเขาจะชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ระบายยิ้มออกมาอย่างเคย “มันก็ไม่ได้หายากเลยหนิครับ” 

ตอบไม่ตรงคำถาม! 

“ช่างเถอะ ไอจีเราชื่ออะไรล่ะ?” ฉันถามอีกรอบ เขาส่องไอจีฉันฉันก็อยากส่องของเขาบ้างนะ เผื่อแบบเขามีแฟนอยู่แล้วแล้วทำท่ามาจีบฉันอย่างที่ฉันเคยเจอบ่อยๆงี้ 

“นี่ครับ” น้องคิวเปิดอินสตาแกรมของตัวเองแล้วยื่นมาทางฉันฉันจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับเสิร์ชชื่อของเขา ไม่รอช้าก็กดฟอลโล่วในทันที 

“รับฟอลด้วย” เพราะเขาตั้งเป็นไพเวทน่ะ 

“รับทราบครับ” น้องคิวยิ้ม ไม่นานก็มีแจ้งเตือนเด้งเข้ามาในโทรศัพท์ฉัน  

‘kiw2000s ได้ตอบรับคำขอของคุณ’

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป 

เป็นอีกครั้งที่งานรัดตัวจนไม่สามารถปลีกออกไปไหนได้เลย ทั้งไปออกกองช่วยรุ่นพี่ที่ลงชื่อไว้เมื่อต้นเดือน ไหนจะงานที่งอกมาราวกับดอกเห็ด น้องคิวก็ไม่ได้เจอแถมในไอจีเขาก็อัพแต่รูปวิว ค็อกเทล ค็อกเทลแล้วก็วิว อัปยี่สิบสามรูปแต่มีรูปตัวเองแค่สองรูป หายคิดถึงตายแหละ เฮ้อ... 

เอ๊ะ ฉันคิดถึงเขาเหรอ? บ้าน่า... 

…อะ ยอมรับฉันคิดถึงเขาจริงๆนั่นแหละ 

“ฝากไว้ที่น้ายามอะ” ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ พอดีเพิ่งกลับมาจากการเอารายงานที่ยืมจากเพื่อนต่างคณะที่รู้จักกันไปคืน และเพราะดึกแล้วเลยตัดสินใจกลับแท็กซี่... ไม่หรอกความจริงคือพี่ม่อนไม่รับโทรศัพท์ ซีอยู่กับแฟนแถมเคนตะก็ไม่ว่าง ผลที่ได้คือฉันต้องกลับแท็กซี่และไอ้คอนโดเพื่อนฉันก็ไม่มีแท็กซี่ผ่านสักคันทำให้ฉันต้องเดินมาเรื่อยๆเนี้ย  

ในที่สุดแท็กซี่สีเหลืองคันหนึ่งก็ผ่านมา ฉันโบกมือเรียกส่งผลให้รถรถคันนั้นชะลอลงก่อนจะ... 

ฟิ้ว~ 

...ผ่านฉันไปเฉย 

เดี๋ยว อะไรวะ? นี่ฉันตายไปแล้วรึไงวะเนี้ยทำไมถึงเมินกันล่ะ 

ฮึดฮัดอยู่สักพักจึงตัดสินใจเดินหาแท็กซี่ต่อ เดินไปเดินมาก็รู้สึกคุ้นตาที่นี่แปลกๆ มันเหมือนกับ... 

นี่มันหลังร้านที่น้องคิวทำงานอยู่นี่นา 

ฉันหยุดฝีเท้าตัวเองลงพร้อมกับจ้องมองเข้าไปยังหลังร้านนั้น ฉันไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลาเกือบจะเดือนแล้วมั้ง 

...คิดถึงน้องคิวจัง... 

อยากเจอ อยากเจอมากๆเลย 

ครืน 

อยู่ดีๆประตูตรงหน้าก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือใครบางคน เขาเดินถือถุงดำใบใหญ่พลางเงยหน้าขึ้นมา เราสองคนสบตากันอย่างช่วยไม่ได้ 

“พี่ไออุ่น?” 

ราวกับนิยาย คิดถึงเขาแล้วเดินๆมาก็ถึงหลังร้าน พออยากเจอก็ดันได้เจอ เป็นนิยายรักน้ำเน่าดีๆนี่เอง 

“วะ ว่าไงคิว” ฉันโบกมือทักทายให้บุคคลในชุดบาเทนเดอร์เล็กน้อย เขาวางถุงดำนั่นลงกับพื้นจากนั้นจึงเดินตรงเข้ามาหา 

“พี่มาทำอะไรตรงนี้ครับ ไม่เข้าไปในร้านเหรอ?” เขาเลิกคิ้วขึ้น 

“เอ่อ...พอดีพี่แค่ผ่านมาน่ะ” ฉันเลิ่กลั่ก ใช่แล้วฉันแค่ผ่านมาแล้วก็สมควรจะผ่านไปไม่ใช่มายืนจ้องหลังร้านเขาแบบนี้ “แล้วเราออกมาทำไม?” 

“อ๋อ ผมมาทิ้งขยะครับ” ว่าจบก็พยักพเยิดหน้าไปทางถุงดำที่เขาถือออกมาตั้งแต่แรก “พอดีอยู่ข้างในมันมึนหัวนิดหน่อยเลยอาสาออกมาน่ะ”  

“อืม” ฉันพยักหน้ากับคำพูดของเขา แล้วนี่ฉันควรทำยังไงต่อดีล่ะ ความจริงก็อยากจะเข้าไปในร้านอยู่หรอกนะแต่เนื่องจากวันนี้เพิ่งเคลียร์งานทั้งหมดเสร็จ สุดแสนจะเหนื่อยและอยากพักผ่อน มีแรงออกมาคืนของก็บุญแค่ไหนแล้ว “งั้นพี่ไปก่อนนะ”  

เพราะฉะนั้นจึงโบกมือบ๊ายบายคนตรงหน้า 

“เดี๋ยวก่อนครับ!” แต่อีกฝ่ายกลับรั้งเอาไว้ก่อน 

ฉันหมุนตัวกลับมาตามเสียงเรียก “มีอะไรเหรอ?”  

“ไม่มีอะไรหรอกครับ” คำตอบที่ได้รับมาทำเอาฉันนิ่วหน้า บอกว่าไม่มีอะไรแล้วเรียกฉันทำไมวะ  

น้องคิวหัวเราะให้กับท่าทางของฉันก่อนเขาจะระบายยิ้มพร้อมกับพูดออกมาว่า... 

“แค่อยากจะบอกว่าคิดถึงเท่านั้นเอง” 

[อัปครบ]

100% : คำว่าคิดถึงนี่พูดได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอยัยน้องงง 

ใครไหวไปก่อนเลยค่ะ ไรท์ไม่ไหว5555555

ปล.ช่วงนี้ท้อจังเลยค่ะ ขอกำลังใจคิดละนิดคนละหน่อยได้มั้ยคะแงงง้

 

"คิดถึงน้องคิว...เอ๊ะ คิดถึงทำไม?..."

74% : เพื่อนชงมาให้ซะขนาดนี้แล้ว ไออุ่นต้องเอาแล้วมั้ยยังไงงงง

ส่วนยัยน้องคือตามมาเหรอค้าาาา

"ผมมาหาพี่นั่นแหละ..."

39% : ใครคะ คนที่มาทักไออุ่นคือใครรร จะใช่ยัยน้องมั้ยน้าาาา

0% : อะไรยังไงงงง มาเจิมกันนน

1 เมนต์ = 1กำลังใจน๊า

พูดคุยกันได้ที่

 Facebook : Black Paradises คลิก

Twitter : @black_paradises #ไออุ่นของคิว

[ Drink on me SET ]