ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อน

“คุณกฤษนึกว่าหนูเชอลีนหลับอยู่เสียอีก” คมกฤษถอนหายใจแรงด้วยความหงุดหงิด เมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องนอนแล้วเห็นแผ่นหลังของภรรยาที่น่าจะตื่นนานแล้ว ยืนหันหลังให้เขาโดยที่สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อขามองก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าประตูระเบียงเปิดอ้าอยู่ “แล้วนั่นเปิดประตูทำไมล่ะครับ”

“ไล่แมลงสาปน่ะค่ะ” เชอลีนตอบโดยไม่หันมองสามี กระทั่งร่างสูงเดินไปยืนซ้อนหลัง คุณผู้หญิงของบ้านจึงยอมละสายตาจากหนุ่มสาวที่กอดกันกลมอยู่นอกรั้ว แล้วหันมาในใจสามีของเธอ ประคองหน้าคมคายของเขาอย่างรักใคร่แล้วจูบแผ่วเบาที่มุมปาก เพื่อแสดงความรักตามความเคยชิน ก่อนจะหันกลับไปจับตามองลูกสาวของเธอกับไอ้แมวขโมยตัวแสบ “นั่นใครคะ ที่กอดอยู่กับยายฟ้าน่ะ”

“ลูกบอกว่าเพื่อน” คมกฤษตอบ หรือจะเรียกว่าเล่าต่อก็คงไม่ผิดนัก เพราะนั่นเป็นคำตอบของมาสฟ้าที่บอกกับเขาจริงๆ “เห็นว่าเพิ่งรู้จักกัน คุณกฤษว่าคงอีกสักพักแหละกว่าลูกจะยอมรับว่าเป็นแฟน”

“คุณกฤษคิดอย่างนั้นเหรอคะ?”

“ทำไม หนุเชอลีนไม่คิดอย่างนั้นเหรอ” ผู้เป็นสามีเลิกคิ้ว พลันนึกสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เชอลีนกังขากับคำพูดของเขา ที่มาจากคำตอบของมาสฟ้าอีกต่อหนึ่ง “แต่ลูกบอกคุณกฤษมาแบบนี้นะ”

“นี่ดูเหมือนคนที่เพิ่งรู้จักกันเหรอคะ?” เชอลีนตอบสามีด้วยคำถาม พร้อมชี้นิ้วบอกให้คมกฤษดูภาพเดียวกับเธอ ซึ่งคมกฤษก็ไม่ได้มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก ด้วยพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ของมาสฟ้าและผู้ชายคนนั้น คงมีอะไรมากกว่าที่มาสฟ้าบอก

“เรื่องของลูก เราทำอะไรไม่ได้หรอก”

“หนูเชอลีนก็ไม่ได้บอกว่าจะทำอะไรนี่คะ” เชอลีนพูดหน้าตาย ไม่มีร่องรอยของคนที่เพิ่งเขวี้ยงมือถือใส่รถด้านล่างให้สามีของเธอระแคะระคายแม้แต่น้อย “ก็แค่พูดเฉยๆ”

“ลูกโตแล้ว” คมกฤษย้ำกับภรรยาเสียงหนัก คิดว่าช่วงที่เชอลีนเจอกับเขาก็อายุพอๆกับมาสฟ้าและเหมือนฝัน ถึงแม้จะยังไม่ปักใจคิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นคนที่มาสฟ้าจะลงเอยด้วย แต่เขาก็ไม่อยากเป็นเหตุผลที่ทำให้ลูกต้องเลิกรากับคนรัก “เรื่องที่ลูกมีแฟนน่าห่วงน้อยกว่าที่ลูกเราไปตบตีกับคนอีกนะ”

“แล้วชนะไหม”

“ครับ?” คมกฤษเสียงขึ้นจมูก นิ่วหน้ามองภรรยาของตนด้วยความสับสน คิดว่าเขาอาจจะได้ยินผิดไป “อะไรนะ?”

“หนูเชอลีนถามว่าที่ยายฝันไปตีกับคนอื่นน่ะ ชนะไหม”

“คุณกฤษว่านั่นไม่สำคัญนะครับ เราไม่ควรดีใจที่ลูกไปมีเรื่องมีราวนอกบ้าน โดยเฉพาะกับผู้ชายตัวโตกว่าตัวเองสองเท่า”

“ถ้าชนะก็นับว่าเก่ง” ผู้ที่ไม่เคยทิ้งเขี้ยวเล็บเลยตั้งแต่สมัยสาวๆ กระทั่งตอนนี้ที่มีเรื่องวิวาทน้อยลงมากเพราะว่ามีสามีคอยควบคุมพฤติกรรมนั้นค้อนขวับ ก่อนจะหมุนตัวกลับเดินกลับไปปีนขึ้นเตียงหลังใหญ่ของทั้งคู่ ปากก็ร้องสั่งสามีไปพร้อมกัน “ปิดประตูด้วยค่ะ เดี๋ยวแมลงสาปบินเข้ามาอีก”

“แล้วเมื่อกี้หนูเชอลีนไล่มันยังไง ทำไมไม่เรียกคุณกฤษ”

“เอามือถือปาไล่มันไปแล้วค่ะ”

“ครับ?”

“ตามนั้นแหละค่ะ คุณกฤษอย่าถามมากได้ไหมคะ หนูเชอลีนง่วง จะนอน”

“อย่างนั้นหนูเชอลีนก็ไม่น่าลุกขึ้นมาเลยนะครับ คุณกฤษลงไปข้างล้างเดี๋ยวเดียวเอง แป๊บเดียวก็กลับขึ้นมาแล้ว”
        

“หนูเชอลีนนอนไม่หลับเวลาไม่มีคุณกฤษอยู่ด้วย” เชอลีนอ้าปากหาววอด เอนหลังนอนรอรับการพะเน้าพะนอจากร่างสูงที่ค้ำตัวอยู่เหนือกายเธอ ยอมให้เขาเหน็บผ้าห่มห่อตัวภรรยาของตนก่อนจะขยับตัวมาร่วมวงกับเธอบนเตียงนอน 

“คุณกฤษผิดเองครับ” ​เสียงทุ้มนั้นกระซิบบอกเสียงเบา ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นของเขาจะประทับลงบนหน้าผากมนของภรรยา “ฝันกับกี้เมาแอ๋กันอยู่ข้างล่าง คุณกฤษเลยให้พวกนั้นนอนในห้องรับแขกไป”

“อื้อฮึ” ตอนนี้เมื่อกลับมาอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย ที่เธอได้รับมาตลอดหลายสิบปีเปลือกตาของเชอลีนก็ค่อยๆหนักอึ้ง ไม่ได้ยินเรื่องที่คมกฤษกำลังบอก

“คุณกฤษส่งข้อความไปบอกคุณพริ้มแล้ว ว่ายายกี้อยู่ที่นี่ เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

“…”

ความเงียบที่ตอบกลับมานั้นทำให้คมกฤษต้องก้มหน้ามองใบหน้าของภรรยาที่ซุกอยู่บนอก เมื่อเห็นว่าเปลือกตาของเชอลีนปิดลง และลมหายใจของเธอก็ค่อยๆผ่อนลงจนเป็นจังหวะสม่ำเสมอ คมกฤษก็ต้องตัดใจ กลืนคำพูดที่เขาตั้งใจเล่าให้ภรรยาสุดที่รักฟังเอาไว้เพียงเท่านี้

คืนนี้เกิดเรื่องราวมากมายเหลือเกิน...เขาเองก็แทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง การได้กลับมานอนบนเตียงโดยมีภรรยาอยู่ในอ้อมแขนแบบนี้ การตามคนรักเข้าสู่ห้วงนิทรานั้นไม่ใช่เรื่องที่ต้องลังเล ไม่นานคมกฤษก็หายใจสม่ำเสมอเป็นจังหวะเดียวกับภรรยา