(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 : เม็ดฝนหยดสุดท้าย

บทที่ 6

:เม็ดฝนหยอดสุดท้าย

[ โซล ]

หอพัก xx

ปลายเท้าของยุนกิรีบเร่งมายืนอยู่ที่หน้าห้องของจองกุกกับจีมิน  หลังจากที่ได้รับข้อความยกเลิกนัดจากจองกุก

ม่านตาจ้องมองที่หน้าประตูด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะกำลังจะยกมือขึ้นมา

.

.

“จองกุกไม่อยู่หรอ” 

เสียงของจิน ทำให้ยุนกิรีบลงมือของตัวเองลง  ก่อนที่จะหันหลังกลับไปมองหน้าเจ้าของเสียงนั้น

“ไปไหน” ร่างบางถามเสียงแข็ง..พร้อมกับมือที่กำเข้าหากันแน่นทั้งสองข้าง

“ปูซาน..” จินตอบแบบนิ่งๆ ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาอย่างสะใจ

“ไม่จริงอ่ะ..ก็ไหนจองกุกบอกกับกูแล้ว ว่าจะไม่ไป แล้วทำไม../ ทั้งหมดมันเป็นแผ่นของมึงใช่ไหมจิน  มึงจงใจให้จองกุกไปหาจีมินใช่ไหม”

ยุนกิเงยหน้าขึ้นมาถามคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความกระวนกระวายใจ  แต่ก็ต้องนิ่งเมื่อเห็นสายตาของจินที่มองมา

“ใช่ ! ทุกอย่างมันเป็นแผนของกูเองแหละ...แต่มึงก็ต้องรู้ตัวเองด้วยซิว่ะมึงไม่มีสิทธิ์มายืนโวยวายหน้าห้องของคนอื่นเค้าแบบนี้  ระหว่างความสัมพันธ์ของมึงกับน้องชายกู  มึงมันก็เป็นได้แค่เพียง คู่นอนของจองกุกมันเท่านั้นแหละ มินยุนกิ จำใส่หัวของมึงเอาไว้”

พูดจบ..จินก็กำลังจะหันหลังเดินกลับไปที่หน้าของตัวเอง  ก่อนที่ยุนกิจะขาดสติ หวังจะเข้ามาทำร้ายจินด้วยความโมโห

“จิน..”

เพี้ย..!!

สิ้นเสียงเรียกของยุนกิ  จินก็หันกลับมาตบหน้าของยุนกิก่อนแล้ว  ก่อนที่ร่างของยุนกิจะล้มลงไปกองกับพื้น

พร้อมกับหันกลับมามองหน้าจินทันที  แววตาเขม็ง  พร้อมกับเนื้อตัวที่มันเกร็งไปหมด

“กูไม่ได้ตบหน้ามึงฟรีนะยุนกิ แต่นั่นคือสิ่งที่มึงทำกับจีมิน

แต่ถ้ามึงไม่หยุดทำเรื่องเชี้ยๆแบบนี้กับเพื่อนกูอีกแหละก็  อย่าหาว่ากูไม่เตือน”

“จองกุกมันก็เป็นผัวกูเหมือนกัน..แล้วทำไมกูถึงไม่มีสิทธิ์หวงมันบ้าง”

“ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผัวมึงยุนกิ..คิดให้ดีๆว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนกับใคร ไม่แน่นะ..เค้าอาจจะกำลังคลอเคลียกันอยู่บนเตียงก็ได้”

น้ำตาของยุนกิไหลออกมาจากเบ้าทันที  หลังจากที่ได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของจิน

ก่อนที่จินจะหันหลังเดินจากไป...ปล่อยให้ยุนกินอนกองอยู่ตรงนั้นคนเดียว

“จีมินมึง...”

. 

[ปูซาน ]

. 

ม่านตาของร่างเล็กกำลังจ้องมองออกไปยังบรรยากาศข้างนอกผ่านทางกระจกภายในห้องนอน  ก่อนที่จองกุกจะเปิดประตูเข้ามา  แล้วเดินมารวบกอดเค้าเอาไว้  ริมฝีปากสัมผัสมาที่ข้างแก้มเล็กๆนั้น  ก่อนที่จะล่ะออกมา

“เหนื่อยไหม”ร่างสูงถาม ในขณะที่กำลังโอบกอดร่างเล็กๆของจีมินเอาไว้อยู่

“แล้วมึงอยากได้ยินแบบไหนล่ะ” 

จองกุกถึงกับนิ่งไป  ก่อนที่จีมินจะแกะมือของเค้าออกจากเอว แล้วหันหลังกลับมามองแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง

ม่านตาของทั้งคู่จ้องมองกัน  ก่อนที่จีมินจะหวนกลับไปคิดถึงไอ้ข้อความเมื่อวาน  ที่มีเบอร์ปริศนาสั่งมาให้

“เมื่อวานมึงไปกับใครมา..มึงไม่ได้ไปติวหนังสืออย่างที่มึงบอกใช่ไหม”ร่างเล็กเริ่มถามคำถามนี้ทั้งน้ำตา

“ไม่ใช่นะ..ก็กูบอกมึงแล้วไงว่า” 

“ว่าอะไรจองกุก..งั้นมึงดูนี่” 

จีมินเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมา  ก่อนที่จะเอามันมาเปิดข้อความภาพนั้นให้กับจองกุกดู

ม่านตาของจองกุกเบิกกว้างทันทีด้วยความตกใจ  ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาจีมินทันทีโดยที่ไม่พูด หรือ แก้ตัวอะไรอีก

จีมินรีบปาดคราบน้ำตาที่มันกำลังไหลออกจากใบหน้าของตัวเองทันที  ก่อนที่จะแสร้งยิ้มให้กับคนตรงหน้า เพื่อปลอบใจตัวเอง

“มันเป็นใครมึงบอกกูได้ไหม..”

“คือว่ากูบอกมึงไม่ได้จริงๆ จีมิน…อย่ารู้เลยนะ กูผิดไปแล้ว กูยอมรับผิดแล้วจริงๆ ” 

จองกุกพยายามดึงจีมินเข้ามาใกล้ๆ เพื่อปรับความเข้าใจ  แต่จีมินก็พยายามปัดมือของเค้าออก

ก่อนที่จะพลั้งมือไปที่ข้างแก้มของจองกุก..ด้วยความโกรธ

“กูมีค่าน้อยกว่ามันใช่ไหม มึงถึงเลือกที่จะปกป้องมันอ่ะ..มึงรักมันหรอ  จองกุก !”

“ป่าว...แต่กูบอกมึงไม่ได้จริงๆ”

สายตาจีมินจ้องมองคนรักทั้งน้ำตาด้วยความน้อยใจ  ก่อนที่จะตัดสินใจหันหลังเดินออกไป.. 

ก่อนที่จองกุกจะล่ะสายตาออกมาหลังจากที่จีมินลับสายตาไปแล้ว 

“โธ่เว้ย! ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ว่ะ ”

มือเรียวยกขึ้นมากุมขมับ  ก่อนที่เค้าจะเหลือบสายตามองไปยังรูปที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของจีมิน

( จองกุกเขยิบมานี่หน่อยซิ ถ่ายรูปกัน )

(ถ่ายทำไมไม่เอา )

(นิดเดียวน่า..กูอยากเก็บรูปคู่ของมึงกับกูเอาไว้เป็นที่ระลึกมั้งนี่น่า)

“ มินยุนกิ “ 

.

.

คลื่น....คลื่น........!!

ผมกำลังยืนรับลมอยู่ที่ริมชายหาด  สายตาจ้องมองไปยังท้องทะเลที่มีเพียงไฟจะเรือประมงเท่านั้น  ก่อนที่แทฮยองจะเดินมายืนอยู่ข้างๆผม

แสงไฟสลัวๆจากในงานที่อ่อนๆ ที่ให้ผมหันหน้าไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆได้เพียงรางๆเท่านั้น  ก่อนที่แทฮยองจะล่ะสายตาจากภาพเบื้องหน้า 

มามองที่ผม

“ทะเลาะกับจองกุกหรอ เสียงดังเชียว”

“อืม..แต่ไม่มีอะไรหรอก ถ้าไปกันไม่ได้ อย่างมากก็แค่เลิกกัน ”  ผมตอบแทฮยองออกไปแบบนั้น  ก่อนที่น้ำตาของผมมันจะไหลออกมาอีกระลอก

แทฮยองไม่ได้พูดอะไรกับต่อผม   เค้ายิ้มตอบรับผมพร้อมกับรอยยิ้มเบาๆเพื่อปลอบใจผม

ก่อนที่จะเอื้อมมือมาดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้   ปล่อยให้ผมได้ร้องไห้ได้เต็มที่

“จำเอาไว้นะจีมิน..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กูจะอยู่เคียงข้างมึง ในยามที่มึงต้องการกูเสมอนะ”

“ขอบใจนะ”

ผมรู้สึกได้นะ..ว่าอ้อมกอดนี้มันเต็มไปด้วยความหวังดี 

และมันก็อบอุ่นที่ครั้งที่ผมสัมผัสมัน

ผมล่ะตัวออกจากอ้อมกอดของแทฮยอง  ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาของตัวเองออก...แล้วเงยหน้าขึ้นมองเค้า

พร้อมกับแสร้งยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมแบบฟืดๆ

“คืนนี้ มันคงเป็นคืนสุดท้ายแล้วนะที่เราจะได้พูดคุยกันแบบนี้ อยากไปเดินเล่นกับกูหน่อยไหม”  ผมถาม

“อืม  ไปซิ”

แทฮยองพยักหน้าตอบรับผม  ก่อนที่เราสองคนจะพากันเดินเล่นเรียบหาดทรายไปเรื่อยๆ  เสียงคลื่น  กับเสียงไฟเล็กๆจากเรือประมงมันทำให้ผมลืมเรื่องกลุ้มใจไปเกือบหมด

.

.

ผมเดินมานั่งพักซักพัก  สายตาเงยขึ้นไปมองดาวที่อยู่บนท้องฟ้า  แต่สายลมที่พัดผ่านมากระทบกับตัวผม มันทำให้ผมหนาวไปหมด

ก่อนที่แทฮยองจะถอดเสื้อของตัวเองมาคลุมตัวผมเอาไว้

“คลุมเอาไว้ซะ .. อากาศเย็นขนาดนี้ด้วยไม่สบายเอา”

“ขอบใจนะ..มึงนี่มันดีกับกูเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ”

“แล้วถ้าไม่มีจองกุก..มึงจะเปิดใจให้กูได้ไหมล่ะ จีมิน”

O_O

ผมหยุดชะงักทันทีที่สายตาของแทฮยองมองมาที่ผม   ใบหน้าของผมมันร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่แทฮยองมันเอื้อมมือมมาโอบข้างแก้มของผมเอาไว้  แล้วโผล่ริมฝีปากเข้ามาจูบที่ริมฝีปากของผม  แต่แทนที่ผมจะขัดขืน 

ผมกับตอบสนองความรู้สึกนั้น  ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด..ก่อนที่แทฮยองจะถอดริมฝีปากของเค้าออกไปจากริมฝีปากของผม

“มึงยังไม่ต้องตอบกูวันนี้ก็ได้นะจีมิน...กูจะรอวันที่มึงพร้อม แล้วก้าวเท้าออกมาจากตรงนั้นเอง

ส่วนกู..จะรอมึง และพร้อมจับมือมึงเดินไปพร้อมกับกู เสมอ..”

“ อืม..”  ผมพยักหน้ารับคำของแทฮยอง  ก่อนที่จะโผล่ตัวเข้ากอดเค้าเอาไว้อีกครั้ง 

โดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของใครอีกคนที่กำลังแอบยืนมอง  ผมกับแทฮยองอยู่เลย..

วันต่อมา

[โซล]

แก๊ก..!!

ประตูเปิดเข้ามา  ผมรีบเดินหนีจองกุกเข้ามาในห้องนอน   ก่อนที่จองกุกจะรีบเดินตามเข้ามาดึงตัวผม ให้หันหน้าไปมองเค้า  

สายตาของเราสองคนเขม็งใส่กัน  ก่อนที่จองกุกจะเอาแรงบีบข้อมือของผม จนเจ็บไปหมด

“ปล่อย ! กูไม่อยากทะเลาะกับมึงตอนนี้ กูเหนื่อย”

“เหนื่อยหรอ..เมื่อวานไอ้แทฮยองมันจัดให้มึงกี่น้ำล่ะ  สาสมใจมึงหรือยัง...”

“จอนจองกุก...”

“ถ้าจะบอกว่ากูเลว..มึงมันก็ไม่ได้เลวต่างจากกูหรอก  ทำเป็นหาเรื่องทะเลาะกับกู  จริงๆมึงอยากออกไปหามันใช่ไหม”

ผมรีบสะบัดข้อมือของตัวเองออกมาจากมือของจองกุกทันที  ก่อนที่จะง้างมือตบลงไปที่ข้างแก้มของจองกุกทั้งน้ำตา

คำพูดของเค้า  มันทำให้ผมแทบพูดอะไรออกเลย

มันทั้งจุกและเจ็บไปหมด..ไม่คิดว่าคำพูด ที่ฟังดูทุเรศๆแบบนี้  มันจะออกมาจากปากของคนที่ผมรัก.

“ทุเรศ..คิดออกมาได้ยัง มึงยังเห็นว่ากูเป็นเมียของมึงอยู่ไหมจองกุก”

“ก็เพราะว่ามึงเป็นเมียกูไง..กูถึงไม่ชอบ แอบไปจูบปากกับไอ้แทฮยองแบบนั้น มันสมควรแล้วหรอห่ะ..”

O_O

“กูเคยคิดว่ามึงไม่เหมือนกับทุกคนที่กูเคยคบมา แต่แมร่งกูคิดผิด  มึงมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับคนพวกนั้นเลยจริงๆ”

หลังจากที่จบคำประชดประชันของจองกุก  เค้าก็เดินไปหยิบกุญแจที่โต๊ะ  ก่อนที่จะหันหน้ามามองผมอีกครั้ง

“ถ้ามึงไม่อยากให้กูเป็นแบบนี้  มึงก็บอกกูมาซิว่าไอ้คนที่มึงกำลังมั่วด้วยมันเป็นใคร

.

.

“อย่าทำตัวงี่เง่าว่ะ กูไม่ชอบ”

.

.

ปั้ง...!!

ประตูปิดกระแทกลง  พร้อมกับจองกุกที่ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง..

ก่อนที่ผมจะทรุดตัวนั่งลงบนเตียง  พร้อมกับน้ำตาของผมที่มันไหลออกมา 

ฮึก....ฮึก.....ฮึก....ฮือ  !!!

เสียงสะอื้นดังขึ้นทันที  ที่การทะเลาะของพวกเราสองคนจบลง  

ก่อนที่ผมจะเหลือบสายตาขึ้นไปมองรูปถ่ายของผมกับจองกุก ที่แขวนอยู่บนผนังห้อง...ท่ามกลางน้ำตาที่ไหลอาบหน้าของผมเอง

ห้องยุนกิ

ร่างสูงกำลังนั่งหงุดหงิดอยู่ที่ปลายเตียง  ก่อนที่ร่างบางจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเค้า  พร้อมกับยื่นแก้วไวน์ที่ถืออยู่ในมือให้

“ดื่มหน่อยนะ..จะได้สดชื่น”

อึก...!!

ไวน์ถูกกลืนลงคอของจองกุกไป   ก่อนที่เค้าจะล่ะมันออกมา  แล้วหวนกลับไปคิดถึงสายตาของจีมินที่มองมาเค้า    ก่อนที่เค้าจะก้าวเท้าออกมาจากห้องนั้น  แล้วปล่อยให้จีมินร้องไห้อยู่ในห้องนั้นคนเดียว

นี่เค้ากำลังทำอะไรอยู่...เค้าเป็นบ้าแล้วหรือไงถึงทำแบบนั้นกับจีมิน

และในขณะที่อีกคนกำลังกลุ้มใจ  ปลายคางของยุนกิกำลังก็เกยมาที่ไหล่ของจองกุก  พร้อมกับมือเล็กที่กำลังล้วงเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวบาง

“อย่าเครียดไปเลย เรามามีความสุขกันเถอะนะ”  

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังมาที่ข้างหู  พร้อมกับกลีบปากที่ขบใบหูเล่นเบาๆ

ก่อนที่จองกุกจะรีบล่ะตัวเองออกจากคนที่กำลังยั่วเค้าอยู่..

“กูเบื่อแล้ว ขอตัวนะ..”  พูดจบ  จองกุกก็รีบลุกขึ้นไปหยิบกุญแจรถที่โต๊ะ  ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้น  แล้วเดินออกไป

อ้ากกกกกกกก...!!!

ยุนกิกรีดร้องออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด  ก่อนที่จะปาหมอนที่อยู่ข้างๆลงไปบนพื้นด้วยอารมณ์โมโห

ห้องจองกุกกับจีมิน...!!

ดึกมากแล้ว  จองกุกเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของตัวเค้าเอง  ก่อนที่จะพบว่าจีมินหลับไปแล้ว

ร่างสูงถึงกับถอนหายใจออกมาให้กับความโง่ของเองเบาๆ  แล้วเดินเข้ามาทรุดตัวลงนอนข้างๆกับคนร่างเล็กที่นอนอยู่ก่อนแล้ว

ก่อนที่จะเอื้อมมือขึ้นมาโอบกอดจีมินเอาไว้

“ มึงไม่น่ามาเสียน้ำตาให้กับคนอย่างกูเลยจริงๆ ขอโทษนะจีมิน”

ทันทีที่คำนี้กระซิบมาที่ข้างหู  น้ำตาของจีมินก็ไหลออกมาทันที   ก่อนที่จะปล่อยให้จองกุกนอนกอดตัวเองเอาไว้แบบนั้น

โดยที่ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

 ตัดฉับ++++++++++++

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น ด้วยนะคะ ^^.

ปล. ไม่คอม โกดนะ 5555.

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์