PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #6 : PLAYING WITH FIRE : 5 (REWRITE)

ไม่ถึงสามอาทิตย์ก็จะครบรอบอายุครบสิบเจ็ดดูเหมือนกลิ่นของจัสตินจะส่งผลต่อพวกหมาด้วยกันอย่างมาก ขนาดเฉินลี่หนงช่วงนี้ยังพยายามบอกให้เขากอดฟ่านเฉิงเฉิงเพื่อกลบกลิ่นที่ออกมาบ่อยๆ ตอนนี้จัสตินอยู่ในอ้อมกอดของแวมไพร์ที่ชอบทำตัวเป็นเจ้าของเขาไปทั่วแต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าสิ่งที่อีกฝ่ายแสดงออกมันดีต่อใจของเขามากแค่ไหน

แรงกอดดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นจนจัสตินหายใจแทบไม่ออกได้แต่ยกมือฟาดแผ่นหลังของอีกคนแรงๆ ก่อนที่เจ้าของแผ่นหลังจะหัวเราะหึในลำคอแล้วปล่อยให้เขาเป็นอิสระ

“กลิ่นน่าจะติดตัวพอแล้วนะ” ฟ่านเฉิงเฉิงเคลื่อนเข้าไปใกล้ดมกลิ่นจากคนตัวเล็กกว่า

“มากกว่านี้ก็เป็นนายอีกคนแล้ว” จัสตินบ่นอุบ

“งั้นดีเลยมาทำให้กลิ่นติดตัวมากกว่านี้ดีกว่าติดถึงข้างในเลยเป็นไง”

คำว่าข้างในให้จัสตินเดาจากรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มันคงไม่พ้นเรื่องลามก ย่นจมูกใส่ต้นตระกูลที่กอดอกมองมาก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย

“เดี๋ยวหนงหนงก็ถึงแล้วไปรอก่อนนะ”

ถึงจะรีบขนาดไหนแต่ใบหน้าแดงเรื่อก็ไม่สามารถเล็ดรอดสายตาของฟ่านเฉิงเฉิงไปได้ เขายกยิ้มแอบดมกลิ่นของเจ้าลูกหมาที่ติดตัวเขามาเหมือนกัน กลิ่นของจัสตินยั่วยวนจนบางทีนอนนั่งใกล้ๆก็เกือบหักห้ามใจไม่ได้ ฟีโรโมนของหมาป่ารุนแรงเกินกว่าที่คิดเอาไว้มาก

ช่วงนี้นอกจากเฉินลี่หนงที่เขาวานให้อยู่ใกล้ๆเจ้าลูกหมาแล้ว คนของเขาเองก็ตามติดจัสตินอยู่เหมือนกัน วันหนึ่งจัสตินจะแข็งแกร่งขึ้นในฐานะหมาป่าและแวมไพร์แต่ตอนนี้เจ้าลูกหมายังไม่พร้อมที่จะต่อสู้กับอะไรทั้งนั้นรวมไปถึงพ่อของเขาด้วย

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแกต้องเอาไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามาอยู่ใกล้ๆ ข่าวลือแพร่ไปทั่วว่ามันเป็นของๆแก ตอบฉันหน่อยสิฟ่านเฉิงเฉิงแกเล่นอะไรอยู่” เสียงดังเกือบตะคอกของคนมีอายุพูดดังในห้องโถงขนาดใหญ่

ฟ่านเฉิงเฉิงนั่งมองหน้าบิดาแบบไม่คิดจะหลบสายตา พ่อเคยเป็นคนมีเหตุผลในความคิดของเขาแต่ตอนนี้มันไม่ใช่ พ่อแค่อยากให้ตัวเองมีอำนาจเหนือคนอื่นพ่อรักตัวเองรักมากจนเขาต้องเสียแม่ไป พี่สาวเป็นคนเดียวที่เฉิงเฉิงเคารพและรักมาก ส่วนพ่อยังไงซะก็คงรักตัวเองที่สุดจนเขาไม่จำเป็นต้องแบ่งความรักแบบนั้นให้อยู่ดี

“ตอบฉันมาสิเฉิงเฉิง!”

“ผมว่าพ่ออย่ามายุ่งเรื่องของผมดีกว่าเอาเวลาไปยุ่งเรื่องของตัวเองเถอะ” ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มตัวเองตอนที่ตอบออกไป

“แกเป็นลูกชายฉันนะ”

“พ่อยังเห็นว่าผมเป็นลูกอีกหรอ สิ่งที่พ่อทำผมไม่คิดว่าพ่อคิดแบบนั้น”

ชายสูงวัยตบโต๊ะเสียงดังลั่งแล้วลุกขึ้นมองหน้าลูกชายที่เขาคิดว่าอวดดี ลูกชายที่หน้าตาถอดแบบมาเหมือนเขาไม่มีผิดเพี้ยน

“ที่พ่อทำแบบนั้นก็เพื่อแก สวี่คุนเป็นพี่ชายของแกนะแล้วจะรักกันได้ไงมันเป็นไปไม่ได้”

แวมไพร์หนุ่มลุกขึ้นจ้องหน้าบิดาอย่างไม่ลดละ กลอกตาไปมาอย่างระอากับสิ่งที่ได้ยิน

“มันก็เพราะพ่อไง มีแม่คนเดียวไม่พอแล้วสิ่งที่พ่อทำมันไม่ใช่แค่แม่หรอกที่เจ็บเพราะผมเองก็เจ็บจากผลของการกระทำของพ่อเหมือนกัน ขอตัวนะครับ”

“ฉันจะทำลายมันไอ้คนที่แกรักได้ยินไหมฟ่านเฉิงเฉิง”

ชายหนุ่มหันกลับมามองบิดาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

“ถ้าพ่อแตะต้องลูกหมาของผมแม้แต่ปลายนิ้วพ่อจะรู้เองว่าสายเลือดต้นตระกูลที่พ่อใช้มันกดหัวคนอื่นทำอะไรได้บ้าง” ฟ่านเฉิงเฉิงพูดออกไปอย่างเหลืออด

“แล้วก็นะพ่อทำลายไปแล้วคนที่ผมรัก”

…

ช่ายสวี่คุนเป็นพี่ชายคนละแม่ของฟ่านเฉิงเฉิงมีสายเลือดของเดียวกันอย่างที่เขาก็มี ความเจ็บปวดในครานั้นเหมือนทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย สัมผัสของสวี่คุนยังเหมือนรายล้อมอยู่รอบตัวตลอดเวลา ถ้าสวี่คุนเจ็บเขาเองก็เจ็บไม่ต่างกันเคยคิดอยากจะพาอีกคนหนีไปด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดแต่สวี่คุนไม่ทำเพราะรักแม่ของตัวเองเกินกว่าจะไปกับเขา

ใครๆก็บอกว่าเขาเป็นคนเย็นชาเคยรู้สึกตัวเองเป็นแบบนั้นจนกระทั่งวันที่ฝนตกหนักเขาแค่คิดจะเข้าไปหลบในร้านสะดวกซื้อเล็กๆ และนั่นมันเป็นจุดเปลี่ยนของเขาไปตลอดกาล พนักงานกะกลางคืนที่เรียกความสนใจได้เพราะกลิ่นแปลกๆ เขาวนไปที่นั่นตลอดเพื่ออะไรไม่รู้แค่อยากเห็นหน้าของคนที่ไม่เหมือนคนอื่น เฝ้าติดตามดูความเคลื่อนไหวจนรู้ทุกเรื่อง

ยอมรับว่าจัสตินฮวงเป็นคนทำให้เขาลืมความรู้สึกในตอนนั้นไปเกือบหมด พยายามจะทำใจยอมรับว่าช่ายสวี่คุนคือพี่ชายแต่ก็ไม่สามารถมองอีกฝ่ายเป็นพี่ชายหรือเรียกพี่ชายได้จริงๆ

“ได้ข่าวว่านายทะเลาะกับพ่อ” ปู่ฝานที่นั่งเล่นมือถือเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ไม่ไกล

“ข่าวไวดีนะ”

“คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ”

“ลูกหมา”

ปู่ฝานหัวเราะกับการตอบแบบนิ่งๆแต่ภาพวันนั้นของทั้งคู่ยังอยู่ในความทรงจำของเขาเอง ต้นตระกูลที่อ่อนโยนจนคนอื่นระทวย หาดูยากเสียยิ่งกว่าอะไรดี

“อะไรที่ทำให้นายสนใจลูกหมานั่น”

คำถามของเพื่อนตัวสูงทำให้เฉิงเฉิงยกยิ้มมุมปาก

“ความอวดดีมั้ง”

“มันจะฮาร์ดคอร์ไปหน่อยไหมวะ”

…

ดวงตาคมมองคนที่กำลังนอนหลับสนิทบนที่นอนของตัวเอง ฟ่านเฉิงเฉิงตกใจแทบแย่ตอนที่รู้ว่าลูกหมาของตัวเองเป็นลมสาเหตุมาจากไม่ยอมกินเลือด หมอตรวจว่าจัสตินฮวงเหมือนไม่ยอมกินเลือดเกือบอาทิตย์ เขาทั้งโกรธและหงุดหงิดจนอยากจับเจ้าตัวดื้อที่นอนหลับตาพริ้มมาฟาดให้เข็ด

มือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มเล่นพลางมองหน้าไปเรื่อยๆไม่รู้นานเท่าไหร่แต่มันคงนานพอที่จะทำให้จัสตินตื่นขึ้นมาเจอฟ่านเฉิงเฉิงทำหน้าดุใส่เขาตั้งแต่ลืมตา

“ทำไมไม่กินเลือดนายจะตายเอานะรู้ไหม”

น้ำเสียงดุๆทำเอาลูกหมาป่าจ๋อยสนิท ดวงตากลมหลุบต่ำไม่กล้ามองหน้าของแวมไพร์หนุ่มจนกระทั่งร่างถูกยกขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งของอีกฝ่าย

เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมออกจนเห็นแผงอกที่มีมัดกล้ามเรียงสวย มือใหญ่เอื้อมไปจับคอปกดึงรั้งไปจนเห็นต้นคอขาวซีด เส้นเลือดสีเขียวม่วงมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าจากตรงนี้ จัสตินเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเอง

“กินซะสิ”

จัสตินส่ายหัวไปมาถึงหิวแค่ไหนก็ไม่กล้ากินเลือดของคนตรงหน้า ถึงจะแอบคิดในใจว่าเลือดของต้นตระกูลจะรสชาติเป็นแบบไหน

“ถ้าไม่กินฉันจะกินนายแทนนะ”

จัสตินเคลื่อนตัวเข้าไปจนชิดอกแกร่งริมฝีปากอิ่มแตะลงบนซอกคอขาวก่อนเขี้ยวแหลมยาวจะฝังลงบนคอของต้นตระกูล กลิ่นของมันหอมหวานมากกว่าเลือดเกรดพรีเมียมจากมนุษย์ที่เคยกินด้วยซ้ำ

เลือดมากมายไหลลงคอมันทำให้จัสตินรู้สึกดีขึ้นมาก เหมือนดื่มเครื่องดื่มชูกำลังที่ให้พลังงานมากจนสดชื่น เผลอหลงใหลกับเลือดสดของแวมไพร์ตรงหน้าแม้จะถอนเขี้ยวออกมาแต่ก็ยังแลบลิ้นเลียเลือดที่ไหลออกมาจากรูเล็กๆของผิวหนัง

“ให้ตายสิฮวงหมิงฮ่าว”

ลูกหมาป่าสะดุ้งแล้วขยับตัวออกมาแต่ก็โดนดึงเข้าไปกอด จมูกโด่งไล้ไปตามซอกคอจนอดใจเต้นไม่ได้

“เมื่อไหร่จะถึงวันเกิดนายซะที”

“อะ อีกสองอาทิตย์กว่าไง” ตอบตะกุกตะกักไปอย่างลนๆ

“อยากให้มันเป็นพรุ่งนี้จังเพราะตอนนี้ความอดทนของฉันมันจะไม่ไหวแล้ว”

tbc.

#เล่นกับไฟเฉิงจัส

B
E
R
L
I
N