BTS - I LAVA YOU (KOOKV)

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : CLOSER

* ควรอ่านควบคู่กับในจอยลดาเพื่ออรรถรสค่ะ

I LAVA YOU

ตอนที่ 5

“ คุณหนูไม่ขับมอเตอร์ไซต์ไปหรือคะ ”

“ ไม่ครับ เผื่อไปไหนต่อ ” คุณนมยิ้มพร้อมรับคำ ในขณะที่จอนจองกุกกดปลดล็อครถยนต์คันหรูของตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถด้านหลังเพื่อวางสัมภาระสำหรับการเรียนวันนี้และเสื้อผ้าที่เขามักจะเอาติดรถไว้เสมอเผื่อฉุกเฉิน

วันนี้เป็นวันศุกร์และเป็นวันที่คิมซอกจินว่าง ทำให้ ICE กำลังจะได้อยู่กันพร้อมหน้า ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาก็จะต้องหาที่ไปกันเป็นประจำ ไม่ว่าจะไปกินเหล้า สังสรรค์ หรือแม้แต่ออกต่างจังหวัด โชคดีที่พี่นัมจุนกับเขามีบ้านพักตากอากาศที่ครอบครัวสร้างไว้อยู่หลายที่ มันจึงไม่แปลกอะไรถ้าอยู่ๆพวกเขานึกอยากไปต่างจังหวัดก็สามารถไปได้โดยไม่ต้องคิดเสียเวลาหาที่พักให้วุ่นวาย แค่มีรถขับไปก็พอแล้ว เพราะฉะนั้นจองกุกเลยเลือกที่จะขับรถยนต์ไปมหาวิทยาลัยในวันนี้

ไลน์!

EUNB : ถึงแล้วมาที่ห้องสโมเลยนะ แล้วเดี๋ยวขึ้นคลาสพร้อมกัน

JK : อืมได้

จองกุกเดินมาขึ้นรถพร้อมกับตอบอึนบีไปด้วย วันนี้เขามีเรียนทั้งเช้าและบ่าย มันเป็นวิชาปรับพื้นฐานก่อนการเข้าเรียนจริง อึนบีบอกกับเขาว่าเธอจะต้องไปห้องสโมสรนักศึกษาก่อนเพื่อเข้าไปคุยเรื่องรายละเอียดของการเป็นดาวเดือน และนั่นก็ทำให้เขานึกถึงใครบางคนขึ้นมา

หลังจากวันที่เขารับไอศกรีมมาจากแทฮยองแล้วก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเข้ามาสร้างความรำคาญให้เขามากกว่าเดิม คนโตกว่าส่งข้อความมาหาเขาแทบทุกชั่วโมงด้วยประโยคชวนคุยที่ไร้สาระ อย่างถามว่าเขาชอบอะไร ฟังเพลงแนวไหน หรือเรื่องที่ไม่น่าจะเอามาคุยอย่างเช่น วันนี้ก้าวเท้าไหนออกจากบ้าน..

แต่ตลกดีที่เขาก็บ้าจี้ตอบไปบางคำถาม

เพราะถึงไม่ตอบ เจ้าตัวก็คงทักมาวอแวด้วยคำถามใหม่อีกอยู่ดี

ไลน์!

ยังไม่ทันได้เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก็ต้องยกขึ้นมาดูเพราะเสียงไลน์ที่ดังขึ้นอีกครั้ง

TAEHYUNG : ตื่นยังอะ? วันนี้มีเรียนเช้ากับบ่ายใช่ไหม สู้สู้นะ!

เขาอ่านแต่ไม่ได้คิดจะพิมพ์ตอบอะไรไปจนขับรถมาถึงมหาวิทยาลัย จอดรถที่อาคารจอดรถของคณะเสร็จ เขาล็อครถพร้อมสะพายกระเป๋าพาดบ่า เดินตรงไปยังสโมสรนักศึกษาที่อึนบีบอกไว้ให้มาหา พอไปถึงก็เห็นอึนบีนั่งอยู่ภายในห้องพร้อมทั้งโบกมือมาให้และเอ่ยคำพูดไร้เสียงสื่อสารมาว่าให้เขารออีกสักพัก

ร่างสูงสง่าที่ดึงดูดสายตาคนยกนาฬิกาขึ้นดูพร้อมเดินไปหาที่ยืนรออึนบี แต่ก็ต้องชะงักเมื่อบริเวณสวนด้านข้างห้องสโมมีเสียงพูดคุยของคนสองสามคนดังขึ้นมาให้ได้ยิน...

“ ไอ้แท ตกลงยังไงยะ! หลอกน้องจองกุกมาได้หรือยัง? ” เสียงแหลมแสบแก้วหูทำให้แทฮยองต้องยกมือขึ้นปิดหูตัวเอง มือของพี่รหัสตรงเข้าผลักที่หัวไม่เบาไม่แรงจนหัวของเขาไปโขกกับไหล่เพื่อนตัวสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“ เจ๊! อย่าทำแฟนผม เบาๆหน่อย ” แล้วก็ต้องเป็นเขาเองที่ชกเข้าไปที่ไหล่ของคนข้างๆ ซองแจ หัวเราะอย่างชอบใจที่คำหยอกเล่นแต่เอาจริงของตัวเองทำให้เขาหน้าบูดได้

“ อิซองแจ! กูว่าเล่นมากๆระวังจะได้กันจริงๆ ” เจ๊ฮีชอลชี้นิ้วทำหน้าหมั่นไส้ส่งมาที่พวกเขาทั้งคู่

จริงๆแล้วทั้งแทฮยองกับซองแจก็แค่เพื่อนกัน แต่ซองแจมันชอบแซวเขาไปตามประสาคนขี้เล่นนั่นแหละ ตั้งแต่ปี 1 ที่คบกันมาซองแจก็ถือว่าเป็นเพื่อนในคณะที่นิสัยดีคนนึงเลย ส่วนใหญ่แล้วก็จะเจอมันทุกทีเวลาที่ต้องมาห้องสโม เพราะซองแจเป็นคณะกรรมการด้านกิจกรรมนักศึกษา  นี่มันก็มานั่งรอไอ้มินโฮเป็นเพื่อนเขาจนเจ๊ฮีชอลเดินเข้ามาคุยด้วยนั่นแหละ

“ แล้วยังไง น้องจองกุกของกูอะ! ”

“ น่าจะได้ ”

“ ห้ะ! น้องสุดหล่อของเจ๊ยอมเป็นเดือนให้แล้วหรอ กรี๊ดดด! ”

“ ได้ฤกษ์หาเดือนคนใหม่จ้าาาา ”

“ ไอ้แท!! พ่อมึงสิ! แน่จริงอย่าหลบหลังซองแจสิยะ ” เจ๊ฮีชอลตั้งท่าจะเอื้อมมือมาตบเขาอีกรอบจนทำให้แทฮยองต้องใช้ซองแจเป็นเกาะกำบัง

โหยยยย ก็น้องไม่มีท่าทีว่าจะยอมเลยนี่นา!

“ ไอ้เด็กจองกุกที่หยิ่งๆอ่ะนะ? ” เป็นซองแจที่หันหน้ามาถามแทฮยอง

“ ก็…อืมมั้ง ”

“ แต่เจ๊อยากได้น้องเขามาเป็นเดือนจริงๆนะ มึงทำให้เจ๊หน่อยไม่ได้หรอน้องรัก ”

“ ถ้ามันเรื่องมาก เล่นตัวนักก็หาคนอื่นดิ อะไรนักหนา เดี๋ยวกูหาให้ไหมแท ” ซองแจยกมือขึ้นแตะไหล่แทฮยอง เขาพูดจริงๆ เด็กที่ชื่อจอนจองกุกนั่นดูน่าหมั่นไส้สำหรับเขามาก ไม่พูดไม่จา หยิ่ง แถมดูเหมือนไม่สนใจใครเลยด้วยซ้ำ

“ มันไม่ได้ขนาดนั้นซองแจ ” แทฮยองตอบไปตามที่เขารู้สึก

“ กูเห็นมันนิ่งๆ ดูหยิ่งๆไม่สนใจใคร อัธยาศัยแย่ มึงอย่าไปยอมตื๊อมันเลย กูไม่ค่อยชอบหน้าแม่ง ”

“ จองกุกไม่ได้หยิ่ง ถึงภายนอกจะดูเป็นแบบนั้น แต่จริงๆไม่ใช่ซะหน่อยซองแจ มึงอย่าไม่ชอบน้องดิวะ มีเหตุผลหน่อย ”

“ ไอ้แท ทำไมมึงเข้าข้างไอ้จองกุกไรนั่นจังวะ ”

“ เปล่า กูไม่ได้เข้าข้าง กูพูดตามที่กูรู้สึกถึงกูจะลำบากใจที่ต้องคอยตามตื้อน้องก็เหอะ ”

“ เอ้า พอๆ แล้วพวกมึงจะมาเถียงกันทำไมเนี่ย เจ๊งงไปหมดแล้ว ” ฮีชอลเห็นท่าไม่ดีเลยเอ่ยปากห้ามทัพไว้ก่อน น้องจองกุกจะนิสัยเป็นยังไงเขาเองก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าคุณสมบัติภายนอกทั้งหมดของน้องจองกุกมันคือดาวมหาลัยชัดๆ ยิ่งอยู่แก๊ง ICE แล้วด้วย แก๊งนี้มีคนธรรมดาซะที่ไหน

“ เออ มึงก็อย่าว่าน้องทั้งที่ยังไม่รู้จักสิ ” แทฮยองกอดคอดึงซองแจที่กำลังทำหน้าบูดเบี้ยวเข้ามาใกล้ พลันสายตาดันเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งที่เขาคุ้นเคยยืนอยู่หลังต้นไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เขานั่งอยู่

“ จองกุก... ” แทฮยองพึมพำชื่อของคนที่เห็นออกมา ก่อนจะรีบหยิบแฟ้มและหนังสือเรียนลุกขึ้นยืนวิ่งไปหาร่างสูงที่คุ้นตาทันที

จองกุกจะได้ยินที่เขาคุยกันหรือเปล่านะ..

“ เห้ย! อย่าเพิ่งไปสิ รอด้วยยยย ” ทันทีที่สบสายตากัน ร่างสูงก็หันหลังกลับเดินหนีเขาทันที

แทฮยองวิ่งไปจนถึงตัวจองกุกแล้วคว้าแขนของร่างสูงตรงหน้าไว้เพื่อไม่ให้เดินหนีไป

พรวด!!!!

เอกสารในแฟ้มและหนังสือของแทฮยองตกกระจายลงพื้นเพราะแรงสะบัดแขนของร่างสูงด้านหน้า แทฮยองคิดว่าน้องคงไม่ได้ตั้งใจแต่เรื่องของที่ตกน่ะ ช่างมันก่อนเถอะ

ความรู้สึกของจองกุกสำคัญกว่า

มันไม่ใช่เพราะเขาแคร์เพราะต้องการจะเอาใจหรือพยายามทำให้จองกุกมาเป็นเดือน แต่ที่เขาแคร์ก็เพราะว่าเขาเชื่อว่าลึกๆจองกุกไม่ได้เป็นในอย่างที่ใครๆมองและตัดสิน

“ จองกุก ได้ยินเมื่.. ”

“ ถ้าลำบากใจ… ”

“….”

“ ก็ไม่ต้องทำอะไรไร้สาระแบบนี้แล้ว เพราะยังไงกูก็คงไม่เป็นเดือน ”

เสียงของแทฮยองถูกขัดด้วยน้ำเสียงราบเรียบของคนเด็กกว่า มันชัดเจนทุกอย่างแล้วว่าน้องได้ยินที่พวกเขาพูดกันทุกประโยค น้องไม่ได้แสดงออกว่าโกรธหรือไม่พอใจ

จองกุกแค่กำลังพูดเตือนเขาที่เป็นคนเข้ามายุ่งกับน้องเองด้วยความจริง

แต่ทำไม..

รู้สึกแย่ยังไงก็ไม่รู้แหะ

@คลาสเรียน

“ ขึ้นมาก่อนไม่รอเลยนะ ” เป็นอึนบีที่เดินมานั่งทิ้งตัวลงเก้าอี้แลคเชอร์ข้างๆจองกุก แต่จองกุกคิดว่าเขาไม่ได้มีอารมณ์ที่จะมานั่งตอบใครเลยเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไป

ช่วงเวลาที่เรียนอยู่จองกุกฟังที่อาจารย์ด้านหน้าสอนบ้างและเหม่อบ้าง แต่ไม่ต้องห่วงหรอกถึงจะไม่ได้ตั้งใจเรียนขนาดนั้นแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาเรียนไม่รู้เรื่อง จองกุกมีความรู้และประสบการณ์ติดตัวมาบ้างอยู่แล้ว ผิดกับอึนบีที่พอเขาเหลือบไปมองก็เห็นว่าตั้งหน้าตั้งตาจดแลคเชอร์ตามที่อาจารย์บอกทุกคำ

แล้วเสียงของอาจารย์ก็ต้องหยุดลงเมื่อด้านหน้าห้องมีกลุ่มคนสี่ห้าคนเดินเข้ามา

“ ปี 2 มีอะไรครับ? ”

“ อาจารย์คะ พวกหนูขออนุญาตคุยกับน้องปี 1 สักแป๊บนะคะ ”

“ เอาสิ ” ด้วยความที่อาจารย์คงรู้อยู่แล้วว่าในช่วงนี้มีกิจกรรมรับน้องเลยทำให้อาจารย์หนุ่มตอบรับคำขอของรุ่นพี่อย่างง่ายดาย ทำให้กลุ่มคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่เดินขยับมายืนเรียงกันอยู่ด้านหน้าห้องเรียนให้น้องๆได้เห็นชัดเจนขึ้น

และเขาก็เห็นว่าร่างเพรียวที่ดูโดดเด่นกว่ารุ่นพี่ทุกคนอย่างแทฮยองก็มาด้วย…

ด้านแทฮยองที่ทำแค่พยักหน้าตามเยรินที่กำลังพูดแจ้งกำหนดการประชุมรับน้องในตอนเย็นให้น้องๆปี 1 ทุกคนได้ฟัง น้องๆที่ไม่ได้มีหน้าที่แข่งกีฬาหรือประกวดดาวเดือนจะมีการประชุมแยกไปอีกที่หนึ่ง ความจริงแทฮยองก็แค่มาเป็นเพื่อนพวกเพื่อนผู้หญิงที่ให้เหตุผลว่าเขาคือเดือนคณะและเป็นขวัญใจของน้องๆทุกคน ถ้าเขามาน้องๆจะได้ตั้งใจฟังและอยากเข้าร่วมกิจกรรมมากขึ้น แต่ที่ยอมมาน่ะไม่ใช่เพราะคำขอของเพื่อนหรอก…

คนที่เขาอยากมาเจอน่ะนั่งอยู่ด้านหลังห้อง กำลังจ้องมองพวกเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้านั่นต่างหาก

เขาสบตากับจองกุก น้องมองมาทางเขาด้วยสายตาที่ยังคงเดาความคิดไม่ได้เหมือนเดิม แขนเสื้อนักศึกษาที่ถูกถกขึ้นมาจนถึงข้อศอกทำให้จองกุกดูเท่ห์จนเขาต้องนึกชมในใจ ไม่ว่าจะทำอะไรแต่งตัวแบบไหนจองกุกก็ดูดีจนน่าอิจฉาไปหมด ตอนนี้เอาจริงๆแล้วความหวังว่าจะตื๊อให้น้องมาเป็นเดือนแทบจะเลือนลางเต็มที แต่ยังไงเขาก็ยังอยากลองพยายามดูให้สุดความสามารถ

และถ้าจองกุกไม่ยอมมาเป็นจริงๆเขาคงทำอะไรไม่ได้

พอเยรินพูดจบพวกเขาก็โค้งให้อาจารย์และเอ่ยขอบคุณ เพื่อนทุกคนค่อยๆทะยอยเดินออกไปจากห้องเพื่อจะได้ให้อาจารย์ทำการสอนต่อ และแทฮยองก็เป็นคนสุดท้ายที่กำลังจะเดินออกจากห้อง...

วินาทีนั้นเขายิ้มแบบสดใสสุดๆไปให้จองกุกที่ถึงอยู่หลังคลาสแต่เขามั่นใจว่ายังไงน้องก็ต้องเห็นเขาแน่ๆ แทฮยองโบกมือให้คนหน้านิ่งที่ตอนนี้เบี่ยงหน้าหนีมองไปทางอื่นแต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ ทำใจกล้าส่งเสียงเรียกให้คนเด็กกว่าสนใจเขาอีกครั้ง

“ จอนจองกุก! ”

ฮือฮา ฮือฮา

เสียงพูดคุยของเด็กๆปี 1 ดังขึ้นทันทีที่เขาเรียกชื่อนี้ออกมา ทุกคนต่างมองเขากับจองกุกสลับไปมาแต่ใครจะสนก็สนไป แทฮยองก็แค่จะพูดว่า…

“ ตั้งใจเรียนนะ! ”

“ มึงให้กูมาห้างเป็นเพื่อนเพื่อมาซื้อขนมให้จอนจองกุก? ” เสียงมินโฮดังไล่ตามหลังแทฮยองที่กำลังถือช็อคโกแลตในมือเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์

ตอนนี้พวกเขามาอยู่กันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวๆมอ แทฮยองเองแหละที่เป็นคนลากมินโฮให้ออกมาซื้อขนมให้จองกุก เขาบอกแล้วว่ายังไงเขาก็จะขอพยายามให้ถึงที่สุด ถึงตอนที่เขาตั้งใจตะโกนบอกน้องว่าตั้งใจเรียน น้องจะทำหน้าโหดกลับมาก็เหอะ

“ กูมาเป็นเพื่อนมึง แต่กูไม่ได้แดกอะไรเลย ไหนคือความยุติธรรม ”

“ มึงเพื่อนกูไหมไอ้ห่ามินโฮ มึงก็ต้องช่วยกูสิวะ ” แทฮยองพูดพร้อมผลักหัวเพื่อนรักแรงๆหนึ่งที

“ เออ ไอ้สัด กูก็ยอมมาเป็นเพื่อนมึงแล้วนี่ไง แล้วเมื่อเช้าที่มันปัดของมึงหล่นกระจัดกระจายแล้วทำเย็นชาใส่ มึงนี่ก็ไม่เข็ดใช่ไหม ”

“ เออ จองกุกไม่ได้ตั้งใจหรอก กูชินแล้ว ” แทฮยองรับถุงใส่ช็อคโกแลตพร้อมเงินทอนออกเดินนำมินโฮไปที่รถ เขาไม่รู้ว่าจองกุกชอบกินอะไร วอแวถามมาหลายวันแต่ก็ไม่เคยได้คำตอบจากเด็กปีหนึ่ง เขาเลยเลือกซื้อช็อคโกแลตยี่ห้อที่ตัวเองชอบมา แทฮยองคิดว่ามันอร่อยและหวังว่าจองกุกจะสามารถกินได้

น้องคงไม่แพ้หรอกมั้ง

ถ้าถามว่าทำไมแทฮยองต้องซื้อขนมให้จองกุกน่ะหรอ.. ก็เพราะคำแนะนำจากเพื่อนสนิทข้างๆที่บอกเขาเอาไว้นานแล้วนี่แหละ มันบอกว่ามึงซื้อขนมไปให้น้องสิ ล่อเด็กด้วยขนมแสดงความจริงใจ เขาฟังครั้งแรกแทบจะตบหัวเพื่อนตัวเองให้คว่ำ มองยังไงจองกุกก็ไม่ใช่เด็กน้อยที่สามารถหลอกล่อด้วยขนมได้ แต่ในเมื่อถึงคราวจนปัญญา วิธีนี้ก็ถูกหยิบขึ้นมาใช้ ตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะเสียแล้ว อีกอย่างซื้อของกินให้อย่างน้อยถ้าน้องไม่กินเขาก็จะได้กินเองเลยยังไงล่ะ  

“ แล้วมึงจะไม่ไปหาจองกุกเป็นเพื่อนกูจริงๆหรอ ”

“ มึงไม่บอกล่วงหน้าอะ กูนัดกับน้องเดียร์น่าไว้แล้ว ” แทฮยองอดกรอกตามองบนไม่ได้เมื่อเพื่อนตัวเองช่างหาสาวใหม่ได้ง่ายเหมือนปอกกล้วย นี่มึงเพิ่งอกหักมาจริงเปล่าวะ เขาไม่น่าเสียเวลาปลอบมันเลยให้ตาย

“ เออ กูบุกเดี่ยวก็ได้ ไปส่งกูหน้านิเทศแล้วกัน ” เขาก้มลงมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาสี่โมงเย็นแล้ว เพราะเขามีเรียนและเพิ่งเลิกเมื่อตอนบ่ายสามครึ่ง แทบจะบอกให้มินโฮซิ่งมาซื้อขนมให้น้องเพราะกลัวจะกลับไปไม่ทัน

เพราะเขาเช็คมาแล้ว..จองกุกเลิกเรียนสี่โมงครึ่ง

แทฮยองรู้เพราะเขาเพิ่งขอตารางสอนเด็กปี 1 มาจากจองเยรินเมื่อวันก่อนนี้เอง พอพูดถึงเด็กนั่นแล้วก็คิดไปถึงเมื่อเช้า ตอนที่เขาบอกจองกุกว่า “ ตั้งใจเรียนนะ ” เขามั่นใจว่าเจ้าตัวต้องได้ยิน แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจตามสไตล์ หลังจากพูดประโยคนั้นจบ แทฮยองจำได้ว่าเขาได้ยินเสียงฮือฮา เสียงกรีดร้องมากมายดังตามหลังมาตอนที่เขาเดินออกจากห้องนั้นมาแล้ว

“ น้องมันรู้ยังอะว่าจะเอาขนมไปให้ ” มินโฮเอ่ยถามขณะที่พวกเขาเดินขึ้นมานั่งบนรถและกำลังขับรถกลับไปมหาลัย

“ ยัง เออทักไปดีกว่า ”

TAEHYUNG : เฮ้โย่วๆ เลิกเรียน 4 โมงครึ่งใช่ปะ

เขาพิมพ์ไปซักพักหน้าจอแชทก็ปรากฏคำว่า READ ขึ้น แต่ไม่มีวีแว่วว่าคนที่คุยด้วยจะพิมพ์ตอบกลับมา.. ไม่ตอบหรอ ได้!!

 TAEHYUNG : วันนี้เลิกแล้วต้องเข้าประชุมปี 1 ด้วยนี่นา

“ ไอ้แท มึงอย่ากัดเล็บได้ไหม ” เสียงของไอ้มินโฮไม่ได้ทำให้แทฮยองสนใจเลยสักนิดเพราะตอนนี้มันมีอะไรให้ต้องลุ้นมากกว่าน่ะสิ

ตอบสิ ตอบสิ ตอบสิ

JK : ไม่ไป

“ เย้!!!! ” แทฮยองสบถดีใจออกมาเมื่อจองกุกตอบ มินโฮที่มองเห็นทุกการกระทำของเพื่อนสนิทได้แต่ส่ายหน้าเบาๆให้กับความพยายามของแทฮยอง เขาไม่เคยเห็นเพื่อนตัวเองเป็นแบบนี้เลยให้ตายสิ ผิดปกติสุดๆ

TAEHYUNG :  คิดจะโดดหรอ :(

JK : ไม่ต้องยุ่ง

แทฮยองกระโดดลงจากรถมินโฮอย่างรวดเร็วเมื่อถึงหน้าคณะ โดยไม่ลืมโบกมือลาเพื่อนที่ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่เขาก่อนจะออกรถไป ก้มมองนาฬิกาข้อมือบอกเวลาใกล้สี่โมงครึ่งเต็มที ถ้าไม่ทันจองกุกมีหวังได้กินช็อคโกแลตเองแหงๆเลย

TAEHYUNG : รออยู่หน้าห้องแล้วเนี่ย

TAEHYUNG : ซื้อช็อคโกแลตมาฝากด้วย

TAEHYUNG : ยี่ห้อนี้อร่อยมาก แต่ไม่รู้มึงชอบกินรึเปล่า แต่ก็ซื้อมาให้แล้ว ฮ่าๆ

รออยู่หน้าห้องงั้นหรอ

เสียงฮือฮารอบข้างตัวจองกุกดังขึ้นพร้อมเด็กปี 1 ผู้หญิงที่พากันชี้ไม้ชี้มือส่งสายตาไปทางประตูด้านหน้าห้องเรียนเพื่อให้เพื่อนได้เห็นเหมือนกับที่ตัวเองเห็น จองกุกไม่ต้องหันไปมองก็พอจะรู้ว่าใครคือต้นเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้แทบจะไม่มีใครมองโปรเจคเตอร์ที่อาจารย์กำลังสอนอยู่แล้ว เห้อ..วุ่นวายชะมัด

มารอแล้วทำไมไม่นั่งให้มันพ้นประตู

“ พี่แทฮยองโคตรน่ารักเลยหว่ะ ”

“ นั่นดิ ยิ้มทีนี่โคตรอยากถ่ายรูปเก็บไว้นอนฝันเลย ”

“ อร้ายย พี่แทฮยองง น่ารักอะแก๊! ”

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตัวเองเป็นที่ดึงดูดสายตาของคนรอบข้างมากแค่ไหนถึงเลือกนั่งตรงกับประตูที่เด็กปี 1 ในห้องเรียนทุกคนสามารถมองเห็นได้

“ จองกุก มึงรู้จักพี่แทฮยองหรือเปล่าวะ พี่เขามีแฟ… ”

“…”

“ ไอ้จินยอง มึงอย่าไปยุ่งกับจองกุกตอนนี้เลย หน้ามันแทบจะแดกมึงได้อยู่แล้วนะ ” ร่างสูงที่กำลังถูกเอ่ยถึงปรายตามองเพื่อนร่วมคลาสที่นั่งอยู่ด้านหน้าและกำลังหันมาถามเขาเรื่องคนหน้าห้อง และก็คงรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบคำถามอะไรแบบนี้เลยรีบหันกลับไป

“ พี่แทฮยองมาหาจองกุกหรอ ” อึนบีเงยหน้าจากสมุดแลคเชอร์มาสะกิดถามเขา แม้แต่อึนบีที่ตั้งใจเรียนยังต้องหันไปมองตามความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นภายในห้อง

“ ไม่รู้ ” เขาตอบสั้นๆ พร้อมกดพิมพ์ตอบแชทคนที่เป็นสาเหตุทำให้เขาหงุดหงิดอยู่ในขณะนี้

จองกุกกำลังหงุดหงิด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

อาจเป็นเพราะความวุ่นวายที่เกิดขึ้นเขารู้อยู่ในใจว่ามันเกิดจากตัวเอง

และจอนจองกุกเกลียดความวุ่นวายที่สุด

JK : นั่งอะไรตรงประตูขนาดนั้นอะ

TAEHYUNG : เอ้า ก็ที่ตรงอื่นมันไม่ว่างอะ :(

JK : -_- ขยับหลบไปให้พ้นประตูดิ

JK : เกะกะ

แทฮยองเงยหน้าขึ้นสบตากับคนเด็กกว่าที่เหมือนว่าจะมองจ้องมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว แล้วเขาก็เห็นเด็กนั่นเพยิกหน้าไปทางด้านขวาเพื่อบอกให้เขาเขยิบออกไปให้ห่างจากประตู ท่าทางที่ทำให้แทฮยองหมั่นไส้ก่อนจะลุกขึ้นยืนขยับไปนั่งให้พ้นประตู นั่งตรงประตูมันเกะกะตรงไหนอะ ก็ไม่ได้มีใครเปิดประตูเข้าออกสักหน่อยเพราะทุกคนยังไม่เลิกเรียน จองกุกนี่เป็นเด็กที่เข้าใจยากจริงๆเลย ที่เขายอมทำตามก็เพราะไม่อยากโต้เถียงด้วยหรอกนะ

กรุ๊ปแชทรวมของ ICE เด้งขึ้นมาขณะที่อาจารย์ประจำวิชากำลังอธิบายการบ้านให้นักศึกษาปี 1 ทุกคนได้ฟังและนำกลับไปทำเพื่อส่งในอาทิตย์ถัดไป วันนี้อยู่ๆเฮียยุนกิก็ชวนไปทะเล และทุกคนก็เห็นดีเห็นงามด้วยโดยลงมติว่าหลังเลิกเรียนวันนี้พวกเขาจะมุ่งหน้าไปหัวหินทันที และครั้งนี้บ้านพักตากอากาศของครอบครัวนัมจุนก็เป็นตัวเลือกที่พวกเขาจะไปพักกัน โดยเจ้าตัวบอกว่าได้โทรไปบอกป้าแม่บ้านที่ดูแลบ้านพักไว้เรียบร้อยแล้ว

พวกเขาตกลงกันว่าจะเอารถเฮียและรถนัมจุนไป แต่จองกุกเลือกที่จะขับรถตัวเองไปด้วยเพราะไหนๆเขาก็เอารถมาแล้ว หากกลับบ้านเอารถไปเก็บก็ต้องเสียเวลาไปกับการจราจรในวันศุกร์ตอนเย็นซะเปล่าๆ จีมินเลยบอกว่าถ้าเขาเลิกเรียนแล้วก็ให้ไปรับที่คณะเพราะจีมินจะนั่งรถของเขาไป

และด้วยความที่จองกุกไม่ได้จับโทรศัพท์ตลอดเวลามันเลยทำให้ไลน์ที่ปิดเสียงเอาไว้ไม่แจ้งเตือน

J-HOPE : มึงมีตารางสอนไอ้กุกป่ะ จีม ไอ้กุกมันไม่ยอมตอบ กูกับนัมจุนไปรอแม่งหน้าห้องเลยแล้วกัน!

JIMIN : มีๆ

JIMIN : Sent a photo.

JK : เห้ย

JK : ไม่ๆๆ ไม่ต้องมาหากู!

ถ้าพวกมันมา ก็ต้องเจอกับคนที่รอเขาอยู่หน้าห้องน่ะสิ

ได้เล่ากันยาวแน่ๆ

J-HOPE :

J-HOPE : โอ๊ะโออออ ดูสิ้กูกับนัมจุนเจอใครหน้าห้องน้องจองกุกของพวกเรา

ว่าแล้วว่าต้องไม่ทัน…

JK : สัส รออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวกูออกไป

แล้วก็เป็นจองกุกเองที่รีบเก็บของก่อนจะเดินออกมาที่หน้าห้อง ร่างสูงของจองกุกเลือกที่จะเดินไปหาแทฮยองที่นั่งแชทกับใครสักคนก่อนก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อมือของเขาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กๆนั่น

“ ไปได้แล้ว ”

“ เห้ยเชี่ยยย ตกใจหมดเลย อยู่ๆก็โผล่มาเงียบๆ ”

“ ไป ”

“ ไปไหนวะ ก็ไปประชุมเดือนด้วยกันก่อนดิ ”

“ ไม่ ”

“ สวัสดีครับน้องแทฮยอง ” แล้วก็เป็นเสียงของโฮซอกที่มาหยุดบทสนทนาของพวกเขาเอาไว้ จองกุกกรอกตาก่อนปล่อยมือออกจากข้อมือของแทฮยองแล้วเสยผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเองขึ้นลวกๆ

ไม่ใช่แค่โฮซอก ดูเหมือนว่าทั้งนัมจุนและจินก็ดูจะมารวมกันอยู่ที่หน้าห้องของเขา จองกุกเห็นแทฮยองมองทุกคนสลับกับมองที่เขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“ ดูใกล้ๆยิ่งหล่อ ” จินยกมือกอดอกตัวเองเอ่ยบอกจนนัมจุนต้องกระแอมหยุดคนรักที่เหมือนจะเดินเข้าไปใกล้แทฮยองมากเกินไปแล้วให้กลับมายืนข้างตัวเองเหมือนเดิม

“ กูว่าน่ารักมากกว่า เน้อะไอ้กุก ” โฮซอกส่งยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมทั้งเอาศอกมาสะกิดที่แขนของจองกุกจนเจ้าตัวทำหน้าเอือมแล้วปัดออก

“ เอ่อ สวัสดีครับ ผมแทฮยองเพื่อนจีมิน ครั้งที่แล้วในคลับไม่ได้ไปทักทายอย่างเป็นทางการ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ.. ” แทฮยองบอกเลยว่าเขาแทบจะพูดเหมือนหุ่นยนต์ เอาจริงถ้ามีคนมารุมจ้องกันแบบนี้เป็นใครก็คงจะประหม่าอยู่ไม่มากก็น้อย และนี่ก็เป็นครั้งแรกจริงๆที่เขาได้คุยกับพี่ๆกลุ่มของจีมินแบบนี้

“ พูดเหมือนท่องมา แต่น่ารักกกกก ยินดีที่ได้รู้จักอีกรอบนะ ” โฮซอกหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปหวังจะเช็คแฮนด์ทักทายตามมารยาทตะวันตก แต่กลับถูกมือของน้องเล็กที่สุดในกลุ่มสะกัดเอาไว้เสียก่อน

แหมมมมม โฮซอกโคตรอยากจะแหมให้ไปถึงดาวอังคาร

“ นี่มารอจองกุกหรอ ” จินเอ่ยถาม

“ เอ่อ ใช่ครับ พอดีซื้อของมาให้จองกุกน่ะครับ… ”

“ มาแล้วววว! ไอ้แท!! กู…เฮือก…มาแร้วววว แฮ่กๆ ” และคนที่มาขัดจังหวะนั่นคือจีมินที่วิ่งมาก่อนจะมาหยุดหอบอยู่กลางวงสนทนา

“ เอ้ามึง วิ่งมาจากไหนวะเนี่ย ใจเย็นๆ ” แล้วแทฮยองก็ต้องเป็นคนใช้มือพัดไปมาบนหน้าของเพื่อนตัวเล็กที่คงวิ่งมาอย่างที่บอกจริงๆเพราะเหงื่อที่มีอยู่บนหน้า

แทฮยองไม่รู้หรอกว่า ณ เวลานี้ทำไมกลุ่ม ICE ถึงมารวมตัวอยู่กันที่นี่ได้ แต่ถ้ายังไม่ออกไปจากที่นี่ตอนนี้ อีกประมาณ 10 นาทีข้างหน้าสาวๆในคลาสที่เลิกเรียนออกมาคงจะต้องได้วุ่นวายแตกตื่นกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ

“ ไอ้แท คือพวกกูจะไปทะเลกัน วันนี้ฝากบอกเจ๊ฮีด้วยว่ากูไม่ว่างเข้าประชุมเดือน กูต้องไปสุขสำราญริมชายหาดด ”  จีมินเอ่ยบอกเขาหลังจากที่หายหอบได้สักพัก

“ อ๋อนี่จะไปทะเลกันหรอครับ ถึงว่าสิ มากันครบเลย ”

“ ใช่ ไปด้วยกันไหมครับ ” ซอกจินเอ่ยชวน

“ ใช่ น้องแทไปไหมๆ ไปด้วยกันสิ ” โฮซอกสมทบอีกเสียง

“ เออ ไปกับกูเปล่ามึง ครั้งก่อนยังดวลเหล้ากันไม่หนำใจเลยสัส! นะๆไปเถอะมึง  ” จีมินเดินเข้ามากอดแขนเขาพร้อมสายตาอ้อนวอน แทฮยองเลือกที่จะหันไปมองหน้าจองกุกที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆ อย่างลองเชิง

เขาไม่ได้ยินว่าจองกุกจะเอ่ยปากชวนเขาเหมือนคนอื่นสักนิด

จริงๆแล้วน้องอาจจะไม่อยากให้เขาไปก็ได้

“ แทฮยองจะไม่ไป ”

นั่นไง ไม่อยากให้ไปจริงๆด้วย

แต่ดูเหมือนว่าจะมีแค่คนเดียวที่ไม่อยากให้เขาไป พอจองกุกพูดออกมาแบบนั้นทุกคนก็พูดโน้มน้าวเขาให้เขาไปต่อ ทำเหมือนไม่สนใจประโยคที่จองกุกพูดว่าจะไม่ให้เขาไปด้วยซ้ำ จนเฮียยุนกิเดินมาถึงและเอ่ยปากชวนเขาให้ไปทะเลด้วยกันอีกเสียง จนสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะเมินใบหน้านิ่งๆของจองกุกที่คอยกดดันให้เขาตอบปฎิเสธอยู่ตลอดเวลา…

“ โอเค ไปก็ไป ”

“ เย้!!! งั้นไปกันเล้ยยยยย วู้วววๆๆๆ ” แทฮยองรอให้ทั้งจีมินและทุกคนใน ICE เดินนำไป เขาเรียกจองกุกเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตามทุกคนไปยังที่จอดรถ น้องหันมามองหน้าเขาก่อนที่เขาจะยื่นขนมที่ซื้อมาให้ไป

“ อ่ะ นี่ช็อคโกแลตที่ซื้อมาให้ ”

“ ไม่เอ… ”

“ เอาไปเหอะน่า อุตส่าซื้อมาให้นะ ” ยังไม่ทันที่จองกุกจะได้ตอบจนจบประโยค แทฮยองก็มัดมือชกด้วยการจับมือของน้องมาแบและยัดช็อกโกแลตรสชาติที่ตัวเองชอบให้น้องไป

“ ถอนหายใจทำไม ” เขาได้ยินเสียงจองกุกถอนหายใจ และนั่นก็ทำให้เขาแอบคิดว่าเขาทำให้น้องลำบากใจอีกแล้วหรือเปล่า

“ เปล่า ”

“ ถ้าอึดอัดงั้นกูไม่ไปก็ได้นะ…หันหน้ามาคุยกันก่อนดิ ” เมื่อจองกุกทำท่าจะหันหลังเดินไปแทฮยองก็เอ่ยเรียกพร้อมจับเข้าที่แขนของคนเด็กกว่าไว้ไม่ให้ไปไหน จนจองกุกยอมที่จะยืนดีๆ เพื่อฟังเขาพูด

“ ฟังที่พูดอยู่ไหมเนี่ย ” คนเด็กกว่าไม่มีท่าทีว่าจะตอบคำถามที่แทฮยองถามไปเมื่อครู่เลยสักนิด จึงทำให้แทฮยองต้องถามย้ำไปอีกรอบเพื่อต้องการคำตอบแต่ก็ต้องเริ่มกระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าคนเด็กกว่ากำลังทำอะไรอยู่

“ ก็พูดไปดิ ฟังอยู่ ”

แทฮยองยิ้มก่อนจะยกมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปคนเย็นชาตรงหน้าที่ตอนนี้พอได้เจอขนมก็เปลี่ยนกลายเป็นเด็กน้อยที่คงหิวเพราะเรียนมาทั้งวันและไม่รู้ว่าตอนกลางวันได้กินอะไรหรือเปล่า

“ เนี่ยนะฟังอยู่ ” ภาพที่ถ่ายไว้ล่าสุดถูกยกให้ตรงระดับสายตาของคนเด็กกว่า จะภาพอะไรล่ะ ก็ภาพเจ้าตัวเองนั่นแหละที่ยืนกัดช็อกโกแลตที่เขาเป็นคนซื้อมาให้เหมือนเด็กหิวโหย

และก็เหมือนว่าจะทำให้คนเด็กกว่าได้สติก่อนจะเลิกกินและกระแอมในลำคอเบาๆ

“…”

“ อร่อยล่ะสิ ”

“ กินไปงั้นแหละ กลัวหมาแถวนี้เสียใจ ”

“…”

“ ยิ้มอะไร? ”

“ เปล๊า! ”

“ ก็กูเห็นอยู่ว่ายิ้ม ”

“ แล้วตกลงจะให้ไปไหมอ่ะ ทะเล? ” ถ้าจองกุกบอกว่าไม่ให้ไปเขาก็จะไม่ไป

“ ห้ามได้หรือไง…จะไปก็เดินตามมา ”

ทิ้งประโยคนั่นไว้ก่อนที่จองกุกจะออกตัวเดินโดยที่ไม่หันมามองแทฮยองเลยสักนิด 

ถ้ามีคนมาบอกหรือมาพูดว่าจองกุกใจร้าย เขาคนหนึ่งนี่แหละที่จะเป็นคนไปเถียงสุดตัว

เด็กนี่น่ะที่จริงแล้วใจดีและน่ารักกว่าที่คนอื่นคิดซะอีก

จริงๆนะ  :)

TO BE CONTINUE...

" ตั้งใจเรียนนะ! "

-//////////////////-

 มาอัพให้เต็มแล้วนะคะ

ขอรางวัลเป็นเม้นทั้งในเด็กดีแล้วก็ในทวิตหน่อยได้มั้ยเน้ออออ

มีอะไรบอกใน twitter @BiscuitsFriends นะจ้ะ 

เดี๋ยวแจกัน

#กุกวีไอลาวายู

(c) Chess theme